สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1180 สาวใช้ตัวแสบ 1084

ตอนที่ 1180 สาวใช้ตัวแสบ 1084
ในสวนขนาดใหญ่ ด้านหน้าเซี่ยชีหรั่นมีกระดานวาดรูปตั้งอยู่ มองเย่เชินหลินเดินเข้าไปไปสวนดอกไม้พับช่อดอกกุหลาบแล้วเดินกลับมาใส่ไว้ในขวดแก้วด้วยความเหม่อลอย
“วาดสิ!” เย่เชินหลินพูดอย่างกระชับและรัดกุม
“คุณอย่าทำเกินไป!” เซี่ยชีหรั่นเปิดกระดานวาดรูป จ้องเขม็งเย่เชินหลินด้วยความโกรธ
เย่เชินหลินนั่งบนเก้าอี้อย่างสบายๆ หลับตาพักผ่อน เซี่ยชีหรั่นไม่ได้หายโกรธ จงใจทำเก้าอี้ให้เกิดเสียง แต่ผู้ชายฝั่งตรงข้ามดูเหมือนจะไม่แยแส
ความรู้สึกของหนึ่งมัดบนผ้าฝ้ายทำให้เซี่ยชีหรั่นไม่พอใจ พู่กันในมือละเลงบนกระดานวาดรูปเหมือนระบายอารมณ์ ไม่นานนักก็จดจ่ออยู่กับการวาดรูป
เย่เชินหลินเบิกตาคู่สวยมองเซี่ยชีหรั่นที่ตั้งใจสร้างสรรค์อย่างเต็มที่แล้ว มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย
“คุณชาย ข้างนอกมีคุณผู้หญิงที่ชื่อว่าโยวเล่อมาหาคุณนายครับ” พ่อบ้านยืนอยู่ข้างๆ อย่างเคารพ
“โยวเล่อ!” เซี่ยชีหรั่นเด้งตัวขึ้นมา วิ่งออกไปจากสวนอย่างดีใจ
ดวงตาค่อนข้างเย็นชาของเย่เชินหลินมองไปที่พ่อบ้าน ยืดตัวขึ้นแล้วเดินตามออกไป พ่อบ้านเช็ดเหงื่อ เด็กผู้หญิงคนนั้นดูไม่เป็นอันตรายจริงๆ เขาก็เลยใจอ่อนชั่วขณะหนึ่ง เมื่อเห็นแววตาของเย่เชินหลิน เขาก็เริ่มเสียใจแล้ว
“เซี่ยชีหรั่น บ้านเธอใหญ่มากเลยอ่า” โยวเล่อถือกระดานวาดรูปเดินตามหลังเซี่ยชีหรั่นอย่างอิจฉา
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกประทับใจโยวเล่อมาก จับมืออีกฝ่ายโดยไม่ยอมปล่อย เมื่อเห็นเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นก็หันศีรษะไปมองโยวเล่ออย่างมีเงื่อนไข
ไม่มีความหลงใหล ไม่มีความอิจฉาอย่างที่คิดไว้ โยวเล่อแค่กวาดตามองเย่เชินหลินเงียบๆ เท่านั้น ก่อนจะละสายตาออกไป
“ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาที่นี่?” เย่เชินหลินพูดขึ้นอย่างไม่เกรงใจ
ตาโตน่ารักของโยวเล่อมีร่องรอยลุกลี้ลุกลนนิดหน่อย น้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย “ฉันแค่ ฉันแค่มาหาเซี่ยชีหรั่น”
“เธอเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อวันก่อน เธอรู้ได้ไงว่าเธออยู่ที่นี่?” เย่เชินหลินมองผู้หญิงตรงหน้าที่ตื่นตระหนกด้วยความประชดประชัน เอนหลังบนโซฟาอย่างสบายๆ
เซี่ยชีหรั่นหันศีรษะไปมองโยวเล่อ ถอนหายใจและดึงโยวเล่อเดินไปทางห้องโถงข้างๆ เย่เชินหลินมองทั้งสองคนอย่างเย็นชา พ่อบ้านเดินเข้ามา “ให้ผมไปตรวจสอบรายละเอียดของผู้หญิงคนนั้นไหมครับ?”
