สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1181 สาวใช้ตัวแสบ 1085

ตอนที่ 1181 สาวใช้ตัวแสบ 1085
เย่เชินหลินขมวดคิ้วแน่น：“อ้าปาก”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า เย่เชินหลินจับปากของเธอบังคับให้อีกฝ่ายอ้าออก เพื่อป้อนโจ๊กในช้อนเข้าไปในปากของเซี่ยชีหรั่น
อดทนอาการคลื่นไส้กลืนลงไป เมื่อรสชาติของอาหารผ่านลิ้นรับรส“แหวะ！”เซี่ยชีหรั่นอาเจียนอาหารที่เพิ่งกินเข้าไปออกมาจนหมด
อาหารปนกับน้ำเหลืองกระเซ็นโดนขากางเกงของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างหวาดกลัว
เย่เชินหลินขมวดคิ้วกดกริ่ง ร่างของพ่อบ้านปรากฏขึ้นที่ประตูทันที เซี่ยชีหรั่นมองเห็นเย่เชินหลินเดินออกไปจากห้องไม่หันกลับมามองเธอ หัวใจดิ่งลงทันที
“คุณคิดอะไรอีก？”เสียงจนปัญญาของเย่เชินหลินดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นเงยหน้ามองชายหนุ่มที่กลับเข้ามาอีกครั้งอย่างประหลาดใจ
เย่เชินหลินนำผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นมาช่วยเซี่ยชีหรั่นเช็ดริมฝีปากที่เปรอะเปื้อนด้วยตนเอง ผ่านไปสักพักใหญ่ถึงจะกล่าวอย่างกลุ้มใจ：“หมอบอกว่าคุณเป็นโรคโลหิตจางต้องกินข้าวนะ”
“แต่มันกินไม่ลง”เซี่ยชีหรั่นพิงหัวเตียงตอบอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ผมมีวิธีทำให้คุณกินลง”เย่เชินหลินกล่าวอย่างมีเลศนัย หลังจากนั้นไม่นานเย่เนี่ยนโม่ก็ถูกพี่เลี้ยงจูงเข้ามา
“เนี่ยนโม่ หม่ามี๊ของลูกไม่ยอมกินข้าว”เย่เชินหลินดึงเย่เนี่ยนโม่เข้ามาใกล้และหันไปยิ้มให้แก่เซี่ยชีหรั่น
เย่เนี่ยนโม่ค่อยๆปีนขึ้นไปด้านข้างเซี่ยชีหรั่นอย่างระมัดระวัง มองเธอด้วยความเป็นห่วง เธอรีบตบหลังเย่เนี่ยนโม่เบาๆและกล่าวอย่างนุ่มนวล：“หม่ามี๊อยากกินข้าวมากๆเลย”
หยิบโจ๊กข้างเตียง เซี่ยชีหรั่นแข็งใจ อดทนต่อความรู้สึกไม่สบายและตักโจ๊กเข้าปาก
เย่เชินหลินมองดูชามที่ว่างเปล่าด้วยความพอใจ กล่าวอย่างใจร้าย：“เนี่ยนโม่ ต่อจากนี้ลูกมีหน้าที่คอยดูหม่ามี๊กินข้าวเข้าใจไหม”
เย่เนี่ยนโม่พยักหน้า โผล่เข้าสู่อ้อมกอดของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง เย่เชินหลินทอดถอนใจ เห็นได้ชัดว่าเซี่ยชีหรั่นกำลังโมโห
จนเมื่อเย่เชินหลินออกไป เซี่ยชีหรั่นถึงจะยิ้มและเล่นกับเย่เนี่ยนโม่ “พยายามทำอาหารให้อ่อนๆหน่อย ไปรับจิ่วจิ่วมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ”สั่งงานพ่อบ้านอยู่ที่หัวมุม เย่เชินหลินเหลือบมองสองแม่ลูกในห้องด้วยความรักใคร่ ถึงจะเดินจากไป
ภายในห้องพักที่กว้างขวางและหรูหรา เนี่ยนโม่ล้วงผ้าห่มหยิบมือถือของเซี่ยชีหรั่นค้นหาเบอร์มือถือของสวีเห้าเซิง
“ชีหรั่น？”เสียงที่มีรอยยิ้มของสวีเห้าเซิงดังออกมาจากโทรศัพท์
“ลุงสวี” เนี่ยนโม่ดีใจมากเมื่อได้ยินเสียงสวีเห้าเซิง
