สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1248 สาวใช้ของเจ้านายเย่ 1148

บทที่ 1248 สาวใช้ของเจ้านายเย่ 1148
มือของเย่เชินหลินลูบเอาใจบริเวณท้องของเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นหลับตาลงด้วยความสบายใจ เสียงชายหนุ่มดังขึ้นข้างใบหูเบาๆ “เมื่อครู่คิดอะไรอยู่หรือ”
เซี่ยชีหรั่นเอ่ยอย่างลังเลเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าหลินหลิงกับไห่ลี่หมินจะทะเลาะกัน เมื่อครู่นี้ฉันเห็นหลินหลิงเหมือนจะร้องไห้”
คิดถึงนิสัยดื้อดึงของผู้ใต้บังคับบัญชาตัวเองแล้ว คิ้วของเย่เชินหลินก็ขมวดขึ้นมา ถามเสียงเบาว่า “ดังนั้นล่ะ”
“นิสัยหลินหลิงกับไห่ลี่หมินนั้นแข็งเกินไป ถ้าไม่คิดหาวิธีล่ะก็ พวกเธอจะต้องทำสงครามเย็นกันไปตลอด” เซี่ยชีหรั่นพูดพึมพำกับตัวเอง
เย่เชินหลินตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ มือร้อนผะผ่าวคู่นั้นค่อยๆเคลื่อนออกจากบริเวณหน้าท้องอันอ่อนนุ่ม คิดถึงลูกในท้องของเซี่ยชีหรั่นแล้ว นัยน์ตาของเย่เชินหลินก็มืดลง กดความร้อนผะผ่าวของตัวเองที่ริมฝีปากเซี่ยชีหรั่นทิ้งเอาไว้ลงไป
เช้าตรู่ หลินหลิงนั่งอยู่คนเดียว เห็นเย่เชินหลินแล้วก็รีบลุกขึ้นยืน “ประธานเย่”
เย่เชินหลินเอ่ยอย่างลึกซึ้งว่า “บางครั้งก็อย่ากดดันไปทุกฝีก้าว เรื่องที่ไม่มีหนทางในการเปลี่ยนแปลงก็คือไม่มีหนทาง”
ท่าทางของหลินหลิงโศกเศร้าอยู่บ้าง “ในใจของเขานั้น เป็นเซี่ยชีหรั่นที่สำคัญที่สุดจริงๆ”
เย่เชินหลินยืนยันการคาดเดาในใจแล้ว ก็เอ่ยอย่างสงบเยือกเย็น “แต่ว่าตอนนี้เขาเป็นของคุณ”
เซี่ยชีหรั่นต้องการจัดงานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากให้กับหลินหลิงและไห่ลี่หมิน เย่เนี่ยนโม่ก็งึมงำอยู่ข้างๆว่า “หม่ามี้ ผมสามารถแต่งเป็นลูกกวางน้อยได้ไหมครับ”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า “แน่นอนว่าได้สิจ๊ะ” ไห่โจ๋ซวนที่อยู่อีกด้านก็เอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “อย่างนั้นผมจะแต่งเป็นเจ้าชายน้อย!”
