สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1099 สาวใช้ตัวแสบ 1003

ตอนที่ 1099 สาวใช้ตัวแสบ 1003
“คุณเป็นอะไรเนี่ย?”
เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นอย่างค่อนข้างประหม่า เห็นใบหน้ากังวลของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินก็แอบหัวเราะในใจ ดูเหมือนยัยตัวเล็กยังเป็นห่วงเขา การแสดงออกนี้ชัดเจนมาก เขาต้องทำงานให้หนักขึ้น ไม่อย่างนั้นสวีเห้าเซิงจะแย่งยัยตัวเล็กไป นึกถึงสวีเห้าเซิงแล้วเย่เชินหลินก็อารมณ์เสียอย่างมาก
เซี่ยชีหรั่นมองสำรวจเย่เชินหลินขึ้นลง ดูเหมือนไม่มีความปกติแต่อย่างใด
“ฉันเป็นคนป่วย”
คุณชายเย่ไม่มองเซี่ยชีหรั่นเลย พูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา เหมือนเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วที่เซี่ยชีหรั่นป้อนข้าวเขา เซี่ยชีหรั่นนึกถึงคำพูดของคุณหมอเย่ เพื่อให้เย่เชินหลินดีขึ้นไวๆ เธอทำได้เพียงประนีประนอมก่อน ใครให้คนคนนี้เป็นเย่เชินหลินล่ะ เซี่ยชีหรั่นหนีไม่พ้นหรอก เป็นภัยพิบัติที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
เย่เชินหลินพอใจกับการเชื่อฟังของเซี่ยชีหรั่นมาก มันเหมือนย้อนกลับไปเมื่อสามปีที่แล้ว
“คุณเย่ แย่แล้ว” 
เสียงตื่นตระหนกของพ่อบ้านดังขึ้นมาจากเครื่องรับส่งวิทยุอย่างไม่ถูกกาลเทศะ ใบหน้าเย่เชินหลินบูดบึ้งน่ากลัว ตอนนี้เขาอยากจะออกไปเย็บปากพ่อบ้านไม่ให้พูดตลอดไปจริงๆ เลย ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่แค่ไหนก็สามารถยืดออกไปได้
ในใจเซี่ยชีหรั่น พ่อบ้านเป็นคนใจเย็นมาโดยตลอด ถึงแม้แต่ก่อนตอนที่โหดเหี้ยมกับผู้อื่นก็ไม่เห็นตื่นตระหนกแบบนี้ ยังดีที่ต่อมาพ่อบ้านเปลี่ยนไปแล้ว
คงจะเป็นเรื่องไม่เล็ก เซี่ยชีหรั่นเป็นห่วงเนี่ยนโม่อยู่ในใจรางๆ วันนี้หลังจากออกไปเขาอยู่กับพ่อบ้าน ถึงจะบอกว่าฝู้เฟิ่งหยีดูแลเนี่ยนโม่ เซี่ยชีหรั่นก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ
“เชินหลิน เราถามหน่อยว่าเรื่องอะไร”
สิ่งที่เซี่ยชีหรั่นวางใจไม่ลงมากที่สุดก็คือเนี่ยนโม่ หลังจากที่เธอกลับมาสนใจแค่เย่เชินหลิน เหมือนไม่เห็นเนี่ยนโม่เลย เด็กคนนี้ไม่รู้ไปไหนแล้ว
เย่เชินหลินเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นอยากถามพ่อบ้านว่าเรื่องอะไร เขาทำหน้าเย็นชาไม่ได้ตอบตกลง แต่ก็ไม่เอ่ยปากคัดค้าน เซี่ยชีหรั่นจึงคิดว่าเย่เชินหลินเห็นด้วยโดยอัตโนมัติ
คิดสักพัก เซี่ยชีหรั่นตัดสินใจออกไปถาม ไปถามต่อหน้าอย่างไรแล้วก็ชัดเจนกว่า ถึงแม้จะบอกว่าเธอกับพ่อบ้านจะอยู่ต่อหน้ากันแล้ว แต่มันก็แค่เสียง บางทีอาจจะมองอะไรบางอย่างออกจากการเคลื่อนไหวของพ่อบ้านก็ได้
เย่เชินหลินเห็นเซี่ยชีหรั่นเดินออกไป ก็ยิ่งเย็นชา
“คุณจะไปไหน? ” 
“ฉันจะไปหาพ่อบ้าน” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินที่หน้ามืดมนขึ้นอย่างไม่เข้าใจ มันร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ? 
