สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1161 สาวใช้ตัวแสบ 1065

ตอนที่ 1161 สาวใช้ตัวแสบ 1065
ความปรารถนาที่ไม่สามารถยับยั้งได้เลย! ยิ่งอยากยับยั้งมากเท่าไร ก็ยิ่งไม่สามารถยับยั้งได้ แม้แต่การหายใจของเย่เชินหลินก็ถี่ผิดปกติ
“ให้ตายเถอะ!”
ในดวงตาเซี่ยชีหรั่นเต็มไปด้วยความเวทนา เธอรู้สึกการหายใจถี่ของเขา
“ไม่!”
เธอกดแขนเขาและต่อต้านอย่างต่อเนื่อง! แต่เธอเหมือนจะลืมไปว่ายิ่งต่อต้านมากเท่าไรก็ยิ่งกระตุ้นความปรารถนาในการเอาชนะของเขามากขึ้นเท่านั้น!
ให้ตายเถอะ! เขาไม่สามารถทนการยั่วยุที่ไม่ได้ตั้งใจนี้ได้อีกต่อไปแล้ว แลบลิ้นยาวเข้าไปในริมฝีปากเธอ
“อื้อ”
ในห้องทำงานทั้งห้องคือความละมุนละไม
เย่เชินหลินจัดเสื้อเชิ้ตขาวบนร่างกาย มองไปที่เซี่ยชีหรั่นที่กำลังจัดเสื้อบนร่างกายตัวเองอย่างเขินหาย เหลือบมองเธอด้วยสายตาชั่วร้าย “คืนนี้ กลับบ้านไปกับฉัน ปฏิบัติหน้าที่ของผู้หญิงต่อไป!”
“คุณไม่พอหรือไง! บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นคุณก็ซื้อไปแล้ว คุณปล่อยฉันไปไม่ได้เหรอ? ฉันอยากใช้ชีวิตของตัวเองอย่างสงบสุข ทำไมมันยากขนาดนั้น!” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินอย่างเย็นชา!
เย่เชินหลินมองความเย็นชาในดวงตาเซี่ยชีหรั่น ปวดใจทันที เธอรู้ความจริงของการซื้อบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นไหม? เธอรู้ไหมว่าทำไมต้องขอสิทธิการเลี้ยงดูเนี่ยนโม่คืน?
“สิ่งที่ฉันต้องการ ฉันจะต้องได้มันมาทั้งหมด คุณก็รู้จักฉันนี่!” เย่เชินหลินปวดใจสุดๆ! มองเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชา
ปีศาจร้าย!
ภายในห้องทำงานส่องแสงกล้วยไม้!
จู่ๆ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นในขณะนี้
“ประธานเย่ ตามข่าวแจ้งว่าเนี่ยนโม่ถูกลักพาตัวไปแล้วครับ!”
“ว่าไงนะ?” ดวงตาเย่เชินหลินมีร่องรอยความเย็นยะเยือก!
“ประธานเย่ เนี่ยนโม่ถูกลักพาตัวไปแล้วจริงๆ ครับ ผมเห็นจิ่วจิ่วกำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่ถนน!”
“โอเค ฉันรู้แล้ว นายพาเธอไปที่ห้องทำงานฉันก่อน!” เสียงเย็นยะเยือกของเย่เชินหลินดังขึ้นในโทรศัพท์ทางนี้
“ครับ ประธานเย่!”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นที่นั่งในห้องทำงาน เห็นใบหน้าโกรธของเธอ แค่รู้สึกว่าสงสาร เขาจะไม่ให้เธอรู้เด็ดขาดว่าเนี่ยนโม่ถูกคนอื่นลักพาตัวไปแล้ว
“พรึ่บ” เสียงกุญแจหล่นตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น เกิดเสียงคมชัด
เซี่ยชีหรั่นมองกุญแจดอกนี้ มองเย่เชินหลินอย่างสงสัย! เธอไม่รู้ว่าชายมารร้ายคนนี้กำลังจะทำอะไร!
“ไปรอฉันในคฤหาสน์!” ถึงจะเป็นเสียงที่เย็นยะเยือก แต่ในเสียงนี้ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกอ่อนโยน เซี่ยชีหรั่นมองสายตาที่ยากจะเข้าใจของเย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่นเห็นความดุดันในดวงตาเย่เชินหลิน ยื่นนิ้วออกไปแตะกุญแจเย็นเฉียบนั้นเบาๆ แล้วใส่กุญแจในกระเป๋า!