เย่เชินหลินนั่งอ่านรายงานอยู่ข้างๆ ปล่อยให้พวกเขาโวยวายตามใจชอบ เซี่ยชีหรั่นเดินไปถึงข้างกายเย่เชินหลินอย่างลังเล ถามว่า “ให้คนทั้งหมดในรีสอร์ตให้ความร่วมมือกับกิจกรรมครั้งนี้จะเป็นการรบกวนหรือไม่คะ”
เย่เชินหลินมองไปทางเซี่ยชีหรั่นที่ตึงเครียดด้วยความสนใจ เกิดใจที่อยากจะหยอกเล่นขึ้นมา แสร้งทำเป็นเอ่ยจริงจังว่า “อืม ทุกคนล้วนตื่นเต้น”
“อ๊ะ! ให้ฉันไปอธิบายดีไหมคะ ไม่ก็จัดงานขนาดเล็กก็พอแล้ว” เซี่ยชีหรั่นรีบโบกมือไปมา เธอไม่อยากสร้างความวุ่นวายให้กับผู้อื่น
เย่เชินหลินยิ้มดึงข้อมือของเซี่ยชีหรั่นเดินออกไปทางประตูใหญ่ ผู้ดูแลบ้านที่อยู่หน้าประตูทำความสะอาดไป พลางพึมพำไปว่า “ฉันจะแสดงเป็นปีศาจเฒ่าเขาเฮยซานหรือว่าแฮร์รี่ พอตเตอร์ดีนะ หนักใจจริงๆ”
เซี่ยชีหรั่นอ้าปากกว้างมองไปทางเย่เชินหลิน เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นให้เดินหน้าต่อไป ผู้ดูแลบ้านเห็นเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินก็รีบเอ่ยทัก “คุณชายเย่ คุณหนูเซี่ย”
เซี่ยชีหรั่นที่ถูกเย่เชินหลินดึงให้เดินไปข้างหน้า ก็หันหน้ากลับมาเอ่ยว่า “ฉันคิดว่า ถ้าคุณแต่งเป็นแฮร์รี่ พอตเตอร์จะต้องยอดเยี่ยมมากแน่นอนค่ะ!”
ใบหน้าของผู้ดูแลบ้านแดงเล็กน้อย รับคำอย่างเขินอาย เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นไปจนถึงข้างน้ำพุ กลุ่มหญิงสาวและชายหนุ่มแปลกหน้าที่มาท่องเที่ยวรีสอร์ตกำลังพูดคุยว่าจะใส่ชุดอะไรในงานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากกันดี
“ฉันอยากจะแต่งเป็นผีเสื้อตัวหนึ่ง ไม่รู้ว่าดีหรือไม่” หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอายๆ
“คุณหน้าตาน่ารักมาก ผีเสื้อเหมาะสมกับคุณมาก อย่างนั้นผมจะแต่งเป็นพ่อมดที่ปกป้องผีเสื้อแล้วกัน” เด็กหนุ่มแปลกหน้าที่อยู่ด้านข้างเอ่ยด้วยใบหน้าแดงเล็กน้อย คนที่อยู่ด้านข้างโห่ร้องกันไม่หยุด จนทำให้ทั้งสองคนหน้าแดง
“ทุกคนล้วนชื่นชอบงานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากนี้ไหมคะ” ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นแดงระเรื่อ ลูบท้องที่นูนขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ นับตั้งแต่ที่ตัวเองตั้งครรภ์ นี่ก็กลายเป็นการกระทำอันเคยชินของเธอไปแล้ว
เย่เชินหลินมองใบหน้าที่ปรากฏความมีชีวิตชีวาของเซี่ยชีหรั่นแล้ว ก็จูบติ่งหูฝ่ายตรงข้ามแผ่วเบา “คุณเปล่งประกายมากที่สุด”
“พี่ไห่!” เซี่ยชีหรั่นรีบเดินตามไห่ลี่หมินที่กำลังเดินเล่นอยู่ไป
“ซีหรั่น เธอคงจะไม่ได้มาชวนให้ฉันไปเข้าร่วมงานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้าหรอกนะ” ไห่ลี่หมินยิ้มเฝื่อนๆ มองอุปกรณ์แต่งกายเป็นอัศวินที่อยู่ในมือของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ยื่นเสื้อผ้าส่งให้กับไห่ลี่หมินทั้งหมด พลางเอ่ยว่า “พี่หลินหลิงก็จะมานะคะ พี่จะต้องเข้าร่วมด้วยนะ”
