สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1235 สาวใช้ของคุณชายเย่ 1129

บทที่ 1235 สาวใช้ของคุณชายเย่ 1129
เซี่ยชีหรั่นมองMayaที่ไม่พูดไม่จาด้วยความตกใจ Mayaไม่เห็นด้วย อีกทั้งจะพาตัวเธอไปด้วย？บริเวณโดยรอบทั้ง 4 ด้านยิ่งห่างไกลผู้คนมากขึ้นเรื่อย ๆ ทิวทัศน์ก็ยิ่งปลีกวิเวกขึ้นเรื่อย ๆ เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า：“ช้าก่อนMayaช้าก่อน”
Mayaยังไม่ผ่อนความเร็วลง ปากบ่นพึมพำว่า：“จะให้ผมปล่อยคุณไปเหรอ ไม่มีทางหรอก！”
เซี่ยชีหรั่นพยายามที่จะเขยิบเข้าใกล้Maya จากนั้นพยายามพูดขึ้นเสียงดังว่า：“ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำ！”
หลังจากจอดรถแล้ว เซี่ยชีหรั่นรู้สึกหนาวจนหน้าแดงMayaนำผ้าพันคอผืนเดียวที่ตนมีคลุมให้กับเซี่ยชีหรั่น หน้าแดงอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง：“ผมไม่ดูหรอก คุณ····คุณหาที่สักที่ตามสบายเลย！”
เรื่องแบบนี้ก็ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเกรงใจ พยักหน้า เมื่อมั่นใจแล้วว่าMayaไม่ได้แอบมองตน เซี่ยชีหรั่นก็นำอัญมณีที่ตนออกแบบเองแขวนไว้บนกิ่งไม้ แล้วจึงกลับไปหาMaya
รอยเท้าของคนจำนวนน้อยมากที่ปรากฎบนพื้นหิมะ รถผ่านไปด้วยความเร็วคันแล้วคันเล่า จู่ ๆ ก็หยุดลงอย่างกะทันหัน เย่เชินหลินลงจากรถ มองดูรอยเท้าที่ประทับอยู่บนพื้นหิมะพลางครุ่นคิด
ใบหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึกของซือซือตามเขาไปทุกหนแห่ง แสงอาทิตย์สะท้อนพุ่มไม้ส่องประกายออกมาเล็กน้อย ซือซือเดินเข้าไปใกล้พบว่าเป็นอัญมณีสีเขียวที่ครั้งนี้เซี่ยชีหรั่นพกติดตัวมาด้วย
ซือซือยิ้มอย่างดีใจ พลางโยนอัญมณีไว้อีกทางหนึ่ง และร้องขึ้นด้วยความตกใจว่า：“นี่คืออะไร！”
เย่เชินหลินกำอัญมณีสีเขียวที่อยู่ในมือแน่น ความกังวลในใจคลายลง ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า：“ตามไป！”
ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนพูด สีหน้าของMayaดูผ่อนคลาย คำพูดก็เยอะขึ้น：“ชีหรั่น อีกไม่นาน พวกเราก็จะมาถึงประเทศของผมแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นเอ่ยขึ้นเตือนด้วยความสงสัยว่า：“ฉันไม่มีหนังสือเดินทาง！”
Mayaส่ายหัวพลางพูดขึ้นว่า：“ไม่เป็นไร บ้านของผมมีเครื่องบินส่วนตัว”“มีเครื่องบินส่วนตัว แล้วคุณจะยังไปเป็นลูกน้องของDasaอยู่ที่นั้น！”เซี่ยชีหรั่นมองไปที่Mayaด้วยความประหลาดใจ
Mayaเกาศีรษะ สีหน้าท่าทางทึ่มๆ ไร้เดียงสา：“ผมไม่ได้ไปเป็นลูกน้องสักหน่อย ผมเป็นเจ้าชาย เป็นแขกของที่นั้นต่างหาก วันนั้นไปคุมพวกคุณก็แค่รู้สึกสนุก！”
