สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1185 สาวใช้ตัวแสบ 1089

ตอนที่ 1185 สาวใช้ตัวแสบ 1089
“เกิดเป็นลูกผู้ชาย คนอื่นทำกับลูกหนึ่งเท่าลูกต้องทำอีกฝ่ายกลับคืนไปสิบเท่า อีกฝ่ายทำร้ายลูกหนึ่งครั้ง ลูกต้องทำให้อีกฝ่ายไม่มีโอกาสทำร้ายลูกได้เป็นครั้งที่สอง เข้าใจไหม？”
เย่เนี่ยนโม่ยังตกอยู่ในมือใหญ่อันอบอุ่นและน้ำเสียงนุ่มนวลที่หาได้ยากของเย่เชินหลิน ร้องไห้เสียงดังตอบออกมา：“ ไม่เข้าใจครับ”
เย่เชินหลินเผลอยิ้มออกมา ช่วยเช็ดน้ำตาให้เย่เนี่ยนโม่：“สักวัน ลูกจะเข้าใจ”
เซี่ยชีหรั่นกับเย่เนี่ยนโม่ถูกเย่เชินหลินบังคับกลับบ้าน พ่อบ้านเกลี้ยกล่อมให้เย่เนี่ยนโม่ไปเข้านอน เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นเข้ามาในห้องครัว
ภายในห้องครัวมีโจ๊กร้อนๆวางอยู่ เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินอย่างแปลกใจ เขานั่งลงและกินอย่างสง่างาม สิ่งที่เหลืออยู่คือกลิ่นหอมของโจ๊กและเสียงเคี้ยวเบาๆ
“โครกคราก”เสียงท้องร้องประท้วงทำให้เซี่ยชีหรั่นตกใจ ดวงตาเรียวยาวของเย่เชินหลินมองไปที่ท้องของเธออย่างไม่ตั้งใจ
เซี่ยชีหรั่นถูกแววตาเยาะหยันของเย่เชินหลินมองอย่างไม่พอใจ นั่งบนเก้าอี้แล้วหยิบช้อนขึ้นมาตักเข้าปาก
“โอ้ย！ ร้อนๆ！”
เซี่ยชีหรั่นน้ำตาน้ำลายไหลมองเย่เชินหลิน เขาเอื้อมมือยาวออกมา เมื่อเข้าใกล้หน้าผากของเธอ ฝ่ามือที่เดิมที่ทำท่าจะลูบเปลี่ยนเป็นกำปั้น เคาะลงไปเบาๆบนศีรษะของเธอ
“ยัยโง่！”
เซี่ยชีหรั่นต้องการโต้แย้ง ริมฝีปากแดงระเรื่อเม้มเบาๆ ดวงตาของเย่เชินหลินแฝงไปด้วยรอยยิ้มสบตาของอีกฝ่ายที่ขนตาสั่นไหวอย่างเลือนราง ถอยห่างออกมาจากเซี่ยชีหรั่น ยืนตัวตรง นิ้วมือเรียวยาวถูริมฝีปากบางที่ชุ่มชื่นของตนเอง เอ่ยอย่างจริงจัง：
“ฆ่าเชื้อโรค！”
ตอนกลางคืน เย่เนี่ยนโม่อ้อนให้เซี่ยชีหรั่นเล่านิทานให้ตนเองฟัง “หนูน้อยหมวกแดงไม่เชื่อฟังคุณยายวิ่งเข้าไปในป่าเก็บเห็ดเพียงลำพัง จนสุดท้ายถูกหมาป่าตัวใหญ่จับไป”
เย่เนี่ยนโม่เงยหน้าถามอย่างไร้เดียงสา：“หม่ามี๊ อยู่คนเดียวจะถูกหมาป่าตัวใหญ่จับไปหรือเปล่าครับ？”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างจริงจัง เย่เนี่ยนโม่คิดไปคิดมา น้ำเสียงมีความเศร้าซึม：“ลุงสวีนอนอยู่ในโรงพยาบาลคนเดียวจะถูกหมาป่าตัวใหญ่จับไปไหมครับ？”
เย่เนี่ยนโม่มองหน้าเซี่ยชีหรั่นอย่างจริงจังด้วยความเป็นกังวลมาก เธอขยี้ศีรษะของเขาเบาๆอย่างใจดี เพื่อเขาให้สัมผัสได้ถึงความสบายใจ：งั้นหม่ามี๊ส่งรูปของเนี่ยนโม่ให้ลุงสวีดีไหมคะ แบบนี้หมาป่าตัวใหญ่จะได้ไม่กล้ามาจับตัวลุงสวีไป”
เกลี้ยกล่อมเย่เนี่ยนโม่เสร็จ เซี่ยชีหรั่นย่องออกจากห้อง ห้องทำงานของเย่เชินหลินยังคงมีแสงไฟสลัว เสียงคีย์บอร์ดชัดเจนอย่างไม่มีสิ้นสุด
