สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1174 สาวใช้ตัวแสบ 1078

ตอนที่ 1174 สาวใช้ตัวแสบ 1078
เซี่ยชีหรั่นยิ้มและพยักหน้า ส่งของขวัญในมือให้กับหลินเจี๋ย ให้พรอย่างสุภาพสองคำ หลินเจี๋ยรับมาเรียบๆ แล้วส่งให้คนรับใช้ อารมณ์ดีอย่างมากที่จะแนะนำนักออกแบบเครื่องประดับคนหนึ่งที่มาจากฝรั่งเศสในช่วงพักร้อนให้เซี่ยชีหรั่นได้รู้จัก
“เฮ้! ชีหรั่น ฉันกับเนี่ยนโม่ไม่อยากไปเจอนักออกแบบเครื่องประดับ เราอยากไปเล่นที่สวนหลังบ้านใช่ไหม” จิ่วจิ่วขยิบตาให้กับเนี่ยนโม่อย่างสนุกสนาน ทั้งสองคนกำลังพึมพำกันอยู่พักหนึ่ง จิ่วจิ่วก็สัญญากับเนี่ยนโม่ว่าจะพาเขาไปดูอัลปาก้าที่สวนหลังบ้าน
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากอยู่ห่างกับเนี่ยนโม่ อยากปฏิเสธหลินเจี๋ย เห็นซือซือกำลังหันตัวมามองทางนี้พอดี ในใจก็อึดอัดทำให้เธออยากหนีอย่างบอกไม่ถูก พอได้สติอีกครั้ง จิ่วจิ่วก็ลากเนี่ยนโม่ออกมาเหลือเพียงเงาในฝูงชน
ซือซือมองไปที่ร่างเย่เนี่ยนโม่อย่างเย็นชา ความโกรธเธอไม่เคยหายไป สำหรับลูกของเธอ สำหรับชีวิตที่ขรุขระของเธอ
เย่เชินหลินปกป้องเย่เนี่ยนโม่เป็นอย่างดี วันนี้เป็นโอกาสที่ดีมาก เธออยากให้สองคนนี้เกลียดกันตลอดไป อยู่ในเหวของความเจ็บปวดตลอดไป แสยะยิ้มยื่นโทรศัพท์ออกมา แล้วสั่งการอย่างโหดเหี้ยม
การมาถึงของเย่เชินหลินทำให้บรรยากาศสนุกสนานเดิมทีในห้องโถงหยุดนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง เหล่าผู้หญิงมองผู้ชายสมบูรณ์แบบคนนี้อย่างหลงใหล และบางคนก็เผลอมองหาเซี่ยชีหรั่นที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเย่เชินหลิน
วันนี้เย่เชินหลินอารมณ์ไม่ดีเป็นพิเศษ การออกมาของเซี่ยชีหรั่นครั้งนี้ทำให้เขาไม่มีเวลาไปปกป้องเลย ก่อนหน้านี้เรื่องที่เนี่ยนโม่ถูกลักพาตัวยังไม่ทันจบเลย เมื่อนึกถึงอันตรายที่สองแม่ลูกต้องเจอเขาก็อยากจะสร้างกรงขนาดใหญ่เพื่อเลี้ยงดูคนสองคนที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดขังไว้ในกรงนั้น
จางเฟิงอี้เข้ามารายงานเย่เชินหลินเกี่ยวกับที่อยู่ของเซี่ยชีหรั่น เมื่อรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นและหลินเจี๋ยกำลังคุยกับนักออกแบบชาวฝรั่งเศสอยู่ที่ห้องรับแขกอีกห้องหนึ่ง เย่เชินหลินก็พยักหน้า เดินอย่างต่อเนื่องไปยังที่ที่เซี่ยชีหรั่นอยู่ เมื่อออกมา ห้องโถงก็กลับมากลมกลืนเหมือนเดิม
“เธอเรียกฉันมาทำไม ไม่รู้เหรอว่าตอนนี้มันเป็นช่วงเวลาสำคัญ? มันไม่ดีที่เราอยู่ด้วยกัน” เหยนชิงเหยียนขมวดคิ้วมองผู้หญิงตรงหน้า
ต้องบอกว่าฉลาด เกรงว่าบนโลกใบนี้มีผู้หญิงไม่กี่คนที่สามารถทำได้ทีละขั้นตอนอย่างซือซือแต่เห็นได้ชัดว่าการผลีผลามของเธอในวันนี้มันไม่สอดคล้องกับสไตล์เดิมของเธอ
“ฉันอยากให้เย่เนี่ยนโม่มันตาย” ซือซือถือขนมอบชิ้นเล็กวางไว้ตรงหน้าเหยนชิงเหยียน วันนี้เป็นโอกาสที่ดีมาก เธอไม่เคยปรากฏตัวตั้งแต่ต้นจนจบ ถ้ามีเด็กคนหนึ่งเสียชีวิตกะทันหัน ผู้คนก็จะตำหนิแม่ที่เอาแต่เข้าสังคม
