สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1170 สาวใช้ตัวแสบ 1074

ตอนที่ 1170 สาวใช้ตัวแสบ 1074
“ประธานเย่ ชุดที่คุณสั่งไว้มาแล้วค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดนำเสนอกับเย่เชินหลินผ่านสายภายในที่ประตู
“เอาเข้ามา!” เสียงเย็นชาของเย่เชินหลินดังขึ้น
แค่เห็นผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนคนรับใช้ถือกล่องสวยงามหนึ่งเข้ามา เดินเข้ามาด้วยความเคารพ เมื่อมันอยู่ในมือเย่เชินหลินแล้วก็ค่อยๆ โค้งคำนับและถอยออกไป
เย่เชินหลินวางกล่องไว้ข้างๆ พูดกับโทรศัพท์ว่า “เตรียมรถกลับเดี๋ยวนี้!” ไม่มีร่องรอยอารมณ์ในน้ำเสียงของเขา
หลังจากสั่งเสร็จแล้ว เย่เชินหลินก็หันตัวมาเริ่มใส่เสื้อผ้าให้เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นอึ้งเล็กน้อย ไม่ได้บอกว่ามีธุระต้องทำเหรอ? นี่เป็นปาร์ตี้ที่สำคัญมาก ทำไมจะไปก็ไปง่ายๆ แบบนี้ล่ะ? 
เย่เชินหลินเห็นความสับสนบนใบหน้าเซี่ยชีหรั่น พูดอธิบายว่า “ที่นี่ไม่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์ขั้นสูง เรากลับกันเถอะ มันจะเป็นผลดีกับโรคคุณ ถ้าป่วยหนักขึ้น ไม่รู้จริงๆ ว่าจะเป็นยังไงบ้าง ปอดคุณติดเชื้อแล้วนะ!”
เขามองเซี่ยชีหรั่นอย่างระมัดระวัง เมื่อสายตาเขากวาดไปทั่วใบหน้าอ่อนแอของเธอ ในดวงตาเขาก็เผยร่องรอยความสงสารออกมา
“แต่ ปาร์ตี้นี้ต้องจัดหลายวัน นี่แค่วันแรกเอง เรากลับกันเลยเหรอ?”
“หุบปาก คุณเป็นแบบนี้แล้ว ยังอยากจะอยู่ร่วมงานปาร์ตี้อีกหรือไง?” เย่เชินหลินขัดคำพูดเซี่ยชีหรั่น ผู้หญิงคนนี้ถึงแม้จะป่วย ก็ยังไม่ลืมคนที่นี่หรือไง?
คิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นหัวใจเขาก็ปวดร้าวขึ้นมารางๆ 
“ฉันไม่ได้ป่วยรุนแรงขนาดนั้น!” เซี่ยชีหรั่นตอบ เธอไม่อยากให้อาการป่วยของตัวเองทำให้งานของเย่เชินหลินล่าช้า
“ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงที่โง่แบบคุณมาก่อนเลย? หรือคุณอยากอยู่ที่นี่แล้วเป็นที่หัวเราะเยาะของคนอื่นเหรอ?”
เย่เชินหลินกลายเป็นสับสนวุ่นวายผิดปกติเพราะอาการป่วยของเซี่ยชีหรั่น ยิ่งเขาเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้มากเท่าไร ฝีปากเขาก็จะรุนแรงมากเท่านั้น
“คุณ……” เซี่ยชีหรั่นนั่งขึ้นมาทันที ที่แท้ เขาก็ไม่ได้เป็นห่วงเธอ แต่กลัวว่าตัวเองจะทำให้เขาขายขี้หน้าที่นี่ คิดถึงตรงนี้แล้วหัวใจเซี่ยชีหรั่นก็เจ็บปวด ในดวงตาก็มีความโกรธ
“คุณคิดว่าฉันอยากเข้าร่วมปาร์ตี้นี้กับคุณหรือไง? คุณเป็นคนให้ฉันมาเข้าร่วมปาร์ตี้นี้เอง ฉันว่าคุณมันตัวโชคร้าย ไปกับคุณเมื่อไรก็เจอเรื่องโชคร้ายตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันจะตกลงไปในน้ำได้ไง? ในเมื่อคุณรู้สึกว่าฉันอาจจะเป็นตัวตลกของคุณ ทำให้คุณขายขี้หน้า งั้นคุณจะช่วยฉันทำไม? อยากเห็นฉันเป็นอมตะเพื่อตอบสนองจิตใจวิปริตของคุณใช่ไหม?”
