สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1194 สาวใช้ตัวแสบ 1098

ตอนที่ 1194 สาวใช้ตัวแสบ 1098
เท้าข้างหนึ่งของเซี่ยชีหรั่นเหยียบความว่างเปล่า หยิบเศษกระจกที่ถูกทุบแตกโบกไปทางเย่เชินหลิน แต่เขาไม่หลบ จึงโดนเศษแก้วแหลมคมแทงเข้าที่แขน
เลือดสดอุ่นๆไหลลงบนมือของเซี่ยชีหรั่น ทำให้เธอชะงักงัน เย่เชินหลินรีบแย่งเย่เนี่ยนโม่ในอ้อมแขนส่งให้พ่อบ้าน
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไรไป？”ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นว่างเปล่ามองเลือดของเย่เชินหลินที่ไหลไม่หยุด
เย่เชินหลินเจ็บมาก เขาค่อยๆแนบดวงตาของเซี่ยชีหรั่นไว้บนไหล่ของตนเอง เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายมองเห็นเลือดบนแขน：“ผมรู้ ชีหรั่น ไม่ต้องรู้สึกผิด”
บนโต๊ะ พ่อบ้านนำกระดาษใบหนึ่งส่งให้เย่เชินหลิน：“นายน้อยเนี่ยนโม่นำมาให้คุณนาย แบบอักษรใช้คอมพิวเตอร์พิมพ์ ในขณะนี้ยังไม่พบผู้ต้องสงสัยในคฤหาสน์ตระกูลเย่”
“สวีเห้าเซิงจะต้องมาตามหาเธอ！”เย่เชินหลินฉีกกระดาษเป็นชิ้นๆ ออกคำสั่งด้วยเสียงเย็นชา ：“นักสะกดจิตผู้เชี่ยวชาญจากประเทศอเมริกาทำไมถึงยังไม่มาอีก”
พ่อบ้านเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก：“ติดต่อเรียบร้อยแล้ว ทางนั้นกำลังพยายามร่วมมือกัน ว่ากันว่ามีข้าราชการอาวุโสกำลังฝึกอบรมอยู่ข้างใน”
เมื่อเซี่ยชีหรั่นฟื้นขึ้นมาพบว่ามือทั้งสองข้างของตนเองถูกมัดด้วยผ้าไหมอีกครั้ง“เย่เชินหลิน”เธอเรียกเบาๆ
เย่เชินหลินวางสัญญาไว้ข้างๆ หันไปช่วยเซี่ยชีหรั่นคลายมัด“ฉันคิดถึงสวีเห้าเซิงจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว”เซี่ยชีหรั่นพึมพำ
“อยากปลูกดอกกุหลาบอีกไหม？”เย่เชินหลินฟังอย่างเงียบ ๆ ถือหมอนรองเอวของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นส่งเสียงหัวเราะออกมา“ไม่กล้าคิดจริงๆ แต่ก่อนฉันเคยรักคุณ？”
“ผมก็ไม่กล้าคิด เพราะคุณไม่เคยพูดว่ารักผมมาก่อน”เย่เชินหลินกล่าวอย่างเงียบ ๆ
เซี่ยชีหรั่นหันหน้าหนีด้วยความละอายใจ มองเห็นสัญญาที่วางไว้ข้างเตียง“เย่เชินหลิน คุณจะซื้อโรงพยาบาลหรือ？”
เย่เชินหลินพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ เก็บสัญญาขึ้นมา ทั้งสองไม่คุยกันต่อ“ฉันพบว่าหัวข้อการสนทนาของพวกเรามันช่างน่าสมเพชจริงๆ ”เซี่ยชีหรั่นพูดหยอกล้อ
เย่เชินหลินหันไปมองเซี่ยชีหรั่น“แล้วไง？”
เซี่ยชีหรั่นขยับข้อมือ สัมผัสได้ถึงแววตาเร่งรัดของอีกฝ่าย กล่าวต่อว่า“บางครั้งฉันก็คิดว่า พวกเราเคยรักกันจริงหรือเปล่า เพราะแม้แต่สีที่คุณชอบที่สุดฉันยังนึกไม่ออก”
“สีดำ”เย่เชินหลินเอ่ยอย่างเงียบๆ
เซี่ยชีหรั่นมึนงง พยายามนั่งไขว่ห้าง จากนั้นก็ล้มลงบนเตียงทั้งตัวเพราะมือที่ถูกมัดเอาไว้