สิ่งที่เหยนชิงเหยียนอยากจะพูดโพล่งออกไปติดวนอยู่ในลำคออย่างประหลาด จากนั้นก็หยิบจานอย่างเงียบๆ แล้วหันตัวเดินออกไป สำหรับผู้หญิงคนนี้ โน้มน้าวไปก็ไม่มีประโยชน์
“เย่เชินหลินก็มาแล้ว ฉันรับประกันความสำเร็จไม่ได้” เหยนชิงเหยียนรีบออกไป ไม่เห็นซือซือที่ตัวแข็งทื่อทันที
“เย่เชินหลิน…เย่เชินหลิน” ซือซือมอบใบหน้าสวยบอบบางในกระจก รีบหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปที่ห้องโถงใหญ่
เมื่อเวลาผ่านไปใบหน้าเย่เชินหลินก็ค่อยๆ มืดลงเรื่อยๆ หลินเจี๋ยก็เห็นสีหน้าเย่เชินหลินเช่นกัน ในใจก็แอบถอนหายใจ ผู้หญิงยอดเยี่ยมอย่างเซี่ยชีหรั่น จะไม่ให้คนชอบได้อย่างไร
เซี่ยชีหรั่นกำลังหลบเขา! “ถ้ามันผ่านไปนานจะกลายเป็นความป่าเถื่อนจริงๆ” เย่เชินหลินหยิบไวน์แดงแก้วหนึ่งขึ้นมาและแสดงท่าทางให้หลินเจี๋ยอย่างเกียจคร้าน เกมแมวจับหนูมันน่าตื่นเต้นมาก
เซี่ยชีหรั่นกำลังหลบเย่เชินหลินจริงๆ เธอยังไม่ทันได้คุยกับผู้ชายคนนั้นสักคำก็ออกมาแล้ว นึกถึงการเรียกร้องและการจัดการที่ดุเดือดของผู้ชายคนนั้นรวมถึงรอยยิ้มที่มีกลยุทธ์ เธอก็รู้สึกหัวใจหนาวสั่น รีบออกไปตามหาเนี่ยนโม่ รีบออกไปอย่างรวดเร็ว!
รีบไปที่สวนหลังบ้าน หันหน้าไปทางผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้เซี่ยชีหรั่นต้องชะงักฝีเท้า “ซือซือสุขสันต์วันเกิดนะ” กลัวอะไร เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างกระอักกระอ่วนนิดหน่อย
ซือซือดูเหมือนจะรีบร้อนเช่นกัน เห็นเซี่ยชีหรั่น แววตาก็เต็มไปด้วยความยั่วยุและไม่พอใจ “ไม่ต้องอวยพรฉัน แค่เจอเธอฉันก็ไม่มีความสุขแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นกลืนคำพูด อย่างไรแล้วอีกฝ่ายก็เป็นเพื่อนของหลินเจี๋ย ไม่ว่าอีกฝ่ายจะก้าวร้าวแค่ไหน เซี่ยชีหรั่นก็จะไม่มีปากเสียงกับอีกฝ่าย วางแผนจะเดินออกมาข้างๆ ด้านหน้าก็มีเงาสูงใหญ่ยืนอยู่
“ความสุขไม่ได้ให้โดยคนอื่น แต่เป็นสิ่งที่ตัวเองต้องดิ้นรน” สวีเห้าเซิงยืนขวางด้านหน้าเซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วพูดกับซือซือ ถึงแม้น้ำเสียงจะดูอ่อนโยนเป็นปกติ แต่มีความปกป้องโดยไม่ต้องพูดออกไป
ผู้คนรอบข้างเริ่มสังเกตมาทางนี้ ซือซืออารมณ์เสีย ทำไมถึงมีผู้ชายมากมายยอมยืนหยัดเพื่อเธอ
รู้ว่าเย่เชินหลินกำลังตามหาเซี่ยชีหรั่น ซือซือไม่อยากให้ผู้ชายคนนั้นสนใจและขัดขวางแผนการของเธอ สบถด่าด้วยเสียงที่ไม่เบา “ผู้หญิงใจแตก” จากนั้นก็รีบเดินเข้าไปในห้องโถงด้านหน้า
ห้องโถงด้านหน้าเต็มไปด้วยคลื่นมืดมิด จิ่วจิ่วกับเนี่ยนโม่ที่สวนหลังบ้านเล่นกันอย่างสนุก หลังจากที่เนี่ยนโม่ถูกลักพาตัวไปคราวที่แล้ว จิ่วจิ่วก็ไม่กล้าอยู่ห่างกับเนี่ยนโม่ไกลเกินไปอีกเลย
เหยนชิงเหยียนขมวดคิ้วมองจิ่วจิ่วและเย่เนี่ยนโม่ มีจิ่วจิ่วอยู่เขาไม่สามารถลงมือได้เลย นอกจากนี้เขายังบอกจิ่วจิ่วไปแล้วว่าที่บริษัทมีธุระด่วนต้องไปจัดการก่อน ตอนนี้ไม่สามารถให้จิ่วจิ่วเห็นตัวเองได้
