สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1266 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1166

บทที่ 1266 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1166
เย่เชินหลินที่ถูกเซี่ยชีหรั่นลากเดินมาเป็นเวลานานก็หยุดนิ่ง เซี่ยชีหรั่นคิดจะชักมือกลับ แต่ถูกเย่เชินหลินจับเอาไว้แน่นกว่าเดิม เย่เชินหลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีว่า “ดังนั้น ตอนนี้คุณกำลังขอร้องผมให้อนุญาตให้คุณไปงาน Road Show หรือ”
เซี่ยชีหรั่นเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของเย่เชินหลินแล้ว ในใจกลับไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดหรือน้อยใจเหมือนในอดีต แต่กลับมองเห็นได้ชัดเจนถึงความเป็นห่วงและความโดดเดี่ยวในแววตาของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นเอ่ยอย่างนุ่มนวล “ฉันไม่ได้ขอร้องให้คุณอนุญาตให้ฉันไปเข้าร่วมงาน Road Show อะไรนั่น เพราะว่าฉันจะไปค่ะ”
สีหน้าของเย่เชินหลินเปลี่ยนไปทันที แววตาก็คมปลาบขึ้น ปล่อยมือของเซี่ยชีหรั่น เสียงก็เริ่มเย็นชาขึ้น “อย่างนั้นตอนนี้คุณกำลังประท้วงผมหรือ”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า ก้าวเท้าไปถึงด้านหน้าเย่เชินหลินอย่างรวดเร็ว เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ เอ่ยเสียงเบาว่า “ฉันให้เกียรติคุณ ไม่อยากให้คุณเป็นกังวล”
เย่เชินหลินแค่นเสียงเย็น “ไม่เป็นกังวลหรือ คุณวิ่งไปทั่วทั้งๆที่ตั้งครรภ์ลูกของผมแล้วบอกให้ผมไม่ต้องเป็นกังวลหรือ” เย่เชินหลินเอ่ยจบแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก ปิดปากเงียบมองไปที่เซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นมีช่วงเวลาหนึ่งที่อ่อนไหวต่อเด็กคนนี้มากเกินไป
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ยื่นมือออกมาแตะแขนเย่เชินหลินเบาๆ หลังจากนั้นแนบหน้าผากลงไป สูดกลิ่นโคโลญจางๆที่มีเฉพาะบนร่างกายของเย่เชินหลินแล้วเอ่ยว่า “ฉันรับปากคุณค่ะว่า ฉันจะปกป้องตัวเองให้ดี”
เซี่ยชีหรั่นมองไม่เห็นสีหน้าที่ชัดเจนของเย่เชินหลิน รู้เพียงแค่ว่าเย่เชินหลินดันตัวเองออก แล้วก้าวเท้ายาวไปด้านหน้า เธอจึงมองเย่เชินหลินด้วยความอ้างว้างเล็กน้อย ยังไม่ได้จริงๆหรือ แม้ว่าตัวเองจะทำแบบนี้แล้วก็ยังไม่สามารถได้รับความเข้าใจจากผู้ชายคนนี้อีกหรือ
เย่เชินหลินก้าวเท้าเดินเร็วไปไม่กี่ก้าวก็หยุดลง และหันหน้ามองเซี่ยชีหรั่นอย่างหงุดหงิด “ตามมา”
“ไปไหนคะ” เซี่ยชีหรั่นที่ยังตกอยู่ในห้วงอารมณ์เศร้าเสียใจของตัวเองจึงยังไม่ทันจะรู้สึกตัว
