สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1279 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1179

บทที่ 1279 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1179
เซี่ยชีหรั่นมองไปรอบๆพร้อมกับกุมโทรศัพท์แน่น เซี่ยชีหรั่นคุ้นเคยกับภาพวาดที่ห้อยอยู่ตรงสุดโถงทางเดินเป็นอย่างดี ใบหน้าที่ยิ้มเล็กน้อยจนเห็นลักยิ้มบุ๋ม หลานสาวที่หม่าลี่ชอบที่สุด หยวนหยวน！
“แครก ！” เสียงเบาๆดังขึ้นมาจากชั้นล่าง เซี่ยชีหรั่นรีบใช้แสงจากโทรศัพท์ส่องไปยังทิศทางนั้น ตรงทางเลี้ยวของโถงทางเดินมีเงาของคนใส่ชุดยาวๆสีขาวลอยผ่านไป
ข้างหลังเหมือนมีดวงตาจดจ้องตัวเองอยู่ เซี่ยชีหรั่นค่อยๆหันไปก็เห็นภาพของหยวนหยวน คนที่ลอยผ่านไปเมื่อกี้เหมือนหยวนหยวนเลย?
“เซี่ยชีหรั่น กลับเข้าไปในห้อง” เสียงของเย่เชินหลินจากปลายสายออกคำสั่งอย่างไม่อาจโต้แย้งได้
เซี่ยชีหรั่นหันหลังวิ่งกลับไป ไม่ทันสังเกตเห็นดวงตาคู่หนึ่งที่มองตามตัวเองอยู่ตรงบริเวณบันได วันรุ่งขึ้น เซี่ยชีหรั่นเก็บกระเป๋าเรียบร้อย เมื่อเห็นสภาพซีดเซียวของตัวเองในกระจกก็อดตบหน้าตัวเองเบาๆไม่ได้
เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา เหมือนคนกดเคาะกำลังเร่งรีบ เมื่อข่าเอ๋อเห็นเซี่ยชีหรั่นเปิดประตูออกมา ก็พูดอย่างร้อนรนว่า “อาการของคุณท่านไม่ค่อยดีเลย รบกวนคุณไปดูได้ไหมครับ?”
เซี่ยชีหรั่นวิ่งตามพ่อบ้านมาจนถึงห้องของหม่าลี่ ภายในห้องที่มีพื้นที่มากมายกลับมีแค่เตียงไม้ขนาดใหญ่วางอยู่แค่หลังเดียว มีคุณหมอสองสามคนกำลังล้อมเตียงเอาไว้
เมื่อหม่าลี่เห็นเซี่ยชีหรั่น ก็กวักมือเรียกเธอ เซี่ยชีหรั่นจึงรีบเดินเข้าไปกุมมือของคนชราเอาไว้ “หยวนหยวน ย่าขอโทษ เพราะย่าแกถึงต้องตาย” หม่าลี่พูดออกมาพร้อมกับมองมาที่เซี่ยชีหรั่นด้วยแววตาที่อ่านยาก
เซี่ยชีหรั่นตบหลังมือของหม่าลี่เบาๆ คุณหมอจึงเอ่ยพูดเสียงเบากับข่าเอ๋อว่า “ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งเดือน ในระหว่างนี้พยายามตามใจเธอเข้าไว้นะครับ เธอจะได้จากไปอย่างสบายใจ”
หลับสนิทไปทั้งๆที่กุมมือของเซี่ยชีหรั่นอยู่ จนกระทั่งฉีดยาระงับประสาทให้เซี่ยชีหรั่นถึงได้ดึงมือออกมา “คงต้องรบกวนคุณเซี่ยอีกสักเดือนแล้วล่ะครับ อีกแค่เดือนเดียว” กรอบตาของข่าเอ๋อเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา
ขณะที่กำลังเดินอยู่ในสวนดอกไม้ เสียงทะเลาะกันรุนแรงทำให้เซี่ยชีหรั่นหยุดเดินในทันที
“เธอเป็นแค่คนนอก ทำไมต้องเครียดขนาดนั้น ดูสภาพแกตอนนี้เถอะ”กว๋อเหาเอ่ยพูดอย่างดูแคลน
“คนนอก? แกรู้ไหมว่าแม่ไม่ยอมเจอพวกเราแต่ยอมเจอเธอแค่คนเดียว รอให้ถึงช่วงเปิดพินัยกรรมก่อนเถอะแล้วแกจะรู้ว่าคนนอกนี่แหละคือคนที่จะได้ทุกอย่างไป” อ้ายหลอนพูดอย่างเฉียบแหลมและใส่อารมณ์
สองคนนี้ดูภายนอกก็ดูเข้ากันดีไม่ใช่เหรอ? เซี่ยชีหรั่นครุ่นคิดอย่างแปลกใจ ทว่าเท้าดันลื่น เผลอไปเหยียบใบไม้แห้งจนส่งส่งเสียงขึ้นมา
“ใคร?” กว๋อเหากับอ้ายหลอนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน
มือคู่หนึ่งเอื้อมมาปิดปากของเซี่ยชีหรั่นเอาไว้เบาๆ จากนั้นก็พาเซี่ยชีหรั่นวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเซวียเหวินยูนเห็นท่าทางหอบเหนื่อยของเซี่ยชีหรั่นก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงว่า “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
เซี่ยชีหรั่นลูบหน้าอกตัวเอง จากนั้นก็เอ่ยถามคำถามที่ค้างคาใจออกมาอย่างอดไม่ได้ “ที่นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!”