มีเด็กกลุ่มหนึ่งเดินมา เหยนชิงเหยียนมีแผนการหนึ่ง ให้เด็กๆ แบ่งขนมกัน จากนั้นเขาก็โทรหาจิ่วจิ่ว
ได้รับสายจากเหยนชิงเหยียนจิ่วจิ่วก็ดีใจมาก พูดคุยเสียงดังกับเหยนชิงเหยียน เนี่ยนโม่เล่นกันอัลปาก้าอย่างเชื่อฟัง เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งยองๆ ตรงหน้าถือขนมแล้วมองเนี่ยนโม่
“คุณอาบอกว่าให้เอาเค้กกับเธอ!” เด็กผู้หญิงตัวเล็กพูดอ้อแอ้
เนี่ยนโม่ขมวดคิ้วมองเด็กผู้หญิงและขนม แน่นอนว่าไม่คิดที่จะรับมัน และจิ่วจิ่วเห็นว่าเนี่ยนโม่ไม่รับขนมในจานที่เด็กผู้หญิงถืออยู่ ก็คิดว่าเนี่ยนโม่เขิน เดินไปข้างๆ เด็กทั้งสองอย่างซุกซน ถือเค้กในมือแล้วส่งเข้าปาก
หัวใจเหยนชิงเหยียนติดอยู่ที่ลำคอ เขาไม่รู้ว่าซือซือวางยาพิษอะไร มีความสับสนในหัวสมอง มีแต่ใบหน้าจิ่วจิ่ว
อยากจะพุ่งออกไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น หยุดกะทันหันหลังจากเห็นคนมา “พ่อ!” เนี่ยนโม่พุ่งเข้าหาเย่เชินหลินอย่างดีใจ ออดอ้อนในอ้อมแขนเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินมองเนี่ยนโม่อย่างเอ็นดู ลูบศีรษะเนี่ยนโม่ แววตาที่มองจิ่วจิ่วนั้นเย็นชา ถ้าเขาจำไม่ผิด คราวที่แล้วที่เนี่ยนโม่ถูกลักพาตัวไปคือความสะเพร่าของผู้หญิงคนนี้
จิ่วจิ่วไม่กล้ามองตาเย่เชินหลิน เห็นเซี่ยชีหรั่นและสวีเห้าเซิงกำลังเดินมาทางนี้ รีบตะโกนขึ้นเหมือนคว้าโอกาสสุดท้าย “ชีหรั่น เราอยู่ทางนี้”
เซี่ยชีหรั่นเห็นเย่เชินหลินแล้วอยากจะหนี แต่เมื่อดวงตาอีกฝ่ายมองที่เธอ สองข้างก็ไม่สามารถขยับได้ราวกับถูกตอกไว้ ทั้งคู่มองหน้ากันอยู่ห่างๆ จนกระทั่งเย่เนี่ยนโม่จับมือเย่เชินหลินแล้วเดินไปหาเซี่ยชีหรั่น
“วันนี้เล่นสนุกไหม? ” เย่เชินหลินเอนตัวไปกระซิบข้างหูเซี่ยชีหรั่นท่ามกลางสายตาทุกคน แล้วปล่อยออกมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าผ่อนคลายมากราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
“เย่เชินหลิน นายอย่าทำเกินไป!” สวีเห้าเซิงทนมองไม่ไหวอยากจะเดินไปพูดแทนเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นก้มศีรษะลงจับแขนสวีเห้าเซิงไว้ “พี่สวี อย่า”
เย่เชินหลินขมวดคิ้วมองแขนสวีเห้าเซิงและข้อมือสวยงามของเซี่ยชีหรั่นอย่างเกะกะสายตา วินาทีต่อมาเซี่ยชีหรั่นก็ถูกดึงออกไปจากข้างกายสวีเห้าเซิง ถูกกักขังไว้ในอ้อมแขนเย่เชินหลินอย่างหนาแน่น
“เย่เชินหลิน คุณปล่อยฉันนะ!” เซี่ยชีหรั่นโกรธจนหน้าแดง ผู้ชายคนนี้มักเป็นแบบนี้ ทำให้ตัวเองอับอายในทุกๆ โอกาส
“ทางที่ดีคุณพิงในอ้อมกอดฉันไว้ดีกว่านะ ไม่งั้นฉันไม่รู้จะทำอะไรอีกบ้าง” พิงหน้าอกอุ่นมาก แต่คำพูดที่ได้ยินกลับเย็นชามาก เซี่ยชีหรั่นสิ้นหวัง
รู้สึกได้ถึงความสงบของผู้หญิงในอ้อมแขนอย่างเห็นได้ชัด เย่เชินหลินยิ้มอย่างพอใจ ถ้าเซี่ยชีหรั่นเงยศีรษะขึ้นมาในตอนนี้จะต้องเห็นความเอาอกเอาใจในดวงตาอีกฝ่ายอย่างแน่นอน
