สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1202 แม่บ้านของคุณชายเย่ 1106

เย่เชินหลินส่ายหัวแล้วพูดต่อ “วันนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะตอบแทนบุญคุณของพวกคุณแล้วนะ รู้ไหม?”
หลังจากที่เย่เชินหลินพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและเดินออกไปทันที เสี่ยวฉุนรีบตามไปเพื่อหยุดเขา “พี่จะไปช่วยเซี่ยชีหรั่นเหรอ? พี่รู้ไหมว่า Manuelมีคนกี่คน พี่จะสู้เขาได้เหรอ? ถ้าไปแบบนี้พี่ต้องตายฟรีอย่างแน่นอน”
เย่เชินหลินมองไปที่เสี่ยวฉุนด้วยความเย็นชา ริมฝีปากของเขากดไว้แน่น ๆ เสี่ยวฉุนค่อย ๆ ถอยหลังแล้วพูดอย่างผิดหวัง “หลายปีมานี้หนูไม่เคยอยู่ในใจพี่เลยจริง ๆ ที่พี่เลือกที่จะช่วยหนูก็เพราะว่าคุณพ่อเคยช่วยพี่ไว้ใช่ไหม?”
ไม่มีการตอบสนองใด ๆ ผู้ชายคนนั้นยังคงเดินหนีเธอไปอย่างไม่ลังเล เสียงรถดังขึ้น รถคันดังกล่าวหักโค้งแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ได้หายไปจากสายตา
แสงเทียนสลัวที่ดั้งเดิมที่สุด รูปแบบที่แปลกประหลาดและซับซ้อน ประโยคที่ฟังไม่รู้เรื่องแม้แต่สักคำ หญิงชราคนหนึ่งลืมตาแล้วมองไปที่เซี่ยชีหรั่นและดาวสิบสามดวงในมือเธอ “นักพยากรณ์?”
Manuelเดินไปข้างหน้าแล้วคุยกับหญิงชราคนนั้นด้วยภาษาอิตาลี จากนั้นเริ่มพูดเสียงสูงขึ้น “ทำไมผมถึงแต่งงานกับเธอไม่ได้ ในคำพยากรณ์นั้นการแต่งงานของหมอดูต้องอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ?”
“Manuel ต้องเป็นซีซาร์หรือลูกหลานของซีซาร์เท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์แต่งงานกับหมอดู(นักทำนาย) และครอบครัวของคุณเป็นเพียงองครักษ์ของซีซาร์เท่านั้น ซึ่งไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าใกล้หมอดูด้วยซ้ำ”
Manuelขมวดคิ้ว มองหน้าเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดต่อ “ถ้าผมต้องการแต่งงานกับเธอให้ได้ล่ะ?”
หญิงชราถอนหายใจแล้วพูดต่อ “Manuel สาเหตุที่คุณอยากแต่งงานกับเธอเพราะว่าเธอคือหมอดูหรือว่าคุณตกหลุมรักเธอกันแน่?”
Manuelขมวดคิ้วแน่น ๆ แล้วมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่รู้ตัว? ตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้หรือ? ไม่ หลายวันที่ผ่านมาเขาแค่คิดถึงผู้หญิงคนนี้ก็จะนึกถึงดาวสิบสามดวง เขาไม่ได้รักผู้หญิงคนนี้เลย เขาแค่ต้องการใช้เธอเป็นประโยชน์เท่านั้น
“พวกคุณเคยคิดจะถามความคิดเห็นของฉันไหม? ฉันไม่เห็นด้วย!” เซี่ยชีหรั่นพูด
Manuelยืดตัวตรงแล้วเดินเข้าไปพูดกับเซี่ยชีหรั่น “นอกจากเย่เชินหลินแล้วยังมีเหตุผลอื่นที่คุณไม่เห็นด้วยไหม?”
