สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1173 สาวใช้ตัวแสบ 1077

ตอนที่ 1173 สาวใช้ตัวแสบ 1077
“คุณ ฉัน” เซี่ยชีหรั่นพูดไม่ออก ในหัวสมองเหมือนมีฝูงผึ้งร้องดังหึ่งๆ อยู่ คิดอะไรไม่ออกเลย
หลินเจี๋ยพูดจบแล้วก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย ไม่ได้เสียใจที่ได้สารภาพรักกับเซี่ยชีหรั่น แต่เสียใจที่ในช่วงเวลาพิเศษแบบนี้ดันทำให้เซี่ยชีหรั่นกลุ้มใจอีก นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็นมากที่สุด
“ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้รู้จักเธอมานานแบบเย่เชินหลิน ไม่ได้ช่วยเธอแบบเห้าเซิง แต่เธอสามารถจำคำพูดฉันไว้ในใจได้” หลินเจี๋ยแสร้งพูดขึ้นเหมือนไม่แยแส
“คุณก็รู้ว่าฉันไม่ได้คิดแบบนี้” เซี่ยชีหรั่นรีบอธิบาย สำหรับคำสารภาพที่กะทันหันของหลินเจี๋ย สิ่งที่ผุดขึ้นมาในสมองเซี่ยชีหรั่นกลับเป็นใบหน้าเย่เชินหลิน
หลินเจี๋ยไม่อยากคุยเรื่องที่ทำให้เขาหายใจไม่ออกกับเซี่ยชีหรั่นแล้ว เปลี่ยนหัวข้อแกล้งพูดอย่างสบายๆ “ในเมื่อคุณกลับมาทำงานบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นแล้ว ไม่รู้ว่าคุณมีเวลาไปร่วมงานวันเกิดซือซือของฉันไหม เธอพูดกับฉันหลายครั้งแล้ว”
ซือซือ? เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าซือซือไม่ชอบตน ดังนั้นจึงแปลกใจนิดหน่อยที่ซือซือเชิญตนไปร่วมงานวันเกิด
หลินเจี๋ยใจเต้นเป็นจังหวะตลอดเวลา เขาพบอย่างน่าเศร้าว่าตัวเองได้รับอิทธิพลจากผู้หญิงคนนี้มากเกินไป แม้คำสัญญาหนึ่งครั้งก็ทำให้เขาใจเต้นเร็วขึ้น
ครั้งนี้ที่เชิญเซี่ยชีหรั่น ให้บอกว่าซือซือเตือนขึ้นมาเป็นบางครั้ง ไม่เท่ากับบอกว่าเขาจงใจสร้างโอกาสในการเจอเซี่ยชีหรั่น แม้เพียงไม่กี่ครั้งก็ตาม
เห็นเซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วไม่พูดอะไร ในใจหลินเจี๋ยก็เกิดความเย็น อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม “ทำไมเหรอ มีปัญหาหรือเปล่า? งั้นก็ช่างเถอะ ฉันช่วยเธอปฏิเสธได้”
“ไม่ๆๆ เมื่อกี้ฉันคิดเรื่องงาน ขอโทษค่ะ ฉันจะจัดเวลาให้ได้นะคะ” เซี่ยชีหรั่นรีบตอบตกลง สำหรับหลินเจี๋ย เธอมีความคิดที่จะชดเชยอย่างกระตือรือร้น
แม้ว่าในใจตนจะรู้สึกปฏิเสธซือซืออยู่บ้าง และเคยคิดว่าลองไปปรึกษาเย่เชินหลินดูสักหน่อยดีไหม แต่คำถามที่กดดันอย่างเห็นได้ชัดของหลินเจี๋ยทำให้เธอปฏิเสธผู้ชายคนนี้ไม่ลง พอปากไว ก็ตอบตกลงไปแล้ว
ดวงตาหลินเจี๋ยเปล่งประกายออกมาอย่างแรง อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ในเดิมทีหายไปเพราะคำสัญญาของเซี่ยชีหรั่นอย่างน่าประหลาดใจ เขาเหลือบไปมองแผนโครงการกองสูงบนโต๊ะเซี่ยชีหรั่น พูดขึ้นอย่างเอาใจใส่ “เพื่อให้วันนี้เธอไม่ต้องอยู่ทำงานล่วงเวลา ดูเหมือนฉันต้องขอตัวก่อน”
