สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1103 สาวใช้ตัวแสบ 1007

ตอนที่ 1103 สาวใช้ตัวแสบ 1007
“คุณห้ามไปนะ”
เวลานี้เย่เชินหลินอ่อนแอที่สุด
“แยกย้ายได้ จะไปทำอะไรก็ไป” พ่อบ้านเอ่ยสั่งคนที่เหลือ คุณเย่เป็นคนรักหน้ามาก ถ้าเขาไม่พอใจก็คงสั่งไล่คนออกหมด คนที่ลำบากคือเขา
“แล้วก็จำไว้ด้วยว่าวันนี้เห็นหรือได้ยินอะไรทั้งนั้น”
พ่อบ้านพูดอย่างเคร่งๆ โม่เสี่ยวจุนจ้องมองด้วยสายตาเย็นชา เย่เชินหลินไอ้คนนี้จะกลั่นแกล้งชีหรั่น
“คุณเซี่ย คุณช่วยพาคุณเย่เข้าบ้านได้ไหม?” พ่อบ้านมองไปที่เซี่ยชีหรั่นย่างอ้อนวอน มีเพียงเซี่ยชีหรั่นเท่านั้นที่สามารถสงบอารมณ์ของคุณเย่ได้
จางชิงยืนอยู่ไม่ไกล รู้สึกขมขื่นในใจ เธอไม่ต้องการแบบนี้เลย ไม่ต้องการ แต่ทำไมพวกเขาถึงบังคับเธอ
เพียงแค่เนี่ยนโม่บอกว่าเขาอยากจะไปบ้านตระกูลหลี่ คุณเย่ก็กังวลมาก แม้ว่าเขาจะล้มลงและได้รับบาดเจ็บ เขายังรั้งเซี่ยชีหรั่นไว้ ถ้า จางชิงไม่ยอมแพ้เธอจะเปรียบเทียบกับเซี่ยชีหรั่นได้อย่างไร
แต่จางชิงไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ ทำไมเซี่ยชีหรั่นต้องกลับมาหลังจากที่จากไป?
“คุณสองคนมาช่วยคุณเย่หน่อย โตขนาดนี้แล้วยังไม่ระวังอีก”
เซี่ยชีหรั่นชี้ไปที่ชายสองคนที่อยู่ข้างหลังพ่อบ้านที่อยู่ไม่ไกล เธอจูงเนี่ยนโม่ เด็กยังคงตัวสั่น ตอนนี้ไอ้เจ้าเชินหลินทำให้เด็กกลัว
ในความเป็นจริงเนี่ยนโม่กำลังเสแสร้ง เขาไม่ต้องการให้แม่ของเขาไปที่นั่นเลยทำให้เย่เชินหลินกลายเป็นคนเลว
“ออกไป” ก่อนที่ทั้งสองคนจะก้าวไปถึงเย่เชินหลินได้ไม่ถึงสิบก้าว เย่เชินหลินก็ตะโกนใส่เขา เขามองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยใบหน้าที่ดูเยือกเย็นและปากของเขาก็ยังคงกดแน่น
“คุณเซี่ย คุณเย่ต้องการกำลังใจ”
หมอเย่เอ่ยในเวลานี้และมองไปที่สถานการณ์ของเย่เชินหลิน หัวใจของบีบแน่น สิ่งที่เกิดขึ้นร้ายแรงกว่าที่เขาคิด
“เนี่ยนโม่ เป็นเด็กดีนะ พ่อกำลังไม่สบายใจ” เซี่ยชีหรั่นส่งเนี่ยนโม่ให้โม่เสี่ยวจุน เธอช่วยให้เย่เชินหลินเดินเข้าไป เธอเพิกเฉยไม่ได้
เนี่ยนโม่มองหมอเย่อย่างดุร้าย เขาเป็นหมอที่ไม่ดี พวกเขาเข้าข้างเย่เชินหลินมาตลอด หลังจากเห็นว่าเขาโตขึ้นและไม่ได้สอนเขาก็เป็นเพราะเหตุนี้ เหล่าเอ้อไม่ใช่คนดีในสายตาเนี่ยนโม่อีกต่อไป
โม่เสี่ยวจุนพาเนี่ยนโม่เดินตามเขาเข้าไป เย่เชินหลินเห็นโม่เสี่ยวจุนเข้ามาก็ไม่ได้พูดอะไร
ฝู้เฟิ่งหยีเพิ่งมาในเวลานี้: “เนี่ยนโม่ ทำไมหนูถึงวิ่งไปหายไปไหนล่ะลูก เราหาก็ไม่เจอ เสี่ยวจุน” ฝู้เฟิ่งหยีตกใจโม่เสี่ยวจุนถึงมาที่นี่? โม่เสี่ยวจุนยืนยันเสมอว่าเขาคือโม่เสี่ยวจุนไม่ใช่เย่จื่อห้าน ฝู้เฟิ่งหยีคิดว่าตราบใดที่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว ดังนั้นจะเรียกเขาว่าเสี่ยวจุนตามที่โม่เสี่ยวจุนต้องการ