เซี่ยชีหรั่นหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดอย่างใจเย็น “ฉันยังมีลูก”
ทันใดนั้นเสียงพูดของหญิงชราดังขึ้นด้วยความโกรธ “เป็นนักพยากรณ์นอกจากจักรพรรดิซีซาร์แล้วจะมีลูกกับคนทั่วไปได้อย่างไร”
Manuelพูดอย่างประหลาดใจ “คุณเคยมีลูกแล้ว ทำไมยังดูสาวขนาดนี้?”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว ดวงตาของเธออ่อนโยนขึ้นทันทีเมื่อนึกถึงเย่เนี่ยนโม่ “ฉันรักลูกของฉันมาก ฉันไม่รู้ว่านักพยากรณ์ที่ว่านั้นคืออะไร แต่ถ้าให้เลือกฉันจะเลือกลูกของฉันอย่างแน่นอน”
Manuelส่ายหัวแล้วยิ้มพูด “ไม่ เดี๋ยวคุณจะชอบความรู้สึกที่อยู่เหนือคนอื่นของนักพยากรณ์เอง”
ในห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ เซี่ยชีหรั่นย้ำกับคนรับใช้ที่ยืนอยู่กันเป็นแถวอีกครั้ง “ขอบคุณ เดี๋ยวฉันอาบเอง”
คนรับใช้ต่างก็ยืนอยู่ข้าง ๆ และใช้ภาษาอิตาลีที่เซี่ยชีหรั่นฟังไม่เข้าใจ เธอรู้สึกหงุดหงิดมาก จนไม่มีทางเลือกและต้องปล่อยตามใจพวกเธอ
สาวใช้ที่คอยปรนนิบัติเซี่ยชีหรั่นมีประมาณเจ็ดถึงแปดคน สาวใช้เหล่านั้นหยิบผงหินสีขาวออกมาแล้วถูลงบนผิวของเซี่ยชีหรั่น ด้วยผิวกายขาวเนียนของเซี่ยชีหรั่นที่เป็นธรรมชาติอยู่แล้วก็ยิ่งเนียนนุ่มขาวใสมากขึ้น
“ฉันต้องใส่ชุดนี้?” เซี่ยชีหรั่นชี้ไปที่ชุดพื้นเมืองที่แปลกใหม่ ซึ่งเป็นชุดเอวลอยเซ็กซี่โชว์แผ่นหลังและกางเกงทรงกระบอกที่เต็มไปด้วยสไตล์ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
เซี่ยชีหรั่นเสยผมเพื่อปกปิดแผ่นหลังที่เรียบเนียนของเธอ จากนั้นคนกลุ่มนั้นก็พาเธอไปที่ประตู Manuelได้ยืนรอเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่หน้าประตูเรียบร้อยแล้ว ทันทีที่เห็นเซี่ยชีหรั่นเขาก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “เจ้าหญิงของผม เดี๋ยวคุณจะหลงรักตำแหน่งที่ได้มาจากนักพยากรณ์อย่างแน่นอน”
ประตูบานใหญ่ที่ต้องใช้แรงเปิดถึงสองคนส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้น ผู้คนหลายร้อยคนที่ยืนอยู่ในห้องเมื่อได้เห็นเซี่ยชีหรั่นแล้วก็ต้องกลั้นหายใจและเปิดทางให้เธอตามสัญชาตญาณ
Manuelผลักหลังเซี่ยชีหรั่นเบา ๆ เซี่ยชีหรั่นหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินขึ้นตามบันไดไปยังที่นั่งสูงสุด ซึ่งเป็นบัลลังก์ที่นั่งที่เต็มไปด้วยอัญมณีและแสงทองแพรวพราว
ทุกคนเฝ้ามองเซี่ยชีหรั่นค่อย ๆ เดินขึ้นไปยังบนบัลลังก์ทองคำนั้น พวกเขาต่างเฝ้าคอยที่นั่งที่ไม่มีใครเคยนั่งมานับหลายร้อยปีและผู้หญิงชาวตะวันออกที่น่าอัศจรรย์คนนี้
“Manuel คุณว่าผู้หญิงชาวตะวันออกคนนี้ก็คือนักพยากรณ์เหรอ คนตะวันออกที่อ่อนแอเช่นนี้จะเป็นไปได้อย่างไร เธอไม่ใช่คนอังกฤษ ไม่ใช่คนอิตาลีแต่เป็นคนจีน?” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดด้วยความไม่เชื่อถือ จากนั้นก็มีหลาย ๆ คนเห็นด้วยกับเธอ
Manuelหัวเราะเบา ๆ แล้วหันกลับไปพยักหน้าเพื่อให้ลูกน้องเอาถาดไปวางไว้ตรงหน้าของเซี่ยชีหรั่นและสั่งให้เซี่ยชีหรั่นถือดาวสิบสามดวงในถาดนี้ไว้ด้วย
เซี่ยชีหรั่นเข้าใจความหมายของManuelดี เธอจึงได้แต่นั่งอยู่บนบัลลังก์เบื้องบนนั้นแล้วมองผู้คนหลายร้อยคนด้วยสายตาที่เย็นชา
คนเหล่านี้ล้วนมาจากบุคคลสำคัญของทุกฝ่าย แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดกำลังยืนเกาะกลุ่มคุยกันถึงเรื่องนี้
มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เซี่ยชีหรั่นตลอด จนเซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้แล้วหันไปมอง “Lucy?”
