สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1276 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1176

บทที่ 1276 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1176
เซี่ยชีหรั่นตั้งสติแล้วพูดว่า “จู่ๆก็โดนสะกิดไม่ว่าใครก็ตกใจกันทั้งนั้นแหละ”
เซวียเหวินยูนเดินเข้ามาหาอย่างรีบร้อน แล้วมองไปรอบๆจากนั้นก็กดเสียงต่ำพูดว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมจู่ๆคุณถึงมาเป็น….. หยวนหยวน?”
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจออกมา จากนั้นก็เล่าที่มาที่ไปให้เขาฟัง เซวียเหวินยูนจึงพูดขึ้นมาว่า “คุณกับหยวนหยวนก็คล้ายกันจริงๆนั่นแหละ เพราะอาการป่วยของหม่าลี่มีความเป็นไปได้ที่เธออาจจะจำคุณผิด แล้วเย่เชินหลินล่ะ?”
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจแล้วพูดว่า “เขาอยู่กับฉันนี่แหละ แต่ว่าคืนนี้ฉันยังไม่เห็นเขาเลย”
มีเย่เชินหลิน เซวียเหวินยูนจึงรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง แต่จู่ๆเขาก็พูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างเคร่งขรึมว่า “ถ้าคุณตัดสินใจกวนน้ำให้มันขุ่นแล้ว งั้นคุณก็ต้องระวังคนคนหนึ่งเอาไว้ให้ดี”
“ใคร?”
“พ่อบ้านข่าเอ๋อ！”
ภายในห้องส่วนตัวที่ถูกปิดกั้นจากโลกภายนอกไว้อย่างดี เย่เชินหลินมองมาที่หม่าลี่ ดวงตาฉายแววเฉียบขาดตามแบบฉบับนักธุรกิจ “ผมตกลง”
รอยยิ้มปรากขึ้นมาบนใบหน้าของหม่าลี่ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ เย่เชินหลินมองมาที่หม่าลี่พร้อมกับพูดนิ่งๆว่า “แต่ว่าสัดส่วนที่ผมจะได้ต้องถึง80％นะ”
หม่าลี่เลิกคิ้วขึ้น “80％เลยเหรอ ความต้องการของคุณไม่น้อยเลยนี่” เย่เชินหลินมองมาที่หม่าลี่อย่างมั่นใจ เวลาผ่านไปนานพอสมควร จนทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ
“ฉันตกลง แต่ว่าคุณต้องออกไปจากที่นี่ทันที”
เซี่ยชีหรั่นนั่งเฉาอยู่บนโซฟา สายตาของผู้หญิงที่ชื่ออ้ายหลอนทำให้เธอขนลุกขนพองตลอดทั้งงาน ข้างนอกหน้าต่างมีเสียงกระดิ่งดังขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นหันไปมอง ก็พบว่าCupidกำลังมองเธออยู่นอกหน้าต่างเงียบๆ
เมื่อเธอเปิดหน้าต่างออก Cupidก็กระโดดเข้ามาด้วยท่วงท่าที่สวยงาม กระดิ่งบนลำคอของมันมีกระดาษแนบมาด้วย
“มองลงมาข้างล่างสิ”
เซี่ยชีหรั่นวิ่งมาหยุดตรงหน้าต่างแล้วมองลงไปข้างล่าง ภายใต้ท้องฟ้าดำมืด เย่เชินหลินกำลังยืนอยู่บนสนามหญ้าโล่งๆ แสงจันทร์สีหม่นสาดส่องมาที่ตัวเขา เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินก็เลิกคิ้ว พร้อมกับโค้งเล็กน้อย เพื่อขออีกฝ่ายเต้นรำ
เซี่ยชีหรั่นวิ่งลงไปข้างล่างอย่างเร่งรีบ แล้วมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเย่เชินหลิน ไม่รู้ว่าเพราะวิ่งเร็วเกินไปเลยหอบ หรือว่าเพราะเห็นเย่เชินหลินใบหน้าถึงได้แดงหัวใจถึงได้เต้นเร็วอย่างนี้
เย่เชินหลินกุมข้อมือของเธอมาวางไว้บนไหล่ของตัวเองเบาๆ ไม่มีจังหวะ ไม่มีผู้ชม ทุกอย่างดำเนินไปตามการชักนำของเย่เชินหลิน จากนั้นเขาก็พาเซี่ยชีหรั่นโยกย้ายร่างกาย
“พรืด” จู่ๆเซี่ยชีหรั่นก็หลุดขำออกมา เย่เชินหลินก้มมองเธอแล้วเลิกคิ้วถาม “ขำอะไร?”
