สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1233 สาวใช้ของคุณชายเย่1127

ตอนที่ 1233 สาวใช้ของคุณชายเย่1127
วันรุ่งขึ้น ซือซือกับเซี่ยชีหรั่นถูกบังคับให้เปลี่ยนไปสวมใส่เสื้อผ้าที่หรูหรา ชุดกระโปรงยาวลากพื้นสีขาว เป็นชุดกระโปรงผ้าลูกไม้ที่พับทบเป็นชั้นๆ
ทั้ง 2 ถูกพามาที่อาคารโอ่โถงขนาดใหญ่หลังหนึ่ง เซี่ยชีหรั่นกับซือซือรู้สึกตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก ที่มีสถาปัตยกรรมที่หรูหราขนาดนี้อยู่ในโลกใบนี้
“สวัสดีตอนเช้า สาวสวย” ชายที่นั่งอยู่บนสุดยิ้มอ่อน แม้ว่าหน้าตาจะไม่หล่อเหลา แต่ก็มีออร่าไม่น้อย
“รีบปล่อยพวกฉันไปซะ ทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ”ซือซือมองชายผู้นั้นที่กำลังคำรามด้วยความโกรธ รับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเย้ยหยันตนอยู่ ซือซือก็ค่อย ๆ ก้มศีรษะลง
“สถานที่แห่งนี้ไม่ได้มีการระบุตำแหน่ง ถ้าหากผมไม่อยากให้พวกคุณจากไป พวกคุณก็จะไปไหนไม่ได้ตลอดไป ผมขอแนะนำตัวก่อนก็แล้ว พวกคุณสามารถเรียกผมว่าDasaสายตาของDasaเคลื่อนย้ายไปมาบริเวณใบหน้าของซือซือกับเซียชีหรั่น
“ถ้างั้นคุณอยากจะให้พวกเราทำอะไร？”เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ด้านข้างปะทะสายตากับDasa โดยตรง พลางพูดขึ้นอย่างราบเรียบ
Dasaยักไหล่：“ง่ายมาก ผมอยากจะให้พวกคุณทั้ง 2 คนอยู่ที่นี่เพื่อเป็นสนมของผม”ซือซือยิ้มอย่างเย็นชา：“คุณคิดว่านี่คือยุคสังคมศักดินาเหรอ เป็นสนมเหรอ น่าขำที่สุด！”
Dasaไม่พูดไม่จา ร่างเกือบ 2 เมตรลุกขึ้นมายืนอยู่เบื้องหน้าของซือซือ มือขนาดมหึมาบีบที่ลำคอเปราะบางของซือซือ：“อย่าคิดที่จะต่อต้านผม ไม่งั้นอีก1วินาทีต่อมาหัวกับลำตัวของคุณอาจจะเชื่อมต่อไม่ได้อีกเลย”
เซี่ยชีหรั่นเขยิบออกมาด้านหน้าแกะมือของDasaออกเพื่อช่วยซือซือ แต่กลับถูกมืออีกข้างหนึ่งของDasaจับไว้ที่ลำคอ “Dasa！อย่าใช้ความโกรธจัดการปัญหา”
ชายที่เฝ้าดูทั้ง 2 มาตลอดเอ่ยปากขึ้นDasaมองดูชายผู้นั้นด้วยความประหลาดใจ：“Mayaในเมื่อคุณพูดแบบนี้ งั้นผมก็จะเชื่อฟังคุณก็แล้วกัน”
Dasaปล่อยเซี่ยชีหรั่นกับซือซือลงที่พื้นหัวเราะพลางพูดขึ้นว่า：“ให้พวกหล่อนไปเป็นคนใช้สัก 2 วัน จะได้สัมผัสถึงความแตกต่างของการเป็นคนใช้กับการเป็นสนม”
เธอเปลี่ยนชุดที่หรูหราสวยงามและประณีตออกเป็นชุดของสาวใช้แทน เซี่ยชีหรั่นรับถังน้ำและผ้าขี้ริ้วจากชายที่ยื่นให้อย่างเงียบ ๆ อยู่ที่นี่จะต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้ ก่อนที่จะคิดหนี