“ไม่จำเป็น”
ตอนกลางคืน เนี่ยนโม่จับมือเซี่ยชีหรั่นแล้วหลับปุ๋ย เซี่ยชีหรั่นแกะมือเล็กที่ขดอยู่ออกไปเบาๆ เดินกลับไปที่ห้องตัวเอง ตกใจเย่เชินหลินที่นั่งอยู่ในความมืด
“เซี่ยชีหรั่น อยู่ห่างผู้หญิงคนนั้นหน่อย” เย่เชินหลินเดินเข้ามา ก้มลงมองเซี่ยชีหรั่นจากด้านบน
เซี่ยชีหรั่นส่ายศีรษะ ถอยหลังหนึ่งก้าว “เธอไม่เหมือนกับผู้หญิงเหล่านั้น อย่าคิดว่าทุกคนเลวร้าย”
เย่เชินหลินหัวเราะเสียงทุ้ม หันศีรษะไปจูบติ่งหูอ่อนไหวของเซี่ยชีหรั่น “งั้นเรามาลองดูกันไหม”
ภายใต้ซุ้มองุ่นเขียวชอุ่มในคฤหาสน์ เดิมทีศีรษะที่ง่วงเล็กน้อยของเซี่ยชีหรั่นก็ถูกปลุกด้วยเสียงกระซิบทุ้มต่ำด้านหลัง
“คุณเย่ อย่าทำแบบนี้ คุณเป็นคนรักของชีหรั่นนะ” โยวเล่อแนบกับผนัง นิ้วมือผลักเย่เชินหลินอย่างทำอะไรไม่ถูก สีหน้าแดงก่ำ
แววตาเย่เชินหลินกวาดมองร่างที่คุ้นเคยข้างๆ ยกยิ้มมีเสน่ห์ ขาเรียวรุกเข้าไปในต้นขาใต้กระโปรงสีชมพูของโยวเล่อที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ “ไม่ต้องซ่อนอีกแล้ว พูดความต้องการของเธอออกมา”
ในดวงตาที่เดิมทีหมดหนทางของโยวเล่อเกิดร่องรอยความพร่ามัว สองมือค่อยๆ ยกขึ้นโอบรอบคอเย่เชินหลิน แทบจะพึมพำอย่างหลงใหล “ในที่สุดคุณก็รักฉันแล้ว”
“โยวเล่อ!” เสียงตะโกนอย่างเร่งรีบทำให้โยวเล่อผลักเย่เชินหลินออก แววตากลับมาเป็นหมดหนทางเหมือนแต่ก่อนอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นรีบเดินเข้าไปหาโยวเล่อ ช่วยจัดกระโปรงโยวเล่อให้เรียบร้อย และไม่มองเย่เชินหลิน จูงมือโยวเล่อแล้วกำลังจะเดินออกไป
“เซี่ยชีหรั่น จำได้ไหมว่าคุณสัญญาอะไรกับฉันไว้?” เย่เชินหลินพูดขึ้นอย่างเย็นชาด้านหลัง
เซี่ยชีหรั่นชะงักฝีเท้า สายลมสดชื่นพัดรอบตัว เห็นเย่เชินหลินเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฝ่ามือเซี่ยชีหรั่นก็กำแน่นโดยไม่รู้ตัว
ตอนกลางคืน เซี่ยชีหรั่นถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตูที่เร่งรีบเล็กน้อย พ่อบ้านพูดขึ้นด้วยใบหน้ากังวล “คุณชายเมาแล้วครับ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา คุณนายคุณ…”
เซี่ยชีหรั่นรีบไปถึงห้องรับแขก เห็นเย่เชินหลินนั่งบนโซฟา สีหน้าปกติ แต่พอเข้าใกล้กลับมีกลิ่นเหล้าเข้มข้น
พ่อบ้านเอาซุปขิงใส่ในมือเซี่ยชีหรั่นแล้วรีบเดินออกไป เซี่ยชีหรั่นลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ยังคงถือซุปขิงเดินไปข้างๆ เย่เชินหลินแล้ววางซุปขิงไว้บนโต๊ะ
ดวงตาเย่เชินหลินกวาดตามองซุปขิง ใบหน้าหล่อหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ หยิบช้อนซุปขึ้นมานั่งยองๆ ตรงหน้าเย่เชินหลินแล้วส่งช้อนไปที่ปากอีกฝ่าย
เย่เชินหลินเม้มริมฝีปากบาง มือข้างหนึ่งจับหลังคอเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ ประทับจูบเซี่ยชีหรั่นอย่างเอาแต่ใจ เทซุปขิงที่เต็มปากเข้าไปในปากเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นกลืนลงไปอย่างช่วยไม่ได้ อาการไอทำให้เธอผลักเย่เชินหลินออกโดยไม่รู้ตัว เย่เชินหลินถูกทำให้โกรธ ดวงตาที่เหม่อลอยเปล่งเปลวไฟแผดเผา ดึงขึ้นที่นั่งบนพื้นขึ้นมาแล้วกดไว้ใต้ร่าง
“เซี่ยชีหรั่น! เชื่อฉันมายากมากเหรอ? ใกล้ชิดกับฉันมันยากมากเหรอ!” เย่เชินหลินจูบอย่างเร่าร้อน พร้อมความวิตกกังวลที่อธิบายไม่ได้