เซี่ยชีหรั่นโกรธจัด เพราะหายใจยากลำบากจึงหน้าแดงก่ำ
เธอยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ไอ้ชั่วนี่ ถ้าเขาไม่ได้ไปยั่วผู้หญิงไร้เดียงสาเหล่านั้นข้างนอก ผู้หญิงคนนั้นจะผลักเธอตกน้ำได้อย่างไร? ตอนนี้เขารู้สึกว่าเธอเป็นแบบนี้ก็สมควรแล้ว ยังคิดว่าเธอน่าขายหน้ามากอีก? 
เย่เชินหลินยิ้มบ้าคลั่ง “ถ้าฉันไม่ช่วยเธอ วันต่อไปใครจะช่วยปลอบโยนร่างกายส่วนล่างของฉันล่ะ?” คำพูดที่คลุมเครือและยั่วยุ แต่มีความเย็นชามากขึ้นจริงๆ
ทันใดนั้น ในใจเซี่ยชีหรั่นก็ถูกทุบเป็นเสี่ยงๆ ที่แท้ทุกอย่างที่ผู้ชายคนนี้ทำก็เพราะ……
“ไอ้ชั่ว!” เซี่ยชีหรั่นกัดฟันพูด เธอรู้สึกว่าตัวเองน่าขำจริงๆ ตอนแรกคิดว่าที่เย่เชินหลินประหม่าเพราะชอบเธอ ดูเหมือนตัวเองจะโง่เกินไปจริงๆ ผู้ชายเลือดเย็นอย่างเขาจะเป็นห่วงเธอได้อย่างไร เขาจะประหม่าเพราะเธอได้อย่างไร ความสัมพันธ์ของเขาและเธอถูกกำหนดไว้ตั้งแต่แรก นั่นก็เหมือนน้ำกับไฟ เขาเข้าใกล้เธอ ก็แค่เพื่อทรมานเธอเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเท่านั้นเอง
“เซี่ยชีหรั่น อย่าท้าทายความอดทนของฉัน!” เย่เชินหลินหุบยิ้มบนใบหน้า ในดวงตากลายเป็นความเย็นชาทันที “ทางที่ดีคุณอยู่ที่นี่และอย่าไปไหน ฉันจะไปสั่งนิดหน่อย เราจะไปกันทันที!” พูดจบก็ก้าวเท้ายาวเดินออกไปจากห้อง
ประตูปิดกั้นด้านหลังสูงใหญ่ของเย่เชินหลิน เมื่อเสียงฝีเท้าเขาไกลขึ้นเรื่อยๆ เซี่ยชีหรั่นก็ถอนหายใจ ล้มลงบนเตียง เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่กับเย่เชินหลินได้นานแค่ไหน เธอไม่สามารถทนกับผู้ชายแบบนี้ได้ ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกเหนื่อยมาก
“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ดึงความคิดเซี่ยชีหรั่นกลับมา
เซี่ยชีหรั่นสงสัย นี่เย่เชินหลินเพิ่งออกไป คงไม่ใช่เย่เชินหลิน แต่นอกจากเย่เชินหลินแล้วจะเป็นใครได้? 
