สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1261 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1161

บทที่ 1261 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1161
โยวจื๋อพูดไม่หยุด เมื่อเดินผ่านห้องประชุม เซี่ยชีหรั่นก็ได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นในห้องนั้น โยวจื๋อเอ่ยเรียบๆว่า “ดูเหมือนว่าจะมีคนครับ จากเสียงดูเหมือนจะเป็นคุณเย่”
เซี่ยชีหรั่นคิดจะจากไป แต่โยวจื๋อกลับแง้มเปิดประตูให้มีช่องเล็กน้อย บนโต๊ะ เย่เชินหลินโค้งตัวเล็กน้อย มือทั้งสองข้างไขว้อยู่ด้านหลัง และเอ่ยพูดอะไรบางอย่างกับหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าอย่างจริงจังบ่อยๆ หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเสียงนุ่ม เป็นเสียงของป่าเอ๋อร์
“ดูเหมือนว่าช่วงนี้ป่าเอ๋อร์มักจะพบกับคุณเย่บ่อยๆ” โยวจื๋อหยอกเย้า หลังจากนั้นก็เหมือนกับนึกอะไรขึ้นมาได้เลยพูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า “ชีหรั่น ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น คุณอย่าเข้าใจผิดนะครับ”
เซี่ยชีหรั่นยิ้ม ดึงประตูให้ปิดลง เอ่ยกับโยวจื๋อว่า “ไม่เป็นไรค่ะ พวกเขาอาจจะมีการติดต่อกันเรื่องงาน พวกเราไปเลือกของขวัญกันก่อนเถอะค่ะ”
กลางดึก เซี่ยชีหรั่นที่หลับอยู่ก็รู้สึกถึงการยุบตัวเล็กน้อยของเตียงข้างกายอย่างรางๆ เย่เชินหลินนั่งอยู่ข้างเซี่ยชีหรั่น มองดูหญิงสาวที่นอนหลับนิ่ง
“คุณกลับมาแล้วหรือคะ” เซี่ยชีหรั่นขยี้ตา แต่ถูกเย่เชินหลินหยุดเอาไว้ เย่เชินหลินคิ้วขมวด เอ่ยว่า “อย่าใช้มือขยี้ตา มันไม่ดี”
เซี่ยชีหรั่นหาว เอ่ยถามเหมือนไม่ใส่ใจว่า “ทำไมถึงดึกขนาดนี้ล่ะคะ”
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว “คุณกำลังซักไซ้หรือ”
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงระเรื่อ เอ่ยอย่างไม่เป็นตัวของตัวเองว่า “ฉันก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง ไม่อยากจะบอกก็ถือเสียว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกันค่ะ”
ยังไม่ทันจะเอ่ยจบ ริมฝีปากสีเชอรี่ก็ถูกจูบอย่างรุนแรง เย่เชินหลินผ่อนลมหายใจหนัก เอ่ยว่า “ไม่มีอะไร แค่อยู่ในห้องทำงาน พรุ่งนี้ต้องไปดูงานวันหนึ่ง คุณก็ทำตัวว่าง่ายนะ”
การหลีกเลี่ยงของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นนึกถึงท่าทีของเย่เชินหลินที่อยู่กับป่าเอ๋อร์ในช่วงเช้า ทำไมเย่เชินหลินถึงไม่พูดความจริงกัน
