สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1131 สาวใช้ตัวแสบ 1035

ตอนที่ 1131 สาวใช้ตัวแสบ 1035
“ฉันได้บอกกับเนี่ยนโม่ไปแล้วว่าจะลองพิจารณาให้คุณเป็นพ่อของเขาดู แต่ยังไงฉันกับเนี่ยนโม่ก็จะไม่ย้ายเข้าไปอยู่บ้านตระกูลเย่！” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินด้วยสายตาหยามเหยียด
“ไม่เป็นไร ข้างๆคฤหาสน์ของพวกเรายังมีคฤหาสน์อีกหลังหนึ่ง คุณกับเนี่ยนโม่ก็ไปพักอยู่ที่นั่นเถอะ ถ้าแม่คิดถึงพวกคุณก็จะได้มาเยี่ยมพวกคุณได้เลยทันที！” เย่เชินหลินเข้าใจนิสัยที่ดื้อรั้นของเซี่ยชีหรั่นเป็นอย่างดี ในเวลานี้คงทำได้เพียงตามใจเธอเท่านั้น
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เซี่ยชีหรั่นกำลังจะรอคนมารับ แต่พอเซี่ยชีหรั่นนั้นลงจากเครื่องบินก็ถูกเย่เชินหลินมารับตัวไปที่คฤหาสน์ที่อยู่ข้างๆ
คนใช้ที่เย่เชินหลินนั้นจ้างมา ต่างก็ถูกเซี่ยชีหรั่นไล่ออกจนหมด ทำให้คฤหาสน์ทั้งหลังนั้นเหลือเพียงเซี่ยชีหรั่นกับเนี่ยนโม่เท่านั้น
เย่เชินหลินนั้นจนปัญญา เขาทำได้แค่เพียงสั่งให้ยามรักษาความปลอดภัยที่อยู่หน้าประตูคฤหาสน์ของตนจับตามองเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่ให้คลาดสายตา
“จำไว้นะ ทุกครั้งที่มีคนเข้าออก ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ต้องมารายงานผม！” นี่คือสิ่งที่เย่เชินหลินกำชับกับยามที่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู หลังจากคำสั่งออกไป สายตาของยามก็ไม่เคยละออกจากประตูคฤหาสน์ของเซี่ยชีหรั่นเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าพวกเขาจะประจำการอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่ใจของพวกเขาต่างก็จ่ออยู่ที่อีกฝั่งตรงข้ามตลอดเวลา
ไม่นานเซี่ยชีหรั่นก็พบว่า ยามของตระกูลเย่ย้ายมาเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์ของเธอแทน
“นายไปบอกกับเย่เชินหลินนะว่า เขาทำเกินไปแล้ว！”
“คุณเซี่ยครับ ต้องขออภัยด้วยนะครับ การที่พวกเราทำเช่นนี้ก็เพื่อที่จะดูคุณสมบัติของคนที่เข้าออกคฤหาสน์ของคุณ！”
“คุณสมบัติ？คุณสมบัติอะไร？”
“คุณสมบัติที่ว่าเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิงครับ！”
“เกินไปแล้วนะ นายไปบอกเย่เชินหลินนะว่า ฉันมีเรื่องที่จะคุยกับเขา” เซี่ยชีหรั่นพยายามระงับความโกรธที่อยู่ในใจ พฤติกรรมของเย่เชินหลินนั้นมันเกินไปจริงๆ
ช่วงกลางคืนรถมาเซราติก็ผ่านมาที่คฤหาสน์ตระกูลเย่ ไม่รู้ว่ายามพูดอะไรกับเย่เชินหลิน อีกทั้งยังมองมาที่คฤหาสน์ของเซี่ยชีหรั่นบ่อยๆ
