สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1081 สาวใช้ตัวแสบ 985

ตอนที่ 1081 สาวใช้ตัวแสบ 985
จางชิงมองแผ่นหลังบาง ๆ ของเย่เชินหลินแล้วรู้สึกเหน็บหนาวใจขึ้นเรื่อย ๆ คำพูดของผู้หญิงคนนั้นในงานปาร์ตี้ก็เริ่มชัดเจนมากขึ้น!
จะไปหาเธอจริง ๆ หรือ?
ไม่ จะไปไม่ได้ ถ้าคุณเย่รู้เข้าเขาคงไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน!
“คุณเย่ครับ วันนี้องค์กรมูลนิธิส่งบัตรเชิญมาครับ ผมจะเก็บบัตรเชิญของคุณนายเย่ไว้ตามคำสั่งของคุณแล้วนะครับ!”
เย่เชินหลินเพิ่งมาถึงโต๊ะทำงาน เขาหลับตาแล้วกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่โทรศัพท์ออฟฟิศบนโต๊ะก็ได้ดังขึ้น
“เข้าใจแล้ว นายทำดีมาก เดี๋ยวคุณนายเย่กลับมานายเอาบัตรเชิญให้แกเลยนะ!” เย่เชินหลินลูบหน้าผากของเขาแล้วพูด!
สิ่งที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลวันนี้ทำให้เย่เชินหลินตระหนักได้อย่างชัดเจน ในช่วงสามปีที่เขาไม่อยู่นี้ แม้ว่าชีหรั่นจะพบกับความยากลำบากและจะไม่มีเขาเย่เชินหลินอยู่ด้วยอย่างไร แต่เซี่ยชีหรั่นยังคงผ่านพ้นทุกอย่างไปได้ดี!
สวีเห้าเซิงที่เป็นคู่แข่งคนนี้ก็ไม่ได้ง่ายไปกว่าไห่ลี่หมินและหลี่เหอไท้ในอดีตเลย บางทีอาจจะคล้ายกับโม่เสี่ยวจุนก็ได้!
เย่เชินหลินเอนกายอยู่บนเก้าอี้และคิดถึงความร้ายกาจของสวีเห้าเซิง เพราะเขายังต้องการเซี่ยชีหรั่น โม่เสี่ยวจุนกลายเป็นอดีตไปได้ สวีเห้าเซิงก็จะต้องกลายเป็นอดีตเหมือนกัน!
“พ่อบ้าน ถ้าคุณนายเย่กลับมาช่วยพามาหาผมหน่อยนะ!” เย่เชินหลินนั่งตัวตรงแล้วพูดอย่างจริงจัง ตราบใดที่ยังมีโอกาส เขาต้องเป็นผู้ครอบครองเซี่ยชีหรั่นให้ได้มากที่สุด!
เย่เชินหลินเหมือนถูกลิขิตให้ผิดหวัง เขารอจนกว่าตีหนึ่ง แต่ก็ยังไม่เห็นเซี่ยชีหรั่นปรากฏตัว!
หรือว่าหลินเจี๋ยพาตัวเซี่ยชีหรั่นไป!
“คุณหาฉันเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นฝากจิ่วจิ่วช่วยดูแลเนี่ยนโม่แทน แล้วเธอก็ได้ตามสาวนิรนามคนหนึ่งออกไปนอกโรงพยาบาล ใครกันแน่ที่ต้องการพบเธอนะ?
เซี่ยชีหรั่นประหลาดใจเมื่อเธอเห็นหลินเจี๋ย ในความทรงจำเขากับเธอไม่ได้คุ้นเคยกันเลย ทำไมจู่ ๆ ถึงมาหาเธอได้!
เมื่อคิดว่านี่คือสังคมของนักกฎหมาย เซี่ยชีหรั่นจึงไม่กลัวอะไร! เธอเดิมตามหลินเจี๋ยไปเรื่อย ๆ!
“ไม่กลัวผมเอาคุณไปขายเหรอ?”