เย่เชินหลินรังเกียจที่ฝ่ายตรงข้ามเคลื่อนไหวชักช้าเกินไป จึงเดินกลับไปอยู่ข้างกายเซี่ยชีหรั่น กุมมือเซี่ยชีหรั่นเอาไว้แล้วจูงให้ก้าวเดินไปข้างหน้า พลางเอ่ยอย่างเผด็จการว่า “ไม่ใช่ว่าจะไปเข้าร่วมงาน Road Show หรอกหรือ”
ภายในห้อง VIP อันหรูหรา เถ้าแก่เหงื่อเย็นไหลท่วมร่างขณะมองเย่เชินหลิน แอบบอกเป็นนัยกับเย่เชินหลิน พระพุทธองค์องค์นี้ว่ากดดันคนที่อยู่ในงานมากเกินไปแล้ว เย่เชินหลินโอบเอวเซี่ยชีหรั่นแล้วนั่งนิ่งๆ สีหน้าเย็นชานั้นทำให้ดาราทุกคนล้วนไม่กล้าเข้าใกล้
เซวียเหวินยูนพยักหน้าเล็กน้อย ส่งสีหน้าว่าอยากจะช่วยนะ แต่ไม่สามารถช่วยได้จริงๆให้กับเถ้าแก่ เถ้าแก่ปาดเหงื่อ ยิ้มสู้ “งาน Road Show ในวันนี้มีดาราแนวหน้ามาช่วย”
“แปะๆๆ” เสียงปรบมือดังขึ้นตามเสียงพูดเถ้าแก่มาติดๆ ดาราคนหนึ่งที่เคยเดินพรมแดงระดับประเทศเปิดประตูเข้ามา ก็มองมาที่ทุกคนยิ้มๆ ดาราสาวเห็นเย่เชินหลินแล้วสายตาก็สว่างวาบ คิดจะเดินเข้าไปนั่งข้างกายเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินมองดาราสาวด้วยสีหน้าเย็นชาแวบหนึ่ง เครื่องหน้าทั้งห้าอันหล่อเหลากลับเข้มงวดอย่างไม่ไว้หน้า ฝีเท้าของดาราสาวชะงัก เปลี่ยนทิศทางเดินไปข้างกายเซวียเหวินยูน เซี่ยชีหรั่นมองเซวียเหวินยูนที่สีหน้าเปลี่ยนไปกะทันหันอย่างหยอกเย้า คิดจะช่วยเซวียเหวินยูนสักครั้ง แต่แขนก็ถูกจับเอาไว้แน่น มือของเย่เชินหลินเคลื่อนไหวไปมาบนร่างของเซี่ยชีหรั่นเงียบๆ แตะต้องส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นหอบหายใจเล็กน้อย ความคิดสับสน ยังจะมีเวลามาสนใจช่วยเซวียเหวินยูนที่ไหนกัน เย่เชินหลินมองเซวียเหวินยูนที่สีหน้าขาวซีดด้วยความพอใจ มุมปากยกขึ้นเป็นเส้นโค้งเล็กน้อย
“ขอโทษด้วย รบกวนแล้วครับ” ประตูถูกเปิดออกดังปัง โยวจื๋อปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู สีหน้าไร้รอยยิ้มที่เคยพบเห็นได้บ่อยๆ
“โยวจื๋อหรือ คุณตามมาที่นี่ได้อย่างไรกันคะ” เซี่ยชีหรั่นรีบโบกมือทักทายโยวจื๋อ
โยวจื๋อมองเซี่ยชีหรั่นแล้วก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “หลายวันมานี้ คุณไม่ได้ทานวิตามิน ผมจึงนำมาส่งให้คุณ”
เซี่ยชีหรั่นรับวิตามินมาอย่างแปลกใจ พึมพำว่า “ฉันไม่เคยทานวิตามิน”
เย่เชินหลินช่วยเซี่ยชีหรั่นเปิดฝาขวด เทออกมาสองสามเม็ดส่งให้เซี่ยชีหรั่น สายตาเหลือบไปทางเซวียเหวินยูนเล็กน้อย “ตอนนี้มีแล้ว
“ชีหรั่น ช่วยอะไรผมสักอย่างได้ไหม” จู่ๆเซวียเหวินยูนก็เอ่ยพูด เหตุการณ์ไม่คาดฝันเมื่อครู่นี้ ทำให้สีหน้าเขาขาวซีดอยู่บ้าง
เงาร่างสูงใหญ่ปกคลุมอยู่เบื้องหน้าเซวียเหวินยูน เย่เชินหลินยืนนิ่ง ยืดตัวตรง มองไปที่เซวียเหวินยูน หางตาชี้สูงขึ้นเล็กน้อย เชิดคางขึ้นสูง มองเตือนไปทางเซวียเหวินยูน
เซวียเหวินยูนที่นั่งเกียจคร้านอยู่อีกด้าน เอ่ยเสียงเบาด้วยสีหน้าที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง “ให้เซี่ยชีหรั่นเป็นคนตัดสินใจเอง”