เซวียเหวินยูนมองมาที่เซี่ยชีหรั่น ผ่านไปนานถึงได้ดึงเซี่ยชีหรั่นมาอยู่ข้างๆแล้วพูดออกมาอย่างจริงจังว่า “คุณน่าจะรู้ว่าคุณหน้าตาคล้ายหยวนหยวน”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า เซวียเหวินยูนจึงพูดต่อว่า “จริงๆแล้วไม่ใช่ว่าคุณเหมือนหยวนหยวนหรอก แต่เป็นหยวนหยวนต่างหากที่เหมือนคุณ! เมื่อก่อนหยวนหยวนก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่ชอบเย่เชินหลินเหมือนกัน หลังจากที่คุณปรากฏตัว เธอก็ไปศัลยกรรม”
เซี่ยชีหรั่นอ้าปากค้างไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมา เรื่องพวกนี้เอาจริงๆแล้วมันก็ดูเหลวไหลมาก เซวียเหวินยูนหัวเราะแล้วพูดว่า “หยวนหยวนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ขับชนรถอีกสามคัน เธอเสียชีวิตคาที่ แต่มันไม่ใช่แค่อุบัติเหตุ หม่าลี่คิดมาตลอดว่าคนทำต้องเป็นคนในครอบครัว ผมพูดแบบนี้คุณพอจะเข้าใจหรือยัง?”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงพึมพำว่า “มิน่าล่ะหม่าลี่ถึงได้เย็นชากับลูกชายกับลูกสาวของตัวเองนัก”
เซวียเหวินยูนสะกิดเซี่ยชีหรั่นพร้อมกับพูดยิ้มๆว่า “ไม่ว่าเรื่องมันเป็นยังไง ขอแค่คุณจำเอาไว้ว่าเรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวกับคุณก็พอแล้ว”
เมื่อเข้ามานั่งในห้อง เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกคอแห้ง จึงยื่นมือออกไปเตรียมจะหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ข้างๆแต่กลับคว้าได้แค่อากาศ แก้วน้ำที่ควรวางอยู่บนโต๊ะแต่ตอนนี้กลับวางอยู่บนหัวเตียง
เซี่ยชีหรั่นเดินมาที่หัวเตียง แล้วมองแก้วน้ำอย่างพินิจพิเคราะห์ จากนั้นก็รู้สึกเสียวสันหลัง เธอไม่เคยมีนิสัยเอาแก้วน้ำมาวางไว้บนหัวเตียงอย่างนี้ แบบนี้ก็แสดงว่าต้องมีคนเข้ามาในห้องของเธอแน่. และต้องกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆ!
