สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1184 สาวใช้ตัวแสบ 1088

ตอนที่ 1184 สาวใช้ตัวแสบ 1088
“คุณเอาแต่โฟกัสที่งานแบบนี้ แฟนสาวไม่หึงแย่หรือคะ？”พิธีกรขยิบตาอย่างซุกซน ใบหน้าเป็นสีชมพู มองสวีเห้าเซิงอย่างคาดหวัง
สวีเห้าเซิงปัดผมเศษตรงหน้าผากออกด้วยรอยยิ้ม หลังจากมองเห็นคนที่กำลังมองตนเองอยู่ไม่ไกลแวบหนึ่งอย่างแทบไม่อยากเชื่อ ทันใดนั้นก็มีความสุขอย่างผิดปกติ มองคนที่อยู่ไกลและตอบว่า：“ผมยังไม่มีแฟนสาว แต่ถ้าเป็นสิ่งที่คนรักของผมต้องการ ผมยินดีที่จะยอมทิ้งทุกอย่างเพื่ออยู่กับเธอ”
คำถามดังขึ้นเล็กน้อยตรงนั้น นอกจากนี้ยังมีแววตาที่เฉียบคมของสวีเห้าเซิงมองเข้าไปในกลุ่มคน
หลังจากการสัมภาษณ์ เย่เนี่ยนโม่ส่ายกระเป๋านักเรียนใบเล็กและตะโกนเสียงหวาน：“ลุงสวี！”
สวีเห้าเซิงก้มลงไปอุ้มเย่เนี่ยนโม่ขึ้นมาเบาๆ มองเซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยน และกล่าวอย่างนุ่มนวล ：“ทำไมช่วงนี้ผอมลงเยอะเลย กำลังลดน้ำหนักหรือไง？”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม กล่าวอย่างล้อเล่น：“อยู่ต่อหน้านักวิทยาศาสตร์สวีฉันไม่อยากกินเยอะไป เนื้อที่ขนาดใหญ่ดึงดูดสายตาของคุณ”
“เมื่อสักครู่ที่ผมพูดคือความจริง ถ้าคุณต้องการ ผมสามารถทิ้งทุกอย่างได้ มีเพียงคุณเท่านั้น！” สวีเห้าเซิงสบตาเซี่ยชีหรั่นและกล่าวอย่างจริงจัง
“ชีหรั่น！”มือของเซี่ยชีหรั่นถูกลากไปอย่างแรง เธอหันไป พบว่าเป็นโยวเล่อกำลังมองตนเองด้วยรอยยิ้ม
“โยวเล่อเธอมาแล้ว！”เซี่ยชีหรั่นสบัดมือของโยวเล่อออกด้วยใบหน้าเรียบเฉย เมื่อสักครู่ความขุ่นเคืองที่ฉายในแววตาของโยวเล่อ เธอเห็นแล้วหวาดกลัวเล็กน้อย
สวีเห้าเซิงพยักหน้าให้โยวเล่อตามมารยาท สัมผัสได้ว่าผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้วางตัวเป็นศัตรูกับตนเอง จึงเอ่ยกับเซี่ยชีหรั่นอย่างนุ่มนวลว่า：“ชีหรั่น ผมขอตัวก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกัน”
“ลุงสวี ผมไม่อยากให้ลุงไป” เนี่ยนโม่กอดต้นขาของสวีเห้าเซิงส่ายไปมา ในใจของเนี่ยนโม่ เมื่อเปรียบเทียบกับความเคร่งขรึมของเย่เชินหลิน ความอ่อนโยนของสวีเห้าเซิงทำให้เขาสบายใจมากกว่า
“พ่อของหนูคือเย่เชินหลิน หนูควรกลับไปกอดเย่เชินหลิน” โยวเล่อมองเย่เนี่ยนโม่อย่างไม่เห็นด้วย พร้อมกับตำหนิด้วยน้ำเสียงไม่ดี เย่เนี่ยนโม่มองคุณน้าตรงหน้าอย่างตกใจกลัว
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว วันนี้โยวเล่อแปลกมาก สวีเห้าเซิงก็มีสีหน้าไม่ดี อุ้มเย่เนี่ยนโม่ขึ้นและบอกกับเซี่ยชีหรั่นว่า：“ผมอุ้มเนี่ยนโม่ออกไปซื้อไอศครีมนะ”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ดูเหมือนโยวเล่อจะไม่ชอบเนี่ยนโม่ ความรู้สึกมีความสุขที่ได้เจอโยวเล่อก็หายไป
โยวเล่อเห็นเซี่ยชีหรั่นสีหน้าไม่สู้ดีนัก เธอรีบจับมือโยกไปมาและเอ่ยขอโทษ：“ชีหรั่น เมื่อสักครู่ฉันพูดแรงไป ฉันขอโทษนะ ไม่สิ ฉันต้องขอโทษเนี่ยนโม่！”
