สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1150 สาวใช้ตัวแสบ 1054

ตอนที่ 1150 สาวใช้ตัวแสบ 1054
หลินเจี๋ยเห็นสวีเห้าเซิงทำหน้ากังวล “เรื่องนี้ต้องมาจากความทรงจำที่ยาวนาน บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นถูกผู้ถือหุ้นฟอกเงินได้ยังไง? ”
“เรื่องนี้ ฉันก็ไม่แน่ใจเกี่ยวกับรายละเอียด แต่ได้ยินเพื่อนชีหรั่นพูดว่า เหมือนจะเป็นผู้ถือหุ้นชาวต่างชาติชื่อ Peter หลอกใช้ที่บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นเร่งพัฒนาด้วยแบบจำลองทางจิต……”
“อืม วิธีเดียวในตอนนี้ก็คือหาตัว Peter หรือไม่งั้นก็ช่วยให้บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นได้รับเงินทุน!” ดวงตาหลินเจี๋ยมีแสงประกายแวบมา เขามักรู้สึกไม่สบายใจ เรื่องนี้มันแปลกประหลาดเกินไป!
“เกี่ยวกับนักลงทุนที่ชื่อ Peter นายแน่ใจไหม?” เหมือนนึกอะไรบางอย่าง ในดวงตาหลินเจี๋ยก็มีความเย็นชาทันที
“น่าจะภายในสองเดือนนี้!” ก่อนหน้านี้สวีเห้าเซิงไม่เคยได้ยินเซี่ยชีหรั่นพูดเรื่องนี้ และสองเดือนที่ผ่านมา พบว่าเธอติดต่อกับคนที่ชื่อ Peter ถี่มาก ดังนั้นถึงได้……
บังเอิญจัง? หลังจากที่เขารู้จักเซี่ยชีหรั่นพอดิบพอดี! หลินเจี๋ยขมวดคิ้วเล็กน้อย บางทีตัวเองอาจจะคิดมากเกินไป!
“งั้นนายวางแผนจะทำยังไง? ” หลินเจี๋ยมองสวีเห้าเซิง ถามขึ้นอย่างจริงจังมาก
“ทำไงเหรอ? ฉันมาเพื่อขอความช่วยเหลือจากนายนะ……” สวีเห้าเซิงมองตาหลินเจี๋ย แล้วพูดต่อ “ในบรรดาเพื่อนที่ฉันรู้จัก มีแค่นายที่สามารถช่วยให้บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นรอดพ้นได้!”
“อืม ตั้งแต่ที่ฉันได้รู้จักเธอ รู้จักบุคลิกของเธอ บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นสำคัญสำหรับเธอมาก ฉันจะพยายามช่วยเธอให้เต็มที่ แต่ตอนนี้ใช้อำนาจของธุรกิจเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อไม่ได้ ทำได้แค่ใช้อำนาจทั้งหมดของบริษัทหลินซื่อ!”
หลินเจี๋ยมองสวีเห้าเซิงอย่างเงียบๆ เรื่องนี้ทำได้แค่เดิมพัน ดูว่าคุณท่านตระกูลหลินจะว่าอย่างไร
ได้สติกลับมาจากการครุ่นคิด หลินเจี๋ยมองสวีเห้าเซิงแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะไม่ยอมเห็นบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นล้มไปเฉยๆ หรอก!” 
“ขอบคุณนะ หลินเจี๋ย!” ดวงตาสวีเห้าเซิงเต็มไปด้วยความซาบซึ้งต่อหลินเจี๋ย
คฤหาสน์ส่วนตัวของตระกูลหลิน
คฤหาสน์หลังนี้ติดทะเล มองเห็นทะเลได้ทุกเมื่อ ได้ยินเสียงคลื่นและลมทะเลพัด ในขณะนี้ซือซือกำลังนั่งสบายๆ อยู่ชั้นบน มองน้ำทะเลที่ไหลเชี่ยว อ่านหนังสือพิมพ์ในมือ มุมปากเธอตวัดยิ้มชั่วร้าย
จริงๆ ด้วย เหยนชิงเหยียนหลอกใช้จิ่วจิ่วเพื่อได้รับข้อมูลสำคัญของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น ถึงได้หลอกใช้ Peter ดำเนินการฟอกเงินบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น
“จัดการธุระเสร็จแล้วครับ คุณซือซือ โอ้ ไม่สิ คุณส้ง ได้โปรดจ่ายสิ่งที่ฉันควรได้รับด้วย” ในน้ำเสียงเหยนชิงเหยียนมีความร้ายกาจ
“หืม?” ซือซือประหลาดใจผิดปกติ เหยนชิงเหยียนรู้ได้อย่างไรว่าตนคือส้งหลิงหลิง?
