สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1201 แม่บ้านของคุณชายเย่ 1105

เมื่อได้ยินคำพูดเยาะเย้ยของเย่เชินหลินแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็เข้าไปในห้อง แม่บ้านที่เตรียมจะไปหยิบนมสดเข้าไปให้เซี่ยชีหรั่น แต่เห็นบนโต๊ะในห้องมีนมสดวางอยู่แก้วหนึ่งแล้ว เธอจึงคิดว่าเซี่ยชีหรั่นจัดการเองและเธอก็ได้ไปทำงานต่อ
เซี่ยชีหรั่นหยิบนมสดแก้วนั้นมาดื่มคำโต ๆ จากนั้นเม้มปาก “ทำไมมีรสชาตินมแปลก ๆ”
“ไหนให้ผมชิมดู?” เย่เชินหลินเดินเข้ามาจากด้านหลังเซี่ยชีหรั่นแล้วจิบนมสดในมือของเธอ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว
“เชินหลิน ชีหรั่น พวกคุณสองคนอยู่ที่นี่เอง” ขณะที่ทั้งสองหันไป ahern ก็ได้มองแก้วนมที่เกือบจะดื่มจนหมดแก้วด้วยความประหลาดใจ
“ก่อนที่ผมจะเล่าอะไรให้พวกคุณฟัง ผมคิดว่าผมอยากถามความรู้สึกของพวกคุณก่อน” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว “คุณอยากให้พวกเรารู้สึกยังไง”
เซี่ยชีหรั่นพูดแทรกขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เริ่มแดงเล็กน้อย “ถ้าจะให้บอกความรู้สึกล่ะก็ ตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนมาก!”
เย่เชินหลินมองใบหน้าที่แดงกระทันหันของเซี่ยชีหรั่นแล้วเหลือบมองไปที่ahern “ช่วยอธิบายหน่อย”
ahernยักไหล่ “ในฐานะสุภาพบุรุษคนหนึ่ง ผมไม่ควรพูดคำพูดเหล่านั้นหรอก แต่ผมแค่อยากจะบอกว่าพวกคุณสองคนคงดื่มนมที่ผสมกับยาเข้าไปแล้วล่ะ”
เย่เชินหลินสีหน้าเปลี่ยนไปและรู้สึกสงสัยทันที ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นแดงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าเกิดจากการถูกวางยาหรือตกใจกับคำพูดของahern
“ทางที่ดีพวกคุณควรกลับไปเคลียร์กันในห้องก่อนนะ” ahernให้คำแนะนำ เขายังไม่ทันพูดขาดคำ เย่เชินหลินก็ได้จุงมือเซี่ยชีหรั่นลงไปที่ชั้นล่างทันที
แม้จะดึงผ้าม่านไว้ แต่แสงแดดบาง ๆ ก็ยังส่องผ่านเข้ามา เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นที่หลบอยู่ในใต้ผ้าห่มออกมา
“ผมไม่เคยเห็นส่วนไหนของคุณอีก” น้ำเสียงของเย่เชินหลินค่อนข้างดุร้าย มือทั้งสองข้างของเขาไหลเข้าไปสัมผัสกับส่วนที่คุ้นเคยนั้นแล้วเปล่งเสียงแห่งความสุขออกมา
“สาวชาวตะวันออก คุณอย่าประมาทคู่ต่อสู้ไปนะ!” เมื่อLucyเห็นกริชที่เซี่ยชีหรั่นทิ้งไว้เธอจึงพูดอย่างไม่พอใจ
เย่เชินหลินที่อยู่ข้าง ๆ ก็เก็บกริชของเซี่ยชีหรั่นขึ้นมาแล้วขมวดคิ้ว
เมื่อLucyเห็นเย่เชินหลินสีหน้าก็เปลี่ยนไป เธอยื่นหมวกให้กับเย่เชินหลิน เย่เชินหลินโบกมือและทำท่าฟันดาบ “เข้ามาเลย!”