ประมาณสามทุ่ม ท้องฟ้ามืดสนิท เมื่อเย่เชินหลินแต่งตัวเรียบร้อย ก็เดินไปที่คฤหาสน์ของเซี่ยชีหรั่น
สถานที่แห่งนี้เติมไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ เมื่อเดินผ่านถนนเล็กๆ ก็มาถึงที่พักของเซี่ยชีหรั่น
“เย่เชินหลิน！”เสียงเย็นชานั้นดังขึ้นมาจากห้องโถงของคฤหาสน์
เย่เชินหลินมองไปตามเสียงที่ดังออกมา กระโปรงโครเชต์สีขาวยาวที่เซี่ยชีหรั่นนั้นสวมใส่ทะลุผ่านม่านตาของเขา ภายใต้แสงไฟทั้งสองข้างของคฤหาสน์ คล้ายกับเป็นดอกบัวบานดอกหนึ่ง
ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์เย้ายวนไม่เคยเปลี่ยน！เขานั้นสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเฮือกหนึ่ง อยากที่จะดับไฟแห่งความทุกข์ทรมานลง
เย่เชินหลินนั้นยืนอยู่เบื้องหน้าของเซี่ยชีหรั่นอย่างใจเย็น เมื่อลมพัดมา เขานั้นก็ได้กลิ่นจากตัวเธอ กลิ่นๆนั้นเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ
“ทำไมเหรอ？คิดถึงผมเหรอ？” รอยยิ้มที่มีเสน่ห์เย้ายวนยิ้มรับเธอ
ไร้ยางอาย！เซี่ยชีหรั่นด่าขึ้นเบาๆ
“ทำไมคุณจะต้องให้ยามของตระกูลเย่มาก้าวก่ายเรื่องของฉันที่นี่ด้วย？ใครจะเข้าออกคฤหาสน์ของฉัน มันคงไม่ใช่เรื่องที่คุณจะต้องมาก้าวก่ายไม่ใช่เหรอ？คุณชายใหญ่ของตระกูลเย่อย่างคุณทำเรื่องอันธพาลเช่นนี้ คุณไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าขำเหรอ？” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องมองไปที่ใบหน้าที่ชวนหลงใหลของเย่เชินหลิน เธอนั้นไม่อาจที่จะปฏิเสธได้ว่า ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาไหน รอยยิ้มนั้นก็มักจะทำให้เธอรู้สึกเคลิบเคลิ้ม！
“ผู้หญิงของผม ผมก็ต้องสอดส่องดูแลสิว่า ปกติแล้วเธอนั้นติดต่อสัมพันธ์กับใครบ้าง”สองมือของเย่เชินหลินนั้นล้วงกระเป๋า ท่าทางดูเป็นธรรมชาติ
“อะไร？ผู้หญิงของคุณ？”เซี่ยชีหรั่นโมโหเล็กน้อย ผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าก็ยังคงทำตัวไร้ยางอาย
“ทำไมเหรอ？หรือว่าคุณไม่อยากเป็นเหรอ？ผมยังจำช่วงเวลาที่คุณนั้นเผชิญหน้ากับร่างกายของผม ……” เย่เชินหลินจ้องมองไปที่แก้มของเซี่ยชีหรั่น
ทันใดนั้นแก้มของเซี่ยชีหรั่นก็แดงขึ้น สมองของเธอก็ผุดภาพร่างกายที่แข็งแรงงกำยำของเขาขึ้นมา รวมไปถึงแรงปะทะเหล่านั้นของเขา ……
ร้อนจัง！แย่จริง！
“ทำไมเหรอ？ต้องการแล้วเหรอ？” เย่เชินหลินขยับไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จากนั้นกระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ แล้วเผยรอยยิ้มปีศาจออกมา