เซี่ยชีหรั่นรีบหุบยิ้ม แล้วเหลือบมองท้องของตัวเอง “ฉันหอบท้องเต้นแบบนี้คุณไม่รู้สึกว่ามันเกะกะเหรอ?”
เย่เชินหลินไม่ตอบคำถาม เซี่ยชีหรั่นจึงเริ่มคิดว่าตัวเองทำเสียบรรยากาศหรือเปล่า แต่จู่ๆเย่เชินหลินก็จูบหน้าผากของเซี่ยชีหรั่น จากนั้นก็ผละออกอย่างเก้ๆกังๆ “นิดหน่อย”
เย่เชินหลินหายไป！หลังจากเซี่ยชีหรั่นตามหาเขามาหมดทุกที่จึงได้ข้อสรุปนี้มา เธอขว้างเครื่องบันทึกเสียงในมือทิ้ง เสียงของเย่เชินหลินมักจะทุ้มหนักและไม่เป็นมิตร ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เครื่องบันทึกเสียงบันทึกคำพูดของเขาเอาไว้ว่า
“เป็นเด็กดีรอผมกลับมา”
เธอมองตัวเองในกระจก รอยยิ้มบนมุมปากยังไม่หายไป ราวกับว่าความหอมหวานภายใต้แสงจันทร์เมื่อคืน และต่างหูสีเขียวมรกตที่ขยับไหว มาพรากความอบอุ่นของเย่เชินหลินไป
“หยวนหยวน” หม่าลี่เดินเข้ามาวางมือลงบนไหล่ของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ “เสียใจให้ผู้ชายแบบนั้นไม่คุ้มค่าหรอก ย่าจะหาคนที่ดีกว่ามาให้”
เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้น ไปเปิดตู้เสื้อผ้าเก็บของอย่างรวดเร็ว “ขอโทษค่ะ แต่ฉันต้องบอกคุณ ฉันไม่ใช่หยวนหยวน ฉันคือเซี่ยชีหรั่น และตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว”
“หยวนหยวน！” หม่าลี่ร้องลั่นออกมา จากนั้นก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉันให้ที่ดินเขาไป80％ โดยมีเงื่อนไขคือเขาต้องเลิกกับแก และเขาก็ตอบตกลง”
เซี่ยชีหรั่นหันกลับมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นก็ส่ายหน้ารัวๆ “ไม่มีทาง เขาไม่ใช่คนแบบนั้น”
เมื่อหม่าลี่กวักมือ ข่าเอ๋อก็นำเครื่องบันทึกเสียงมาเปิดบทสนทนาระหว่างหม่าลี่และเย่เชินหลินที่เกิดขึ้นเมื่อวาน คำว่าตกลงของเขาทำให้เซี่ยชีหรั่นทรุดลงกับเตียงอย่างตกตะลึง
หม่าลี่กอดเซี่ยชีหรั่นเอาไว้เบาๆแล้วพูดปลอบว่า “อย่าเสียใจไปเลย ถึงแกจะมีลูกแล้ว ย่าก็สามารถหาคนที่ดีกว่านี้มาให้แกได้แน่นอน”
เซี่ยชีหรั่นสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “คุณย่า ฉันขออยู่คนเดียวสักพักได้ไหม? แล้วเดี๋ยวฉันจะลงไปกินข้าวด้วย”
เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นไม่โวยวายจะไปแล้วหม่าลี่ก็พูดอะไรออกมาสักสองสามประโยค จากนั้นก็ตบหลังมือของเซี่ยชีหรั่นเบาๆแล้วพูดว่า “หลานรัก วันนี้เชฟจากฝรั่งเศสเพิ่งมาถึง อีกสักหน่อยแกรอชิมฝีมือเขาดูนะ ถ้าไม่ชอบย่าจะได้เปลี่ยนคนให้”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า หลังจากที่หม่าลี่เดินออกไปเธอก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าต่าง ชั้นที่เซี่ยชีหรั่นอยู่เป็นชั้นที่อยู่สูงที่สุดของตึก สมกับเป็นที่อยู่อาศัยของคนชนชั้นสูงจริงๆ
“เฮ้อ” เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้
“ทำไมถอนหายใจล่ะ. เพราะเย่เชินหลินหนีไปเหรอ?” เทียนซงนั่งอยู่บนต้นไม้นอกหน้าต่างมองมาที่เซี่ยชีหรั่นพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น
เซี่ยชีหรั่นสะดุ้งกับเสียงที่จู่ๆก็โผล่มา เธอจึงเอ่ยถามว่า “ไปอยู่บนต้นไม้ได้ยังไง? อีกอย่างรู้ได้ยังไงว่าเย่เชินหลินหายไป?”
เทียนซงขมวดคิ้วแล้วพูดงึมงำว่า “ถามเยอะเกินไป แต่ผมอารมณ์ดีผมจะตอบคุณแล้วกัน ผมชอบอยู่บนต้นไม้ แล้วอีกอย่างไม่มีอะไรที่ผมไม่รู้หรอก” เทียนซงเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ
เซี่ยชีหรั่นหลุดยิ้มออกมา กำลังจะเอ่ยเรียกเทียนซงเข้ามาในห้อง. เทียนซงกลับมุ่นคิ้วแล้วพูดออกมาว่า “ทำไมผู้หญิงต้องชอบตามตอแยผู้ชายด้วย เมื่อกี้ผมเห็นท่าทางของพี่เซวียเหวินยูนแล้ว อย่างกับจะตายให้ได้เลยแหนะ”
เซวียเหวินยูน? เซี่ยชีหรั่นนึกถึงผู้ชายที่กลัวผู้หญิงอย่างเซวียเหวินยูนก็รู้สึกขำ เมื่อมองไปทางสวนดอกไม้ไกลๆ ก็พบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับเซวียเหวินยูน ผู้หญิงคนนั้นผิวขาวใสแลดูเป็นคนเงียบๆ
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเซวียเหวินยูนไม่ได้กำลังถูกผู้หญิงคนนั้นตามตอแย. เธอจึงหันหลังเตรียมเดินกลับ แต่เสียงนุ่มๆของผู้หญิงก็เรียกเธอเอาไว้ “คุณคือหยวนหยวนสินะ”
หยวนหยวน? เซี่ยชีหรั่นนิ่งคิดไปนานถึงได้รู้ตัวว่าคือฐานะของเธอในตอนนี้.เธอจึงหันกลับไปพยักหน้าให้ผู้หญิงคนนั้น ด้านเซวียเหวินยูนก็ค่อนข้างแปลกใจที่จู่ๆเซี่ยชีหรั่นก็โผล่มา จึงเดินเข้าไปดึงข้อมือของเซี่ยชีหรั่นให้เดินไปออกไปพร้อมกัน
“คุณสัมผัสผู้หญิงได้แล้วจริงๆด้วย” ผู้หญิงคนนั้นพูดยิ้มๆออกมา เซวียเหวินยูนหันกลับไป ในดวงตาเปี่ยมไปด้วยการกล่าวเตือน “ผมกับเธอไม่ใช่อย่างที่คุณคิด คุณห้ามคิดอะไรไม่ดีกับเธอเด็ดขาด”
หญิงสาวพยักหน้าอย่างเหลือเชื่อ มองแผ่นหลังของเซี่ยชีหรั่นแล้วพึมพำว่า “แล้วฉันที่ฉันคิดมันดูไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“คุณก็เป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงเหมือนกันนะเนี่ย” เซี่ยชีหรั่นมองแผ่นหลังที่ดูรีบเร่งของเซวียเหวินยูนแล้วเอ่ยพูดขึ้นมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน
แผ่นหลังของเซวียเหวินยูนแข็งทื่อภายในชั่วพริบตา จากนั้นถึงได้หันกลับมาพูดว่า “คนที่เธอชอบไม่ใช่ผม เธอขอบโยวจื๋อต่างหาก เธอเป็นลูกสาวของอ้ายหลอน”
โยวจื๋อ ชื่อของคนที่หายไปถูกล่าวขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นนึกไปถึงผู้ชายที่มักจะดันกรอบแว่นตาพร้อมกับมองมาที่เธออย่างอบอุ่นคนนั้น
“ไปหาเขาเป็นเพื่อนผมหน่อย” จู่ๆเซวียเหวินยูนก็เอ่ยปากออกมา
รถโคลงเคลงอยู่บนถนนที่ไม่คุ้นเคย. จนกระทั่งแล่นมาจอดลงตรงหน้าอาคารสองชั้น ที่กลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว ผนังกำแพงต่างกลายเป็นสีดำไหม้ สามารถเห็นร่องรอยของไฟไหม้ได้อย่างชัดเจน
เซวียเหวินยูนเงยหน้าขึ้นไปมองดาดฟ้านิ่งๆ. มองสถานที่ที่โยวจื๋อจบชีวิตของตัวเองลง เมื่อเซี่ยชีหรั่นเดินมาอยู่ข้างๆเซวียเหวินยูน เท้าของเธอก็เหยียบวัตถุแข็งๆ จนมันแตกเสียงดังชัดเจน
เมื่อขยับเท้าออก ก็พบว่านั่นคือแว่นตา เลนส์ของมันฝังอยู่ในดิน อีกครึ่งหนึ่งถูกเซี่ยชีหรั่นเหยียบจนแตก