“คุณแปลกใจมากใช่ไหมที่ฉันรู้ได้ไงว่าเธอคือส้งหลิงหลิง? ” มุมปากเหยนชิงเหยียนเผยความชั่วร้ายออกมา “ถ้าไม่ใช่เธอ ใครจะเกลียดชีหรั่นได้ขนาดนี้? ฉันเดาได้ตั้งนานแล้วว่าเธอจะไม่ตายง่ายๆ แบบนั้น”
“พูดมาสิ นายต้องการอะไร?” ส้งหลิงหลิงขัดคำพูดของเหยนชิงเหยียนทันที
“ฉันต้องการอะไรเหรอ? เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่ใช้สิ่งนี้ขู่เธอหรอก เธอกลับมาได้ ฉันก็ดีใจสุดๆ แล้ว จะยอมบอกตัวตนที่แท้จริงของเธอให้คนอื่นทำไม? ใช่ไหมล่ะ คุณนายหลิน” รอยยิ้มเหยนชิงเหยียนเหมือนเสียงที่ปีนขึ้นมาจากนรก มันแปลกประหลาดอย่างยิ่ง
ซือซือถอนหายใจ สำหรับเหยนชิงเหยียน เธอรู้จักเป็นอย่างดี ผู้ชายคนนี้มีเล่ห์เหลี่ยมมาก ถ้าไม่ได้เป็นแบบนี้ ตัวเองคงไม่ใช่เขาตั้งแต่แรกหรอก
“ฉันไม่กลัวนายบอกคนอื่นหรอกว่าฉันเป็นใคร ถึงนายจะพูดไป ใครจะเชื่อคำพูดนาย?” ส้งหลิงหลิงหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง ดังสะท้อนในคฤหาสน์นี้
“ใช่……ใช่ พี่ ลองคิดสิ ฉันจะไปกล่าวหาเธอทำไม? แบบนี้มันก็ดีสำหรับฉันไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันไม่ช่วยเธอด้วยความจริงใจ จะเอาข่าวภายในและข่าวผู้ถือหุ้นของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นมาบอกเธอทั้งหมดทำไมล่ะ?” ตอนนี้เหยนชิงเหยียนทำหน้าเอาอกเอาใจเจ้านาย
“เฮอะ ดีมาก ฉันขอชื่นชมนานในส่วนนี้มาก ฉลาดมาก!” ซือซือพูดอย่างนุ่มนวลและมีชั้นเชิง ลักษณะท่าทางออดอ้อน
“ต่อไปมีอะไรที่ฉันช่วยได้ ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเธอ!” เหยนชิงเหยียนพูดจาอ่อนหวาน แต่ก็ไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับซือซือ เธอรู้จักนิสัยเหยนชิงเหยียนดี ใครมีค่าให้ใช้งานก็ทำตามคนนั้น ใครไม่มีค่าก็หันตัวหนี ไม่เพียงแต่หนีอย่างเร็ว แต่เป็นเรื่องปกติที่จะแทงคุณก่อนจะหนีไป
“คอยดูเถอะ!” ซือซือวางสายไป แต่สำหรับเรื่องที่เหยนชิงเหยียนรู้ว่าตัวเองคือส้งหลิงหลิง ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร
อ่านหนังสือพิมพ์ในมือ รอยยิ้มที่มุมปากซือซือยิ่งเข้มข้นขึ้น
ตึกระฟ้าบริษัทเย่ซื่อ
เย่เชินหลินนั่งหมุนเก้าอี้หนัง อ่านหนังสือพิมพ์ในมือ หัวข้อความกระแทกตรงหน้าทันที: บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นถูกสงสัยว่ามีการฉ้อโกงทางการค้า
“ไปสืบ! สืบมาให้ฉัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ” เย่เชินหลินกำนิ้วที่จับหนังสือพิมพ์จนเกิดเสียง
“ประธานเย่ เรื่องของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น ทำไมคุณถึงโกรธขนาดนี้?”
