สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1213 สาวใช้ของคุณเย่ 1117

บทที่ 1063 สาวใช้ของคุณเย่ 985
เซี่ยชีหรั่นยืนพิงหน้าต่างและมองไปที่ร่างของเย่เชินหลินที่ยืนอยู่ อีกฝ่ายดูเหมือนจะรู้สึกได้เมื่อมองไปทางห้องของเขา เซี่ยชีหรั่นซ่อนตัวอยู่ในผ้าม่านเห็นได้ชัดว่าไม่รู้สึกรัก แต่หัวใจของเขากลับเต้นรัว
โยวเล่อผลักเข้าไปโดยไม่เคาะประตู เซี่ยชีหรั่นมองไปที่โยวเล่อซึ่งสวมชุดผ้าไหม โยวเล่อผู้ไม่เคยหวาดกลัวใครเอ่ยว่า “ฉันจำได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของคุณ อีกอย่างเนี่ยนโม่ก็อาศัยอยู่ที่นี่เช่นกัน คุณควรปกปิดให้ดีหน่อย”
โยวเล่อเปิดชุดนอนที่ปรากฏอย่างไม่แยแสและพูดด้วยรอยยิ้ม: “เย่เชินหลินจะอยู่กับฉันทั้งคืนนี้”
เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยความโกรธและตลก “คุณอยู่ที่นี่มานานแล้ว เพิ่งจะสำเร็จวันนี้เองเหรอ!”
“คุณ!” โยวเล่อโกรธมากจนเลิกเสแสร้งอวดอ้างความสง่างาม เธอเหยียบส้นสูงกลับไปที่ห้องของเธอ
“หม่ามี้ คุณน้าตะกี้เขาทำไรฮะ”เย่เนี่ยนโม่ขยี้ตาแล้วพูด
เซี่ยชีหรั่นอุ้มเนี่ยนโม่ขึ้นมาและหันกลับมาและพูดว่า “เนี่ยนโม่ชอบน้าโยวเล่อมั้ย?”
เนี่ยนโม่คิดสักพักหนึ่ง มองไปที่ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นแล้วส่ายหัว เซี่ยชีหรั่นจูบผมของเนี่ยนโม่ พูดว่า “งั้นเนี่ยนโม่ถือว่าป้าคนนั้นเป็นหัวไชเท้าที่น่ารำคาญที่สุด ถ้าเห็นต้องซ่อนตัวนะ”
เนี่ยนโม่เม้มปากของเขาและพูดด้วยเสียงต่ำ “หึ หม่ามี้โกหก ผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่เพื่อแย่งแด็ดดี้ ป้าคนรับใช้ก็พูดอย่างนั้น”
เซี่ยชีหรั่นลูบหัวเนี่ยนโม่ด้วยรอยยิ้ม “หนูยังเด็กอยู่ จะรู้อะไร”
“เนี่ยนโม่ไม่ใช่เด็ก เนี่ยนโม่ต้องปกป้องหม่ามี้!”เย่เนี่ยนโม่ชูกำปั้นเล็กๆของเขา จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ฉายขึ้นในดวงตากลมโตของเขา
โยวเล่อมองไปที่ชายผู้สง่างามที่นั่งอยู่บนโซฟาอ่านหนังสือและบิดเอวอย่างไม่เต็มใจและพูดว่า “เชินหลิน มีหนังสือมันน่ามองกว่าฉันหรือไง” หลังจากพูดเสร็จ เธอก็ค่อยๆเปิดเสื้อคลุมออก หน้าอกอวบอิ่มก็เปิดเผยออกมา
เย่เชินหลินเงยหน้าขึ้นมองโยวเล่อที่นวยนาดเข้ามา แต่สิ่งที่เขาคิดกลับเป็นเซี่ยชีหรั่นที่ใบหน้าแดงเปล่งราวกับลูกมะเขือเทศ
โยวเล่อมองตาของเย่เชินหลินอย่างมีความสุข เธอมองไปที่เขาก่อนที่จะอ้อมเย่เชินหลินไปที่โต๊ะทำงาน นั่งลงบนโต๊ะ พยายามทำให้ตัวเองดูน่าหลงใหลขึ้น
“แด๊ดดี้!” จู่ๆเนี่ยนโม่ก็วิ่งเข้ามาจากประตู เขามองขึ้นไปและจับจ้องไปที่โยวเล่ออย่างรวดเร็ว
ใบหน้าของโยวเล่อแดงระเรื่อ แม้ว่าเธออยากจะหลอกล่อเย่เชินหลิน แต่เธอก็ไม่ต้องการให้เด็กเห็นด้านนี้ของเธออย่างแน่นอน เธอจึงรีบรวบเสื้อผ้ามาปิดตัวเอง
“เนี่ยนโม่ ใครสั่งใครสอนให้ทำนิสัยแบบนี้?” ขมวดคิ้วแล้วดุ แต่น้ำเสียงของเขาไม่ได้รุนแรงเกินไป
โยวเล่อเมื่อเห็นเย่เชินหลินช่วยตัวเองพูด ก็รู้สึกเขินน้อยลง เมื่อเห็นเนี่ยนโม่ยังคงมองขึ้นมาที่ตัวเอง โยวเล่อคุกเข่าลงและแตะศีรษะของเนี่ยนโม่ “ที่รัก หนูชื่อเนี่ยนโม่เหรอ?”