ไห่ลี่หมินยังไม่ทันจะพูดอะไร เซี่ยชีหรั่นก็โบกมือวิ่งจากไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ให้โอกาสไห่ลี่หมินในการเปลี่ยนใจ ไห่ลี่หมินมองชุดอัศวินในมือแล้ว ก็นึกถึงใบหน้าที่มีโทสะของหลินหลิง รอยยิ้มจึงเลือนหายไป
“ฉันไม่ไปค่ะ” หลินหลิงที่สวมแว่นมองดูหุ้นอยู่เอ่ยขึ้น
เซี่ยชีหรั่นวางชุดกระโปรงยาวในยุคยุโรปกลางไว้บนเก้าอี้ เอ่ยอย่างซุกซนว่า “พี่ไห่ก็มานะคะ ยังมีโจ๋ซวนด้วย ถึงตอนนั้นพวกเขาไม่เห็นคุณจะเสียใจมากแค่ไหน”
หลินหลิงเหลือบมองเซี่ยชีหรั่นที่เดินจากไป ก็เบนสายตากลับมาที่เครื่องแต่งกายและหน้ากากอันงดงามที่อยู่บนเก้าอี้
เย่เนี่ยนโม่สวมชุดลูกกวางตัวน้อยวิ่งไปวิ่งมา เซี่ยชีหรั่นมองเสื้อผ้าเต็มตู้อย่างลำบากใจ ไม่ว่าจะเลือกอะไร ท้องก็จะนูนออกมาเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าส่วนเอวนั้นเทอะทะอยู่บ้าง
มือคู่หนึ่งยืนออกมาจากด้านข้าง หยิบกระโปรงยาวผ้าไหมสีเบจเรียบง่ายตัวหนึ่งออกมา กระโปรงยาวสีเบจแขนเสื้อชีฟองมีโบว์น่ารัก
“ชุดนี้หรือคะ” เซี่ยชีหรั่นหันกลับไปถามเย่เชินหลิน ใกล้กันเกินไปเสียจนริมฝีปากของเซี่ยชีหรั่นเกือบจะพาดผ่านริมฝีปากของเย่เชินหลิน ทั้งสองคนล้วนตะลึงค้างกันอยู่ที่เดิม
ลมหายใจหลอมรวมเข้าด้วยกัน เย่เชินหลินเป็นคนที่ได้สติคืนกลับมาก่อน ก็ยัดเสื้อผ้าให้กับเซี่ยชีหรั่นแล้วกลับไปนั่งบนโซฟาคนเดียว เซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ชุดกระโปรงที่เย่เชินหลินเลือกนั้นได้เข้ากับช่วงเอวได้พอเหมาะพอดี มองดูแล้วน่ารักเป็นอย่างมาก
“ดูดีไหมคะ” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
เย่เชินหลินที่กำลังเล่นหน้ากากในมือทาบลงบนริมฝีปากของเซี่ยชีหรั่น ก้มหน้าจุมพิตลงไป
จูบเสร็จแล้ว แก้มของเซี่ยชีหรั่นก็แดงเปล่งปลั่ง มองเย่เชินหลิน มีความกล้ามาขึ้นเล็กน้อย “คุณไม่เปลี่ยนหรือ”
เย่เชินหลินสวมชุดสูทลำลอง มองสายตาที่เฝ้ารอคอยของเซี่ยชีหรั่นแล้ว ก็สุ่มคว้าชุดอัศวินมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยชุดหนึ่ง
ไห่ลี่หมินที่สวมหน้ากากมองหาหลินหลิงท่ามกลางผู้คนอย่างยากลำบาก มองไปยังสิ่งมีชีวิตรอบด้านที่แต่งตัวหลากสีสัน ไห่ลี่มินทอดถอนใจในพลังแห่งจินตนาการของเซี่ยชีหรั่น
ชายเสื้อด้านล่างถูกไห่โจ๋ซวนและเย่เนี่ยนโม่จับเอาไว้ ไห่โจ๋ซวนชี้ไปทางหญิงสาวที่แสดงเป็นคุณผู้หญิงชนชั้นสูงสวมกระโปรงสีแดงเข้มที่อยู่ไม่ไกลคนหนึ่ง
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้จะต้องจำหม่ามี้ให้ได้นะครับ” ไห่โจ๋ซวนกังวลเล็กน้อย
ไห่ลี่หมินลูบผมของเย่เนี่ยนโม่กับไห่โจ๋ซวนเบาๆ เดินไปทางหญิงสาวที่นั่งอยู่ หลินหลิงรู้สึกถึงเงาร่างคนคนหนึ่งเข้ามาใกล้ตัวเองจากด้านหลัง จึงขยับไปอีกด้านอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
