สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1254 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1154

บทที่ 1254 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1154
“ใช่แล้ว คุณเซี่ย พวกคุณเตรียมตัวไปเรียนรู้การเป็นว่าที่คุณแม่สำหรับสตรีที่ตั้งครรภ์หรือยังครับ ผมเห็นว่าถึงเวลาอันสมควรแล้ว” คำพูดของโยวจื๋อทำให้เซี่ยชีหรั่นหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย กระทั่งเย่เชินหลินก็หันหน้ากลับไปมองเซี่ยชีหรั่น
“ค่อยคุยกันทีหลังนะคะ” เซี่ยชีหรั่นเอ่ย มองสารอาหารในหลอดฉีดยา
ในลิฟต์โดยสาร ป่าเอ๋อร์มองชุดราตรีงดงามที่วางอยู่บนถาดที่ระบุชื่อห้องเซี่ยชีหรั่น ก็เลิกคิ้ว พลางเอ่ยถามว่า “นี่คือชุดราตรีที่เตรียมไว้สำหรับงานเลี้ยงในคืนวันนี้หรือคะ”
นักออกแบบพยักหน้า เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความอิจฉา “งานเลี้ยงทุกครั้ง คุณเซี่ยล้วนสวมชุดที่ไม่เหมือนกันสักครั้ง ชุดราตรีทุกชุดจะสวมเพียงแค่ครั้งเดียว นี่คือเครื่องแต่งกายที่มีเพียงชุดเดียวบนโลกที่นักออกแบบหลักของพวกเราออกแบบ”
หญิงสาวล้วนชื่นชอบความงาม ป่าเอ๋อร์มองชุดหรูหรานั้นด้วยความอิจฉา จินตนาการถึงภาพที่ตัวเองสวมมัน เอ่ยกับนักออกแบบยิ้มๆว่า “ไม่อย่างนั้น ฉันจะไปส่งแทนคุณ ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับเซี่ยชีหรั่น”
นักออกแบบมองป่าเอ๋อร์อย่างดีใจ “โชคดีจริงๆค่ะ วันนี้เป็นวันเกิดของแฟนฉันพอดี คราวนี้ฉันสามารถไปหาเขาได้เร็วขึ้นแล้ว”
นักออกแบบสาวส่งชุดราตรีให้ป่าเอ๋อร์อย่างอารมณ์ดี ป่าเอ๋อร์เห็นแล้วก็หิ้วชุดราตรีกลับไปยังห้องของตัวเอง เปลี่ยนไปสวมชุดราตรี ชุดราตรีที่หรูหราเป็นสัญลักษณ์ของราคาแพง ตัวกระโปรงเพิ่มความกว้างเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าจัดเตรียมมาเพื่อหญิงตั้งครรภ์
ป่าเอ๋อร์ยืนโพสต์ท่าทางอยู่หน้ากระจกไม่หยุด จู่ๆก็ปิดปากหัวเราะออกมา “เซี่ยชีหรั่น วันนี้ระวังตัวไว้ว่าจะอับอายขายขี้หน้าแล้ว”
เจียเจียยืนอยู่หน้าประตูรีสอร์ทรอคอยแฟนหนุ่มคนใหม่มาร่วมงานเลี้ยงตัวเองด้วยความวิตกกังวล ก่อนหน้านี้แฟนคนนี้ได้มาจีบตัวเอง ปริญญาสองใบจากฮาร์วาร์ด ครอบครัวซื้อที่ดินเอาไว้ที่ลอส แองเจลิส มีธุรกิจของครอบครัว คนก็รูปร่างหน้าตาดี มีความสามารถโดดเด่นเหนือผู้คน คุณสมบัติเหล่านี้ล้วนเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเจียเจียอย่างไม่ต้องสงสัย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เจียเจียรีบกดรับสาย บ่นเล็กน้อย “ ซูหวางทำไมคุณยังมาไม่ถึงอีกคะ งานเลี้ยงถึงเวลาเริ่มงานแล้ว วันนี้ฉันจะแนะนำคุณให้ทุกคนรู้จัก ใช่แล้ว เรื่องห้างร้านสาขาเรื่องนั้นของคุณจัดการได้แล้วหรือยังคะ”