ซือซือสะบัดผ้าขี้ริ้วที่Mayaยื่นให้พลางบ่นขึ้นว่า：“ฉันเป็นใคร ทำไมฉันจะต้องทำงานพวกนี้ด้วย”
Mayaที่อยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า：“ผมไม่รับประกันหรอกนะว่าผมช่วยพวกคุณได้ครั้งหนึ่งแล้วจะช่วยพวกคุณเป็นครั้งที่2 ได้ ทางที่ดีตอนนี้พวกคุณเชื่อฟังเถอะ”
เมื่อเห็นสีหน้าข่มขู่ของMaya ซือซือทำได้เพียงหยิบผ้าขี้ริ้วที่ตนสะบัดทิ้งขึ้นมาและนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นกับเซี่ยชีหรั่น
“เฮ้ ก็แค่คนรับใช้ จะตั้งใจทำไปทำไมกัน！” ซือซือเช็ดพื้นอย่างลวก ๆ 2 ครั้ง และมองดูเซี่ยชีหรั่นที่ตั้งใจเช็ดพื้นด้วยความไม่พอใจ
เซี่ยชีหรั่นเช็ดพื้นอย่างละเอียด：“ไม่ว่าจะเป็นยังไง เมื่อได้ทำแล้วก็ต้องทำอย่างตั้งใจ”
“เธอ ไปพักผ่อนที่บริเวณด้านนอกของประตูได้”จู่ ๆ Mayaก็พูดกับซือซือ ซือซืองุนงงครู่หนึ่งแต่ในใจยิ้ม ในเมื่อMayaอยากจะทำอะไร ตนก็จะสนับสนุนเขา เซี่ยชีหรั่นที่เคยผ่านมือชาย ดูซิว่าเย่เชินหลินยังจะชอบอีกไหม？
“พระราชวังกว้างใหญ่ เช็ดยังไงก็เช็ดไม่เสร็จหรอก” Mayaคุกเข่าลงจ้องมองเซี่ยชีหรั่นที่มือยังคงทำงานเป็นระวิง เซี่ยชีหรั่นตอบกลับอย่างเรียบเฉยว่า：“ดังนั้น？”
Mayaลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดขึ้นว่า：“พรุ่งนี้จะมีคณะทูตมาที่นี่ ที่จริงแล้วราชวงศ์สวิสเซอร์แลนด์รู้การดำรงอยู่ของพวกเรา เพียงแต่ว่าในทุกปีพวกเราส่งเครื่องบรรณาการเป็นจิวเวลรี่จำนวนมาก พวกเขาก็เลยทำเป็นปิดหูปิดตา”
เซี่ยชีหรั่นฟังอย่างเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จาMayaนิ่งครู่หนึ่ง พลางพูดต่อว่า：“เมื่อถึงเวลานั้นผมจะช่วยพูดกับคณะทูตกลุ่มทางการทูตแห่งสวิสเซอร์แลนด์ให้ แล้วเธอก็ไปกับพวกเขาก็แล้วกัน”
“ทำไมถึงช่วยพวกเรา？”ในที่สุดเซี่ยชีหรั่นก็มองไปที่Maya
Mayaยิ้มพลางส่ายหัว：“ช่วยเธอ ไม่ได้ช่วยพวกเธอDasaอารมณ์ไม่ค่อยดี ผมคิดว่าเพื่อนของคุณน่าจะปรับตัวได้เป็นอย่างดี”
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าก้มตาเช็ดพื้นต่อ：“ในเมื่อเพื่อนของฉันไปจากที่นี่ไม่ได้ ถ้างั้นฉันก็จะไม่ไปไหน！”
“เพื่อนของเธอ？เธอรู้ไหมว่าหล่อนทำอะไรไว้！”Mayaพูดขึ้นด้วยเสียงสูงอย่างประหลาดใจ
เซี่ยชีหรั่นวางผ้าขี้ริ้วลง ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับชายที่สูงกว่าตนเกือบเท่าตัว“อยู่ต่างบ้านต่างเมือง คนจีนทุกคนล้วนเป็นเพื่อนกัน ไม่ว่าหล่อนจะทำอะไรไว้ก็ตาม”