เซี่ยชีหรั่นนอนหลับลึกไปทั้งๆที่มีความสงสัยเล็กน้อย ไม่รู้ทำไม เวลาในการนอนของเธอถึงได้ยาวนานขึ้นเรื่อยๆ โยวจื๋อบอกว่าเป็นเรื่องปกติ
รุ่งเช้า เซี่ยชีหรั่นถูกเสียงนกร้องนอกหน้าต่างปลุกให้ตื่น ภายในห้องก็ไร้เงาของเย่เชินหลินนานแล้ว เมื่อเปิดประตูออกไป ก็มีแม่บ้านยืนเรียงกันเป็นแถวโค้งตัวให้เซี่ยชีหรั่นอยู่ด้านนอกประตู “คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าคุณจะทานข้าวก่อนหรือว่ามีสิ่งอื่นที่ต้องทำก่อนไหมคะ”
เซี่ยชีหรั่นสะดุ้งตกใจ มองไปทางแม่บ้าน 7-8 คน พลางสอบถามว่า “ใครให้พวกคุณมากัน”
เด็กสาวอายุไม่มากคนหนึ่งยิ้ม เอ่ยกับเซี่ยชีหรั่นว่า “คุณชายเย่ให้พวกเรามาดูแลคุณค่ะ คุณผู้หญิง”
“ชีหรั่นหรือ” โยวจื๋อที่ถือน้ำเต้าหู้และปาท๋องโก๋มองมาทางเซี่ยชีหรั่นที่เผชิญหน้ากับแม่บ้านที่ยืนเรียงแถวอยู่อย่างประหลาดใจ เอ่ยยิ้มๆอย่างจนปัญญาว่า “ดูท่าอาหารเช้าของผมคงไม่อยู่ในสายตาของคุณนายเย่แล้ว”
เซี่ยชีหรั่นหยุดยั้งการเคลื่อนไหวของโยวจื๋อเอาไว้ เอ่ยยิ้มๆว่า “คุณพูดอะไรน่ะ” เธอหันไปเอ่ยกับแม่บ้านที่ยืนเรียงกันเป็นแถวว่า “ตอนนี้ฉันไม่ต้องการคนดูแลชั่วคราว ถ้าหากว่ามีเรื่องอะไร ฉันจะเรียกหาพวกคุณค่ะ”
แม่บ้านมองสบตากัน เธอมองฉัน ฉันมองเธอแล้ว สุดท้ายก็มีหญิงสาวที่อายุค่อนข้างมากเล็กน้อยส่งวิทยุสื่อสารให้เซี่ยชีหรั่น เอ่ยเสียงเบาว่า “คุณนายมีเรื่องอะไร จะต้องเรียกหาพวกเรานะคะ ไม่อย่างนั้น คุณเย่กลับมา พวกเรายังไม่ทันได้ทำอะไร ก็ต้องเก็บกระเป๋ากลับบ้านกันแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นเห็นแม่บ้านที่เดินตามกันออกไปแล้วก็ถอนหายใจยาว โยวจื๋อโบกอาหารเช้าในมือ “ไม่อย่างนั้น พวกเราไปกินอาหารกันบนดาดฟ้าไหมครับ ที่ดาดฟ้ามีสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ด้วย”
บนดาดฟ้า เซี่ยชีหรั่นบิดขี้เกียจอย่างสบายตัว โยวจื๋อชี้ไปที่ไกลๆ พลางเอ่ยด้วยความประหลาดใจเป็นอย่างมากว่า “นั่นไม่ใช่คุณเย่กับป่าเอ๋อร์หรอกหรือครับ”
เซี่ยชีหรั่นชะเง้อคอไปดู เย่เชินหลินก้าวขึ้นไปนั่งบนรถก็ ป่าเอ๋อร์ก็ตามขึ้นไปนั่งบนรถด้วย ทั้งสองคนมุ่งหน้าออกไปจากรีสอร์ท
“สองคนนี้ไปทำอะไรกันนะ” โยวจื๋อเอ่ยเรียบๆ เมื่อเห็นครึ่งร่างของเซี่ยชีหรั่นห้อยอยู่นอกดาดฟ้า นัยน์ตาโยวจื๋อก็ลุ่มลึกขึ้น ยื่นมือออกไปช้าๆอย่างคิดจะลองผลักเซี่ยชีหรั่น เสียงแก่ชราดังมาจากหน้าประตู “พวกคุณกำลังทำอะไรกัน”
“ผู้ดูแลหรือคะ” เซี่ยชีหรั่นมีความประทับใจที่ไม่ดีต่อผู้ดูแลเท่าไรนัก นับตั้งแต่ที่ผู้ดูแลรังแกจางห้าน เมื่อนึกถึงจางห้าน นัยน์ตาของเซี่ยชีหรั่นก็เต็มไปด้วยความสลดใจ