เสียงอันไพเราะของหลินเจี๋ยได้ทำลายความเงียบลง
“คุณหลินเป็นคนตลกนะคะ ไม่ทราบว่าคุณหาฉันมีธุระอะไรเหรอ ถ้าไม่มีฉันขอตัวก่อน เพราะวันนี้ค่อนข้างยุ่ง!”
ความจริงเซี่ยชีหรั่นอยากปฏิเสธเขาแม้มีธุระจะคุยด้วยก็ตาม แต่เนื่องจากหลินเจี๋ยเป็นน้องชายของหลินหลิง ท่านปู่หลินกับหลี่หมิงจุ้นยังคงมีมิตรภาพต่อกันอยู่ เซี่ยชีหรั่นจึงไม่ได้พูดอย่างที่ตั้งใจไว้
หลินเจี๋ยเห็นเซี่ยชีหรั่นลังเลก็ยิ้มพูดต่อ!
“ผมไม่ได้หาคุณหรอก!”
หลินเจี๋ยยิ้มพูดอย่างร่างเริง ดูเหมือนว่าการแสดงออกของเซี่ยชีหรั่นทำให้เขาอารมณ์ดี!
ถ้าหลินเจี๋ยไม่ได้หาเธอ แล้วใครจะหาเธอ!
“ใครหาฉันล่ะ?”
เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าหลินเจี๋ยคงไม่พูด เธอจึงถามเขาก่อน
“เดี๋ยวไปแล้วจะรู้เองครับ!”
หลินเจี๋ยไม่ได้บอกเซี่ยชีหรั่นโดยตรงว่าใครต้องการพบเธอ
“ขออภัยนะ คุณหลิน ฉันไม่ได้ว่างหรอกนะ ฉันเชื่อว่าใครที่ตั้งใจจะหาฉันเซี่ยชีหรั่นคนนี้ เขาคงต้องตามหาฉันเอง ลาก่อน” เมื่อเห็นหลินเจี๋ยไม่แน่ไม่นอนเซี่ยชีหรั่นจึงพูดอย่างไม่เกรงใจอีก ใครจะรู้ว่าต้องเจออะไรข้างหน้า ทางที่ดีให้สังเกตสถานการณ์ไปก่อนจะดีกว่า
หลินเจี๋ยตั้งใจสังเกตสีหน้าเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง เมื่อกี้เธอยังสนใจอยู่เลย ทำไมตอนนี้กลายเป็นคนละคน? เธอรู้ความจริงหรือว่าไม่อยากสนใจกันแน่นะ แต่เมื่อนึกถึงเด็กคนนั้น ไม่น่าใช่นะ เซี่ยชีหรั่นเป็นคนกระตือรือร้นที่จะช่วยเหลือผู้คนอยู่แล้ว เธอควรจะถามให้แน่ใจก่อนแทนที่จะปล่อยมันไปไม่ใช่หรือ
“เห้าเซิงอยากพบคุณ”
หลินเจี๋ยกัดฟันทนเพื่อเพื่อนรักของเขา ดูเหมือนเป็นครั้งแรกที่เขายอมประนีประนอม ที่ผ่านมาแม้แต่ท่านปู่หลินหลินเจี๋ยก็ไม่เคยยอม
“พี่สวีไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความเป็นห่วง สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที
“คุณไปดูเองดีกว่า” หลินเจี๋ยมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างประหลาดใจ เมื่อกี้ยังไม่สนใจอยู่เลย ทำไมตอนนี้รู้จักกังวลเป็นแล้วหรือ?