แย่จริง เดิมทีอยากจะแกล้งเซี่ยชีหรั่นเล่น แต่พอได้กลิ่นหอมจากร่างกายเธอนั้น ร่างกายของเขาก็บังเกิดความปรารถนาอันรุนแรงขึ้น ลมหายใจก็เริ่มถี่ขึ้น
อากาศโดยรอบเริ่มระอุ
เย่เชินหลินจ้องมองไปที่เซี่ยชีหรั่น ใบหน้าเขินอายของเธอ ทำให้เขานั้นไม่สามารถจ้องมองเธอต่อไปได้ สองมือที่มีพละกำลังของเขาโอบเซี่ยชีหรั่นไว้ในอ้อมกอด เขาจูบลงบนริมฝีปากอันร้อนระอุของเธอ……
“อู้” เสียงร้องได้ดังเข้าหูของเย่เชินหลิน ความปรารถนาของเขาก็ได้ปะทุขึ้นในช่วงเวลานี้
เย่เชินหลินนั้นอุ้มเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้องนอน จากนั้นก็วางเซี่ยชีหรั่นลงบนเตียงอย่างแรง
เสน่ห์อันนุ่มนวลเย้ายวนของเขา
จูบของเขานั้นร้อนระอุ ทำให้เธอนั้นหายใจแทบไม่ทัน ในเวลานี้เธอนั้นรู้สึกว่าเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง
จูบของเขานั้นเผด็จการขนาดนี้
เซี่ยชีหรั่นนั้นตกเข้าไปอยู่ในห้วงของอำนาจ
ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นของฮอร์โมน
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องเข้ามาภายในคฤหาสน์ อีกทั้งยังได้ยินเสียงนกร้อง ช่วงเวลาที่เซี่ยชีหรั่นลืมตาขึ้นมานั้น เธอกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเย่เชินหลิน ความรู้สึกผิดหวังจึงได้ปรากฏขึ้น
“เซี่ยชีหรั่นกับคุณชายเย่คืนดีกันแล้วเหรอ！”
“อะไรนะ？กลับมาดีกันเหมือนเดิมแล้วเหรอ？”ซือซือไม่อยากจะเชื่อ แผนการของตนนั้นสูญเปล่า พวกเขาทั้งสองก็ยังคงกลับมาคืนดีกันได้เหมือนเดิม！
ผู้หญิงคนนี้สมควรตายจริงๆ เซี่ยชีหรั่น ยังไงฉันก็จะไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่ๆ！
ซือซือยืนอยู่ด้านหน้าของหน้าต่าง แสงแดดนั้นส่องเข้ามาผ่านผ้าม่าน ทำให้เงาร่างปีศาจของเธอนั้นอยู่เบื้องหลัง
สองมือของเธอนั้นกอดอก ขมวดคิ้วแน่น ทันใดนั้นก็คิดอะไรบางอย่างออก ทำให้รอยยิ้มนางมารร้ายได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหล่อน
“ฮึม เซี่ยชีหรั่น รอดูก็แล้วกันนะ！”
ซือซือนั้นเดินจากมุมของหน้าต่างมายังโซฟาหนังสีไวน์แดง ข้างๆโต๊ะน้ำชา พรมเปอร์เซียที่อยู่ล่างเท้าห่อหุ้มด้วยรองเท้าส้นสูงของหล่อน ขาเรียวยาวทั้งสองข้างของเธอนั้นไขว้กัน จากนั้นหล่อนหยิบไวน์แดงที่อยู่บนโต๊ะน้ำชาภายใต้แสงไฟที่แกว่งไปมา ส่องวูบวาบมายังหล่อนที่กำลัง
ขนตาที่มีเสน่ห์เย้ายวนของหล่อนกลับกลอกไปมา สำหรับฝู้เฟิ่งหยีแล้ว หล่อนนั้นเข้าใจเป็นอย่างดี ผู้หญิงคนนี้จิตใจอ่อนโยน ไม่มีพิษภัย การเข้าใกล้หล่อน ……เมื่อคิดถึงจุดนี้ ใบหน้าของเธอก็ผุดรอยยิ้มที่มุมปากขึ้น เธอจิบไวน์แดงหนึ่งอึก รอยยิ้มของเธอนั้นก็ยิ่งเผยขึ้น