ข้างนอกประตู เทียนซงชะโงกหน้าเข้ามากวักมือเรียกเซี่ยชีหรั่น พูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างมีลับลมคมนัยว่า “คุณลุงหน้าดุคนนั้นมาคุณ”
“คุณลุงหน้าดุ? เย่เชินหลินเหรอ?” เทียนซงพยักหน้า แล้วพูดเสียงเบาว่า “ผมจะพาคุณไปหาเขา แต่คุณห้ามส่งเสียงดังนะ เพราะพวกเขาไม่มีใครรู้”
ภายในห้องรับแขก. แววตาของเย่เชินหลินดุดันอย่างเห็นได้ชัด “คืนเธอมาให้ผม ประโยคนี้ผมจะไม่พูดซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง”
“คุณเย่ คุณกับคุณท่านทำข้อตกลงกันแล้ว ในระหว่างนี้ หวังว่าคุณจะให้เวลาคุณเซี่ยกับคุณท่านหน่อยนะ เธอเหลือเวลาไม่เยอะแล้ว”
เสียงของข่าเอ๋อสะอึก. ไม่ยอมบอกว่าจะให้เซี่ยชีหรั่นกลับไป ความอดทนของเย่เชินหลินใกล้ถึงขีดจำกัด จางเฟิงอี้ที่อยู่ข้างๆงอนิ้วที่เหนี่ยวไกปืนเอาไว้ สีหน้าของข่าเอ๋อก็เริ่มเครียดเกร็ง
“ฉันไม่กลับ!” เซี่ยชีหรั่นปรากฏตัวตรงหัวบันได เย่เชินหลินเดินเข้าไปกอดเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ในอ้อมกอด จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร้อนๆของอีกฝ่าย
“ให้เวลาฉันอีกหน่อยได้ไหม?” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยถาม ข่าเอ๋อมองเซี่ยชีหรั่น แล้วหันไปมองเย่เชินหลินจากนั้นถึงได้เดินออกไปอย่างมีมารยาท
“คุณกับพวกเขาปิดบังอะไรฉันอยู่กันแน่?” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยถาม
เย่เชินหลินเม้มปาก แล้วพูดขึ้นมาว่า “มันเป็นเกม คุณรู้แค่ว่าที่ผมทำแบบนี้มันเกี่ยวกับความปลอดภัยของคุณทั้งหมด ตอนนี้บอกผมมา คุณอยากอยู่ที่นี่จริงๆไหม”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า “ฉันอยากอยู่ ไม่ว่าจะยังไง ภายในหนึ่งเดือนนี้ ฉันหวังแค่ว่าคุณย่าจะมีความสุข”
เย่เชินหลินลูบต่างหูของเซี่ยชีหรั่น แล้วจูบเธอเบาๆ พร้อมกับพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ต้องเชื่อมั่นว่าผมจะคอยอยู่ข้างๆ”
กลางดึก มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เซี่ยชีหรั่นเตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ จึงไม่ตื่นตระหนกเท่าไหร่ เธอเปิดประตูแล้วเดินไปยังทิศทางของบันไดอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เห็นเงาสีขาวๆแวบผ่านไปตรงหัวมุมบันไดอย่างที่คิดเอาไว้
“ใครน่ะ！” เซี่ยชีหรั่นตะโกน พร้อมกับหอบชายกระโปรงวิ่งตามไป ส่วนร่างที่สวมใส่ชุดยาวๆสีขาวกลับเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รีบไม่ร้อน ภายใต้แสงไฟสลัวมองเห็นแค่ลำคอสีขาวและผมที่ยาวปะบ่า
ไม่ว่าเซี่ยชีหรั่นจะวิ่งตามเท่าไหร่ ทั้งสองก็ยังคงอยู่ห่างกันในความเร็วที่ไม่เร็วไม่ช้า ทันใดนั้นบริเวณหัวบันไดก็มีเสียง “ตึก” ดังขึ้นมา หันไปมองจึงพบว่ามีหินก้อนหนึ่งตกลงมาจากบันได เมื่อหินกระทบลงบนขั้นบันไดแต่ละขั้นก็ส่งเสียงขึ้นมาอย่างชัดเจน เมื่อเซี่ยชีหรั่นหันกลับมา เงาสีขาวนั้นก็หายไปเสียแล้ว
เธอเดินขึ้นบันไดอย่างหมดอาลัยตายอยาก ในตอนที่เดินเข้าใกล้ห้องเสียงค้นหาของที่ดังมาจากข้างในก็ทำให้เซี่ยชีหรั่นตัวสั่น มีคนเข้ามาในห้องของเธอจริงๆด้วย
“ใครน่ะ！” เซี่ยชีหรั่นวิ่งเข้าไปในห้อง เมื่อเงาสีขาวที่อยู่ในห้องเห็นเซี่ยชีหรั่น ก็กระโดดหายวับลงไปทางหน้าต่างทันที
วันรุ่งขึ้น เซี่ยชีหรั่นกินอาหารเช้าอย่างไม่มีชีวิตีวา อ้ายหลอนวางขวดน้ำหอมลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “ฉันเอาน้ำหอมมาให้ กลิ่นนี้ฉันชอบที่สุดเลยนะ”
