สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1163 สาวใช้ตัวแสบ 1067

ตอนที่ 1163 สาวใช้ตัวแสบ 1067
“ประธานเย่!” จางเฟิงอี้เห็นเย่เชินหลินเงียบไปนานมาก ไม่เอ่ยปากพูดอะไรเลย ก็มองเย่เชินหลินหนึ่งครั้ง
เย่เชินหลินส่งสายตาให้กับจางเฟิงอี้ จางเฟิงอี้ก็เดินไปข้างหน้าอุ้มเนี่ยนโม่ไว้ในอ้อมแขน
เย่เชินหลินและจางเฟิงอี้ออกไปแล้ว เหลือแค่ชายสูทดำไม่กี่คนเท่านั้น
“อ๊าก” เสียงกรีดร้องดังทะลุท้องฟ้า เห็นเลือดไหลออกมาจากแขนคนคนนั้น มือกลิ้งบนพื้นตลอดเวลา!
คนไม่กี่คนก็ออกมาแล้ว
ในขณะนี้จางเฟิงอี้รู้สึกประหลาดใจมาก ตามสไตล์การจัดการเรื่องราวต่างๆ ของเย่เชินหลินเมื่อก่อน คนคนนั้นเมื่อครู่นี้คงไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว แต่เย่เชินหลินแค่ลงมือกับอีกฝ่ายเพียงเล็กน้อยเท่านั้นจริงๆ!
เนี่ยนโม่ถูกดึงเทปปิดตาและเทปปิดปากออก เมื่อเขาเห็นเย่เชินหลิน ก็กอดเย่เชินหลินแล้วตะโกนเสียงดัง “พ่อ!”
เสียงไร้เดียงสาและคมชัดดังขึ้น ทำให้หัวใจเย่เชินหลินสั่นสะท้าน ความรู้สึกของคนเป็นพ่อก็เกิดขึ้นในใจ!
“พ่อ! คนเลวพวกนั้นมันจะฆ่าผม!” เนี่ยนโม่พิงร่างเย่เชินหลิน ค่อนข้างหวาดกลัว
“เป็นเด็กดีนะ พ่อจะปกป้องเธอตลอดไป!” เย่เชินหลินลูบหน้าผากของเนี่ยนโม่แล้วยิ้มเล็กน้อย
“งั้นพ่อ เราไปหาแม่กันเถอะ!” เนี่ยนโม่พิงไหล่เย่เชินหลินอย่างเหนื่อยล้าแล้วหลับไป!
ในดวงตาเย่เชินหลินฉายแววความอ่อนโยน
ในขณะนี้เซี่ยชีหรั่นกำลังนั่งเหม่ออยู่ในคฤหาสน์ ที่นี่ยังคงเหมือนเดือนนั้น เหมือนเมื่อก่อนที่เธอจากมา ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะนี้ เห็นโทรศัพท์ที่กะพริบ เห็นชื่อจิ่วจิ่วขยับอย่างต่อเนื่อง
“ชีหรั่น!” เสียงเร่งด่วนดังขึ้นในโทรศัพท์เซี่ยชีหรั่น
“เป็นอะไรจิ่วจิ่ว!” ได้ยินเสียงจิ่วจิ่วที่ค่อนข้างสะอึกสะอื้น
“ชีหรั่น ฉัน……ฉันขอโทษ……ฉันขอโทษ!” จิ่วจิ่วพูดกระซิบคำเหล่านี้
“เกิดอะไรขึ้นกับเนี่ยนโม่ใช่หรือเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นค่อนข้างกังวลใจ ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“คือ……เนี่ยนโม่……เนี่ยนโม่ถูกคน……” น้ำตาจิ่วจิ่วไหลอาบแก้ม
“ถูกคนทำอะไร? ตอนนี้เธออยู่ไหน? ” เซี่ยชีหรั่นหยิบเสื้อโค้ตขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก รีบออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลเย่
“ตอนนี้ฉันอยู่ตึกระฟ้าบริษัทเย่ซื่อ เย่เชินหลินส่งคนออกไปตามแล้ว!” เสียงจิ่วจิ่วค่อนข้างสั่น ดังก้องในคฤหาสน์ว่างเปล่าแห่งนี้
ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นก็นึกขึ้นได้ ช่วงนั้นที่ออกมาจากบริษัทเครื่องประดับหลินซื่อ ความเย็นชาในดวงตาเย่เชินหลินมีร่องรอยความวิตกกังวล เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อน!
ที่แท้ ก็เพราะเนี่ยนโม่นี่เอง!
