สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1220 สาวใช้ของคุณเย่ 1124

บทที่ 1070 สาวใช้ของคุณเย่ 992
เย่เชินหลินยิ้มและหันไปด้านข้างของเขา จูบลิ้นที่เปิดเล็กน้อยและปลุกเร้าอย่างกล้าหาญและดุเดือด โดยรู้ว่าดวงตาของเซี่ยชีหรั่นก็เบิกกว้างขึ้น
“คุณตื่นหรือยัง?” เย่เชินหลินเลิกคิ้ว
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงและเดินตามเย่เชินหลินลงเฮลิคอปเตอร์ หวาดกลัวกับภาพที่ไร้ขอบเขตตรงหน้า ทั้งสองยืนอยู่บนเกาะที่ว่างเปล่าและถนนที่ที่เชื่อมต่อกันด้วยบนเกาะกลับกลายเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรือง
“นี่เป็นเกาะเล็กๆแห่งสุดท้ายในเขตร้อน แต่ตอนนี้คุณเป็นของเจ้าแล้ว” เย่เชินหลินเดินเข้ามาจากด้านหลังของเซี่ยชีหรั่นและจับเซี่ยชีหรั่นไว้ในอ้อมแขนของเขา
เซี่ยชีหรั่นมองไปรอบๆด้วยความประหลาดใจ บนเกาะเล็กๆที่มีพื้นที่เล็กๆ คุณสามารถมองเห็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองอยู่ฝั่งตรงข้าม มีหญ้าสีเขียวและดอกไม้บานสะพรั่งบนเกาะเช่นเดียวกับแดนสวรรค์
เห็นได้ชัดว่าเซี่ยชีหรั่นกลายเป็นเจ้าของเกาะเล็กๆที่ยังคงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย อยู่ที่ริมถนนของร้านอาหารเธอยังคงมึนงงเล็กน้อย นิ้วเรียวของเย่เชินหลินชี้ไปที่หน้าผากของเซี่ยชีหรั่น “มีอะไรเหรอ? เหม่ออะไนอยู่?”
หน้าจอ LED ขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลังเขากำลังแพร่ภาพข่าว “เกาะสุดท้ายในเมืองนี้ถูกซื้อเป็นเกาะส่วนตัว มีรายงานว่าผู้ซื้อเป็นชาวจีน เกาะนี้มีมูลค่า 400 ล้านหยวน … ”
หน้าจอยังคงเล่นต่อไป เซี่ยชีหรั่นถูกใครบางคนชนไหล่ ชายในเสื้อแจ็คเก็ตก็คว้ากระเป๋าของเธอและวิ่งหนีไป
“อ่า กระเป๋าของฉัน” เซี่ยชีหรั่นถูกกระแทกและกรีดร้อง เย่เชินหลินที่ไปซื้อน้ำให้เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว เขาเดินไปหาเซี่ยชีหรั่นอย่างรวดเร็วและเปิดเสื้อผ้าช่วงไหล่ของเซี่ยชีหรั่นออกดู เมื่อเห็นรอยช้ำบนไหล่เรียบผิวของเซี่ยชีหรั่น ใบหน้าของเขาก็เย็นชา
“Heart of the Sea ยังอยู่ในกระเป๋า” เซี่ยชีหรั่นกล่าวอย่างเป็นห่วง
เขาส่งน้ำให้เซี่ยชีหรั่น จากนั้นเย่เชินหลินก็จับมือเซี่ยชีหรั่นแล้วเดินไปที่รถ “ฉันชอบอัญมณีนั้น” เซี่ยชีหรั่นกล่าวอย่างต่ำต้อย
เย่เชินหลินดูเหมือนจะไม่เห็นอัญมณีนั้นในสายตาของเขา แต่มันเป็นของขวัญวันเกิดของเธอ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกหดหู่เล็กน้อย
ขับรถกลับไปที่เกาะ เซี่ยชีหรั่นเฝ้าดูเย่เชินหลินพลิกตัวขึ้นเฮลิคอปเตอร์และถามว่า “คุณจะกลับหรือยัง?”