เย่เชินหลินหันตัวออกไป รีบลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว
ภายในตึกระฟ้ามืด เหลือแค่เซี่ยชีหรั่นคนเดียวเท่านั้น
มองแผ่นหลังเย่เชินหลินออกไป จู่ๆ เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกเหงานิดหน่อย หยิบกระเป๋าถือขึ้นมา ค่อยๆ เดินออกไปด้านนอกบริษัทเครื่องประดับหลินซื่อ
ลมท่ามกลางคืนอันมืดมิด มันเย็นนิดหน่อย เข้ามาในผ้าขนสัตว์ตัวกว้างของเซี่ยชีหรั่น ยืนอยู่ด้านนอกบริษัทเครื่องประดับหลินซื่อ รอแท็กซี่อย่างใจจดใจจ่อ
รออยู่นานมาก รถไม่มาเสียที กำลังจะหันหลังกลับ ก็เห็นรถแท็กซี่ขับมาทางนี้จากระยะไกล จากนั้นก็โบกมือเรียกและเข้าไปนั่งในรถ
“คุณผู้หญิง ไปไหนครับ?” เสียงทุ้มต่ำดูโหดร้ายนิดหน่อย
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย เงยศีรษะขึ้นมองคนขับรถที่นั่งเบาะคนขับ สวมหมวกแก๊ปทรงโค้ง!
“ไปคฤหาสน์ตระกูลเย่!” เซี่ยชีหรั่นตอบเรียบๆ หันหน้าไปมองแสงนีออนนอกกระจกรถ
มุมปากคนขับรถมีร่องรอยความชั่วร้าย เงียบไม่พูดอะไร ขับตรงไปข้างหน้า
เซี่ยชีหรั่นแค่รู้สึกค่อนข้างง่วง จึงนอนหลับที่เบาะหลัง!
เย่เชินหลินมาถึงบริษัทมองดูนาฬิกา สั่งให้คนไปบริษัทเครื่องประดับหลินซื่อเพื่อรับเซี่ยชีหรั่น
“ประธานหลิน คุณเซี่ยไปแล้วครับ!”
“ให้ตายเถอะ ตอนนี้เธออยู่ไหน?” เย่เชินหลินรู้สึกผิดเล็กน้อย เขาไม่ควรปล่อยให้เธอกลับบ้านไปคนเดียว!
“น่าจะขึ้นรถแท็กซี่คันหนึ่งไป ตอนนี้ผมกำลังตามหลังแท็กซี่อยู่!”
“อืม ต้องระวังด้วย อย่าให้ผิดพลาด!” หางตาเย่เชินหลินเกิดความสงสัย
วางสายไป เขาเดินรอบๆ ห้องทำงานไม่หยุด
“ประธานเย่ จิ่วจิ่วมาแล้ว!” เสียงทุ้มต่ำของจางเฟิงอี้ดังขึ้นในหูของเย่เชินหลิน
มองด้านหลังจางเฟิงอี้เห็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทรงผมยุ่งเหยิง ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตายืนตรงหน้าตน
จิ่วจิ่วเห็นเย่เชินหลิน ก็หยุดสะอึกสะอื้น พุ่งเข้าไปจับมือเย่เชินหลินแล้วพูดขึ้น “เร็ว ช่วยฉันรีบหาเนี่ยนโม่เร็วๆ ฉันรู้สึกผิดต่อชีหรั่น ต้องโทษฉัน โทษที่ฉันสะเพร่า ถ้าฉันไม่ตกหลุมพรางคนอื่นจะทำเนี่ยนโม่หายไปได้ไง!”
“ตกหลุมพราง?” เย่เชินหลินหันตัวไปมองจิ่วจิ่ว ในดวงตาเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา
จิ่วจิ่วถอนหายใจ!
เย่เชินหลินสะบัดมือจิ่วจิ่วออกแล้วพูดขึ้น “รีบบอกฉันมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเนี่ยนโม่ถึงหายตัวไป?”
เสียงเหมือนปีนออกมาจากนรก ทำให้จิ่วจิ่วอยู่ในอาการตื่นตระหนกไม่มีที่สิ้นสุด “ขอโทษ เพราะมีโจรมาขโมยกระเป๋าเงินฉัน ตอนนั้นฉันก็เลย……ตอนนั้นฉันแค่สนใจวิ่งตามโจรไป และลืมดูแลเนี่ยนโม่ไปเลย!”