เธอตะโกนเสียงดังใส่จิ่วจิ่ว “พวกเขาไปที่ไหนแล้ว? รีบบอกมา พวกเขาไปที่ไหน?” ในน้ำเสียงเซี่ยชีหรั่นมีความกังวลมากเหลือเกิน
“ซากปรักหักพังชานเมืองตะวันออก!” จิ่วจิ่วพูดสะอึกสะอื้นต่อ ตอนเธอโทรมาเธอหวังว่าเซี่ยชีหรั่นจะด่าเธอสักสองสามประโยค แต่เซี่ยชีหรั่นไม่ด่าเธอเลยแม้แต่ประโยคเดียว มันทำให้เธอยิ่งรู้สึกผิดในใจมากขึ้น
เซี่ยชีหรั่นวางสาย วิ่งออกไป
“พรึ่บ” แค่รู้สึกว่าร่างกายเจ็บนิดหน่อย เมื่อเงยศีรษะขึ้นก็เห็นเย่เชินหลินยืนตรงหน้าตน
“เนี่ยนโม่ล่ะ? เนี่ยนโม่ล่ะ?” เซี่ยชีหรั่นจับเสื้อเชิ้ตเย่เชินหลินขึ้นมา เขย่าร่างของเขาอย่างบ้าคลั่ง
“แม่……” เสียงคมชัดดังขึ้นภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิด ใบหน้าไร้เดียงสาของเนี่ยนโม่ปรากฏขึ้นในสายตาเซี่ยชีหรั่น
“เนี่ยนโม่!” เซี่ยชีหรั่นวิ่งไปหาเนี่ยนโม่ ในดวงตาเธอมีน้ำตา
แต่เย่เชินหลินยืนอยู่ข้างๆ ค่อยๆ มองภาพเนี่ยนโม่และเซี่ยชีหรั่นกอดกัน! ยิ่งเสริมสร้างความเชื่อมั่นในหัวใจเขามากขึ้น
บริษัทหลินซื่อ กล้าแตะต้องผู้หญิงและลูกของฉัน! ฉันจะไม่ปล่อยแกไปเด็ดขาด!
เย่เชินหลินกำหมัดแน่น จนเกิดเสียงกรอบแกรบออกมา
“ตอนนี้เนี่ยนโม่อยู่ไหน? ถ้าฉันเห็นมันแล้ว จะส่งเงินที่เหลือไปให้ จากนั้นก็ส่งนายไปอเมริกา!” ในน้ำเสียงซือซือมีร่องรอยความเย็นชา เธออยากชัดเจน ไม่สามารถพลาดโอกาสนี้อย่างเด็ดขาด! ต้องฆ่าเนี่ยนโม่ให้ตายด้วยตัวเอง!
ความเจ็บปวดของการสูญเสียลูกมันเกิดขึ้นในใจเธออีกครั้ง!
“เนี่ยนโม่ถูกเย่เชินหลินช่วยกลับไปแล้ว!” เหยนชิงเหยียนพูดกับซือซือในโทรศัพท์อย่างรู้สึกผิด
“ว่าไงนะ? ” ซือซือโกรธมากผิดปกติ พูดกับเหยนชิงเหยียนว่า “นาย……นายปล่อยให้เย่เชินหลินมันช่วยชีวิตไอ้เด็กเปรตนั่นกลับไปได้จริงๆ เหรอ?”
“เอาเถอะ ฉันหนีกลับมาได้ก็ดีแล้ว!” นึกถึงคนคนนั้นที่ลักพาตัวเนี่ยนโม่กับตน ขณะที่แขนถูกตัดออก เขาก็ตกใจกลัวอยู่ในความมืด
“ว่าไงนะ? ” ในใจซือซือรู้สึกเย็นชา หายใจเข้าลึกๆ
“แต่ พี่ซือซือ เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่เคยเปิดเผยที่อยู่ของเธอ โยนความผิดทั้งหมดให้กับประธานบริษัทหลินซื่อ แบบนี้ เย่เชินหลินมันจะได้เกลียดชังแต่ประธานบริษัทหลินซื่อ ถึงตอนนั้น ประธานบริษัทหลินซื่อเกิดภัยพิบัติโดยไม่คาดคิด เธอก็สามารถควบคุมอำนาจของบริษัทหลินซื่อได้อย่างเต็มที่!” เหยนชิงเหยียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
ซือซือแค่ถอนหายใจอย่างโล่งอก พวกโง่จริงๆ !
