สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1100 สาวใช้ตัวแสบ 1004

ตอนที่ 1100 สาวใช้ตัวแสบ 1004
จงหยุนซางคิดว่าชีหรั่นน่าจะให้ซวนเออติดตามเนี่ยนโม่ แค่ตอนนี้เรื่องราวของชีหรั่นและเย่เชินหลินยังไม่ได้ยุติ ไม่รู้ว่าต่อไปชีหรั่นจะอยู่ที่ไหน
“แม่ โทรศัพท์มาครับ”
หลี่ยี่ซวนไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้แม่ไม่ค่อยได้ยินเสียงเลย โทรศัพท์ในห้องรับแขกดังตั้งหลายรอบ เธอไม่ได้ยินจริงๆ 
“อ่า แม่รู้แล้ว ซวนเออรีบอ่านหนังสือนะ”
จงหยุนซางยืนขึ้นไปรับโทรศัพท์ตั้งแต่ที่หลี่ยี่ซวนยื่นมือออกมา ใครจะโทรมาตอนนี้กันนะ? หรือว่าเป็นเหอไท้? คิดถึงคนรัก จงหยุนซางก็หัวใจกระวนกระวาย รอยยิ้มบนใบหน้าดียิ่งขึ้น หอมหวานเหมือนตอนรักแรกพบ
“ฮัลโหล เหอไท้เหรอ”
อาจจะเพราะจงหยุนซางคิดถึงหลี่เหอไท้มากเกินไป เลยลืมว่าถ้าหลี่เหอไท้จะโทรมาทำไมต้องโทรมาเบอร์บ้าน เขาควรโทรหาเธอสิ
“หยุนซาง ฉันเชินหลินเอง”
เย่เชินหลินพูดเสียงทุ้ม เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าจงหวีฉวนตายไปแล้ว แต่จงหยุนซางรู้ เธอรู้สึกซับซ้อนกับเย่เชินหลินมาก ถึงเธอไม่รักเขาอีกต่อไปแล้ว แต่ให้เธอเกลียด จงหยุนซางเกลียดไม่ลง บางทีอาจจะเพราะความรู้สึกตอนสาวๆ มันรุนแรงเกินไป ถึงจะไม่รักแล้ว ในใจเธอก็ยังคิดถึงเขาอยู่ หวังว่าเขาจะมีความสุขได้
เย่เชินหลินได้ยินอีกฝ่ายเงียบไปนานมาก เขาก็ขมวดคิ้ว อารมณ์เหมือนจะไม่ได้ดีมาก รวมถึงเรื่องของเนี่ยนโม่ เย่เชินหลินอารมณ์ไม่ได้ดีมาก เซี่ยชีหรั่นรับโทรศัพท์เอ่ยปากพูดขึ้น “พี่หยุนซาง ฉันชีหรั่นนะ คืองี้ วันนี้เนี่ยนโม่หายตัวไป เรากำลังตามหาเขาอยู่ เขาได้ไปที่บ้านพวกคุณหรือเปล่า?”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกกังวลใจเพิ่มขึ้นโดยที่ไม่ได้พูดอะไร น่าสงสารพ่อแม่บนโลกใบนี้
เย่เชินหลินเข็นรถเข็นออกไปจากห้อง สวนดอกไม้ด้านนอกยังคงเจริญรุ่งเรืองอย่างนั้น สาวใช้ในนี้ถูกส่งออกไปหมดแล้ว คนที่เหลืออยู่มีแค่ผู้ช่วยที่มีความสามารถผู้ดูแลตระกูลเย่ ไม่ใช่คนที่เตรียมผู้หญิงให้เย่เชินหลินเลือกเหมือนเมื่อก่อน
“ชีหรั่น เธอไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะโทรหาพี่ชายเธอ เนี่ยนโม่ไม่อยู่ที่นี่ เราจะตามหาให้ ถ้าเนี่ยนโม่แล้ว เราจะโทรหาเธอ”
จงหยุนซางปลอบเซี่ยชีหรั่นเสียงเบา
“พี่หยุนซาง ขอบคุณนะคะ”
ได้รับความช่วยเหลือในยามทุกข์ยาก ความเมตตานี้เซี่ยชีหรั่นจะจดจำตลอดชีวิต
“ชีหรั่น เธอเป็นน้องสาวพี่นะ เนี่ยนโม่เป็นลูกที่เธอรอคอย ดีกว่าลูกฉันด้วย” จงหยุนซางพูดเสร็จก็วางสาย เธอยังต้องโทรหาหลี่เหอไท้
“แม่ เนี่ยนโม่หายตัวไปเหรอครับ? เขาโง่มากเลยใช่ไหม ถึงหายตัวไปได้จริงๆ?”