นับตั้งแต่เกิดเรื่องกับเนี่ยนโม่ในครั้งนั้น ฝู้เฟิ่งหยีก็รู้สึกผิดต่อเซี่ยชีหรั่น หล่อนนั้นไม่ได้บังคับให้เซี่ยชีหรั่นต้องส่งเนี่ยนโม่นั้นมาที่บ้านตระกูลเย่ ก็แค่อยากที่จะไปหาเนี่ยนโม่ในทุกๆวันก็เท่านั้น นอกจากจะไปเยี่ยมเนี่ยนโม่แล้ว ก็ยังออกไปเสริมสวย ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ช่วงบ่าย จะเป็นวันที่ฝู้เฟิ่งหยีนั้นต้องไปเสริมสวย หล่อนนั้นไปที่ร้านดุนหวาง ซึ่งเป็นร้านเสริมสวยที่หรูหราที่สุดในเมืองนี้
ความเคยชินหลายปีเช่นนี้ของฝู้เฟิ่งหยีนั้น ซือซือนั้นเข้าใจเป็นอย่างดี และในขณะนี้ซือซือก็ได้กลับมาประเทศจีนแล้วและยังได้สมัครสมาชิกของร้านเสริมสวยแห่งนี้ไว้เรียบร้อยแล้ว
วันหยุดสุดสัปดาห์ ฝู้เฟิ่งหยีนั้นแต่งตัวเรียบๆ นั่งลงบนรถของตระกูลเย่ ยังคงทำเช่นเดิมคือเดินทางไปที่ร้านดุนหวาง ซึ่งซือซือนั้นได้ยืนรออยู่ที่หน้าประตูอย่างเป็นกังวลแล้ว เธอนั้นมองไปที่ทิศทางที่ฝู้เฟิ่งหยีนั้นจะเดินทางมา เมื่อเห็นรถโรลส์-รอยซ์คันที่คุ้นเคย รอยยิ้มที่มุมปากของเธอก็ผุดขึ้นด้วยความดีอกดีใจ
“ในที่สุดก็มาแล้ว！ฮืม！รอดูแล้วกัน！”
ซือซือนั้นเสริมสวยให้กับใบหน้าของตน จากนั้นลูบไปที่ใบหน้าที่เคยผ่านการทำศัลยกรรม ไม่ว่าฝู้เฟิ่งหยีนั้นจะมีความสามารถแค่ไหน หล่อนก็ดูไม่ออกอย่างแน่นอนว่าตนนั้นคือส้งหลิงหลิง！
ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ฝู้เฟิ่งหยีก็ลงมาจากรถ กำลังเดินมาที่ร้านดุนหวางอย่างช้าๆและสง่างาม
เมื่อเห็นว่าฝู้เฟิ่งหยีนั้นเดินมาใกล้จะถึงร้านดุนหวางแล้ว ซือซือก็มองไปที่ประตูแล้วโยนก้อนหินไปที่ด้านหน้าของประตูพลางรีบเข้าไปหาฝู้เฟิ่งหยี ยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ไอ๊หยา”เสียงร้องอุทานด้วยความตกใจดังขึ้น ร่างของฝู้เฟิ่งหยีเกือบที่จะล้มลง ซือซือกระโจนเข้าไปข้างหน้าเพื่อที่จะพยุงฝู้เฟิ่งหยี จากนั้นถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า：“คุณป้า ไม่เป็นอะไรนะคะ ？”
“ไอ๊หยา ทำไมถึงได้มีหินก้อนใหญ่ขนาดนี้อยู่ที่ด้านหน้าประตูได้ล่ะ？”ใบหน้าของฝู้เฟิ่งหยีนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
พนักงานของร้านดุนหวางนั้นล้วนรู้จักฝู้เฟิ่งหยี ต่างก็รีบออกมาขอโทษ：“ขอโทษนะคะคุณนาย ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ！ เดี๋ยวฉันจะรีบไปหาคนนวดมาอาชีพมานวดเท้าให้นะคะ เดี๋ยวฉันขอดูหน่อยนะคะว่าเท้าได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า？”