เมื่อMayaเห็นแววตาที่เด็ดเดี่ยวของเซี่ยชีหรั่น จึงพูดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดว่า：“แล้วแต่คุณก็แล้วกัน！”เขาเตะถังน้ำของเซี่ยชีหรั่นล้มลง Mayaมองดูน้ำที่นองเต็มพื้นก็อดสงสารไม่ได้ แต่ว่าก็ยอมเสียหน้าไม่ได้เช่นกัน จึงจากไปด้วยความคับแค้น
วันรุ่งขึ้น เซี่ยชีหรั่นกับซือซือก็เปลี่ยนมาใส่ชุดที่สวยประณีต Dasaนั่งยิ้มพลางมองไปที่เขาทั้ง 2 คน：“ถ้าหากตอนนี้พวกเธอทั้ง2 รับปาก อีกสักพักหนึ่งพวกเธอก็จะสามารถเข้าไปอยู่ในห้องใหญ่ได้แล้ว แล้วถ้าไม่รับปาก อีกสักพักก็ต้องไปเช็ดพื้นต่อแล้วล่ะ”
เซี่ยชีหรั่นหันกลับไปอย่างเงียบ ๆ ซือซือคว้าเซี่ยชีหรั่นไว้พลางพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า：“ฉันไม่อยากทำงานของคนชั้นล่างอีกต่อไปแล้ว！”
ดวงตาของDasaฉายประกายเย้ยหยัน เลิกคิ้วขึ้นพลางพูดขึ้นว่า：“ถ้างั้นความหมายของพวกเธอก็คือเต็มใจที่จะเป็นสนมของฉันแล้วงั้นสิ？”
“เต็มใจ / ไม่เต็มใจ！”ซือซือและเซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นพร้อมกัน
ซือซือจ้องมองเซี่ยชีหรั่นอย่างขุ่นเคือง：“ถ้าไม่เต็มใจก็อย่าลากฉันไปตายด้วย”
เซี่ยชีหรั่นมองตรงไปยังDasa：“ฉันไม่เต็มใจที่จะเป็นข้าราชบริพารใครทั้งนั้น”
ใบหน้าเด็ดเดี่ยวไร้ความรู้สึกของเซี่ยชีหรั่นทำให้Dasa ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก้าวเข้ามาข้างหน้าบีบคอเซี่ยชีหรั่นด้วยความโกรธ：“ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไปแล้ว”
อากาศบริเวณหน้าอกถูกบีบอัดจนปะทุออกมา ข้อมือของDasaถูกMayaคว้าไว้：“Dasa！”Mayaส่ายหัว แต่น้ำหนักข้อมือของDasaก็ไม่ได้ผ่อนลง
ซือซือมองใบหน้าสีเขียวของเซี่ยชีหรั่นโดยที่ไม่ได้ก้าวขึ้นมาข้างหน้าความโกรธแค้นในใจเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างแปลกประหลาด คนที่ตนเองเกลียดที่สุดอยู่เบื้องหน้าใกล้ที่จะหมดลมหายใจ
“Dasa คณะทูตจากพระราชวงศ์มาถึงแล้ว！”Mayaร้องตะโกนเสียงดัง
Dasaมองไปที่เซี่ยชีหรั่น แล้วค่อย ๆ ปล่อยมือ เซี่ยชีหรั่นล้มลงบนพื้นอย่างอ่อนแรงDasaโอบซือซือแล้วเดินออกไปMayaเมื่อเห็นเงาหลังของDasaเดินจากไป ก็ลูบไหล่ของเซี่ยชีหรั่นพลางถามขึ้นเบา ๆ ว่า：“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว เมื่อสักครู่วินาทีก่อนที่เธอจะไร้ซึ่งการตอบสนอง จู่ ๆ ใบหน้าของเย่เชินหลินและรอยยิ้มของเขาก็ปรากฎอยู่ในหัวของเธอ เป็นแรงใจอยากให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อ
“ปีนี้เปลี่ยนทูตคนใหม่เหรอ？”Dasaยกคิ้วขึ้นมองไปยังชายรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาที่อยู่ข้าง ๆ