การหลบหลีกและการโต้กลับที่สวยงาม จนผ่านไปเพียงครู่เดียวLucyก็ทิ้งดาบในมือ “ฝีมือการใช้ดาบของคุณดีมาก แต่เซี่ยชีหรั่น คุณแพ้ฉันนะ ฉันจะไม่ยอมปล่อย ahern ไปแน่”
“ahern? เซี่ยชีหรั่น?” เย่เชินหลินพูดซ้ำ
“ใช่แล้ว เราเป็นผู้หญิงชาวต่างชาติ ต้องต่อสู้เพื่อสิ่งที่เราต้องการ ฉันชอบahern แน่นอนว่าเธอก็จะชอบเขาได้ แต่ฉันจะไม่ยอมให้เธอง่าย ๆ หรอก” Lucyพูดพล่ามไม่รู้จบ
“เธอกำลังพูดอะไรอยู่?” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้ามองเย่เชินหลินด้วยความสับสน ภาษาอิตาลีของLucyนั้นเธอฟังไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิด
“แย่แล้วค่ะพี่เชินหลิน!” เสี่ยวฉุนวิ่งเข้ามาหาเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินแล้วพูดอย่างกังวล “ตั้งแต่ไปงานเต้นรำ พี่ahernกับเพื่อนของพี่พวกเขาทั้งสองยังไม่กลับมาเลยค่ะ พ่อบ้านบอกว่าพวกเขานั่งรถคันเดียวกันออกไปด้วย”
เมื่อLucyได้ยินก็พูดอย่างไม่พอใจ “คงเป็นผู้หญิงคนใหม่อีกแล้วสินะ” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ขณะนี้มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามารอที่ห้องรับแขกแล้ว “คุณเย่เชินหลินครับ คุณเซี่ยชีหรั่นครับ คุณManuelอยากเชิญชวนท่านทั้งสองไปร่วมงานที่บ้านครับ และหวังว่าท่านทั้งสองจะไม่ปฏิเสธด้วยครับ”
ห้องรับแขกขนาดใหญ่ ไข่มุกราตรีสี่เม็ดถูกวางไว้บนผนังแทนแสงไฟ เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงความหรูหราของเจ้าของบ้านที่นี่
Manuelมองดาวทั้งสิบสามดวงในมืออย่างซ้ำไปซ้ำมาและแอบลุ้นอยู่ในใจลึก ๆ
เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินเดินเข้าไปในพระราชวังอันงดงาม Manuelนั่งอยู่ตรงหน้าแล้วยิ้มให้กับพวกเขาทั้งสอง ชายหนุ่มคนใช้ที่หล่อเหลาคนหนึ่งรินชาให้กับเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลิน
“ขอบคุณค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นพูดเบา ๆ กับคนตรงหน้า คนใช้มองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยความประหลาดใจ เขารู้สึกประทับใจในความงามของเธอตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว แต่ที่น่าตื่นเต้นยิ่งไปกว่านั้นคือการได้มองเธอในระยะใกล้
“ตุบ” เย่เชินหลินและManuelวางเครื่องใช้ลงบนโต๊ะพร้อมกัน บรรยากาศในนั้นค่อนข้างอบอวล
“คุณเย่เชินหลินครับ ผมต้องอธิบายพฤติกรรมของเราในงานแสดงเครื่องประดับในวันนั้นหน่อยครับ” Manuelมือถือดาวสิบสามดวงนั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด
“การประมูลอัญมณีในวันนั้นเป็นการวางแผนลอบสังหารศัตรูของเรา รหัสลับก็คือดาวสิบสามดวง แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดนั้นก็คือทุกอย่างถูกทำลายโดยเซี่ยชีหรั่น” Manuelหันไปมองเซี่ยชีหรั่น
“แล้ว?” เย่เชินหลินพูดด้วยน้ำเสียงอันไร้เยื่อใย
Manuelก็หันกลับมามองอย่างไม่แยแสแล้วพูดอย่างช้า ๆ “ผมจึงมีของขวัญมาแสดงความขอโทษให้กับคุณ” Manuelตบมือแล้วมีสามร่างปรากฏขึ้น