โยวจื๋อหดมือกลับมาไว้ด้านหลัง เสี้ยววินาทีเมื่อครู่ เขาเกือบจะผลักเซี่ยชีหรั่นลงไปได้แล้ว จึงมองผู้ดูแลเฒ่าคนนี้อย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
“เชินหลิน คุณเดินช้าหน่อยได้ไหมคะ ฉันตามไม่ทันแล้ว!” ป่าเอ๋อร์คิดไม่ถึงว่าเย่เชินหลินจะพาตัวเองมาที่หน้างานก่อสร้าง
เย่เชินหลินมองป่าเอ๋อร์ที่สวมรองเท้าส้นสูง เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกว่า “มีปัญหาอะไร”
ป่าเอ๋อร์ถามอย่างสงสัยว่า “ปัญหา ปัญหาอะไรคะ” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ทำไมฝ่ายตรงข้ามถึงได้ส่งคนที่ไม่ได้เรื่องมาเจรจากัน นี่ไม่ใช่การละเล่นของเด็กๆนะ
ป่าเอ๋อร์เห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของเย่เชินหลินแล้ว ก็รีบเอ่ยว่า “ไม่เลวเลยค่ะ ฉันคิดว่าล้วนไม่เลวเลย”
ป่าเอ๋อร์เอ่ยจบ เย่เชินหลินก็เดินจากไป ป่าเอ๋อร์ที่สวมรองเท้าส้นสูงนั้น เท้าก็ยังไม่หายดี เดินโงนเงนอยู่ครู่หนึ่งก็ล้มลงไปกองกับพื้น มือคู่หนึ่งยื่นออกมาประคองป่าเอ๋อร์เอาไว้แล้วก็ปล่อยออกในทันที
ป่าเอ๋อร์ที่ถูกคว้าเอาไว้สลัดตัวเองไปทางเย่เชินหลิน ริมฝีปากประทับลงที่ปกคอเสื้อด้านหลังเบาๆ ป่าเอ๋อร์ครุ่นคิดแล้วก็จูบลงไปบนปกคอเสื้อด้านหลังตรงๆ หลังจากนั้นก็ถูกสะบัดออกอย่างแรง
เย่เชินหลินไม่พอใจที่ป่าเอ๋อร์เข้าใกล้ตัวเองอย่างเห็นได้ชัด เอ่ยเสียงแข็งว่า “กลับไป”
รถขับได้ครึ่งทาง เย่เชินหลินก็ลงจากรถ ตรงกลับโรงแรม ป่าเอ๋อร์กัดฟันตามไป ทางโรงแรมเห็นว่าป่าเอ๋อร์ลงมาจากรถของเย่เชินหลิน ก็ไม่ได้ห้ามเอาไว้
ป่าเอ๋อร์ตามเย่เชินหลินมาถึงห้องตลอดทาง เย่เชินหลินถอดเสื้อเชิ้ตแล้วก็โยนทิ้งไว้บนพื้น บนโต๊ะมีเสื้อผ้าสะอาดที่ทางโรงแรมส่งมาให้วางเอาไว้
ป่าเอ๋อร์เห็นแล้ว ก็เก็บเสื้อที่มีรอยลิปสติกของตัวเองขึ้นมา บนใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ไม่อาจควบคุมได้ออกมา
“คุณเซี่ยครับ ของของคุณครับ” เย่เชินหลินเพิ่งออกไป เซี่ยชีหรั่นก็ได้รับพัสดุ
โยวจื๋อช่วยเซี่ยชีหรั่นรับพัสดุ เอ่ยเสียงอ่อนว่า “คุณต้องระวังเรื่องการพักผ่อนถึงจะถูก บางเรื่องหลังจากนี้ก็ให้แม่บ้านเป็นคนทำ”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้ายิ้มๆ แกะพัสดุ คลี่เสื้อเชิ้ตออกด้วยความสงสัย รอยประทับจูบจากริมฝีปากถูกเผยให้เห็นเบื้องหน้าอย่างชัดเจน
“นี่คือเสื้อเชิ้ตของประธานเย่หรือครับ” โยวจื๋อมองเสื้อเชิ้ต พลางเอ่ย สมองปรากฏภาพของคนคนหนึ่งขึ้น เซี่ยชีหรั่นยกเสื้อเชิ้ตขึ้นมาดู กดวิทยุสื่อสาร แล้วเอ่ยเสียงเย็นว่า