เงาร่างนั้นยังคงตามติดต่อไป หลินหลิงหันหน้าไปอย่างหมดความอดทน เห็นนัยน์ตาลึกล้ำที่อยู่ภายใต้หน้ากากคู่นั้น
“คืนวันนี้คุณสวยมาก” ไห่ลี่หมินทอดถอนใจ หลินหลิงแค่นเสียงเย็นสะบัดหน้าไปอีกด้าน มุมปากโค้งขึ้นอย่างมีความสุข
เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กจอแจภายในห้องโถง ทั้งสองคนเดินไปทางหน้าประตู เย่เชินหลินสวมเครื่องแต่งกายของอัศวินยุคกลาง ทุกการกระทำและการเคลื่อนไหวล้วนงดงามอย่างหาที่เปรียบมิได้ เส้นผมจัดแต่งทรงเรียบไม่ยุ่งเหยิงเหมือนกับปกติ
บางครั้งปอยผมที่ตกลงมาก็ทำให้หล่อเหลายิ่งกว่าเดิม เครื่องหน้าทั้งห้าบนใบหน้านั้นราวกับนักแกะสลักแกะสลักออกมาได้ดีที่สุดในโลกนั้นแฝงไปด้วยความอ่อนโยน และความอ่อนโยนทั้งหมดนั้นล้วนมองไปทางหญิงสาวที่อยู่ด้านข้าง
ชุดกระโปรงสีเบจยาวระพื้นของเซี่ยชีหรั่นนั้นเกิดระลอกคลื่นไปตามจังหวะเคลื่อนไหว เส้นผมถักเป็นเปียหลวมๆทิ้งตัวลงด้านข้าง บนใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางอ่อนๆ
ป่าเอ๋อร์มองชุดกระโปรงที่เหมือนกันกับเซี่ยชีหรั่นแล้ว ก็แทบจะทนไม่ไหวกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกชุดหนึ่ง “ป่าเอ๋อร์! เรื่องที่ลูกทำในระยะนี้ทำให้พ่อผิดหวังเกินไปแล้วจริงๆ พ่อกำลังพิจารณาอยู่ว่าจะมอบการจัดการดูแลบริษัทให้กับพี่สาวลูกหรือไม่”
“คุณพ่อคะ! เรื่องพวกนั้นเป็นแค่ความผิดพลาดของหนูเท่านั้น ล้วนเป็นเพราะการคงอยู่ของเซี่ยชีหรั่นคนนั้นเข้าใจไหมคะ!” ป่าเอ๋อร์บ่น
หวังเฉิงมองลูกสาวที่ตัวเองรักและทะนุถนอม ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “ผู้อื่นไม่ได้อาศัยผู้ชายเพื่อให้ได้ตำแหน่งสูงๆ นักออกแบบอัญมณีที่ราชวงศ์อิตาลีเป็นผู้เลือก ผู้ก่อตั้งแบรนด์ชื่อดังของอัญมณีชั้นสูง”
ป่าเอ๋อร์มองไปทางเซี่ยชีหรั่นที่กำลังพูดคุยกับเย่เชินหลินที่อยู่ไม่ไกลนัก ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมา หวังเฉิงมองลูกสาวของตัวเองอย่างลึกซึ้ง “ควรจะทำอย่างไร ลูกก็คิดเองแล้วกัน อย่าให้พ่อผิดหวังในตัวลูก”
“ป่าเอ๋อร์!” จางห้านเดินมาถึงด้านหน้าป่าเอ๋อร์ ป่าเอ๋อร์นั้นเกือบจะลืมบุคคลที่ชื่อว่าจางห้านคนนี้ไปแล้ว จึงมองอย่างตกตะลึงเล็กน้อย
“คุณสวมชุดกระโปรงเหมือนกับคุณเซี่ยเลย!” จางห้านยิ้มมองไปทางเซี่ยชีหรั่นที่อยู่ไม่ไกล
“คุณเซี่ยหรือ คุณสนิทกับเธอมากหรือ” ป่าเอ๋อร์คิ้วขมวด จางห้านรู้ว่าป่าเอ๋อร์รังเกียจเซี่ยชีหรั่น จึงยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ไม่สนิทหรอก”
ป่าเอ๋อร์มองชุดที่อยู่บนร่าง จู่ๆก็เขยิบเข้าไปใกล้จางห้านแล้วเอ่ยเสียงเบา “คุณช่วยเอาหน้ากากของเซี่ยชีหรั่นมาให้ฉันหน่อย”
จางห้านถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ขมวดคิ้วมองป่าเอ๋อร์ “ป่าเอ๋อร์ ทำไมคุณถึงชอบใช้แผนการแบบนี้กับเซี่ยชีหรั่นกัน จากมุมมองของผม เธอไม่เหมือนคนที่จะรังแกคนอื่น!”