“ซวนเออ ลูกอยู่ที่บ้านดีๆ นะ” จงหยุนซางลูบศีรษะหลี่ยี่ซวนแล้วพูดกับลูก
ในขณะเดียวกันไห่ลี่หมินก็ได้รับโทรศัพท์ เนี่ยนโม่หายตัวไปแล้ว?
“การประชุมวันนี้จบเท่านี้ พวกคุณไปคุยกันต่อ สัปดาห์หน้าเรามาต่อกัน” ไห่ลี่หมินพูดจบก็วางโน้ตบุ๊ก ให้เลขาเขาเก็บ ไห่ลี่หมินวิ่งออกไปจากห้องประชุมโดยไม่หันศีรษะกลับมา
“เกิดอะไรขึ้น? ”
“ทำไมคุณไห่วิ่งเร็วขนาดนี้? ”
“หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ”
“ไม่รู้”
……
ไห่ลี่หมินไม่ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาเหล่านั้นเลยสักประโยคเดียว เขาวิ่งออกมาขับรถเต็มกำลังไปที่ตระกูลเย่ เนี่ยนโม่จะหายตัวไปได้อย่างไร? อย่าเกิดเรื่องอะไรเลย ถ้าเนี่ยนโม่เป็นอะไรขึ้นมา ไห่ลี่หมินส่ายศีรษะ เขาไม่อยากจะคิด ถ้าเนี่ยนโม่เกิดอุบัติเหตุ ชีหรั่นจะเป็นอย่างไร
โม่เสี่ยวจุนและไห่ฉิงฉิงกำลังไปรับลูกที่โรงเรียนอนุบาล ยังไม่ทันรับลูกก็ได้รับสายจากหลินต้าฮุย
“คุณโม่ คุณว่างหรือเปล่า รบกวนคุณช่วยหาคนหน่อย” หลินต้าฮุยคิดว่าตอนนี้ถ้ามีคนช่วยเพิ่มอีกคนก็จะยิ่งมีกำลังเพิ่มขึ้น โม่เสี่ยวจุนรู้จักคุณชายน้อย เทียบกับคนอื่นๆ แล้ว เขาได้เปรียบมากกว่า
“หาคน? ช่วยเย่เชินหลิน? งั้นก็ช่างเถอะ” 
โม่เสี่ยวจุนพูดจาไม่เกรงใจเลยสักนิด เขารู้สึกขุ่นเคืองใจเย่เชินหลินมาตลอด นึกถึงเมื่อก่อนที่หรั่นหรั่นของเขาได้รับบาดเจ็บเหล่านั้น ตั้งแต่ออกมาก็นานมาก โม่เสี่ยวจุนไม่กล้าไปหา เขากลัวว่าจะได้รับข่าวที่เขาไม่อยากจะเชื่อ ข่าวที่ดีที่สุดก็คือไม่มีข่าว ดังนั้นสามปีนี้ โม่เสี่ยวจุนไม่ได้ตามหาเซี่ยชีหรั่นมาโดยตลอด
“คุณโม่ คุณอย่าเพิ่งวางสายนะครับ ช่วยคุณเย่ไม่แย่หรอกครับ แต่ว่า” 
