สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1219สาวใช้ของคุณเย่ 1123

ตอนที่ 1219 สาวใช้ของคุณเย่ 1123
Ruiki มองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างมีความหมาย หยิบบัญชีรายชื่อขึ้นมาและถามอย่างเกียจคร้านว่า “ถงจืงจืง”
เซี่ยชีหรั่นมองถงจืงจืงที่ผูกหางม้าอย่างสดใสแล้วถอนหายใจเงียบๆ หันไปหยิบสื่อการสอนออกมาจากกระเป๋านักเรียนของเธอ
หลังจากสัมผัสสักพัก ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป Ruiki เดินเข้ามาหาและถามว่า “มีอะไรหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นเดินเข้ามาหา Ruiki “ลืมเอาหนังสือเรียนมา”
Ruiki ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นไม่มีทางอื่นนอกจากสอนด้วยวาจา”
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ Ruiki อย่างรู้สึกผิด คนที่อยู่นอกประตูเคาะประตูแล้วเดินไปหาเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดว่า “ผู้ช่วยเซี่ย มีคนกำลังตามหาคุณอยู่”
“ครู ใช่แฟนคุณหรือเปล่า!” นักเรียนโห่ร้องอยู่ข้างล่าง
รีบเดินไปที่สำนักงาน ที่ประตูห้องทำงานมีร่างที่คุ้นเคยซึ่งไม่ควรอยู่ที่นี่ยืนอยู่
เย่เชินหลินสวมชุดสูทที่ตัดเย็บอย่างดีและทรงผมที่พิถีพิถันกำลังถือถุงข้อมูลไว้ในมือ เขามองไปที่นาฬิกา สีหน้าไม่แสดงอาการอะไร
“ทำไมคุณถึงมาที่นี่” ผู้คนที่ผ่านมาผ่านไปทั้งหมดหันมามองเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลิน บางคนก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อถ่ายเย่เชินหลินอย่างบ้าคลั่ง
เย่เชินหลินคว้าถุงข้อมูลและเดินไปตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น ลูบศีรษะของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ แล้วส่งให้เซี่ยชีหรั่นอย่างสวยงาม เขายิ้มจากนั้นก็หันตัวเดินไปทางทางเข้าลิฟต์
เซี่ยชีหรั่นหยิบกระเป๋าข้อมูลออกมา มองแผ่นหลังของเย่เชินหลินที่จากไป ใช้เวลาไม่นานก็ไปถึงทางเข้าลิฟต์ มีเพียงช่องว่างของทางเข้าลิฟต์ เมื่อเห็นว่าแทบจะตามไม่ทัน ประตูก็หยุดลงทันทีและเปิดขึ้นอีกครั้ง
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่น “มีอะไรเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นหอบหน้าแดง “ฉันแค่อยากจะขอบคุณ”
ข้อมือของเธอถูกดึงเข้าไปใกล้ลิฟต์แล้วประตูลิฟต์ก็ค่อยๆปิดลง เย่เชินหลินจับแก้มของเซี่ยชีหรั่นแล้วก้มลงจูบอย่างแรง เซี่ยชีหรั่น กำลังจะขาดอากาศหายใจจากการจูบ ไร้ที่จะขยับตัว เย่เชินหลินดันเซี่ยชีหรั่นติดกำแพงอีกด้าน
ความหนาวเย็นที่ด้านหลังทำให้เซี่ยชีหรั่นได้สติ มองขนตาที่โค้งงอของเย่เชินหลินด้วยสายตาที่พร่ามัว แต่เย่เชินหลินกลับปล่อยเธอ
“ฉันได้รับของขวัญขอบคุณที่ดีที่สุดแล้ว” เย่เชินหลินยิ้มและก้าวออกจากลิฟต์พร้อมกับถูริมฝีปากแดงของเขา
“ดูสิ คุณเห็นผู้ชายของผู้ช่วยเซี่ยมั้ย เขาคือเย่เชินหลินไง วิเศษมาก ผู้ชายแบบนั้นยิ้มเป็นด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขายิ้มเลยนะ” หญิงสาวที่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมหันหน้าไปทางถงจืงจืงที่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องเช่นกัน
ถงจืงจืงเฝ้ามองเย่เชินหลินจากไปและตอบว่า “อืม ใช่!”