ป่าเอ๋อร์เกือบจะเต้นผางแล้ว เอ่ยเสียงต่ำว่า “เธอไม่รังแกฉันแล้วจะมีใครรังแกฉันกัน คุณไม่ไปก็ช่างเถอะ!”
จางห้านคิ้วขมวดมองดูเด็กสาวที่ตัวเองเคยชอบ คิดจะหมุนตัวจากไป “อย่างนั้นคุณก็ไปหาคนอื่นเถอะ”
“จางห้าน!” ป่าเอ๋อร์รีบดึงจางห้านเอาไว้ หน่วยตารื้นไปด้วยน้ำตา พลางเอ่ยว่า “เป็นเพราะเธอ คุณพ่อฉันถึงได้ด่าว่าฉัน คุณช่วยฉันอีกครั้งหนึ่งได้หรือไม่” ป่าเอ๋อร์เขยิบเข้าไปพูดประโยคหนึ่งข้างหูจางห้าน
จางห้านหน้าแดงก่ำขึ้นมา! มองไปทางป่าเอ๋อร์ เอ่ยอย่างตระหนกว่า “ไม่ต้องให้คุณอุทิศร่างกายให้ ผมรับปากคุณ”
เซี่ยชีหรั่นกำลังพูดคุยอยู่กับเย่เชินหลิน เมื่อเห็นจางห้านก็ดีใจอย่างเห็นได้ชัด “คุณชื่อจางห้านสินะ!”
จางห้านไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะจำตัวเองได้ด้วย จึงพยักหน้าอย่างเร่งรีบ เซี่ยชีหรั่นแนะนำให้เย่เชินหลินรู้จักกับจางห้านอย่างใจกว้าง
จางห้านมองชายหนุ่มที่มีเงินมีอิทธิพลมากที่สุดตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก และยังเป็นผู้ชายที่ป่าเอ๋อร์อยากได้มากที่สุดเช่นกัน เขาไม่เคยคิดว่าบุคคลยิ่งใหญ่แบบนี้จะมาทักทายตัวเอง
เย่เชินหลินพยักหน้าให้กับจางห้าน ไห่ลี่หมินตบไหล่ของเย่เชินหลิน เอ่ยเสียงเบาว่า “ทางด้านนั้นมีคนระดับบนมาใช้เวลาช่วงวันหยุดที่นี่ จะไปคุยไหม”
เซี่ยชีหรั่นเห็นเย่เชินหลินเดินไปแล้ว ถึงได้ยิ้มพลางเอ่ยว่า “ไม่เป็นไร ผ่อนคลายเถอะ”
จางห้านมองเซี่ยชีหรั่นอย่างลังเล สุดท้ายแล้วก็ใจร้ายดึงหน้ากากของเซี่ยชีหรั่นไปไว้ด้านหลัง คล้ายกับว่าต้องการจะหนีไปจากเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นมองจางห้านวิ่งหนีไปอย่างประหลาดใจ แต่จู่ๆก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา คิดว่าวันนี้อาหารเย็นก็ทานไม่เยอะ จึงรีบปิดปากวิ่งไปทางห้องน้ำ
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดผืนหนึ่งยื่นมาด้านหน้าเซี่ยชีหรั่น ทั้งยังช่วยตบหลังเธอด้วยความอ่อนโยน เซี่ยชีหรั่นเอ่ยขอบคุณเสียงเบา เช็ดปากเรียบร้อยแล้วก็เงยหน้าขึ้นมา