เย่เชินหลินเหลือบมองเลขาที่ยืนข้างๆ ถอนหายใจแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา “เธอออกไปเถอะ!”
เย่เชินหลินนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น มองหัวข้อข่าวเด่นในหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างครุ่นคิด เสียงทุ้มต่ำดังสะท้อนในโทรศัพท์ “ไปสืบข้อเท็จจริงที่น่าสงสัยว่ามีการฉ้อโกงทางการค้าของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นให้ฉัน!” 
คฤหาสน์ริมทะเล
แสงแดดหายไปจากพื้นดิน สิ่งที่เหลืออยู่คือความมืดสลัว ซือซือยืนในคฤหาสน์ มองความมืดปกคลุมโลกทั้งใบ
มาพร้อมกับเสียงรถยนต์ มองตามเสียงไป หลินเจี๋ยจอดรถไมบัคในลานบ้านคฤหาสน์ สระว่ายน้ำในคฤหาสน์ ภายใต้แสงดาวสลัวส่องประกายคลื่นน้ำที่เคลื่อนไหวนิดๆ มันสวยสุดๆ 
ซือซือเห็นหลินเจี๋ยเดินลงมาจากรถ จึงรีบวิ่งลงไปข้างล่าง เห็นหลินเจี๋ยก็พุ่งเข้าหาอ้อมแขนหลินเจี๋ย “ที่รัก กลับมาแล้วเหรอ?”
จากนั้นก็หอมแก้มหลินเจี๋ย หลินเจี๋ยผลักซือซือออก อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว คลายเนกไทที่รู้สึกอึดอัดออก เดินไปหน้าโต๊ะสไตล์ยุโรปในลานบ้านแล้วนั่งลง
“เป็นอะไร?” ซือซือมองหลินเจี๋ยด้วยความสับสน ไม่เคยเห็นเขามีสีหน้าแบบนี้มาก่อน ทุกครั้งที่เห็นตน ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรมา เขาก็จะดีใจมาก แต่วันนี้……
เห็นหลินเจี๋ยไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะเงยศีรษะขึ้นมามองเธอ แค่นั่งโต๊ะและครุ่นคิดอะไรบางอย่างไม่หยุด
“ที่รัก มีอะไรก็พูดกับฉันได้นะ เราจะได้หารือและแก้ไขด้วยกัน!” ซือซือมองหลินเจี๋ย
“ไม่มีอะไร เธอไปพักผ่อนก่อนเถอะ! ช่วงนี้ฉันอาจจะยุ่งนิดหน่อย!” น้ำเสียงเรียบๆ ของหลินเจี๋ยยิ่งทำให้ซือซือประหลาดใจ
“ฉันคิดถึงนาย!” ซือซือเบ้ปาก มองหลินเจี๋ย
หลินเจี๋ยไม่ได้ตอบ แค่กำลังคิดว่าพรุ่งนี้จะอธิบายสถานการณ์บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นให้พ่อฟังอย่างไรดี
“ที่รัก นายมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า? เมื่อก่อนนายไม่เคยเป็นแบบนี้!” ซือซือมีความรู้สึกไวมาก สังเกตเห็นความผิดปกติของหลินเจี๋ยได้อย่างชัดเจน
“บริษัทเพื่อนฉันมีปัญหา ฉันกำลังคิดหาวิธีอยู่!” หลินเจี๋ยถอนหายใจ
“บริษัทเพื่อน? ” ซือซือเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจทันที หลินเจี๋ยอยู่ในเมืองนี้ นอกจากรู้จักสวีเห้าเซิงแล้ว เกรงว่ามีแค่เซี่ยชีหรั่นล่ะมั้ง จู่ๆ เธอก็รู้สึกอิจฉาในหัวใจ
“ที่รัก เกิดปัญหาอะไรเหรอ นายบอกฉันได้นะ ฉันจะช่วยนายแก้ปัญหาด้วยกัน!” ซือซือยืนด้านหลังหลินเจี๋ย วางสองมือบนไหล่หลินเจี๋ย นวดไหล่ให้หลินเจี๋ย
“ไม่เป็นไร ไปนอนให้เร็วๆ หน่อยเถอะ!” หลินเจี๋ยยืนขึ้นมา เดินไปทางห้องน้ำ จู่ๆ เขาก็อยากให้น้ำชะล้างความเหนื่อยล้าในวันนี้