ทั้งสองคนคุยไปคุยมาก็เดินทางมาถึงสนามบิน ตรงหัวมุมก็มีคนที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดพุ่งออกมาMayaรีบโอบไหล่เซี่ยชีหรั่นเพื่อหลบหลีกคนที่ปะทะเข้ามาของคนพวกนั้น
“รีบหนีไป！เกิดจลาจล！”ชายที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดร้องขึ้นด้วยความหวาดกลัว รีบวิ่งหนีไปด้านนอก
Mayaจับมือเซี่ยชีหรั่นคิดอยากจะหนี แต่ก็สายเกินไปแล้ว มีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ค่อย ๆ ทะยอยออกมาทีละกลุ่ม ทั้งยังมีการถือมีดต่อต้าน
Mayaกดเสียงลงต่ำพลางพูดขึ้นว่า：“ที่นี่เป็นชายแดน สถานการณ์ไม่ดีมาโดยตลอด คิดไม่ถึงเลยว่า วันนี้จะโชคไม่ดีเจอกับเรื่องแบบนี้ ”
เซี่ยชีหรั่นก็กดเสียงลงต่ำเช่นกันพลางพูดขึ้นว่า：“ที่นี่น่ากลัวจริง ๆ พวกเราจะทำยังไงกันดี！”
Mayaจูงมือเซี่ยชีหรั่นแล้วค่อย ๆ เลาะมุมกำแพงเพื่อแอบหนี ฝูงชนเคลื่อนไหวเป็นระลอก ทั้งสองต้องการทะลุผ่านกลุ่มคนพวกนั้น แต่กลับถูกคนกลุ่มหนึ่งจับตามอง
“รีบหนีเร็ว！”Mayaจูงมือเซี่ยชีหรั่น มีคนไล่ตามมาจากด้านหลังMayaใช้มือบัง ทำให้ถูกมีดของฝ่ายตรงข้ามบาดเป็นแผล 1 แผล！
“อ่า！”เสียงตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น！ เซี่ยชีหรั่นทิ้งเม็ดทรายที่อยู่ในมือพาMaya ผ่าฝูงชนวิ่งออกไปทางสนามบิน
ผู้คนที่อยู่ในเมืองนี้ต่างปิดประตูหน้าต่างแน่นสนิท เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วมองดูMayaที่เสียเลือดมาก ขมวดคิ้ว ใช้แหวนที่นิ้วมือของตนซึ่งเป็นแหวนที่เย่เชินหลินมอบให้แลกห้องมาได้ 1 ห้อง
ด้านนอกของสนามบิน รถขับมาด้วยความรวดเร็ว ซือซือนั่งอยู่ในรถด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ภายในใจกลับรู้สึกไม่สบายใจ เธอรู้ว่ายังไงเย่เชินหลินก็ต้องพบข้อสงสัย เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะขับรถออกมาเพียงแค่ 2-3 ร้อยเมตรเย่เชินหลินก็ให้รถที่จัดโดยเฉพาะกัลบไปยังจุดเดิม หลังจากที่ดูหน้างาน2-3นาที ก็พบเส้นทางที่เซี่ยชีหรั่นทิ้งแหวนไว้
หลินเจี๋ยมองซือซืออย่างเงียบ ๆ ความสงสัยที่อยู่ในใจก็มากขึ้นเรื่อย ๆ
เซี่ยชีหรั่นมองดูMayaที่กำลังหลับอยู่ เธอรู้สึกไม่สบายใจ สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจลุกขึ้นมาห่มผ้าให้กับMayaเธอไม่สามารถไปอยู่กับMayaที่ประเทศของเขาได้ เพราะว่าในอีกสถานที่หนึ่ง ยังมีเย่เชินหลินกับเนี่ยนโม่ที่คอยตามหาเธอ