สวีเห้าเซิงเห็นมันแล้ว สักพักหนึ่ง ถึงแม้ในใจจะเจ็บมาก แต่ก็ยังคงปล่อยให้เย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นออกไป รู้มาตลอดว่ามีคนคอยปกป้องเนี่ยนโม่ เย่เชินหลินออกไปอย่างไว้วางใจ มีแค่เนี่ยนโม่เท่านั้นที่เห็นแม่ถูกพ่อโอบในอ้อมแขน อยากตามไปด้วยจิตใต้สำนึก
สวีเห้าเซิงและจิ่วจิ่วปลอบเนี่ยนโม่ด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างแดง จิ่วจิ่วรับสายจากเหยนชิงเหยียน ฝากให้สวีเห้าเซิงดูแลเนี่ยนโม่ แล้วรีบออกไป สวีเห้าเซิงปฏิบัติต่อเนี่ยนโม่เหมือนลูกชายแท้ๆ มาโดยตลอด พาเนี่ยนโม่ไปเล่นกับอัลปาก้า จางเฟิงอี้มองอยู่ในความมืด เห็นเนี่ยนโม่ไม่เป็นอันตราย ก็ตามสองคนนั้นไป
ภายในห้องพักของตระกูลหลิน เซี่ยชีหรั่นส่งเสียงครวญครางทุ้มต่ำ มองเย่เชินหลินที่ก้มศีรษะคว่ำหน้าลงด้วยใบหน้าค่อนข้างแดง
เย่เชินหลินถือยาฆ่าเชื้อไว้ในมือช่วยทำความสะอาดแผลบนข้อมือเซี่ยชีหรั่นอย่างระมัดระวัง ถ้าเย่เชินหลินไม่บังคับให้ตัวเองทายา เซี่ยชีหรั่นก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองโดนกิ่งไม้ข่วนขณะที่ตามหาเนี่ยนโม่
เย่เชินหลินทายาอย่างตั้งใจ ปอยผมละเอียดห้อยลงมาที่หน้าผาก ถูกกวาดไปด้านหลังอย่างหยาบๆ เหมือนประท้วงการขัดจังหวะ
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะเบาๆ ผู้ชายคนนี้มักเป็นแบบนี้ เอาแต่ใจอย่างยโสโอหัง แต่บางครั้งก็เผยความเป็นเด็กนิดๆ ทำให้เสพติด
เสียงหัวเราะโดยไม่ได้ตั้งใจดึงดูดความสนใจของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นก้มศีรษะลงขมวดคิ้วอย่างเชื่อฟังเพราะแววตาดุๆ ของอีกฝ่าย รู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายที่ผ่อนคลายลง
สัมผัสเย็นๆ ทำให้เซี่ยชีหรั่นอึ้งไปเล็กน้อย เย่เชินหลินพองแก้มเล็กน้อยเป่าไปที่บาดแผลเซี่ยชีหรั่นเบาๆ อยากช่วยอีกฝ่ายบรรเทาความร้อน
เงยศีรษะขึ้นมาเห็นอีกฝ่ายมองตัวเองอย่างเหม่อเลย ขมวดคิ้วแน่น เย่เชินหลินยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ “ยังเจ็บเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างเผลอตัว เมื่อครู่นี้คนคนนั้นใช่เย่เชินหลินไหม? ผู้ชายที่หยิ่งผยองจะทำแบบนี้ได้อย่างไร? เธอกระตือรือร้นที่จะยืนยันมันอีกครั้ง
บนแขนมีสัมผัสเย็นๆ อีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นยื่นมือออกไปแตะหน้าผากอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ รู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่ส่งผ่านมานิ้วมือนิดๆ
“เซี่ยชีหรั่น คุณกำลังเล่นกับไฟ” เย่เชินหลินจับมือเซี่ยชีหรั่นที่กำลังจะหนี วางไว้บนหน้าอกตน มืออีกข้างจับริมฝีปากที่ร้อนรนจะหลีกหนี เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าที่เต็มไปด้วยความกระหายพูดชื่อที่ทำให้เขาหลงใหลอีกครั้ง