“Manuel ทำแบบนี้กับราชวงศ์อังกฤษคุณไม่กลัวจะเกิดสงครามขึ้นเหรอ?!” ahernลำบากใจ สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกโกรธมาก มากจนแทบจะไม่สามารถรักษาความเป็นสุภาพบุรุษของเขาได้อีกแล้ว หลินเจี๋ยมองที่เซี่ยชีหรั่น จากนั้นก็หันไปทางอื่น
“พี่เชินหลิน ช่วยเสี่ยวฉุนด้วย” เสี่ยวฉุนตะโกนร้องเรียกเย่เชินหลินด้วยความเสียใจ ahernพาเสี่ยวฉุนเข้ามาแล้วจับคางของเธอไว้ด้วยนิ้วมือที่เรียวยาว เขาสามารถสัมผัสถึงความสั่นกลัวได้อย่างชัดเจนภายใต้ใบหน้าบาง ๆ ของเธอ จากนั้นเขาถอนหายใจแล้วพูดต่อ
“เย่เชินหลิน ผมไม่คิดว่าคุณจะลืมพ่อของผู้หญิงคนนี้ที่ถูกฆ่าเพราะคุณและจะไม่ลืมนิ้วมือของผู้หญิงคนนี้ถูกตัดอย่างน่าสังเวชเพราะคุณนะ”
ในขณะที่พูดไปด้วย Manuelก็ดึงถุงมือที่เสี่ยวฉุนสวมอยู่ทุกวันออก ฝ่ามือที่ไม่ได้สัมผัสกับแสงแดดมานานตลอดทั้งปีนั้นขาวเนียนกว่าปกติ เมื่อมองแล้วสามารถเห็นนิ้วก้อยที่ขาดหายไปส่วนหนึ่งได้อย่างชัดเจน
“อย่า! อย่าเปิดออก คืนถุงมือให้ฉันนะ” เสี่ยวฉุนกรีดร้องอย่างขมขื่น เธอมองไปที่เย่เชินหลินอย่างหมดหวังแล้วพยายามใช้แขนเสื้อปิดนิ้วที่ขาดไป จากนั้นเย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชาว่า “นายคิดจะทำอะไร?”
Manuelยกนิ้วของเสี่ยวฉุนขึ้นแล้ววางไว้ตรงหน้าของเย่เชินหลิน เสียงแหบแห้งอันโหดร้ายนั้นค่อย ๆ ดังขึ้น “ผมต้องการให้คุณทิ้งเซี่ยชีหรั่นไว้ด้วยความเต็มใจ และผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ยอมสละทุกอย่างเพื่อคุณคนนี้ คุณสามารถเอาเธอไปได้”
“Manuel ทางที่ดีนายควรรู้ตัวว่านายกำลังทำอะไรอยู่นะ” สายตาของเย่เชินหลินเต็มไปด้วยเปลวไฟลุกไหม้ สองมือของเขาดึงแขนเซี่ยชีหรั่นไว้และพร้อมออกไปทันที
“คนทั้งสองก็เป็นคนรู้จักของคุณ เป็นคนเคยช่วยคุณไว้ คุณจะทิ้งเขาไปแบบนี้จริง ๆ เหรอ?” Manuelพูดด้วยเสียงสูงจากด้านหลัง
เย่เชินหลินหยุดเดินและมองไปที่เซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นเห็นความลำบากใจนัยน์ตาของเย่เชินหลิน เธอเห็นความเจ็บปวดของเขาและเสียงร้องไห้ของเสี่ยวฉุนยังคงดังอยู่ข้างหูของเธอ
“ปล่อยผู้หญิงในมือนายนะ” เย่เชินหลินบีบมือที่จับไว้อย่างรุนแรงจนเซี่ยชีหรั่นถึงขั้นต้องร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา จากนั้นก็ปล่อยมือ
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินด้วยความตกใจ เธอเตรียมจะอยู่ต่อตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าเย่เชินหลินจะเลือกเสี่ยวฉุนแทนที่จะเป็นเธอ! คำพูดที่พูดออกมาจากปากของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นต้องมองเย่เชินหลินเหมือนคนแปลกหน้า
ทุกสิ่งที่เขาทำกับเสี่ยวฉุนก่อนหน้านี้เป็นของปลอมหมดเลยหรือ ผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