คุณเซี่ย คุณมีอะไรจะสั่งหรือคะ” แม่บ้านที่อยู่ในสายโทรศัพท์เอ่ยอย่างนบน้อม
“ไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดทั้งหมดตรงระเบียงทางเดินให้ฉันหน่อย” เป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงของเซี่ยชีหรั่นเจือไปด้วยการออกคำสั่ง เสียงของแม่บ้านชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบรับคำ
“ชีหรั่น อาจจะเป็นการกลั่นแกล้งกัน มีโทสะแล้ว เด็กที่คลอดออกมาจะน่าเกลียดนะ” โยวจื๋อคิดอยากจะเตือนเซี่ยชีหรั่น แต่เซี่ยชีหรั่นมองโยวจื๋อด้วยสายตาจริงจัง “ฉันยอมถอยให้ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่โกรธ”
ในไม่ช้า เด็กสาวท่าทางขลาดเขลาคนหนึ่งก็ถูกหัวหน้าแม่บ้านลากมาหยุดอยู่หน้าเซี่ยชีหรั่น “คุณเซี่ย” เด็กสาวเอ่ยอย่างขลาดกลัว
เซี่ยชีหรั่นเห็นฝ่ายตรงข้ามอายุ 17-18 ปี โทสะในใจก็มอดลงเล็กน้อย พยายามเอ่ยด้วยเสียงที่นุ่มนวลขึ้นว่า “บอกฉันมา ใครให้คุณมาส่งพัสดุชิ้นนี้”
นัยน์ตาของเด็กสาวกลอกไปมา ยังไม่ทันจะพูดอะไร เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ด้านข้างก็เอ่ยออกมาเรียบๆว่า “ที่จริงฉันรู้แล้วว่าเป็นใคร ฉันเพียงแค่ต้องการยืนยันกับเธอเท่านั้นเอง”
“คุณหญิงป่าเอ๋อร์เป็นคุณป่าเอ๋อร์ที่ให้ฉันนำมาค่ะ!” เด็กสาวเอ่ยออกมา ไม่ตั้งใจที่จะล่วงเกินเซี่ยชีหรั่นที่เป็นหญิงสาวที่ชายหนุ่มผู้ควบคุมดูแลทั้งรีสอร์ทให้ความสำคัญที่สุดเพื่อเถ้าแก่โรงแรม
โยวจื๋อมองเซี่ยชีหรั่นถือเสื้อเชิ้ตออกนอกประตูไป แววตาก็มีความมืดมนพาดผ่าน “ผู้หญิงโง่”
ป่าเอ๋อร์กำลังอาบน้ำ ซ้ายขวาล้วนมีพนักงานให้บริการช่วยติดเพชรลงบนเล็บ “คุณดูสิว่าคุณติดอะไร ทำจนเละเทะไปหมดแล้ว” ป่าเอ๋อร์ยกมือขึ้นอย่างไม่พอใจ น้ำในอ่างสาดกระเซ็นลงบนตัวพนักงาน
พนักงานมองคุณหนูใหญ่ที่ถูกตามใจจนเหลิงอย่างไม่กล้าเอ่ยพูดอะไร ประตูถูกคนผลักเข้ามา พนักงานคนหนึ่งรีบก้าวไปด้านหน้า เอ่ยว่า “คุณผู้หญิง ขอโทษด้วยนะคะ บ่อน้ำพุร้อนในที่นี่ถูกคุณป่าเอ๋อร์หมาหมดแล้วค่ะ”
“เธออยู่ที่ไหนคะ” เซี่ยชีหรั่นยังคงเอ่ยพูดกับพนักงานดีๆ
“เอ่อ…….คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าคุณคือใครหรือคะ” พนักงานมองเซี่ยชีหรั่นที่ท้องนูนขึ้นมาเล็กน้อย ก็คาดเดาว่าจะต้องเป็นบุคคลผู้ยิ่งใหญ่คนใดคนหนึ่งในโรงแรม
“ฉันชื่อเซี่ยชีหรั่น ฉันมาหาป่าเอ๋อร์ค่ะ” เซี่ยชีหรั่นเค้นรอยยิ้ม เธอไม่อยากมีโทสะกับคนที่ไร้ความผิด พนักงานถอยไปอีกด้านหนึ่ง ยืนมองเซี่ยชีหรั่นเงียบๆ
