สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1182 สาวใช้ตัวแสบ 1086

ตอนที่ 1182 สาวใช้ตัวแสบ 1086
“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”เซี่ยชีหรั่นคว้ากระดาษบนโต๊ะมาช่วยซับน้ำบนร่างกายของเย่เชินหลิน จนพบว่าร่างกายส่วนล่างของฝ่ายตรงข้ามมีการเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด
เงยหน้าอย่างแปลกใจ เย่เชินหลินพลิกตัวกดทับร่างของฝ่ายตรงข้ามลงบนเก้าอี้ ในแววตามีไฟราคะที่พร้อมโจมตีได้ทุกเมื่อ เสียงทุ้มต่ำมีความสะกดกลั้นอย่างเห็นได้ชัด：“ในข้อตกลงได้บอกหรือเปล่าถ้าหากคุณยั่วยวนผมนั้นถือว่าไม่นับ”
“ฉันเปล่านะ”เซี่ยชีหรั่นเอ่ยเสียงเบา มองเห็นฝ่ายตรงข้ามเปลี่ยนแปลงอย่างฮึมเหิมขึ้นมากะทันหัน
“มองหน้าผม ชีหรั่น บอกผมมา ทำไมวันนี้ถึงไม่ไปกับสวีเห้าเซิง”ท่าทางของเย่เชินหลินเหมือนไม่รู้ว่าร่างกายของตนเองมีการเปลี่ยนแปลง
เซี่ยชีหรั่นถูกอีกฝ่ายจ้องมองจนไม่อาจหลบหลีกได้ และถูกสายตากดดันของอีกฝ่ายบีบบังคับ：“ฉันไม่รู้”
“ไม่ คุณรู้ เด็กดี พูดออกมาสิ”นิ้วโป้งของเย่เชินหลินลูบไล้ริมฝีปากของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ
เซี่ยชีหรั่นมองผู้ชายที่กักขังตนเอง ผู้หญิงข้างนอกมากมายต้องการปีนขึ้นเตียงของเขา มีผู้คนมากมายอยากได้ความมั่งคั่งของเขา อิจฉาความผิวเผินของเขา แต่เมื่อผู้ชายคนนี้ถามตนเองว่าต้องการอะไร สมองของตนเองกลับว่างเปล่า
“เย่เชินหลิน”เซี่ยชีหรั่นเรียกเบาๆ
“อืม”เย่เชินหลินตอบเบาๆ ลมหายใจอุ่นมาพร้อมกับการหายใจหอบที่ไม่อาจสังเกตเห็นได้
“คุณสามารถให้เงินทองฉันเท่าไหร่อย่างที่คนทั่วไปเสาะแสวงหาตลอดชีวิต”
“มากเกินกว่าที่คุณจะจินตนาการได้”
“คุณจะทำให้ฉันดูดีตลอดไปได้ไหม”
“ผมสามารถจ้างช่างเสริมสวยทั่วโลกให้คุณได้”
“คุณสามารถทำให้ฉันกลายเป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลกได้ไหม”
“ถ้าคุณต้องการ”
“แต่ว่าเย่เชินหลิน ฉันไม่ต้องการสิ่งที่คุณสามารถให้ฉันได้”เซี่ยชีหรั่นไม่ดิ้นอีกต่อไป เธอมองเย่เชินหลินด้วยแววตาที่จริงจังและกล่าวออกมา
เย่เชินหลินหยุดการกระทำพยายามค้นหาความลังเลใจในแววตาของเซี่ยชีหรั่น กลับพบเพียงการแบ่งแยกผิดชอบชั่วดีในแววตาที่ใสสะอาดของอีกฝ่ายไม่มีสิ่งอื่นเจือปน และไม่มีตนเองอยู่ด้วย
“อย่าพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้”เย่เชินหลินจูบลงบนดวงตาของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ พร้อมกับดูดอย่างป่าเถื่อน
ไม่รอให้เซี่ยชีหรั่นดิ้น เขาลุกขึ้นมองออกไปนอกประตู
เซี่ยชีหรั่นก็ลุกขึ้น กล่าวราตรีสวัสดีเบาๆเดินตรงไปที่ประตูด้วยความเร่งรีบ
“ช้าก่อน”เสียงของเย่เชินหลินดังขึ้นตามหลัง เซี่ยชีหรั่นนึกถึงว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่อดกลั้นต่อความปรารถนาได้ หรือว่าเขาเปลี่ยนใจ
