สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1160 สาวใช้ตัวแสบ 1064

ตอนที่ 1160 สาวใช้ตัวแสบ 1064
“ว้าว หล่อจัง”
เย่เชินหลินเดินออกไปด้านนอกแผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อท่ามกลางความสับสนของผู้คน เพิ่งเดินมาถึงประตูทางเข้าแผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อ ก็เห็นหลินเจี๋ยกำลังเดินเข้ามาด้านใน
หลินเจี๋ยเห็นเย่เชินหลิน ทั้งคู่จ้องตากัน จ้องมองอีกฝ่าย ทันใดนั้นภายในห้องโถงใหญ่ก็เต็มไปด้วยกลิ่นดินปืน
“ว้าว หนุ่มหล่อสองคน”
“คุณเย่ คุณมาทำอะไรที่นี่? ” หลินเจี๋ยมองเย่เชินหลินแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา
“ฉันมาหาผู้หญิงของฉัน” มุมปากเย่เชินหลินโค้งงอเล็กน้อย ฉายแววเย็นยะเยือก และมีร่องรอยการยั่วยุ
“ผู้หญิงของคุณเหรอ?” หลินเจี๋ยหัวเราะอย่างเหยียดหยามขึ้นมา “ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ตกหลุมรักคุณนะ”
“ฮ่าๆ งั้นเหรอ? ไม่ใช่เสมอไปหรอก” สองมือเย่เชินหลินล้วงกระเป๋า เดินออกไปจากแผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่ออย่างสง่างาม ทิ้งแผ่นหลังเย็นชาให้กับหลินเจี๋ย
หลินเจี๋ยเดินไปที่ลิฟต์ เห็นได้ชัดมากว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น
เมื่อเดินมาถึงห้องทำงานเซี่ยชีหรั่น เห็นเซี่ยชีหรั่นนั่งข้างโต๊ะทำงาน มีร่องรอยความเศร้าในดวงตาของเธอ
“เป็นอะไร? เย่เชินหลินมาพูดอะไรกับคุณใช่ไหม? ” หลินเจี๋ยกำหมัดแน่น
“เปล่าค่ะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อย
ทันใดนั้นหัวใจหลินเจี๋ยก็ตกอยู่ในความเศร้า ไม่รู้ทำไม กลายเป็นรู้สึกโดดเดี่ยวผิดปกติ
“เขามาหาคุณเพราะ……”
หลินเจี๋ยอยากรู้มาก เย่เชินหลินมาหาเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดอะไรบ้าง
เพื่อนๆ ที่รัก หนังสืออีกเล่มของฉันไปอ่านสักหน่อยก็ได้นะ การแต่งงานแบบไร้เพศ ทำให้เธออดที่จะโดดเดี่ยวไม่ได้ การออกไปนอกกำแพงจึงเป็นทางเลือกที่เป็นธรรมชาติที่สุด 《 ความรักนอกสมรส》
การแต่งงานที่ไม่ธรรมดา ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะนอกใจ สามีนอกใจ แม่สามีก็ทำให้เรื่องมันยากขึ้น ชายหนุ่มมีน้ำใจและเอาใจใส่ เธอก็ยากที่จะต่อต้าน……
“เขามาถามเรื่องเนี่ยนโม่ค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นเผยยิ้มขมขื่น ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เธอปวดใจมากแค่ไหน เธอไม่อยากให้หลินเจี๋ยมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แค่ไม่อยากทำร้ายเขา เธอรู้วิธีการของเย่เชินหลิน!
หลินเจี๋ยเห็นความแปลกประหลาดในดวงตาเย่เชินหลิน เขารู้ว่าที่เย่เชินหลินมาที่นี่ ไม่ได้ถามเกี่ยวกับเนี่ยนโม่ง่ายๆ แบบนั้นหรอก แต่ในเมื่อเธอไม่อยากพูดเยอะ ก็ไม่ถามอะไรอีก “อย่าคิดมากนะ! มีอะไรต้องการ ฉันอยู่ที่นี่เสมอ!”
มุมปากหลินเจี๋ยยกยิ้มขมขื่น!
