สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1274 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1174

บทที่ 1274 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1174
“เอ่อ…..นี่มันชั้นสามนะขึ้นมาได้ยังไง?” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยขัดรอยยิ้มดีใจอกดีใจของเด็กชาย
เด็กชายมองมาที่เซี่ยชีหรั่น ทันใดนั้นสีหน้าก็พลันเปลี่ยนไป ใบหน้าที่เดิมทีมีแต่รอยยิ้มบัดนี้เริ่มปรากฏแววดุร้ายออกมา แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณคือคนที่ขโมยCupidมาเหรอ?”
ยังไม่ทันที่เซี่ยชีหรั่นจะได้อธิบายอะไรออกมา เด็กชายก็ยื่นมือออกไปเตรียมคว้าCupidที่อยู่บนตักของเซี่ยชีหรั่นด้วยความเร็ว แต่ยังไม่ทันได้เข้ามาใกล้เซี่ยชีหรั่น เด็กชายก็ถูกโจมตีจนตัวไปปลิวไปชนผนังเสียก่อน
เย่เชินหลินหยิบปืนสั้นขึ้นมาควงเล่นพร้อมกับพูดนิ่งๆว่า “ถ้านายเข้ามาใกล้แม้แต่นิดเดียว สมองของนายอาจจะไปอยู่ตรงนั้น หรือไม่ก็ตรงนี้ ไม่อยู่ในกะโหลกของนายอีกต่อไปแน่”
เด็กชายอุทานออกมาอย่างตกใจ “ให้ตาย คุณมันรุนแรงชะมัด”
เซี่ยชีหรั่นโผล่หน้าออกมาจากข้างหลังของเย่เชินหลินแล้วพูดอย่างไม่ยอม “เธอก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันซักเท่าไหร่หรอก เข้ามาก็หาเรื่องกันแล้ว”
เด็กชายเบ้ปากแล้วพูดพึมพำว่า “หมาหมู่นี่หว่า”
เด็กชายพูดจบ เหล่าบอดี้การ์ดก็มาล้อมเขาเอาไว้
เย่เชินหลินโบกมือบอกให้บอดี้การ์ดปล่อยเด็กชายไป จากนั้นก็โอบเซี่ยชีหรั่นกลับมานั่งลงที่เดิม มือข้างหนึ่งก็คว้าจับCupidเมื่อเด็กชายเห็นCupidปล่อยตัวตามสบายยอมให้เย่เชินหลินจับโดยที่ไม่ดิ้นหนี ก็งึมงำออกมาอย่างประหลาดใจ “เป็นไปได้ยังไง Cupidยอมให้คนอยู่ใกล้ขนาดนี้เลยเหรอ มหัศจรรย์เกินไปแล้ว”
เย่เชินหลินลูบขนCupidอย่างช้าๆ พร้อมกับกวาดสายตามองมาที่เด็กชาย จากนั้นก็พูดนิ่งๆขึ้นมาว่า “ไม่ว่าใครส่งนายมา กลับไปบอกเขาซะว่าฉันรอเจออยู่”
เด็กชายได้สติหลังจากที่นิ่งอึ้งไปนาน มองไปทางCupidทีหนึ่ง ส่งเสียงขัดใจออกมาแล้วหันหลังกระโดดลงไปทางหน้าต่างจนหายวับไปกับความมืด
“ทำไมเขาไม่ขึ้นลิฟต์เอาล่ะ?” เซี่ยชีหรั่นจ้องมองรอยเท้าบริเวณหน้าต่างแล้วเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย
เย่เชินหลินพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งว่า “คงเก็บไว้ขึ้นครั้งหน้ามั้ง！” วันต่อมา ขณะที่เซี่ยชีหรั่นกำลังนอนเคลิ้มๆ ก็สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่กำลังเลียตัวเองอยู่
“อย่ากวน ฉันขอนอนอีกหน่อย” เซี่ยชีหรั่นเอาผ้าห่มคลุมหน้า เหลือแค่ผมนุ่มๆไว้นอกผ้าห่ม จากนั้นเส้นผมบนหัวก็โดนกระตุกย้ำๆ เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว พลิกตัวพร้อมกดเสียงต่ำอย่างโกรธๆ “เย่เชินหลิน！”
“หืม?” ที่มาของเสียงทำให้เซี่ยชีหรั่นนิ่งไปเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นไปมองเย่เชินหลินที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะหนังสือ จากนั้นก็ละสายตากลับมาที่Cupidที่เดินวนเวียนอยู่รอบกายเธอ
“คุณเรียกผม?” เย่เชินหลินเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเซี่ยชีหรั่น แล้วแนบหน้าผากเข้าหากันอย่างใกล้ชิด ดวงตาเป็นประกายเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน “อรุณสวัสดิ์”
“เหมี๊ยวๆๆ” Cupidพยายามเบียดเข้ามาในอ้อมกอดของเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นจึงดันเย่เชินหลินออก แล้วอุ้มCupidขึ้นมาอย่างเป็นห่วง” แมวเหมี๊ยวเป็นอะไรไป?”
เย่เชินหลินหหรี่ตามองCupidอย่างไม่ค่อยพอใจ Cupidหางสั่น จากนั้นก็ยอมลงจากตัวของเซี่ยชีหรั่นมานอนหมอบอยู่ข้างๆเย่เชินหลินแต่โดยดี
“คุณผู้ชาย คุณนาย มีคนมาหาครับ” พ่อบ้านเอ่ย แขกที่มาสวมใส่เครื่องแต่งกายพ่อบ้านตามแบบฉบับดั้งเดิมของอังกฤษ ทั้งยังไว้หนวดบนใบหน้าเคร่งขรึม ข้างๆมีเด็กชายเดินตามมาด้วยอย่างไม่เต็มใจ
“คุณเย่ ต้องขออภัยที่เมื่อวานคุณชายเทียนซงมารบกวน” พ่อบ้านโค้งคำนับเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลิน การกระทำแสนสุภาพเป็นไปอย่างธรรมชาติ
“พ่อบ้านข่าเอ๋อ คุณดูสิCupidกำลังกินอาหารอยู่ ผมบอกแล้วว่ามันแปรพักต์ ตอนนี้มันตกไปเป็นของคนอื่นแล้ว！”
เทียนซงชี้ไปทางCupidพร้อมกับพูดออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ข่าเอ๋อมองสำรวจCupidอย่างละเอียด จากนั้นก็หันมามองเซี่ยชีหรั่นอย่างประหลาดใจ ไม่นานก็เรียกสติกลับมาแล้วพูดว่า “คุณหญิงหม่าลี่เจ้านายของผมอยากเชิญทั้งสองท่านไปพบปะกันที่บ้านตระกูลหวาครับ”
เย่เชินหลินมองมาที่ข่าเอ๋อ แล้วส่งเสียงขึ้นมาว่า “บ้านตระกูลหวาที่ครองวงการธุรกิจกลุ่มสุดท้ายน่ะเหรอ?” ข่าเอ๋อยิ้มออกมานิดๆแล้วพยักหน้ารับ “บางทีคุณเย่อาจจะมีเรื่องอยากคุยกับกับเจ้านายของผมก็ได้”
เย่เชินหลินเก็บสายตากลับมา แล้วดันแก้วนมไปตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น พร้อมเอ่ยสั่งขึ้นมาว่า “ดื่มซะ”
เซี่ยชีหรั่นแอบเอานมวางลงใต้โต๊ะ Cupidจึงเดินเข้าไปเลียกินอย่างกระตือรือร้น เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างจนปัญญาแต่กลับไม่ต่อว่าอะไรเธอ ค่อยๆเช็ดมือด้วยกระดาษทิชชู่แล้วพูดขึ้นมาว่า “ถ้าแบบนั้นเราก็ไม่มีความจำเป็นต้องนัดหมายกัน”
ข่าเอ๋อเงยหน้าขึ้นมาอย่างประหลาดใจ มองสำรวจผู้ชายคนนี้อย่างละเอียดอีกครั้ง การได้พบเจอกับหม่าลี่ถือเป็นเกียรติสำหรับนักธุรกิจทุกคนแล้ว เพราะเธอถือครองที่ดินแปลงสุดท้ายทั้งหมด ซึ่งมีมูลค่าจนไม่สามารถตีเป็นราคาได้
“ได้ครับ ผมจะแจ้งเธอให้” ข่าเอ๋อยิ้มออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็เบนสายตามาทางเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดว่า “ขอบคุณคุณเซี่ยที่ดูแลCupidนะครับ คงขอรบกวนแย่”
เทียนซงเดินเข้าไปอุ้มCupid เซี่ยชีหรั่นทำได้แค่มองมันอย่างอาลัยอาวรณ์ แต่ว่าCupidกลับมุดเข้ามาในอ้อมกอดของเซี่ยชีหรั่น พร้อมกับหันตูดใส่เทียนซง
“คุณเซี่ย จริงๆแล้วคุณสามารถไปเป็นแขกที่บ้านตระกูลหวาได้นะครับ แบบนี้คุณจะได้มีโอกาสเจอกับCupidบ่อยๆ” ข่าเอ๋อเอ่ยออกมาอย่างเรียบนิ่ง
เย่เชินหลินตวัดตามองข่าเอ๋ออย่างเย็นชา เซี่ยชีหรั่นจึงอุ้มCupidส่งให้เทียนซง แล้วเอ่ยขอโทษว่า “ขอโทษด้วยนะคะ ถึงฉันจะชอบCupidมาก แต่ว่าตอนนี้ฉันอาจจะไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆนะคะ”
ข่าเอ๋อที่ถูกปฏิเสธต่อเนื่องถึงสองครั้งติดก็มองเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินอย่างประหลาดใจ สองคนนี้ไม่เหมือนใครจริงๆด้วย
เวลากลางคืน เซี่ยชีหรั่นมองออกไปข้างนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ขนาดเย่เชินหลินเดินเข้ามาใกล้ก็ยังไม่รู้ตัว บริเวณข้างหน้าต่างมีเสียงแมวร้องดังขึ้นมาอย่างชัดเจน เซี่ยชีหรั่นจึงหันไปพูดกับเย่เชินหลินอย่างกังวลว่า “ทำยังไงดี ฉันว่าฉันต้องหูฝาดแน่ๆ”
เย่เชินหลินเปิดหน้าต่างออกแล้วพูดว่า “แล้วถ้าผมก็หูฝาดเหมือนกันล่ะ” ด้านนอกหน้าต่าง แมวตัวสีขาวเดินเยื่องย่างเข้ามาในห้อง จากนั้นก็เตรียมวิ่งไปหาเซี่ยชีหรั่น
ตอนที่ใกล้จะประชิดตัวเซี่ยชีหรั่นมันก็รีบหยุดเท้าเอาไว้ ดวงตาสีเหลืองข้างสีฟ้าข้างมองมาที่เย่เชินหลินราวกับขออนุญาต เมื่อเห็นว่าเย่เชินหลินพยักหน้าเบาๆ มันจึงพุ่งกระโจนเข้าใส่อ้อมกอดของเซี่ยชีหรั่นอย่างดีใจ
“Cupid？” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยเรียกมันอย่างตกใจ จากนั้นก็ลูบไล้ตัวของมันอย่างไม่หยุดมือ จึงพบว่ามีเพชรเม็ดเป้งห้อยอยู่บนคอของCupid ส่วนเจ้าแมวพลิกไปพลิกมาอยู่ในอ้อมกอดของเซี่ยชีหรั่น ด้านเย่เชินหลินก็มองทั้งคนทั้งแมวด้วยแววตาอ่านยาก
“ฉันอยากนอนกับCupid” เซี่ยชีหรั่นอยู่ในชุดนอน มือซ้ายอุ้มแมวมือขวาถือหมอนพร้อมกับมองมาที่เย่เชินหลินอย่างน่าสงสาร
คิ้วของเย่เชินหลินกระตุก เขารู้อยู่แล้วว่ามันจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น！”มานี่！” เย่เชินหลินปิดหนังสือในมือลงแล้วเอ่ยพูดขึ้นมาอย่างเอื่อยๆ
เซี่ยชีหรั่นยืนลังเลอยู่ที่เดิม กำลังจะปฏิเสธ สายตาของเย่เชินหลินก็ตวัดมองCupid Cupidขนพองไปทั้งตัว จากนั้นก็กระโดดออกไปทางหน้าต่าง หายวับไปกับตา
“Cupidเจ้าแมวทรยศ！” เซี่ยชีหรั่นกอดหมอนเอาไว้อย่างหัวรัดฟัดเหวี่ยง มุมปากของเย่เชินหลินยกขึ้นเป็นมุมโค้ง จากนั้นก็โอบหญิงสาวที่เตรียมจะหนีเข้ามาในอ้อมกอด
“เหมี๊ยวๆ….” ดวงตาคมสีเหลืองและสีฟ้าจ้องมองเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นอยู่ข้างนอก Cupidไม่เข้าไปข้างใน นั่งมองทั้งสองอยู่ข้างนอกอย่างนั้น
เย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นแล้วหันหลังให้เจ้าแมวอย่างใจร้าย ตัดสินใจเอาไว้แล้วว่าพรุ่งนี้ยังไงก็ต้องเอาแมวตัวนี้ไปคืนให้ได้
“ขอโทษด้วยครับ Cupidวิ่งออกมาเองอีกแล้ว” ข่าเอ๋อยืนอยู่ข้างๆอย่างสุภาพ เย่เชินหลินมีรอยคล้ำจางๆอยู่ใต้ตา ใครจะไปรู้ว่าทันทีที่เขาตื่นมาจะเห็นแมวตัวนี้มานั่งกดดันอยู่นอกหน้าต่าง
“เอากลับไป” เย่เชินหลินกัดฟันกรอด
“เหมี๊ยวๆๆ….” Cupidร้องออกมาเสียงดัง ไม่อยากจากเซี่ยชีหรั่นไปไหน เซี่ยชีหรั่นเองก็น้ำตาแทบไหลเต็มที
คนที่ข่าเอ๋อพามาไม่สามารถจับCupidเอาไว้ได้ เย่เชินหลินมองความวุ่นวายตรงสวนดอกไม้แล้วจึงตะคอกออกมาว่า “พอได้แล้ว！”
“ไปบ้านตระกูลหวา！”
สถาปัตยกรรมสไตล์ยุโรปขนาดใหญ่กินพื้นที่กว่าพันตารางเมตร ออกแบบมาในรูปทรงปราสาท สุนัขตำรวจที่กำลังฝึกระเบียบอยู่ในคฤหาสน์ต่างมองรถของคนแปลกหน้าที่ขับเข้ามาช้าๆอย่างระแวดระวัง
“โกดังจอดรถอยู่ห่างอีกร้อยกว่าเมตร กรุณาอดทนรอหน่อยนะครับ” ข่าเอ๋อเอ่ยพูดพร้อมกับยิ้ม
“แค่หน้าประตูก็ใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ที่นี่ต้องกว้างเท่าไหร่กันนะ” เซี่ยชีหรั่นมองสนามหญ้าสีเขียวพร้อมกับงึมงำออกมา
เย่เชินหลินนั่งคิดอะไรไม่รู้อยู่ข้างๆ Cupidร้องอยู่สองสามครั้งก็กระโดดออกจากรถหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
เมื่อลงจากรถ ข่าเอ๋อก็เดินนำเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินขึ้นลิฟต์ ภายในห้องโถงแสนโอ่อ่า หญิงชราคนหนึ่งกำลังหันหลังยืนมองภาพวาดบนผนัง
“คุณนายครับ แขกมาถึงแล้ว” ข่าเอ๋อเดินเข้ามาบอกหม่าลี่เสียงเบา
หม่าลี่หันหน้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม หลังจากทอดสายตามองไปยังเซี่ยชีหรั่นจู่ๆก็ร้องไห้ออกมา “หลานสาวย่า ในที่สุดก็ยอมกลับมาหาย่าแล้วนะ！ ไหนมาให้ดูหน่อยสิว่าหลานเป็นยังไงบ้าง”
เซี่ยชีหรั่นหันไปมองเย่เชินหลินอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก ส่วนเย่เชินหลินกลับทอดสายตามองไปยังภาพวาดบนผนัง บนนั้นมีผู้หญิงหน้าตางดงาม คางเรียวหมดจรด ผมยาวเป็นรอนสวย บนแก้มมีลักยิ้ม และผู้หญิงคนนี้มีส่วนคล้ายเซี่ยชีหรั่นไปแล้วเจ็ดส่วน
“ขอโทษด้วยนะคะ คุณคงจำคนผิด ฉันไม่ใช่หลานสาวของคุณ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างอึดอัด เมื่อหม่าลี่ได้ยินก็น้ำตาร่วงเผาะ และหอบหายใจอย่างรุนแรง
“ไปเอาเครื่องช่วยหายใจมาเร็ว” ข่าเอ๋อเอ่ยเสียงหนักแน่น จากนั้นก็ผายมือเชิญเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินออกไป
“ผมคิดว่าทางที่ดีคุณควรอธิบายว่าตกลงแล้วมันเรื่องอะไรกันแน่” เย่เชินหลินพูดเสียงเย็น เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังโดนปั่นหัว ท่าทีและสีหน้าของเขาจึงไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“ก็อย่างที่คุณเห็น หม่าลี่เจ้านายของผมป่วยเป็นมะเร็ง ตอนนี้สมองของเธอมักจะเลอะเลือนอยู่บ่อยๆ Cupidเป็นแมวที่หลานสาวของเจ้านายผมเลี้ยงเอาไว้ ครั้งแรกที่เห็นคุณเซี่ยผมเองก็ประหลาดใจเหมือนกัน ในเมื่อCupid แยกคุณเซี่ยไม่ออก ผมเลยคิดว่าเจ้านายผมก็คงจะแยกไม่ออกเหมือนกัน”
เยเชินหลินลุกขึ้นพร้อมกับจับมือเซี่ยชีหรั่นเตรียมเดินออกไป ข่าเอ๋อจึงพูดออกมาเสียงแผ่วเบาอยู่ข้างหลังว่า “ได้โปรดเห็นใจหัวอกคนที่สูญเสียหลานสาวไปเถอะนะครับ ขอให้เธอได้ใช้ชีวิตในระยะสุดท้ายอย่างมีความสุขเถอะ”
เย่เชินหลินเม้มปากแล้วพาเซี่ยชีหรั่นเดินผ่านสวนกุหลาบสีขาว จากนั้นก็พูดออกมาอย่างเคร่งครัดว่า “ถ้าคุณคิดจะตอบตกลงล่ะก็ผมแนะนำให้คุณล้มเลิกความคิดนี้ไปซะ”