สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1211 สาวใช้ของคุณเย่ 1115

บทที่ 1061 สาวใช้ของคุณเย่ 983
เย่เชินหลินอาจจะไปเจรจาธุรกิจ หรืออาจจะมีธุณอะไร ลางสังหรณ์บางอย่างแวบขึ้นในหัวของเซี่ยชีหรั่น สุดท้ายก็เอ่ยออกมาว่า “แท็กซี่ ตามรถข้างหน้าไป”
รถจอดที่โรงพยาบาลจิตเวชชื่ออานรี่หยวน เซี่ยชีหรั่นเดินตามหลังเย่เชินหลินไป เย่เชินหลินกำลังคุยเรื่องบางอย่างกับคนในล็อบบี้ จากนั้นคนในล็อบบี้และเย่เชินหลินก็เดินไปที่ด้านข้างของทางเดิน เซี่ยชีหรั่นจึงถือโอกาสแอบเข้ามา
เย่เชินหลินดูกังวล เขารีบเดินไปจนกระทั่งมาหยุดที่ประตูห้อง เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าอยู่ข้างประตูและได้สติขึ้นมา ประหลาดใจที่เธอตามเย่เชินหลินมาถึงสถานที่เช่นนั้น
เสียงที่คุ้นเคยในห้องทำให้เซี่ยชีหรั่นได้สติขึ้นอย่างสมบูรณ์ “เย่เชินหลิน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะมีวันที่คุณจะมาเยี่ยมฉัน เพื่อไม่ให้ฉันทำร้ายเซี่ยชีหรั่น คุณจึงขังฉันไว้ที่นี่” เสียงของโยวเล่อกำลังเยาะเย้ย
เซี่ยชีหรั่นตกใจมากที่ได้ฟังคำพูดของโยวเล่อขณะที่เย่เชินหลินพูดในห้องพูดเบาๆว่า”บุคลิกผิดแผกและมีอาการซึมเศร้ารุนแรง นี่คือที่ที่คุณควรจะอยู่”
“แล้วคุณจะทำอะไรอีก?” โยวเล่อเยาะเย้ย
“เกาะอัลดาบรา” คำพูดของเย่เชินหลินทำให้เลือดบนใบหน้าของโยวเล่อที่เคยหยิ่งผยองหายไปอย่างสิ้นเชิง
“ฉันจะไม่ให้ยาแก้พิษกับคุณ พวกคุณอยู่ด้วยกันไม่ได้” โยวเล่อพึมพำอย่างบ้าคลั่ง
เสียงฝีเท้าในทางเดินที่ห่างไกลค่อยๆดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นก็ได้สติขึ้นมา เธอจึงออกจากที่นี่ราวกับจะหนี
กลับมาบ้านแล้วก็หลับไปอย่างมึนงง ทว่ากลับรู้สึกถึงรอยจูบที่หน้าผากด้วยความทะนุถนอมและความเป็นห่วง
วันรุ่งขึ้นเซี่ยชีหรั่นลืมตาขึ้น ร่องรอยข้างๆแสดงให้เห็นว่าเย่เชินหลินไม่ได้กลับมาเมื่อคืนนี้ เป็นไปได้ไหมว่ารอยจูบเมื่อคืนนี้ เป็นเพียงความฝันกึ่งหลับกึ่งตื่น?
เซี่ยชีหรั่นออกไปและคนรับใช้ก็มาถือของประดับตกแต่งเฟอร์นิเจอร์ เซี่ยชีหรั่นถามอย่างแปลกใจ “เป็นอะไรไป วันนี้มีเรื่องอะไรรึเปล่า?”