สาเหตุที่เจียเจียรีบร้อนเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน ห้างร้านสาขาของเจียเจียต้องการเงินหมุนเวียน แลกเปลี่ยนเงินดอลลาร์สหรัฐฯจำเป็นต้องใช้เวลา เจียเจียนำที่ดินทั้งหมดออกไปจำนำโดยที่ปิดบังบิดาของตัวเองไว้
“ที่รัก ตอนนี้ผมรถติด โชคดีที่มีเงินของที่รัก ห้างร้านสาขาของผมถึงควบคุมเอาไว้ได้แล้ว” เสียงในโทรศัพท์เจือไปด้วยแววเอาใจ
เจียเจียวางสายโทรศัพท์อย่างมีความสุข เด็กสาวกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งรู้จักกันข้างๆก็พากันสืบข้อมูล “นี่คือใครหรือ”
เจียเจียเอ่ยด้วยความภูมิใจว่า “ผู้ชายคนหนึ่งที่ตามจีบฉันไม่ลดละคนหนึ่ง ปริญญาสองใบจากฮาร์วาร์ด มีธุรกิจครอบครัวอยู่ที่ลอส แองเจลิส ลูกชายคนเดียวของครอบครัว
“ว้าว! เจียเจีย นี่ไม่ได้ด้อยไปกว่าเย่เชินหลินเลยนะ หลังจากนี้เธอก็สามารถเป็นคุณนายน้อยได้อย่างสบายใจแล้ว” หญิงสาวรอบๆอวยพรอย่างจริงใจด้วยความอิจฉา และริษยาที่เจียเจียมีรูปร่างหน้าตาดีกว่าและโชคดีด้วย
เวลาผ่านไปไม่หยุด เจียเจียก็เครียดขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวที่อยู่ข้างๆล้วนรอดูเรื่องสนุก “เจียเจีย เธอบอกว่าแฟนของเธอจะมาเมื่อไรนะ คงจะไม่ได้ล้อเล่นกับพวกเราหรอกนะ”
เจียเจียไม่กล้ารับคำ ตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อนโทรศัพท์มือถือของซูหวางก็โทรไม่ติดแล้ว มีแสงสว่างจากรถสาดมาจากที่ไกลๆ สีหน้ามั่นใจของเจียเจียก็กลับมาแล้ว ชะเง้อคอยาวรอคนต่อไป
เป็นรถฮอนด้าคันเก่าที่เกือบจะตกรุ่นคันหนึ่ง เจียเจียรู้สึกว่าไม่สามารถเป็นซูหวางได้จากจิตใต้สำนึก จึงเหลือบมองแค่เล็กน้อยและดึงสายตากลับมา
“เจียเจีย ผมอยู่นี่!” ซูหวาง ลงมาจากรถฮอนด้า ส่งยิ้มทักทายเจียเจีย เจียเจียมองฮอนด้าและซูหวาง พลางเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “คุณ ทำไมคุณขับรถแบบนี้มากัน”
หญิงสาวรอบๆล้วนถือว่าหน้าของเจียเจียถูกตบจนบวมแล้ว จึงไม่ได้จงใจทำให้เจียเจียอับอายอีก พากันเอ่ยว่า “ความจริงแล้วฮอนด้าก็ไม่เลวนะ ใช้ทนดี”
เจียเจียรู้สึกเสียหน้ามาก ก้มหน้าลง ไม่พูดอะไรด้วยความอึดอัดใจ หญิงสาวแต่ละคนล้วนจากไปด้วยสีหน้าพออกพอใจ จะโอ้อวดอย่างไร ต่อหน้าความจริงก็ยังคงเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ
“ที่รัก โกรธอะไรครับ” ซูหวางยิ้มมองคนอื่นๆเดินจากไป ก้าวไปข้างหน้าโอบไหล่เจียเจียเอาไว้
“คุณขับรถเส็งเคร็งอะไรคะเนี่ย!” เจียเจียกัดริมฝีปากน้อยใจ น้ำเสียงเต็มไปด้วยการต่อว่า
“รถปอร์เช่ของผมส่งไปบำรุงรักษาพอดี รถมาเซราติคันอื่นๆก็ถูกเพื่อนยืมไปประชุมงานพอดี คราวนี้จึงขับรถคันนี้มา” ซูหวางอธิบายอย่างอารมณ์ดี
เจียเจียไม่อยากทะเลาะกันรุนแรงเกินไป เมื่อจัดการสภาพอารมณ์เรียบร้อยแล้วก็เอ่ยว่า “ไปเถอะค่ะ ครั้งนี้ฉันจะแนะนำคุณให้เพื่อนของฉันรู้จัก” เจียเจียพูด ส่วนซูหวางก็พยักหน้ายิ้มๆ ความกระหยิ่มยิ้มย่องพาดผ่านแววตาไป
ในงานเลี้ยง เย่เชินหลินประคองเอวเซี่ยชีหรั่นด้วยความระมัดระวัง เซี่ยชีหรั่นคิดจะหลบหนี แต่กลับถูกเรี่ยวแรงที่มีมากมายโอบกลับมา
“ชีหรั่น วันนี้คุณสวยมากครับ” โยวจื๋อมองเย่เชินหลินอย่างขลาดกลัวแวบหนึ่ง เห็นว่าเย่เชินหลินไม่มีอาการไม่พอใจอะไร ถึงได้เอ่ยพูดกับเซี่ยชีหรั่น
“ขอบคุณค่ะ” เซี่ยชีหรั่นเพียงแค่พยักหน้าเรียบๆ ตอนนี้เธอไม่มีความรู้สึกกับอะไรทั้งนั้น โดยเฉพาะหลังจากที่เกิดเรื่องเทปบันทึกวิดีโอขึ้นมาแล้ว เธอมักจะรู้สึกว่าด้านหลังมีสายตาเฝ้าดูตัวเองอยู่
เมื่อเจียเจียเดินเข้ามาก็ตรงไปหาเซี่ยชีหรั่น ทั้งร่างพิงเข้ากับร่างของซูหวางพลางเอ่ยว่า “ฉันจะแนะนำแฟนของฉันให้รู้จัก” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว คิดจะเดินหนีไป แต่เย่เชินหลินที่อยู่ด้านหลังกลับดันเบาๆ เซี่ยชีหรั่นหยุดเท้า มองเย่เชินหลินอย่างประหลาดใจ
“นี่คือของขวัญที่จะทำให้คุณอารมณ์ดีในวันนี้” เย่เชินหลินเอ่ยข้างหูเซี่ยชีหรั่นด้วยท่าทีสบายๆ เจียเจียโมโห เมื่อถูกทั้งสองคนมองผ่านอย่างเปิดเผย สายตาก็กวาดมองไปทางซูหวาง
“สวัสดีครับ ผมชื่อซูหวาง ปัจจุบันเป็นพนักงานของโรงงานซ่อมบำรุงครับ” ซูหวางเปลี่ยนคำพูดที่เคยพูดกับเจียเจีย ยอมรับตัวเองอย่างสบายใจและเริงร่า
รอบข้างมีคนมากมายที่ให้ความสนใจความเคลื่อนไหวตรงนี้นานแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของซูหวางก็แอบกระซิบกระซาบกันขึ้นมา “คุณพูดว่าอะไรนะ! วันนี้เป็นวันแห่งการโกหก คุณกำลังล้อฉันเล่นอยู่หรือคะ” เจียเจียอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเสียงสูง ผู้คนเกือบทั้งหมดในงานเลี้ยงล้วนดูเรื่องตลกของเจียเจีย
เย่เชินหลินจัดแขนเสื้อของตัวเอง เอ่ยเรียบๆว่า “แนะนำเสร็จ ก็ไปได้แล้ว”
เจียเจียถลึงตาใส่ซูหวางอย่างดุร้าย วางแผนจะสะบัดหน้าจากไป แต่เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้นมาว่า “เดี๋ยวก่อน”