คนบนท้องถนนเพิ่มมากขึ้นกว่าตอนที่พวกเธอมาถึงมาก เซี่ยชีหรั่นเดินอย่างรีบเร่ง เสียงฝีเท้าดังสะเปะสะปะมาจากด้านหลังของเธอ เธอเข้าไปหลบในซอกแคบๆ Mayaที่อยู่ไกลอออกไปมองหาโดยรอบทั้ง 4ทิศอย่างร้อนรน พลางเรียกชื่อของเซี่ยชีหรั่น
แขนเต็มไปด้วยเลือดสดสีแดงMayaมองหาเซี่ยชีหรั่นโดยไม่ได้สังเกต เซี่ยชีหรั่นมองไปยังMayaพลางทอดถอนหายใจ แต่ก็ยังคงตัดสินใจเดินจากไป！
“Maya！ฉันอยู่นี่！”หลังจากเซี่ยชีหรั่นพูดจบก็เบิกตากว้าง ด้านหลังของMayaมีรถคันหนึ่งกำลังจะพุ่งเข้ามาMayaกลับไม่ทันสังเกต มัวแต่มองไปยังเซี่ยชีหรั่น
“ระวัง！”เซี่ยชีหรั่นพุ่งเข้าไปเพื่อผลักMaya เซี่ยชีหรั่นหลบไม่ทัน เห็นเพียงดวงตาของตนและรถเข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อย ๆ
ผู้ที่เห็นสถานการณ์ตรงนั้นต่างตกใจ เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่นกลิ้งไปด้านข้าง พลางใช้แผ่นหลังของตนเองพิงมุมกำแพง ทำให้เซี่ยชีหรั่นนอนคว่ำอยู่บนลำตัวของเขา
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินอย่างตกตะลึง：“เย่เชินหลิน？”
“คุณไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม！พุ่งเข้าไปแบบนี้ ถ้าเกิดเรื่องขึ้นจะทำยังไง！”เย่เชินหลินคำรามขึ้นอย่างไม่ไว้หน้า！
ความรู้สึกที่เกิดความสะเทือนอารมณ์บริเวณลำคอแผ่ซ่านเข้ามา เซี่ยชีหรั่นใช้แขนโอบกอดลำคอของเย่เชินหลิน มุดหน้าเข้าไปอยู่ท่ามกลางไอร้อนบริเวณลำคอของเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ความรู้สึกโกรธเคืองในใจของเขาค่อย ๆ จางหายไป เขาตบหลังเซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยน “ชีหรั่น ไม่ต้องกลัว ผมมารับคุณแล้ว！”
เมื่อเห็นทั้ง 2 กอดกันเบื้องหน้า สายตาของซือซือเผยสายตาอิจฉาริษยาออกมา
Mayaเดินเข้ามาข้างกายของเซี่ยชีหรั่นอย่างตกตะลึง เมื่อสักครู่เซี่ยชีหรั่นเกือบจะตายเพราะเขา เย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นขึ้นพลางมองเขาด้วยสายตาเย็นชา
“พวกคุณนั่งเครื่องบินของผมไปจากที่นี่เถอะครับ วันนี้คนไม่น่าจะเยอะ！”Mayaไม่กล้าหันมองเซี่ยชีหรั่น เขาเกือบจะทำร้ายเซี่ยชีหรั่น ตอนนี้จะสู้หน้าเธอได้ยังไง
หลายคนทยอยขึ้นเฮลิคอปเตอร์ลำแล้วลำเล่า Mayaมองเย่เชินหลินด้วยความประหลาดใจ เย่เชินหลินเบ้ปากอย่างเย็นชา พลางกอดเซี่ยชีหรั่นโดยไม่แยแส
ภายในสนามบิน ทุกคนต่างถูกขัดขวางไม่ให้เข้าไปข้างใน สายตามองไปยังชายที่ประคองหญิงสาวไว้ในอ้อมอกเดินเข้าไปในสนามบิน
ซือซือมองไปที่กลุ่มคนจนที่สวมเสื้อผ้าซอมซ่อขาดรุ่งริ่งเหล่านี้ พลางโยนแหวนอัญมณีทิ้งลงไปบนพื้น แหวนส่งเสียงดังกริ่ง ในหมู่กลุ่มคนเริ่มกะรุงกะรัง ทุกคนไม่สนใจอะไรทั้งนั้นอยากที่จะก้มลงเก็บแหวนที่ตกอยู่บนพื้น ทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นในกลุ่มคนกลุ่มนั้น
