สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1253 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1153

บทที่ 1253 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1153
เมื่อปิดงับประตูลงแล้ว ก็มีชายชุดดำคนหนึ่งขวางทางโยวจื๋อเอาไว้ที่หน้าประตู โยวจื๋อมองชายคนนั้นเงียบๆ สุดท้ายแล้วก็เลือกที่จะใช้ใบหน้าที่อ่อนโยนและหวาดกลัวในการสอบถาม “ทำไมหรือครับ ผมไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีอะไรนะ”
ชายคนนั้นมองท่าทางพินอบพิเทาของโยวจื๋อแล้วก็ไม่พอใจมาก เอ่ยเสียงแข็งว่า “ประธานเย่ต้องการพบคุณ” เย่เชินหลินหรือ นัยน์ตาของโยวจื๋อเข้มขึ้น
“ประธานเย่ คุณนายหลับไปแล้วครับ สภาพจิตใจไม่เลวเลย” โยวจื๋อที่ยืนอย่างวิตกกังวลอยู่อีกด้านนั้นเอ่ยพูดด้วยรอยยิ้มประจบประแจง
เย่เชินหลินหยิบเครื่องไม้เครื่องมือในถาดแล้วส่งให้ชายที่อยู่ด้านข้างอย่างสง่างาม ชายคนนั้นตรวจอย่างละเอียด
“ประธานเย่ นี่คุณกำลังทำอะไรน่ะครับ” โยวจื๋อมองเย่เชินหลินอย่างมีโทสะ “ผมเป็นคุณหมอนะ หรือว่าคุณกังวลว่าความสามารถในการรักษาของผมจะไม่พอกัน”
“ประธานเย่!” ชายที่อยู่ด้านข้างส่ายหน้า เย่เชินหลินยื่นเครื่องไม้เครื่องมือในถาดให้กับโยวจื๋อ เอ่ยเรียบๆว่า “ชีหรั่น คงต้องรบกวนคุณแล้ว”
โยวจื๋อแสดงท่าทีภาคภูมิใจออกมา เอ่ยกับเย่เชินหลินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นว่า “วางใจเถอะครับ ผมเป็นบุคลากรที่ไม่เลวคนหนึ่งในวงการแพทย์ ยังมีใบรับรองและประกาศนียบัตรอีกมากมาย ถ้าหากว่าคุณอยากจะดู ผมสามารถไปเอามาให้คุณได้”
โยวจื๋อยังไม่ทันจะเอ่ยจบ เย่เชินหลินก็เดินออกไปแล้ว เมื่อได้ยินเสียงไกลออกไปเรื่อยๆ โยวจื๋อก็หยิบเข็มฉีดยาที่ฉีดให้กับเซี่ยชีหรั่นออกมาจากแขนเสื้อ มองดูของเหลวที่หลงเหลืออยู่ในหลอดฉีดยาแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข “เย่เชินหลิน เกมนี้สนุกมากขึ้นเรื่อยๆแล้วไม่ใช่หรือ”
“ได้ยินว่าคลิปวิดีโอของเธอแพร่กระจายออกมา ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เย่เชินหลิน นี่โดนสวมเขาแล้ว”
“ฉันบอกแล้วว่าผู้หญิงที่สวยนั้นอยู่ไม่สุข ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเธอที่สวยขนาดนี้เลย”
เซี่ยชีหรั่นยืนฟังเหล่าหญิงสาวที่มาท่องเที่ยวในรีสอร์ทพูดคุยกัน เธอประโยค ฉันประโยค อยู่ที่หัวมุมทางเดินหนึ่งเงียบๆ สภาพจิตใจเกือบจะหลุดการควบคุม เซี่ยชีหรั่นหมุนตัว คิดจะไปหาสถานที่อื่นสูดอากาศสักหน่อย
“ไม่แน่ว่าเด็กคนนี้จะไม่ใช่ลูกเย่เชินหลินเช่นกัน!” ด้านข้างมีเสียงตื่นเต้นของหญิงสาวคนหนึ่งลอยมา