เซี่ยชีหรั่นได้ฟังเสียงหวานๆของโยวเล่อก็อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง หลังจากทั้งสองนั่งลง โยวเล่อจึงหยิบแบบของเครื่องประดับที่ตนเองออกแบบมาให้เซี่ยชีหรั่นดู
“ชีหรั่น พาดหัวข่าวหนังสือพิมพ์เมื่อวานคือเธอหรือเปล่า เธอกับคุณชายของตระกูลหลินคนนั้นมีอะไรกัน···？” โยวเล่อขยับเข้าไปกระซิบถามข้างหูของเซี่ยชีหรั่น
“ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น？”เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว วันนี้โยวเล่อดูไม่เหมือนโยวเล่อเลย ค่อนข้างก้าวร้าว
โยวเล่อเอียงคอ ไม่สนใจสีหน้าของเซี่ยชีหรั่นกล่าวต่อว่า：“เพียงแต่ ได้ยินมาว่าตระกูลหลินก็ร่ำรวยมากเช่นกัน หลินเจี๋ยหน้าตาหล่อสุดๆ ว่ากันว่าสมัยมหาลัยมีคนฆ่าตัวตายเพื่อหลินเจี๋ย
จริงสิ ไม่ใช่แค่หลินเจี๋ย ยังมีนักวิทยาศาสตร์สวีเห้าเซิงเมื่อสักครู่นี้ ได้ยินมาว่าไอคิวของเขาสูงมากๆ！”
โยวเล่อเอ่ยอย่างปากพล่อย เซี่ยชีหรั่นเบื่อหน่าย “ปัง！”วางแก้วกาแฟลงในจานอย่างแรง：“โยวเล่อ ถ้าวันนี้เธอต้องการคุยเรื่องเหล่านี้กับฉัน งั้นวันนี้พวกเราไม่ต้องมาเจอกันดีกว่า”
ดูเหมือนโยวเล่อจะตกใจ น้ำตาเอ่ออยู่ตรงขอบตา กล่าวอย่างน้อยใจ：“ชีหรั่น เธอโกรธหรือ งั้นฉันจะไม่พูดแล้ว”
โยวเล่อจูงมือของเซี่ยชีหรั่นใหม่อีกครั้งและร่วมกันหารือเกี่ยวกับแนวคิดการออกแบบของตนเองอย่างมีความสุข เวลาค่อยๆผ่านไป จนเมื่อโยวเล่อร้องเสียงแหลมออกมา：“ไอ๊หยา วันนี้ไปร่วมงานนิทรรศการศิลปะกับคนอื่น สายแล้ว”
เก็บภาพวาดลงในกระเป๋าอย่างเร่งรีบ โยวเล่อลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมกับบอกลาเซี่ยชีหรั่นไปด้วย
“โยวเล่อ”เซี่ยชีหรั่นสองจิตสองใจ แต่เธอยังคงหันหน้าไปเรียกอีกฝ่ายเอาไว้
โยวเล่อหันมา แววตาน่ารักมองเซี่ยชีหรั่น ใบหน้ามีความสงสัย
“สำหรับเธอ ฉันคือเพื่อนของเธอหรือเปล่า？”
โยวเล่อชะงักงัน จากนั้นขยิบตาอย่างขี้เล่น ：“สำหรับฉัน ชีหรั่นเธอคือคนที่สำคัญมาก”
อย่างนั้นหรือ？มองดูโยวเล่อที่จากไปอย่างเร่งรีบ เซี่ยชีหรั่นจิบกาแฟหนึ่งคำ ให้ความขมของกาแฟซัดสาดทุกสัมผัสรสชาติ
ภายในร้านไอศครีม พนักงานหน้าแดงมองผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่กำลังอุ้มเด็กน้อยน่ารัก：“คุณผู้ชาย คุณต้องการไอศครีมรสอะไรคะ”
แขนอวบของเนี่ยนโม่ชี้ไปชี้มา：“ผมเอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้！”
สวีเห้าเซิงบีบจมูกของเนี่ยนโม่：“เด็กดื้อ กินเยอะขนาดนี้เดียวก็กลายเป็นหมูน้อยในไม่ช้า”
พนักงานหน้าแดงรีบนำไอศกรีมใส่ห่อ เฝ้ามองอีกฝ่ายเดินไปไกล คร่ำครวญว่าผู้ชายหล่อบนโลกนี้มีแต่คนที่มีคู่แล้วทั้งนั้นเลย
เนี่ยนโม่กับสวีเห้าเซิงนั่งบนม้านั่งค่อยๆแทะไอศครีม “คุณคือสวีเห้าเซิง！สวีเห้าเซิงในทีวีคนนั้น ช่วยเซ็นให้พวกเราได้ไหมคะ？”