คนรับใช้ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นและยื่นนิ่งอยู่กับที่ แม่บ้านจึงรีบเดินออกมาจากด้านข้างและพูดด้วยรอยยิ้มกับเซี่ยชีหรั่นว่า “คุณผู้หญิง คุณมาทานอาหารเช้าก่อนดีกว่า”
“คุณผู้หญิงเหรอ? วันนี้ก็เรียกว่าคุณผู้หญิงงั้นเหรอ” จู่ๆเสียงแหลมนั้นก็ดังขึ้นที่บันได โยวเล่อมองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยใบหน้าตกใจ
คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆเกือบจะก้มศีรษะลงแล้วขยับเฟอร์นิเจอร์ในมือขึ้นไปชั้นบน แต่เสียงแหลมของโยวเล่อก็ดังขึ้น “จัดการให้เรียบร้อย ฉันไม่ต้องการของเหล่านี้แล้ว แทนที่ของใหม่ทั้งหมด”
“คุณผู้หญิง คุณผู้ชายไปบริษัทแล้ว” พ่อบ้านโน้มตัวไปหาเซี่ยชีหรั่นและกระซิบบอก เย่เชินหลินกลับมากับผู้หญิงคนนี้เมื่อคืนนี้ เธอบังคับตัวเองไม่ให้ถามเรื่องผู้หญิงคนนี้
ผู้หญิงประเภทนี้ดูยากที่จะรับมือ คุณพ่อบ้านก็แอบช่วยเซี่ยชีหรั่นปาดเหงื่อ “เซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินเป็นของฉัน” โยวเล่อยืนที่อยู่บนบันได ยิ้มด้วยผยอง ใบหน้าที่แต่งแต้มอย่างปราณีตทำให้เซี่ยชีหรั่นตัวสั่น
นอกสำนักงานของเย่เชินหลิน จางเฟิงอี้กล่าวเกือบขอโทษ “ท่านประธานบอกว่าจะไปประชุมครับ”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า “เขาคงจะสั่งไว้ว่าไม่อยากพบใช่มั้ย” จางเฟิงอี้พยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วนใจ เย่เชินหลินพูดเช่นนั้นจริงๆ
เย่เชินหลินยืนอยู่หน้าหน้าต่างฝรั่งเศส มองดูเซี่ยชีหรั่นจากไปเพียงลำพังแล้วกำหมัดแน่น
“คุณอยากอธิบายทุกอย่างให้คุณผู้หญิงเข้าใจหน่อยหรือ” จางเฟิงอี้กล่าวพร้อมกับยืนอยู่ข้างหลังเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินมองไปที่ด้านหลังอันห่างไกลและเงียบไปชั่วขณะ “ไม่จำเป็น”
ทันทีที่เดินเข้าไป เซี่ยชีหรั่นก็เห็นคนรับใช้ทั้งหมดรวมทั้งแม่บ้านกำลังดึงวัชพืชบนหญ้า เซี่ยชีหรั่นเดินขึ้นมาด้วยความประหลาดใจและพูดว่า “มีอะไรเหรอ?”
เมื่อพ่อบ้านเห็นเซี่ยชีหรั่น สีหน้าไม่ดีก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง “ผู้หญิงคนนั้นชื่อ โยวเล่อให้เรามาที่นี่เพื่อดึงวัชพืช!”
“ดึงวัชพืช!” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างเหลือเชื่อ
“ใช่ พวกเขาต้องทำทุกอย่างที่ฉันขอให้พวกเขาทำ ถ้าคุณไม่เชื่อฉันลองถามเย่เชินหลิน ดูว่าเขาจะเห็นด้วยหรือไม่” โยวเล่อเดินไปที่ เซี่ยชีหรั่นและมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างภาคภูมิใจ ไม่มีความน่ารักเหมือนแต่ก่อนแล้ว
มีคนรับใช้บางคนแก่แล้ว เซี่ยชีหรั่นมองดูคนเหล่านี้นั่งยองๆอยู่บนพื้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันสั่งให้หยุด”
“พวกแกกล้าเหรอ!” โยวเล่อพูดอย่างเผ็ดร้อน คนรับใช้ที่กำลังจะลุกขึ้นทั้งหมดมองไปที่เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นข่มความโกรธและพูดกับโยวเล่อ “พวกเขาบางคนแก่แล้ว ดวงอาทิตย์นี้จะทำให้พวกเขาเป็นโรคลมแดด”
โยวเล่อยิ้มและพูดว่า “ฉันควบคุมเรื่องนี้ไม่ได้”
“ลุกขึ้น!” เซี่ยชีหรั่นกล่าวอย่างรวดเร็ว คนรับใช้มองและรีบลุกขึ้นแล้วรวมตัวไว้ข้างหลังเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ดวงตาที่ดุร้ายของ โยวเล่อ และพูดว่า “คราวหลัง ถ้าฉันไม่ได้สั่งก็ไม่ต้องฟังเธอ”
รู้สึกมีความสุขในใจทุกคนตอบเสียงดังว่า “ค่ะ คุณนาย!”