ใช้เพียงแค่ประโยคเดียว เย่เชินหลินก็นิ่งเงียบ ให้เซี่ยชีหรั่นตัดสินใจเอง การยอมรับแบบนี้ทำให้เขาเจ็บปวดใจ
เซี่ยชีหรั่นเห็นการขอร้องในแววตาของเซวียเหวินยูนเลือนราง เย่เชินหลินที่อยู่ข้างกายก็ไม่เอ่ยอะไรสักคำ แต่แรงที่ใช้จับแขนตัวเองนั้นแน่นขึ้นเรื่อยๆ เซี่ยชีหรั่นดึงแขนเย่เชินหลินออกเบาๆ และเอ่ยเสียงเบาว่า “ฉันจะกลับมาในเร็วๆนี้ค่ะ”
เย่เชินหลินปล่อยมือและเดินก้าวเท้ายาวจากไปอย่างรวดเร็ว เซวียเหวินยูนลุกขึ้น พาเซี่ยชีหรั่นเดินผ่านร่างโยวจื๋อไป
“นายคิดดีแล้วใช่ไหมที่จะทำแบบนี้” โยวจื๋อกลับสู่ท่าทีอ่อนโยนอย่างที่เคยเป็นมาก่อนหน้านี้ สีหน้าอ่อนลงยิ่งกว่า ท่ามกลางแสงไฟที่ส่องลงบนแว่นตาไร้กรอบนั้นดูสุภาพนุ่มนวลอย่างเห็นได้ชัด
เซวียเหวินยูนเหลือบตามองโยวจื๋อ ที่เม้มริมฝีปากแน่น ก็เอ่ยเสียงเย็น ยิ้มเรียบๆ “เมื่อไรที่นายตัดสินใจละทิ้งเรื่องที่นายจะทำ พวกเราค่อยมาคุยกันใหม่”
ดาดฟ้าที่กว้างขวางนั้นคือบาร์เหล้า เซวียเหวินยูนหยิบบัตรทองออกมา เอ่ยกับเถ้าแก่ว่า “รบกวนเคลียร์พื้นที่ในร้านให้โล่งด้วย ผมต้องการเหมาที่นี่”
เถ้าแก่มองลูกค้าแต่ละกลุ่มแล้วก็เอ่ยด้วยความลำบากใจว่า “แต่ว่าตอนนี้ทุกคนล้วนเป็นลูกค้านะครับ ถ้าเชิญออกไปอาจจะส่งผลกระทบที่ไม่ค่อยดีเท่าไร”
เซวียเหวินยูนเอ่ยเสียงเย็นว่า “นี่ไม่ได้อยู่ในขอบเขตการพิจารณาของผม ตอนนี้คุณมีสองทางเลือก ทางเลือกแรกคือ เคลียร์พื้นที่ในร้านให้โล่ง เพื่อหาเงิน” เซวียเหวินยูนไม่ได้เอ่ยจนจบ เพียงแค่มองเถ้าแก่เท่านั้น
เถ้าแก่ปาดเหงื่อ มองบุคลิกที่ไม่ธรรมดาของเซวียเหวินยูน ก็รู้ว่าขอเพียงแค่เป็นคนที่มีเงินมีอำนาจ ไม่สามารถล่วงเกินได้ และคิดอยากจะหาเงินจากเซวียเหวินยูน จึงเดินไปเอ่ยขอโทษกับลูกค้าหลายกลุ่มอย่างหน้าด้านๆ
เซวียเหวินยูนเดินไปที่บาร์และชงวิสกี้ให้ตัวเองอย่างชำนาญ เห็นเซี่ยชีหรั่นมองตัวเองตาปริบๆแล้ว ก็หยิบแก้วเหล้ามาแก้วหนึ่ง รินวิสกี้ลงไปที่ก้นแก้วเล็กน้อย “นี่คือส่วนของคุณ”
เซี่ยชีหรั่นรับวิสกี้มาด้วยท่าทางน่าสงสาร จิบช้าๆคำหนึ่ง “อร่อยมากจริงๆ”
เซวียเหวินยูนยักไหล่ ดื่มวิสกี้ในแก้วจนหมดในรวดเดียว และสุ่มเปิดเบียร์ไปมั่วๆกระป๋องหนึ่ง ระดับของบาร์นี้ไม่เลวเลย เหล้าที่เก็บเอาไว้ล้วนเป็นเหล้าดี กลิ่นหอมของแอลกอฮอล์อบอวลไปทั่ว เซี่ยชีหรั่นมองเซวียเหวินยูนที่ดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า พลางเอ่ยว่า “วันนี้คุณให้ฉันออกมาเป็นเพื่อนคุณ เพื่อที่จะให้ฉันมาดูคุณดื่มเหล้าหรือคะ”
เซวียเหวินยูนแกว่งของเหลวในแก้ว มองน้ำแข็งที่กระทบกันแล้วส่ายหน้า พลางเอ่ยว่า “ยื่นมือของคุณมาให้ผมหน่อย”