“ให้เขาเข้ามา” เสียงเย็นยะเยือกของเย่เชินหลินขัดฝีเท้าที่ก้าวไปข้างหน้าของเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นมองนอกประตู จะให้เขาเข้ามาหรือให้เธอออกไปหาเขา? “ฉันออกไปดีกว่า” 
เย่เชินหลินได้ยินคำพูดนี้ของเซี่ยชีหรั่น ก็ยิ่งไม่พอใจแล้ว สามปีมานี้ยัยตัวเล็กไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย เอาแต่เรียนรู้ที่จะคัดค้านเขา
ช่างเถอะ เขาเป็นคนป่วย เธอไม่มีประสบการณ์เหมือนเขา เซี่ยชีหรั่นเบ้ปาก เดินผ่านประตูไปแล้วพูดเบาๆ กับเครื่องรับส่งวิทยุ “พ่อบ้าน คุณเย่เชิญให้คุณเข้ามาค่ะ”
เมื่อเย่เชินหลินได้ยินว่าคุณเย่ ก็มักรู้สึกว่าเซี่ยชีหรั่นต้องการแยกตัวไปจากเขา อารมณ์เสียสุดๆ มันแย่มากจริงๆ 
พ่อบ้านพอได้ยินเสียงเซี่ยชีหรั่นก็รู้ว่าแย่แล้ว คุณเย่ต้องโกรธมากแน่ๆ แต่เขาต้องบอกคุณเย่เรื่องนี้ ถ้าเขาไม่พูด อีกไม่นานเขาก็จะตายแย่กว่านี้ พ่อบ้านเช็ดเหงื่อบนศีรษะ เดินเข้ามาอย่างจริงจังน่ากลัว
ยื่นศีรษะไปก็เป็นมีด หดศีรษะกลับมาก็เป็นมีด เขาฝืนใจดีกว่า
เห็นพ่อบ้านมีท่าทางหวาดกลัว เซี่ยชีหรั่นก็มองเย่เชินหลิน ไม่พูดอะไร เหมือนเย่เชินหลินเป็นแบบนี้มาโดยตลอด ไม่พูดอะไรแต่ก็สามารถทำให้คนอื่นกลัวเขาได้มากขึ้น
“พ่อบ้านมีเรื่องอะไรคะ? ” 
เซี่ยชีหรั่นซาบซึ้งใจที่เมื่อก่อนพ่อบ้านช่วยเหลือเธอไว้มาก ไม่อยากให้พ่อบ้านทรมานไปกับแววตาของเย่เชินหลิน ก้าวก่ายอำนาจคนอื่น เธอไม่ได้มองเย่เชินหลิน บุญคุณเท่าหยดน้ำ ก็ต้องตอบแทนอย่างยิ่งใหญ่
“คุณเซี่ย แย่แล้ว คุณชายน้อยหายตัวไปครับ”
ใบหน้าพ่อบ้านเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ยิ่งไม่กล้ามองเย่เชินหลิน
“ทำไมหายตัวไป คนอื่นล่ะ? ”
ถึงเย่เชินหลินผิวเผินจะสงบนิ่ง แต่ในใจแทบระเบิด คนตัวโตหายไปได้อย่างไร? นี่มันสถานการณ์แบบไหน? เขามองพ่อบ้านด้วยแววตาที่เฉียบคมยิ่งขึ้น ดูเหมือนว่าถ้าไม่บอกเหตุผลต่างๆ จะต้องทำให้เขารู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงเป็นสีแดงแบบนี้
คุณชายน้อย ที่พ่อบ้านพูดถึงคงไม่ใช่เนี่ยนโม่ใช่ไหม