“รบกวนคุณพูดประโยคนั้นซ้ำอีกรอบด้วยค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นเดินไปถึงด้านหน้าหญิงสาว และพูดกับหญิงสาวคนนั้นด้วยสีหน้าเฉยชา หญิงสาวคนอื่นๆเห็นเซี่ยชีหรั่นแล้วก็รีบปิดปาก สายตาที่มองหญิงสาวอีกคนหนึ่งนั้นเจือไปด้วยความปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่น
หญิงสาวคนนั้นเอ่ยกับเซี่ยชีหรั่นยิ้มๆว่า “พวกเราแค่พูดล้อเล่นกันเท่านั้นเอง คุณเซี่ยคงจะไม่ได้ใจแคบขนาดที่กระทั่งคำพูดพวกนี้ก็ทนฟังไม่ได้หรอกนะคะ”
หญิงสาวคนอื่นๆล้วนแอบชื่นชมสติปัญญาของหญิงสาวคนนี้ เซี่ยชีหรั่นเอ่ยเรียบๆ “ฉันทนฟังไม่ได้ ไม่ว่าพวกคุณจะพูดอะไร ฉันขอเพียงแค่ให้พวกคุณจำเอาไว้ว่าฉันคือเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นคำนี้ หมายความว่า เธอเป็นหญิงสาวเพียงคนเดียวที่จะให้กำเนิดลูกแก่เย่เชินหลิน เป็นนักออกแบบอัญมณีของราชวงศ์อิตาลีเพียงหนึ่งเดียว เซี่ยชีหรั่น ชื่อนี้ทำให้พวกเขารู้ว่า ผู้หญิงที่ถูกเอ่ยถึงจากปากของพวกเธอมีความแตกต่างจากพวกเธอที่รู้จักแต่การนินทา
“เชอะ! ไม่ใช่ว่าอาศัยเย่เชินหลินที่เป็นคนให้สิ่งเหล่านี้กับเธอหรือ ฉันไม่กลัวหรอก ฉันชื่อเจียเจีย มีความสามารถก็ให้เย่เชินหลินช่วยเธอเรียกร้องความยุติธรรมกลับคืนมาสิ”
“ถ้าหากว่าคุณคิดแบบนั้นจริงๆล่ะก็ ผมสามารถช่วยจัดการให้ได้” โยวจื๋อหน้าตึง เอ่ยพูดเสียงเรียบกับเจียเจีย
เซี่ยชีหรั่นมองโยวจื๋อ ความรู้สึกคุ้นเคยก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจอีกครั้ง ไม่ผิด ความรู้สึกที่โยวจื๋อมีให้เธอนั้นเหมือนกับคนสองหน้า ด้านที่พินอบพิเทา อ่อนโยนเป็นปกตินั้นไม่ใช่เขา แต่ความเย็นชาโหดเหี้ยมที่แสดงออกมาเพียงเสี้ยววินาทีในเมื่อครู่นั้นต่างหากที่เป็นเขาจริงๆ
“คุณไม่ใช่โยวจื๋อคนแปลกประหลาดในวงการแพทย์ที่ได้รับรางวัลด้านการแพทย์จากต่างประเทศทั้งหมด และเทียบเคียงกับนักวิทยาศาสตร์สวีเห้าเซิงได้ในฐานะนักวิทยาศาสตร์และแพทย์แห่งยุคคนนั้นหรอกหรือ โรคมะเร็งของเพื่อนสนิทฉันก็ลงทะเบียนรักษาไว้กับคุณ” เจียเจียตะลึงมองโยวจื๋อ
โยวจื๋อยักไหล่ มุมปากยกขึ้นคล้ายกับว่ายิ้มให้เจียเจีย น้ำเสียงเจือไปด้วยความไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย “คนมักจะป่วย ถ้าหากว่าคุณเจียเจียไม่ต้องการให้คนรอบตัวคุณทั้งหมดเกลียดคุณล่ะก็ ทางที่ดีที่สุดให้คุณหายตัวไปในตอนนี้ครับ”
เจียเจียขบริมฝีปากอย่างแรง มองไปยังเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่ยินยอม หญิงสาวรอบด้านก็ดึงเจียเจีย เพื่อให้เธอมีทางลง “เอาเถอะ พวกเราไปหาอะไรกินกันเถอะ”
เห็นกลุ่มคนไกลออกไปเรื่อยๆแล้ว โยวจื๋อก็หมุนตัวกลับมา พับเก็บสีหน้าท่าทางเมื่อครู่ ตบลงที่หน้าอก น้ำเสียงก็เปลี่ยนกลับไป มีท่าทีพินอบพิเทา “ผมตกใจแทบตายแล้ว เมื่อครู่ผมเกือบจะกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้วทำให้เห็นอะไรตลกๆแล้ว”