หลังเลิกเรียน เซี่ยชีหรั่นเดินไปที่บันไดด้านบน มีเสียงฝีเท้าตามหลังเธอมา “ถงจืงจืง มีอะไรหรือ?”
ถงจืงจืงวิ่งไปหาเซี่ยชีหรั่นอย่างรวดเร็วและพูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างตื่นเต้น “อาจารย์ คุณรู้จักเย่เชินหลินใช่ไหม ฉันเห็นทุกอย่างที่ลิฟท์แล้ว”
เซี่ยชีหรั่นนึกถึงจูบที่ร้อนแรงและเอาแต่ใจของเย่เชินหลิน ใบหน้าของเธอร้อนขึ้นเล็กน้อย พยายามปรับสีหน้า “นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของครู จืงจืงอยากจะพูดอะไรกันแน่?”
“ครู! ให้ฉันไปดูบ้านที่คุณอาศัยอยู่หน่อยนะ ฉันเห็นเครื่องประดับที่ออกแบบโดยครู ฉันอยากเห็นสภาพแวดล้อมที่สร้างสรรค์งานตามปกติของครูจริงๆ”
คำพูดของถงจืงจืงนั้น เซี่ยชีหรั่นรู้สึกลังเล ถงจืงจืงดึงแขนเซี่ยชีหรั่น “ให้ฉันดูหน่อยนะครู!”
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ที่ประตู เธอยังคงวางใจไม่ได้กับคำขอของถงจืงจืง เมื่อเปิดประตูถงจืงจืงกระพริบตาโตของเธออย่างสงสัย มองแว่นตาขนาดใหญ่ในห้องและคำพูดเชิงนามธรรมด้วยความประหลาดใจ “อาจารย์ สิ่งเหล่านี้เย่เชินหลินชอบเหรอ?”
“gขาไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่” เซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนรองเท้าและเดินไปหยิบน้ำให้ถงจืงจืง
หลังจากที่พาถงจืงจืงมา เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าจะทักทายเด็กผู้หญิงคนนี้ที่อายุน้อยกว่าเธออย่างไร ทั้งสองคนนั่งอยู่ด้วยกันอย่างกระอักกระอ่วน
มีเสียงเปิดและปิดที่ด้านนอกประตู จิตใจของเซี่ยชีหรั่นว่างเปล่า ดูเหมือนว่าเย่เชินหลินกลับมาแล้ว
ไม่นานก่อนหน้านี้เสียงเปิดและปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง การเต้นของหัวใจของเซี่ยชีหรั่นเร็วขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ต้องการให้เย่เชินหลินเห็นถงจืงจืง
ประตูถูกเปิดออก เซี่ยชีหรั่นประหลาดใจ “ทำไมคุณถึงมีกุญแจ”
สีหน้าอันอ่อนโยนของเย่เชินหลินพลันเย็นชาลงหลังจากที่ได้เห็นถงจืงจืง เขาพยักหน้าไปทางถงจืงจืง เย่เชินหลินเดินไปหาเซี่ยชีหรั่นแล้วจูบลงหน้าผากของเซี่ยชีหรั่น “ฉันจะไปทำอาหาร”
“คุณทำอาหารได้!” ถงจืงจืงอุทานออกมาทำให้ทั้งสองหันกลับไปมองในเวลาเดียวกัน
เย่เชินหลินขมวดคิ้วและถามว่า “คุณคือ?”
“ถงจืงจืงค่ะ ลูกศิษย์อาจารย์เซี่ย” ถงจืงจืงกล่าวอย่างอ่อนหวาน เย่เชินหลินพยักหน้าจากนั้นหันกลับไปมองเซี่ยชีหรั่น
“พี่?” เสียงของเนี่ยนโม่ดังขึ้น ถงจืงจืงมองเด็กที่คุ้นเคยและน่ารักคนนี้ “หนูเป็นเด็กที่ไปหานักวิทยาศาสตร์ สวีเห้าเซิง”
เมื่อนึกถึงการหายไปของเนี่ยนโม่ เซี่ยชีหรั่นก็นึกถึงโยวเล่อ ใบหน้าของเธอก็แย่ลงพอๆกับเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นถาม “จืงจืง และ เนี่ยนโม่ รู้จักกัน?”