“พ่อบ้าน ที่พ่อบ้านพูดถึงไม่ใช่เนี่ยนโม่ใช่ไหม?” ใบหน้าเซี่ยชีหรั่นยิ้มแปลกๆ มุมปากเธออ้าๆ ปิดๆ มองพ่อบ้านหนึ่งครั้ง แล้วก้มศีรษะลงมองปลายเท้า ในใจภาวนาขอให้อย่าเป็นเนื้อหาที่เลวร้าย
เย่เชินหลินให้ความสนใจการกระทำเล็กน้อยของเซี่ยชีหรั่น หัวใจเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อยโดยไม่สามารถตรวจสอบได้ ชีหรั่น ไม่ต้องกังวลนะ เนี่ยนโม่ก็เป็นลูกของฉัน เราต้องหาเขาให้เจอ จะต้องหาให้เจอ
“คุณเซี่ย ตระกูลเย่มีแค่คุณชายน้อยเนี่ยนโม่แค่คนเดียวครับ”
พ่อบ้านไม่กล้ามองตาเซี่ยชีหรั่น เมื่อก่อนลูกไม่เคยเกิดอุบัติเหตุ เซี่ยชีหรั่นปกป้องเขาขนาดนั้น ตอนนี้ความสัมพันธ์สามปี ถ้าเนี่ยนโม่ไม่อยู่แล้ว พ่อบ้านไม่กล้าคิดเลยจริงๆ ว่าเซี่ยชีหรั่นจะเสียใจมากแค่ไหน
“ที่คุณพูดไม่ใช่เรื่องจริง” เซี่ยชีหรั่นยกเท้าขึ้นจะเดินออกไป เธออยากออกไปหาลูกของเธอ เนี่ยนโม่ ลูกเป็นเด็กดีใช่ไหม
“หยุด” เสียงเย่เชินหลินสูงขึ้นนิดหน่อย เซี่ยชีหรั่นในสถานการณ์ตอนนี้เย่เชินหลินจะกล้าให้เธอออกไปได้อย่างไร เขาไม่ให้เซี่ยชีหรั่นออกไป ถ้าเนี่ยนโม่หายตัวไปจริงๆ เย่เชินหลินยิ่งไม่อยากสูญเสียเซี่ยชีหรั่นไป ถ้าจู่ๆ เกิดอะไรขึ้นกับเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินไม่อยากมีชีวิตที่มืดมนอีกแล้ว
“คุณเซี่ย คุณไม่ต้องกังวล เรากำลังตามหาอยู่ครับ” พ่อบ้านเห็นเซี่ยชีหรั่นเป็นแบบนี้ เขาก็ยิ่งกังวลใจมาก รีบเดินไปด้านหน้าเซี่ยชีหรั่น “คุณเซี่ย ผมให้คนในบ้านตามหาแล้ว ไม่ต้องกังวลนะครับ คุณชายน้อยฉลาดขนาดนั้นต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ ” 
พ่อบ้านปลอบเซี่ยชีหรั่น มีเหงื่อผุดบนหน้าผากตลอดเวลา เขาไม่คิดเลยว่าเนี่ยนโม่จะหายตัวไป คุณชายน้อยนะคุณชายน้อย คุณซนแบบนี้ได้อย่างไร
“เขาหายตัวไปได้ไง? ” เย่เชินหลินเข็นรถเข็นมาข้างๆ เซี่ยชีหรั่น ปลอบเธออย่างไร้เสียง ลมหายใจคุ้นเคยโอบล้อมเซี่ยชีหรั่น ความกังวลในใจเธอค่อยๆ สงบลง ใช่ เธอห้ามสับสนวุ่นวาย เธอต้องหาเนี่ยนโม่