Kitty ถือน้ำชายืนรอข้างนอกตลอดเวลา เห็นเซี่ยชีหรั่นและหลินเจี๋ยกำลังคุยกันอยู่เลยไม่กล้าเข้าไปเพราะกลัวรบกวนพวกเขา เมื่อไม่ได้ยินเสียงในห้องทำงาน คิดว่าทั้งสองคนคุยกันเสร็จแล้ว ก็รีบถือน้ำชาเข้าไปในห้อง
หลินเจี๋ยกำลังหันตัวมาเปิดประตูพอดี ชนกับ Kitty ที่วิ่งเข้ามา โดนชาในมือของ Kitty หกใส่เต็มตัว เสื้อเชิ้ตขาวมีคราบชาสีน้ำตาลเลอะอยู่
เซี่ยชีหรั่นเห็น Kitty เหม่อค้างด้วยความตกตะลึง หยิบการ์ดหนึ่งใบออกมาให้อีกฝ่ายไปซื้อเสื้อเชิ้ตให้หลินเจี๋ยก่อน ส่วนตัวเองก็รีบหยิบกระดาษทิชชูบนโต๊ะให้หลินเจี๋ยเช็ดคราบชัดเจนที่อยู่บนชุดสูทตัวนอก
ตอนนี้หลินเจี๋ยหันหลังให้กับหน้าต่าง และเซี่ยชีหรั่นหันหน้าไปทางประตูใหญ่ ทุกอย่างนี้ในสายตาเย่เชินหลินจากไกลๆ ก็คือเซี่ยชีหรั่นกำลังยั่วเย้ากับหลินเจี๋ยอย่างโจ่งแจ้งในห้องทำงาน และยังมีการเล่นลูกไม้อีกด้วย
ให้ตายเถอะ! เย่เชินหลินสบถเสียงทุ้ม เขาอยากคลายความสัมพันธ์เย็นชากับเซี่ยชีหรั่น และรู้ว่าหลินเจี๋ยก็เคยช่วยเซี่ยชีหรั่นเยอะมาก
หลินเจี๋ยชอบเซี่ยชีหรั่น เมื่อก่อนเขาก็รู้ตัวบ้าง แต่ก็เป็นเพื่อนกัน หลินเจี๋ยไม่พูด เย่เชินหลินก็ฉลาดที่จะไม่ไปถาม แต่ตอนนี้มันเป็นแค่กาแฟถ้วยเปล่า สองคนนี้จู๋จี๋กันในห้องทำงานโดยไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด!
จางเฟิงอี้เพิ่งเข้ามาในห้องทำงานก็เห็นเย่เชินหลินก้าวเท้ายาวเดินไปนอกประตูด้วยสีหน้าบึ้งตึง ช่วงนี้เพราะเซี่ยชีหรั่นกลับมา เป็นเวลานานมากแล้วที่เขาไม่ได้เห็นใบหน้าสะพรึงกลัวของเย่เชินหลิน
คนที่ทำให้คนคนนี้โกรธจัดได้ก็มีแค่เซี่ยชีหรั่นล่ะมั้ง จางเฟิงอี้ทอดสายตาไปนอกหน้าต่างก็เห็นห้องทำงานเซี่ยชีหรั่นแล้ว
เซี่ยชีหรั่นออกไปส่งหลินเจี๋ย ทั้งร่างพิงประตูใหญ่อย่างเกียจคร้าน คิดว่าในเมื่อเป็นวันเกิดของซือซือ ต้องให้ของขวัญชิ้นใหญ่หน่อยไหม และช่วงนี้เนี่ยนโม่ก็เกาะติดกับเธอ ต้องพาไปด้วยไหม
“ทำไม ไปส่งหลินเจี๋ยแล้วคุณเสียดายเหรอ? ต้องให้ฉันช่วยเรียกเขากลับมาให้คุณไหม?” ลมหายใจอุ่นอยู่ข้างหูเซี่ยชีหรั่น ทำให้เซี่ยชีหรั่นที่กำลังคิดอยู่หนีออกมาโดยจิตใต้สำนึก
การหนีครั้งนี้ทำให้ความโกรธของเย่เชินหลินรุนแรงขึ้น กัดฟันและพูดตะโกน “คุณผลักฉันออกเพราะมันเหรอ! เซี่ยชีหรั่น คุณรู้ดีว่าคุณเป็นผู้หญิงของใคร!”
ตอนแรกเซี่ยชีหรั่นทำไปเพราะเผลอตัว และนี่ก็เป็นห้องทำงานด้วย ไม่อยากยุ่งกับเย่เชินหลินต่อหน้าพนักงาน แต่คำพูดของเย่เชินหลินฉีกความรู้สึกอารมณ์ดีทั้งวันของเธอออกเป็นชิ้นๆ 
เขาอยากให้เธอชัดเจนในสถานะของเธอ เขาอยากให้เธอรู้ ว่าตัวเองไม่ได้มีสถานะที่สมบูรณ์อีกต่อไป มีสิทธิ์อะไรไปรับการเอ็นดูจากหลินเจี๋ยใช่ไหม!