หลินต้าฮุยยังไม่ทันพูดก็โดนโม่เสี่ยวจุนวางสายใส่ ตราบใดที่มันเกี่ยวข้องกับเย่เชินหลิน โม่เสี่ยวจุนก็ไม่ต้องการเข้าร่วม
“เสี่ยวจุน ทำไมนายไม่ฟังเขาพูดให้จบ” ไห่ฉิงฉิงถอนหายใจ ความบาดหมางของเขาและเย่เชินหลินเหมือนจะเป็นปมที่แก้ไม่ได้ ทั้งๆ ที่เป็นพี่น้องกันแท้ๆ ทำไมความสัมพันธ์ถึงได้แย่แบบนี้
ครั้งหนึ่งไห่ฉิงฉิงเคยพูดโน้มน้าวโม่เสี่ยวจุน เขาไม่ฟังเลยสักครั้ง ไห่ฉิงฉิงคิดอยากจะพูดอีกหลายรอบ แม้แต่เธอเสี่ยวจุนก็เกลียด ไห่ฉิงฉิงก็เลยไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เธอแค่หวังว่าสักวันหนึ่งโม่เสี่ยวจุนจะปล่อยวาง อย่างไรแล้วเขาและเย่เชินหลินก็มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน นั่นคือความจริงที่ตายตัว
“เจียงหยวนจะออกมาแล้ว”
โม่เสี่ยวจุนยิ้มพูดขึ้น การแสดงออกบนใบหน้าเหมือนยิ้ม แต่จริงๆ มันน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้อีก
ได้ยินโม่เสี่ยวจุนพูดว่าลูกจะออกมาแล้ว ไห่ฉิงฉิงก็ถูกดึงดูดความคิดไป
“แม่ครับ พ่อครับ” 
เจียงหยวนอายุมากที่สุดในบรรดาเด็กๆ แต่สูงพอๆ กับเนี่ยนโม่
“เจียงหยวน กลับบ้านไปกินข้าวกัน” สิ่งที่ไห่ฉิงฉิงดีใจมากที่สุดคือทำอาหารให้คนที่ตัวเองรัก เธอไม่ใช่ลูกสาวอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นภรรยาคนหนึ่ง คุณแม่คนหนึ่ง โม่เสี่ยวจุนและไห่ฉิงฉิงแต่ละคนจูงมือลูกตลอดเวลา แค่เดินกลับไปสบายๆ แบบนี้
“ทำไมจู่ๆ วันนี้คนเยอะ? แต่ก่อนที่นี่คนไม่ได้เยอะขนาดนี้” โม่เสี่ยวจุนมองคนเหล่านั้นด้วยความสงสัย พึมพำความคิดที่อยู่ในใจออกมา คนเพิ่มขึ้นขนาดนี้หรือว่าเกิดเรื่องอะไร?
