สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1115 สาวใช้ตัวแสบ 1019

ตอนที่ 1115 สาวใช้ตัวแสบ 1019
พี่สวี ชาตินี้ชีหรั่นคงถูกกำหนดให้ทรยศต่อความหวังดีของคุณแล้วล่ะ
หวังว่าสวรรค์จะเมตตาคุณ ให้คุณได้พบเจอกับผู้หญิงที่ดีกว่าชีหรั่น เพราะคุณมีคุณสมบัติที่จะได้รับความรักจากผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก!
เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าสบตาสวีเห้าเซิงอีก ความเสน่หาในดวงตาคู่นั้นทำให้เธอรู้สึกอับอายและไม่รู้จะตอบแทนเขาอย่างไรจริง ๆ
เซี่ยชีหรั่นหายใจเข้าลึก ๆ เธอมองไปที่ผู้ถือหุ้นที่อยู่รอบ ๆ ตัวเธอแล้วพูดเบา ๆ “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ตัวฉันเปล่าประโยชน์เอง ฉันไม่ได้ทำให้ทุกคนประสบความสำเร็จ แต่กลับทำให้ทุกคนต้องตกอยู่ในความกังวลกับฉันไปด้วย”
การแสดงออกของเธอทำให้การเรียกร้องของผู้ถือหุ้นค่อย ๆ เพลาลง
“อย่าพูดแบบนั้นสิ คุณเป็นผู้หญิงคนหนึ่งนะ มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะตื่นตระหนกเมื่อเจอกับปัญหาเหล่านี้”
“จริงด้วย ๆ ตอนนี้หน้าที่ของพวกเราคือต้องร่วมมือกันแก้ไขปัญหากับวิกฤตนี้”
“คุณว่ามาเลย ตราบใดที่เราทำได้ เราจะพยายามช่วยอย่างแน่นอน!”
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ผู้ถือหุ้นเหล่านี้ด้วยความประทับใจ
เมื่อก่อน เธอเคยคิดว่าพวกเขาเหล่านี้เป็นคนเห็นแก่เงินเท่านั้น แม้เธอจะเคยใช้เงินทุนของพวกเขา แต่เธอก็ให้เงินปันผลที่ดีเพื่อตอบแทนแก่คนเหล่านี้ด้วย
เธอไม่เคยติดค้างคนเหล่านี้ จึงทำให้เธอไม่ได้คาดหวังอะไรจากพวกเขา
ไม่คิดเลยว่าเมื่อเธอพบกับปัญหาครั้งใหญ่ในชีวิต คนเหล่านี้ยังคงยืนหยัดอยู่เคียงข้างเธอและเป็นกำลังใจให้กับเธอด้วย
เธอเซี่ยชีหรั่นช่างโชคดีจริง ๆ!
ในชั่วขณะ เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความกล้าหาญและความมั่นใจอีกครั้ง!
ต่อให้บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นต้องยกให้กับจางชิงแล้วจะเป็นอะไรล่ะ?
เธอยังสาวขนาดนี้ เธอยังมีเพื่อนฝูงมากมาย เธอยังมีครอบครัว ซึ่งทุกคนก็คอยให้การสนับสนุนและช่วยเหลือเธออยู่เสมอ
แม้จะต้องนับหนึ่งใหม่ทุกอย่าง มันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ
หนทางข้างหน้าอันสดใส แม้จะขรุขระและคดเคี้ยวเล็กน้อยแล้วจะอยากอะไร?
เซี่ยชีหรั่นเต็มไปด้วยความมั่นใจในการเดินต่อไปฝ่าฟันกับชีวิตในอนาคต
“ทุกคนไม่ต้องกังวลนะ วิกฤตของเราเกิดขึ้นเพียงชั่วคราวเท่านั้น ฉันมีความมั่นใจว่าฉันจะนำพาทุกคนสร้างบริษัทที่เติบโตกว่าบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นได้! ปัญหามันเป็นแค่เรื่องชั่วคราว ฉันมั่นใจว่าฉันจะสามารถนำทุกคนไปสู่อนาคตที่สดใสได้!”