เซี่ยชีหรั่นซ่อนมือตัวเองเอาไว้ด้านหลังตามสัญชาตญาณ เอ่ยอย่างระแวดระวังว่า “คุณเมาแล้วคิดจะใช้มือของฉันเป็นกับแกล้มหรือคะ”
“ฮ่าๆ” เซวียเหวินยูนหัวเราะขำ
เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามหัวเราะจนตัวโยน เซี่ยชีหรั่นก็ยื่นมือออกไป ถามด้วยความสงสัยว่า “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่”
เซวียเหวินยูนจ้องมือของเซี่ยชีหรั่นหลายวินาที จู่ๆก็ยื่นมือออกไปจับเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ เซี่ยชีหรั่นตะลึง หลังจากนั้นก็ร้องออกมาว่า “คุณไม่กลัวการสัมผัสกับผู้หญิงแล้วหรือคะ”
เซวียเหวินยูนปล่อยมืออบอุ่นของเซี่ยชีหรั่น จิบเหล้าไปหนึ่งคำ พลางเอ่ยว่า “ถ้าจะพูดให้ถูกต้องล่ะก็ ผมไม่ต่อต้านการสัมผัสจากคุณแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นยังคิดถึงคำพูดของเซวียเหวินยูน เซวียเหวินยูนใช้นิ้วจิ้มไปที่หน้าผากเซี่ยชีหรั่นแล้วเอ่ยว่า “ไปเถอะ ไม่อย่างนั้น ผมอาจจะถูกเย่เชินหลินตามฆ่าได้ยามค่ำคืน”
รถยนต์มุ่งหน้าไปถึงรีสอร์ตด้วยความเร็ว เซวียเหวินยูนเห็นเซี่ยชีหรั่นลงจากรถแล้วก็อ้าปากเอ่ยพูดเสียงเบาว่า “เซี่ยชีหรั่น ระวังตัวด้วย”
การที่จะได้พบกับเย่เชินหลินนั้นทำให้จิตใจของเซี่ยชีหรั่นตื่นเต้น การบอกเป็นนัยของเซวียเหวินยูน เซี่ยชีหรั่นก็เพียงแค่พยักหน้าด้วยความสงสัย แต่ยังไม่ได้พูดอะไร รถของเซวียเหวินยูนก็จากไปแล้ว
ภายในห้องไม่มีเงาร่างของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นออกจากประตูมาก็พบกับผู้ดูแลบ้าน ผู้ดูแลบ้านเห็นเซี่ยชีหรั่นแล้วก็เอ่ยออกมากะทันหันว่า “คุณเย่อยู่ที่สนามมวยครับ”
เมื่อรู้ข่าวคราวของเย่เชินหลินแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้ร้อนรนขนาดนั้น แต่เดินไปบนถนนก้อนกรวดเส้นเล็กๆภายใต้แสงจันทร์อย่างเอื่อยเฉื่อย บางครั้งก็มีนักท่องเที่ยวเดินสวนมาสองสามคน บางคนจำได้ว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นนักออกแบบ เซี่ยชีหรั่นเซ็นชื่อให้กับนักท่องเที่ยวเสร็จแล้ว เงาคนคนหนึ่งที่อยู่หลังบานกระจกใสขนาดใหญ่ของสนามมวยก็ดึงดูดความสนใจของเซี่ยชีหรั่นเอาไว้
ด้านหน้าของเย่เชินหลินถูกล้อมด้วยนักมวยที่สวมเครื่องแบบครบถ้วน เย่เชินหลินยืนนิ่งๆ โบกมือให้ทั้งสามคน หมัดของชายคนหนึ่งก็ต่อยมาที่แก้มของเย่เชินหลินด้วยความเร็วสูง
เซี่ยชีหรั่นปิดปากร้องตกใจออกมาทันที เย่เชินหลินหลบเลี่ยงอย่างผ่อนคลาย หลังจากนั้นก็ปล่อยหมัดโจมตีไปบริเวณท้องของชายคนนั้นอย่างสบายๆ ชายคนนั้นครางออกมาแล้วลุกขึ้นไม่ไหวอีก
เย่เชินหลินและอีกสองคนที่เหลือนั้น ผลัดกันชกต่อย เซี่ยชีหรั่นที่อยู่อีกด้าน ยืนมองด้วยความตกตะลึง จู่ๆด้านหลังก็มีเสียงลอยมา “ขอโทษครับ ขอทางหน่อยครับ ขอทางหน่อยครับ!”