Lucyมองไปที่เซี่ยชีหรั่นแล้วตกใจในความเป็นนักพยากรณ์ตำแหน่งที่ทุก ๆ คนในนี้ต้องการของเธอ เซี่ยชีหรั่นเดินลงจากบัลลังก์ที่นั่งแล้วเดินเข้าไปหาLucyท่ามกลางสายตาของผู้คน “คุณก็เป็นสมาชิกขององค์กรนี้ด้วยเหรอ? Ahernรู้แล้วยัง?”
ครอบครัวของLucyเป็นเพียงครอบครัวที่เสื่อมถอยจากท่ามกลางผู้มีอำนาจในคนกลุ่มนี้เท่านั้น เนื่องจากเซี่ยชีหรั่นกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนในตอนนี้ จึงทำให้สีหน้าการแสดงออกของLucyนั้นไม่เป็นธรรมชาติ เธอพยักหน้าและรู้สึกว่าการสนทนาเช่นนี้มันจะไม่ค่อยดีนัก เธอจึงเพิ่มประโยคอื่นขึ้นมา “พ่อของฉันใช่ ส่วนahernไม่รู้”
“เซี่ยชีหรั่น ฉันแพ้แล้ว เธอเหนือกว่าฉันมากเกินไป” Lucyพูดด้วยความจริงใจ
“ฉันไม่ได้ชอบahern” เซี่ยชีหรั่นรีบตัดคำพูดของอีกฝ่ายแล้วอธิบายอย่างรวดเร็ว
Lucyทำหน้าตาประหลาดใจ “แต่เสี่ยวฉุนบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ahernชอบที่สุด หรือว่าเสี่ยวฉุนโกหกฉัน แล้วเพื่ออะไร?”
เซี่ยชีหรั่นและLucyต่างก็คิดถึงเสี่ยวฉุนคนที่สำคัญที่สุด “Lucy คุณรู้จักนักพยากรณ์”
ManuelถามLucyเบา ๆ ความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นนัยน์ตาของLucy ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ใจดีอย่างที่คิดเลย
วงกลมทรงกระบอกสีดำแข็งจ่อไปที่เอวอันบอบบางของLucy Manuelข่มขู่ด้วยสีหน้าอันเป็นมิตร “เซี่ยชีหรั่น เธอเป็นเพื่อนของคุณ คุณจะทำอย่างไร?”
Lucyมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความหวาดกลัว ริมฝีปากของเธอเริ่มสั่นเล็กน้อย เสียงของเธอแหบแห้งจนพูดไม่ออก “Manuel คุณใจเย็น ๆ ก่อน ถ้าทำแบบนี้ผู้คนที่มีเกียรติในนี้คงไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
Manuelเพิ่มแรงกดในมือโดยที่ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเซี่ยชีหรั่นก็กัดฟันแล้วพูดกับManuel “ฉันเกลียดคำข่มขู่ของคุณมาก”
เซี่ยชีหรั่นเดินกลับไปที่นั่งตามคำข่มขู่ของManuel เธอหยิบดาวสิบสามดวงขึ้นมาแล้วใช้หัวแม่มือกดลงไปเบา ๆ จนดาวสิบสามดวงในมือของเธอส่งเสียงออกมา
“โอ้วพระเจ้า มีคนเปิดดาวสิบสามดวงเล่มนี้ได้แล้วจริง ๆ เธอทำได้ไง!” ผู้คนต่างรู้สึกแปลกใจแล้วมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างไม่น่าเชื่อ
“นักพยากรณ์ผู้ยิ่งใหญ่ เราขอสรรเสริญท่าน” Manuelปล่อยLucyแล้วเดินไปที่ด้านล่างของบันไดและโค้งคำนับเซี่ยชีหรั่นอย่างนุ่มนวล
การกระทำของManuelส่งผลให้กับทุกคนในงาน จนทำให้ค่ำคืนนี้ผู้คนที่สูงส่งในอิตาลีต่างก็พากันมาแสดงความเคารพต่อผู้หญิงชาวตะวันออกคนนี้