ในขณะนี้รถจากัวร์ดำคันนั้นมุ่งไปยังตึกระฟ้าบริษัทเย่ซื่อ ดวงตาเย็นชาของเย่เชินหลินค่อยๆ เผยความเศร้าออกมานิดๆ พระเจ้ารู้ดีว่าเมื่อเขาเห็นดอกกุหลาบสวยช่อนั้นบนโต๊ะทำงานเธอ หัวใจเขาเจ็บปวดแค่ไหน! จนถึงตอนนี้ ดวงตาเขายังปกคลุมไปด้วยสีแดงขัดหูขัดตาของดอกกุหลาบ!
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น
“ประธานเย่ เรื่องที่คุณให้ฉันสืบ ฉันสืบได้แล้ว! ตอนนี้เนี่ยนโม่อยู่กับเพื่อนของคุณเซี่ย บ้านจิ่วจิ่ว!”
ในดวงตาเย่เชินหลินฉายแววสงสัย “จิ่วจิ่ว? นายสืบหรือยังว่าเธอเป็นคนยังไง?”
“ประธานเย่ เป็นแค่พนักงานธรรมดาๆ ได้ยินมาว่าหน้าเงินมาก!”
“หน้าเงินเหรอ?” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว เซี่ยชีหรั่นมีเพื่อนหน้าเงินแบบนี้ได้อย่างไร! 
“ใช่ แต่เธอไม่ได้เป็นแค่ผู้หญิงหน้าเงิน เนี่ยนโม่อยู่กับเธอก็ไว้ใจได้เหมือนกัน! ”
เย่เชินหลินถอนหายใจอย่างโล่งอก ผ่านคืนนี้ไป ก็จะได้เจอเนี่ยนโม่แล้ว
ตอนนี้จิ่วจิ่วกำลังพาเนี่ยนโม่ไปชอปปิ้ง ถนนเส้นนี้เป็นถนนที่เก่าแก่มาก เต็มไปด้วยผู้คนทุกประเภท ตอนช่วงแรกๆ ที่นี่มีพวกนักเลงเยอะมาก
วัตถุขนาดเล็กที่น่าตื่นตาตื่นใจปรากฏขึ้นตรงหน้าจิ่วจิ่วและเนี่ยนโม่
“น้าจิ่วจิ่ว ผมอยากกินผลไม้เคลือบน้ำตาล!” เนี่ยนโม่มองกองพะเนินที่เต็มไปด้วยน้ำเชื่อม เกิดแสงประหลาดในดวงตา!
“เจ้าเด็กซน หนูรู้ไหมว่ากินไปอันที่เท่าไรแล้ว? หนูอยากกินจนน้าจิ่วจิ่วหมดตัวเหรอ? เด็กนิสัยไม่ดี!” จิ่วจิ่วบีบจมูกเนี่ยนโม่!
เนี่ยนโม่เบ้ปาก “น้าจิ่วจิ่ว น้าซื้อผ้าปูที่นอนตั้งเยอะ ผมแค่ซื้อผลไม้เคลือบน้ำตาลไม่กี่ไม้เอง!” 
“ผ้าปู……ที่นอน? ” จิ่วจิ่วมองเสื้อผ้าในมือ แล้วพูดกับเนี่ยนโม่ว่า “หนูบอกว่านี่คือผ้าปูเหรอ? ฉันตีหนูแน่เจ้าตัวแสบ!” พูดพร้อมเตรียมยื่นมือออกมา
“ผมผิดไปแล้ว!” เนี่ยนโม่กุมศีรษะเล็ก มองจิ่วจิ่วที่กำลังก้าวร้าวกับตน ตากลมโตแวววาวเปล่งประกาย!
จิ่วจิ่วมองเนี่ยนโม่ที่ฉลาดและมีไหวพริบ ทำไม่ลงจริงๆ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ บีบแก้มเนี่ยนโม่แล้วพูดขึ้น “เด็กแสบ ทำให้ฉันหมดหนทางจริงๆ!”
จิ่วจิ่วหยิบกระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เดินไปที่แผงผลไม้เคลือบน้ำตาล เนี่ยนโม่อยู่ด้านหลังจิ่วจิ่ว ทำหน้าตื่นเต้นไปหมด!