พ่อบ้านขยิบตาให้เซี่ยชีหรั่นอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็พาคนรับใช้ทั้งหมดออกไป ” โยวเล่อไม่ว่าคุณจะมีข้อตกลงอะไรกับเย่เชินหลินฉันหวังว่าคุณจะลากคนอื่นเข้าไปเกี่ยวด้วย” ความสงบของเซี่ยชีหรั่นและบรรยากาศของโยวเล่อทำให้เกิดความแตกต่างอย่างชัดเจน
โยวเล่อพลาดที่จะเดินไปที่บ้าน โยวเล่อกรีดร้องตามหลัง “เซี่ยชีหรั่น หยุดเดี๋ยวนี้นะ” คำตอบเดียวของเธอคือเสียงฝีเท้าที่มั่นคงของ เซี่ยชีหรั่นและแผ่นหลังที่สง่า
เย่เชินหลินกลับบ้านในตอนกลางคืน เห็นรอยไหม้แดดบนใบหน้าของพ่อบ้านอย่างเห็นได้ชัด “มีอะไรเหรอ”
พ่อบ้านพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณโยวเล่อให้เราไปที่ลานเพื่อดึงวัชพืช” เย่เชินหลินเลิกคิ้วและถามออกไป “ทุกคนจะได้เงินเดือนสองเท่าในเดือนนี้”
พ่อบ้านมองไปที่เย่เชินหลินด้วยความประหลาดใจ ชายคนนี้กำลังประนีประนอมหรือไม่? ผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อโยวเล่อทำอะไร?
เซี่ยชีหรั่นนั่งตรงข้ามเย่เชินหลิน เธอมองไปที่เย่เชินหลิน “จัดการธุระเสร็จแล้วเหรอ”
เย่เชินหลินต่อต้านความต้องการในใจของเขาที่จะทำร้ายอีกฝ่ายพูดว่า”ฉันไม่จำเป็นต้องเอารายงานทุกเรื่องของฉันให้คุณทราบ”
“เชินหลิน” โยวเล่อลงมาจากบันไดและจับแขนของเย่เชินหลินอย่างอ่อนโยน เย่เชินหลินไม่ได้ผลักโยวเล่อออกไปด้วยการแสดงออกที่เป็นธรรมชาติ
ดวงตาของโยวเล่อกลอกไปมาและสบกับเซี่ยชีหรั่น “เชินหลิน ฉันอยากนั่งตรงนั้น” การแสดงออกของเย่เชินหลินยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาเลิกคิ้วขึ้นเพื่อมองไปที่เซี่ยชีหรั่น คนรับใช้ลดสายตาลงที่เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นอย่างเรียบร้อยและหันหลังให้เย่เชินหลินแล้วพูดว่า “ถ้าคุณทำแบบนี้กับฉัน ตอนนี้คุณกำลังทำร้ายฉัน”
เซี่ยชีหรั่นจากไป เย่เชินหลินโบกมือและคนรับใช้ก็จากไปราวกับโล่งใจ หลังจากนั้นไม่นานมีเพียงโยวเล่อและเย่เชินหลินที่เหลืออยู่ในห้องโถง
โยวเล่อนั่งลงบนที่นั่งของเซี่ยชีหรั่นด้วยรอยยิ้มและยกมือขึ้นเพื่อหั่นสเต็ก เผยให้เห็นรอยแผลเป็นที่ปกคลุมเป็นพิเศษบนแขน เย่เชินหลินจิบไวน์แดง ยกแก้วไวน์ขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดกับโยวเล่อ “สนุกดีสินะ”
โยวเล่อยิ้มและพูดว่า: “มันสนุกมาก แต่คุณสามารถปฏิบัติกับฉันเหมือนวันนั้นต่อไปได้” โยวเล่อลูบรอยแผลเป็นบนมือที่ไม่เป็นสะเก็ดและถอดเสื้อผ้าออก บนไหล่ก็เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น
เมื่อเดินไปข้างหน้าเย่เขินหลิน โยวเล่อโน้มตัวลงและพูดว่า “ทำไม ไม้แข็งไม่ได้ก็ใช้ไม้อ่อนสิ” เย่เชินหลินเหลือบมองและรินไวน์แดงในมือลงบนไหล่ที่บาดเจ็บของโยวเล่อ ลุกขึ้นอย่างเรียบร้อยปล่อยให้โยวเล่อแอบมอง
ในฝัน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่ามีคนดึงผ้าห่มมาให้ตัวเองและจูบลงบนหัวของเธอพร้อมกับลมหายใจที่ทำให้มั่นใจ
ที่นอนข้างๆดูเหมือนจะยวบลง เปลือกตาก็หนักกว่าเก่า เซี่ยชีหรั่นหลับสนิท เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ข้างกายก็เย็นอีกครั้ง