เซวียเหวินยูนก้มลงไปเก็บเลนส์แว่นตาขึ้นมาสำรวจมองอย่างละเอียด จากนั้นก็ใช้มือค่อยๆเช็ดดินโคลนและสิ่งสกปรกออกเบาๆ. แล้วนำเก็บเข้ากระเป๋าราวกับเป็นของล้ำค่า
“เซี่ยชีหรั่น”เซวียเหวินยูนเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วเอ่ยพูดขึ้นมา
“อืม” เซี่ยชีหรั่นเองก็รู้สึกเสียใจ
“ผมชอบคุณ. ให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหม” เซี่ยชีหรั่นตกใจกับคำพูดของเซวียเหวินยูน เธอพูดอึกๆอักๆขึ้นมาว่า “…..คุณว่าไงนะ”
จู่ๆเซวียเหวินยูนก็เข้ามาประชิดเซี่ยชีหรั่น ในแววตาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว “จากกรณีของโยวจื๋อแล้วผมรู้สึกว่าชีวิตคนเรามันสั้นมาก เพราะฉะนั้นถ้าชอบใครก็ต้องเอามาให้ได้ ต่อให้อีกฝ่ายจะมีเบบี๋แล้วก็ตาม”
เซวียเหวินยูนมองท้องของเซี่ยชีหรั่นอย่างสนใจ เซี่ยชีหรั่นจึงตบท้องตัวเองเบาๆอย่างลนลานแล้วพูดว่า “ใช่ ฉันมีลูกแล้วนะ”
“ผมเลี้ยงได้!” เซวียเหวินยูนมองเซี่ยชีหรั่นที่เริ่มทำตัวไม่ถูกด้วยแววตาขำขัน
จนกระทั่งกลับมาที่บ้านของหม่าลี่ ในหัวของเซี่ยชีหรั่นก็ยังคงสับสนวุ่นวาย เมื่อลงจากรถเธอก็เดินไปข้างหน้าทันที มีเสียงของเซวียเหวินยูนดังตามหลังมาว่า “ชีหรั่น ถ้ายังเดินตรงต่อไปอีกคุณจะชนน้ำพุเข้าให้นะ” “อ๋อๆ” เซี่ยชีหรั่นรีบหมุนตัวหลับมา ก็ปะทะเข้ากับอกแกร่งของเขา เซวียเหวินยูนถอยหลังเล็กน้อยแล้วก้มมองเซี่ยชีหรั่น อย่างจริงจัง “ผมไม่อยากกดดันคุณ แต่ผู้ชายเดาใจยากอย่างเย่เชินหลินน่ะไม่เหมาะกับคุณหรอก”
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากฟังอะไรอีก จึงก้าวถอยหลังแล้วพูดว่า “ฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับไปพักผ่อน”
ยังไม่ทันเดินถึงห้อง เซี่ยชีหรั่นก็สะดุ้งตกใจกับคนใช้ที่ยืนเรียงแถวรอทั้งสองข้างทาง “สวัสดีค่ะคุณหนู” คนใช้กล่าวทักทายอย่างพร้อมเพียง
ข่าเอ๋อเดินมาหยุดตรงหน้าเซี่ยชีหรั่นอย่างสง่า แววตาของเขาดูร้อนรน “คุณหนู เวลาเหลือไม่เยอะแล้ว….ให้พวกเรารีบแต่งตัวให้เถอะครับ”
เซี่ยชีหรั่นก้าวถอยหลัง เอ่ยถามอย่างแปลกใจว่า “แต่งตัว ไปไหน?”
ข่าเอ๋อเอ่ยเตือนว่า “เมื่อวานคุณหนูตอบตกลงคุณท่านว่าจะไปดูตัวไม่ใช่เหรอ?”
ดูตัว? เซี่ยชีหรั่นเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานตัวเองคุยเรื่องนี้ตอนที่ยังสะลึมสะลือ. แต่ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดมากอะไร
ข่าเอ๋อดันเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้อง จากนั้นก็พยักหน้าให้ช่างแต่งหน้า และช่างทำผมที่อยู่กันเต็มห้อง
เมื่อมานั่งอยู่ในร้านอาหารระดับภัตตาคาร เซี่ยชีหรั่นก็ยังคงงุนงงอยู่ดี เธอ! ผู้หญิงที่กำลังจะคลอดลูกถูกบังคับมาดูตัว
“HI Is that xia ci ran?” ตรงหน้ามีชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลา ดวงตาสีฟ้าเข้มดูลึกล้ำเป็นอย่างมาก เมื่อมองมาที่เซี่ยชีหรั่นก็ฉายแววตกตะลึงอย่างปิดไม่มิด