เย่เชินหลินไม่ทันรู้ตัวว่าเซี่ยชีหรั่นมายืนอยู่ที่ประตู ใส่แว่นไร้กรอบนั่งจัดการข้อมูล เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินเงียบๆจากประตู ยกมือถือในมือที่ยังไม่ได้ปิดเครื่องขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
ในวันต่อมาเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นปรากฏบนหน้าหนังสือพิมพ์เต็มไปหมดหลินเจี๋ยขมวดคิ้ววางหนังสือพิมพ์ลง หยิบมือถือกดโทรหาเบอร์ที่คุ้นเคย หลังจากนั้นวางสายอย่างซึมเซา
“ทำไมถึงได้หมกมุ่นอย่างนี้”ซือซือถือแก้วไวน์แดงวางลงบนโต๊ะตรงหน้าของหลินเจี๋ย ด้วยรอยยิ้มบางๆที่คุ้นเคยของหลินเจี๋ย ที่เท้ายังคงมีผ้าพันแผล
สายตาของหลินเจี๋ยกวาดมองซือซือ เธอยิ้มอย่างเข้าใจ：“ไม่เป็นไร ไม่ได้พูดว่าจะเป็นเบี้ยเอาไว้ให้ใช้งานหรือไง？”
“ห้าล้านสำหรับความร่วมมือ？”หลินเจี๋ยถาม
ซือซือจริงจัง：“ถ้าเพราะว่าฉันชอบคุณ จะชอบจนยินดีที่จะเป็นเบี้ยให้คนอื่นจนกระทั่งยอมให้ชีวิตไหมล่ะ？”
“ผมชอบเซี่ยชีหรั่น” หลินเจี๋ยมองซือซือ เธอยิ้มและไม่พูดอะไร เมื่อหันตัวกลับเผยรอยยิ้มที่ลึกซึ้ง ตกปลาแน่นอนว่าต้องใช้ความอดทน จู่ๆก็ถูกหลินเจี๋ยเรียกเอาไว้
หลินเจี๋ยมองผู้หญิงตรงหน้า ดวงตาส่องแสงความเป็นไปได้ออกมาแวบหนึ่ง หยิบไวน์แดงขึ้นมาจิบหนึ่งคำ ถามอย่างไม่เป็นทางการ ：“เรื่องนั้นที่เครื่องประดับแฟชั่นเป็นฝีมือคุณใช่ไหม ดูเหมือนคุณไม่พอใจเซี่ยชีหรั่นมากๆ”
ซือซือมองหลินเจี๋ยอย่างแปลกใจ เสียงสูงเล็กน้อย：“ฉันไม่รู้จักเซี่ยชีหรั่นซะหน่อย ฉันเพียงแค่ทนเห็นพวกคุณถูกเธอหว่านเสน่ห์ไม่ได้ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะเผาบ้านเธอซะเลย！”
หลินเจี๋ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ขยับเข้าไปใกล้ซือซือตรงหน้า เอ่ยคำเตือนออกมาอยากไม่อาจปฏิเสธได้：“ดีที่สุดถ้าไม่ใช่ฝีมือคุณ”
ซือซือจ้องมองกลับไปอย่างไม่ยอม ในใจก็รู้สึกกังวล ไม่ใช่ฝีมือของตนเอง งั้นเป็นฝีมือของใคร？
วันแข่งขันการออกแบบเครื่องประดับใกล้เข้ามาแล้ว เซี่ยชีหรั่นยุ่งจนไฟลนก้น เข็มนาฬิกาชี้ไปที่เลขสิบสอง เธอวางพู่กันลง ถอนหายใจออกมายาวๆ
ร่างกายตกอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น เซี่ยชีหรั่นคิดบิดตัวหนี แต่เมื่อปะทะกับความร้อนด้านล่างท้องของอีกฝ่ายก็ตัวแข็งทื่อฉับพลัน
เย่เชินหลินดึงเอวของเซี่ยชีหรั่นมาบนเตียง กดทับร่างกายที่อ่อนแอของอีกฝ่ายหันไปซุกไซ้บนลำคอละเอียดอ่อนตามใจชอบ
เซี่ยชีหรั่นถูกจับให้เงยหน้าขึ้น เย่เชินหลินยิ้มบางๆ เธอถึงจะมีสติเล็กน้อย รีบใส่ชุดนอนและหดตัวถอยหลัง：“พรุ่งนี้ฉัน พรุ่งนี้ต้องเข้าร่วมการแข่งขัน！”
“แล้วจะทำไม？”คว้าข้อเท้าของเซี่ยชีหรั่นทำให้หญิงสาวที่หนีไปกลับมาอยู่ภายใต้ร่างกายของตนเองใหม่อีกครั้ง เย่เชินหลินสูดดมกลิ่นหอมบนร่างกายของอีกฝ่ายอย่างพิถีพิถัน ซุกไซ้กระดูกไหปลาร้าที่ละเอียดงดงามของอีกฝ่าย
“เย่เชินหลิน！อย่าทำแบบนี้！”เซี่ยชีหรั่นปฏิเสธอย่างระมัดระวัง ในแววตากลับไม่มีความหวังเลยสักนิดเลย