เซี่ยชีหรั่นลองดมดู จึงพบว่าเป็นกลิ่นเดียวกับที่อยู่บนตัวของอ้ายหลอน “ขอบคุณค่ะ！” เซี่ยชีหรั่นรับมาพอเป็นมารยาท
“เธอต้องระวังกว๋อเหาเอาไว้นะ เขาไม่ใช่คนดีอย่างที่เห็นหรอก” จู่ๆอ้ายหลอนก็โน้มตัวลงมาพูดกระซิบเสียงเบา เมื่อเห็นแววตาประหลาดใจของเซี่ยชีหรั่นก็ยิ้มออกมา แล้วรีบผละตัวออกอย่างไว
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องหาคู่ดูตัวให้ผม ผมหาคนที่จะมาอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตเองได้” เสียงของเซวียเหวินยูนดังมาแต่ไกล
เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่น ทันใดนั้นดวงตาของเซวียเหวินยูนก็เป็นประกายขึ้นมา พร้อมกับพูดตอบปลายสายว่า “ในเมื่อพูดกันขนาดนี้แล้ว งั้นเดี๋ยวผมพาผู้หญิงคนหนึ่งกลับไปหาที่บ้านก็แล้วกัน”
เมื่อวางสาย เซวียเหวินยูนก็มองมาที่เซี่ยชีหรั่นแล้วพูดยิ้มๆว่า “ชีหรั่น ดูเหมือนคุณต้องช่วยผมอีกแล้วล่ะ”
บริเวณด้านข้างคฤหาสน์ที่สว่างไสว เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นใบหน้ารู้สึกผิดของเซวียเหวินยูนจึงพูดออกมาว่า “ฉันกลายเป็นไม้กันหมาที่ดีที่สุดของคุณไปแล้วเหรอเนี่ย แบบนี้ของขวัญขอบคุณต้องอัพเกรดแล้วนะ”
“ไม่มีปัญหา ถ้าคุณเต็มใจผมเอาเงินเดือนกับสมบัติของตัวเองมาให้คุณก็ยังได้” เซวียเหวินยูนพูดยิ้มๆ
เซี่ยชีหรั่นเปิดประตู ไม่คิดอะไรมากกับคำพูดของเซวียเหวินยูน ทว่าข้อมือของเธอกลับถูกจับเอาไว้ เซวียเหวินยูนกดทับเซี่ยชีหรั่นไว้กับรถ รอยยิ้มที่มีมักจะมีอยู่เสมอเหือดหายไป แทนที่ด้วยคำพูดที่ดูจริงจังเป็นอย่างมาก “ผมพูดจริงนะ ถ้าคุณต้องการล่ะก็ ผมหามาให้คุณได้หมด”
ดวงตาของเซวียเหวินยูนทอแววรักใคร่อย่างเห็นได้ชัด เซี่ยชีหรั่นดิ้นขัดขืน ขยับมือทั้งสองข้างเพื่อที่จะหลุดจากพันธการของเซวียเหวินยูน “ปล่อยฉันนะ！”
ยิ่งเซี่ยชีหรั่นต่อต้านก็ยิ่งกระตุ้นความอยากเอาชนะของเซวียเหวินยูนดวงตาทั้งสองข้างของเซวียเหวินยูนแดงฉาน อารมณ์อบอุ่นที่เคยมีขาดห้วงไป สองมือจับแขนทั้งของข้างของเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ แล้วโน้มลำตัวเข้าไปจูบเธอ
เซี่ยชีหรั่นหันหน้าหนี จูบของเซวียเหวินยูนจึงประทับลงมาที่คอของเซี่ยชีหรั่นแทน ต่อมาเซวียเหวินยูนก็จับคางมนของเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ พยายามโน้มใบหน้าเข้าไปครอบครองเธอ
“เพี้ยะ！” เสียงฝ่ามือดังฟังชัด เซี่ยชีหรั่นหอบหายใจเล็กน้อย จากนั้นก็จัดเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ให้เป็นระเบียบ มองมาที่เซวียเหวินยูนแล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่พูดไม่จา
“เหวินยูน? ชีหรั่น！ฉันว่าแล้วคนที่เขาพูดถึงต้องเป็นเธอ” เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นคุณนายก็ลากเธอเดินเข้าไปในบ้านอย่างตื่นเต้น
“ฉันก็ว่าอยู่ไอ้หมอนั่นจะไปหาแฟนมาจากไหน คราวนี้ดีเลย ฉันจะไม่เร่ง ไม่เร่งแล้วจริงๆ “ยิ่งมองเซี่ยชีหรั่นคุณนายก็ยิ่งรู้สึกชอบ
เธอหันไปถลึงตาใส่เซวียเหวินยูน “ยืนบื้ออยู่ทำไม รีบตักอาหารให้ชีหรั่นสิ！” ใบหน้าของเซวียเหวินยูนยังคงปรากฏรอยแดงหลังจากโดนตบ เขาตักกุ้งตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วค่อยๆวางลงบนจานของเซี่ยชีหรั่น
“กินนี่สิคะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มให้คุณนาย แล้วคีบอาหารอย่างอื่นในจานขึ้นมากิน ไม่แตะกุ้งที่เซวียเหวินยูนคีบให้เลยแม้แต่นิด เมื่อเห็นท่าทางต่อต้านของเซี่ยชีหรั่น เซวียเหวินยูนก็แอบถอนหายใจกับตัวเองออกมาเบาๆ รู้สึกเสียใจกับความบ้าบิ่นของตัวเอง