เนี่ยนโม่หันหน้าหนีจากการสัมผัสของโยวเล่อ ชี้นิ้วไปที่หน้าอกของโยวเล่อและพูดอย่างห้าว “คุณป้า เต้านมหย่อนคล้อย!”
“เนี่ยนโม่! มานี่!” เย่เชินหลินมองไปที่ใบหน้าของ โยวเล่อที่กลายเป็นสีตับหมู กลั้นขำแล้วดึงเนี่ยนโม่มาข้างตัว
“ก๊อกๆๆ เนี่ยนโม่อยู่ที่นี่รึเปล่า ฉันหาไม่เจอ” เซี่ยชีหรั่นเคาะประตู ไม่เห็นใครตอบก็เปิดประตูเข้ามาเห็นโยวเล่อยืนตัวสั่น
“มีอะไรเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เนี่ยนโม่ผ่านสายตาของโยวเล่อ
“เซี่ยชีหรั่น ฉันคิดว่าเราจำเป็นต้องพูดคุยเกี่ยวกับปัญหาด้านภาษาของเนี่ยนโม่ ดูสิ่งที่เขาพูดในตอนนี้สิ” ใบหน้าของเย่เชินหลินดูเคร่งขรึม แต่ดวงตาของเขามีแต่รอยยิ้ม
เซี่ยชีหรั่นเดินไปหาเนี่ยนโม่ ขณะที่เนี่ยนโม่กล่าวอย่างเสียใจ “คุณป้าอนุบาลบอกว่าต้องบอกความจริง แด๊ดดี้ดุมาก!”
เซี่ยชีหรั่นถามอย่างสงสัย: “ลูกพูดอะไร”
“อะแฮ่ม!” เย่เชินหลินกระแอมด้านข้างเพื่อเตือนเนี่ยนโม่เย่เนี่ยนโม่เหลือบมองพ่อที่ป่วยกะทันหันอย่างแปลกประหลาด “หน้าอกของป้าคนนั้นหย่อนคล้อย”
โยวเล่อยืนตัวแข็งทื่อ เธอแต่งกายด้วยชุดชั้นในสุดเซ็กซี่ยืนอยู่ลำพังไม่ไกล ทว่าครอบครัวสามคนกำลังสั่งสอนกันเรื่องการศึกษาด้วยความรัก
“อ๊ายยยยยยยยยยยยย”
“เนี่ยนโม่! ต่อไปอย่าเสียมารยาทแบบนี้อีกนะ” เซี่ยชีหรั่นชื่นชมเย่เชินหลินต่อหน้าคนนอก แต่ก็ยังให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับการฝึกฝนของเนี่ยนโม่เป็นการส่วนตัว
“เขาพูดถูก” จู่ๆเย่เชินหลินก็แทรกประโยคขึ้นเย่เนี่ยนโม่เห็นว่าแด๊ดดี้ที่สอนของมาตลอดกลับช่วยพูดแทนเย่เนี่ยนโม่ก็ทำหน้ามุ่ยและมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างน่าสงสาร “หม่ามี้ งั้นต่อไปไม่ควรพูดความจริงเหรอฮะ”
เซี่ยชีหรั่นนึกถึงโยวเล่อที่วิ่งออกจากประตูและไม่รู้จะตอบอย่างไร เซี่ยชีหรั่นสวมชุดนอนสีขาวที่ยาวถึงข้อเท้าของเธอ ผมสีดำเรียบของเธอกระจัดกระจายบนไหล่ ราวกับว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จและยังได้กลิ่นเจลอาบน้ำจางๆ
เย่เชินหลินมองไปที่ลำคออันบอบบางของเซี่ยชีหรั่นด้วยความชื่นชม จากนั้นก็มองไปที่เนี่ยนโม่ ดวงตาของเนี่ยนโม่กลอกไปมา เขาขยี้ตาทันทีและพูดว่า “หม่ามี้ฮะ ผมง่วงแล้ว จะไปนอน”
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่นาฬิกา เห็นว่าเป็นเวลาที่เนี่ยนโม่จะเข้านอน เธอพูดอย่างรีบร้อน “หม่ามี้จะพาไปนอนนะ”
