สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1222สาวใช้ของคุณชายเย่1126

#####บทที่ 1222 สาวใช้ของคุณเย่1126
บทที่ 122 สาวใช้ของคุณเย่1126
ถงจืงจืงยิ้มขึ้นพร้อมรับเงินและวิ่งออกจากร้านอย่างมีความสุข เย่เชินหลินคุยโทรศัพท์เสร็จ ก็มองไปที่จานตรงหน้าของเซี่ยชีหรั่น “ดื่มแค่กาแฟเหรอ”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า และพูดว่า “ฉันกินไม่ลงค่ะ”
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว และเรียกพนักงานเสิร์ฟ “เปลี่ยนกาแฟเป็นนมให้ผู้หญิงคนนี้ทีครับ”
“ถงจืงจืงเป็นอย่างไรบ้างคะ? คืนนั้นคุณดูแลเธอใช่ไหม?” เธอจิบกาแฟเล็กน้อย และขมวดคิ้วด้วยความขมของมัน
เมื่อพูดถึงถงจืงจืง เย่เชินหลินดูเหมือนจะกังวลเล็กน้อย “นายแพทย์บอกว่าความทรงจำเลอะเลือนอาจจะแค่ชั่วคราวเท่านั้น ดังนั้นต้องสังเกตอาการดูสักพัก”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าด้วยเศร้า ทั้งหมดเป็นเพราะพยายามช่วยเธอ “ช่วงนี้ผมอาจจะไม่ได้กลับบ้าน เธอมักรู้สึกตัวตื่นในตอนกลางคืน” เย่เชินหลินพูดขึ้น
“ลำบากคุณด้วยนะคะ” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยความจริงใจ เพราะตัวเธอเองเป็นคนต้องการให้เย่เชินหลินอยู่กับถงจืงจืง
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว และKittyที่นั่งอยู่คนเดียวก็พูดขึ้น “พวกคุณคิดว่าถงจืงจืงออกไปนานเกินไปไหมคะ ทั้งๆ ที่ร้านไอศกรีมก็อยู่ข้างๆ นี้เอง”
เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นอย่างกังวล แต่เย่เชินหลินที่อยู่ข้างๆ เธอได้วิ่งนำออกไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นทันมองเห็นเย่เชินหลินจากด้านหลังเท่านั้น..
“พวกคุณอย่าเข้ามานะ ฉันไม่ให้เงินพวกคุณหรอก!” ถงจืงจืงดึงเงินมาในมืออย่างโกรธๆ และชูมือโบกไปมาทั้งสองข้าง
“พี่ครับ ทำไมผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เหมือนจะสติมีปัญหา” คนที่ย้อมผมสีทองอยู่ด้านข้างพูดขึ้น
“จะสนทำไม! ไปแย่งมาก่อนค่อยพูด” กลุ่มอันธพาลล้อมรอบถงจืงจืงอันธพาลที่อยู่ด้านนอกสุดส่งเสียงร้อง ก่อนที่จะเห็นตัวคน อันธพาลก็ถูกตีจนจนมุมทันที
เย่เชินหลินปลดกระดุมข้อมือของชุดสูท และมองไปที่พวกอันธพาลตรงหน้าเขาอย่างเย็นชา
“นายอย่าเข้ามายุ่งดีกว่า” หัวหน้าอันธพาลไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้ และรวบรวมความกล้าที่จะต่อสู้กับเย่เชินหลิน เย่เชินหลินจัดการฝ่ายตรงข้ามได้อย่างง่ายดาย และกวาดมองอีกครั้ง “ยังมีใครอีก?”
กลุ่มอันธพาลมองกันไปมา และรีบถอยกลับไป “เชินหลิน! พวกเขารังแกฉัน” ดวงตาของถงจืงจืงเต็มไปด้วยความกลัว เธอคว้าแขนเสื้อของเย่เชินหลิน และพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเย่เชินหลิน
Kittyอยากจะพุ่งไปข้างหน้า เซี่ยชีหรั่นหยุดเธอ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ตอนนี้เธอกำลังตกใจ จะทำแบบนั้นก็ถือว่าปกติ”
“ประธานเซี่ย ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้อยู่ จะต้องถูกผู้หญิงคนนั้นแย่งประธานเย่ไปแน่ๆ คุณไม่รู้หรอกว่าตอนนี้มีผู้หญิงมากมายที่แสดงเก่ง และผู้ชายก็ตามพวกเธอไม่ทันหรอกค่ะ!” Kittyรู้สึกไม่ชอบใจแทนเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นพาKittyกลับ และพูดเบาๆ ว่า “จืงจืงไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น หลังจากนี้อย่าได้พูดถึงเธอแบบนั้นอีก”
ถงจืงจืงจับมือของเย่เชินหลินแล้วกลับไปที่ร้านอาหาร เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความกังวล “จืงจืงเธอไม่เป็นอะไรนะ?”