ฝ่ายชายหยุดชะงัก เซี่ยชีหรั่นกระพริบตา ส่งเสียงด้วยความสงสัย：“เย่เชินหลิน？”
เย่เชินหลินคว้าผ้าห่มห่อรอบตัวเซี่ยชีหรั่นด้วยลมหายใจที่ไม่คงที่ ยัดเธอลงในอ้อมแขน ใช้น้ำเสียงโหดเหี้ยมอย่างไม่ต้องสงสัย：“นอน！”
เขา···เขา ไม่เป็นอะไรใช่ไหม เซี่ยชีหรั่นขยับอย่างไม่สบายตัว รู้สึกได้ว่าความร้อนที่แผดเผาบริเวณต้นขาของตนเองขยายออกเล็กน้อย วิธีการลงโทษด้วยการขบหูเบาๆทำให้เธอไม่กล้าขยับตัวซี้ซั้ว
วันต่อมาเซี่ยชีหรั่นมาถึงนิทรรศการการออกแบบอย่างเร่งรีบ โยวเล่อวิ่งออกมาต้อนรับ นำผลงานการออกแบบของเซี่ยชีหรั่นรีบวิ่งไปที่ห้องโถงนิทรรศการ：“ใกล้จะสายแล้ว ชีหรั่นเธอรีบหน่อย！”
ทั้งสองคนวิ่งมาถึงเคาน์เตอร์บริการ โยวเล่อรีบหยิบผลงานออกแบบออกมาจากกระเป๋าของเซี่ยชีหรั่นและส่งให้พนักงาน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา พิธีกรขึ้นมาบนเวทีของนิทรรศการอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสและให้ผู้เข้าแข่งขันทุกคนขึ้นมาบนเวทีเพื่ออธิบายความคิดสร้างสรรค์ เมื่ออ่านชื่อโยวเล่อ เธอแสดงผลงานของตนเองอย่างตื่นเต้น แสดงความคืบหน้าในการออกแบบแต่ละวันผ่าน VCR ได้รับคำชมมากมายจากผู้ชมด้านล่างเวที
เมื่อลงมาจากเวที โยวเล่อยิ้มให้เซี่ยชีหรั่นบางๆ ถึงแม้เซี่ยชีหรั่นจะรู้สึกว่ารอยยิ้มของอีกฝ่ายดูแปลกๆ แต่กลับไม่คิดอะไรมาก
สำหรับเซี่ยชีหรั่นเธอถือว่าเป็นจุดเด่นของการแข่งขันออกแบบนี้อย่างไม่ต้องสงสัย ผู้คนมากมายต่างพากันกระซิบกระซาบ นี่คือผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลังของเย่เชินหลิน ผู้หญิงที่ก่อตั้งเครื่องประดับแฟชั่นด้วยตนเองแท้จริงมีฝีมือมากแค่ไหน
เซี่ยชีหรั่นแสดงรอยยิ้มเล็กน้อยให้พนักงานเปิดภาพของตนเอง มีเสียงฮือฮาดังขึ้น โทนสีเรียบง่าย ลวดลายสลับซับซ้อน การออกแบบเครื่องประดับของเซี่ยชีหรั่นเหมือนกับโยวเล่อทุกประการอย่างไม่คาดคิด！
เซี่ยชีหรั่นหน้าซีดหันไปมองโยวเล่อ ดูเหมือนว่าโยวเล่อจะมองตนเองอย่างงงงัน พิธีกรรีบหาทางทำให้สถานการณ์จบลงด้วยดี：“ดูเหมือนคุณเซี่ยจะหยิบงานของคนอื่นผิดมานะคะ”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างฉุกละหุก เปิดกระเป๋าในมือโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่พบผลงานของตนเอง ด้านล่างเวทีส่งเสียงถอนหายใจ
“ผู้หญิงของเย่เชินหลินแท้จริงเป็นแค่เพียงคนต่ำทรามคัดลอกผลงานของคนอื่น คนอย่างเย่เชินหลินชอบเธอไปได้อย่างไร！”
“ดูเหมือนว่าคนหน้าตาดีจะสามารถยั่วยวนผู้ชายได้จริงๆ”
เสียงซุบซิบเต็มไปหมดทำให้เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จะทำอย่างไร เธอเงยหน้าขึ้นอย่างว่างเปล่าและมองไปรอบ ๆ ภายใต้แสงสลัวสีฟ้าแน่นขนัดไปด้วยผู้คน
เซี่ยชีหรั่นผลักพิธีกรและวิ่งลงจากเวที“ยังไม่ตามไปอีก？”ซือซือชี้ไปยังทิศทางที่เซี่ยชีหรั่นกำลังวิ่งไป กระซิบถามหลินเจี๋ย