ทันทีที่เซี่ยชีหรั่นพูดจบ เสียงปรบมืออย่างอบอุ่นก็ดังขึ้นในรอบตัวเธอ
เซี่ยชีหรั่นยิ้มให้ทุกคนอย่างเขินอาย ดวงตาของเธอเปล่งประกายเหมือนคริสตัลที่กำลังเรืองแสง เธอมองไปที่สวีเห้าเซิงที่กำลังมองเธอด้วยรอยยิ้ม เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งด้วยความภาคภูมิใจ
อย่ากลัวที่จะล้มลง ถ้าเธอล้มตรงไหน เธอก็จะลุกขึ้นตรงนั้น!
จางชิงในห้องประชุมมองเซี่ยชีหรั่นผ่านประตูกระจกอย่างไม่กระพริบตา
จากมุมมองของจางชิง เธอสามารถมองเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของเซี่ยชีหรั่นได้ “เย่เชินหลิน” ตัวอักษร ขนาดใหญ่ที่แสดงอยู่หน้าจอ
หัวใจของเธอก็เจ็บขึ้นมาทันที
แค่เห็นชื่อของผู้ชายคนนั้นก็ทำให้เธอเจ็บปวดอย่างบังคับตัวเองไม่ได้
เป็นเวลาสามปี หนึ่งพันกว่าวันที่เธอใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายคนนั้นอย่างมีความสุข
ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดอย่างภาคภูมิใจว่าผู้ชายคนนี้ถูกลิขิตให้เป็นของเธอและไม่มีใครจะพรากเขาไปจากเธอได้
เธอเคยเชื่ออย่างมั่นใจว่าผู้ชายคนนี้รักเธออย่างสุดใจ แม้ว่าความรู้สึกของเขาจะฝังลึก แต่เธอแค่รู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนทั่วไปสำหรับเขา
ในช่วงเวลาสามปีนี้มีเพียงเธอคนเดียวที่จะได้อยู่กับเขาอย่างใกล้ชิดไม่ใช่หรือ?
แล้วทำไมจู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นถึงกลับมาได้?
จางชิงจ้องมองเซี่ยชีหรั่นที่กำลังคุยโทรศัพท์ด้วยใบหน้าอันดุร้าย เซี่ยชีหรั่น ในเมื่อเธอจะไปก็ไปให้ไกลที่สุดไม่ได้หรือ? เธอจะกลับมาทำไม!
อีกอย่างผู้หญิงหลายใจอย่างเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของสวีเห้าเซิงตั้งนานแล้ว เธอไม่เคยสนใจเย่เชินหลินด้วยซ้ำ
ทำไมเย่เชินหลินถึงเลือกผู้หญิงใจร้ายคนนี้ แล้วทิ้งคนที่รักเขาอย่างสุดใจอย่างไร้ความปรานีไปได้?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ จางชิงก็บีบดินสอในมืออย่างแรงจนดินสอนั้นหักเป็นสองท่อน
เธอจะให้อภัยไม่ได้! ผู้หญิงคนนี้พรากทุกอย่างที่เป็นของเธอไปและทำให้เธอเหลือเพียงความว่างเปล่า
จู่ ๆจางชิงก็อยากรู้ว่าเย่เชินหลินทำไมถึงโทรหาเซี่ยชีหรั่น เธอหันกลับไปมองเลขาที่อยู่ข้างหลังแล้วส่งสายตาให้เลขาไปฟัง “เธอลองไปฟังดูสิว่าผู้หญิงข้างนอกคนนั้นกำลังคุยอะไรในสายอยู่”
เลขาพยักหน้าแล้วค่อย ๆ เดินไปที่ประตู จากนั้นเปิดประตูเล็กน้อยแล้วแอบฟังเซี่ยชีหรั่นคุยโทรศัพท์อย่างละเอียด
หลังจากฟังเสร็จ เลขาคนนั้นก็รีบกลับไปหาจางชิง
เธอก้มหัวแล้วกระซิบเล่าให้จางชิงฟังในสิ่งที่เธอได้ยิน
“คนที่ชื่อเซี่ยชีหรั่นได้รับโทรศัพท์จากเย่เชินหลินและเย่เชินหลินบอกว่าเขาสามารถช่วยเธอได้ค่ะ”
“ว่าไงนะ?” จางชิงรู้สึกไม่น่าเชื่อ
เย่เชินหลินรู้ได้ไง?