ถงจืงจืงตอบกลับว่า “อืม ฉันเห็นเนี่ยนโม่อยู่คนเดียวบนถนนในวันนั้น ฉันกังวลว่าเขากำลังตกอยู่ในอันตรายจึงส่งเขาไปที่ สวีเห้าเซิง”
หลังจากฟัง เซี่ยชีหรั่นก็แสดงความขอบคุณอย่างจริงใจต่อถงจืงจืง หากไม่ได้พบถงจืงจืง เซี่ยชีหรั่นก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเย่เนี่ยนโม่
เย่เชินหลินที่ดูอยู่ข้างๆเงียบๆ สีหน้าไม่ได้ดูราบเรียบเหมือนทีแรกยังกล่าวอีกว่า “ตอนเย็นอยู่ทานอาหารด้วยกันสิ”
ในห้องครัว ถงจืงจืงผสมอาหารอย่างรวดเร็วและส่งให้เย่เชินหลิน “ดูหน่อยว่าผัดเท่าๆกันหรือยัง?”
เย่เชินหลินหันหน้าไปมองและพยักหน้า ถงจืงจืง ดีใจเดินไปที่ตู้อบ “อยากให้ฉันช่วยอะไรมั้ย” เซี่ยชีหรั่นอุ้มเนี่ยนโม่และมองไปที่ทั้งสองคนที่ช่วยกันในครัว
ถงกายกายผลักเซี่ยชีหรั่นอย่างเชื่อฟังและพูดอย่างขี้เล่น “อาจารย์เซี่ย คุณออกไปนั่งข้างนอก เดี๋ยวน้ำมันนี้กระเด็นใส่คุณ”
เย่เชินหลินกังวลเซี่ยชีหรั่นจะถูกน้ำมันกระเด็นจึงเงยหน้าขึ้นมองและพูดว่า “ออกไปข้างนอก”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า: “อืม ถ้าอย่างนั้นคุณทั้งคู่ควรระวัง”
หลังอาหารค่ำถงจืงจืงกล่าวอย่างเศร้าๆว่า “ฉันไม่คิดมันจะดึกขนาดนี้ รถบัสอาจจะหมดแล้วแน่ๆเลย?”
เซี่ยชีหรั่นยังกล่าวอย่างกังวล “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปส่งคุณเอง ไม่ต้องกังวล ให้เด็กสาวกลับบ้านดึกดื่นขนาดนี้คนเดียวได้ไง”
เย่เชินหลินยืนขึ้นและแขวนเสื้อสูทไว้ที่แขน มองนาฬิกาและพูดว่า “ฉันไปส่งเอง”
เขาดึงหน้าผากของเซี่ยชีหรั่นมา แล้วเย่เชินหลินก็จูบหน้าผากของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ โดยไม่เห็นดวงตาของถงจืงจืงที่ยืนอยู่ที่ประตู
รถกำลังแล่ยตลอดทาง แต่ข้างในรถเงียบมาก ทันใดนั้นถงจืงจืงก็พูดว่าข้างหน้าอยู่ใกล้บ้านมากจึงจะให้หยุดที่นั่น
เย่เชินหลินหยุดรถ ถงจืงจืงลงรถแล้วเย่เชินหลินถามว่า “ที่นี่ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ”
ถงจืงจืงพยักหน้า: “ไม่เป็นไร ฉันเดินกลับจากตรงนี้ได้”
เย่เชินหลินพยักหน้าปิดหน้าต่าง กดเส้นสีเหลืองแล้วรีบขับออกไปและหายไปจากสายตาชั่วขณะ เย่เชินหลินถอนหายใจอย่างรวดเร็วและถงจืงจืงเองก็ถอนหายใจ
คฤหาสน์ตระกูลเย่ เมื่อเห็นเย่เชินหลินเดินเข้ามา โยวเล่อที่นั่งอยู่บนโซฟาก็เด้งตัวขึ้น “เชินหลิน คุณกลับมาแล้วเหรอ?”