“เย่เชินหลิน คุณหนักมาก! ลุกออกไปจากตัวฉัน” เซี่ยชีหรั่นถูกอีกฝ่ายกักขังไม่สามารถขยับได้จึงทำได้แค่ทุบหน้าอกเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินเปลี่ยนมุมเล็กน้อย กดร่างของอีกฝ่าย ริมฝีปากยังไม่ออกไปไหน ตั้งแต่ไหปลาร้าจนถึงความนุ่มของหน้าอก 
เซี่ยชีหรั่นกระวนกระวายแล้ว จูบชื้นที่น่าขยะแขยงของชายแปลกหน้าคนนั้นที่ปาร์ตี้ค็อกเทลงานออกแบบเกิดขึ้นในความคิดเธอ ดิ้นรนอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มือเรียวข่วนคอเย่เชินหลินจนเป็นรอยเลือด
เซี่ยชีหรั่นจ้องมองเลือดที่ค่อยๆ ไหลออกมาจากลำคอเย่เชินหลินด้วยความเหม่อลอย พูดขึ้นอย่างค่อนข้างเผลอตัว “คุณเคยบอกว่าจะไม่แตะต้องตัวฉัน สัญญากันไว้แล้วชัดๆ”
“สัญญาเหรอ? ฮ่าๆ!” เย่เชินหลินหัวเราะเสียงทุ้ม “ใช่ คุณก็สัญญาว่าจะเชื่อใจฉัน แต่เซี่ยชีหรั่นคุณทำได้ไหม”
เสียงคำรามทุ้มลึกหนาแต่มีความเจ็บปวดทำให้เซี่ยชีหรั่นอึ้งไปทั้งร่าง ยื่นมือออกไปกดแผลที่ลำคอเย่เชินหลิน เย่เชินหลินขมวดคิ้ว สายตาจ้องมองเซี่ยชีหรั่น
“ฮ่าๆ พูดได้ดี ฉันไม่เชื่อใจคุณ แต่คุณล่ะ คุณทำอะไรลงไป บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นเป็นเสาหลักของฉัน คุณขโมยมันไป แล้วจะทำเรื่องพวกนี้อีกทำไม!”
เซี่ยชีหรั่นโกรธจนตัวสั่น หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ปล่อยให้เย่เชินหลินกักขังตัวเธอ ถึงขั้นริเริ่มเอื้อมมือไปคล้องคออีกฝ่าย
“ในเมื่อคุณไม่เชื่อใจฉัน ฉันก็ไม่ปล่อยคุณ เราก็พัวพันกันแบบนี้ไปจนวันตายเลยก็แล้วกัน” เย่เชินหลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ โน้มตัวลงมาจูบเซี่ยชีหรั่น รุกล้ำอย่างรุนแรง
“คุณเย่ คุณนายเซี่ยเป็นโรคโลหิตจางอย่างรุนแรง และการมีเพศสัมพันธ์ที่รุนแรงเกินไป ต้องรักษาให้เต็มที่” หมอห่าวรีบพูดให้จบอย่างรวดเร็ว
“ดูแลรักษาเธอให้ดี ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม” เย่เชินหลินช่วยห่มผ้าให้เซี่ยชีหรั่นอย่างมิดชิด เห็นรอยช้ำที่ไหลอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ก็ปวดใจอย่างควบคุมได้ยาก
เขาทำร้ายเธอ ตอนที่เขาเมา ทุกเซลล์ในร่างกายส่งเสียงร้องเพื่อใช้วิธีรุนแรงและลึกซึ้งให้ผู้หญิงคนนี้จำตัวเองได้แม่น
“คุณเย่ การดูแลรักษาร่างกายขึ้นอยู่กับจิตสำนึกของผู้ป่วย…” หมอห่าวเงียบอย่างรู้ความ แววตาของผู้ชายฝั่งตรงข้ามที่มองตนเหมือนกับกำลังคว้านท้องเขาอยู่
“เชินหลิน นายอย่าหวั่นวิตกเวลาเผชิญปัญหาของเซี่ยชีหรั่นสิ” ไห่ลี่หมินโบกมือให้คุณหมอ หมอห่าวเดินออกจากห้องเหมือนโดนนิรโทษกรรม
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นที่ขมวดคิ้วขณะหลับ วางมือลงบนแผลที่ลำคออย่างเผลอตัว กดมันเบาๆ เลือดสีแดงสดไหลออกมาอีกครั้ง ไม่นานก็ปกคลุมไปทั่วนิ้ว
ไห่ลี่หมินลังเลที่จะพูด เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินเหมือนเม่นสองตัว เข้าใกล้กันก็ทำร้ายกันและกัน ออกห่างจากกันก็อยู่ไม่ได้อีก
ไห่ลี่หมินมองเซี่ยชีหรั่นที่อยู่บนเตียงคนไข้ ดวงตาเป็นประกาย พูดกับเย่เชินหลินว่า “เชินหลิน เรื่องบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นทำไมนายไม่อธิบายเรื่องนั้น?”