“คุณชายน้อยอยากออกไปเล่น วันนี้คุณนายจะออกไปกับคุณนายไห่พอดี คุณชายน้อยโวยวายอยากไปด้วย คุณนายเลยตกลง ผมก็ตามไปด้วยเพราะไม่วางใจ คุณนายกำลังเลือกผลิตภัณฑ์ดูแลผิวอยู่ ผมไปจ่ายเงิน เดินออกมาคุณชายน้อยก็หายไปแล้ว” พ่อบ้านพยายามเล่าเรื่องให้มีระเบียบแบบแผนและชัดเจนมากที่สุด
“เขาตามพวกคุณตลอดเลยไหม? ก่อนจ่ายเงินคุณชายน้อยยังอยู่ไหม? ” เย่เชินหลินดึงมือเซี่ยชีหรั่นมาจับไว้แน่น เขามองพ่อบ้านอยากยืนยันสักหน่อยว่าเมื่อไรที่พบว่าเนี่ยนโม่หายตัวไป
“หลังจากที่เราเข้าไป คุณนายไห่ดูชุดดูแลผิวจากลังโคม คุณนายก็เลือกด้วยเหมือนกัน ช่วงนี้ผมก็ปล่อยมือคุณชายน้อย เดินไปรับของที่คุณนายและคุณนายไห่ซื้อเสร็จแล้วที่อยู่ในมือ” พ่อบ้านนึกย้อนเรื่องในวันนี้ พูดไปด้วย คิดไปด้วย เหมือนจะเป็นแบบนี้ หรือว่าคุณชายน้อยหายไปตั้งแต่ตอนนั้น?
หลังจากเย่เชินหลินได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน ดูเหมือนเนี่ยนโม่จะหลงทางตอนที่คุณแม่กำลังซื้อเครื่องสำอาง น่าจะเดินไปได้ไม่ไกล
“พ่อบ้าน นายโทรหาหลินต้าฮุย บอกสถานที่ที่พวกคุณไปในวันนี้ให้เขา ให้เขาติดต่อร้านนั้น และรีบหาเนี่ยนโม่ให้เจอทันที ทุกคนในตระกูลเย่ที่เคยเห็นคุณชายน้อย วันนี้ให้ออกไปตามหาทันที นายโทรหาไห่ลี่หมินและคุณไห่ด้วย ฉันจะโทรหาคนอื่นๆ วันนี้ฉันจะต้องหาเนี่ยนโม่ให้เจอ” 
เย่เชินหลินพูดรวดเดียวเยอะมาก และเขายังต้องทำเรื่องอื่นๆ อีก
“เชินหลิน เนี่ยนโม่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม” 
เป็นห่วงทำให้วุ่นวายจริงๆ เซี่ยชีหรั่นเกือบลืมไปเลย เธอจัดเตรียมคนให้อยู่ข้างกายเนี่ยนโม่ เนี่ยนโม่จะไม่เป็นอะไรมาก
“คุณวางใจก็ดีแล้ว” เย่เชินหลินลูบมือเซี่ยชีหรั่นเป็นจังหวะ เห็นพ่อบ้านเดินออกไปไม่นาน เย่เชินหลินก็โทรหาหลี่เหอไท้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาโกรธ เขาแค่อยากช่วยหาเนี่ยนโม่ แค่คิดว่าเนี่ยนโม่เป็นลูกของเขา และยิ่งเป็นลูกของเซี่ยชีหรั่น
เย่เชินหลินโทรไปเบอร์บ้านตระกูลหลี่ ไม่ว่าใครที่อยู่บ้านก็รับสายได้หมด ถ้าโทรหาหลี่เหอไท้ เย่เชินหลินไม่รู้ว่าเขามีประชุมหรือเปล่า