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว พูดขึ้น “ประธานจาง นายคิดยังไง?”
“ประธานเย่ จากความคิดฉัน นี่ไม่ใช่การขโมยของธรรมดาๆ มันเหมือนที่คุณจิ่วจิ่วพูดทั้งหมด มันเป็นไปได้อย่างมากที่เป็นหลุมพราง”
เย่เชินหลินมองจิ่วจิ่วก่อนจะพูดขึ้น “เงินในกระเป๋าเธอมันไม่น้อยใช่ไหม?”
จิ่วจิ่วมองความดุดันในดวงตาเย่เชินหลินแล้วพูดขึ้น “เงินฉันไม่ได้หายไปเลย!” “ทางด้านหลี่ยี่เกิดอะไรขึ้น?” เสียงเย็นยะเยือกของเย่เชินหลินดังขึ้นต่อเนื่อง
“ประธานเย่ ยังรอข่าวอยู่ครับ!”
ทันใดนั้นโทรศัพท์จางเฟิงอี้ก็ดังขึ้น “ประธานจาง เนี่ยนโม่ถูกคนคนหนึ่งลักพาตัวไปจริงๆ แต่ดูเหมือนไม่ได้เรียกค่าไถ่”
การแสดงออกบนใบหน้าจางเฟิงอี้เปลี่ยนไปทันที ดวงตาเย็นยะเยือกทันที พูดขึ้น “ตอนนี้นายอยู่ไหน?”
“อยู่ที่ซากปรักหักพังชานเมืองทางตะวันออก!”
“นายต้องดูดีๆ นะ เดี๋ยวเรารีบไป!” จางเฟิงอี้รีบพูดกับเย่เชินหลิน “ประธานเย่ อยู่ที่ซากปรักหักพังชานเมืองทางตะวันออก! เรารีบไปกัน!”
ในดวงตาเย่เชินหลินฉายแววไร้ความปรานี ก้าวเท้ากว้างวิ่งลงไปชั้นล่าง! จางเฟิงอี้ตามหลังเย่เชินหลินอย่างใกล้ชิด!
จิ่วจิ่วมองคนสองคนเดินออกไป ในใจก็เกิดร่องรอยความตื่นตระหนก ตอนนี้เธอกังวลเรื่องเนี่ยนโม่มากจริงๆ
“เนี่ยนโม่ หนูรีบกลับมานะ ฉันจะพาหนูไปกินผลไม้เคลือบน้ำตาล สิบอัน! ถ้าหนูกลับมาได้ ร้อยอันเลยก็ได้! โทษที่ฉันไม่ดี!”
ทันใดนั้น จิ่วจิ่วก็นึกถึงเหยนชิงเหยียน เจ้านี่ไม่รู้ไปทำอะไร ดึกป่านนี้แล้ว ไม่โทรมาแม้แต่สายเดียว!
ซากปรักหักพังชานเมืองทางตะวันออกเหรอ? จู่ๆ จิ่วจิ่วก็นึกขึ้นได้ว่าเหยนชิงเหยียนคุ้นเคยกับซากปรักหักพังชานเมืองทางตะวันออกมาก เลยโทรหาเหยนชิงเหยียน!
“ฮัลโหล ตอนนี้นายอยู่ไหน?” จิ่วจิ่วรีบพูดกับเหยนชิงเหยียนในโทรศัพท์
“ฉันกำลังหาเงินอยู่อ่า ที่รัก!” เหยนชิงเหยียนพูดกับจิ่วจิ่วในปลายสาย น้ำเสียงเขามีร่องรอยความดีใจ
“นายอยู่ไหน!” จิ่วจิ่วลูบผมอย่างใจจดใจจ่อ
“ฉันอยู่……” เหยนชิงเหยียนเกือบหลุดบอกจิ่วจิ่วว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เขาพูดขึ้น “เดี๋ยวฉันกลับไป เธอเป็นอะไร?”
“เนี่ยนโม่หายตัวไป ฉันทำเนี่ยนโม่หายตัวไป ฮือๆ!” จิ่วจิ่วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
“อ่า~ ไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวฉันไป!” น้ำเสียงเหยนชิงเหยียนมีความกังวลใจนิดหน่อย!