สวีเห้าเซิงชะงักงัน หลายวันที่ผ่านมาเขาไม่พบร่องรอยของเซี่ยชีหรั่น รู้สึกเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา จึงถามอย่างร้อนใจ：“เนี่ยนโม่ หม่ามี๊ของหนูล่ะ？”
“พ่อนิสัยไม่ดีรังแกหม่ามี๊ หม่ามี๊ไม่กินข้าว” เย่เนี่ยนโม่เล่าสถานการณ์เสียงเจื้อยแจ้ว
คิ้วของสวีเห้าเซิงขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ทำไมถึงมีรอยฟกช้ำบนร่างกาย ทำไมถึงไม่กินข้าว หรือว่าเย่เชินหลินยังคงกล้าข่มเหงเธออย่างโจ่งแจ้ง！เป็นไปได้อย่างไร！
ร่างเล็กภายในห้องรับแขกที่หรูหราแอบวิ่งลงบันไดลงมา แม่ครัวกำลังสัปหงกในห้องครัว ส่วนคนใช้ทั้งหมดก็ไปพักกลางวัน เนี่ยนโม่วิ่งดุ๊กดิ๊กไปที่ประตูใหญ่
ย้ายเก้าอี้ตัวเล็กมาป้อนรหัสจากความทรงจำ หลังจากประตูเปิดออกเนี่ยนโม่พุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของคนที่มาหาอย่างมีความสุขทันที：“ลุงสวี ผมคิดถึงลุง！”
สวีเห้าเซิงกอดร่างนุ่มๆในอ้อมแขนแน่นหมุนสองรอบก่อนจะวางลง：“เนี่ยนโม่เด็กดี แม่ของหนูล่ะ？”
“คุณสวี การบุกรุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนบุคคลเป็นเรื่องผิดกฎหมายนะครับ” ไม่รู้ว่าพ่อบ้านมาปรากฏตัวตรงหน้าทั้งสองคนตั้งแต่เมื่อไหร่
“ผมอยากเจอเสี่ยวอ้าย นั่นคือเซี่ยชีหรั่น ตอนนี้！” สวีเห้าเซิงกอดเนี่ยนโม่แน่นจ้องมองพ่อบ้านด้วยตาถมึงทึง
“เกรงว่าคุณสวีจะไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้”พ่อบ้านส่งสายตาให้บอดี้การ์ดด้านข้าง
“ให้เขาเข้าไป”เสียงของเย่เชินหลินดังขึ้นจากวิทยุสื่อสารกะทันหัน พ่อบ้านแปลกใจเล็กน้อย แต่ยังคงปฏิบัติตามคำสั่งของเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินมองเนี่ยนโม่จูงสวีเห้าเซิงตรงไปที่ห้องของเซี่ยชีหรั่น แอบถอนหายใจเบาๆ
“พี่สวีคุณมาได้อย่างไรคะ？！”เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงจอแจที่ลานด้านนอก แต่ไม่คิดว่าจะเป็นสวีเห้าเซิง ยิ่งคิดไม่ถึงว่าเย่เชินหลินจะยอมให้เขามาพบกับตนเอง
สวีเห้าเซิงเดินไปข้างเซี่ยชีหรั่น อยากเปิดผ้าห่มออกดูว่าอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า หลังจากมองเห็นแววตาที่จนปัญญาของเซี่ยชีหรั่นจู่ๆก็รู้สึกตื่นตัวอุ้มเธอขึ้นมาพร้อมกับผ้าห่ม
“ไปเถอะ ผมจะพาคุณไปจากที่นี่”
“พี่สวี พี่สวีคุณวางฉันลงเถอะค่ะ！”เซี่ยชีหรั่นใช้แรงผลักสวีเห้าเซิงออกไปทันที
เมื่อเซี่ยชีหรั่นไม่ยอมให้ความร่วมมือ สวีเห้าเซิงทำได้เพียงวางลง เธอมองเนี่ยนโม่ และเอ่ยถามอย่างเคร่งขรึม：“นี่มันเรื่องอะไร？”
เนี่ยนโม่ทำปากมุ่ยด้วยความน้อยใจเล็กน้อย：“บนตัวของหม่ามี๊มีรอยฟกช้ำ แถมหม่ามี๊ยังไม่ยอมกินข้าว ทั้งหมดคือความผิดของพ่อ ลุงสวีคือซุปเปอร์แมน！”
เซี่ยชีหรั่นมองเห็นแววตาของสวีเห้าเซิงเต็มไปด้วยความโกรธเคือง “ฮาๆ”เสียงหัวเราะดังขึ้นมา
“เนี่ยนโม่ยังเด็กอยู่ พี่สวีทำไมคุณถึงวู่วามเช่นนี้”
รอยยิ้มของเซี่ยชีหรั่นทำให้สวีเห้าเซิงมึนงง เมื่อนึกย้อนกลับไปครั้งแล้วครั้งเล่าถึงคำพูดของเย่เนี่ยนโม่ รอยฟกช้ำบนร่างกาย หรือว่า····