เย่เชินหลินก้มลงไปช่วยเซี่ยชีหรั่นแก้เชือก เธอมองคิ้วที่ขมวดของฝ่ายชายและกล่าวว่า：“มัดฉันไว้แบบนี้แหละ”กล่าวจบก็ประทับลงไปบนริมฝีปากบางที่เม้มแน่นตรงหน้าทันที
ดวงตาของเย่เชินหลินค่อยๆเบิกกว้าง ก้มหน้ามองหญิงสาวในระยะประชิด ขนตาของเซี่ยชีหรั่นสั่นไหวเล็กน้อย ใบหูแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน ยืดคอยาวออกไปสำรวจความใกล้ชิดที่สุดในโลกอย่างดื้อรั้น
ริมฝีปากที่แนบชิดโค้งขึ้นเล็กน้อย เย่เชินหลินปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นเคลื่อนไหว“รู้สึกอย่างไรบ้าง？”
เซี่ยชีหรั่นถอยหลังกลับมาที่ตำแหน่งเดิม กล่าวด้วยความละอายใจเล็กน้อย“มีคนบอกว่า หัวใจเต้นเป็นเกณฑ์ในการทดสอบความรัก ฉันเพียงอยากลองดูว่าก่อนหน้านี้พวกเราตกหลุมรักกันจริงหรือเปล่า”
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว：“แล้วไง”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า ใช้นิ้วจิ้มตรงหัวใจของตนเอง：“มันเต้นแรงมาก แต่ฉันไม่รู้ว่าคือความรักหรือเปล่า”
เย่เชินหลินสูดลมหายใจเข้า จากนั้นเอื้อมไปจับมือของอีกฝ่ายวางไว้บนหน้าอกของตนเอง：“งั้นเกณฑ์ของคุณคงยังมีข้อผิดพลาด หัวใจที่เต้นอยู่ข้างในนี้ ทั้งหมดก็เพราะคุณ”
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยจากคำสารภาพที่ร้อนแรง ดวงตาที่แบ่งแยกผิดถูกชั่วดีหมุนไปมา จงใจเปลี่ยนเรื่องคุย：“เมื่อสักครู่พวกเราคุยถึงไหนแล้วนะ？”
เย่เชินหลินเช็ดน้ำลายของเซี่ยชีหรั่นที่มุมปากของตนเอง เอนหลังกลับสู่ตำแหน่งเดิมอย่างสบายๆ：“สีดำ”
ทั้งสองถามตอบกันไปมา จนดึกขึ้นเรื่อยๆ เซี่ยชีหรั่นสะกิดหลังของเย่เชินหลิน：“คุณนอนหรือยัง？”
เย่เชินหลินพลิกตัวหันไปมองเซี่ยชีหรั่น เธอดึงความกล้าออกมากล่าวว่า：“เย่เชินหลิน ปล่อยฉันไปเถอะ”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นด้วยท่าทางแปลกๆ เห็นมือของอีกฝ่ายกำผ้าห่มแน่น หัวเราะทันที：“จากนั้นล่ะ？คุณจะไปหาสวีเห้าเซิง”
เซี่ยชีหรั่นเลียริมฝีปากแห้งของเธอ เอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก：“บางครั้งไม่ใช่ว่าต้องการอะไรก็ต้องได้สิ่งนั้น อย่างเช่นวันนี้ฉันอยากไปประเทศอิตาลี ก็ไม่สามารถบินไปพรุ่งนี้ได้เลย”
เซี่ยชีหรั่นง่วงเล็กน้อย ยกตัวอย่างวกไปวนมา ไม่ทันรอให้เย่เชินหลินตอบกลับเปลือกตาก็ปิดลง ในความเลือนรางเหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ：“ผมจะให้สิ่งที่คุณต้องการ”
ในความฝันราวกับว่ามีการสั่นสะเทือนเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นคว้าผ้าห่มของตนเอง พลิกตัวอย่างเคยชิน“โครม！”ทั้งตัวตกลงไปบนพรมขนแกะนุ่มๆ！
พรมขนแกะนุ่มมาก ถึงแม้จะตกลงไปก็ไม่เจ็บ เซี่ยชีหรั่นปีนขึ้นมาอย่างงงงวย มองเห็นท้องฟ้าสีครามนอกหน้าต่างและเมฆสีขาวที่มือสัมผัสได้