เขารู้ได้อย่างไร? เขาจะช่วยผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ!
“ใช่ค่ะ เย่เชินหลินพูดอย่างนั้นในสายจริง ๆ ค่ะ แต่ว่าเซี่ยชีหรั่นปฏิเสธเขาด้วยนะคะ” เลขาตอบ
ปฏิเสธหรือ? เหอะ มันก็เป็นเรื่องจริงที่เซี่ยชีหรั่นผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนี้สามารถทำได้อยู่แล้ว
แต่ที่รับไม่ได้คือเย่เชินหลินกลับต้องการช่วยเหลือเซี่ยชีหรั่น เขาไม่ไว้หน้าเธอเลยจริง ๆ!
ดวงตาของจางชิงเหมือนเต็มไปด้วยพิษอันดุร้ายแล้วจ้องมองเซี่ยชีหรั่นไม่ไปไหน
ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ เธอจะเสียเย่เชินหลินผู้เป็นที่รักคนนี้ไปได้อย่างไร?
ดังนั้นเธอต้องหายสาบสูญไปจากโลกนี้ ไม่อย่างนั้นเย่เชินหลินไม่มีวันตายใจอย่างแน่นอน
และตอนนี้เกมเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
เมื่อจางชิงได้ยินจากปากเลขาของเธอว่าเซี่ยชีหรั่นปฏิเสธความช่วยเหลือจากเย่เชินหลิน จากที่ความรู้สึกเธอถูกเผาไหม้ด้วยความอิจฉาและความโกรธก็ยิ่งทวีคูณไปเรื่อย ๆ
นางงูพิษคนนี้เอาอะไรมาปฏิเสธความช่วยเหลือของเย่เชินหลิน?
เย่เชินหลินทำทุกอย่างเพื่อเธอ แต่เซี่ยชีหรั่นกลับทิ้งทุกอย่างเหมือนของไร้ค่า
จางชิงรู้สึกเศร้าใจมาก แม้เย่เชินหลินไม่เคยแคร์เธอ แต่ในใจลึก ๆ ของเธอก็ยังปล่อยเขาไปไม่ได้
เธอรู้สึกเสียดายกับความทุ่มเทของเย่เชินหลินมาก ความรักของเย่เชินหลินที่มีให้ แต่เซี่ยชีหรั่นกลับไม่สนใจและยังมองไม่เห็นคุณค่ามันด้วย
ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว ทำไมเย่เชินหลินถึงยังต้องไปยุ่งกับเซี่ยชีหรั่นอีกด้วย?
ณ ตอนนี้ จางชิงรู้สึกเกลียดเซี่ยชีหรั่นมากและก็เกลียดเย่เชินหลินเหมือนกัน
สำหรับเซี่ยชีหรั่นผู้หญิงไร้น้ำใจคนนี้ เย่เชินหลินเสียสละมากขนาดนี้แล้ว ยังไม่พออีกหรือ?
จางชิงทุบโต๊ะด้วยความโกรธและสั่งเลขาว่า “ถึงเวลาแล้ว ไปเรียกพวกเขามาเซ็นสัญญา”
“ค่ะ”
เลขาเดินไปที่หน้าประตูแล้วพูดกับเซี่ยชีหรั่นและคนอื่น ๆ อย่างไม่เกรงใจ “ห้านาทีกว่าแล้ว สรุปพวกคุณปรึกษากันเสร็จแล้วยัง?”
เซี่ยชีหรั่นเตรียมตัวอย่างรวดเร็วแล้วเดินตามเลขาเข้าไปในห้องประชุม
จางชิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ประธานแล้วยกคางขึ้นอย่างหยิ่งผยอง เธอมองไปเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดอย่างเย็นชา “คุณเซี่ย เป็นยังไงบ้าง?”
เซี่ยชีหรั่นยื่นมือออกไป “เอามาเลย แต่คุณต้องรับปากนะ ถ้าฉันเซ็นสัญญาแล้วคุณจะต้องทำลายหลักฐานนั้นทั้งหมด! ต้องรักษาคำพูดด้วยนะ ส่วนเรื่องพนักงานของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นคงไม่ต้องไปรบกวนคุณแล้วล่ะ”
จางชิงขมวดคิ้วแล้วถาม “คุณหมายถึงอะไร?”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วถามตอบจางชิง “คุณคิดว่าคำว่าบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นนี้มันหมายถึงอะไรเหรอ?”