ทันใดนั้น จิ่วจิ่วก็ขมวดคิ้วขึ้นมา มือหนึ่งแอบล้วงเข้ามาในกระเป๋าจิ่วจิ่ว พอหันไปก็เห็นชายร่างผอมใส่เสื้อผ้าขาดวิ่น
ชายคนนั้นแย่งกระเป๋าเงินจากกระเป๋าจิ่วจิ่วแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“ขโมย ขโมย! ” จิ่วจิ่ววิ่งตามชายคนนั้นไป วิ่งไปถึงถนนแคบๆ เส้นหนึ่ง
“จะวิ่งไปไหน กล้าขโมยกระเป๋าเงินฉันเหรอ ฉันว่าแกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วล่ะ!” จิ่วจิ่วสองมือเท้าเอว มองชายร่างผอมตรงหน้า
ชายคนนั้นเอากระเป๋าเงินออกมา เปิดกระเป๋า เห็นมีเงินแค่ร้อยห้าสิบหยวนในกระเป๋า ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “คุณผู้หญิง ในกระเป๋าเงินเธอมีแค่ร้อยห้าสิบหยวน ไล่ตามฉันขนาดนี้เลยเหรอ?”
“พ่อแกสิ รู้ไหมว่าร้อยห้าสิบหยวนมันซื้อของได้มากเท่าไร?” จิ่วจิ่วมองผู้ชายคนนั้น ตะโกนอย่างดุเดือด
“ป้า ฉันคืนกระเป๋าเงินให้เธอโอเคไหม?” ขโมยหายใจหอบและโยนกระเป๋าเงินไว้ตรงหน้าจิ่วจิ่ว จากนั้นก็วิ่งหนีไป! 
จิ่วจิ่วเก็บกระเป๋าเงินบนพื้นขึ้นมาเปิดดู ในนั้นไม่มีเงินหายไป ทันใดนั้นจิ่วจิ่วก็นึกถึงเนี่ยนโม่ขึ้นมา รีบหยิบของแล้วเดินกลับไป มองคนเดินผ่านไปผ่านมาบนถนน แต่หาเนี่ยนโม่ไม่เจอเลย
“สวัสดีค่ะ เห็นเด็กตัวสูงเท่านี้ไหมคะ?” จิ่วจิ่วตามหาบนถนนใหญ่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล
“สวัสดีค่ะ เห็นเด็กอายุประมาณสามขวบ สวมชุดกีฬาสีแดงไหมคะ!”
“ไม่เห็น”
“ไม่เห็น”
จิ่วจิ่วตามหาอยู่นานมากเหมือนเป็นบ้า หาร่างเนี่ยนโม่ไม่เจอ ก็นั่งร้องไห้อยู่บนพื้น
“เนี่ยนโม่ หนูวิ่งไปไหนแล้ว! เจ้าตัวแสบ!”
ฮือ~~
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง มีความหนาวเย็นในอากาศ
เซี่ยชีหรั่นเลิกงานแล้ว
“ก๊อกๆ ” ในห้องทำงานมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นเงยศีรษะขึ้นมอง ก็เห็นดวงตาชัดเจนและแปลกใหม่ของ Jones
“ชีหรั่น เป็นเกียรติกินข้าวกับผมได้ไหม?” Jones ยิ้มมองเซี่ยชีหรั่น
“Jones? ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันมีธุระต้องทำชั่วคราว ต้องไปก่อนแล้ว ขอโทษด้วยนะคะ! ” ดวงตาเซี่ยชีหรั่นมีความประหม่านิดหน่อย เธอกลัวว่าตอนนี้เย่เชินหลินจะปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าตน
ในดวงตา Jones เผยความผิดหวังออกมานิดหน่อย มองเซี่ยชีหรั่นแล้วยิ้มเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างหมดหนทาง “ก็ได้ งั้นวันหลังแล้วกันครับ!” Jones พูดจบก็เดินออกไป
เซี่ยชีหรั่นจัดการเอกสารสุดท้ายเสร็จแล้ว เงาที่ถูกแสงไฟสะท้อนยาวปรากฏขึ้นตรงหน้าตน เงยศีรษะขึ้นมาก็เห็นหลินเจี๋ยยืนตรงหน้าตนเอง
“คืนนี้จะไปไหน? ” หลินเจี๋ยมองเซี่ยชีหรั่น ใบหน้าเย็นชาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
“ไปบ้านเพื่อนค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นมองหลินเจี๋ยแล้วยิ้มกระอักกระอ่วน ใบหน้าเผยความไม่เป็นธรรมชาติออกมา