มองไปรอบ ๆ อย่างเฉยชา พบว่าตนเองมาอยู่บนเครื่องบินอย่างไม่รู้ตัว เซี่ยชีหรั่นไม่สนใจสวมรองเท้า เปิดประตูที่มีอยู่เพียงบานเดียวในเครื่องบิน
เย่เชินหลินใส่แว่นไร้กรอบอยู่หน้าคอมพิวเตอร์สี่เครื่อง กำลังยุ่งอยู่กับงาน เมื่อได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้นเรียกเซี่ยชีหรั่น ：“เข้ามา”
“พวกเรากำลังไปที่ไหน？”เซี่ยชีหรั่นกลืนน้ำลาย
“อีกสิบนาทีจะถึงประเทศอิตาลี”เย่เชินหลินหยุดไปชั่วคราว จากนั้นดูเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้：“ ประเทศอิตาลีที่คุณพูดถึง”
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ชายคนนี้อย่างตกตะลึง เธอเพียงแค่พูดเปรียบเทียบอย่างไม่คิดอะไรก่อนนอน ผู้ชายคนนี้ก็พาเธอมาถึงต่างประเทศในชั่วข้ามคืน
กระแสอากาศทำให้เครื่องบินสั่นสะเทือน เซี่ยชีหรั่นเอื่อยเฉื่อยล้มลงไปตรงหน้า“โครม！”เซี่ยชีหรั่นลูบก้นที่ล้มลงไปเป็นครั้งที่สอง
เย่เชินหลินเอื้อมตัวออกไปแล้วแต่คว้ามือของเซี่ยชีหรั่นไม่ทัน นวดใต้เอวของอีกฝ่ายเบาๆ วิจารณ์ว่า“ มีความยืดหยุ่นไม่เลว”
ภายนอกสนามบินมีรถเบนท์ลีย์ที่ไม่สะดุดตาจอดอยู่ข้างๆ คนอิตาลีร่างสูงใหญ่กำลังมองไปรอบ ๆ หลังจากมองเห็นเย่เชินหลินก็ลังเลเล็กน้อย แต่ยังใช้ภาษาอิตาลีถามออกไป ราวกับไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจภาษาอิตาลีหรือเปล่า จึงใช้ภาษาอังกฤษถามอีกรอบ
เย่เชินหลินใช้ภาษาอิตาลีสื่อสารกับอีกฝ่ายอย่างราบรื่น คนอิตาลีร่างสูงใหญ่พาเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นขึ้นรถด้วยรอยยิ้ม ในไม่ช้ารถก็จอดลงใกล้กับคฤหาสน์ส่วนตัวหลังหนึ่ง
หลังจากคนขับส่งทั้งสองลงจากรถก็ขับออกไปด้านข้าง บริเวณประตูมีคนรอเย่เชินหลินอยู่แล้ว พาทั้งสองเข้าไปในห้องโถงใหญ่
ชายผู้สง่างามในห้องนั่งเล่นสไตล์อังกฤษที่โอ่โถงมองพวกเขาทั้งสองด้วยรอยยิ้ม หน้าต่างฝรั่งเศสบานใหญ่สะท้อนให้เห็นดอกกุหลาบบานด้านนอก
“ผมชื่อ ahern คุณเป็นสาวเอเชียที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยพบมา” ahern ยกมือของเซี่ยชีหรั่นขึ้นมาเบาๆต้องการจูบลงไป
เย่เชินหลินดึงมือของเซี่ยชีหรั่นออกไปได้ทัน พาเธอนั่งลงบนโซฟา：“ที่นี่คือประเทศอิตาลี แม้ว่านายจะเป็นผู้ดีอังกฤษก็ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก”
“NONONO เชินหลิน ทัศนคติของนายที่มีต่อสุภาพบุรุษนั้นอาจจะไม่ถูกต้อง” ahern กลับมานั่งบนโซฟา เสยผมบลอนด์ขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าเข้มยังคงมองไปที่เซี่ยชีหรั่น มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ
เซี่ยชีหรั่นหยิบแก้วชาขึ้นมาบังใบหน้าของตนเองอย่างไม่รู้ตัว ahern หัวเราะเสียงดัง：“เชินหลิน คนรักของนายน่าสนใจมาก ฉันเริ่มชอบเธอแล้วล่ะ”
