สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1234สาวใช้ของคุณชายเย่ 1128

บทที่1234สาวใช้ของคุณชายเย่ 1128
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ชายหนุ่มที่ค่อยๆ เดินเข้าปรากฏที่เบื้องหน้าของตน แววตาแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มและความคิดถึงเย่ม่อทำสัญลักษณ์มือท่ามาตรฐานเชิญเต้นรำ เซี่ยชีหรั่นยิ้มพลางยื่นมือของตนเองวางบนมือของเย่ม่อ
Mayaที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กำหมัดแน่น จ้องมองเย่ม่อ ด้วยสายตาดุดัน ครุ่นคิดในใจด้วยความโกรธว่า“ทูตของพระราชวงศ์คนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร！จะต้องไม่ยอมให้เซี่ยชีหรั่นตกอยู่ในกำมือของ 2 คนนั้นอย่างเด็ดขาด ！”
กระโปรงสีขาวของเซี่ยชีหรั่น ถูกจังหวะการเต้นของเย่เชินหลินทำให้กระโปรงพลิ้วอย่างสวยงาม ภายใต้แสงไฟสว่างไสวอวัยวะที่สวยงามทั้ง 5 ราวกับขาวผ่องเป็นยองใย ทำให้คนที่พบเห็นแทบจะหยุดหายใจ
มือขวาของเย่ม่อค่อย ๆ โอบเอวของเซี่ยชีหรั่นเบา ๆ เมื่อถึงช่วงพีคของการเต้นรำ เซี่ยชีหรั่นก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา：“ผมคิดถึงคุณมาก”
เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นเบา ๆ ว่า：“เย่เชินหลิน ทำไมคุณถึงกลายเป็นราชวงศ์ได้ล่ะ？”
เย่เชินหลินยิ้มอย่างขมขื่นพลางเว้นระยะห่างจากเซี่ยชีหรั่น เขารู้สึกจนปัญญากับผู้หญิงคนนี้ที่ชั่งไม่รู้ประสาเอาซะเลย และเมื่อถึงจังหวะพีคของการเต้นรำครั้งที่ 2 เขาจึงพูดขึ้นกับเซี่ยชีหรั่นเบา ๆ ว่า：“สถานที่แห่งนี้มีการรักษาความปลอดภัยไม่เลวเลย คืนนี้คุณเตรียมตัวให้พร้อม”
เมื่อดนตรีวอลทซ์ถึงบรรเลงจนจบ เย่เชินหลินก็ปล่อยมือจากเอวของเซี่ยชีหรั่น จากนั้นก็กลับเข้ามานั่งที่ Dasaรู้สึกอิจฉาไม่น้อยพลางถามขึ้นว่า：
“รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง แม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่เคยโอบเอวเธอเลย อย่างมากก็แค่สัมผัสผิวของเธอตอนบีบคอเธอเท่านั้น ความรู้สึกนั้นวิเศษไม่น้อยเลย”
“สินค้าบรรณาการของปีนี้ต้องเพิ่มอีกเท่าตัว！”เย่เชินหลินมองไปยังDasaอย่างไร้ความรู้สึก เมื่อเห็นสีหน้าของฝ่ายตรงข้ามเปลี่ยนไปก็แสดงท่าทีเกียจคร้านนั่งพิงพนักเก้าอี้
“เฮ้！คุณพูดอะไร？พอเต้นรำกลับมาก็เพิ่มเครื่องราชบรรณาการซะอย่างนั้น！”Dasaทุบโต๊ะแล้วลุกขึ้น ชายรูปร่างสูงกว่า 2 เมตรมองไปยังเย่เชินหลิน