“ท่านผู้หญิง มีคนส่งคำเชิญมา” พ่อบ้านหยิบบัตรคำเชิญที่ประดับด้วยด้ายสีทองออกมาด้วยความเคารพ เซี่ยชีหรั่นเปิดมันออก เป็นการขายเพื่อการกุศลเชิงพาณิชย์ในเมืองซึ่งลงนามโดยเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลิน
“คุณคิดว่าคนที่ไปด้วยเป็นฉันหรือคุณ?” จู่ๆเสียงของโยวเล่อก็ดังมาจากด้านหลัง
“คุณโยวเล่อ คุณผู้หญิงเป็นนักออกแบบที่มีชื่อเสียง ผลงานของเธอยังอยู่ในอิตาลีด้วยซ้ำ เธอก็สมควรที่จะไปกับคุณผู้ชายของเรา” พ่อบ้านเยาะเย้ยเล็กน้อย
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่โยวเล่อที่เริ่มเปลี่ยนสีหน้า กลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้แม่บ้านเสียเปรียบและขัดคำพูดของแม่บ้าน “ไปได้แล้วฉันได้รับคำเชิญแล้ว”
พ่อบ้านมองไปที่โยวเล่ออย่างไม่เต็มใจจากนั้นก็จากไป ในตอนกลางคืนเซี่ยชีหรั่นสวมชุดและมองตัวเองเบาๆ ในกระจกเห็นใบหน้าที่แต่งหน้าอย่างบางเบา
เสียงรองเท้าส้นสูงอยู่ด้านนอกประตู เซี่ยชีหรั่นเพิ่งเปิดประตูและเห็นเซี่ยชีหรั่นเดินลงไปชั้นล่างจับแขนของเย่เชินหลิน พอเห็นเซี่ยชีหรั่นที่แต่งกายเรียบร้อย โยวเล่อก็ปิดปากและยิ้ม “ทำไมชีหรั่น คุณวางแผนที่จะไปประชุมระดมทุนเพื่อการกุศลตามลำพังเหรอ ทำไงดี เห็นได้ชัดว่าเชิญคุณและเชินหลิน”
เซี่ยชีหรั่นสวมชุดเดรสประดับเลื่อมสีอ่อนดีไซน์ไหล่เดียวทำให้กระดูกไหปลาร้าบอบบาง เซี่ยชีหรั่นด้วยน้ำเสียงคงที่ “ฉันไปในฐานะผู้ก่อตั้งเครื่องประดับแฟชั่นและเป็นดีไซเนอร์เฉพาะของดีไซเนอร์อิตาลี เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ?”
ใบหน้าของโยวเล่อบิดเบี้ยวไป เซี่ยชีหรั่นมีความโกรธอย่างรุนแรงในใจและเดินผ่านเย่เชินหลินไปที่บันได เสียงแผ่วเบาของเย่เชินหลินดังมาจากด้านหลัง: “จะใส่ชุดแบบนี้ไปเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นหันศีรษะและมองไปที่โยวเล่อ กระโปรงพลีทที่ดูโอ่อ่าและคอวีตัวใหญ่ เธอยิ้มแล้วเดินจากไปโดยไม่สนใจเย่เชินหลิน
การปรากฏตัวของเซี่ยชีหรั่นให้เกิดความตกใจเป็นอย่างมาก แบรนด์เครื่องประดับยอดนิยมล่าสุดในแวดวงชนชั้นสูงของอิตาลีผู้สื่อข่าวหลายคนหยิบกล้องขึ้นมาเพื่อสัมภาษณ์ เซี่ยชีหรั่น ผู้สื่อข่าวหลายคนถามอย่างคลุมเครือเกี่ยวกับที่อยู่ของเย่เชินหลิน
มีความโกลาหลมากขึ้นที่ด้านหลัง ผู้สื่อข่าวทุกคนก็แห่กันไปที่โยวเล่อซึ่งคล้องแขนของเย่เชินหลิน กำลังยิ้มให้นักข่าว เย่เชินหลิน ยังคงดูว่างเปล่าและเคร่งเครียด
เซี่ยชีหรั่นเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เย่เชินหลินควงออกงาน ทว่าวันนี้ไม่เพียงแต่ทั้งสองคนไม่ปรากฏตัวในเวลาเดียวกัน แต่ยังมีผู้หญิงอีกคนที่อยู่ข้างๆ เย่เชินหลินซึ่งทำให้นักข่าวสนใจมาก
ดวงตาของเย่เชินหลินสบกับเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วหันและเดินเข้าไปในสถานที่จัดงานก่อน “สวัสดีค่ะ นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการขายเพื่อการกุศลในวันนี้”เซี่ยชีหรั่นส่งเครื่องประดับให้กับที่เจ้าหน้าที่ในงาน