เย่เชินหลินส่งมือของเขาให้เซี่ยชีหรั่น รอยยิ้มบนใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเขา “จับโจร”
ชายคนนั้นถือกระเป๋าถือของเธอ เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้เห็นโอเชียนสตาร์ ทันใดนั้นหัวของเขาก็มืดลงภายใต้แรงกดดัน เขายกศีรษะขึ้นโดยไม่รู้ตัวและมีเฮลิคอปเตอร์ลำเล็กวิ่งผ่าน
“ไม่ใช่มั้ง ขับเฮลิคอปเตอร์ไปจับโจรเหรอ!” โจรร้องครวญครางและเดินเข้าไปในซอยพร้อมกระเป๋าถือ เย่เชินหลินมองไปที่จุดดำที่เคลื่อนไหวบนหน้าจออย่างเย็นชา พูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา “รนหาที่ตาย”
ไม่ว่าโจรจะไปที่ใดก็มักจะมีเฮลิคอปเตอร์อยู่เหนือหัวของเขา “ตำรวจC ช่วยฉันหน่อย ฉันเป็นขโมย มีเฮลิคอปเตอร์ไล่ตามฉัน” ในที่สุดโจรก็วิ่งไปที่สถานีตำรวจและพูดอย่างร้องไห้
“ฮ่าฮ่าฮ่า มันตลกจริงๆ” เซี่ยชีหรั่นเดินตามเย่เชินหลินออกมาจากลิฟต์และรู้สึกมีความสุขมากตอนที่นึกถึงภาพโจรวิ่งไปหาตำรวจ J เมื่อเที่ยงของวันนี้
เย่เชินหลินยืนอยู่ข้างหลังเซี่ยชีหรั่น เขามองเซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยนแล้วยกเท้าขึ้นและเตรียมที่จะเดินตามเซี่ยชีหรั่นเไปที่ประตู แต่เซี่ยชีหรั่นหันกลับมา “คุณเย่ บ้านของคุณอยู่ที่นั่น”
เย่เชินหลินมองไปที่สีหน้าเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัดของเซี่ยชีหรั่น เขาจูบที่หน้าผากของเซี่ยชีหรั่นอย่างลึกซึ้ง “ฝันดีนะ ชีหรั่น”
เซี่ยชีหรั่นหันกลับมาและเดินไปที่โซฟา จนกระทั่งได้ยินเสียงของอีกฝ่ายปิดประตู อยากจะโยนบัตรเชิญของโยวเล่อบนโต๊ะทิ้งซะ แต่ถูกดึงดูดด้วยลายมือที่ขาดลงบนกระดาษ
“ถ้าอยากรู้วิธีแก้การสะกดจิต อย่าลืมมาให้ตรงเวลาวันมะรืนนี้”
เมืองนี้อยู่ในโรงแรมขนาดใหญ่ มีผู้บริหารและผู้มีอันจะกินมากมายจากทั้งเมืองมา พวกเขาทั้งหมดได้รับคำเชิญจากผู้หญิงชื่อ โยวเล่อ ไม่สำคัญว่าคุณจะเป็นใคร แต่คนที่ส่งคำเชิญคือตระกูลเย่ นี่สำคัญมาก
“ยินดีต้อนรับทุกคนมาร่วมงานวันเกิดของฉัน งานนี้จัดโดยเชินหลิน ขอบคุณมาก” โยวเล่อ สวมกระโปรงรัดรูป แม้ว่าจะปกปิดทั้งตัว แต่ส่วนโค้งยังคงงดงาม
“เจ้านายเย่อยู่ไหน” คนที่อยู่ในห้องถาม
“ตอนนี้เขากำลังจะจัดการธุระอยู่ คืนนี้มาสนุกกันเถอะ” โยวเล่อหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและพยักหน้าให้คนที่อยู่
เย่เชินหลินไม่ได้อยู่ที่นั่นและบางคนที่ต้องการสร้างความสัมพันธ์หรือทำธุรกิจกับเย่เชินหลินก็สูญเสียความสนใจไปอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาต่างแยกย้ายกัน
โยวเล่อมองไปที่ผู้คนเหล่านี้อย่างภูมิใจ ในกลุ่มผู้ชมคนเหล่านี้ที่สามารถมองเห็นเพียงลมและฝนทางทีวี ในขณะนี้พวกเขาทั้งหมดมารวมตัวกันในที่เดียวเพื่อฉลองวันเกิดให้เธอ
เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่เดินเข้ามาจากประตู เซี่ยชีหรั่นสวมชุดเดรสไหล่เดียวที่สวยงาม เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่งดงามของเธอ แต่เมื่อโยวเล่อนึกถึงรอยแผลเป็นที่น่าเกลียดภายใต้เสื้อผ้าของเธอ เธอก็รู้สึกอิจฉา