สวีเห้าเซิงล้อมรอบไปด้วยกลุ่มหญิงสาวจนขยับตัวไม่ได้ หางตาสังเกตเห็นว่าเนี่ยนโม่กำลังปีนลงมาจากม้านั่ง วิ่งเซไปเซมาเข้าไปหาสุนัขสายพันธุ์อลาสก้า
“เนี่ยนโม่ อย่าวิ่งซี้ซั้ว！” สวีเห้าเซิงส่งเสียง ไม่ไกลจากตรงนั้นมีคนร้องเสียงแหลม รถฮอนด้าสีดำเงาดูเหมือนจะควบคุมไม่อยู่ พุ่งมาทางเย่เนี่ยนโม่
ลูกตาของสวีเห้าเซิงแทบจะทะลักออกมา เขาพุ่งไปหาเย่เนี่ยนโม่อย่างไม่คิดอะไรทั้งนั้น และผลักเย่เนี่ยนโม่ไปที่ด้านข้าง เฉียดรถที่กำลังขับไปอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้ร่างกายจะหลบได้ทัน แต่ศีรษะกลับกระแทกกระจกขับรถของฝ่ายตรงข้ามอย่างรุนแรง เสียงกระจกแตกดังบาดหู
เซี่ยชีหรั่นโทรหาสวีเห้าเซิงอีกครั้งหนึ่ง แต่ไม่มีคนรับสาย เธอขมวดคิ้วไม่รู้ว่าจะไปตามหาสองคนนั้นที่ไหน
ทันใดนั้นก็มีแสงแฟลชกระพริบข้างกาย นักข่าวกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา“คุณเซี่ย มีคนให้ข่าวว่าคุณคือผู้หญิงในคืนนั้นที่เข้าไปในคลับกับคุณชายตระกูลหลิน ไม่ทราบว่าคุณเย่รู้เรื่องนี้ไหมคะ？”
นักข่าวรุมโจมตีเซี่ยชีหรั่น มีคนเปลี่ยนมุมถ่ายรูปอย่างไม่จบไม่สิ้น คำถามยิ่งล้ำเส้นไปเรื่อยๆ เซี่ยชีหรั่นต้องการผลักทุกคนออกไป แต่ฝ่ายตรงข้ามส่วนใหญ่เป็นผู้ชายถือกล้อง ลองแล้วแต่ไม่ได้ผล
“ดูเร็ว นั่นเย่เชินหลิน！”ไม่รู้ว่านักข่าวคนไหนตะโกนเสียงดัง บรรดานักข่าวต่างรุมไปที่รถปอร์เช่ที่จอดอยู่ข้างทาง
การแสดงออกที่เย็นชาของเย่เชินหลินคงเส้นคงวา เพียงแค่พยักหน้าให้กับนักข่าว บรรดานักข่าวไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ชายในตำนานคนนี้ พากันเดินอ้อมถนนโดยอัตโนมัติ
“ทำไมไม่ให้ผมมารับคุณ”เย่เชินหลินโอบเอวเซี่ยชีหรั่นและถามด้วยเสียงนุ่มนวล รอบข้างมีเสียงสูดลมหายใจ
เซี่ยชีหรั่นตัวแข็งเข้าไปในรถตามการเคลื่อนไหวของเย่เชินหลิน เมื่อตัดความวุ่นวายจากโลกภายนอกออก ถึงจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกได้อย่างแท้จริง
ซือซือบีบมือถือในมือแน่น มองทั้งสองเข้าไปในรถด้วยความเกลียดชัง หลบเข้ามุมหายตัวไป！
“ทำไมไม่โทรมาขอความช่วยเหลือจากผม”เย่เชินหลินถอดเสื้อสูทวางพาดพนักเก้าอี้ กลิ่นของกลุ่มคนที่พบเจอเมื่อสักครู่ให้เขาอึดอัดเล็กน้อย
“จำเป็นด้วยหรือ？มีคนรายงานเรื่องที่เกี่ยวกับคุณเสมอ ถ้าไม่มีการยินยอมจากคุณ เรื่องที่พาดหัวข่าวของหลินเจี๋ยกับฉันจะถูกตีพิมพ์ไหม！”เซี่ยชีหรั่นเกลียดที่เย่เชินหลินตีหน้าตาย
ให้เธอพึ่งพาเขา เธอฝืนทำไม่ลง！
เย่เชินหลินหันไปมองแก้มที่ดื้อรั้นของเซี่ยชีหรั่น มุมปากยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้ม“ถ้าการเกลียดผมจะทำให้สีหน้าของคุณมีสีสันได้มากมายเช่นนี้ ผมยินดีมาก”
สถานการณ์ที่เครียดถูกทำลายลงด้วยเสียงเรียกเข้าจากมือถือ เย่เชินหลินไม่แม้แต่จะหันไปมอง หยิบมือถือของเซี่ยชีหรั่นกดตัดสายทิ้ง ไม่กี่วินาทีเสียงก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างดื้อดึง