“แม่ครับ”
โม่เสี่ยวจุนเรียกด้วยความเคารพ บางทีเย่เชินหลินอาจเป็นคนเดียวในตระกูลเย่ที่เขาไม่ชอบ
เมื่อเห็นเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นเข้าไป โม่เสี่ยวจุนก็ขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร
“เสี่ยวจุน เข้ามา”
ฝู้เฟิ่งหยีมองไปที่โม่เสี่ยวจุนอย่างคาดหวัง มันเป็นสายตาที่แม่ต้องการมากที่สุดซึ่งทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เย่เชินหลินพูดในวันนี้ โม่เสี่ยวจุนกลัวว่าเซี่ยชีหรั่นจะถูกรังแก เขาจึงพาเนี่ยนโม่เข้าไป
เย่เชินหลินถูกหมอเย่ขังไว้ในห้องและมีเพียงเซี่ยชีหรั่นเท่านั้นที่อยู่ข้างใน หมอเย่กล่าวว่า “ฉันอยากดูอาการของคุณเย่ คนที่เหลือไม่จำเป็นต้องเข้ามา ส่วนคุณเซี่ยกรุณาเข้ามาด้วยครับ”
โม่เสี่ยวจุนอยากถามความจริงว่าทำไมคนอื่นถึงเข้าไปไม่ได้และมีเพียงชีหรั่นเข้าไปคนเดียว สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าหมอเย่มีความสัมพันธ์กับเย่เชินหลินและเขาก็ปกป้องเย่เชินหลินด้วย
จางชิงเข้ามา เธอยิ้มและถามว่ามีใครต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ ตระกูลเย่กำลังยุ่งและทุกคนก็ถามคำถามของเธอ คุณบังคับให้ฉันเป็นแบบนี้ ห้ามโทษฉันล่ะ
เมื่อเห็นว่าคนอื่นยุ่งแค่ไหน จางชิงก็จากไปอย่างเงียบ ๆ
“คุณกำลังตามหาฉันเหรอ”
ซือซือมองไปที่จางชิงอย่างเย็นชาหยิ่งผยอง มองเธอเหมือนราชินีผู้สูงศักดิ์
“อือ”
จางชิงอยู่ห่างจากซือซือหนึ่งเมตร เสียงของเธอก็เงียบลงเล็กน้อย เธอยังคงทำตามขั้นตอนนี้ บางทีเธออาจจะไม่ได้เต็มใจ
“ไม่คิดขนาดนี้แล้วคุณจะยังใจดี มันก็เป็นเพียงการต่อสู้ที่ไร้ประโยชน์”
ซือซือยิ้มอย่างไร้ยางอาย ในความคิดของเธอ จางชิงเป็นตัวตลกที่ไม่น่ากลัว
“ฉันคิดออกแล้ว ร่วมมือกับฉันไหม” รองเท้าส้นสูงสีแดงของซือซือก้าวไปข้างหน้า เธอจ้องไปที่จางชิงอย่างแน่วแน่โดยไม่ละสายตาจาก จางชิงที่น่าสงสัย เธอเสียใจตอนนี้ความผิดพลาดไม่ใช่ความเกลียดชังชั่วนิรันดร์ เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อเธอลื่นล้มดังนั้นเธอจึงไม่สามารถทำผิดได้
จางชิงไม่ชอบระยะห่างที่ลดลงอย่างกะทันหัน ผู้หญิงคนนี้ชื่อ ซือซือเต็มไปด้วยการปล้นและทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ
“ฉันแค่ต้องการให้เซี่ยชีหรั่นห่างจากคุณเย่”
ท้ายที่สุดจางชิงยังคงชอบเย่เชินหลินและผู้ชายที่ดีเช่นนี้ คนที่ไม่ชอบคงชอบคนน้อยมาก
“ไม่ต้องกังวล ฉันเคารพคุณเย่มาก”
ซือซือกล่าวอย่างตีสองหน้า เธอจะให้จางชิงรู้ความคิดของเธอได้อย่างไร การเปิดเผยต่อหน้าศัตรูมากเกินไปจะเป็นอันตรายถึงชีวิต ซือซือจะไม่ทำสิ่งที่โง่เขลา
สำหรับเย่เชินหลินตราบใดที่เซี่ยชีหรั่นเจ็บปวด เขาจะต้องทนทุกข์ทรมานมากขึ้น นี่เป็นการฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว
เมื่อได้ยินซือซือรับประกันแล้ว จางชิงก็มั่นใจขึ้น เธอก็รู้สึกโล่งใจ
ในร้านกาแฟแห่งนี้ การแลกเปลี่ยนที่ไม่ธรรมดาเกิดขึ้น
จางชิงเดินไปที่ทางเข้าร้านกาแฟหลังจากคิดเรื่องนี้แล้วเธอก็ถามว่า “เรียบร้อยไหม”
ซือซือเห็นท่าทางที่ระมัดระวังของจางชิง เธอจึงยิ้มเยาะมุมปาก นี่เป็นเหมือนเธอเมื่อก่อนไม่ผิด สดใสไร้เดียงสา เย่เชินหลินถ้าคุณไม่ชอบเธอก็ปล่อยให้เธอทำทุกอย่างที่ทำได้
“คุณต้องเชื่อฉัน วิธีนี้เซี่ยชีหรั่นจะจากไปโดยไม่มีคนอื่นตามเธอออกไป” ซือซือกล่าวอย่างเปิดเผย เธออยากดูทั้งสองทรมานกันจริงๆ มันน่าสนใจจริงๆ
หลังจากที่จางชิงเดินออกไปการแสดงออกบนใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปจากสีหน้าระมัดระวัง จงหวีฉวนฆ่าตัวตาย มิน่าเธอถึงไม่ได้ติดต่อกับจงหวีฉวนนานแล้ว
จางชิงมองดูยานพาหนะที่กำลังจะมาและไป เธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต แต่เธออยากมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองสักครั้ง
หลินเจี๋ยมาเพื่อฟังคนที่ดูแลซือซือ ซือซือออกมาดื่มกาแฟกับคนอื่นๆและมองไปที่คนที่รีบกลับ นี่ใช่ผู้หญิงในครอบครัวของเย่เชินหลินที่คล้ายเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่เหรอ? เขาจำเธอได้ ในตอนแรกเธอถูกซือซือตบ จากนั้นเธอกับเซี่ยชีหรั่นก็ดูเหมือนกัน
“ที่รัก ทำไมคุณมาที่นี่”
ซือซือเห็นหลินเจี๋ยเดินเข้ามาสักครู่และการมาถึงของเขาทำให้เธอไม่คาดคิด
เมื่อมองไปที่ใบหน้าของซือซือที่ตื่นตระหนก หลินเจี๋ยพูดอย่างใจเย็น “ฉันได้ยินมาว่าคุณออกมา ฉันคิดว่าคุณจะมาที่นี่ ดังนั้นฉันมาหาคุณ ไม่คิดว่าคุณจะอยู่ที่นี่”
สองคน ซือซือดื่มกาแฟกับใคร? ผู้หญิงคนไหน?
หลินเจี๋ยเดินไปที่ที่นั่งและนั่งลงเอื้อมมือยกถ้วยพอร์ซเลนสีฟ้าและสีขาวที่ละเอียดอ่อน น่าสนใจจริงๆ
“เมื่อกี้ฉันอยู่กับเพื่อน เธอกลับไปแล้ว เธอเป็นผู้หญิง”
ซือซือเฝ้าดู หลินเจี๋ยถือถ้วยและอธิบาย เขาเป็นเจ้านายของเธอ เธอต้องการเขา ซือซือรู้วิธีที่จะถูกกำหนดเป้าหมายซึ่งมีไหวพริบมากกว่าเมื่อก่อนมาก
“อือ”
ดวงตาสีพีชของหลินเจี๋ยถูกย้อมไปด้วยความคิดที่ลึกซึ้ง ซือซือนะซือซือ ดูเหมือนว่าคุณจะทำอะไรคลุมเครือ คุณเคยแกล้งทำมาก่อนหรือไม่? ถ้าเป็นเช่นนั้นคุณก็แย่มาก
“ที่รัก คุณอยากดื่มอะไร” ซือซือลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย เธอเริ่มเบี่ยงเบนความสนใจของหลินเจี๋ย สายตาของเธอไม่กล้ามองไปที่หลินเจี๋ยซึ่งทำให้หลินเจี๋ยสงสัยมากขึ้น
“เปล่าครับ วันนี้ผมมีงานเลี้ยง ไม่รู้ว่าคุณว่างหรือเปล่า”
หลินเจี๋ยพูดอย่างสบายๆว่ามีผู้หญิงมากมายที่ถ้าเธอไม่ไปใครบางคนก็จะไปแทน แต่คนที่เขาอยากไปด้วยมากที่สุดจะไม่ไปด้วย