จางชิงมองเซี่ยชีหรั่นที่กำลังยิ้มอย่างมั่นใจด้วยความสงสัย
เวลาแบบนี้เซี่ยชีหรั่นควรอยู่ในอาการวิตกกังวลไม่ใช่หรือ? แล้วเธอมีความสุขได้อย่างไร?
ต้องมีบางอย่างผิดปกติอย่างแน่นอน
จางชิงหัวเราะเยาะแล้วมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างดูถูก “ไม่ว่าก่อนหน้านี้ชื่อนี้จะหมายถึงอะไร แต่มันไม่สำคัญอีกแล้ว สิ่งสำคัญคือทุกคนจะยอมรับเพียงแค่บริษัทแฟชั่นคิวบ์ของเรา! บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นก็เป็นได้แค่อดีตเท่านั้น! ยอมรับเถอะ เซี่ยชีหรั่น เธอแพ้แล้ว! เธอแพ้ให้กับจางชิงคนนี้! ฮ่า ๆ ๆ!”
ดูเหมือนว่าคำพูดของจางชิงไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเซี่ยชีหรั่นเลย เธอไม่ได้แสดงออกถึงความหดหู่และความอับอายที่จางชิงอยากให้เป็น
“แกนกลางหลักของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นไม่ใช่บริษัทหนึ่งหรืออาคารสำนักงานหนึ่ง แต่หัวใจหลักคือนักออกแบบของเรา พรสวรรค์และความสามารถของนักออกแบบไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรก็เอามันไปไม่ได้หรอก จางชิง เธอคอยดูไว้นะ ฉันจะทำตามคำพูดของฉัน”
เมื่อจางชิงฟังแล้วก็หัวเราะออกมาดัง ๆ “เซี่ยชีหรั่น เธอกำลังล้อเล่นอยู่หรือเปล่า?”
เซี่ยชีหรั่นยังคงมองไปที่จางชิงอย่างเงียบ ๆ
สิ่งที่จางชิงเกลียดที่สุดคือท่าทีที่นิ่งสงบของเซี่ยชีหรั่น
ทำไมเธอถึงใจเย็นได้ขนาดนี้? คนที่มีอำนาจเหนือกว่าในตอนนี้คือเธอจางชิงต่างหากนะ!
“เธอให้ข้อเสนอแนะที่ดีให้กับฉันจริง ๆ เลยนะ” จางชิงแสดงสีหน้าตาสว่าง “ถ้าอย่างนั้น คุณเซี่ย คุณช่วยเซ็นในสัญญาด้วยนะว่าภายในสิบปีนี้คุณจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับงานที่เกี่ยวข้องกับบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น”
เซี่ยชีหรั่นเบิกตากว้างเมื่อเธอได้ยินคำพูดนี้ “เธอไม่รักษาคำพูด! เธอบอกว่าขอเพียงฉันยอมรับเงื่อนไขเหล่านี้เธอก็จะปล่อยทุกคนไป!”
จางชิงถือสัญญาไว้ในมือแล้วพัดลมให้ตัวเอง จากนั้นก็หัวเราะเยาะ “ฉันต้องขอขอบคุณเธอจริง ๆ เลยนะ ถ้าเธอไม่เตือนฉันคงไม่คิดจะเพิ่มเงื่อนไขนี้แล้ว”
เหอะ อยากเริ่มต้นใหม่หรือ ฝันไปเถอะ!
ในเมื่อจะทำ ฉันก็จะขยี้เธอให้ตายไปข้าง! จะไม่ให้เธอได้ผุดได้เกิดอีก
เซี่ยชีหรั่นโกรธจนตัวสั่นไปหมด สวีเห้าเซิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็เข้ามาพยุงเธอไว้ “ชีหรั่น คุณใจเย็นก่อน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เซี่ยชีหรั่นพยายามพยุงร่างกายของตัวเองแล้วตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า “จางชิง เธออย่ามากไปนะ!”
สิบปีเลยนะ โลกนี้จะเป็นอย่างไรในอีกสิบปีข้างหน้า ใครจะรู้?