“เห็นหรือยัง？ผู้ชายที่โอบผู้หญิงไว้ในอกที่มองเห็นอยู่ไกล ๆ คนนั้น มีทุกสิ่งที่พวกคุณต้องการรวมทั้งเงิน”ซือซือกระซิบที่หูของชายผู้นั้นเบา ๆ
“ชีหรั่น / เจ้านายเย่”เสียงของหลินเจี๋ยกับจางเฟิงอี้ดังขึ้นพร้อมกัน ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามาในสนามบินเป็นจำนวนมาก คนเหล่านี้ต่างมองไปที่เซี่ยชีหรั่น
สีหน้าของเย่เชินหลินเปลี่ยนไป รีบเข้าไปขวางคนที่วิ่งมาหน้าสุดก่อน จางเฟิงอี้เปิดประตูรถออก คำรามขึ้นเสียงดังอย่างรีบร้อนว่า：“ไปทางอื่นก่อน เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง！”
เซี่ยชีหรั่นหยัดตัวเองเข้าไปบริเวณเบาะนั่งข้างคนขับ เย่เชินหลินกลับรถอย่างรวดเร็วและขับออกนอกสนามบิน！
“จางเฟิงอี้ หลินเจี๋ย ซือซือ พวกเขาไม่เป็นอะไรใช่ไหม”เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องเป็นกังวล！”เย่เชินหลินกุมมือเซี่ยชีหรั่น พลางเหลือบมองกระจกหลังครู่หนึ่ง จากนั้นคิ้วก็ขมวดขึ้น
“จับมือผมให้แน่นนะ！”เย่เชินหลินพูดขึ้นเสียงเบา จากนั้นก็เร่งความเร็ว
เซี่ยชีหรั่นมองไปด้านหลัง ไม่รู้เหมือนกันว่ารถบรรทุกขนาดใหญ่ตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ จึงรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย เสียงที่ดังขึ้นจากหลังคารถ ทำให้เย่เชินหลินขมวดคิ้วแน่นขึ้น
เขาใช้มือข้างหนึ่งดึงหลังของเซี่ยชีหรั่นลงมา เย่เชินหลินคว้าปืนออกมายื่นมืออกนอกหน้าต่างยิงกระสุนไปที่ล้อรถที่กำลังขับตามตนมาติด ๆ 1 นัด
ล้อรถที่ถูกกระสุนปืนลื่นไถล มีคนจำนวนมากขึ้นหยิบปืนขึ้นมากราดยิงไปยังรถของเย่เชินหลิน หลังคารถและหน้าต่างรถต่างส่งเสียงฮื้ด ๆ ดังอึกทึกแหลม
“ทำไมพวกเขาต้องตามฆ่าพวกเราด้วย！”เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นเสียงเบา
สีหน้าของเย่เชินหลินเคร่งขรึม เธอมองของเขาบังคับรถไปยังสถานที่ที่มีสิ่งก่อสร้างอยู่ ท่าทีไม่ลุกลี้ลุกลนเลยแม้แต่น้อย：“ปลาทนไม่ไหวอยากจะขึ้นมาบนผืนน้ำแล้ว”
รถบรรทุกและรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งไล่ตามอยู่บนพื้นที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ล้อรถของเย่เชินหลินถูกยิง ทำให้รถไถลอยู่บนพื้นหิมะ และเอียงไปอีกด้านหนึ่ง
เขาคว้ามือเซี่ยชีหรั่นเพื่อที่จะลงจากรถ เซี่ยชีหรั่นชะงักครู่หนึ่งแล้วหยิบปืนที่อยู่ข้างกาย จากนั้นจึงกระโดดลงจากรถไปพร้อมเย่เชินหลิน