ใบหน้าหล่อเหลาของสวีเห้าเซิงแดงขึ้นเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นก็ทำตัวไม่ถูกมาก ทันใดนั้นเองสองมือก็ถูกสวีเห้าเซิงคว้าเอาไว้：“ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ผมจะพาคุณออกไปจากที่นี่ก่อน เย่เชินหลินไม่มีสิทธิ์ขังคุณไว้ที่นี่”
“พี่สวี”เซี่ยชีหรั่นกดมือของฝ่ายตรงข้ามเบาๆ และใช้มืออีกข้างลูบศีรษะของเนี่ยนโม่：“เนี่ยนโม่ต้องการพ่อ ส่วนฉันจะไปจากเขาหรือไม่ไปจากเขาไม่ใช่เรื่องที่สามารถหาทางออกได้นานแล้ว”
สวีเห้าเซิงรู้ว่าเย่เชินหลินมีอิทธิพลต่อเซี่ยชีหรั่น แต่กลับไม่คิดว่าความพัวพันของทั้งสองจะลึกซึ้งเช่นนี้ เขาออกมาจากประตูบ้านตระกูลเย่อย่างท้อถอย เหยียบคันเร่งอย่างหมดกำลังใจ
หลังจากขับรถออกมาจากตระกูลเย่ สวีเห้าเซิงขับอย่างไร้จุดหมายบนถนนริมเขา รถปอร์เช่สีเหลืองจอดเปิดไฟอยู่ข้างทาง หญิงสาวแต่งตัวเซ็กซี่กำลังถีบไปที่รถด้วยรองเท้าส้นสูง เหมือนใช้แรงมากเกินไป จนรองเท้าส้นสูงกระเด็นหลุดออกมา
สวีเห้าเซิงค่อยๆขับรถเข้าไปใกล้ ลดหน้าต่างลง：“ซือซือ ดูเหมือนทุกครั้งที่เจอคุณ รถของคุณจะมีปัญหาตลอด”
ซือซือกลอกตามองบน ตอบอย่างไม่สบอารมณ์：“ควรจะพูดว่าทุกครั้งที่เจอคุณรถจะมีปัญหาตลอด คุณมันตัวซวย”
“OK”วันนี้สวีเห้าเซิงไม่มีอารมณ์ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ พยักหน้าให้ซือซือ กดกระจกขึ้นคิดจะจากไป
ท้ายรถถูกทุบอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง สวีเห้าเซิงระงับความโมโห เมื่อลงจากรถมองเห็นซือซือกำลังหยิบรองเท้าส้นสูงขึ้นมาทุบลงไปที่ท้ายรถ：“คุณต้องการอะไร！”
ซือซือใส่รองเท้าส้นสูงกลับคืนเดินอ้อมสวีเห้าเซิงเข้าไปนั่งในรถอย่างสง่างาม ยื่นหน้าออกมาสั่งสวีเห้าเซิงอย่างไม่เกรงใจ：“ยังไม่รีบมาขับรถอีก！”
สวีเห้าเซิงกลับเข้ามาในรถอย่างอึดอัด สองมือจับพวงมาลัยอย่างแน่น เสียงแตรดังขึ้นฉับพลัน มองผู้หญิงด้านหลังที่มีใบหน้าขวางหูขวางตา สวีเห้าเซิงสตาร์ทรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ซือซือมองผู้ชายด้านหน้าที่กำลังขับรถด้วยใบหน้ามืดมน เอ่ยถามเมื่อนึกอะไรบ้างอย่างขึ้นได้：“ถนนที่คุณขับมาเมื่อสักครู่ผ่านได้เพียงบ้านตระกูลเย่ หรือว่าคุณไปหาเซี่ยชีหรั่นมา？”
สวีเห้าเซิงไม่ตอบคำถาม เขาเร่งความเร็วขึ้นมากะทันหัน ซือซือหัวเราะเบาๆ：“เซี่ยชีหรั่นน่าหลงใหลอย่างไร ถึงทำให้พวกคุณแต่ละคนหลงจนหัวปักหัวปำ”
รถหยุดลงกะทันหัน สวีเห้าเซิงถอดเข็มขัดนิรภัยออก เปิดประตูด้านข้างและกล่าวอย่างเย็นชา ：“ลงจากรถ”
ซือซือ นั่งตัวตรงเรียบร้อย：“ดูเหมือนคุณกำลังพาลอยู่นะ อะไรกัน ถูกเซี่ยชีหรั่นปฏิเสธมาหรือไง？หรือว่าในที่สุดคุณก็รู้ตัวว่าเทียบไม่ได้กับเย่เชินหลิน？”
สวีเห้าเซิงไม่พูดพร่ำทำเพลง ดึงข้อมือของซือซือ ลากฝ่ายตรงข้ามออกมา ซือซือคิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าลงมือจริงๆ เธอถูกลากออกนอกรถอย่างจนตรอก