“หม่ามี้ ผมจะไปเองฮะ พ่อบอกว่าผู้ชายควรพึ่งตนเอง”เย่เนี่ยนโม่วิ่งไปที่ประตู
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกได้ถึงสายตาที่ร้อนแรงขอเย่เชินหลินที่อยู่ข้างๆและพูดอย่างไม่สบายใจ “ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะกลับไปเหมือนกัน”
เย่เชินหลินไม่ได้พูดรั้ง เซี่ยชีหรั่นเดินไปที่ประตู พยายามบิดลูกบิดประตู เธอรู้สึกตกใจเมื่อเสียงคลิกที่ชัดเจนดังขึ้น เย่เชินหลินที่อยู่ข้างหลังก็วางรีโมทคอนโทรลไว้ในมืออย่างใจเย็น
“เย่เชินหลิน! เปิดประตู!” เซี่ยชีหรั่นหันศีรษะและพูดอย่างโกรธๆ
เย่เชินหลินเลิกคิ้วและนั่งลงบนโต๊ะ ในตอนนี้ท่าทางเขาดูสบายๆมาก แต่ก็เสียเวลาไปมากเช่นกัน
เมื่อเห็นว่าเย่เชินหลินไม่สนใจตัวเอง เซี่ยชีหรั่นก็ตะโกนอย่างโกรธๆ “ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันออกไป ฉันจะปีนออกไปนอกหน้าต่าง!”
เย่เชินหลินเข้าสู่ท่าทางการทำงานอย่างรวดเร็ว เขามองไปที่รายงาน นิ้วของขยับ ได้ยินเสียงคำรามของเซี่ยชีหรั่น เขาก็พูดอย่างเฉยเมย “อย่าสร้างปัญหา”
คนที่ก่อปัญหาจริงๆกลับบอกว่าเธออย่าสร้างปัญหา! เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลินที่ทำงาน ทำได้เพียงนั่งไขว่ห้างบนเตียง
เซี่ยชีหรั่นหยิบ iPad ออกมาจากลิ้นชัก คลิกที่เกมและเริ่มมีสมาธิกับการเล่นเกมในห้องเงียบๆ สักพักมีเพียงเสียงเคาะแป้นพิมพ์ของเย่เชินหลินและเสียงหายใจที่แตกต่างกันแต่กลมกลืนผิดปกติสองเสียง
หลังจากพิมพ์ตัวเลขสุดท้ายในรายงาน เย่เชินหลินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปที่เซี่ยชีหรั่นซึ่งกำลังนั่งอยู่บนเตียงและเล่นเกมด้วยสีหน้าดีใจ
เขาเดินไปด้านข้างของเซี่ยชีหรั่นอย่างนุ่มนวล อีกฝ่ายไม่ทันสังเกต เย่เชินหลินมองไปที่ลิ้นเล็กๆของเซี่ยชีหรั่นที่กำลังเลียริมฝีปากเพราะความตึงเครียด พลัยรู้สึกคอแห้งอย่างอธิบายไม่ถูก
“คุณกำลังเล่นอะไรอยู่” ร่างเล็กของเซี่ยชีหรั่นหดตัวทันที เย่เชินหลินวางศีรษะของเขาไว้บนหัวของเซี่ยชีหรั่นและถามอย่างแผ่วเบา
เซี่ยชีหรั่นกำลังเล่นในระดับที่สำคัญ เธอหันศีรษะเล็กน้อยและกล่าวว่า “นี่เรียกว่าการหลบหนีของชนเผ่าอินเดียนแดง คุณเห็นไหมรากของต้นไม้เหล่านี้ยังคงมีก้อนอิฐ เพียงแค่กระโดดข้ามไปก็ได้แล้ว!”