“เสี่ยวจุน นายพูดอะไรนะ? ” ไห่ฉิงฉิงไม่ได้ยินคำพูดของโม่เสี่ยวจุน แค่ได้ยินอย่างคลุมเครือว่าอะไรเยอะขึ้น
“ไม่มีอะไร เรากลับบ้านกันเถอะ” 
โม่เสี่ยวจุนไม่ได้บอกไห่ฉิงฉิง เขาเริ่มให้ความสนใจกับคนเหล่านี้ ยิ่งมองโม่เสี่ยวจุนก็ยิ่งกลัวมากขึ้น คนที่เพิ่มขึ้นนั้นไม่น้อย แทบจะเป็นคนของตระกูลเย่หมดเลยจริงๆ พวกเขามาทำอะไรที่นี่? เย่เชินหลินคงแก้ปัญหาได้ โม่เสี่ยวจุนพาไห่ฉิงฉิงเดินไปทีละก้าวอย่างต่อเนื่อง
“เสี่ยวจุน ทำไมนายไม่เดินแล้ว? ” 
ไห่ฉิงฉิงมองโม่เสี่ยวจุนที่ยืนไม่ขยับอย่างสงสัย เจียงหยวนนก็เงยศีรษะขึ้นมองโม่เสี่ยวจุน เหมือนก็อยากรู้ว่าทำไมพ่อเขาถึงไม่เดิน
“ฉิงฉิง เธอพาเจียงหยวนกลับไปก่อน คนที่นี่ส่วนมากเป็นคนของตระกูลเย่ ไม่รู้พวกเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้น”
โม่เสี่ยวจุนไม่ได้เป็นห่วงว่าเย่เชินหลินจะเป็นอะไร ถึงจะรู้ว่าขาของเขายังไม่ดี โม่เสี่ยวจุนก็ไม่คิดว่าเขาจะเกิดอุบัติเหตุใหญ่โต เหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่ชีหรั่น ก็ต้องเป็นฝู้เฟิ่งหยี ไม่ว่าอย่างไรฝู้เฟิ่งหยีก็เป็นแม่เขา ชีหรั่นก็เป็นน้องสาวเขา
“เสี่ยวจุน งั้นฉันกลับก่อนนะ นายอย่าลืมกินข้าวล่ะ” 
ไห่ฉิงฉิงก็สังเกตว่าคนเหล่านี้เป็นคนของตระกูลเย่ สุดท้ายแล้วโม่เสี่ยวจุนก็ยังแซ่เย่ ไห่ฉิงฉิงไม่อยากให้เขาเสียใจในอนาคต
โม่เสี่ยวจุนมองตาไห่ฉิงฉิงออกไป เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเซี่ยชีหรั่น
“พี่? ” เซี่ยชีหรั่นถือโทรศัพท์เห็นเบอร์คุ้นเคย ตอนนี้โม่เสี่ยวจุนโทรมามีเรื่องอะไร หรือว่าเขาเจอเนี่ยนโม่แล้ว? คิดถึงความเป็นไปได้นี้ เซี่ยชีหรั่นจึงถามอย่างประหลาดใจ “พี่เจอเนี่ยนโม่แล้วเหรอ เขาเป็นยังไงบ้าง”
เย่เชินหลินยืนด้านหลัง ใบหน้าบึ้งตึง โม่เสี่ยวจุน เขาไม่รู้ว่าจะปฏิบัติต่อคนคนนี้อย่างไร คนคนนี้คือน้องชายสายเลือดเดียวกับเขา
“ชีหรั่น เกิดอะไรขึ้นกับเนี่ยนโม่? ฉันกับฉิงฉิงมารับเจียงหยวน พบว่าวันนี้คนเยอะกว่าเมื่อก่อน พอสังเกตดีๆ ส่วนมากเป็นคนของตระกูลเย่ ฉันเลยเป็นห่วง ทางเธอเป็นยังไงบ้าง?” โม่เสี่ยวจุนไม่ได้บอกว่าเป็นห่วงอะไร เขาไม่อยากให้ชีหรั่นมีภาระในใจ เขาก็มีลูกชายแล้ว
“พี่ เนี่ยนโม่ เนี่ยนโม่หายตัวไปแล้ว” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างสะอึกสะอื้น เธอน้ำตาคลอเบ้าตลอดเวลา เย่เชินหลินเห็นเซี่ยชีหรั่นเป็นแบบนี้ เขาเองก็ไร้เรี่ยวแรง ไม่ได้ เขาต้องรีบหายดี ตราบใดที่หายดีขึ้นมา ถึงจะปกป้องพวกเขาสองแม่ลูกได้อย่างแท้จริง