“เย่เชินหลินส่งคนไปหาแล้ว!” จิ่วจิ่วเช็ดน้ำตา จู่ๆ ก็นึกถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงที่โทรหาเหยนชิงเหยียนได้ พูดกับเหยนชิงเหยียนว่า “นายคุ้นเคยกับซากปรักหักพังชานเมืองทางตะวันออกใช่ไหม?”
“ใช่ เธอถามทำไม?” เหยนชิงเหยียนขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาก็อยู่ในซากปรักหักพังชานเมืองทางตะวันออก
“นายช่วยฉันหาหน่อย เนี่ยนโม่อยู่ที่นั่นหรือเปล่า?” จิ่วจิ่วรีบพูดกับเหยนชิงเหยียนด้วยความกังวลนิดหน่อย
เหยนชิงเหยียนตัวสั่น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีความกังวลใจนิดหน่อย “เธอรู้ได้ไงว่าเนี่ยนโม่อยู่ที่นั่น?”
“เย่เชินหลินบอก! เย่เชินหลินส่งคนไปสืบแล้ว! นายรีบไปช่วย นายน่าจะคุ้นเคยกับซากปรักหักพังชานเมืองทางตะวันออกมากกว่าพวกเขา ถ้านายเจอเนี่ยนโม่เป็นคนแรก ฉันจะได้อธิบายกับชีหรั่นได้!” จิ่วจิ่วพูดกับเหยนชิงเหยียนที่อยู่ปลายสายอย่างร้อนรนใจ
“โอเคๆ …… ฉันรู้แล้ว!” เหยนชิงเหยียนวางสายทันที เดินไปที่โรงงานเล็กๆ ในซากปรักหักพังชานเมืองทางตะวันออก
นี่คือโรงงานที่ถูกทิ้งร้างมานาน ด้านในมีกองอิฐ เนี่ยนโม่ถูกคนเฝ้าดูอยู่ในโรงงานเล็กๆ ในตอนนี้!
“พี่ใหญ่ ตอนนี้ควรทำไงดี?” เห็นเหยนชิงเหยียนเดินเข้ามาในโรงงาน คนที่มัดเนี่ยนโม่พูดกับเหยนชิงเหยียน
เหยนชิงเหยียนมองไปด้านนอก เห็นว่าไม่มีใคร ก็พูดกับคนตรงหน้า “ตอนนี้เราเตรียมเปลี่ยนที่ โดนจับได้แล้ว!”
คนคนนั้นอึ้งก่อน จากนั้นก็พูดขึ้น “ว่าไงนะ? โดนจับได้? ใครครับ?”
“เย่เชินหลิน! มันคือพ่อของเด็กคนนี้!” เหยนชิงเหยียนขมวดคิ้วใส่คนคนนี้ พูดขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว
“เย่เชินหลิน? นี่ลูกของเย่เชินหลินเหรอ? ผม……” คนคนนี้พอได้ยินแล้วก็สั่นเล็กน้อย ถึงเขาจะใช้ชีวิตในแวดวงไม่นานมาก แต่ก็เคยได้ยินชื่อเย่เชินหลินมาเหมือนกัน เย่เชินหลินเป็นคนที่เก่งกาจมาก!
“นายจะทำอะไร? เราคือตั๊กแตนบนเชือกเส้นเดียวกัน ถ้านายถอยไปตอนนี้ มันก็เป็นทางตัน เย่เชินหลินมันกำลังมาถึงที่นี่แล้ว ตอนนี้เราทำได้แค่หนีก่อน!” เหยนชิงเหยียนมองคนคนนี้ ในดวงตาเผยความเย็นยะเยือก!
“ตอนนี้เอาตามที่คุณว่า!” คนคนนี้มองเหยนชิงเหยียน ขาสองข้างของเขาสั่นเล็กน้อย
จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นในเวลานี้ แสงสีฟ้าจ้างๆ กะพริบไม่หยุดภายในซากปรักหักพังอันมืดมิดนี้!
“ฮัลโหล ตอนนี้เธอโอนเงินที่เหลือมาให้ฉัน ตอนนี้เนี่ยนโม่อยู่ในมือฉัน!” เหยนชิงเหยียนพูดกับซือซือที่อยู่ในโทรศัพท์
“ดีมาก ตอนนี้นายจัดการเนี่ยนโม่ซะ แล้วฉันจะโอนเงินที่เหลือเข้าบัญชีนายทั้งหมด!” มุมปากซือซือฉายแววร่องรอยความชั่วร้าย