แต่เขาไม่เคยคิดเลย ทำไมเรื่องของเซี่ยชีหรั่นทำให้ตนเป็นห่วงได้ขนาดนี้
ซือซือเห็นทั้งหมดนี้ในสายตา ในดวงตาฉายแววสุกสกาว เซี่ยชีหรั่นในตอนนี้สูญเสียเย่เชินหลินและบริษัทของเธอ เกรงว่าการโจมตีเธอแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่แค่นี้มันไม่พอหรอก! ดวงตาเธอมีความเย็นชาเอ่อล้นออกมา
ตึกระฟ้าบริษัทหลินซื่อ
เมื่อดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้นมาพื้นโลก หลินเจี๋ยก็ตรงไปที่ตึกระฟ้าบริษัทหลินซื่อ
“ประธานหลิน ทำไมมาเช้าขนาดนี้ครับ? ” เฉินอานเสียงมองหลินเจี๋ย และโค้งคำนับให้หลินเจี๋ย
“พ่อฉันล่ะ?” เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้น คนที่หลินเจี๋ยเกลียดมากที่สุดคือคนที่คอยดูทิศทางลมให้ประธานหลินอย่างเฉินอานเสียงนี่แหละ
“ประธานหลินกำลังพักผ่อนอยู่ครับ!” เฉินอานเสียงมองหลินเจี๋ย พูดขึ้นเสียงเบา มุมปากวาดยิ้มสุภาพตามปกติ
“ให้เขาเข้ามาเถอะ!” เสียงเย็นชาดังขึ้นมาจากภายในห้องทำงาน
เฉินอานเสียงมองกลับไปที่ห้องทำงาน “ครับ ประธานหลิน!” พูดและมองหลินเจี๋ยหนึ่งครั้ง “คุณชายหลิน เชิญครับ!”
หลินเจี๋ยเหลือบมองเฉินอานเสียงก่อนจะก้าวเท้ายาวเดินไปในห้องทำงานของประธานบริษัทหลินซื่อ ขณะที่เปิดประตู ก็เห็นชายชราตระกูลหลินนั่งบนเก้าอี้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ กำลังใช้สายตาเย็นชาจ้องมองตนอยู่
“ว่ามาสิ มาหาฉันมีเรื่องอะไร?”
ชายชราตระกูลหลินเดาได้ถึงจุดประสงค์ของหลินเจี๋ยที่มาหาเขาในครั้งนี้ คงมาเพื่อเรื่องบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นเท่านั้น แต่เขากำลังรอ รอให้คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากหลินเจี๋ย
“พ่อ บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นล้มละลายแล้ว เรื่องนี้พ่อน่าจะได้ยินมาหมดแล้ว!” หลินเจี๋ยมองคุณท่านตระกูลหลิน เขารู้เสมอว่าพ่อตัวเองไม่เคยพลาดข่าวเศรษฐกิจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงข่าวเกี่ยวกับธุรกิจเครื่องประดับ!
“แล้วไง? เหตุผลที่นายมาหาพ่อคือ? ” คุณท่านตระกูลหลินมองหลินเจี๋ยที่ยืนอยู่ตรงหน้าตน พูดขึ้นเรียบๆ
“ผมอยากให้พ่อช่วยบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น ตอนนี้บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นถูกสงสัยว่ามีการฉ้อโกงทางการค้า เครือข่ายกองทุนก็ไม่มีแล้ว ผมอยากให้พ่อเป็นคนรับประกัน กู้เงินให้พวกเขา……!” หลินเจี๋ยยังไม่ทันพูดจบก็ได้ยินเสียงแค่นหัวเราะ
“สถานการณ์ของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นในตอนนี้เป็นยังไงคนในแวดวงรู้กันดี ตอนนี้บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นอยู่ในทางตันแล้ว ถ้ามีคนมาช่วยนั่นไม่เรียกว่าโง่เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นทำไมฉันต้องช่วยเธอ? เธอเป็นคู่แข่งของเรานะ!”