เย่เชินหลินเดินมาตรงหน้าของเซี่ยชีหรั่น เขาย่อเข่าข้างหนึ่งแล้วยกข้อเท้าสีขาวของเธอ นำรองเท้าที่ตนเองสวมใส่เป็นประจำค่อยๆสวมลงไปให้เธออย่างนุ่มนวล
“อย่าให้ผมเห็นคุณไม่สวมรองเท้าออกมาวิ่งสะเปะสะปะข้างนอกอีกนะ”น้ำเสียงยังคงความเฉยเมยและไม่ใส่ใจ เซี่ยชีหรั่นมองรองเท้าผ้าฝ้ายขนาดใหญ่ด้านล่าง สถานที่ที่ยืนหยัดในใจค่อยๆพังทลายลงอย่างช้าๆ
เศษกระดาษในมือถูกทิ้งลงตะกร้าไม้ไผ่เป็นครั้งที่สามสิบห้า เซี่ยชีหรั่นคร่ำครวญและขยี้ผมยาวของตนเอง ไม่ว่าจะออกแบบอย่างไร ก็ไม่มีแรงบันดาลใจเหมือนเดิม
คนรับใช้ถือยาบำรุงที่ตุ๋นมาอย่างดีเคาะประตูห้องของเซี่ยชีหรั่น เธอส่งเสียงออกไปอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย：“วางไว้ตรงนั้นเลย”
คนรับใช้เหลือบมองอาหารเช้าบนโต๊ะที่ยังไม่ถูกรับประทานอย่างลังเลใจ พ่อบ้านกำชับว่าวันนี้จะต้องให้ชีหรั่นดื่มยาบำรุงให้หมด มิฉะนั้นให้เธอเก็บของและไส่หัวไปได้เลย
“คุณนายเย่ คุณจะไม่ทานก่อนหรือคะ？”
“อย่าเรียกฉันว่าคุณนายเย่ ฉันนามสกุลเซี่ย”เซี่ยชีหรั่นหันมาอย่างไม่สบอารมณ์ มองเห็นอีกฝ่ายขอบตาแดงเล็กน้อยถึงจะรู้ว่าตนเองทำเกินไป
แทบจะดื่มยาบำรุงหมดลงภายในไม่กี่คำ เซี่ยชีหรั่นเคาะชามที่ว่างเปล่าและกล่าวอย่างมีชีวิตชีวา：“ดูสิ ดื่มหมดหมดเกลี้ยงแล้ว”
รอคนรับใช้ออกไปอย่างมีความสุข เซี่ยชีหรั่นถึงจะถอยหลังกลับมาที่เก้าอี้อีกครั้ง ในขณะที่สมองกำลังจะระเบิด เสียงนกขมิ้นเจื้อยแจ้วก็ดังมาจากนอกหน้าต่าง เธอมองออกไปยังสีเขียวด้านนอก แบกกระดานวาดภาพเดินลงไปชั้นล่าง
“คุณนายครับ คุณผู้ชายสั่งว่าคุณต้องอยู่ในบ้านเพื่อพักฟื้นร่างกาย”พ่อบ้านยืนอยู่หน้าประตูอย่างเคารพ น้ำเสียงมีความให้เกียรติ แต่ความหมายชัดเจนมาก
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากทำให้พ่อบ้านลำบาก หลังจากกลับมาที่ห้องวางกระดานวาดภาพลงวัดระยะห่างจากหน้าต่างถึงพื้น จากนั้นจึงเริ่มบิดผ้าปูที่นอนบนเตียงให้เป็นเชือก
“คุณนายดูมีชีวิตชีวาเยอะเลย” จางเฟิงอี้มองดูเซี่ยชีหรั่นที่กำลังยุ่งอยู่ในวิดีโอ รู้สึกดีใจกับเธอจากใจจริง
เย่เชินหลินเหลือบมองจางเฟิงอี้จากด้านข้าง ปิดวิดีโอเพื่อกันสายตาอีกฝ่ายมองเซี่ยชีหรั่น และกดโทรหาพ่อบ้าน
“ไม่ต้องไปห้ามชีหรั่น หาคนไปอยู่ข้างๆเยอะหน่อย อย่าให้เธอได้รับบาดเจ็บ”
เซี่ยชีหรั่นออกมาจากประตูใหญ่ได้อย่างราบรื่น ที่บริเวณประตูคนขับได้เตรียมรถเอาไว้ล่วงหน้า รอเซี่ยชีหรั่นแต่เพียงผู้เดียว
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งตระหนักได้ ด้วยการป้องกันของตระกูลเย่จะทำให้ตนเองออกมาอย่างไร้สิ่งกีดขวางได้อย่างไร เกรงว่าสิ่งเหล่านี้คือคำสั่งของเย่เชินหลิน หันไปมองรอบๆ เห็นเงาดำอยู่ตามมุมอย่างไม่หลบเลี่ยงแม้แต่นิดเดียวตามที่คิดเอาไว้ เซี่ยชีหรั่นยักไหล่ขึ้นไปนั่งบนรถ
รถขับมาถึงเครื่องประดับแฟชั่นอย่างรวดเร็ว Kitty มองเห็นเซี่ยชีหรั่นหอบเอกสารโผเข้ามาด้วยรองเท้าส้นสูง