สวีเห้าเซิงหยิบกระเป๋าในรถยัดใส่มือของซือซือ กระแทกประตูปิดและกลับไปนั่งประจำที่คนขับ รถพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
ซือซือตกตะลึงมองรถที่ขับออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่อยากเชื่อว่าสวีเห้าเซิงที่เป็นสุภาพบุรุษจะกล้าทิ้งตนเองไว้ในพื้นที่รกร้างว่างเปล่า
“สวีเห้าเซิง！ ไอ้คนชั่ว！”
“อัลโหล คุณอยู่ไหน？”เสียงของหลินเจี๋ยไร้อารมณ์ เอ่ยขึ้นต่อว่า：“วันนี้อย่าลืมมาร่วมงานพร้อมกัน”
ซือซือยิ้ม：“ที่รักคะ ในฐานะที่เป็นคนช่วยขัดขวางคนเหล่านั้นที่คิดจะทำร้ายเซี่ยชีหรั่นเพื่อข่มขู่คุณ คุณควรจะมารับฉันหน่อยไหม？”
หลังจากวางสาย ใบหน้าที่มีรอยยิ้มของซือซือหม่องหม่นลง หลินเจี๋ยที่แสนดี ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้นักธุรกิจต้องการไล่ล่าเซี่ยชีหรั่นเพื่อแก้แค้น เขาไม่ทำอย่างขอผ่านไปที ยังเสนอตัวรับแทนเซี่ยชีหรั่น！
กลางดึก เซี่ยชีหรั่นพลิกตัวไปพลิกมา มีแสงสว่างลอดออกมาจากประตูห้องที่ไม่ได้ปิด นั่นคือแสงที่ออกมาจากห้องทำงานของเย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่นลงจากเตียงเบาๆ รองเท้าไม่รู้ว่ากระเด็นไปอยู่ที่ไหน จึงเดินเท้าเปล่าไปที่ห้องทำงาน ภายในนั้นไม่มีเสียงคีย์บอร์ดที่คุ้นเคย เธอถอนหายใจคิดจะเดินกลับไปทางเดิม แต่ก็หยุดฝีเท้าลงอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเดินผ่านประตูที่ไม่ได้ปิดสนิท
ภายในห้องทำงานเย่เชินหลินเงยหน้าขึ้นเบาๆ ขนตาหนายาวสั่นเล็กน้อย คอมพิวเตอร์ฉายแสงสีฟ้า หน้าต่างเปิดอยู่ พัดกระดาษบนโต๊ะพลิกไปมาเสียงดัง
เซี่ยชีหรั่นใช้ปลายเท้าเปิดประตูเบาๆ เดินไปข้างหน้าต่างเพื่อปิดมันลง แสงจากคอมพิวเตอร์สะท้อนบนใบหน้าของเย่เชินหลิน เธอมองเห็นลำคอที่มีลายเส้นชัดเจนของเขายังคงมีบาดแผลสีแดง
บาดแผลสมานตัวโดยไม่ได้รับการรักษา แต่ยังคงมีความแดงอยู่เล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจและเดินไปที่ห้องเก็บของเพื่อเอายาฆ่าเชื้อ นำสำลีชุบน้ำยาฆ่าเชื้อเบา ๆเพื่อช่วยฆ่าเชื้อโรคให้เย่เชินหลิน
ฟองสีขาวบริเวณบาดแผลทำให้เย่เชินหลินร้องออกมาเบาๆ เซี่ยชีหรั่นก้มลงเป่าบาดแผลอย่างไม่รู้ตัว เพียงอยากช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของอีกฝ่าย
“ทำไมวันนี้ถึงไม่ไป”
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นทันที เย่เชินหลินหลบไม่ทันคางถูกชนร้องด้วยความเจ็บ เซี่ยชีหรั่นจับศีรษะนั่งยองลงไปอย่างเจ็บปวดเช่นกัน
“เซี่ยชีหรั่น！”เย่เชินหลินกัดฟันอย่างรุนแรงมองผู้หญิงที่ตื่นตระหนกตรงหน้า เมื่อเซี่ยชีหรั่นถอยหลังด้วยความลุกลี้ลุกลนยังชนจนแก้วน้ำหก
น้ำค่อยๆหยดลงมา จนกางเกงของเย่เชินหลินชุ่มชื้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งตรงจุดที่อ่อนไหวด้านล่าง