เซี่ยชีหรั่นอธิบายอย่างจริงจัง เย่เชินหลินมองไปที่ริมฝีปากสีชมพูของเซี่ยชีหรั่นและตอบกลับอย่างสบายๆ
“โอ้! ฉันยังไม่สามารถผ่านระดับนี้ได้เลยสักที!” เซี่ยชีหรั่นวาง iPad ในมือลงด้วยความหงุดหงิด มือเล็กๆของเธอก็ทุบไหล่ของเธอเบา ๆ
“ให้ฉันลองดูไหม” เย่เชินหลินช่วยเซี่ยชีหรั่นจับไหล่ของเขาและพูดเบาๆ
ด้วยท่าทางในการกอดเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินหยิบ iPad ขึ้นมาจากด้านหลังของเซี่ยชีหรั่นและเล่นอย่างไม่แสดงสีหน้า
“ใช่! ข้ามไป!”
“โอ้ มีกอริลลาไล่คุณอยู่ข้างหลัง” เซี่ยชีหรั่นเฝ้าดูเย่เชินหลินผ่านระดับที่เธอไม่สามารถผ่านไปได้อย่างเรียบร้อยและตื่นเต้นมาก
เมื่อเย่เชินหลินวางเกมที่เคลียร์เรียบร้อยแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็หลับไปบนไหล่ของเย่เชินหลินแล้ว เธอยังคงพึมพำอะไรบางอย่างในปากเล็กๆของเธอ
เขาค่อยๆวางเซี่ยชีหรั่นลงบนเตียง เย่เชินหลินดึงผ้าห่มออก เซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมาขยี้ตาแล้วพูดว่า “ฉันจะกลับไปนอนแล้ว”
เย่เชินหลินดึงตัวเซี่ยชีหรั่นซึ่งกำลังเดินอย่างคดเคี้ยวกลับมา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและกล่าวว่า “ในเมื่อคุณมีจิตใจที่ดีเช่นนี้แล้ว เรามาทำอะไรที่ทำให้คุณและฉันสบายใจกันเถอะ”
กลางคืนยาวนานมาก บางคนนอนไม่หลับ บางคนไม่พอใจ และบางคนก็หายใจอยู่ทั้งคืน
เมื่อเซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมา เธอพบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงแล้วโดยมี iPad อยู่ข้างๆเธอ iPad ไม่ได้ปิดอยู่ ชาวพื้นเมืองที่ผ่านด่านศุลกากรด้านบนกำลังกระโดดขึ้นลง
โทรศัพท์ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เสียงของหลินเจี๋ยก็ดูผ่อนคลายและมีความสุข “เจ้าหมูขี้เกียจตัวน้อย ยังไม่ตื่นได้ยังไง”
เซี่ยชีหรั่นเหลือบมองนาฬิกาปลุก กลิ้งไปมาบนเตียงแล้วพูดว่า “ไม่ใช่หมูขี้เกียจ ฉันจะตื่นเดี๋ยวนี้”
เซี่ยฉีหรานได้นัดหมายเวลากับหลินเจี๋ยไว้ เธอแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ขมวดคิ้วเมื่อเปิดประตูและได้ยินคำสาปร้ายที่ชั้นล่าง
“เกิดอะไรขึ้น อยากจะลวกฉันให้ตายด้วยนมร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ” โยวเล่อสาดนมใส่แม่บ้าน
ใบหน้าของแม่บ้านซีดเซียว นอกเหนือจากเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องฟังคนอื่น
พ่อบ้านโกรธมากและพูดอย่างควบคุมไม่ได้ “นายน้อยก็ดื่มนมที่อุณหภูมิเท่านี้ ถ้าไม่ต้องการก็อย่าดื่ม”
ใบหน้าของโยวเล่อบิดเบี้ยว เซี่ยชีหรั่นอีกแล้ว เหตุการณ์เมื่อคืนฉายแวบอีกครั้ง เธอหยิบนมในมือขึ้นมาแล้วเทนมลงบนหัวของแม่บ้านพร้อมกับกรีดร้อง “คุณไปหาเย่เชินหลินได้เลย เขาพูดอะไรกับฉันไหมเมื่อถูกขอให้คุณดึงวัชพืช คราวนี้คุณลองใหม่ได้”
พ่อบ้านลดศีรษะลงอย่างเงียบๆ คนรับใช้รอบๆก็กลัวว่าสงครามจะลุกลามมาถึงเขา อารมณ์ของโยวเล่อที่เก็บกดมาตลอดคืนดีขึ้น ในที่สุดก็หยิบนมที่ยังนอนอยู่ในเหยือกมาเทใส่แม่บ้าน
“พอแล้ว!” ข้อมือถูกจับอย่างรุนแรง เซี่ยชีหรั่นออกแรงเล็กน้อยแล้วสาดนมที่เหลือใส่หน้าโยวเล่อ