เครื่องประดับแฟชั่นถูกเย่เชินหลินรับซื้อไป ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นแม้ว่าจะไม่มีเซี่ยชีหรั่น พนักงานในออฟฟิศมองเห็นเซี่ยชีหรั่นต่างแย่งกันทักทายด้วยความคิดถึง
ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของเซี่ยชีหรั่นคือวันเวลาที่ได้อยู่ในเครื่องประดับแฟชั่น ออกจากประตูออฟฟิศ ดูเหมือนจะมีแรงกำลังไปทั่วทั้งตัว
เดินไปทางโรงจอดรถ มีรถขับผ่านหน้าของเซี่ยชีหรั่น ใบหน้าที่คุ้นเคยภายในรถทำให้เธอสะดุ้ง ใบหน้าของผู้ชายที่ชวนคุยในงานเลี้ยงค็อกเทลในนิทรรศการออกแบบยังคงฝังลึกอยู่ในสมองของเธอ
สั่งให้คนขับตามรถคันข้างหน้า เซี่ยชีหรั่นจ้องรถที่กำลังติดตามไป หากเป็นไปได้วันนี้เธอต้องการถามให้ชัดเจน
รถคันดังกล่าวหยุดลงที่คลับแห่งหนึ่ง ผู้ชายลงจากรถ โอบเอวของผู้หญิงอีกคนเข้าไปในคลับ
เซี่ยชีหรั่นกัดฟัน รวบผมขึ้นสวมหมวกแล้วเดินตามชายคนนั้นเข้าไปในคลับ
ภายในคลับมีผู้คนมากมาย ชายหญิงเต้นแนบชิดอย่างเร่าร้อน ฝ่ายชายปล่อยหญิงสาวออก เดินเข้าในห้องส่วนตัวด้านข้างคนเดียว
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าเข้าใกล้ประตูใหญ่ ถือโอกาสที่แสงไฟสลัว เซี่ยชีหรั่นหน้าตาสวยน่ารัก ไม่มีใครสังเกตเห็นเธอ
“ประธานหลิน ถ้าทำธุรกิจนี้สำเร็จ ผมต้องการ 50%”เสียงผู้ชายที่คุ้นเคยดังขึ้น
“คุณชายจ้าว ถึงแม้พ่อจะให้คุณดูแลโครงการครั้งนี้ แต่ก็ยังต้องปรึกษากับพ่อว่าต้องการให้คุณเท่าไหร่”
หลินเจี๋ยมองจ้าวเป่าตรงหน้าอย่างดูถูก ประธานกลุ่มทองเป่าแก่แล้วถึงได้คาดการณ์ผิดพลาด มอบธุรกิจครอบครัวให้กับคนไม่มีความสามารถที่ไม่อาจช่วยเหลือได้
จ้าวเป่าโบกมือ พ่นควันออกมาและกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ：“ความหมายของพ่อผมก็ความหมายของผม ในเมืองนี้ ผมไม่ต้องการให้ใครแย่งอาณาจักรนี้ไป”
หลินเจี๋ยหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ กดกริ่งทันที หญิงสาวหน้าตาสวยยั่วยวนจากด้านนอกเดินเข้ามา ดวงตาส่องแสงเป็นประกายอย่างเร่าร้อนทันทีที่มองเห็นจ้าวเป่า หลินเจี๋ยแอบขยิบตาให้หญิงสาว ถึงเวลาดื่มไวน์ เซ็นต์สัญญา ดูแลผู้ชายคนนี้ให้เต็มที่ไปเลย
หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจ หยิบไวน์แดงบนโต๊ะนั่งบีบนวดขาให้จ้าวเป่าเบาๆ
หลินเจี๋ยหัวเราะและพยักหน้าให้จ้าวเป่า：“ประธานจ้าวคุณสนุกให้เต็มที่นะ ผมจะออกไปสูบบุหรี่”
เซี่ยชีหรั่นรีบก้มหน้าซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหนุ่มสาวที่กำลังจูบกัน พยายามหลบหลินเจี๋ย“เอ้ย！ คุณมาทำอะไรตรงนี้？”
หญิงสาวสวมเพียงเสื้อเชิ้ตเปิดไหล่รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆจากด้านหลังของตนเอง เธอเหลือบมองดูในขณะที่กำลังจูบอย่างนัวเนีย ก็มองเห็นคนๆหนึ่งกำลังก้มอยู่ด้านหลังตนเองเหมือนกุ้ง จึงตะโกนออกมาด้วยความตกใจทันที