จงหยุนซางพาลูกมาเขียนหนังสืออยู่ ช่วงนี้เหอไท้ยุ่งงานที่บริษัท กลับบ้านน้อยครั้งมาก
“แม่ครับ คำนี้อ่านว่าไง” 
หลี่ยี่ซวนเงยศีรษะขึ้นมองจงหยุนซาง ตากลมโตกะพริบปริบๆ เหมือนหลี่เหอไท้ตอนหนุ่มๆ มาก จงหยุนซางแค่คิดถึงหลี่เหอไท้ ไม่ได้ยินคำถามที่หลี่ยี่ซวนถาม
“แม่ เป็นอะไรครับ”
หลี่ยี่ซวนเห็นท่าทางแม่เหม่อลอย ถึงแม้จะยังเด็ก แต่เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ หลี่ยี่ซวนยื่นมือออกไปเขย่าจงหยุนซาง
“ซวนเออ แม่ไม่เป็นอะไรครับ ซวนเออว่าไงนะ”
ถูกหลี่ยี่ซวนเขย่าตัว จงหยุนซางดึงความคิดกลับมา มองตัวอักษรง่ายๆ เหล่านั้นในหนังสือ เด็กคนนี้แค่ถูกเนี่ยนโม่หัวเราะเยาะก็ยิ่งชอบเรียนขึ้นมาเรื่อยๆ แค่ไม่รู้ว่าโตมาหน้าตาจะเป็นอย่างไร?
โตมาเหมือนเธอหรือเหมือนเหอไท้นะ? 
“แม่ครับ คำนี้อ่านว่าไงอ่า?”
หลี่ยี่ซวนยื่นนิ้วเล็กป้อมชี้ไปที่ตัวอักษรสีดำตัวหนึ่งบนหนังสือเล่มเล็กสีสันสดใส
“คำนี้อ่านว่าโม่ โม่ที่มาจากเนี่ยนโม่ที่มาอยู่บ้านเราเมื่อสามเดือนก่อน” จงหยุนซางยิ้มอธิบายให้กับหลี่ยี่ซวน เด็กคนนั้นสมควรแล้วที่เป็นลูกของเย่เชินหลิน ฉลาดจริงๆ อายุยังน้อย แต่รู้ไม่น้อย
“เนี่ยนโม่ แม่ครับ ทำไมเขารู้อะไรเยอะมาก แต่ผมไม่รู้?” เด็กน้อยเรียบง่ายบริสุทธิ์ที่สุด มีอะไรแตกต่างก็ชอบเปรียบเทียบ และชอบถาม แต่ไม่ใช่การเปรียบเทียบ
เด็กคนนั้นทำไมรู้เยอะขนาดนั้นน่ะเหรอ? เพราะชีหรั่นสอนล่ะมั้ง ทำให้เธอลำบากใจจริงๆ อยู่ข้างนอกมาหลายปี แถมอยู่ฝรั่งเศสไม่มีญาติๆ เลย จงหยุนซางค่อนข้างชื่นชมเซี่ยชีหรั่น ไม่คิดเลยว่าเด็กผู้หญิงที่เมื่อก่อนดูประพฤติตัวดี ฉลาด ดูไม่กล้าไปไหน จะไปถึงฝรั่งเศสได้จริงๆ 
“น้าของลูกสอนน่ะ” จงหยุนซางยิ้มและมองหลี่ยี่ซวน ทำไมวันนี้เด็กคนนี้ถามเยอะจัง?
“แม่ งั้นผมไปเรียนกับเนี่ยนโม่และคุณน้าด้วยได้ไหม”
หลี่ยี่ซวนเอียงศีรษะมองสถานที่ที่อยู่ไม่ไกล นั่นเคยเป็นที่ที่เนี่ยนโม่นั่งอยู่ ที่นั่นเนี่ยนโม่ดูถูกที่เขายังอ่านความรู้ง่ายๆ เหล่านี้ เด็กน้อยจริงๆ แล้วมีความอ่อนไหวในใจมากที่สุด
“ได้สิ”