“ในเมื่อเธอคิดแบบนั้น ก็เป็นแบบนั้นไปเถอะ” เย่เชินหลินเช็ดเลือดบนมืออย่างไม่แยแสแล้วเดินออกไปจากประตูห้อง
“ตื่นแล้วก็ลืมตาเถอะ เชินหลินไปแล้ว” ไห่ลี่หมินพูดขึ้นพร้อมยิ้มเล็กๆ
เซี่ยชีหรั่นลืมตา แสงสว่างทำให้เธอปรับตัวไม่ได้นิดหน่อย ไห่ลี่หมินบังหน้าต่าง ปิดผ้าม่านให้เธอ
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าให้ไห่ลี่หมินอย่างซาบซึ้ง สิ่งที่ไห่ลี่หมินพูดกับเย่เชินหลินเมื่อครู่นี้เธอได้ยินบางส่วน อะไรคือไม่อธิบายเรื่องบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น หรือมีความจริงปกปิดอยู่ในนั้น
ลำคอถูกไฟแผดเผา ในไม่ช้าริมฝีปากก็มีสัมผัสเย็น ไห่ลี่หมินหยิบแก้วน้ำมาแตะริมฝีปากแห้งผากของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ ยิ้มอย่างอ่อนโยน
รับน้ำมา เซี่ยชีหรั่นจิบเสียงเบา เมื่อรู้สึกสบายคอบ้างแล้วจึงถามขึ้นอย่างสงสัย “ฉันยังไม่ได้พูดคุณรู้ได้ไงว่าฉันอยากดื่มน้ำ?”
ไห่ลี่หมินช่วยจัดผมที่ค่อนข้างยุ่งเหยิงของเซี่ยชีหรั่นให้ดีหน่อย สบตาเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดขึ้นเบาๆ “ฉันรู้จักเธอดีกว่าที่เธอคิดไว้ซะอีก”
ดื่มน้ำอึกใหญ่ เพื่อทำลายความกระอักกระอ่วนที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนหัวข้ออย่างกระตือรือร้น “หลินหลิงกับโจ๋ซวนยังสบายดีไหม?”
ไห่ลี่หมินไม่ได้เปิดเผยความลำบากใจของเธอ พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “โจ๋ซวนเจ้าเด็กนั่นซนมาก ทำให้หลินหลิงปวดหัวมาก อยากจะยัดกลับเข้าไปในท้องเธอทุกวัน”
เซี่ยชีหรั่นก็ขำเช่นกัน แต่น้ำเสียงเย็นยะเยือกที่ดังมาจากข้างๆ กลับทำให้สีหน้าเธอซีดเซียวทันที
“เหมือนฉันจะมาไม่ถูกเวลานะ” เย่เชินหลินพูดขึ้นเรียบๆ วางยาบำรุงในมือบนโต๊ะเบาๆ พร้อมด้วยเสียงชนที่คมชัด ร่างเซี่ยชีหรั่นสั่นไหวโดยไม่รู้ตัว
“เชินหลิน” ไห่ลี่หมินเผลอตัวอยากปิดกั้นสายตาเย่เชินหลินที่มองมาทางเซี่ยชีหรั่น
“ลี่หมิน ฉันอยากคุยกับเธอโดยลำพัง” เย่เชินหลินอ้อมไห่ลี่หมินมานั่งข้างๆ เซี่ยชีหรั่นที่กำลังห้อยศีรษะลงมา
ไห่ลี่หมินถอนหายใจ ค่อยๆ ส่ายศีรษะให้กับสายตาค่อนข้างอ้อนวอนที่เซี่ยชีหรั่นส่งมา หันตัวไปแล้วปิดประตู
เย่เชินหลินดึงคางเซี่ยชีหรั่นอย่างรุนแรง หยิบโจ๊กที่ค่อนข้างเย็นเล็กน้อยขึ้นมา ยื่นช้อนไปที่ริมฝีปากเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน ไม่อยากอาหารเลยสักนิด แรงอ้าปากยังไม่มีเลยอ่า