“เนี่ยนโม่หายตัวไปแล้ว? หายไปที่ไหน? ” เสียงโม่เสี่ยวจุนสูงขึ้นมากอย่างอดไม่ได้ เขารู้สึกว่าเสียงดังออกมาจากศีรษะเขา
“ฉันไม่รู้” 
ชีหรั่นยิ่งรู้สึกผิดในใจยิ่งกว่าเดิม ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เนี่ยนโม่ก็จะไม่หายตัวไป เพราะเธอไม่ได้พาเนี่ยนโม่ออกไปด้วย นึกถึงตอนเธอออกไปดวงตาโตของเนี่ยนโม่มีแต่ความน้อยใจ เซี่ยชีหรั่นยิ่งรู้สึกแย่ในใจ เธอสมควรตายจริงๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเด็กคนนี้กระตือรือร้นมาก เห็นอะไรแปลกใหม่ก็ชอบค้นหา เธอยังกล้าให้เขาอยู่ในบ้านอีก
“ชีหรั่น เธอไม่ต้องกังวลนะ เธออยู่ที่นั่นแหละ เดี๋ยวฉันไป” 
โม่เสี่ยวจุนได้ยินคำว่าไม่รู้ของเซี่ยชีหรั่นเหมือนจะร้องไห้ออกมา เขาก็ยิ่งร้อนรนใจมากขึ้น ไม่ได้แล้ว เขาต้องรีบไปอยู่ข้างๆ เซี่ยชีหรั่น ในใจโม่เสี่ยวจุนมีแค่ความคิดเดียวก็คือ ชีหรั่น เธอรอฉันนะ รอฉัน
เย่เชินหลินแย่งโทรศัพท์เซี่ยชีหรั่นมา พูดขึ้นอย่างถากถาง “เธอเป็นพี่สะใภ้นาย ที่นี่มีฉันแล้ว ถ้านายอยากช่วยก็ไปตามหาเนี่ยนโม่ ถ้าไม่อยากช่วยก็ช่างเถอะ”
“เย่เชินหลิน นายจำไว้นะว่าฉันชื่อโม่เสี่ยวจุน ชีหรั่นเป็นน้องสาวฉัน” 
โม่เสี่ยวจุนก็อารมณ์ขึ้นเช่นกัน ต้องพูดออกมา สมเป็นพี่น้องกันจริงๆ จริงๆ แล้วทั้งสองคนยังคล้ายกันอยู่บางประการ เขาไม่ใช่เย่จื่อห้าน เมื่อก่อนไม่ใช่ ต่อไปก็ไม่ใช่ โม่เสี่ยวจุนไม่ใช่เย่เชินหลิน เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองมีอะไรแปลก
“อย่าลืมว่านายมีสายเลือดตระกูลเย่ของฉัน” เย่เชินหลินพูดขึ้นอย่างประชดประชัน เขาพูดกับโม่เสี่ยวจุนหนึ่งประโยค ก็รู้สึกไม่ดีในใจ ความสูญเสียของทั้งสองฝ่ายไม่ต่างกันมากจริงๆ
ในโทรศัพท์เงียบไปหลายวินาที เมื่อเย่เชินหลินคิดว่าโม่เสี่ยวจุนจะวางสาย โม่เสี่ยวจุนก็พูดขึ้นอย่างห่างเหิน “เย่เชินหลิน ถ้าเป็นไปได้ ฉันยอมให้ชีหรั่นไม่รู้จักนายดีกว่า ฉันยอมที่จะไม่เป็นเย่จื่อห้าน” เขาไม่อยากเป็นเย่จื่อห้านอะไรนั่น สิ่งที่เขาต้องการมันง่ายมาก แค่ชีหรั่นมีความสุข นี่คือความต้องการหนึ่งเดียวของเขา
โม่เสี่ยวจุนยิ่งพูด เย่เชินหลินยิ่งโกรธ ทำเสียงปังหนึ่งทีเย่เชินหลินก็วางสายโม่เสี่ยวจุน เขาไม่มีเวลาคุยเรื่องไร้สาระพวกนี้กับโม่เสี่ยวจุน ไม่ว่าอย่างไรโม่เสี่ยวจุนก็คือเย่จื่อห้าน มันคือความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะไม่อยากเชื่ออย่างไรมันก็คือเรื่องจริง