“ดีใจที่ได้เห็นคุณมาร่วมงานวันเกิดของฉัน” โยวเล่อยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับแก้วไวน์ จากนั้นก็หันไปมองถงจืงจืงในกางเกงยีนส์เดนิม
“ฉันชื่อถงจืงจืง สุขสันต์วันเกิด” ถงจืงจืงชื่นชมฉากหรูหรารอบข้างกับคนดังทางการเมืองและธุรกิจ แอบดีใจที่เธอมาหาเซี่ยชีหรั่นเพื่อหารือเกี่ยวกับการออกแบบในคืนนี้ เซี่ยชีหรั่นยืนยันที่พาตัวเองมาด้วย
“คุณมาจากบ้านนอกเหรอ ไม่รู้จักใส่ชุดราตรี” โยวเล่อยิ้มเยาะ
ถงจืงจืงก้มหัวลงด้วยความอับอาย ข้างๆเซี่ยชีหรั่นจับมือของถงจืงจืงเพื่อเอาใจและพูดกับโยวเล่ออย่างไม่พอใจ “ลักษณะภายนอกเท่านั้น ใส่อะไรก็เหมือนๆกันนั่นแหละ”
ถงจืงจืงมองเซี่ยชีหรั่นอย่างซาบซึ้ง โยวเล่อมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความดูถูกเหยียดหยามแล้วยิ้ม “ฉันมีอะไรดีๆให้คุณดู”
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเต้นแรง ไม่ว่าโยวเล่อจะพูดว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ก็ตามเธอก็อยากลองดู สั่งไม่ให้ถงจืงจืงวิ่งไปมาและตามโยวเล่อไปที่ห้องพักของโรงแรม
“ยาแก้พิษอยู่ที่ไหน?” เซี่ยชีหรั่นถาม
โยวเล่อลูบเนื้อบนเก้าอี้แล้วพูดเบาๆว่า “ยาแก้พิษ?”
หันศีรษะไปเผชิญหน้ากับเซี่ยชีหรั่น โยวเล่อค่อยๆดึงโซ่เสื้อผ้าของเธอออก มองไปที่ดวงตาที่ประหลาดใจของเซี่ยชีหรั่น รู้สึกถึงความสุขที่ผิดเพี้ยนในหัวใจ
“แผลเป็นพวกนี้ไม่น่าเกลียดเหรอคนที่คุณรักฉีดยาให้ฉันซึ่งทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมดนับพันคลานอยู่บนร่างกายของฉัน แน่นอนว่าเขาไม่ได้ลงมือเอง เป็นรอยข่วนบนผิวแบบนี้เพราะฉันเอง เพราะฉันตีเนี่ยนโม่ ”
โยวเล่อลูบรอยแผลเป็นบนร่างกายของเธอ มองเซี่ยชีหรั่นด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานและกล่าวว่า “ยาแก้พิษเหรอ คิดว่าฉันจะให้ยาแก้พิษงั้นหรือ?”
เซี่ยชีหรั่นปิดปาก ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าน่าตกตะลึงเกินไป ประตูถูกเปิดออก เย่เชินหลินมองโยวเล่อที่เปลือยเปล่าอย่างเย็นชา จากนั้นรีบไปหาเซี่ยชีหรั่น ลอบสำรวจตัวเธอ
โยวเล่อยืนเปลือยเปล่า ทันใดนั้นก็คุกเข่าลงและกล่าวกับเซี่ยชีหรั่นว่า “ได้โปรด ยกเย่เชินหลินให้ฉันเถอะ”
เย่เชินหลินมองไปที่ผู้หญิงน่าเกลียดตรงหน้าอย่างเย็นชา “พอแล้ว”
โยวเล่อยังคงโค้งตัว เซี่ยชีหรั่นรู้สึกประหลาดใจกับเสียงที่คมชัด “อย่าทำแบบนี้”
เย่เชินหลินดึงมือของเซี่ยชีหรั่นแล้วเดินออกไป “อย่าไปสนใจเขาเลย โยวเล่อ คุณควรรู้ขีดจำกัดของฉัน” มองไปยังที่ร่างที่นอนอยู่บนพื้นซึ่งกำลังสั่นเทิ้มด้วยความพึงพอใจ เย่เชินหลินก็ดึงเซี่ยชีหรั่นมาที่ห้องโถง
มีผู้คนจำนวนมากเดินออกไปในห้องโถงเมื่อเห็นเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน พวกเขาก็ล้อมรอบพวกเขา โยวเล่อเดินตามทั้งสองคนไป ยกเว้นรอยฟกช้ำที่ไม่สามารถทาแป้งปิดหน้าผากผิวของเธอได้ตามปกติ
มองคนทั้งสองที่ถูกล้อมรอบด้วยความงุนงง ถงจืงจืงที่อยู่ข้างๆเขาก็อุทานขึ้นมา “มีปืน!”