รถจักรยานคันหนึ่งปั่นผ่านไปด้วยความเร็วสูง เซี่ยชีหรั่นรีบร้องออกมาอย่างตกใจ “ขอโทษค่ะ!” เงาร่างของเซี่ยชีหรั่นดึงดูดความสนใจของเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินหยุดหมัดลง แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่สามารถดึงหมัดกลับไปได้แล้ว กำปั้นนั้นกระแทกเข้าที่แก้มของเย่เชินหลินอย่างไม่ปราณี เย่เชินหลินถูกชกจนหน้าหัน เช็ดเลือดที่มุมปากออก พลางส่ายหน้าให้กับคนที่ชกตัวเองเป็นสัญญาณว่า ตัวเองไม่เป็นอะไร และหันหน้าไปมองเซี่ยชีหรั่นที่อยู่ไกลนอกบานหน้าต่าง
เซี่ยชีหรั่นมองรอยฟกช้ำมุมปากของเย่เชินหลินอย่างตกตะลึงแล้วหันหน้าวิ่งจากไป เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นจากไปด้วยแววตาหม่นแสง จากนั้นก็มองไปยังนักมวยในสนามโดยไม่พูดอะไรด้วยสีหน้าที่เย็นชายิ่งกว่าเดิม หมัดที่ปล่อยออกไปก็เร็วยิ่งกว่าเก่า
หลายคนถูกเย่เชินหลินอัดเสียจนลุกไม่ขึ้น เย่เชินหลินถอดนวมชกมวยออก และยืนอยู่ตรงกลางสังเวียนมวยนิ่งๆ ราวกับพระราชาที่โอหังและถือดี แต่ก็โดดเดี่ยวมากเช่นกัน
“ทำไมคุณยังจะชกอีกคะ” เสียงคุ้นเคยของเซี่ยชีหรั่นดังมาจากล่างสังเวียนมวย เย่เชินหลินก้มหน้าลงไปมองเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นกอดกล่องยาเอาไว้ ดวงตาคู่งามมองมาที่เย่เชินหลิน สีหน้าเต็มไปด้วยการไม่เห็นด้วย
บนสังเวียนมวย เซี่ยชีหรั่นนั่งเช็ดยาฆ่าเชื้อที่มุมปากเย่เชินหลิน หลังจากค้นหาในกล่องยาอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง ก็หยิบขวดยาน้ำสีม่วงขวดหนึ่งออกมา
“นี่คืออะไร” เย่เชินหลินมองขวดยาน้ำสีม่วงในมือเซี่ยชีหรั่นด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว
เซี่ยชีหรั่นโคลงศีรษะ เอ่ยออกมาอย่างเป็นธรรมชาติว่า “เป็นยาน้ำสีม่วงไงคะ ตอนเด็กหกล้ม ขอเพียงแค่เช็ดยานี้ก็จะหายเร็วมาก” เย่เชินหลินมองมือที่ถือคัตตอนบัดใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก็จับแขนของเซี่ยชีหรั่นเอาไว้
ดึงเซี่ยชีหรั่นเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเองแล้วก้มจูบอย่างลึกซึ้ง เซี่ยชีหรั่นตัวอ่อน จนกระทั่งฝ่ายตรงข้ามปล่อยตัวเองแล้ว ความคิดก็ยังวุ่นวายเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นถือคัตตอนบัด พลางเอ่ยว่า “ทายาก่อนนะคะ”