“ผมเป็นทูตที่แต่งตั้งเป็นพิเศษจากราชวงศ์ของปีนี้ ท่านสามารถเรียกผมว่าเย่ม่อ。”เย่ม่อค่อยๆนั่งลงอีกฝั่งหนึ่งพลางกวาดสายตาไปยังใบหน้าแข็งทื่อของซือซือ ถามขึ้นอย่างไม่แยแสว่า：“นี่คือ！”
Dasaหัวเราะฮ่า ๆ พลางพูดขึ้นว่า：“นี่คือสนมคนใหม่ของผม และยังมีอีกคนที่ไม่ค่อยเชื่อฟังสักเท่าไหร่”ดวงตาของเย่ม่อฉายประกายออกมา ถามขึ้นตามอารมณ์ว่า：“แล้ว แล้ว คนที่ไม่เชื่อฟังอยู่ไหนล่ะ？”
Dasaส่งสัญญาณมือMayaนำเซี่ยชีหรั่นเข้ามา เมื่อเห็นรอยจ้ำสีเขียวบริเวณลำคอของเซี่ยชีหรั่น มือของเย่ม่อยิ่งบีบยิ่งแน่นพลางพูดขึ้นว่า：“รูปร่างหน้าตาไม่เลวเลย”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอัปยศจนต้องก้มหน้า ตนเองราวกับสินค้าที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก ทำให้ช่วงเวลานั้นไม่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
Dasaยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“ใช่ ไม่เลวเลย แต่ว่านิสัยดื้อรั้น ยอมเป็นสาวใช้กระทั่งยอมตาย แต่ไม่ยอมอยู่ข้างกายของฉัน แต่ผู้หญิงคนนี้แตกต่าง ว่านอนสอนง่าย” ตบสะโพกของซือซือ ซือซือไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้นมา เพราะในใจโกรธจนแทบทนไม่ไหวแล้ว
เย่ม่อพูดขึ้นอย่างกระฉับกระเฉงว่า：“ไม่แน่ว่าอาจจะเคยเป็นสาวใช้มาก่อนก็ได้？” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ มองไปยังผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาไม่เหมือนใครที่นั่งอยู่
Dasaหัวเราะฮ่า ๆ เสียงดัง：“ท่านเป็นทูตคนใหม่ที่ไม่เลวเลย ดีกว่าตาเฒ่าคนก่อนที่เอาแต่พูดพล่ามมาก ผมชอบ！”
แววตาของเย่ม่อหันมาที่เบื้องหน้าของDasa แววตาไร้อารมณ์และโหดเหี้ยมทำให้Dasaตะลึงงันเล็กน้อย เพียงแต่ไม่นานท่าทีของเย่ม่อก็กลับมามีท่าทีเนือย ๆ เหมือนเดิม ยกนิ้วขึ้นค่อย ๆ ชี้ไปที่เซี่ยชีหรั่นพลางพูดขึ้นว่า：“สินค้าชิ้นนี้ผมพึงพอใจเป็นอย่างมาก”
Dasaเหลือบตามองไปที่ เย่ม่ออย่างกระฉับกระเฉงครู่หนึ่ง ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“หญิงคนนี้ให้ไม่ได้ เพราะนิสัยนางดื้อรั้นไปหน่อย แต่ว่าผมชอบแบบนี้ ไม่งั้นหญิงที่อยู่ข้างผม ผมมอบให้กับคุณก็แล้วกัน รูปร่างหน้าตาก็ไม่เลวเหมือนกัน”หลังจากที่Dasaพูดจบก็ผลักซือซือไปอยู่ข้างกายของเย่ม่อ
หัวใจของซือซือเต้นอย่างรุนแรงพลางมองไปที่ชายที่ตนหลงรักมาโดยตลอด เธอถูกDasaผลักบริเวณเอว ทำให้ร่างกายของเธอโน้มไปข้างหน้าอย่างอัตโนมัติเย่ม่อคว้าเอวของซือซือไว้ พลางใช้มือผลักซือซือกลับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของDasa：“ผู้หญิงคนนี้ท่านเก็บไว้เองเถอะครับ！”
ซือซือโกรธจนตัวสั่นDasaเหลือบมองเย่ม่อครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็ยิ้มออกมาอย่างเย้อหยิ่ง：“ฮ่า ๆ ๆ ๆ！ผมชอบนิสัยของคุณจริง ๆ！มา มา ผมมีเหล้าชั้นดี วันนี้ผมเลี้ยงคุณเอง！”
ในงานเลี้ยง เซี่ยชีหรั่นยังคงก้มหน้าก้มตา ไม่อยากให้ใครเห็นความผิดปกติของใบหน้าเธอ Mayaยัดองุ่นลูกหนึ่งใส่มือของเธอ พลางพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า：
“วันนี้ทั้งวันคุณยังไม่ได้กินอะไรเลย กินองุ่นสักลูกดับกระหายก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวผมจะหาวิธีเอาของกินมาให้คุณ”
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้ามองMayaด้วยความประหลาดใจ สายตาของฝ่ายตรงข้างนั้นแสดงถึงความห่วงใย อีกทั้งยังมีอารมณ์บางอย่างที่เซี่ยชีหรั่นมองไม่ออก
“ขอบคุณ”นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยชีหรั่นเผยรอยยิ้มออกมา
Mayaตะลึงงัน จู่ ๆ ก็หน้าแดงอย่างน่าสงสัยราวกับเด็กชาย ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากข้าง ๆ ว่า：“ไม่ทราบว่าผมสามารถเต้นรำกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ ด้านล่างสักเพลงไหมครับ”
Dasaไม่ค่อยเต็มใจที่จะมองเย่ม่อสักเท่าไหร่：“ผู้หญิงในอ้อมกอดของผมไม่ได้เหรอ？ผมชอบหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านล่างคนนั้นจริง ๆ ครับ และอยากที่จะขอเธอแต่งงานด้วย”
เย่ม่อกวาดสายตามองDasa เขาเงยคางขึ้น นิ้วมือเคาะบนโต๊ะอย่างเป็นจังหวะDasaกำลังครุ่นคิด ซือซือโกรธจนอดไม่ได้อยากที่จะให้เซี่ยชีหรั่นหายตัวไป จะโทษก็ต้องโทษตนเองที่รับปากเร็วเกินไป ตอนนี้ไม่เพียงแต่กระอักกระอ่วนใจ อีกทั้งยังกลายเป็นสินค้าที่ถูกโยนไปโยนมา และที่สำคัญก็คือไม่มีใครต้องการเธอ！
Dasa มองเย่ม่อ ราวกับกำลังตัดสินใจเรื่องใหญ่หลวง：“ก็แค่เต้นรำเพลงเดียว ภาษีการค้าทั้งหมดของปีนี้ก็ลดให้กับพวกเราหน่อยก็แล้วกัน”
เย่ม่อจัดกระดุมที่ทำจากอัญมณีบริเวณแขนเสื้อเบา ๆ พลางพูดขึ้นอย่างกระฉับกระเฉงว่า：“ผมไม่ค่อยชอบให้ใครมายื่นเงื่อนไขต่อรองกับผม แต่ว่าผมรับรองว่าภาษีของปีนี้ก็คงจะไม่เปลี่ยนแปลงไปมาก”
แต่ว่าไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมาก ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง！
คิ้วของDasaขมวดเข้าหากัน ในที่สุดก็ตบที่ต้นขาของตัวเอง：“ตกลง！เต้นรำ 1 เพลง！”