เมื่อเห็นว่าหลินเจี๋ยไม่ลังเลที่จะวิ่งตามเซี่ยชีหรั่นไป สายตาของซือซือจับจ้องอยู่ที่โยวเล่อ ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา！
หลินเจี๋ยวิ่งตามไปตลอดทาง เซี่ยชีหรั่นนั่งขดตัวอยู่บนม้านั่งในมุม ไม่ได้ร้องไห้ เพียงแค่จ้องมือถืออย่างใจลอย
หลินเจี๋ยสูดลมหายใจเข้าลึก มองเซี่ยชีหรั่นอย่างเงียบๆ เธอล้วงมือถือออกมา มองภาพของเย่เนี่ยนโม่ นิ้วมือเคลื่อนย้ายอยู่บนรูปภาพ ชายหนุ่มกำลังขมวดคิ้วเคาะบนแป้นพิมพ์ นิ้วมือของเซี่ยชีหรั่นสัมผัสรูปภาพเบาๆ น้ำตาไหลตกกระทบกับจอภาพ
หลินเจี๋ยถอนหายใจ หันตัวไปหยิบมือถือขึ้นมา
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงฝีเท้าที่มั่นคงตรงทางเดิน เธอขยี้ดวงตาแดงก่ำ และก้มหน้าไม่ต้องการคนที่เดินผ่านมามองเห็นสภาพอึดอัดใจของตนเอง
สายตามองเห็นรองเท้าหนังเดินเข้ามา เจ้าของรองเท้าหนังหยุดลงตรงหน้าของเซี่ยชีหรั่น ใช้มือข้างเดียวปัดเศษผมที่ติดบนหน้าผากของเธอเบาๆ
“น่าเกลียดจริงๆ”เย่เชินหลินขมวดคิ้วเอ่ยเบาๆ
เซี่ยชีหรั่นปิดมือถืออย่างตื่นตระหนก น้ำตายังคงไหลรินอยู่ เย่เชินหลินปิดตาของเธออย่างอ่อนโยน สัมผัสได้ถึงความชุ่มฉ่ำในฝ่ามือ
“ไปเอาตัวผู้หญิงที่ชื่อโยวเล่อมาให้ฉัน”นำเซี่ยชีหรั่นที่นอนหลับเข้าไปในรถ เย่เชินหลินออกคำสั่งอย่างเย็นชา
โยวเล่อรีบเดินออกไปนอกโถงนิทรรศการ ในมือถือม้วนกระดาษที่ควรจะเป็นภาพที่ปรากฏบนเวทีในตอนนี้
หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีแดงเข้มปรากฏตัวตรงหน้าเพื่อขวางทางโยวเล่อ เธอทำได้เพียงแค่หยุดเดิน มองผู้หญิงคนนี้ด้วยความสงสัย
“ต้องพูดว่า เธอคือเด็กที่ฉลาดคนหนึ่ง อย่างน้อยฉันก็ชื่นชมเธอมาก” ซือซือม้วนผมหยิกของตนเองที่ตกลงบนไหล่อย่างสง่างาม
“คุณพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ！”โยวเล่อตื่นตระหนกคิดจะเดินไปอีกทางหนึ่ง
“ฉันบอกว่าชื่นชมความกล้าหาญในการรนหาที่ตายของเธอ เธอหนีไม่พ้นหรอก” ซือซือหัวเราะเบาๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้มาขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะไปซ่อนตัวในห้องอื่น มองดูโยวเล่อถูกจับตัวไป
“เธอมีหน้ากากที่ทำให้มีคนรักมากมาย”เย่เชินหลินและรูปภาพของเซี่ยชีหรั่นในมือ กล่าวกับโยวเล่อด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก
โยวเล่อมองเย่เชินหลินด้วยความโลภโมโทสัน กล่าวอย่างเร่งรีบ：“ทั้งหมดที่ฉันทำไปก็เพื่อคุณ！”
“เพื่อฉัน？”เย่เชินหลินเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย ถึงกับรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง
“ชีหรั่นเธอพัวพันกับคนที่ควบคุมอำนาจของบริษัทหลินซื่อ วันนั้นฉันยังเห็นเธอกับนักวิทยาศาสตร์ที่ชื่อว่าสวีเห้าเซิงดูมีความคลุมเครือไม่ชัดเจน เธอไม่คู่ควรกับคุณ” โยวเล่อร้องไห้อย่างงดงาม