“ขอบคุณค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นผงกศีรษะให้โยวจื๋อ โยวจื๋อปัดผมหน้าม้าบริเวณหน้าผากเล็กน้อย เอ่ยอย่างเกรงใจว่า “ไม่ต้องขอบคุณครับ เมื่อครู่ คุณก็อย่าเก็บคำพูดของพวกเขาไปใส่ใจเลย” คล้ายกับกลัวว่าเซี่ยชีหรั่นจะอารมณ์ไม่ดี โยวจื๋อมองเซี่ยชีหรั่นอย่างร้อนรน
การปลอบใจและการแสดงออกของโยวจื๋อทำให้เซี่ยชีหรั่นหัวเราะพรืดออกมา แอ่นท้องตบไหล่โยวจื๋อ หยอกเย้าว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ตอนที่ทั้งสองฝ่ายมีคนใดคนหนึ่งที่แกร่งกว่า อีกคนหนึ่งก็ต้องลดตัวลงมาเป็นข้าราชบริพารให้เขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะไม่ว่าเขาทำอะไร คนอื่นล้วนให้เครดิตอีกครึ่งหนึ่งกับผู้ที่แข็งแกร่งกว่า”
เซี่ยชีหรั่นเอ่ยอย่างสงบ เจือไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่สามารถสังเกตได้ โยวจื๋อตะลึง มองไปทางเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาซับซ้อน มีหลายครั้งที่เขาก็เคยถูกมองเป็นข้าราชบริพารของคนคนนั้น จนกระทั่งเซี่ยชีหรั่นจากไปไกลแล้ว โยวจื๋อถึงได้สติกลับคืนมา
“ทำไมถึงไม่กินของบำรุง!” เซี่ยชีหรั่นที่หลับลึกอยู่ ถูกเย่เชินหลินดึงข้อมือเอาไว้ ด้วยความที่ทั้งวันแทบจะไม่ได้กินอะไร จึงทำให้ร่างกายอ่อนยวบยาบ
“เพราะว่าฉันกำลังชดเชยให้ลูกของฉัน ฉันไม่ต้องการเธอแล้ว ดังนั้นฉันจึงต้องได้รับความทุกข์ทรมานเช่นเดียวกันกับเธอ” เซี่ยชีหรั่นลูบท้องตัวเองเบาๆ จู่ๆก็ยื่นมือทุบตีไปที่ท้องของตัวเอง
เนื่องจากไม่ได้กินอะไรเป็นเวลานาน มือของเธอจึงไร้เรี่ยวแรง เย่เชินหลินจับแขนของเซี่ยชีหรั่นไว้อย่างสบายๆ “แกร๊ก” กุญแจมืออันหนึ่งล็อกเข้ากับข้อมือของเซี่ยชีหรั่น
“เย่เชินหลิน คุณเห็นฉันเป็นนักโทษใช่ไหมคะ คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ” เชี่ยชีหรั่นน้ำตาคลอ มองเย่เชินหลิน ไร้ซึ่งหนทางที่จะควบคุมความเศร้าเสียใจ เพื่อลูก เย่เชินหลินกลับปฏิบัติต่อตัวเองแบบนี้
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชาเล็กน้อย ริมฝีปากบางเม้มแน่น คิ้วขมวดเป็นปมแน่น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉยชา “คุณเป็นนักโทษของผมจริงๆ ส่วนคุณก็เห็นเพียงแค่กุญแจมือที่ขังคุณเอาไว้ แต่มองไม่เห็นตัวคุณที่กักขังหัวใจผมเอาไว้เลย”
“แกร๊ก” กุญแจมืออีกข้างหนึ่งล็อกเข้าที่แขนของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินตาค้าง พูดอะไรไม่ออก “คุณทำอะไรน่ะ”