“เงินฉันล่ะ? ” ในดวงตาซือซือมีร่องรอยความเย็นชา
“เงินนั้นของเธอ ฉันก็ใช้มันไปไม่น้อยแล้ว! เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ ฉันรับประกันว่าจะจัดการให้เธออย่างสวยงาม!” มุมปากเหยนชิงเหยียนยิ้มเล็กน้อย
“ถ้าคราวหน้าเป็นแบบนี้อีก มันไม่ใช่แค่เรื่องของเงินแล้ว! อย่าพูดถึงฉันกับใคร!” ซือซือค่อนข้างโกรธเกรี้ยว ในดวงตาเธอมีร่องรอยความอาฆาต
ไม่คิดเลยว่าเซี่ยชีหรั่นมันจะโชคดีจริงๆ !
ซือซือนั่งในคฤหาสน์ ยกไวน์แดงในมือขึ้นมา เดิมทีจะฉลองด้วยไวน์แดง แต่ไม่คิดเลย…… “เพล้ง” เสียงหนึ่งดังขึ้น ได้ยินเสียงแก้วเหล้าแตก แก้วไวน์แดงกระจายเต็มโต๊ะ! สีแดงหยดลงพื้น!
ในดวงตาซือซือฉายแววเย็นยะเยือก
คฤหาสน์ตระกูลเย่
เนี่ยนโม่ถูกกล่อมจนหลับไป เซี่ยชีหรั่นมองประตูห้องที่ไม่ขยับของเย่เชินหลิน อยากเดินไปพูดขอบคุณเย่เชินหลินสักหน่อย!
ค่อยๆ เดินออกไปจากห้อง มาถึงหน้าประตูห้องเย่เชินหลิน เห็นเย่เชินหลินกำลังนอนอยู่บนเตียง เตียงขนาดใหญ่ปกคลุมด้วยการผสมผสานระหว่างสีดำและสีเทา ผ้าไหมซาตินเนื้อดีเปล่งประกายกับแสงจันทร์ที่ฉายข้างหน้าต่าง ขับหุ่นสมบูรณ์แบบของเย่เชินหลิน!
เซี่ยชีหรั่นเม้มปาก ค่อยๆ เดินเข้าใกล้เย่เชินหลิน แค่รู้สึกว่าความเย็นยะเยือกเฉียบคมของเย่เชินหลินมันแทบพุ่งเข้าไปในร่างกายเธอ
เย่เชินหลินเงยศีรษะขึ้น เห็นเซี่ยชีหรั่นที่สวมชุดนอนตัวบางยืนตรงหน้าตน
เซี่ยชีหรั่นมองความเย็นยะเยือกในดวงตาเย่เชินหลิน และแววตาที่เป็นเอกลักษณ์อย่างบอกไม่ถูก มีลมหายใจในลำคอ ภายในใจเริ่มเต้นแรง ถึงทั้งชีวิตเธอจะมีแค่เย่เชินหลินผู้ชายคนเดียว แต่เธอไม่อยากมีอะไรกับเขา เพียงแค่มาขอบคุณเท่านั้น!
แต่หัวใจเธอดัน เธอเม้มปากที่แห้งผาก
มุมปากเย่เชินหลินกระตุกยิ้มชั่วร้าย มองเซี่ยชีหรั่นที่กำลังเดินมาหาตน เสื้อผ้าพลิ้วไหวเล็กน้อยที่ห่อหุ้มร่างบางของเธอนั้น! ทำให้เขาไม่สามารถต้านทานความงดงามที่ไม่อาจบรรยายได้!
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินหนึ่งครั้ง ผู้ชายคนนี้มักทำให้เธอทั้งรักทั้งเกลียดแบบนี้!