เซี่ยชีหรั่นนึกถึงเนี่ยนโม่ที่อยู่กับจิ่วจิ่ว ถ้าเธอพาเนี่ยนโม่ไปหาสวีเห้าเซิงด้วยคงไม่มีปัญหาอะไร แต่เธอไม่รู้ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ เซี่ยชีหรั่นไม่ไว้ใจ เนี่ยนโม่เป็นที่พึ่งทั้งชีวิตของเธอ เซี่ยชีหรั่นจะปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับเนี่ยนโม่ไม่ได้
“พี่เหอไท้ ฉันชีหรั่นเองนะ พี่ช่วยไปรับเนี่ยนโม่ที่จิ่วจิ่วแล้วไปส่งให้แม่ได้ไหม สองวันนี้หนูติดธุระหน่อยค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นนึงถึงทุกคนที่สามารถช่วยเหลือเธอ สุดท้ายเธอเลือกหลี่เหอไท้เพราะเชื่อว่าเขาจะดูแลเนี่ยนโม่ได้
“มอบหมายงานเสร็จแล้วยัง? ถ้าเสร็จแล้วเราไปกันเลย”
หลินเจี๋ยยืนมองเซี่ยชีหรั่นอยู่ไม่ไกล เขาได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ของเซี่ยชีหรั่น เห้าเซิงคงต้องชอบเด็กคนนั้นแน่ แต่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พาไปด้วย เขาคงทำอะไรไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นหายตัวไปจากโรงพยาบาลพร้อมกับหลินเจี๋ย โชคดีที่เธอบอกจิ่วจิ่วว่าจะไปเยี่ยมสวีเห้าเซิง เธอจึงให้หลี่เหอไท้มารับเนี่ยนโม่ไปที่บ้านตระกูลหลี่ จ้าวเหวินอิงก็คงคิดถึงเด็กมาก
จิ่วจิ่วมองดูหลี่เหอไท้แล้วบ่นพึมพำในใจ เธอไม่ใช่งูพิษสักหน่อย ทำไมถึงไม่ให้แม่บุญธรรมคนนี้ดูแลลูกชายล่ะ
“จิ่วจิ่ว แม่ผมอยากเจอหลานหน่อย คุณยังมีเวลาอีกเยอะ” หลี่เหอไท้พูดอย่างนุ่มนวล
“คุณน้าสาวครับ งั้นผมกับคุณน้าชายไปก่อนนะครับ” เนี่ยนโม่โบกมือลาแล้วจากไปด้วยรอยยิ้มที่ทรยศ
“เรียกว่าแม่บุญธรรม เข้าใจไหม แม่บุญธรรมนะลูก ไม่ใช่คุณน้าสาว”
จิ่วจิ่วกำลังสอนเนี่ยนโม่ เธอได้ตกลงกับเซี่ยชีหรั่นแล้วว่าเธอจะเป็นแม่บุญธรรมของเด็ก แต่เด็กคนนี้กลับเรียกเธอว่าคุณน้าสาว ช่างดื้อจริงๆ
“เข้าใจแล้วครับ ลาก่อนนะครับคุณน้าสาว”
ดูท่าแล้วเนี่ยนโม่จงใจแกล้งจิ่วจิ่ว เขาคิดเสมอว่าคนที่อยู่บ้านเดียวกับเย่เชินหลินนั้นล้วนมีแต่คนชั่ว ดังนั้นจิ่วจิ่วที่น่าสงสารคนนี้จึงต้องกลายเป็นตัวร้ายโดยความเข้าใจของเนี่ยนโม่
หลังเดินออกไปจากสายตาของจิ่วจิ่วแล้วเนี่ยนโม่ถึงค่อยกระซิบพูด “คุณน้าชายครับ คุณแม่ผมอยู่ไหนครับ? แล้วผมต้องไปบ้านน้านานไหมครับ? คุณแม่ไม่เป็นไรใช่ไหม!”