เซี่ยชีหรั่นเหลือบมองเย่เชินหลินอย่างเย็นชา ไม่พูดอะไรอีก เดินโซเซเข้าไปในห้องทำงานเพียงลำพัง ถึงแม้พนักงานจะไม่เผลอมองพวกเขา แต่การยกสายตาขึ้นมาเป็นครั้งคราวก็ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแย่
เย่เชินหลินไม่ให้โอกาสเซี่ยชีหรั่นหนี เกือบเอาแต่ใจจับข้อมือเซี่ยชีหรั่นแล้วเข้าไปในห้องทำงานเซี่ยชีหรั่น กระแทกประตูดังปัง
การหลบสายตาจากภายนอกไม่ได้ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกดี เธออยากสะบัดฝ่ามือใหญ่นุ่มของเย่เชินหลินที่วางบนหน้าอกตนสุดชีวิต ภาวนาไม่ให้ความกลัวในใจเกิดขึ้น
อย่างปาฏิหาริย์ มือที่กักขังเธอและแรงกดเบาๆ ตลอดเวลานั้นหายไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นเบิกตาโพลงที่ค่อนข้างแดงเพราะราคะและความน้อยใจ มองผู้ชายที่ยืนหันหลังให้กับหน้าต่าง
เย่เชินหลินดึงผ้าม่านดัง “ฉึบ” หลังจากหันไปเห็นสีหน้าเซี่ยชีหรั่น ไฟที่เพิ่งระงับไปมันก็ยิ่งลุกโชน ก้าวเท้ายาวกลับไปจับคางที่ได้รูป พลิกแล้วดูดมัน
“อย่า อย่าทำที่นี่” เซี่ยชีหรั่นผลักร่างแกร่งตรงหน้าอย่างหมดแรง มองเพดานที่คุ้นเคยเหนือศีรษะอย่างอับอายเล็กน้อย
สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่สนับสนุนความเชื่อของเธอมาตลอดทาง เป็นความฝันของเธอ เป็นศักดิ์ศรีของการมีชีวิตอีกครั้งของเธอ จะทำเรื่องแบบนี้ในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร
สีหน้าเย่เชินหลินมีความลังเลนิดหน่อย เขารู้ว่าบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นมีความหมายกับเซี่ยชีหรั่น ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ซื้อกิจการที่มีราคาแพงคืนให้เธอหรอก
แต่ผู้หญิงตรงหน้าพูดพล่ามเหมือนลูกแมวทำให้เขาพ่ายแพ้ การสัมผัสทางร่างกายของเธอและหลินเจี๋ยมันทำให้เขาโกรธ ปัดความรู้สึกแปลกประหลาดภายในใจออกไป พยายามบังคับครอบครองร่างกายที่สวยงามอันหาที่เปรียบไม่ได้ของผู้หญิงตรงหน้าคนนี้
เซี่ยชีหรั่นหายไปแล้ว เธอหายไปอย่างไร้เสียงอีกแล้ว? เย่เชินหลินส่ายศีรษะที่เพิ่งตื่น มองผ้าปูเตียงข้างกายที่ยับเล็กน้อย หัวสมองก็ค่อยชัดเจนขึ้น
เปิดประตูห้องนอนออกมาอย่างแรง สีหน้าบอดี้การ์ดนอกประตูแปลกใจเล็กน้อยทำให้เย่เชินหลินกลับมาสงบอย่างสมบูรณ์ ช่วงเวลาที่ฟื้นขึ้นมา เห็นข้างกายว่างเปล่า ก็เผลอรู้สึกสับสนวุ่นวายและคิดอะไรไม่ออก
เขาไม่มีเซี่ยชีหรั่นไม่ได้ ว่าวที่เพิ่งจับมาได้ เขาจะไปปล่อยไปอีกครั้งได้อย่างไร ปกปิดความเปราะบางของตัวเองไว้สักพักหนึ่ง ภายใต้การจับตามองของบอดี้การ์ด กลับมายโสโอหัง ทรราชย์ที่อยู่เหนือหัวอีกครั้ง
แต่งตัวให้ดี เปิดกล้องวงจรปิดอย่างเกียจคร้าน มองเซี่ยชีหรั่นที่ตื่นขึ้นมาในกล้องวงจรปิด เธอขมวดคิ้วจ้องมองตน ช่วยเหน็บผ้านวมให้เขา มองเธอเดินเข้าห้องน้ำพร้อมรอยรักเต็มร่างกาย จากนั้นก็สวมเสื้อผ้าออกมาเรียบร้อย สุดท้ายก็เดินออกไปจากประตูใหญ่เงียบๆ
เซี่ยชีหรั่น จับตาดูฉันหน่อยนะ พยายามหนีให้มากที่สุดเท่าที่ต้องการ เราจะมีชีวิตที่ยุ่งเหยิงกันตลอดไป คุณหนีไม่พ้นหรอก ฝ่ามือใหญ่กระชับขึ้นมา เหมือนคำสาบานสุดท้ายของพระราชา