“เชินหลิน” หลินเจี๋ยตะโกนเรียกเย่เชินหลินแล้วส่ายหัว เขารู้ว่าเย่เชินหลินกำลังคิดจะทำอะไร แม้สิ่งนี้จะทำให้เซี่ยชีหรั่นต้องเสียใจและเป็นโอกาสของเขา แต่เขาก็ไม่อยากเห็นเซี่ยชีหรั่นต้องเสียใจอยู่ดี
เย่เชินหลินได้แต่มองไปที่manuelด้วยสีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก manuelผลักเสี่ยวฉุนเบา ๆ “ตามใจคุณนะคุณเย่”
“เย่เชินหลิน ฉันอยากถามคุณสักครั้ง คุณคิดดีแล้วใช่ไหม?” ร่างกายของเซี่ยชีหรั่นเย็นเฉียบราวกับว่าเพิ่งถูกจับออกมาจากถ้ำน้ำแข็ง เธอถามเย่เชินหลินด้วยความจริงใจ
ปล่อยไปอย่างรวดเร็ว สถานการณ์บ่งบอกได้ถึงทุกอย่าง
“พี่เชินหลิน!” เสี่ยวฉุนวิ่งเข้าไปกอดเย่เชินหลินไว้ด้วยสภาพร่างกายที่สั่นไปทั้งตัว เย่เชินหลินไม่มีการตอบสนองใด ๆ ได้แต่ยืนตรงแล้วหันหลังให้กับเซี่ยชีหรั่น
“คุณไปเถอะ” เซี่ยชีหรั่นสูดลมหายใจเข้า ความผิดหวังครั้งใหญ่ในใจทำให้เธออยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้
ร่างของเย่เชินหลินหยุดไปชั่วคราว ขาของเขาเหมือนก้อนหินหนักเป็นพันตันที่ไม่สามารถขยับได้ จนกระทั่งเสี่ยวฉุนร้องออกมาอย่างกังวล “พี่เชินหลิน”
“คุณก็ไปเถอะ ขอร้องแล้วล่ะ คุณไปเถอะ” เซี่ยชีหรั่นหันหลังให้กับหลินเจี๋ยแล้วพูดเบา ๆ หลินเจี๋ยมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความซับซ้อนแต่สุดท้ายก็เดินจากไป ซึ่งเซี่ยชีหรั่นก็ไม่เคยต้องการเขา
“พวกเขาไปกันหมดแล้ว คุณเซี่ย?” Manuelมองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยความสนใจ
“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยความโกรธ
“เป็นนักพยากรณ์ และแต่งงาน” Manuelยื่นกริชให้เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นรับกริชนั้นมาแล้วแทงไปที่Manuel แต่ก็ได้หยุดลงก่อนที่จะถึงตัวเขา “ทำไมไม่หลบ คุณไม่กลัวฉันจะจบชีวิตคุณเหรอ?”
Manuelมองไปที่ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เย่เชินหลินปกป้องคุณดีเกินไป ดังนั้นหัวใจของคุณยังห่างไกลจากระดับความเด็ดขาดเหมือนเขา”
เมื่อได้ยินชื่อของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นยังตราตรึงภาพที่เขาเดินจากไป แขนของเธอถูกManuelจับไว้แน่น ๆ แล้วเขาก็เดินเข้าไปในห้อง เซี่ยชีหรั่นจึงพูดด้วยความตกใจ “คุณจะไปไหน?”
“ไปที่ที่สำคัญที่หนึ่ง ทำเรื่องที่สำคัญเรื่องหนึ่ง” Manuelจับเซี่ยชีหรั่นไว้แน่น ๆ เพื่อไม่ให้เธอหนีไปได้
“พี่เชินหลินค่ะ พี่เป็นอะไรไป?” เสี่ยวฉุนจับมือของเย่เชินหลินไว้ ตั้งแต่แยกจากเซี่ยชีหรั่นเขาไม่ได้พูดอะไรอีกเลย
“เสี่ยวฉุน” เย่เชินหลินเงยหน้ามองเสี่ยวฉุนแล้วเอามือออกจากตัวเธอ
เมื่อเห็นเย่เชินหลินเริ่มสนใจเสี่ยวฉุนก็มองเขาอย่างมีความสุข ที่เย่เชินหลินเลือกเธอในวันนี้มันหมายถึงเธอสำคัญกว่าเซี่ยชีหรั่นแล้วใช่ไหม?
“คุณพ่อของคุณเคยช่วยชีวิตผมไว้ คุณก็ต้องเสียนิ้วเพราะผมด้วย” เย่เชินหลินค่อย ๆ พูด แต่คำพูดของเขาทำให้เสี่ยวฉุนเริ่มตื่นตระหนก เธอจึงรีบพูดอย่างรวดเร็ว “แต่พวกเราทำด้วยความเต็มใจนะ”