ดวงตาเล็ก ๆ เปล่งประกายทำให้คนมองแล้วรู้สึกน่าเอ็นดู
“เนี่ยนโม่ ไม่ต้องกังวลนะครับ คุณแม่ไปบ้านเพื่อน ก็แค่ไม่สะดวกพาเราไปด้วย” หลี่เหอไท้ไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะไปนานแค่ไหน เขาสามารถตอบได้เท่าที่รู้เท่านั้น เพราะเด็กน้อยคนนี้แม้จะอายุน้อยแต่ความฉลาดไม่แพ้เย่เชินหลินในตอนเด็ก บางทีอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ
ดังนั้นจึงต้องส่งเนี่ยนโม่ไปที่บ้านตระกูลหลี่ ส่วนเซี่ยชีหรั่นต้องไปกับหลินเจี๋ย
เป็นครอบครัวผู้มีฐานะจริง ๆ เมื่อมองดูคฤหาสน์สไตล์ยุโรปที่หรูหราแห่งนี้ ไม่ต่างอะไรกับบ้านของเย่เชินหลินเลย
“เชิญครับ คุณเซี่ย” หลินเจี๋ยเปิดประตูรถแล้วยื่นมือมารับเซี่ยชีหรั่นด้วยความสุภาพบุรุษ เป็นท่าทีที่สมบูรณ์แบบ ซึ่งไม่สามารถมองเห็นข้อผิดพลาดได้
“ที่นี่บ้านคุณ”
เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างมั่นใจ ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลินเจี๋ยกับท่านปู่หลินก็ไม่ได้ดีมากนัก เย่เชินหลินกับเย่เฮ่าหรันก็เหมือนกัน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เย่เชินหลินต้องย้ายออกมาอาศัยอยู่คนเดียวพร้อมกับสาว ๆ มากมาย
แต่ที่น่าเสียดายคือตอนนี้เย่เฮ่าหรันไม่อยู่แล้ว
เมื่อคิดถึงเย่เชินหลินแล้วเซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้หลินเจี๋ยต้องเสียใจภายหลังเหมือนเขา เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเย่เชินหลินเสียใจ เสียใจที่ไม่ได้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเย่เฮ่าหรันในตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นหลังจากที่เย่เฮ่าหรันจากไปเย่เชินหลินถึงได้เกลียดเซี่ยชีหรั่นขนาดนี้ เขาเกลียดแม้กระทั่งเนี่ยนโม่ด้วย
จะปล่อยให้หลินเจี๋ยซ้ำรอยได้ไง? สิ่งนี้จึงกลายเป็นคำถามที่เซี่ยชีหรั่นต้องคิดในตอนนี้
“คุณหลิน ในฐานคนนอกฉันไม่ควรพูดมาก แต่มีประโยคหนึ่งที่ฉันจะไม่พูดไม่ได้จริง ๆ ต้นไม้หวังอยู่นิ่ง แต่ลมกลับไม่หยุดพัด ลูก ๆ อยากเลี้ยงดูพ่อแม่ แต่พ่อแม่กลับจากไปเสียแล้ว คุณหลิน พ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดนะ ฉันไม่รู้ว่าคุณมีเรื่องอะไรกับคุณพ่อของคุณ ถือว่าฉันอยู่ในฐานะแขกคนหนึ่งนะ ไม่ว่าพวกคุณจะรักกันหรือไม่ แต่คุณหลิน เรื่องบางเรื่องเราไม่มีโอกาสแม้แต่จะย้อนกลับไปแก้ไขเลยนะ” เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดเก่งขนาดนี้
ลูก ๆ อยากเลี้ยงดูพ่อแม่ แต่พ่อแม่กลับจากไปเสียแล้ว คุณแม่ยังอยู่ ไม่รู้ว่าแกเป็นยังไงบ้างแล้ว ในช่วงที่กลับบ้านเซี่ยชีหรั่นคิดถึงจงหวีฉวนตลอด เธอไม่ได้ไม่อยากถาม แต่เธอกลัวที่จะถามมากกว่า เธอไม่สามารถลืมวันที่เธอยืนอยู่กลางสายฝนพร้อมกับเนี่ยนโม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่สามารถลืมคำพูดรุนแรงที่เย่เชินหลินกระซิบข้างหูเธอได้ “พ่อคุณเป็นคนฆ่าพ่อผมเอง”
เซี่ยชีหรั่นได้แต่หนีความจริง เธอคิดว่าถ้าไม่ถามทุกอย่างมันก็จะเจือจางไปเอง เมื่อเห็นจงหยุนซางเซี่ยชีหรั่นก็ไม่กล้าถามเธอเหมือนกัน เซี่ยชีหรั่นยังไม่รู้ว่าจงหวีฉวนนั้นตายไปแล้ว
ถ้าคนอื่นพูดแบบนี้หลินเจี๋ยคงต้องโกรธและตะโกนไล่เขาออกไปอย่างแน่นอน “คุณเซี่ยเป็นคนดีแบบนี้มาตลอดเลยหรือ?”