ถงจืงจืงวางเงินบนโต๊ะอย่างเรียบเฉย และพูดว่า “พี่เซี่ย ฉันคืนเงินให้ค่ะ ฉันไม่ไปซื้อไอศกรีมอีกแล้วค่ะ”
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว “คุณปล่อยให้เธอออกไปคนเดียว?”
เมื่อฟังคำพูดของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกดีเล็กน้อย น้ำเสียงที่เกือบตำหนิของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก Kittyที่อยู่ข้างๆ เธอกลอกตาและพูดว่า “ทั้งๆ ที่ตัวเองอยากกินไอศกรีม ประธานเซี่ยถึงให้เธอไปซื้อ โตขนาดนี้แล้วยังดูแลตัวเองไม่ได้เลย”
“พอแล้ว/ Kitty ” เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นพูดพร้อมกัน เย่เชินหลินหายใจเข้าลึกๆ และมองไปที่เซี่ยชีหรั่นและพูดว่า “ผมจะพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกรอบ คุณกลับเองระวังด้วย”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า เย่เชินหลินหันกลับไปโดยทันที ถงจืงจืงจับแขนเสื้อของเย่เชินหลินเพื่อตามให้ทัน
Kittyเฝ้าดูทั้งสองหายไป และพูดด้วยความข้องใจ “ประธานเซี่ย คุณไม่รู้สึกว่าประธานเย่ใจดีกับผู้หญิงคนนี้เกินไปเหรอคะ? และยังพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อไปหาหมออีก!”
เซี่ยชีหรั่นก้มศีรษะลง ขนนมในถ้วย และพูดเบาๆ ว่า “ถงจืงจืงได้รับบาดเจ็บที่หลังศีรษะเพื่อช่วยฉัน ตอนนี้ถึงได้ความจำเลอะเลือน หลังจากนี้อย่าพูดแบบนั้นถึงเธออีก”
“มันไม่ใช่เล่นแสดง จะมีความทรงจำเลอะเลือนมากมายขนาดนั้นได้อย่างไรกัน” Kittyพึมพำ
เซี่ยชีหรั่นกลับบ้าน และนอนราบบนโซฟา เย่เนี่ยนโม่ไปออสเตรเลียเพื่อเข้าแคมป์ฤดูร้อน บ้านทั้งหลังดูกว้างขวางทันตา เหลือแต่เสียงลมหายใจและเสียงนาฬิกาเดินดังอยู่
เซี่ยชีหรั่นหยิบเครื่องดูดฝุ่นขึ้นมาและเริ่มทำความสะอาดบ้าน ในห้องของสวีเห้าเซิงมีห้องใต้หลังคา ด้วยความสงสัยของเซี่ยชีหรั่น เธอจึงใช้เก้าอี้ปีนขึ้นไปบนห้องใต้หลังคา ในห้องใต้หลังคาเต็มไปด้วยรางวัลของสวีเห้าเซิง
ตู้ที่ไม่ได้เปิดมาเป็นเวลานานทำให้เกิดฝุ่น เซี่ยชีหรั่นจึงสำลักและขยับเท้าของเธอโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะล้มลงกับพื้น
บริเวณน่องฟาดกับเก้าอี้อย่างแรง เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจนเซี่ยชีหรั่นร้องออกมา เธอลองขยับตัวเล็กน้อย จึงพบว่าขาของเธอบวมขึ้น
เซี่ยชีหรั่นค่อยๆ เคลื่อนตัวไปที่โซฟาอย่างยากลำบาก และหยิบโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็ใช้นิ้วกดหมายเลขแรกบนปุ่มรับสายโดยไม่รู้ตัว
นั่นคือสิ่งที่เย่เชินหลินบังคับใส่เอาไว้ แต่ในขณะนั้นกลับมีเสียงวุ่นวายอยู่ในโทรศัพท์ เซี่ยชีหรั่นจึงโทรอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายปิดโทรศัพท์กลับปิดเครื่องไปแล้ว
เซี่ยชีหรั่นอดทนต่อความเจ็บปวด ก่อนจะคว้ากระเป๋าไว้ในมือและล็อกประตูอยู่เพียงลำพัง ฝีเท้าของเธอเจ็บปวดมากจนขยับแทบไม่ได้ เซี่ยชีหรั่นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างสั่นๆ “พี่สวี พี่อยู่บ้านไหมคะ?”
มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในโทรศัพท์ เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเสี่ยวลี่อยู่ที่นั่นด้วย หลังจากคิดเรื่องนี้แล้วเธอก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไรค่ะ จู่ๆ ฉันก็อยากจะอบบิสกิตให้พี่กิน แต่ตอนนี้ยังยุ่งอยู่ที่โรงเรียน ฉันจะไปส่งให้ตอนกลางคืนดีกว่าค่ะ”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ เซี่ยชีหรั่นก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากประตูของคอนโด ตรงหน้าประตูมีชายสูงอายุเข็นเถ้าแก่ผ่านบริเวณประตูไป ทั้งสองพูดคุยกันเสียงเบา เซี่ยชีหรั่นมองอย่างอิจฉา
“ชีหรั่น?” เสียงของruikiดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นหันกลับไปมองruikiและหญิงสาวที่ruikiโอบไว้ด้านข้างด้วยความประหลาดใจ
“ชีหรั่นคุณเป็นอะไรไป ใบหน้าซีดมาก” ruikiโอบรอบไหล่ของหญิงสาวและพูดขึ้น
เซี่ยชีหรั่นเหงื่อตก แต่ก็ยังยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ออกมาเดินเล่น”
ruikiมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างสงสัย เซี่ยชีหรั่นยืนพิงกำแพงและถามว่า “ทำไมยังไม่ไปล่ะคะ ปล่อยให้ผู้หญิงรอมันเสียมารยาทนะ”
ruikiพยักหน้า มองไปที่ชีหรั่นและพูดว่า “ถ้าคุณมีอะไรก็โทรหาผมได้นะ”
เซี่ยชีหรั่นมองruikiที่เดินโอบหญิงสาวเดินออกไป จากนั้นจึงค่อยๆ ก้าวเดินอย่างระมัดระวัง เดินโซเซลงบันได ความเจ็บปวดก็ส่งผลมา เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว และนั่งลง มีเงาร่างสูงปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ
“เย่เชินหลิน?” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นและเห็นruikiขมวดคิ้วใส่ตัวเอง
“ทำไมถึงไม่บอกผมว่าคุณได้รับบาดเจ็บ” ruikiเลิกคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจ น้ำเสียงของเขาไม่ใช่การพูดเล่นเหมือนตามปกติ
เซี่ยชีหรั่นมองลงไปที่เท้าของตัวเองที่บวมเหมือนซาลาเปา “ก็คุณกำลังอยู่กับแฟนไม่ใช่เหรอคะ!”
“ผู้หญิงเหล่านั้นก็เป็นแค่อาหารทานเล่น แต่คุณเป็นอาหารมื้อหลักนะ” ruikiยิ้มเบาๆ ก่อนจะพยุงเซี่ยชีหรั่นโดยไม่ได้ถามความเห็น และให้ เซี่ยชีหรั่นพิงมาที่ไหล่ของเขา
Ruikiพาเซี่ยชีหรั่นไปที่ห้องผู้ป่วย นายแพทย์ได้ใส่เฝือกข้อเท้าที่ผิดตำแหน่งให้ เซี่ยชีหรั่นนอนบนเตียงและมองออกไปนอกหน้าต่าง
โทรศัพท์ของruikiดังขึ้น เสียงที่มีเสน่ห์ถามถึงruiki เซี่ยชีหรั่นยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณกลับไปหาแฟนตัวน้อยของคุณเถอะค่ะ”
ruikiมองไปที่เซี่ยชีหรั่น ขมวดคิ้วและถามว่า “คุณกับเย่เชินหลินไม่ได้คบกันอยู่เหรอ? ทำไมเขาถึงไม่มาดูแลคุณ”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว และยิ้ม “เขายุ่งๆ หนะค่ะ ฉันอยู่คนเดียวได้!”
ruikiเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นเร่งรัดตัวเอง เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ก่อนจะหันไปหาพยาบาลที่หน้าแดงมองตัวเองอยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “เธอเป็นน้องสาวของผม รบกวนดูแลเธอให้ดีด้วยนะครับ”
ทันใดนั้นใบหน้าของพยาบาลตัวน้อยก็แดงระเรื่อ แม้แต่แรงที่ห่มผ้าห่มให้เซี่ยชีหรั่นก็แรงขึ้นเล็กน้อย ruikiกะพริบตาให้เซี่ยชีหรั่น ก่อนจะส่งจูบให้หนึ่งทีและออกจากห้องไป
อีกด้านหนึ่ง ruikiหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “สอบถามหน่อยครับ ใช่แผนกบริการลูกค้าของบริษัทเย่ซื่อหรือเปล่าครับ ผมอยากจะร้องเรียน ร้องเรียนกับประธานของพวกคุณ!”
มีลมเย็นๆ พัดเข้ามาจากประตูโรงพยาบาล ในจังหวะเดียวกันที่เย่เชินหลินผลักประตูห้องผู้ป่วย เซี่ยชีหรั่นกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะได้ยินเสียงประตูเปิด และพูดว่า “คุณพยาบาลคะ ฉันให้เบอร์โทรศัพท์ของพี่ชายฉันกับคุณไม่ได้จริงๆ ค่ะ คุณยอมแพ้เถอะนะคะ”
“คุณมีพี่ชายมาเพิ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” เย่เชินหลินเลิกคิ้ว เมื่อนึกถึงruiki และคิดถึงที่จางเฟิงอี้บอกตัวเองว่าเขาถูกเรียกร้อง เย่เชินหลินอยากจะบีบคอruiki
“เย่เชินหลิน? คุณมาได้ยังไงคะ?” เซี่ยชีหรั่นหันไปมองเย่เชินหลินอย่างดีใจ
เย่เชินหลินเลิกผ้าห่มออก และมองไปที่ข้อเท้าของเซี่ยชีหรั่น พูดอย่างโมโหว่า “ทำไมคุณไม่โทรหาผม?”
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลิน และพูดอย่างแปลกใจ “ฉันโทรหาคุณแล้ว ครั้งแรกคุณไม่ได้รับสาย และครั้งที่สองคุณก็ปิดเครื่อง”
เย่เชินหลินใช้นิ้วลูบขมับ ขมวดคิ้วและพูดว่า “ถงจืงจืงฉวยโอกาสเล่นโทรศัพท์ของผมตอนที่ผมกำลังประชุมอยู่”
เซี่ยชีหรั่นก้มศีรษะลง และตอบว่า “อ่อค่ะ”
เย่เชินหลินลูบผมที่ยุ่งเหยิงของเซี่ยชีหรั่น และพูดเสียงเบาว่า “คิดอะไรอยู่!” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้น ยิ้มอย่างสดใสและพูดว่า “ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย แค่ไม่อยากอยู่โรงพยาบาล เหม็นกลิ่นยาค่ะ”
เย่เชินหลินเดินเรื่องให้เซี่ยชีหรั่นอย่างเรียบร้อยและรวดเร็ว ก่อนจะพยุงเซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปในคอนโด ทั้งสองมองไปที่ป้าย “กำลังซ่อมแซม” ด้วยความงุนงง
“ดูเหมือนว่าจะต้องรออีกนาน” เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจและพิงกำแพง
เย่เชินหลินปลดกระดุมที่แขนเสื้อของเขา ปลดเนกไทหูกระต่ายออก และพูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า “ขึ้นมาเถอะ”
เซี่ยชีหรั่นโบกมือ “ไม่เป็นไรค่ะ อีกครู่หนึ่งลิฟต์ก็คงใช้งานได้ คิดว่าอย่างนั้นนะคะ”
เย่เชินหลินมองไปที่ด้านหน้า และพูดอย่างแผ่วเบา “สามวินาที”
เสียงราบเรียบของเย่เชินหลินดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดนิ่ง และเมื่อนับถึงสามวินาที ร่างที่อ่อนนุ่มก็มาอยู่บนหลังของเขา