เมื่อเห็นใบหน้าที่เริ่มกลายเป็นสีแดงของเซี่ยชีหรั่น Manuelก็ได้ยิ้มอย่างพึงพอใจมาก เขาค่อย ๆ เดินขึ้นบันไดแล้วกระซิบพูดกับเซี่ยชีหรั่นเบา ๆ “เป็นยังไงบ้าง การที่ได้เป็นจอมคนเหนือชนชั้นมันรู้สึกดีใช่ไหม”
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเธอ แม้ฝ่ายตรงข้ามจะมีใบหน้าอันหล่อเหลาเหนือผู้คนทั่วไป แต่เซี่ยชีหรั่นก็ยังรู้สึกขนลุก
“ฉันมีเรื่องอยากจะประกาศให้รู้” เซี่ยชีหรั่นยกดาวสิบสามดวงในมือขึ้น
Manuelขมวดคิ้วแล้วมองไปที่เซี่ยชีหรั่น เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ ผู้คนที่กำลังพูดคุยกันอยู่ก็เงียบลงแล้วมองมาที่เซี่ยชีหรั่นด้วยความสงสัยทันที
“ฉันมีลูกแล้ว ฉันไม่ใช่นักพยากรณ์อะไรของพวกคุณหรอก สำหรับฉันแล้วกริชเล่มนี้มันเป็นเพียงวัตถุของตาย ฉันจะไม่ยอมหยุดชีวิตของตัวเองเพื่อสิ่งนี้หรอก”
เซี่ยชีหรั่นยกกริชในมือของเธอขึ้นแล้วตะโกนพูดอย่างเสียงดังจนทำให้ทุกคนต้องหันมามองเธออย่างใจจดใจจ่อ เมื่อพูดจบเธอก็โยนกริชเล่มนั้นลงที่พื้นทันที
“คุณกำลังทำอะไรอยู่!” Manuelหยิบกริชขึ้นมาจากพื้น
“คุณไม่เข้าใจเหรอว่าเธอพูดถึงอะไรอยู่?” หน้าต่างด้านข้างถูกเปิดออกแล้วมีร่างสีดำสองร่างปีนลงมาจากด้านนอกหน้าต่างอย่างคล่องตัว จากนั้นก็ตรงเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่นตามสายลม
เย่เชินหลินกวาดสายตาไปที่รอบ ๆ จากนั้นหันไปมองเซี่ยชีหรั่นที่กำลังจับตามองเขาอยู่ หลินเจี๋ยแย่งมีดแล้วชี้ไปที่คอของManuelแล้วพูดกับทุกคนในงาน “คำแนะนำของผมที่มีต่อคุณคืออย่าขยับ”
เซี่ยชีหรั่นเม้มปากแน่น ๆ ไม่ได้พูดอะไร เย่เชินหลินจับมือของเซี่ยชีหรั่นขึ้นมาแล้ววางจูบลงเบา ๆ “เจ้าหญิงของผม ผมให้คุณรอนานเกินไป”
Manuelกัดฟันพูด “เธอเป็นนักพยากรณ์ เธอต้องอยู่ที่นี่ ต้องเป็นของผม”
เย่เชินหลินเลิกคิ้วอย่างสบายใจแล้วโอบไปที่เอวของเซี่ยชีหรั่นและสัมผัสความอบอุ่นจากร่างกายของเธอ “เป็นของคุณ? ไม่ เธอจะทำให้คุณน่าเกลียดมากกว่าเดิมเท่านั้น”
เมื่อเทียบกับความใจเย็นของเย่เชินหลิน ดวงตาสีน้ำตาลของManuelเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่อยากจะทุบเขาให้แหลกเป็นชิ้น ๆ “วันนี้ผมจะให้คุณตายที่นี่อย่างแน่นอน!”
เหล่าผู้คนสูงส่งที่คอยสนับสนุนนักพยากรณ์และManuelต่างก็มีเสียงสะท้องขึ้นมาว่า “ชาวตะวันออก ปล่อยมือจากนักพยากรณ์แล้วไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะ!”
เสียงทั่วทุกมุมดังขึ้นเรื่อย ๆ ผู้คนหลายร้อยคนรวมตัวกันประท้วงอย่างรุนแรง Manuelมองไปที่เย่เชินหลินอย่างได้ใจ หลินเจี๋ยใช้กริชจี้ไปที่คอของManuelใกล้ขึ้น เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นรอยยิ้มแปลก ๆ ของชายคนนั้นเธอก็รีบตะโกนบอกหลินเจี๋ย “ออกไปเร็ว ๆ”