จางเฟิงอี้ซึ่งเป็นผู้ติดตามเช็ดเหงื่อที่ออกบริเวณหน้าผาก แอบคิดในใจว่า“คิดอยากจะครอบครองนายหญิง แล้วยังคิดไม่ถึงเลยว่าจะแตะต้องคอของนายหญิงอีก คงไม่รู้สินะว่าตัวเองจะต้องตายยังไง！”
“คุณสามารถเลือกที่จะไม่รับปาก หรือเลือกที่จะไปคุยกับพระเจ้าที่สวิสเซอร์แลนด์ในวันพรุ่งนี้”เย่เชินหลินพูดขึ้นอย่างสบายอกสบายใจ
Dasaบ่นพึมพําประโยคหนึ่ง นั่งลงแล้วดื่มเหล้า 1 อึกอย่างรุ่นแรง สีหน้าที่มองเย่เชินหลินโกรธแค้นและจนใจเป็นอย่างมาก จึงร้องส่งเสียงคำรามว่า：“ไม่สามารถเพิ่มไปกว่านี้ได้แล้ว！”
มุมปากของเย่เชินหลินเผยรอยยิ้มที่สวยงามออกมา ยกแก้วเหล้าขึ้นมาพลางพูดกับ Dasaว่า：“ดูอารมณ์ก่อนก็แล้วกัน！”
งานเลี้ยงมื้อนี้ใกล้จะผ่านไปอย่างราบรื่น ซือซือมองไปที่เซี่ยชีหรั่น ในใจเริ่มพัดกระพือราวกับคลื่นที่โหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง ถ้าหากรอให้เซี่ยชีหรั่นกลับไปอยู่ข้างกายเย่เชินหลินแล้ว ก็คงไม่มีโอกาสดี ๆ แบบนี้อีกแน่นอน
เธอมองไปที่Dasa ที่นั่งเซ่อซ่าอยู่ข้าง ๆ ซือซือยกมุมปากขึ้นพลางยิ้มอย่างภูมิใจ เซี่ยชีหรั่นอย่ามากล่าวหาว่าฉันทำลายความฝันของคุณก็แล้วกัน！
ตกกลางคืน ก็มีเงาของคนๆหนึ่งเข้าไปให้ห้องของDasaอย่างไม่มีอะไรขวาง เมื่อเข้าไปปุ๊บ ซือซือก็ถูกรวบตัวไว้ที่หน้าอกแข็ง
“ผมไม่คิดเลยว่าสนมของผมจะกระหายจนอดใจไว้ไม่อยู่เช่นนี้！”แววตาในความมืดของDasaแม้ว่าจะไม่มีความปรารถนาสักเท่าไหร่ แต่มือของเขาก็เคลื่อนไหวบนร่างกายของซือซืออย่างไม่ขาดตอน
ซือซืออดทนกับความรู้สึกรังเกียจที่อยากจะอาเจียนออกมา เธอมองดวงตาของDasaพลางพูดขึ้นว่า：“ทูตของวันนี้มีชื่อว่าเย่เชินหลิน เขาต้องการมาแย่งชิงเซี่ยชีหรั่น”
ดวงตาของDasaเบิกกว้าง เขาพลิกตัวแล้วลุกขึ้น พูดพึมพำว่า：“ถึงว่าเขาบอกว่าจะไม่ลดภาษีให้ เหี่ย นี่มันก็ถือเป็นใช้เงินบ้านนะ！”
ในใจของซือซือด่าเขาว่าพวกไม่มีการศึกษา จากนั้นตนก็ลุกขึ้นมาข้างๆ พลางกระซิบที่ข้างหูของDasaเบา ๆ อีกครั้งว่า：“เซี่ยชีหรั่นเป็นผู้หญิงที่คุณถูกอกถูกใจ หากปล่อยให้เขาแย่งชิงไปเช่นนี้ก็เท่ากับเสียหน้า ได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนมีชื่อเสียงในประเทศของฉัน ผู้หญิงที่สวยกว่าเธอมีไม่มากแล้ว！”
ท่ามกลางความมืดเสียงพึมพำและยิ้มอ่อนๆ อบอวนไปด้วยความอันตราย เพิ่มคลื่นโหมกระหน่ำให้กับค่ำคืนที่ไม่สงบนี้
“เจ้านายเย่พวกเราไปตอนนี้เลยใช่ไหมครับ？พระราชวงศ์ไม่ยอมออกหน้า ก็เลยพามาได้แค่คนของพวกเรา”จางเฟิงอี้นำปืนเหน็บไว้หลังเอว
“เดี๋ยวก่อนผมจะไปช่วยเซี่ยชีหรั่น！แล้วก็ยังมีซือซือ” หลินเจี๋ยพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
สายตาของเย่เชินหลินมองไปยังหลินเจี๋ย หลินเจี๋ยคิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่เห็นด้วย เย่เชินหลินเบี่ยงเบนสายตาพลางพูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า：“หลังจากที่ช่วยเหลือพวกเธอเรียบร้อยแล้วก็กลับประเทศไปก่อนเลย”
มีเสียง ๆ หนึ่งดังออกมาจากด้านนอกหน้าต่าง ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งเข้ามาทางหน้าต่างแล้วร่วงหล่นบนพื้น ทำให้พื้นเป็นรูลึก
ที่ลูกธนูมีกระดาษโน้ตมัดอยู่ เย่เชินหลินเปิดออก หลังจากดูเสร็จสีหน้าแววตาก็ไม่เปลี่ยนไปจากเดิม แต่กลับเย็นชาขึ้น
“เจ้านายเย่ พวกเราออกเดินทางกันตอนนี้เลยเถอะครับ”จางเฟิงอี้ที่อยู่ข้าง ๆ พูดเตือนอย่างราบเรียบ
“ไม่ต้องแล้ว”เย่เชินหลินมองพระจันทร์ที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง สีหน้าเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ：“ผมไปเอง”
เย่เชินหลินกลับมายืนที่ห้องรับแขกอันโอ่โถงนี้อีกครั้ง แม้ว่าเย่เชินหลินจะยืนอยู่ด้านล่าง แต่สีหน้าท่าทางกลับเป็นธรรมชาติ ราวกับมองดูดินแดนของตนเอง
Dasaยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“ผมนับถือคุณจริง ๆ ที่กล้ามาที่นี่เพียงลำพัง”
เย่เชินหลินหยิบปืนจากเอวแล้วโยนทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่แยแส พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า：“คืนเธอให้กับผม”
Dasaลุกขึ้นแล้วพูดว่า：“ผมชอบเธอจริงๆ สมัยก่อนเผ่าของเรา หากชายหนุ่ม 2 คนชอบผู้หญิงคนเดียวกัน ก็จะประลองกัน ฝ่ายที่ชนะก็จะได้ครอบครองเธอ”
เย่เชินหลินยกคิ้วอย่างไม่ลังเล ซือซือที่แอบฟังอยู่ด้านหลังกัดฟันบ่นพึมพำว่า：
“วางแผนไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าหลังจากที่พวกของเย่เชินหลินมาที่นี่ก็จะกวาดให้เรียบไม่เหลือ จากนั้นก็จะแต่งงานกับเซี่ยชีหรั่นต่อหน้าเย่เชินหลิน！ทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นการประลองแล้วล่ะ ชายผู้นี้โง่เง่าจริง ๆ เลย！”
Dasaรูปร่างสูงกว่า 2 เมตรกระโจนเข้าหาเย่เชินหลิน กำลังหมัดที่รุนแรงเฉียดผ่านหน้าของเย่เชินหลิน เย่เชินหลินหลบอย่างปราดเปรียว ทำให้หมัดเฉียดผ่านเฉย ๆ เย่เชินหลินส่งเสียงฮึงเสียงหนึ่งพลางเช็ดเลือดที่มุมปากออก แต่ดวงตาเผยประกายอาฆาตแค้นออกมา：“ดีมาก มาอีก”
ทั้ง 2 ผลัดกันรุกรับ สถานการณ์ในตอนนี้อยู่ในสภาพที่ล่อแหลมเป็นอย่างมากDasaหยิบปืนของเย่เชินหลินจากพื้นแล้วพุ่งเป้าไปที่เย่เชินหลินอย่างเย็นชา：“พวกคุณคนจีนชอบพูดว่า การทหารที่มีกลอุบายไม่น่าเบื่อ！”
ซือซือมองเย่เชินหลินด้วยความตกใจ อยากที่จะพุ่งเข้าไปช่วยเย่เชินหลิน เย่เชินหลินมองปืนที่อยู่เบื้องหน้าของตนอย่างเย็นชา
มือซ้ายจับไกลปืนแน่นอย่างฉับไว พลางเตะขาของDasaอย่างแรง เพียงแค่พลิกผ่ามือก็ทำให้Dasaที่สูงกว่า 2เมตรถูกกดอยู่บนพื้น
เขาแย่งปีนที่มือของDasa จากนั้นเล็งเป้าไปที่หัวของ Dasa เย่เชินหลินมองDasaตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ้มและพูดอย่างเย็นชาว่า：“ภาษาจีนไม่เลวหนิ”
“ชีหรั่น”Maya ใช้มืออุดปากเซี่ยชีหรั่นที่ต้องการส่งเสียงร้องออกมาด้วยสัญชาตญาณ ชีหรั่นไม่ได้นอน เธอรอเย่เชินหลินอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าซือซืออยู่ที่ไหน เธอรู้สึกเป็นห่วงหล่อนอย่างมาก
“ชีหรั่น ฟังผมนะ ตอนนี้ผมจะช่วยคุณออกไป เชื่อฟังผม อย่าส่งเสียงดัง ตามผมมา เข้าใจไหม？”Mayaมองตาของเซี่ยชีหรั่นด้วยความรักที่บ้าคลั่ง
เซี่ยชีหรั่นถูกMayaใช้มือปิดปาก ทำได้เพียงร้องเสียงสะอื้นและส่ายหัวโดยสันชาตญาณ แววตาของเซี่ยชีหรั่นมองMayaด้วยแววตาอ้อนวอน
Mayaเมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นส่ายหัวก็รู้สึกโมโห คำรามเสียงต่ำด้วยความโมโหว่า：“หรือว่าคุณยอมที่จะอยู่ข้างกายDasa คน ๆ นี้เห็นแต่ผลประโยชน์ ต่อไปถ้าเขาเบื่อคุณแล้วเขาก็จะโยนคุณไปให้คนอื่นอย่างไม่แยแส และผมก็คิดว่าราชวงศ์คนนั้นก็ไม่ใช่คนดีอะไร อย่าพูดอีกเลย เดี๋ยวผมจะพาคุณหนีไปเอง”
สองมือของเซี่ยชีหรั่นจับเสาไว้แน่น เมื่อMayaเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ให้ความร่วมมือ เขาจึงใช้มือข้างหนึ่งทุบไปยังท้ายทอยของเธอ จากนั้นก็พยุงร่างอ่อนปวกเปียกเซี่ยชีหรั่น Mayaคลุมเสื้อคลุมผู้ชายให้กับเซี่ยชีหรั่นอย่างชุลมุน
Mayaทำทีเป็นพยุงเซี่ยชีหรั่น เขาอ้อมผ่านห้องโถง เสียงเย็นชาดังขึ้นมาจากข้างหลัง：“หยุดนะ ผมจำคุณได้”
เย่เชินหลินขมวดคิ้วมองไปที่Maya งานเลี้ยงของวันนี้ ผู้ชายคนนี้แหระที่ตีสนิทเซี่ยชีหรั่น ตอนนั้นเขาอยากจะต่อยชายคนนี้หนัก ๆ สักหมัด
“ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะ！”Mayaถามขึ้นด้วยความตกใจ
เย่เชินหลินยักไหล่ สายตามองไปยังคนที่อยู่ในอ้อมอกของ Maya Mayaรีบพูดขึ้นมาว่า：“เป็นทหารที่ร่วมดื่มกับผมในวันนี้คุณอย่าทำซี้ซั้วนะ！เหล่าทหารของพวกเราไม่กลัวคุณหรอก！”
เย่เชินหลินหยุดฝีเท้าลง เคลื่อนย้ายสายตาจากเสื้อคลุมสีดำไปยังใบหน้าของMaya ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างสงบจิตสงบใจ：“ผมจะคอยเฝ้าดูสถานการณ์”
เย่เชินหลินเดินไปตามทางที่Dasaบอก เมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าในห้องมีเพียงซือซือเพียงคนเดียว“แล้วเธอล่ะ？”
ซือซือส่ายหัว แววตาหวาดกลัว：“ฉันไม่รู้！เมื่อกี้นี้มีคนทุบฉันจนสลบ จากนั้นก็นำตัวเซี่ยชีหรั่นไป”
ใบหน้าของเย่เชินหลินเต็มไปด้วยความโกรธแค้นDasa กำลังนั่งอยู่ที่พื้น คนข้างกายก็มารายงานว่าด้านนอกมีกองกำลังกลุ่มหนึ่ง หากต้องสู้กับพวกเขา ต้องลำบากแน่ๆ
ยังไม่ทันจะได้พูด Dasaก็ถูกเตะเข้าที่หลัง ปืนของเย่เชินหลินจ่อไปที่Dasa อย่างรุนแรง：“ดูเหมือนว่าคุณอยากจะให้สมองได้ระบายอากาศ！”
Dasaร้องขึ้นด้วยความตกใจ：“คุณจะเอายังไงกันแน่！คนก็คืนคุณแล้ว คุณคิดจะเอายังไงอีก！”
เย่เชินหลินมองไปที่Dasa ราวกับกำลังวิเคราะห์ว่าฝ่ายตรงข้ามพูดโกหกอยู่หรือเปล่า สักพักหนึ่งจึงได้วางปืนลง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า：“เธอไม่อยู่แล้ว！”
ร่างกายเจ็บปวดเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นฟื้นขึ้นมาอย่างงุนงง ตนกำลังนั่งอยู่บนรถคันหนึ่ง เห็นวิวทิวทัศน์ด้านนอกหน้าตาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แสดงให้เห็นว่ารถคันนี้วิ่งด้วยความเร็วสูง
“ชีหรั่น คุณตื่นแล้วเหรอ？ไม่เป็นไรใช่ไหม！”ขณะMayaขับรถก็มองเซี่ยชีหรั่นผ่านกระจกหลัง
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว นอกหน้าต่างเต็มไปด้วยสีขาวโพลน ทำให้เธอรู้สึกปวดตา “พวกเราจะไปไหนกันเหรอ！”
Mayaยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“ผมอยากจะพาคุณไปประเทศของผม ที่จริงประเทศของผมสวยงามมาก แม้ว่าพื้นที่จะเล็ก ประชากรก็น้อย แต่ว่าคนที่นั้นเป็นมิตรมาก อีกสักพักก็จะถึงสนามบินแล้ว！”
เซี่ยชีหรั่นมองดูท่าทีดีอกดีใจของชายหนุ่ม ยิ้มพลางทอดถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า：“Maya ขอบคุณคุณมากที่เต็มใจช่วยฉันออกมา แต่ว่าฉันอยากจะบอกคุณว่า ทูตคนเมื่อวานนี้เป็นเพื่อนของฉันเอง คุณปล่อยฉันกลับไปได้ไหม？”
รถหยุดอย่างกะทันหัน ศีรษะของเซี่ยชีหรั่นกระแทกไปข้างหน้า มือที่หยาบกระด้างข้างหนึ่งวางไว้ที่บริเวณด้านหลังของเบาะนั่ง อย่างทันท่วงที เพื่อช่วยให้ลดแรงปะทะให้กับเซี่ยชีหรั่น
สีหน้าของMayaเปลี่ยนไปไม่สู้ดีนัก：“ดังนั้นคุณจะบอกผมว่าคุณต้องการกลับประเทศของคุณ แล้วจากนี้ไปผมก็คงจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว？”
เซี่ยชีหรั่นมองดูสีหน้าของMaya พยักหน้าอย่างระมัดระวังMayaเม้มมุมปาก หันกลับไปเหยียบคันเร่งอีกครั้ง：“อีกสักพักก็ถึงสนามบินแล้ว！”