ทั้ง 2 แอบอยู่ด้านหลังก้อนหิน เย่เชินหลินจ้องมองไปที่รถที่กำลังขับตามมาอย่างรวดเร็ว จู่ ๆ ก็หันมายิ้มกับเซี่ยชีหรั่นพลางพูดขึ้นว่า：“คุณยิงปืนเป็นเหรอ？”
เซี่ยชีหรั่นกำปืนที่อยู่ในมือแน่นอย่างเคร่งเครียด แล้วพยักหน้า เย่เชินหลินจูบเซี่ยชีหรั่น 1 ฟอดอย่างแรง พลางพูดขึ้นว่า：เดี๋ยวอีกสักพักผมจะล่อพวกเขาไปอีกทาง คุณต้องยิงไปที่อีเมลทำได้ไหม？”
เซี่ยชีหรั่นจับมือเย่เชินหลินแน่น สีหน้าเครียดเล็กน้อย“พวกเขามีจำนวนมาก คุณออกไปแบบนั้นอาจจะได้รับบาดเจ็บได้นะ！”
มือของเซี่ยชีหรั่นจับแน่น ทั้งยังสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เย่เชินหลินมองดูเซี่ยชีหรั่นที่น้ำตาไหลพลากออกมาอย่างต่อเนื่อง เขาเอียงศีรษะจูบเธอเบา ๆ
“เซี่ยชีหรั่น อย่าให้ผมเห็นน้ำตาของคุณเลย”เย่เชินหลินดึงมือเซี่ยชีหรั่นออก จากนั้นวิ่งไปอีกด้านหนึ่งด้วยความรวดเร็ว กระสุนปืนยิงรัว ๆ มาที่เขาราวกับหยาดฝน มือของเซี่ยชีหรั่นเล็งไปที่ อีเมลอย่างแม่นยำ
“ปั้ง！” ยิงถูกลำตู้โดยสารของรถ เย่เชินหลินต่อสู้อย่างตะลีตะลาน เซี่ยชีหรั่นรวบรวมสมาธิ พยายามควบคุมความกลัวที่อยู่ในใจ
กระสุนปืนเต็มไปด้วยแรงดันที่อัดแน่น ยิงทะลุผ่านอีเมล ทำให้เกิดเสียงดังขึ้น ตามมาด้วยเปลวไฟลุกโชยอย่างรุนแรง！
เซี่ยชีหรั่นมองดูเปลวไฟอย่างเลื่อนลอย กระทั่งถูกโอบกอดที่หน้าอก เย่เชินหลินค่อย ๆ ลูบหลังของเซี่ยชีหรั่นเบา ๆ เพื่อปลอบใจเธอ：“คุณทำได้ดีมาก ซีหรั่น”
“เมื่อสักครู่นี้คุณพูดอะไรกับพวกเขา？”ภายนอกและภายในของสนามบินถูกคุ้มกันอย่างแน่นหนา หลินเจี๋ยเดินไปด้านหน้าของซือซือแล้วมองไปที่เธอ คิ้วพลางขมวดแน่น
“คุณกำลังสงสัยอะไร？”ซือซือยิ้มพลางมองไปที่หลินเจี๋ย
“หวังว่าสิ่งที่ผมสงสัยจะไม่เป็นความจริง”หลินเจี๋ยพูดขึ้นอย่างราบเรียบ
“อ่อ！เจ้านายเย่！”หลินต้าฮุยตามไป เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินปรากฏตัวขึ้นอย่างตะลีตะลาน จางเฟิงอี้กดเสียงลงต่ำพลางถามขึ้นว่า：“เจ้านายเย่ ไม่เป็นไรใช่ไหม！”
เย่เชินหลินไม่พูดไม่จามองไปรอบ ๆ ทั้ง 4 ด้าน เห็นได้ชัดว่าสายตาหยุดอยู่ที่ซือซือนานมาก ซือซือหันไปยิ้มให้กับเย่เชินหลิน จากนั้นก็เบนสายตาไปที่เซี่ยชีหรั่น ใจเต้นรัวเหมือนกลองรบ ค่าใช้จ่ายจำนวนนั้น แสนกว่าหยวนที่เธอเชิญมากลับไม่สามารถทำลายคน ๆ เดียวให้สิ้นซากได้อย่างคิดไม่ถึง！
“ระหว่างทางพวกเราเจอกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งไล่ล่าอย่างแปลกปลาด！ทุกคนต้องระวังตัวด้วยนะคะ”เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นด้วยความกังวล