ถูกเย่เชินหลินเอาคืนมาก่อน โยวเล่อเกิดความกลัวเล็กน้อย เย่เชินหลินพยักหน้า เขากลับมาเพื่อเอาเอกสาร พอคิดว่าเซี่ยชีหรั่นอาจรออยู่ หัวใจพลันรู้สึกอ่อนยวบ
“เจ้านายเย่ ตอนนี้ยังไม่พบเบาะแสอะไรเลย” จางเฟิงอี้พูดโทรศัพท์ด้วยเสียงต่ำ ไม่มีข่าวใดๆมานาน พูดได้ว่าโยวเล่อสามารถรักษาความลับได้ดี
เย่เชิหลินขมวดคิ้วและวางสาย โยวเล่อค่อยๆไปที่ประตู “เชินหลิน”
“ออกไป” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชาขณะพลิกดูไฟล์ต่างๆ
แม่บ้านที่ผ่านไปมาเห็นได้ยินคำสั่งที่ไม่แยแสทั้งยังไม่สนใจของเย่เชินหลินยกปากขึ้น มองไปที่โยวเล่ออย่างเย้ยหยัน
ดวงตาของโยวเล่อเป็นประกายอย่างดุร้าย ในไม่ช้าก็ก้มศีรษะลงและพูดว่า “ฉันอยากจะบอกคุณว่ากำลังจะถึงวันเกิดของฉัน ฉันขอจัดงานวันเกิดได้ไหม”
เห็นได้ชัดว่ามือที่เคลื่อนไหวของเย่เชินหลินช้าลงและต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะฟื้นตัว เย่เชินหลินเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาไม่ชัดเจนและเขาก็ยิ้มออกมา “ตามที่คุณต้องการ”
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่คำเชิญอันวิจิตรที่ถูกยัดไว้ในรอยแตกของประตู ชื่อของโยวเล่อที่อยู่บนนั้นเหมือนไฟเผาความทรงจำทั้งหมดของเธอ
“ไม่ต้องสนใจเขาหรอก” เย่เชินหลินเอื้อมมือหยิบการ์ดเชิญในมือของเซี่ยชีหรั่นออก
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นมาประทับรอยจูบบนคอ เซี่ยชีหรั่นเอากล่องออกมาเปิดด้วยนิ้วหัวแม่มือ แล้วก็ร้องอุทาน “Ocean Star? มันติดอยู่บนคทาของราชวงศ์อียิปต์ไม่ใช่หรือ?”
เย่เชินหลินมองไปที่ผลงานชิ้นเอกของเขาที่ห้อยอยู่บนคอของเซี่ยชีหรั่นด้วยความพึงพอใจและพูดลึกเข้าไปในหูเซี่ยชีหรั่น “ตอนนี้เป็นของคุณแล้ว สุขสันต์วันเกิด”
“วันเกิด?” เซี่ยชีหรั่นผงะ จากนั้นจำได้และตบหน้าผากตัวเอง “ใช่ วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ขอบคุณค่ะ”
เย่เชินหลินดึงข้อมือของเซี่ยชีหรั่นเพื่อให้ทั้งสองเข้าใกล้กัน “ดูเหมือนว่าจะเร็วไปหน่อยที่จะกล่าวขอบคุณตอนนี้”
มีเสียงสั่นเล็กน้อยจากหน้าต่าง เสียงที่ดังขึ้นทำให้เซี่ยชีหรั่นสงสัย เสียงนี้เหมือนเฮลิคอปเตอร์?
เย่เชินหลินจับมือของเซี่ยชีหรั่น “ไปกันเถอะ”
บนดาดฟ้าเฮลิคอปเตอร์ ส่งเสียงหวีดหวิว ผู้คนในบริเวณใกล้เคียงบางคนรวมตัวกันที่หน้าต่างเพื่อดูเฮลิคอปเตอร์ปรากฏขึ้น
“ท่านประธาน พร้อมแล้ว” จางเฟิงอี้ลงมาจากห้องโดยสาร
เย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นบินไปทางทิศใต้ พอเมื่อเซี่ยชีหรั่นง่วงนอน เย่เชินหลินก็ตบหลังเซี่ยชีหรั่นเล็กน้อย “ชีหรั่น?”
“อย่ากวนสิ ฉันนอนสักพักนะ” เซี่ยชีหรั่นพึมพำ