เมื่อเห็นหลินเจี๋ยฟุ้งซ่านเล็กน้อย ซือซือก็ไม่ได้พูด แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเขา หลินเจี๋ยนะหลินเจี๋ยไม่ว่าคุณจะดีแค่ไหนเซี่ยชีหรั่นก็ยังไม่ชอบคุณ
“ที่รัก ตราบใดที่คุณคิดจะเรียกก็เรียกคิดจะมาก็มา ต่อให้เป็นวันนี้ก็ไปกันเถอะ” ซือซือพูดเบาๆพร้อมกับมีเสน่ห์สุดจะพรรณนาบนใบหน้าของเธอ
หลินเจี๋ยปล่อยมือของซือซือตามธรรมชาติด้วยเหตุผลบางอย่างเขาไม่ต้องการจับมือซือซือ
ทั้งสองเดินออกจากร้านกาแฟทีละคนเมื่อ หลินเจี๋ยปล่อยมือของซือซือหัวใจของเธอก็มืดมนและดวงตาของเธอก็ปั่นป่วนไปชั่วขณะ แต่ก็เป็นเพียงเรื่องชั่วครู่เท่านั้น แค้นนี้ถูกนับเป็นของเซี่ยชีหรั่น ถ้าเซี่ยชีหรั่นไม่ได้หลอกล่อหลินเจี๋ยแล้วหลินเจี๋ยจะชอบผู้หญิงที่ไม่รู้จักสถานะได้อย่างไร
คิดถึงจางชิงแล้วซือซือก็ยิ้ม เย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นคุณจะหัวเราะได้อีกไม่นาน
“ที่รัก วันนี้คุณจะมากับฉันไหม” ซือซือขอร้องด้วยสายตานิ่งๆ คนส่วนใหญ่จะไม่ทนที่จะปฏิเสธเมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินเจี๋ยคิดถึง เซี่ยชีหรั่น เขาให้เกิดความหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล เขาเอ่ยปากจะพูดแต่ยังไม่ทันพูด เห็นใบหน้าซือซือที่ต่างจากเซี่ยชีหรั่นหลินเจี๋ยเหมือนจะเห็นสายตาเยาะเย้ยของเซี่ยชีหรั่นจากดวงตาของซือซือ ชั่วขณะหลินเจี๋ยเหมือนถูกสาดน้ำเย็นเข้าหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ฉันจะไปดูพี่สวี ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะอารมณ์ไม่ดี”
เมื่อพบกับเซี่ยชีหรั่น เห้าเซิงก็ไม่เหมือนตัวเอง นักวิทยาศาสตร์ที่สงบและมีเหตุผลกลายเป็นคนที่โหยหาความรักโดยหวังว่าคนที่เขาชอบจะมองเขามากขึ้น
เมื่อฟังคำพูดของเห้าเซิง ซือซือก็เสียใจด้วยใบหน้าเล็กๆและพูดด้วยความผิดหวัง ไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงดีถ้าไม่มีหลินเจี๋ย เธอสามารถดำเนินเรื่องของตัวเองได้ แต่ก็กลัวว่าถ้าหลินเจี๋ยไม่ไปหาเธอก็จะสูญเสียความโปรดปรานไป
เซี่ยชีหรั่นดูแลเย่เชินหลินเป็นอย่างดี เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นสามารถพบเห็นได้ทุกที่ในตระกูลเย่ จางชิงลังเลในตอนแรก แต่เธอถูกกระตุ้นโดยเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น ความไม่พอใจชัดเจนขึ้นเรื่อยๆและความคับข้องใจก็เพิ่มขึ้นทุกวัน
เซี่ยชีหรั่นผลักเย่เชินหลินทันทีที่พวกเขาเดินไปและทั้งสองก็เห็นด้านหลังของจางชิง เธอรู้ว่าเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นยังไม่ได้เดินจากไปและทั้งหมดที่พวกเขาต้องการคือให้พวกเขาอยู่ที่นั่น
“คุณพูดว่าอะไร คุณเย่ทำให้ประธานจงเสียชีวิต” ประโยคนี้เป็นประโยคที่ระเบิดที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย