สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1275 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1175

บทที่ 1275 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1175
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า ดึงเย่เชินหลินเอาไว้ สูดดมกลิ่นหอมจากดอกกุหลาบจางๆแล้วจู่ๆก็หัวเราะออกมา “ขำอะไร?” เย่เชินหลินถามอย่างหงุดหงิด
“ยังจำตอนที่ฉันเข้ามาเป็นคนใช้ในบ้านคุณได้ไหม ช่วงนั้นคุณป้ามาหา แล้วคุณก็ลงมือเข้าครัวเอง ตอนนั้นฉันคิดไม่ถึงเลยว่า คุณชายเอาแต่ใจอย่างคุณจะมีมุมอ่อนโยนกับเขาเป็นด้วย และคุณก็ดูคาดหวังกับอาหารที่ทำมาก อย่างกับเด็กอยากได้คำชมเลย”
เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นก็กระแอมไอ แล้วแก้คำใหม่ว่า “โอเค ไม่เหมือนเด็กก็ได้ ตอนนั้นฉันคิดว่า ความรักของแม่เป็นอะไรที่ล้ำค่าที่สุดแล้ว”
เมื่อเย่เชินหลินฟังจบ ก็จูงมือเซี่ยชีหรั่นเดินต่อ. เซี่ยชีหรั่นพึมพำอย่างท้อแท้ว่า “พูดขนาดนี้แล้วยังไม่ได้อีกเหรอ?”
เย่เชินหลินหยุดเดิน เซี่ยชีหรั่นจึงชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างตั้งตัวไม่ทัน “เซี่ยชีหรั่น คุณรู้ไหมว่าตระกูลนี้ขัดแย้งกันแค่ไหน ลูกชายสองคนและลูกสาวเพียงหนึ่งเดียวในตระกูลต่างก็ยื้อแย่งมรดกของผู้หญิงที่ชื่อว่าหม่าลี่มาตลอด เล่ห์เหลี่ยมของพวกเขาโหดร้ายถึงขนาดทำให้คุณต้องอยากขย้อนข้าวที่กินเข้าไปออกมาด้วยซ้ำ”
“แล้วยังไงเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นมองหน้าเย่เชินหลินจากนั้นก็พูดต่ออย่างสงสัยว่า “ฉันไม่ได้ต้องการสมบัติของพวกเขาซะหน่อย อีกอย่างฉันก็มีคุณอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
ดวงตากลมโตปริ่มน้ำของเซี่ยชีหรั่นมองมาที่เย่เชินหลิน. น้ำเสียงอ่อนหวานแกมสงสัยโจมตีหัวใจของเขาอย่างไม่อาจต้านทานได้
ความไม่สบายใจและความกังวลทั้งหมดที่มีต่างสงบลง เย่เชินหลินจูงมือเซี่ยชีหรั่นเดินไปอีกทาง แล้วพูดเสียงแผ่วเบาว่า “แน่นอนอยู่แล้ว”
ภายในห้างร้านแสนหรูหราที่มีพื้นที่เกือบร้อยตารางเมตรมีลูกค้าอยู่ในร้านแทบจะนับจำนวนได้ เซี่ยชีหรั่นประคอง.หม่าลี่เดินช็อปปิ้งรอบๆ
“ตัวนี้ ตัวนี้แล้วก็ตัวนี้” หม่าลี่ชี้เสื้อผ้าสองสามตัว พนักงานจึงรีบนำถุงมาเตรียมจะใส่ให้ หม่าลี่เลยพูดขึ้นมาว่า “สามตัวนี้ไม่เอา ส่วนตัวที่เหลือเอามาหมด”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มแกนๆออกมา “คุณย่าคะ ฉันไม่อยากได้เยอะขนาดนั้น ถ้าซื้อไปทั้งหมดนี้คงต้องเปลี่ยนวันละสามรอบ สองปีก็ใส่ไม่หมดหรอกค่ะ”
หม่าลี่ตบหลังมือของเซี่ยชีหรั่นอย่างใจดีแล้วเอ่ยว่า “ไม่เป็นไรน่า ค่อยๆใส่ก็ได้ แกกำลังโตเลยนะ”
จากนั้นก็ยัดชุดกระโปรงใส่มือเซี่ยชีหรั่น พร้อมกับดันเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้องลองชุด “ใส่อย่างนี้มันจะดีจริงๆเหรอคะ?”
เซี่ยชีหรั่นมองชุดที่หม่าลี่ส่งมาให้ มันเปิดหลังนิดหน่อยทั้งยังสลักลวดลายอย่างประณีต
“เป็นผู้หญิงก็ต้องโชว์ด้านที่สวยที่สุดของตัวเองออกมาสิ ถึงจะท้องหรือแต่งงานแล้วก็เถอะ” หม่าลี่พูดพร้อมกับมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาใจดี จากนั้นก็ดันเธอเข้าไปให้ในห้องลองชุด
เย่เชินหลินนั่งอยู่บนโซฟา มีCupidนั่งคลอเคลียอยู่ๆข้าง มันยื่นอุ้งมือออกมาแหย่เย่เชินหลิน เมื่อเห็นเย่เชินหลินไม่สนใจก็ยังคงใช้อุ้งมือแหย่อยู่อย่างนั้น
เย่เชินหลินมองCupidอย่างนึกรำคาญ ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาอนุญาตเซี่ยชีหรั่น เวลาของเธอก็ถูกแบ่งไปให้คุณย่าที่เพิ่งรู้จักครึ่งหนึ่ง ให้เขาครึ่งหนึ่ง ส่วนCupidก็ถูกหม่าลี่หลงลืมไปอย่างสมบูรณ์
“คุณเย่” พ่อบ้านพยุงหม่าลี่มานั่งลงตรงข้ามกับเย่เชินหลิน เย่เชินหลินโค้งเล็กน้อยเพื่อเป็นการแสดงความเคารพ ทางด้านหม่าลี่ก็แอบประเมินเย่เชินหลินเงียบๆ ดวงตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวยังคงเฉี่ยวคมเหมือนตาเหยี่ยว เย่เชินหลินนั่งลงเผชิญหน้าอย่างสงบนิ่ง ไม่แสดงท่าทีเกร็งๆออกมาเลยแม้แต่น้อย
นานพอสมควรหม่าลี่ถึงได้ยิ้มออกมา พยักหน้าแล้วพูดว่า “ดูเหมือนหลานสาวของฉันจะหาสามีได้ไม่เลวเลยทีเดียว แต่ว่านะคุณเย่ คุณรักหลานสาวฉันจริงๆใช่ไหม?”
เย่เชินหลินมองมาที่หม่าลี่นิ่งๆ จากนั้นก็ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “รักไม่รักต้องดูที่การกระทำใช้แค่ปากพูดไม่ได้หรอกครับ”
หม่าลี่พยักหน้า จู่ๆก็หัวเราะออกมา “งั้นเรามาพิสูจน์ด้วยการกระทำก็แล้วกัน คุณน่าจะรู้ ว่าฉันมีที่ดินแปลงใหญ่มาก มูลค่าของมันอีกสิบปีหลังจากนี้คงพุ่งถึงหลายแสนล้าน ถ้าคุณยอมเลิกกับหลานสาวของฉัน ฉันจะแบ่งให้คุณครึ่งหนึ่ง”
เย่เชินหลินนิ่งเงียบ พร้อมกับจ้องมองหญิงชราหัวแหลมตรงหน้า อีกฝ่ายเหมือนจะพึงพอใจกับความเงียบของเย่เชินหลิน นิ้วมือที่สวมใส่แหวนเพชรเม็ดใหญ่เคาะลงบนไม้เท้าของตัวเองเบาๆ จากนั้นก็พูดออกมาว่า “ผู้หญิงคนหนึ่งแลกกับสิทธิ์ถือครองที่ดินอีกครึ่งหนึ่ง คุณเย่ค่อยๆคิดก็ได้นะ”
เซี่ยชีหรั่นเดินออกมาโดยมีคนคอยตามล้อมหน้าล้อมหลัง กระโปรงที่สั่งตัดโดยเฉพาะมีเพชรเม็ดงามฝังอยู่บริเวณชายขอบของกระโปรง เมื่อสวมใส่จึงขับให้รอบเอวโดดเด่นเป็นพิเศษ
“เอ่อ….พอได้ไหมคะ?” เซี่ยชีหรั่นหมุนตัว พร้อมกับเอ่ยถามขึ้นมาอย่างเขินอาย ท้องโตๆยิ่งทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากกว่าปกติ
“สวยมาก” หม่าลี่รีบเข้าไปรับพร้อมกับพูดยิ้มๆออกมา “หลานย่าใส่อะไรก็สวยหมดแหละ”
เซี่ยชีหรั่นมองไปทางเย่เชินหลินด้วยสายตาคาดหวัง เย่เชินหลินเลิกคิ้วขึ้น แล้วพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมกับเอ่ยชมด้วยแววตาชื่นชม “ไม่เลวเลย”
คำพูดประโยคเดียวทำให้เซี่ยชีหรั่นตัวแทบลอย หม่าลี่มองสองคนตรงหน้าจู่ๆก็ยิ้มออกมา “งานวันเกิดของฉันคืนนี้ ก็ใส่แบบนี้สิ”
ภายในห้องแต่งตัว เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้กับช่างแต่งหน้า พอช่างแต่งหน้าพากันออกไป เซี่ยชีหรั่นก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ จากนั้นก็มีมือคู่หนึ่งวางลงบนไหล่ของเซี่ยชีหรั่นอย่างปลอบโยน
เซี่ยชีหรั่นจึงเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ “คุณมาได้ยังไง?”
เย่เชินหลินยิ้ม แล้วยื่นมือออกไปหยิบต่างหูสีเขียวมรกตออกมาจากตลับ “คู่นี้เหมาะกับคุณ”
เซี่ยชีหรั่นจึงเปลี่ยนมาใส่ต่างหูคู่ที่เย่เชินหลินเลือก จากนั้นก็ระบายออกมาว่า “คุณสังเกตไหมว่าคุณย่าหม่าลี่จงใจไม่ให้เราสองคนคุยกัน”
“หืม?” เย่เชินหลินลูบผมของเซี่ยชีหรั่นอย่างเชื่องช้า พร้อมกับลากเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย
เซี่ยชีหรั่นคิ้วตก “หรือว่าฉันจะคิดไปเอง แต่ว่าฉันรู้สึกแบบนี้จริงๆนะ ฉันคิดผิดหรือเปล่าเนี่ย? ฉันไม่น่าไปกวนน้ำให้ขุ่นเลย แต่ว่าหม่าลี่ก็ใกล้จะ……”
ต่างหูร่วงลงในตลับจนเกิดเสียงดังฟังชัด เพื่อไม่ให้เซี่ยชีหรั่นคิดมาก เย่เชินหลินจึงก้มตัวลงมาสบตากับเธอ แล้วพูดเสียงนิ่งว่า “ไม่เป็นไร คุณอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ผมจะคอยอยู่กับคุณเอง”
ณ ห้องหนังสือกว้างใหญ่ หม่าลี่ไล่อ่านรายชื่อแขกที่เข้าร่วมงานอย่างพึงพอใจ พ่อบ้านเปิดประตูเข้ามา แล้วเอ่ยพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณชายเซวียมาแล้วครับ”
“คุณย่า！” เซวียเหวินยูนเดินเข้ามาอย่างรีบเร่ง บริเวณใต้ตาคล้ำเล็กน้อย บ่งบอกว่าเดินทางมาไกล
“เหวินยูน มาพอดีเลย แกมาช่วยฉันดูหน่อยว่าหยวนหยวนหลานสาวของฉันจะชอบห้องแบบไหน ฉันว่าจะสร้างให้หยวนหยวนใหม่น่ะ พวกแกวัยใกล้เคียงกันน่าจะรู้ว่าเธอชอบแบบไหน” หม่าลี่พูดออกมาฉอดๆ
“คุณย่า หยวนหยวนตายหลายปีแล้ว รถคว่ำตอนฝนตกปีนั้นไง” เซวียเหวินยูนมองคนแก่ตรงหน้า ถึงแม้จะสงสารแต่ก็ต้องพูดเตือนสติออกมา
กรอบรูปที่วางอยู่ข้างๆหม่าลี่ตกลงบนพื้นจนเกิดเสียงดัง”เพล้ง” หม่าลี่สะดุ้งโหยง “หยวนหยวนตายแล้ว? ไม่จริง！ แกหุบปากไปเลยนะ！”
หม่าลี่ลุกพรวดพราดขึ้นมา จากนั้นก็กระทืบไม้เท้าลงกับพื้นแรงๆ ใบหน้าที่มองมาทางเซวียเหวินยูนก็เริ่มดุดันขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเอ่ยพูดอย่างคาดโทษออกมาว่า “หยวนหยวนยังไม่ตาย ถ้าแกอยากเห็นฉันโมโหตาย แกก็ลองพูดต่อสิ”
เซวียเหวินยูนเม้มริมฝีปาก ในใจเริ่มคิดเล็กคิดน้อยกับผู้หญิงที่โผล่มาอย่างกะทันหัน ไม่ว่าสติของหม่าลี่จะเลอะเลือนยังไง คนที่เข้ามาในเวลาแบบนี้ก็ไม่น่าไว้ใจทั้งนั้น
ภายในอาคารหรูหราสไตล์ยุโรปมีเสียงเพลงดังคลออยู่ตลอด แขกที่ได้รับเชิญมางานต่างยืนอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มเป็นก้อน สำหรับพวกเขาแล้ว ขอแค่ผู้หญิงที่ชื่อหม่าลี่เชิญมาร่วมงานด้วย ชื่อของพวกเขาก็มีสิทธิ์ไปโผล่บนหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งแล้ว
“ทุกท่าน วันนี้ฉันมีความสุขมาก เพราะว่าหยวนหยวนหลานสาวของฉันก็จะมาร่วมเต้นรำด้วยเหมือนกัน” หม่าลี่พูดเสียงดัง ทุกคนในงานเงียบกริบ ใครๆต่างก็รู้เรื่องอุบัติเหตุในครั้งนั้นกันทั้งนั้น
รถพอร์ชคันที่ก่อเหตุเพิ่มความเร็วหลังจากฝนหยุดตก เพราะถนนลื่นเลยขับชนรถคันอื่นสามคันติดกัน จนกลายเป็นอุบัติเหตุที่รุนแรง คนบนรถไม่มีใครรอดสักคน ส่วนต้นเหตุอย่างหยวนหยวนหลานสาวของหม่าลี่ก็ดับคาที่เกิดเหตุ
เมื่อเสียงเพลงทำนองไพเราะดังขึ้นมา ก็มีใครคนหนึ่งค่อยๆเดินลงมาจากบันไดช้าๆ เมื่อเซวียเหวินยูนเงยหน้าขึ้นไปมอง ดวงตาก็พลันเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“เซี่ยชีหรั่น！”
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นคนมากมายก็เริ่มประหม่า ถึงยังไงเธอก็รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่ใช่หยวนหยวนอะไรนั่น ทันใดนั้นเสียงแหลมๆท่ามกลางผู้คนก็ดังขึ้นมา “แม่ นั่นไม่ใช่หยวนหยวน！หยวนหยวนตายไปตั้งนานแล้ว” อ้ายหลอนลูกสาวของหม่าลี่พูดออกมาอย่างไม่สนสิ่งใด เพื่อที่จะพูดทิ่มแทงเซี่ยชีหรั่น
สีหน้าของหม่าลี่พลันขาวซีด ดวงตาทั้งสองข้างมองมาที่อ้ายหลอนโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็ค่อยๆขยับหนี ร่างกายสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างรุนแรง
“อ้ายหลอน พอได้แล้ว！” ผู้ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆตำหนิอ้ายหลอน ดวงตาสามเหลี่ยมยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาดูถมึงทึง หลังจากที่ทอดสายตามองเซี่ยชีหรั่น ชายหนุ่มก็หัวเราะออกมา “หยวนหยวนนี่ยิ่งโตก็ยิ่งสวย แม่ว่างั้นไหม”
หม่าลี่หันมามองชายหนุ่ม พร้อมกับหลุดยิ้มออกมาบนใบหน้า “กว๋อเหาพูดถูก หยวนหยวนยิ่งโตก็ยิ่งสวยจริงๆนั่นแหละ”
จากนั้นคนในงานก็เข้ามาในลานเต้นรำทั้งๆที่หอบความสงสัยเอาไว้มากมาย เย่เชินหลินที่อยู่ชั้นสองสามารถมองเห็นใบหน้าเจ้าเล่ห์ของกว๋อเหาและใบหน้าโกรธเกลียดของผู้หญิงที่ชื่ออ้ายหลอนได้อย่างชัดเจน นัยน์ตาของเขาจึงเริ่มขมุกขมัวขึ้นมา
บริเวณสวนดอกไม้ เมื่อเซี่ยชีหรั่นมองซ้ายมองขวาแล้วไม่เจอใคร ถึงได้ถอนหายใจออกมายกใหญ่พร้อมกับนั่งลงบนก้อนหินแถวๆนั้น ข้างเท้าสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างเบาๆ เพราะCupidกำลังถูไถเซี่ยชีหรั่น ดวงตาสีฟ้าและสีเหลืองของมันเป็นประกายในความมืด
บริเวณโดยรอบห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้ จึงเห็นแค่เงาด้านข้างที่ถูกแสงจันทร์สาดส่อง จู่ๆก็มีก้อนหินถูกโยนมาตรงปลายเท้าของเซี่ยชีหรั่น Cupidสะดุ้งพร้อมกับร้องเสียงแหลม
เซี่ยชีหรั่นปลอบโยนCupid จากนั้นก็ก้มหน้ามองกระดาษที่ถูกห่อมากับก้อนหิน เธอเปิดกระดาษออกดู ข้างในเขียนเอาไว้ว่า “ระวังทุกคนที่นี่！รวมไปถึงเย่เชินหลินด้วย！”
หมายความว่ายังไง? เซี่ยชีหรั่นอ่านตัวอักษรบนกระดาษอย่างไม่เข้าใจ ทันใดนั้นแผ่นหลังก็ถูกสะกิดเบาๆ เซี่ยชีหรั่นจึงปล่อยกระดาษทิ้งลงบนหญ้าทันที
“ชีหรั่น? เป็นอะไร ตกใจเหหรอ?” เซวียเหวินยูนมองมาที่เซี่ยชีหรั่นอย่างแปลกใจ