ดวงตาของเขาเย็นชาเล็กน้อย ไม่มีใครสามารถท้าทายขีดจำกัดของเขาซ้ำ ๆ แบบนี้ได้ แต่เซี่ยชีหรั่นทำไปสองครั้งแล้ว
“คุณหลิน มันเป็นแค่ความคิดเห็นส่วนบุคคลน่ะ คุณไม่จำเป็นต้องทำตามหรอก”
เซี่ยชีหรั่นไม่ใช่ผู้ดีเหมือนก่อนอีกต่อไป เธอถูกสังคมขัดเกลาและหายไปในคลื่นแห่งประวัติศาสตร์เรียบร้อยแล้ว
“เดี๋ยวเห้าเซิงจะกลับมาสายหน่อยนะ คุณรอเขาที่นี่ก็แล้วกัน”
หลินเจี๋ยพูดจบก็เดินหนีทันที
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นเขาเดินหนีไปแบบนี้
หลินเจี๋ยยืนมองออกไปนอกหน้าต่างในห้องทำงานของเขา เขาเคยสืบประวัติความสัมพันธ์ของเซี่ยชีหรั่นกับจงหวีฉวนมาก่อน เขารู้ว่าจงหวีฉวนหลอกใช้เซี่ยชีหรั่นมาตลอด ดูเหมือนว่าผู้หญิงซื่อ ๆ คนนี้ยังไม่รู้ว่าจงหวีฉวนได้ตายจากไปแล้ว ถ้าเขาบอกเซี่ยชีหรั่นตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอจะเสียใจมากแค่ไหน หลินเจี๋ยจึงเดินออกจากห้องทันที เขาอยากเห็นสีหน้าของเซี่ยชีหรั่นจะเป็นอย่างไรถ้ารู้ข่าวการตายของจงหวีฉวน
“หลินเจี๋ย”
เสียงที่คุ้นเคยของสวีเห้าเซิงได้หยุดหลินเจี๋ยไว้ เขาหรี่ตามองเซี่ยชีหรั่นที่ยืนอยู่กับสวีเห้าเซิง โชคดีไปนะเซี่ยชีหรั่น จริงเหมือนกัน เซี่ยชีหรั่นเป็นคนโชคดี หลินเจี๋ยนึกถึงคำพูดของสวีเห้าเซิง เขาไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นต้องเสียใจอีก ถือว่าทำเพราะสวีเห้าเซิง หลินเจี๋ยจึงลืมความตั้งใจนั้นไปก่อน
“กลับมาแล้วเหรอเห้าเซิง วันนี้คุณป้าพักผ่อน น่าจะไม่ได้เตรียมอาหารไว้” หลินเจี๋ยพูดอย่างทำตัวไม่ถูก วันนี้เขาค่อนข้างงานยุ่งและยังคิดเรื่องของเซี่ยชีหรั่นทั้งวันจนลืมว่าคุณป้าลาป่วย
เซี่ยชีหรั่นไม่เคยเห็นมุมนี้ของหลินเจี๋ย ดูเหมือนจะมีความผิดปกติที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความเข้มขรึมที่เป็นปกตินั้นได้หายไปอย่างสิ้นเชิง
“ไม่เป็นไรหรอก” สวีเห้าเซิงยิ้มพูด เขารู้สึกดีใจมากกว่า เพราะไม่ได้กินอาหารฝีมือของเซี่ยชีหรั่นมานานแล้ว “คุณไม่รังเกียจใช่ไหม?”
หลินเจี๋ยมองหน้าสวีเห้าเซิงด้วยความสงสัย คุณไม่รังเกียจ? หมายถึงอะไร?