“วันนี้นายบอกชอบผู้หญิงเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว”เย่เชินหลินส่งรูปในมือให้ ahern อย่างไม่สบอารมณ์
ahern ยักไหล่รับภาพมาและส่งเสียงบ่นว่า：“นายเปิดโปงคำสารภาพที่ลึกซึ้งที่สุดของสุภาพบุรุษได้อย่างไร？”
รับภาพมา ahern กำลังจะอ้าปากพูดก็เห็นแววตาที่ไม่เห็นด้วยของเย่เชินหลิน จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาใช้ภาษาอังกฤษคุยกับเซี่ยชีหรั่นแทน：“ชีหรั่นคนสวย ในฐานะที่เป็นสาวสวยแต่ไม่ได้สวมชุดกระโปรงแบบชนชั้นสูงของอังกฤษช่างน่าเสียดายมาก”
Ahern หันไปพยักหน้าให้กับพ่อบ้านที่ยืนอยู่ด้านข้าง จากนั้นพ่อบ้านจึงเดินมาที่ด้านข้างของเซี่ยชีหรั่น เธอใช้ภาษาอังกฤษกล่าวขอบคุณอย่างราบรื่น ลุกขึ้นเดินตามพ่อบ้านออกไป
“ทำไมถึงไม่บอกคนรักของนาย？”หลังจากเซี่ยชีหรั่นออกไป ahern มองด้านหลังของเธออย่างครุ่นคิด
นิ้วของเย่เชินหลินเคาะบนโต๊ะเป็นจังหวะเบาๆ กล่าวด้วยเสียงต่ำ：“ถ้าคืนนี้ไม่ต้องการให้ฉันส่งผู้หญิงสิบคนขึ้นเตียงของนาย ตอนนี้หันหน้ากลับมามองฉันได้แล้ว”
Ahern ยักไหล่ ถามด้วยความแปลกใจ：“ยากมากที่จะเห็นนายเอาใจใส่คนรักแบบนี้”
เย่เชินหลินเคาะรูปภาพเพื่อเตือนสติ ahern คำพูดที่ชัดเจนทำให้ ahern ยิ้ม：“เธอไม่ใช่คนรัก”
เซี่ยชีหรั่นตามพ่อบ้านเข้าไปในห้องๆหนึ่ง หญิงต่างชาติสองสามคนรีบลุกขึ้น พูดจาไร้สาระเสียงดัง พาเซี่ยชีหรั่นไปอีกห้องหนึ่ง
ชุดกระโปรงสุ่มแบบอังกฤษเต็มไปหมด เซี่ยชีหรั่นถามอย่างไม่อยากเชื่อ：“หรือว่าฉันต้องสวมชุดเหล่านี้？”
คนรับใช้ต่างพยักหน้า ติดตามเซี่ยชีหรั่นมาที่ตู้เสื้อผ้า คนรับใช้สามสี่คนหยิบชุดกระโปรงมาให้เธอเลือกไม่ยอมหยุด ส่วนคนใช้อีกสองคนช่วยทำผม และยังมีคนรับใช้อีกหนึ่งคนถือผ้ารัดหน้าอกกับไม้แขวนเสื้อกระดูกปลาวาฬมา
ภายในห้องรับแขก ahern เปิดภาพชายคนหนึ่งที่ไม่นับว่าเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเย่เชินหลินบนโปรเจคเตอร์“kiu หัวหน้ามาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในอิตาลีตอนนี้ เพียงแต่ว่ากันว่าหายสาบสูญไปนาน บางคนบอกว่าคนที่มีอำนาจในปัจจุบันไม่เคยเป็นเขา แต่เป็นอีกคนหนึ่ง”
เย่เชินหลินถามเสียงต่ำ：“จะหาเขาพบได้อย่างไร？”
Ahern ยักไหล่“ในฐานะสุภาพบุรุษแห่งอังกฤษ ฉันไม่ชอบสไตล์ความงามแบบป่าเถื่อนของอิตาลี เพียงแต่ว่ากันว่า kiu ชอบเครื่องประดับสุดๆ นายสามารถไปที่นั่นเพื่อลองเสี่ยงโชค”
พ่อบ้านเดินมาตรงหน้าของahern เบาๆ ดวงตาของahern มองไปที่ประตูอย่างเป็นประกายรีบก้าวเดินเข้าไป เอ่ยชมความงามของเซี่ยชีหรั่นในชุดกระโปรงบานแบบผู้ดีอังกฤษสมัยก่อน：“ ชีหรั่น คุณเป็นเหมือนดอกกุหลาบที่สวยที่สุดในอังกฤษ ให้ตายเถอะ ผมจะต้องวาดภาพที่สวยงามของคุณออกมา”