เย่เชินหลินรีบกอดเซี่ยชีหรั่นในอ้อมแขนของเขา แต่มีกระบอกหนึ่งชี้ไปที่โยวเล่อ “ปัง!” กระสุนทะลุกระแสลมเมื่อเสียงถงจืงจืงดัง
โยวเล่อหมอบลงบนพื้นอย่างหวาดกลัวและหลบหนีการโจมตีที่รุนแรง เมื่อเห็นว่ามือปืนทำไม่สำเร็จเขาก็รีบกระโดดออกจากหน้าต่าง
“ตามไป” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
“คุณไม่เป็นไรนะ” เซี่ยชีหรั่นและถงจืงจืงก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อดูแลโยวเล่อ
โยวเล่อสูดลมหายใจเฮือกใหญ่และบีบมือของเซี่ยชีหรั่น ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นและพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “เป็นคุณ! คุณตอบโต้ฉัน!”
เซี่ยชีหรั่นรีบพูดว่า “ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้ทำ!”
ถงจืงจืงอยากก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเซี่ยชีหรั่นให้พ้นจากการคุมขังของโยวเล่อ โยวเล่อผลักเซี่ยชีหรั่นอย่างโหดเหี้ยมซึ่งด้านหลังของเซี่ยชีหรั่นเป็นมุมที่แหลมคมของโต๊ะ
“ชีหรั่น พี่เซี่ย!” เย่เชินหลินและถงจืงจืงตะโกนพร้อมกัน
เสียงเคาะดังขึ้น ถงจืงจืงอยู่ในอ้อมแขนของเซี่ยชีหรั่นอย่างนุ่มนวล เลือดไหลออกจากด้านหลังศีรษะ
เย่เชินหลินก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วอุ้มถงจืงจืงมา จากนั้นก็ก้าวออกไปจากประตู หันกลับไปที่ประตูและพูดกับเซี่ยชีหรั่นที่ยังคงงุนงงว่า “กลับบ้านก่อน”
เซี่ยชีหรั่นเดินกลับบ้านอย่างเหม่อลอย เงาดำที่ประตูทำให้เธอตกใจ “เย่เชินหลิน ถงจืงจืงโอเคไหม?”
สวีเห้าเซิงเดินออกมาจากเงาและพูดด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว “ฉันเอง”
“พี่สวี” Xia Qiran ไม่ได้เจอ สวีเห้าเซิงมาสักพักแล้ว
“ชีหรั่น ฉันกำลังจะแต่งงาน” สวีเห้าเซิงมองของเซี่ยชีหรั่นและพูดด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว
เซี่ยชีหรั่นเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “แต่งงาน กับใคร”
สวีเห้าเซิงต่อต้านความต้องการที่จะกอดเซี่ยชีหรั่นไว้ในอ้อมแขนของเขาและแสร้งทำเป็นพูดอย่างผ่อนคลาย “ได้พบกันโดยบังเอิญ ฉันรู้สึกดีมาก ดังนั้นฉันจึงวางแผนที่จะจัดงานแต่งงานเร็วๆนี้”
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ดวงตาของสวีเห้าเซิงและถามอย่างจริงจัง “คุณรักเธอไหม พี่สวีคุณรักเธอไหม”
สวีเห้าเซิงมองเซี่ยชีหรั่นอย่างลังเลและพยักหน้าอย่างแน่วแน่
เมื่อเห็นสวีเห้าเซิงพยักหน้า เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกโล่งอก เธอไม่ต้องการให้สวีเห้าเซิงแต่งงานอย่างเร่งรีบเพราะเธอ เธอยังกล่าวกับ สวีเห้าเซิงด้วยคำอวยพรที่จริงใจ พี่สวี ฉันขออวยพรให้คุณ”
สวีเห้าเซิงจับมือของเธอแน่น แต่ยิ้มเบาๆ “อือ อย่าลืมมางานแต่งงานในวันมะรืนนี้นะ ขออั่งเปาซองใหญ่ๆหน่อย”
ในตอนกลางคืนเซี่ยชีหรั่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึงการจากไปของสวีเห้าเซิง คิดถึงถงจืงจืงและสัมผัสอันอบอุ่นของเลือดที่ทิ้งไว้ ประตูถูกเปิดออกเบาๆ เซี่ยชีหรั่นรีบสวมรองเท้าได้และเดินออกไป “เป็นยังไงบ้าง”