เย่เชินหลินค่อยๆ เข้าไปใกล้เซี่ยชีหรั่น ก้มศีรษะลง กดจมูกบนหน้าผากเธออย่างมั่นคง จู่ๆ เธอก็รู้สึกถึงลมหายใจเขา
กลิ่นอันคุ้นเคยนี้ จู่ๆ ก็ทำให้เธอประหม่าขึ้นมา
เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่นไว้ในอ้อมแขนแน่น วางลงบนเตียง เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ขัดขืน แค่หลบที่หัวเตียงโดยไม่รู้ตัว
เย่เชินหลินไม่ได้กลั่นแกล้งทันที แต่ปลดเข็มขัดชุดนอนของเซี่ยชีหรั่น ความเหี้ยมโหดคืบคลานบนหน้าอย่างเงียบๆ
เซี่ยชีหรั่นค่อนข้างเขินนิดๆ มองเย่เชินหลินหนึ่งครั้ง
“มา!” เย่เชินหลินถอดเสื้อบนร่างกายออกแล้วนั่งข้างเตียง มองเซี่ยชีหรั่นที่ซ่อนตัวอยู่ปลายเตียงแล้วพูดขึ้น
“ฉัน……” ใบหน้าสวยของเซี่ยชีหรั่นกลายเป็นซีดเซียวนิดหน่อย เธอมองเย่เชินหลินในตอนนี้ที่ทั้งร่างกายขับความเป็นปีศาจออกมา
ดวงตาแดงเพลิงของเย่เชินหลินร้อนผ่าว เขาเหมือนเสือชีตาห์ที่กำลังจับเหยื่อ ค่อยๆ เข้าไปใกล้เซี่ยชีหรั่น
“ทำไม? คุณเป็นคนของฉันตั้งนานแล้ว ยังอายอีกเหรอ? ควรตอบแทนบุญคุณของฉันแล้ว!” น้ำเสียงถากถางของเย่เชินหลินทิ่มแทงเซี่ยชีหรั่นอย่างแรง
พูดจบ จนกระทั่งหลังเธอแตะหัวเตียง ริมฝีปากเล็กก็ถูกปิดผนึกอย่างเอาแต่ใจ……
เซี่ยชีหรั่นอ้าปากอยากตะโกน แต่ก็ปล่อยให้เขาใช้ประโยชน์จากช่องว่างเพื่อสอดลิ้นเข้าไปในปากที่สั่นเทาของเธอ……
เย่เชินหลินแสดงออกอย่างเย็นชา สัมผัสกลิ่นหอมจางๆ ของเธอ เลือดในร่างกายเขาก็สูบฉีด จับใบหน้าเธอด้วยมือสองข้างแล้วจูบอย่างบ้าคลั่งเหลือเกิน
“ฉันแค่มาขอบคุณ! ฉันไม่อนุญาตให้แตะต้องตัวฉันอีก!” เซี่ยชีหรั่นคำรามเสียงทุ้มต่ำ ใช้พลังทั้งตัวผลักร่างกายสง่าผ่าเผยของเย่เชินหลินออกไปเล็กน้อย เธอต่อสู้อย่างหนักเพื่อต้านทานเปลวไฟที่เขาจุดขึ้นช้าๆ ในร่างกาย
ยัยบ้า ไม่ยอมทำกับตนจริงๆ …… เธอไม่รู้เหรอว่าทำแบบนี้มันมีแต่จะทำให้ตัวเองหงุดหงิด
เห็นสีหน้าเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เซี่ยชีหรั่นก็ตะโกนเสียงดังด้วยความกลัว “ไม่! คุณจะทำอะไร?”
ไม่รอให้เซี่ยชีหรั่นได้ตอบสนอง ดวงตาสองข้างของเย่เชินหลินก็ปกคลุมไปด้วยความเย็นยะเยือกอันแหลมคม ดึงเซี่ยชีหรั่นไว้ใต้ร่างตนทันที แล้วอุ้มเธอในแนวนอน
“คุณ……จะทำอะไร?” เซี่ยชีหรั่นสั่นเล็กน้อยไปทั้งร่างกาย เธอดิ้นรนด้วยความหวาดกลัว
ให้ตายเถอะ ดวงตาหมดหนทางของผู้หญิงคนนี้ทำให้เย่เชินหลินเกิดความปรารถนาอันแรงกล้าที่อยากครอบครอง ชุดผ้าไหมขาวบริสุทธิ์กลายเป็นโปร่งแสงเพราะน้ำ โครงหน้าสวยงามของเซี่ยชีหรั่นปรากฏต่อหน้าเย่เชินหลินอย่างไม่ต้องสงสัย ความโหดเหี้ยมและอ่อนโยนพาดอยู่บนหน้าอก นัยน์ตาดำคลอด้วยหยาดน้ำตายิ่งแวววาว ริมฝีปากแดงสั่นสะท้านเล็กน้อยเพราะทำอะไรไม่ถูกเปล่งประกายเย้ายวน เหมือนกำลังยั่วยวนเขา……
เซี่ยชีหรั่นในตอนนี้ไม่ว่าจะหลบไปทางไหน ก็หลบไม่พ้นอ้อมกอดอันสง่างามของเย่เชินหลินได้ เธอถอยหลังไปนิดหน่อย ไม่คิดว่าเขาจะจับปลายกระโปรงเธอไว้ ทำให้เธอกลัวไม่กล้าขยับอีก
เขานุ่มนวลและเบามือ แต่ไม่รับประกันว่ากระโปรงเธอจะไม่ขาดเป็นชิ้นๆ ในทันที นี่คือชายอันตรายที่มีพลังดุร้าย! เมื่อเธอกำลังงุนงง ในช่วงถัดมา เธอก็ถูกพันธนาการด้วยแขนแกร่งของเขาที่คล่องตัวเหมือนเสือจากัวร์