ซือซือยิ้มแล้วมองไปที่ฝู้เฟิ่งหยีแล้วพูดขึ้นว่า：“คุณป้าคะ ฉันว่าคุณป้าเข้ามานั่งข้างในก่อนดีไหมคะ ฉันเคยเรียนนวดเท้ามาค่ะ ไม่ต้องไปหาใครแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันนวดให้เอง！”
ฝู้เฟิ่งหยีมองไปที่ซือซืออย่างวางใจ“แบบนี้……จะทำแบบนี้ได้อย่างไรกัน……”
“ไอหยา คุณป้าคะ ดูก็รู้ว่าคุณป้าจะต้องเป็นคุณแม่ที่มีเมตตาอย่างแน่นอน พอฉันเห็นคุณ ฉันก็รู้สึกเป็นมิตรอย่างมาก ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ！”ซือซือมองไปที่ฝู้เฟิ่งหยีอย่างออดอ้อน สายตานั้นเป็นประกาย
“ถ้างั้น……ถ้าอย่างนั้นก็ดี！ขอบคุณมาก！”
ฝู้เฟิ่งหยีนั้นถูกซือซือพยุงเข้าไปที่ร้านเสริมสวยดุนหวาง จากนั้นนั่งลงบนโซฟาแพรต่วน ซือซือนั่งยองๆเตรียมที่จะถอดรองเท้าและถุงเท้าให้กับฝู้เฟิ่งหยี จากนั้นก็ใช้นิ้วมือจับเท้าเปล่าของฝู้เฟิ่งหยีเบาๆ
“ดีขึ้นหรือยังคะ？” ซือซือพลางนวดไป พลางถามฝู้เฟิ่งหยี ขึ้นด้วยความเป็นห่วง
ฝู้เฟิ่งหยีนั้นมองไปที่ซือซือ คนที่กำลังนวดให้หล่อนอยู่ เมื่อเห็นร่างกายที่สวมใส่เสื้อผ้าราคาแพงตั้งแต่หัวจรดเท้า ท่าทางสง่าผ่าเผย คิดไม่ถึงเลยว่าสถานะทางสังคมเช่นนี้ของเธอแต่เธอกลับมาฝีมือที่ดีขนาดนี้
“สาวน้อย เธอไปเรียนนวดเท้ามาจากที่ไหนเหรอ？นวดได้ดีจริงๆ หน้าตาก็สะสวย！”ฝู้เฟิ่งหยีมองซือซือ ด้วยสายตาที่โอบอ้อมอารี รู้สึกว่าสาวน้อยที่อยู่เบื้องหน้าเหมือนกับว่าเคยรู้จักที่ไหน！
“ทำไมเหรอคะ？คุณป้า หนูนวดไม่ดีเหรอคะ？ลงน้ำหนักมือแรงเกินไปเหรอคะ？” ซือซือมองไปที่ฝู้เฟิ่งหยี จากนั้นมองมาที่ตนเองอย่างเหม่อลอย ภายในใจนั้นกลับรู้สึกผิด
“หรือว่าหล่อนจะจำเธอได้？เป็นไปไม่ได้ ระยะเวลานานขนาดนี้ อีกทั้งใบหน้าก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว……”
“ไม่ใช่ ฉันกำลังคิดอยู่ว่า หากฉันมีลูกสะใภ้ที่ดีแบบนี้ก็คงจะดี！”ฝู้เฟิ่งหยีถอนหายใจ ไม่ใช่ว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ดีนะ แต่ว่า……สมัยก่อนมักจะอคติกับหล่อน แต่ว่าตอนนี้พอมีเนี่ยนโม่แล้วก็กลับไม่สามารถที่จะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัวได้！
แม้ว่าภายนอกซือซือจะยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร แต่ภายในใจของหล่อนนั้นกลับเต็มไปด้วยความโกรธแค้น สำหรับตระกูลเย่แล้วเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น！แต่ว่าเมื่อได้ฟังคำพูดของฝู้เฟิ่งหยี เธอนั้นรู้สึกว่าได้เวลาเข้าใกล้ฝู้เฟิ่งหยีแล้ว！
“คุณป้าคะ เมื่อได้ยินท่านพูดเช่นนี้ ลูกสะใภ้ของคุณป้าปฏิบัติต่อคุณป้าไม่ดีเหรอคะ？”ซือซือขมวดคิ้ว มองไปที่ฝู้เฟิ่งหยี ด้วยความสงสาร