เย่เชินหลินเอ่ยเสียงเรียบๆ “ถ้าหากว่าตอนนี้คุณทุกข์ทรมานมาก อย่างนั้นผมก็จะแบ่งปันความทุกข์จากคุณ” เซี่ยชีหรั่นมองกุญแจมือที่อยู่บนข้อมือของทั้งสองคนแล้ว ก็ทำได้เพียงแค่เงียบขรึม
“เย่เชินหลิน ฉันอยากออกไปเดินเล่นข้างนอก” เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ข้างเย่เชินหลินที่กำลังจัดการงานบริษัทเอ่ยขึ้นมา เย่เชินหลินปิดเอกสารแล้วลุกขึ้นยืน
การเคลื่อนไหวของเย่เชินหลินพาให้เซี่ยชีหรั่นขยับตาม บีบให้เธอจำเป็นต้องลุกขึ้นยืนด้วย จึงเอ่ยถามอย่างสงสัยว่า “พวกเราจะออกไปทั้งแบบนี้หรือ”
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจว่า “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” เห็นเย่เชินหลินที่เดินตรงไปนอกประตูแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็ลนลานคว้าเสื้อคลุมตัวหนึ่งมาปิดบนแขนของทั้งสองคน แบบนี้ดูเหมือนว่าเซี่ยชีหรั่นกำลังควงแขนเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างปฏิเสธไม่ได้ มือใหญ่ที่อยู่ภายใต้เสื้อคลุมจับเซี่ยชีหรั่นเอาไว้แน่น ชะลอความเร็วรอให้เซี่ยชีหรั่นตามมาทัน เมื่อออกมาก็เห็นหลินหลิงและไห่ลี่หมิน
“ดูท่างพวกคุณสนิทกันมากในวันนี้ ไม่เลวเลย” ไห่ลี่หมินมองเซี่ยชีหรั่นที่ควงแขนเย่เชินหลินยิ้มๆ มีเพียงแค่หลินหลิงที่มองเสื้อผ้าที่อยู่ตรงกลางระหว่างสองคนนั้นด้วยความสงสัย
“สนิทกันมาตลอด” เย่เชินหลินพูดย่างเบาๆ แล้วพาเซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปข้างนอก คนอยู่ข้างๆก็รู้สึกแปลกใจมาก เพราะเย่เชินหลินไม่เคยมีท่าทีใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้หญิงคนไหนเหมือนวิหคน้อยคอยเคียงคู่ในที่สาธารณะมาก่อน
เจียเจียที่อยู่ตรงบาร์เห็นเซี่ยชีหรั่น และเซี่ยชีหรั่นก็เห็นเจียเจียเช่นกัน สายตาของเจียเจียมีแววยั่วยุ เซี่ยชีหรั่นเบนสายตาออกอย่างไม่อยากจะสบตากับฝ่ายตรงข้าม
“มีปัญหาหรือ” เย่เชินหลินที่อยู่ข้างๆมองออกว่าทั้งสองคนนี้มีอะไรผิดปกติ เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า พูดเปลี่ยนหัวข้อกะทันหัน “ฉันอยากไปเดินเล่นที่ริมทะเลสาบค่ะ”
เย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นตรงไปบ่อน้ำพุอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ กวาดสายตามองผ่านเจียเจียไปอย่างไม่แยแส ทำให้แผ่นหลังเจียเจียเย็นยะเยือก ในบ่อน้ำพุมีคนโยนเหรียญลงไปในบ่อไม่ขาดสาย คิดอยากจะยืมน้ำพุในบ่อเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของตัวเอง
“ได้ผลจริงๆไหมคะ” เซี่ยชีหรั่นมองน้ำพุใสที่เกิดจากบ่อน้ำ