“งั้นฉันจะไปส่งคุณ!” หลินเจี๋ยมองเซี่ยชีหรั่นที่กำลังเก็บเอกสารจะเสร็จแล้ว
“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันกลับเอง! ไม่รบกวนคุณแล้ว! ” หัวใจเซี่ยชีหรั่นในตอนนี้อยู่ตรงลำคอแล้ว อย่างไรเย่เชินหลินก็ตกลงกับเธอแล้วว่าเลิกงานเจอกัน
หลินเจี๋ยเห็นสีหน้าค่อนข้างเร่งรีบของเซี่ยชีหรั่น ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “ถ้าต้องการความช่วยเหลือ บอกฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ” 
“อืม ขอบคุณค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นลูบหางม้าที่กระดกขึ้นตลอดเวลา
หลินเจี๋ยบอกลาเซี่ยชีหรั่นแล้วก็หันตัวเดินออกไป
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลงแล้ว เซี่ยชีหรั่นกำลังเตรียมล็อกประตูห้องทำงาน ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งก็รั้งเอวบางเธอเอาไว้
“อื้อ คุณ……” ถึงเซี่ยชีหรั่นจะเห็นรูปร่างคนที่เดินมาไม่ชัดเจน แต่ได้กลิ่นคุ้นเคยบนตัวเขา เย่เชินหลิน!
พลังมหาศาลดึงเซี่ยชีหรั่นเข้ามาในห้องทำงาน ขาเรียวของเย่เชินหลินกดเซี่ยชีหรั่นไว้กับประตูใหญ่ห้องทำงาน!
“เย่เชินหลิน คุณจะทำอะไร? ” เซี่ยชีหรั่นพยายามดิ้นให้หลุดจากฝ่ามือใหญ่ของเย่เชินหลิน
“ทำอะไรเหรอ?” ความเย็นชาปรากฏขึ้นที่มุมปากเย่เชินหลิน จากนั้นก็ยิ้มอย่างร้ายกาจ “ทำอะไร หรือว่าคุณไม่รู้?”
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงทุ้มต่ำนี้ ร่างกายก็สั่นสะท้านเล็กน้อย เธอรู้จักเย่เชินหลินมากเกินไป! หรือเขาอยากทำในห้องทำงาน……ไม่!
“เป็นที่นิยมมากหรือไง! ไอ้ฝรั่งนั่นเป็นใคร? ” ในคำพูดเย่เชินหลินมีความร้ายกาจน่ากลัว เขายื่นมือไปจับคางของเซี่ยชีหรั่น บังคับให้เธอมองตาตน
นี่คือแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและโดดเดี่ยว เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นอย่างเย็นชา “มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!”
เย่เชินหลินแสยะยิ้ม เขาเชยคางเซี่ยชีหรั่นขึ้นมา มองดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและหมดหนทางของเธออย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้น “คุณอย่าลืมนะ ตอนนี้คุณเป็นคนของฉัน!”
เย่เชินหลินพูดพลางโน้มตัวลงมา กดร่างอ่อนแอของเซี่ยชีหรั่นไว้ใต้ร่าง ลมหายใจร้ายกาจถาโถมมาทั้งร่างเซี่ยชีหรั่นเหมือนพายุทอร์นาโด
ใบหน้าเขาค่อยๆ เข้าไปใกล้ใบหน้าเซี่ยชีหรั่นที่คอยหลบหลีก เห็นเซี่ยชีหรั่นเหมือนกระต่ายที่ได้รับบาดเจ็บ เย่เชินหลินก็ยิ้มอ่อน เอามือข้างหนึ่งกักกันสองมือเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ มืออีกข้างที่เป็นอิสระก็จับคางเธอไว้แน่น บังคับให้เซี่ยชีหรั่นมองตาตน
เย่เชินหลินมองใบหน้าดื้อรั้นของเซี่ยชีหรั่น ความปรารถนาพุ่งเข้ามาในหัวใจ ผู้หญิงบ้านี่ ทำไมทุกครั้งที่เห็นเธอถึงมีความปรารถนาอันแรงกล้า!