เมื่อเธอเดินไปที่หน้าประตูอย่างสงสัย ค่อยเปิดประตูออก ร่างหล่อสูงใหญ่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเซี่ยชีหรั่น หน้าหล่อเต็มไปด้วยความรักอันลึกซึ้ง
“พี่สวี?” เซี่ยชีหรั่นมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ เซี่ยชีหรั่นไม่คิดจริงๆ ว่าสวีเห้าเซิงจะอยู่ในงานปาร์ตี้นี้ ตัวเองไม่เห็นเขาเลย
ในดวงตาสวีเห้าเซิงแสดงความรักอันลึกซึ้งออกมา เมื่อเขาเห็นใบหน้างดงามของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง การตรอมใจนี้กลายเป็นควบคุมไม่ได้
“ชีหรั่น เธอผอมแล้ว!” สวีเห้าเซิงมองแก้มซีดเซียวของเซี่ยชีหรั่น พูดขึ้นอย่างสงสาร
“พี่สวี” เมื่อครู่นี้เซี่ยชีหรั่นอยากให้สวีเห้าเซิงเข้ามา แต่พอนึกถึงเย่เชินหลิน ก็ถอยกลับมาอีกครั้งทันที และไม่พูดอะไรชั่วคราว
“ทำไม? เธอไม่คิดจะให้ฉันเข้าไปเหรอ?” สวีเห้าเซิงยกมุมปากขึ้น จากนั้นก็ไม่สนใจการต่อต้านของเซี่ยชีหรั่น เดินเข้าไปในห้องโดยตรง
“พี่……สวี ที่นี่ไม่ค่อยสะดวก!” เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จะทำอย่างไรดี นี่มันของเย่เชินหลิน……ตามด้วยเสียงหายใจค่อนข้างถี่ของเซี่ยชีหรั่น
“แค่กๆ ……”
สวีเห้าเซิงมองใบหน้าหมดหนทางของเซี่ยชีหรั่น กอดเซี่ยชีหรั่นไว้ในอ้อมแขนเบาๆ เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความสงสาร “ไอ้บ้าเย่เชินหลิน ทำไมมันทำแบบนี้กับเธอได้?”
คำพูดเป็นห่วงของสวีเห้าเซิงทำให้เซี่ยชีหรั่นทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้เธอแค่อยากผลักสวีเห้าเซิงออกไป
“พี่รู้แล้วเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นดิ้นออกมาจากอ้อมแขนสวีเห้าเซิงโดยไม่รู้ตัว ถามขึ้นอย่างไม่คาดคิดนิดหน่อย
สวีเห้าเซิงพยักหน้า ริมฝีปากบางที่กดแน่นแสดงให้เห็นความรู้สึกโกรธของเขาในตอนนี้อย่างชัดเจน
“ชีหรั่น มันปฏิบัติกับเธอไม่ดีเลย? เธอยังชอบมันแบบนี้อีกเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำของสวีเห้าเซิงตะโกนด้วยความบึ้งตึง
ความเยือกเย็นตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น ดวงตาลึกซึ้งเหมือนคริสทัลสีดำ ขนตายาวผลุบลงและสั่นไหวเล็กน้อย
“ชีหรั่น ฉันไม่ควรปล่อยให้เธอไปเลย ฉันไม่ควรปล่อยให้เธอไปตอนที่เธอยืนยันจะไปจากฉัน!” สวีเห้าเซิงนึกถึงฉากวันนั้นที่เซี่ยชีหรั่นจะจากไป หัวใจก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกขุด
“นี่มันไม่ใช่เรื่องของพี่!”
“ชีหรั่น เราน่าจะเผชิญกับปัญหาด้วยกัน ฉันไม่น่าให้เธอไปทำงานบริษัทหลินเจี๋ยเลย ได้ยินว่าเธอต้องทุกข์ทรมานเพราะเรื่องนี้เหรอ?” ในดวงตาสวีเห้าเซิงส่องแสงระยิบระยับ
เซี่ยชีหรั่นประหลาดใจ จู่ๆ เธอก็นึกถึงฉากที่ตัวเองและเนี่ยนโม่โดนลักพาตัวไป ถ้าไม่ใช่เพราะบริษัทเครื่องประดับหลินซื่อ ชายชราตระกูลหลินจะโหดร้ายอยากให้พวกเธอตายได้อย่างไร?