ป่าเอ๋อร์ยังคงหลับตามาร์คหน้า แผ่นมาร์คหน้าถูกคนดึงออกไป “คุณทำอะไรน่ะ! ใช้ชีวิตเบื่อแล้วใช่ไหม!” ป่าเอ๋อร์ตวาด หันหน้ามามองเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่สบอารมณ์
“คุณมาทำอะไร” ป่าเอ๋อร์หันหน้ามามองเล็บของตัวเอง เซี่ยชีหรั่นเห็นท่าทางที่เหมือนกับว่าไม่มีอะไรของป่าเอ๋อร์แล้ว ก็นำเสื้อเชิ้ตที่อยู่ในมือวางคลุมศีรษะของป่าเอ๋อร์ เอ่ยอย่างเย็นชาว่า “ป่าเอ๋อร์ถ้าหากว่าคุณยังใช้วิธีที่ไม่ได้เรื่องแบบนี้อีกล่ะก็ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจคุณอีก”
ป่าเอ๋อร์ดึงเสื้อเชิ้ตที่คลุมอยู่ออก สีหน้าบิดเบี้ยว เธอคิดไม่ถึงว่าเซี่ยชีหรั่นจะไม่นำเสื้อเชิ้ตไปเผชิญหน้ากับเย่เชินหลิน ทำให้เย่เชินหลินมีโทสะ แต่มาหาตัวเองแทน
“นี่เป็นเสื้อเชิ้ตของเย่เชินหลินและรอยจูบของฉันจริงๆ คุณไม่อยากรู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเรา” ป่าเอ๋อร์มองพนักงานรอบๆที่จับตัวกันเป็นกลุ่มรอดูเรื่องสนุก ก็รู้สึกว่าเสียหน้าไม่ได้ จึงจงใจใช้คำพูดคลุมเครือให้เซี่ยชีหรั่นร้อนใจ
เซี่ยชีหรั่นเหลือบมองป่าเอ๋อร์จากที่สูงยิ้มๆ “จำเป็นต้องให้ฉันไปตามเย่เชินหลินมาสอบถามหรือไม่คะ”
ป่าเอ๋อร์เงียบกริบ ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสได้ทำงานกับเย่เชินหลิน เธอไม่อยากปล่อยไปทั้งอย่างนี้
“ฮ่าๆๆ! น่าสนใจจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่ารีสอร์ทแห่งนี้จะไม่ได้มีเพียงแค่สาวงาม แต่ยังมีการแข่งขันวิวาทกันของสาวงามด้วย” ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่สวมชุดลำลองเดินออกมาจากด้านข้าง มองเซี่ยชีหรั่นและป่าเอ๋อร์ยิ้มๆ
“คุณคิดให้ดีๆก็แล้วกัน ฉันจะไม่ยอมทนคุณอีกเป็นครั้งที่สองหรอกนะคะ” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยเตือน หมุนตัวจะจากไป
ป่าเอ๋อร์ลุกขึ้นอย่างมีโทสะ ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างผิวปาก ป่าเอ๋อร์กรีดร้องตกใจย่อตัวลงไปในอ่างอีกครั้ง เมื่อครู่หุนหันพลันแล่นเกินไป จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าผ้าขนหนูหล่น
“คุณผู้หญิงครับๆ ผมคิดว่าผมเคยพบกับคุณ” ชายหนุ่มก้าวเท้ายาวตามเซี่ยชีหรั่นไป
เซี่ยชีหรั่นเดินไปด้านหน้า เอ่ยเรียบๆว่า “คุณผู้ชายคะ วิธีการจีบสาวของคุณล้าสมัยไปแล้ว”
“ฮ่าๆ คุณน่ารักจริงๆ ผมชื่อเซวียเหวินยูน คุณชื่ออะไรหรือ” เซวียเหวินยูนดึงเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ เซี่ยชีหรั่นยืนไม่มั่นคงกะทันหัน ท้องเกือบจะชนเข้ากับแขนของเซวียเหวินยูนเซวียเหวินยูนรีบปล่อยมือ “คุณท้องหรือครับ”