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นเนี่ยนโม่ เนี่ยนโม่กำลังเล่นรูบิคอย่างสงบ คนรอบข้างที่คอยปกป้องเนี่ยนโม่อย่างลับๆ ก็พยักหน้าให้เซี่ยชีหรั่น หนึ่งในนั้นรีบถือเครื่องรับสิ่งวิทยุแล้วเดินออกไปนอกประตูอย่างรวดเร็ว
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเขาจะไปรายงานใคร และไม่ได้สนใจ ลูบเอวที่เจ็บอย่างเบามือและนั่งลงข้างๆ และเรียกเบาๆ “เนี่ยนโม่”
“แม่!” เนี่ยนโม่ทิ้งรูบิคในมือแล้ววิ่งไปข้างๆ เซี่ยชีหรั่น ยื่นมือสั้นน่ารักอยากจะโอบรอบคอเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นประสานมือโน้มตัวลงไปอุ้มเนี่ยนโม่ขึ้นมา สัมผัสหนักๆ บนร่างกายทำให้เซี่ยชีหรั่นประคองตัวไม่ได้นิดหน่อย ความอบอุ่นจากร่างกายเนี่ยนโม่ทำให้ความน้อยใจของเธอหายไปกลายเป็นหมอกควัน
ลูกชายของเธอและคนคนนั้นแข็งแรงแบบนี้ เป็นเรื่องที่โชคดีที่สุดแล้ว จะมีอะไรดีไปกว่าการเห็นเจ้าตัวเล็กเติบโตขึ้นอย่างมีความสุข
“แม่ เมื่อวานตกลงกันว่าจะไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำเพื่อดูปลาโลมา แต่แม่ไม่กลับมา เนี่ยนโม่ก็ไม่โวยวายด้วย” ล้อมรอบเซี่ยชีหรั่นกลิ่นหอมอาบน้ำที่ปลายจมูก เนี่ยนโม่พูดขึ้นอย่างอ่อนน้อม เหมือนเด็กที่เป็นผู้ใหญ่สุดๆ
“แม่ไม่ดีเอง แม่แย่มาก ต้องฟาดแล้ว” เซี่ยชีหรั่นแกล้งเนี่ยนโม่ สาบานว่าจะไปกับเขาให้มากขึ้น มากขึ้นหน่อย มากขึ้นอีก
ตระกูลหลินไม่ค่อยมีการจัดงานเลี้ยง หลินเจี๋ยยังไม่เคยเปิดเผยสถานะของซือซือกับสาธารณะมาก่อน จึงทำให้หลายๆ คนสงสัย การจัดงานเลี้ยงวันเกิดดึงดูดผู้มีชื่อเสียงมากมายในแวดวงการเมืองและธุรกิจ สุดท้ายแล้วจะพูดให้ชัดก็คือการเชื่อมโยงผลประโยชน์ ทำไมจะไม่ทำล่ะ
เซี่ยชีหรั่นสวมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนที่ดูอนุรักษนิยมเล็กน้อย พยายามเดินผ่านฝูงผู้หญิงไป เนี่ยนโม่สวมหมวกใบเล็กเคลียร์ทางให้เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นมองไปรอบๆ เตรียมส่งมอบเครื่องประดับที่ตัวเองออกแบบให้กับหลินเจี๋ย ถือว่าได้ทำตามสัญญาของตัวเองแล้ว ส่วนผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อซือซือ พยายามอย่าให้เจอจะดีมาก
“ชีหรั่น” จิ่วจิ่วยกปลายกระโปรงขึ้นวิ่งไปหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มกว้าง พูดกับเซี่ยชีหรั่นโดยไม่สนใจอะไร คุกเข่าลงและหอมใบหน้าเล็กของเนี่ยนโม่ซ้ายขวา “เนี่ยนโม่ คิดถึงน้าไหม!”
เนี่ยนโม่เงยศีรษะขึ้นมองน้าจิ่วจิ่วที่ยิ้มสดใส ยื่นมือออกไปจะเช็ด แต่นึกถึงที่แม่บอกว่าห้ามปฏิเสธน้ำใจผู้อื่นต่อหน้า จึงพยักหน้าอย่างแน่วแน่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำลาย ดูเหมือนจะยังไม่เพียงพอ จึงพูดออกไปอีกครั้ง “คิดถึงครับ!”
“เนี่ยนโม่ ชีหรั่น” หลินเจี๋ยมองไปที่ประตูใหญ่ทั้งคืน เมื่อเซี่ยชีหรั่นปรากฏตัวขึ้นก็อยากเดินไปทักทาย ไปได้ครึ่งทางก็ถูกผู้บริหารบางส่วนของกองทหารที่ติดต่อปัจจุบันคว้าตัวไว้ ใช้เวลานานมากกว่าจะกำจัดไปได้