คนทั้งหมดกำลังรอดูเรื่องตลกของเจียเจีย ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเรื่องที่เจียเจียปะทะกับเซี่ยชีหรั่นนั้นถูกพูดถึงกันไปทั่ว คนที่ตามีแววล้วนรู้ว่าเจียเจียถูกคนเล่นงานเข้าแล้ว
“คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดเถอะ” เจียเจียหน้าแดง คิดอยากไปจากสถานที่ที่ทำให้เธอกระอักกระอ่วนแห่งนี้เร็วๆ
เซี่ยชีหรั่นยื่นมือให้ซูหวาง “ดีใจที่ได้รู้จักคุณนะคะ ตอนแรกฉันก็มีเพื่อนที่เป็นช่างซ่อมบำรุงคนหนึ่ง ฝีมือเขาดีมาก” ไม่เพียงแค่เจียเจีย กระทั่งสีหน้าของเย่เชินหลินและซูหวางล้วนซับซ้อนขึ้นมา
“ไม่ต้องให้เธอแสร้งทำเป็นเห็นใจ!” เจียเจียถมึงตาใส่เซี่ยชีหรั่นและสะบัดหน้าจากไปก่อน สีหน้าของเย่เชินหลินก็ไม่น่ามองเช่นกัน เขากำกับละครเรื่องนี้ก็เพื่อให้เซี่ยชีหรั่นแก้แค้นด้วยตัวเองโดยเฉพาะ
“คุณกำลังทำอะไร” เย่เชินหลินไม่ปิดบังความไม่พอใจของตัวเองเลยแม้แต่น้อย”
“แม้ว่าเธอจะรังแกฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้เกลียดเธอ คุณก็ไม่จำเป็นต้องพุ่งเป้าไปที่เธอแล้ว” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยกับเย่เชินหลิน เธอได้รับการสั่งสอนในเรื่องความดื้อรั้นของเย่เชินหลินมาหลายครั้งเกินไปแล้ว
เย่เชินหลินเลิกคิ้วโอบไหล่เซี่ยชีหรั่นอย่างไม่ปฏิเสธ บีบบังคับให้ฝ่ายตรงข้ามนั่งลงตรงบาร์ สั่งนมแก้วหนึ่งให้เซี่ยชีหรั่น
“เมื่อครู่ฉันพูดจริงๆนะคะ” เซี่ยชีหรั่นเห็นเย่เชินหลินไม่แสดงอะไรก็รีบเอ่ยพูด นิ้วของเย่เชินหลินเปิดริมฝีปากเซี่ยชีหรั่นเล็กน้อย
ลูบไล้ความอ่อนนุ่มที่งดงามนั้นอย่างแผ่วเบา แต่นัยน์ตากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา “ถึงตาเธอมายกมือวาดเท้ากับผู้หญิงของผมตั้งแต่เมื่อไรกัน”
“เมื่อครู่นี้คุณเป็นอะไรกันแน่ คุณในวันนี้กับที่ฉันรู้จักไม่เหมือนกันเป็นอย่างมาก!” เจียเจียลากซูหวางมาอีกด้าน วันนี้เขาทำเรื่องน่าอับอายมากเกินไปแล้ว
อารมณ์ดีของซูหวางนั้นแตกต่างกันจากความโกรธเกรี้ยวของเจียเจียอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาเต็มไปด้วยแววเสียดสีชัดเจน เอ่ยพูดเอื่อยเฉื่อยว่า “หรือว่าสิ่งที่คุณพูดว่าไม่เหมือนกันนั้นก็คือ ผมควรจะมีรถหรูหนึ่งโรงรถ อสังหาริมทรัพย์และธุรกิจครอบครัวที่ยิ่งใหญ่ในลอส แองเจลิสล่ะครับ”
เจียเจียพูดไม่ออก ซูหวางเอ่ยยิ้มๆ “ที่รัก หรือว่าคุณไม่รู้ว่าคุณถูกคนเล่นงานเข้าให้แล้ว”
คำพูดของซูหวางทำให้เจียเจียสั่นสะท้าน เอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อว่า “คุณจะบอกว่า คุณเข้าใกล้ฉันอย่างมีวัตถุประสงค์ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องหลอกลวงอย่างนั้นหรือ”