“ไม่ นี่ไม่ใช่เรื่องของพี่!” ในน้ำเสียงเซี่ยชีหรั่นมีร่องรอยความเย็นชาและความหมดหนทาง
“ทำไมจะไม่ใช่เรื่องของฉัน? ไปกับฉันเถอะ ชีหรั่น รีบไปกับฉัน!” ขณะที่สวีเห้าเซิงพูดก็จับแขนเรียวของเซี่ยชีหรั่นไว้แน่น
“พี่สวี พี่พูดอะไร?” เซี่ยชีหรั่นมองผู้ชายตรงหน้าอย่างประหลาดใจ
“เธออยู่กับเย่เชินหลิน สิ่งที่ตามมานอกจากความอันตรายก็คืออันตราย นอกจากความเจ็บปวดก็คือความเจ็บปวด!” สวีเห้าเซิงพูดอย่างเด็ดขาด ในดวงตาฉายแววความจริงใจ
ใช่ จะต้องพาผู้หญิงตรงหน้าไปให้ได้ หลังจากที่เขาได้ยินว่าเซี่ยชีหรั่นตกทะเล หัวใจตัวเองก็เหมือนสูญเสียวิญญาณเลย ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นยืนตรงหน้าตน มันเร่งการตัดสินใจที่ตัวเองต้องการพาเซี่ยชีหรั่นออกมา
“พี่ พี่สวี พี่ไปเถอะ! มันเป็นไปไม่ได้!” เซี่ยชีหรั่นสะบัดมือสวีเห้าเซิง ถอยออกมาจากตัวสวีเห้าเซิง
สวีเห้าเซิงอึ้งไปนิดหน่อย ทำไม?
เห็นแววตาค่อนข้างเศร้าโศกของสวีเห้าเซิง “พี่สวี ฉันซาบซึ้งในความหวังดีของพี่ แต่ฉันไปกับพี่ไม่ได้จริงๆ!”
“ทำไม? เขาซื้อบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นไปแล้ว แถมยังทำกับเธอแบบนี้ เธอยังอยู่กับเขาอีกเหรอ? เธอบ้าหรือไง?” สวีเห้าเซิงกดไหล่สองข้างของเซี่ยชีหรั่นด้วยความโกรธ กลายเป็นเสียงสูงขึ้นมาหน่อย
“ช่างเป็นภาพที่ตราตรึงใจมาก!” เสียงเย็นยะเยือกดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
เซี่ยชีหรั่นและสวีเห้าเซิงมองไปที่ประตูทางเข้าพร้อมกัน
ช่วงที่เห็นผู้ชายคนนั้น ทั้งร่างเซี่ยชีหรั่นก็ไม่สามารถขยับได้ เลือดในร่างกายลดลงสุดขีด
ด้านนอกประตูไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเย่เชินหลิน!
ห้องที่เดิมทีเรียบง่ายและสงบ ตอนนี้เหมือนถูกไฟลุก เย่เชินหลินจ้องมองชายหญิงตรงหน้าอย่างเคร่งเครียด ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น
เมื่อเขาเปิดประตูห้อง ก็เห็นภาพตรงหน้าที่ทำให้เขาโกรธ ให้ตาย! เหมือนภูเขาไฟที่ลุกโชนในร่างกายเขาเป็นเวลาหมื่นปี เขาที่โกรธมากจนในตอนนี้แค่อยากฆ่าคน พวกเขาสนิทสนมกันแบบนี้ในห้องจริงๆ?
“ทำไม? คุณคิดจะไปกับมันเหรอ?” เย่เชินหลินแค่นหัวเราะอย่างบึ้งตึง ทั้งร่างกายระเบิดความเกลียดชังที่น่ากลัวออกมา ดวงตาสดใสผลัดกันมองไปที่เซี่ยชีหรั่นและสวีเห้าเซิง ความเฉียบคมในดวงตามากพอที่จะฆ่าทุกคน
“เซี่ยชีหรั่น คุณใจกล้าดีจริงๆ ไม่เพียงแต่ฉวยโอกาสตอนฉันไม่อยู่ ไม่ยอมเหงามาพลอดรักกันชู้ แต่ยังจะหนีไปกับมันด้วยเหรอ? ฉันประเมินสันดานคุณต่ำเกินไปจริงๆ!”
เซี่ยชีหรั่นปวดใจสุดขีด ตัวเองน่าจะชินกับคำพูดเย็นชาแบบนี้แล้วไหม? ทำไมยังเจ็บขนาดนี้อีกล่ะ? 
เซี่ยชีหรั่นกลั้นหายใจด้วยความเจ็บปวด ราวกับจมลงทะเลที่ไร้ก้นบึ้ง เธอมองเย่เชินหลินด้วยความเย็นชา ไม่พูดสักประโยคเดียว แค่เงียบเท่านั้น
“เย่เชินหลิน นายพอได้แล้ว ฉันขอให้เธอไปกับฉันเอง!” สวีเห้าเซิงมองเย่เชินหลิน เขาจ้องเขม็งเย่เชินหลินด้วยความโกรธ