เซี่ยชีหรั่นกล่าวขอโทษซ้ำไปซ้ำมา หน้าแดงแนบเข้ากับประตูห้องพิเศษ
“ประธานจ้าว ดื่มอีกแก้วสิคะ”หญิงสาวยิ้มเอาใจและรินไวน์นำเข้าเต็มแก้วของจ้าวเป่าอีกครั้ง ความอวบอิ่มที่อ่อนนุ่มเสียดสีจ้าวเป่าไปมา
ยิ่งเสียดสีไปมาหญิงสาวก็เริ่มแปลกใจ เห็นได้ชัดว่าดวงตาของตนเองเปล่งประกาย แต่ทำไมนานขนาดนี้ถึงไม่มีการตอบสนองสักนิดเดียว？
จ้าวเป่าดื่มไวน์อย่างเต็มที่ ในใจสาปแช่งเย่เชินหลิน ถ้าไม่ใช่เพราะมัน เขาคงจะไม่ไร้สมรรถภาพทางเพศเมื่ออยู่ผู้หญิงแบบนี้ ใบหน้าของคนเมาเล็กน้อยก็บ้าคลั่งขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตัก：“เธอดูถูกฉันใช่ไหม！”
“ประธานจ้าว คุณพูดเรื่องอะไรคะ？ฉันจะดูถูกคุณได้อย่างไร？”ฝ่ายหญิงถูกเหวี่ยงลงกับพื้นร้องครวญครางเสียงหลง จากนั้นก็ถูกกระชากศีรษะแนบกับกำแพง
“ถึงแม้ฉันจะไม่แข็งก็สามารถใช้เงินพาดพวกเธอให้ตายได้！” จ้าวเป่าหยิบขวดขึ้นมาบนโต๊ะอย่างโหดเหี้ยม ใช้ปากขวดกรอกเข้าไปในปากของหญิงสาว
หญิงสาวสำลักไวน์นำเข้าจนน้ำหูน้ำตาไหล พยายามคลานออกมานอกห้อง เมื่อเห็นดวงตาคู่หนึ่งกำลังมองตนเองอยู่จึงตะโกนออกมาอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ：“ช่วยด้วย！”
เซี่ยชีหรั่นมองเห็นหญิงสาวสำลักจนหน้าแดง ความเกลียดชังฝ่ายชายเพิ่มขึ้นมาอีกระดับ เปิดประตูเสียงดังปัง：“ปล่อยเธอ ทำแบบนี้เธอตายได้นะ！”
จ้าวเป่าดื่มไปเยอะ จึงจำเซี่ยชีหรั่นที่สวมหมวกไม่ได้ รู้สึกแค่เพียงผู้หญิงตรงหน้ามีกลิ่นหอม แม้แต่คางที่เผยให้เห็นก็ดูมีเสน่ห์
“โอเคๆ！ปล่อยมันไป ให้เธอมา” จ้าวเป่า ลุกขึ้นเซไปเซมา จากนั้นก็โผไปทางเซี่ยชีหรั่น เธอขมวดคิ้วกำขวดเปล่าบนโต๊ะกระแทกลงบนหลังของจ้าวเป่า
เสียงของแตกทำให้ผู้คนที่อยู่รอบๆมึนงงเล็กน้อย และเพราะท่าทางเมื่อสักครู่จึงทำให้หมวกของเซี่ยชีหรั่นหลุดออก
“เธอนี่เอง！”จ้าวเป่าจับหลังและปีนขึ้นมา จ้องมองเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่อยากเชื่อ กัดฟันกล่าวว่า：“ทั้งหมดเป็นเพราะเธอทำร้ายฉันจนตอนนี้กลายเป็นผู้ชายก็ไม่ใช่ผู้หญิงก็ไม่ใช่ เธอยังกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก”
แววตาที่ดุร้ายของฝ่ายชายทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกหวาดกลัว เธอคลำหาขวดเปล่าอีกใบจากบนโต๊ะ และค่อยๆขยับไปที่ประตู：“บอกฉันมานะ คุณทำอะไรในงานเลี้ยงค็อกเทลในนิทรรศการออกแบบ？”
ใบหน้าของผู้ชายเริ่มขุ่นมัว ถ้าให้พูดออกมาจากปากเองว่าคืนนั้นตนเองถูกเย่เชินหลินใช้มือเดียวทำให้ไร้สมรรถภาพทางเพศ นี่คือเรื่องที่ผู้ชายคนนี้ไม่สามารถทนรับได้
“เขาไร้สมรรถภาพทางเพศ！”หญิงสาวที่นอนคว่ำอยู่บนพื้นค่อยๆลุกขึ้นมา มองจ้าวเป่าอย่างเยาะหยัน เธอเกลียดผู้ชายคนนี้มาก
ปะทะกับสายตาที่ตกตะลึงของเซี่ยชีหรั่น ฝ่ายชายแผดเสียงออกมา：“ฉันจะฆ่าแกนังตัวดี”