ซูหวางมองหญิงสาวคนนี้ด้วยความเห็นอกเห็นใจ พลางเอ่ยว่า “คิดให้ดีๆว่าตัวเองไปล่วงเกินอะไรกับบุคคลที่ไม่สามารถล่วงเกินได้หรือไม่”
เจียเจียครุ่นคิดรอบหนึ่งอย่างรวดเร็ว มีคำสามคำที่หลุดออกมาจากปากของเธออย่างดุร้าย “เซี่ย! ชี! หรั่น!” ซูหวางยิ้ม คิดจะเคลื่อนริมฝีปากผ่านแก้มเธอเบาๆ แต่ถูกฝ่ามือของเจียเจียปัดออก จึงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจว่า
“ถูกครึ่งเดียว กล้าเป็นศัตรูกับเย่เชินหลิน โง่จริงๆนะที่รัก รู้ไหมว่าทำไมผู้ชายคนนั้นแค่นิ้วเดียวก็สามารถบีบให้คุณตายได้ แต่คุณก็ยังสร้างเรื่องลำบากให้ผมมาหลอกคุณ คุณไปขอโทษกับเซี่ยชีหรั่นในห้องโถงเถอะ”
เจียเจียเม้มริมฝีปาก มือคว้าดอกกุหลาบในแจกันแล้วบีบขยี้สุดชีวิต “ให้ฉันไปขอโทษ ฝันไปเถอะ!”
ซูหวางมองท่าทางของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้แล้ว ก็ทอดถอนใจว่า ทำไมบนโลกใบนี้ถึงได้มีผู้หญิงดีๆแบบเซี่ยชีหรั่นน้อยขนาดนี้นะ ทั้งยังเอ่ยเตือนเจียเจียอย่างไม่เกรงใจว่า “ผมไม่ได้มาปรึกษากับคุณ แต่เป็นการบอกวิธีการจัดการที่ชัดเจนกับคุณ อย่าลืมเงินสามร้อยล้านที่อยู่ในมือผมล่ะ”
เจียเจียมองซูหวางอย่างไม่อยากจะเชื่อด้วยสีหน้าเผือดสี คว้ามือของซูหวางอย่างลนลาน “ไม่ได้นะ ทั้งหมดนั่นเป็นเงินของคุณพ่อฉัน สุขภาพท่านไม่ดี ถ้ารู้ว่าฉันนำบ้านทั้งหมดไปจำนองล่ะก็ จะต้องโมโหตายแน่นอน!”
ซูหวางมองเจียเจียด้วยสีหน้าที่เจือไปด้วยความเศร้าโศก “อย่างนั้นก็ต้องดูการปฏิบัติตัวของคุณแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นจิบนมทีละคำๆ เจียเจียเดินมาถึงด้านหน้าเซี่ยชีหรั่น มองเซี่ยชีหรั่นที่ถอยไปสองก้าว ก็โค้งตัวลงต่ำ “ขอโทษค่ะ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันฉันได้ต่อปากต่อคำกับคุณ ขอให้คุณให้อภัยฉันด้วยนะคะ”
เซี่ยชีหรั่นตกใจสะดุ้ง รีบถามว่า “จู่ๆคุณมาทำอะไรเนี่ย!”
เจียเจียโค้งตัว หยาดน้ำตาเท่าไข่มุกรินไหลออกมาจากหน่วยตา ถัดมาก็ได้ยินเสียงรองเท้าหนังของชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้า นั่นก็คือผู้ชายที่ทำให้เธออับอายคนนี้เอง เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เธอไม่ใช่เซี่ยชีหรั่น บนโลกนี้ไม่มีเย่เชินหลินอีกคนหนึ่ง
“ขอให้คุณให้อภัยฉันด้วยนะคะ!” เจียเจีย กัดฟันเอ่ยพูดซ้ำอีกรอบ เสียงหัวเราะรอบด้านทำให้เธอรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมเป็นอย่างมาก