เซี่ยชีหรั่นเพ่งมองหน้าจอได้ทันก่อนที่เย่เชินหลินจะลดกระจกโยนมือถือทิ้งไป นั่นมันสวีเห้าเซิง！
“หม่ามี๊！”เสียงร้องไห้ของเย่เนี่ยนโม่ชัดเจนเป็นพิเศษจากปลายสาย
“มีเศษกระจกแตกบาดลูกตา ถึงแม้จะเอาออกแล้ว แต่เนื่องจากการติดเชื้อ อาจจะทำให้การมองเห็นของดวงตาข้างซ้ายลดลง เพียงแต่วันนี้อาการยังนับว่าดีอยู่ พวกคุณไม่ต้องกังวล”คุณหมอดูรายงานการวินิจฉัยโรคไปพร้อมกับเอ่ยปลอบโยนเซี่ยชีหรั่น
ตำรวจออกมาจากห้องผู้ป่วยของสวีเห้าเซิง เย่เชินหลินถามเสียงเคร่งขรึม：“ตรวจพบรถคันนั้นหรือเปล่า”
ตำรวจที่กำลังตรวจดูแฟ้มเอกสารเงยหน้าขึ้นด้วยความรำคาญ เมื่อมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเย่เชินหลินเขาตอบออกมาอย่างไม่รู้ตัว：“ทะเบียนรถเป็นของปลอม ตอนนี้ยังไม่มีข้อมูลอะไรแน่ชัดครับ”
เซี่ยชีหรั่นผลักประตูเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่นได้สักพักแล้ว เย่เนี่ยนโม่นั่งอยู่ข้างกายสวีเห้าเซิงอย่างเป็นเด็กดี ชั่วพริบตาเดียวที่สวีเห้าเซิงผลักเขาออกไปมีผลกระทบกระเทือนทางจิตใจต่อเขาอย่างมาก
และการที่สวีเห้าเซิงทำเพื่อเย่เนี่ยนโม่จะทำให้วันข้างหน้าความสามารถในการมองเห็นจะลดลงอย่างมาก การพึ่งพาอาศัยของเย่เนี่ยนโม่กับสวีเห้าเซิงและความรู้สึกก็เพิ่มขึ้นถึงขีดสูง นี่คือเรื่องที่ต้องคุยกันทีหลัง
สวีเห้าเซิงยิ้มให้เซี่ยชีหรั่น มองเย่เนี่ยนโม่ด้วยดวงตาที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ เซี่ยชีหรั่นต้องการลูบศีรษะของเย่เนี่ยนโม่เพื่อปลอบโยน แต่เขาหดศีรษะลงไปอีกฝั่งของมือของเธอและวิ่งออกไปนอกห้อง
ณ สนามหญ้าของโรงพยาบาล เย่เนี่ยนโม่นั่งยองๆถอนหญ้าอย่างน่าเบื่อหน่าย ตรงหน้ามีเงาใหญ่มาขวาง หลังจากเงยหน้ามองดูคนมา เย่เนี่ยนโม่ก็ก้มหน้าลงอย่างผิดหวัง คิดว่าต้องโดนดุอีกแล้ว
เย่เชินหลินสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ มีเพียงน้ำเสียงที่เผยความอ่อนโยนที่คนทั่วไปไม่อาจได้ยิน：“เย่เนี่ยนโม่ ลุกขึ้นมา”
เย่เนี่ยนโม่ปัดมือ ลุกขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ คอตกลง น้ำตาเม็ดใหญ่ไหล่ออกมาเป็นสาย เย่เนี่ยนโม่รีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา
“เย่เนี่ยนโม่ จำคำที่พ่อเคยบอกลูกได้ไหม？”เย่เชินหลินมองเย่เนี่ยนโม่ น้ำเสียงเฉียบขาด
เย่เนี่ยนโม่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเล็กน้อย：“จำได้ครับ พ่อบอกว่าเป็นลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ เนี่ยนโม่จะไม่ร้องไห้！” เย่เนี่ยนโม่เงยหน้าขมวดคิ้วตาแดงมองเย่เชินหลิน
“ตอนนี้พ่อจะบอกเรื่องที่สองให้แก่ลูกในฐานะที่เป็นลูกผู้ชาย”เย่เชินหลินตบหลังเนี่ยนโม่เบาๆ และกล่าวอย่างค่อยเป็นค่อยไปว่า：