เย่เชินหลินเอ่ยเรียบๆว่า “ขอเพียงแค่ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ได้มันมา ถึงได้จำเป็นต้องอธิษฐานภาวนาขอพลังจากภายนอก” เซี่ยชีหรั่นเงียบขรึม เธอรู้ว่าเย่เชินหลินมีต้นทุนให้พูดแบบนี้ ผู้หญิง ความสามารถ ชื่อเสียงเกียรติยศ สิ่งที่ผู้คนในโลกแสวงหามาตลอดชีวิต เย่เชินหลินล้วนได้มันมาอย่างสบายๆ
จู่ๆก็มีความรู้สึกอยากจะอาเจียนออกมา เซี่ยชีหรั่นโค้งตัวเล็กน้อย ทำให้เกิดเสียงกุญแจมือ จึงนึกถึงเย่เชินหลินที่อยู่ด้านข้าง เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้น เย่เชินหลินที่โค้งตัวลูบหลังให้เซี่ยชีหรั่นมองเธออย่างอ่อนโยน พลางเอ่ยเสียงเบาว่า “ชีหรั่น ให้กำเนิดเด็กคนนี้เถอะ”
ภายในห้อง เซี่ยชีหรั่นไม่ได้หลับลึก มือทั้งสองข้างลูบหน้าท้องตามจิตใต้สำนึก เย่เชินหลินยืนอยู่ข้างบานหน้าต่าง เอ่ยเสียงเรียบคุยกับผู้ชายที่อยู่ในโทรศัพท์ “ไปตรวจสอบผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงบาร์วันนี้ว่ามีความเกี่ยวข้องอะไรกับเซี่ยชีหรั่น”
กลิ่นหอมกรุ่นลอยเข้ามาในจมูกของเซี่ยชีหรั่น ทำให้เธอไม่สามารถนอนต่อไปได้ เย่เชินหลินกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ ได้ยินเสียงแล้วก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ไปกินอาหารบนโต๊ะเสีย”
เซี่ยชีหรั่นกลัวเย่เชินหลินใช้กุญแจมือล็อกเธอเอาไว้ จึงเดินไปที่โต๊ะอาหารอย่างเชื่อฟัง เห็นเห็ดทรัฟเฟิลที่อยู่บนโต๊ะ “เห็ดทรัฟเฟิลฝรั่งเศสหรือคะ คุณส่งเห็ดทรัฟเฟิลมาจากฝรั่งเศสหรือคะ
เซี่ยชีหรั่นชื่นชอบเห็ดทรัฟเฟิลฝรั่งเศสมากจริงๆ ความเอาใจใส่ของเย่เชินหลินทำให้อารมณ์ของเธอดีขึ้นเล็กน้อย หลังจากที่นอนเต็มอิ่ม เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นที่ก้มหน้าทานเห็ดทรัฟเฟิล น้ำซอสเลอะมุมปากเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นแลบลิ้นออกมาเลีย แต่เลียไม่โดน และก็เลียอีกครั้ง
จู่ๆข้างกายก็มีเงาดำปกคลุม เย่เชินหลินโค้งตัวลง หันหน้ามา หลังจากเช็ดน้ำซอสข้างริมฝีปากแล้วก็ไม่ได้ถอยออกไป กลับเพิ่มความลึกซึ้งที่เจือไปด้วยความปรารถนาอย่างชัดเจนมากขึ้นไปอีก
“แค่กๆ” เสียงกระแอมไอด้วยความกระอักกระอ่วนดังขึ้นที่หน้าประตู โยวจื๋อกวาดตามองผ่านเย่เชินหลินด้วยความกลัว เอ่ยเสียงเบาว่า “ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ เพียงแค่ถึงช่วงเวลาดูแลรักษาประจำวันแล้ว”
เย่เชินหลินถอยกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานใหม่ เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงระเรื่อ โยวจื๋อที่ไม่ยินยอมมีความสัมพันธ์กับเซี่ยชีหรั่น ก้มหน้าหยิบเข็มฉีดยาออกมา
สายตาของเย่เชินหลินมองไปยังเข็มฉีดยา มองโยวจื๋อผสมตัวยาและทาแอลกอฮอล์ให้กับเซี่ยชีหรั่นจนจบกระบวนการอย่างรวดเร็ว ครู่หนึ่งก็เบนสายตาออกไป