สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1296หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1196

บทที่1296หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1196
“โจ๋ซวนเด็กดี เอาของขวัญนี้มอบให้กับน้องอ้าวเสว่ดีไหมครับ？”
ไห่โจ๋ซวนพยักหน้า เดินก้าวมาข้างหน้าสองสามก้าว จู่ๆเย่ชูฉิงก็ร้องไห้ออกมา เซี่ยชีหรั่นรีบปลอบอย่างรวดเร็ว เท้าของไห่โจ๋ซวนก็ถอยกลับมาหาเย่ชูฉิงจากที่เมื่อสักครู่นี้เขาวิ่งไปหาอ้าวเสว่ และยื่นมือออกไปลูบที่ศีรษะของเย่ชูฉิง
แม่บ้านครูกันเข้ามาพร้อมกับขวดนมและของเล่น อ้าวเสว่มองดูเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเซี่ยชีหรั่นด้วยความอิจฉา หันหลังแล้ววิ่งออกไป พร้อมกับมีเสียงฝีเท้าที่ดังตามมาข้างหลัง ไห่โจ๋ซวนตะโกนออกมาว่า：“อ้าวเสว่！อย่าเพิ่งไป！”
อ้าวเสว่หยุดฝีเท้าลงพลางหันไปมองไห่โจ๋ซวน ไห่โจ๋ซวนนำของเล่นมอบให้กับอ้าวเสว่：“คุณป้าหรั่นหรั่นให้เธอ”
อ้าวเสว่ไขว่มือไว้ที่หลังไม่ยอมรับของ ไห่โจ๋ซวนยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“อ้าวเสว่เธอก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ”
“ฉันไม่น่ารักสักหน่อย！มีแต่คนบอกว่าฉันนิสัยไม่ดี！”อ้าวเสว่ทำปากจู๋ ไห่โจ๋ซวนเดินมาข้างๆอ้าวเสว่และลูบที่ศีรษะของอ้าวเสว่：“อย่าดื้อสิ ชูฉิงน่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีก คุณป้าหรั่นหรั่นบอกว่าพวกเราน่าจะอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวัน เดี๋ยวเราค่อยมาเล่นกันก็ได้”
เขานำของเล่นยัดใส่ในมือของอ้าวเสว่ โจ๋ซวนโบกมือแล้วรีบกลับไปที่เดิม อ้าวเสว่ทำปากจู๋แล้วปล่อยของเล่นให้หล่นลงไปบนพื้น พอมือคลายออกก็ทำให้รูบิคที่อยู่ในมือหล่นลงไปด้วย
รูบิคถูกหยิบขึ้น เมื่ออ้าวเสว่เห็นคนที่เดินมาก็พูดขึ้นด้วยความโมโหว่า：“หลี่หวาเซิงทำไมนายถึงได้น่ารำคาญแบบนี้นะ ชอลมาแย่งรูบิคของฉันไปทำอะไรกัน！”
หลี่หวาเซิงยิ้มพลางแยกชิ้นส่วนของรูบิคออกและพูดขึ้นอย่างโอ้อวดว่า：“เมื่อกี้นี้ฉันเห็นว่าเธอทิ้งมันลงไปกับพื้น แล้วตอนนี้ฉันก็เป็นคนเก็บมันได้！”
อ้าวเสว่เบ้ปากอยากจะร้องไห้ ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง：“แย่งกลับคืนมา”
อ้าวเสว่หันหลังกลับมาก ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังก็คือคนที่มอบรูบิคให้กับเธอ บุคลิกของเย่เนี่ยนโม่เคร่งขรึม แววตาก็ไม่เป็นธรรมชาติเหมือนเมื่อก่อน ด้านหลังมีเด็กชายผิดดำตามมา
“อ้าวเสว่ เอากลับมา”เย่เนี่ยนโม่พูดซ้ำอีกครั้งอย่างราบเรียบ
การที่เย่เนี่ยนโม่ปรากฏตัวในครั้งนี้ ทำให้มีความกล้าหารมากขึ้นอ้าวเสว่ อ้าวเสว่หันหลังกลับไปพลางยื่นมือออกแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า：“ฉันจะบอกนายเป็นครั้งสุดท้ายนะว่าอย่าแย่งของๆฉัน”
หลี่หวาเซิงมองข้ามอ้าวเสว่ไปยังเย่เนี่ยนโม่ เย่เนี่ยนโม่มองหลี่หวาเซิงด้วยสายตาเย็นชา อวัยวะทั้งห้ายังไม่โตเต็มที ท่าทีของเขาก็เหมือนเย่เชินหลินไปสามส่วนแล้ว
“เช่อ ไม่เอาก็ไม่เอาสิ ต่อไปต่อให้เธอข้อร้องฉัน ฉันก็ไม่เอา！” หลี่หวาเซิงทิ้งรูบิคลงพลางหันหลังวิ่งจากไป
รูบิคกลิ้งมายังปลายเท้าของเนี่ยนโม่ เย่เนี่ยนโม่หยิบขึ้นมาส่งให้กับอ้าวเสว่：“ต่อไปอย่าร้องไห้แล้วยอมแพ้ให้กับศัตรู”
“เช่อ นายอายุมากกว่าฉันแค่ปีเดียว”อ้าวเสว่ทำปากจู๋และน้ำเสียงเบาลงไม่น้อย เย่เนี่ยนโม่มองไปยังรูบิคที่อยู่ในมือของอ้าวเสว่ด้วยความประหลาดใจ：“ลองเล่นอีกครั้งหนึ่งสิ”
“อะไรนะ？”อ้าวเสว่เงยหน้าขึ้น
“รูบิคอันนี้ก็เหมือนกับสมัยก่อน”เย่เนี่ยนโม่หน้าบอกบุญไม่รับแต่น้ำเสียงเผยความประหลาดใจออกมา
อ้าวเสว่หยิบรูบิคออกมาด้วยความภาคภูมิใจ หลังจากนั้นไม่ถึงนาทีเธอก็บิดรูบิคกลับด้านไปมาให้เย่เนี่ยนโม่ดู เย่เนี่ยนโม่พยักหน้า：“ยอดเยี่ยมมาก！”
ใบหน้าของอ้าวเสว่ที่ถูกชื่นชมก็แดงก่ำ แต่ก็ยังคงเสแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น：“แน่นอนอยู่แล้ว”จู่ๆเด็กชายผิวดำที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้นว่า：“คุณชายน้อย ได้เวลาไปเล่นกับคุณหนูแล้วครับ”
เย่เนี่ยนโม่พยักหน้าให้กับอ้าวเสว่ แล้วเดินจากในทันที อ้าวเสว่มองไปยังเงาหลังของเย่เนี่ยนโม่ที่กำลังเดินจากไปพลางคิดด้วยความอิจฉาว่า：“เด็กผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วใช่ไหม？”
“วันนี้หุ้นของบริษัทเย่ซื่อราคาตกลงเป็นอย่างมาก ทำให้เงินทุนจำนวนมากไหลออกอย่างรวดเร็ว องค์กรจำนวนมากกำลังคาดเดาว่าบริษัทเย่ซื่อพัฒนามาจนถึงจุดอิ่มตัวแล้ว ต่อไปพวกเราต้องจับตาดูอย่างใกล้ชิด”เย่เนี่ยนโม่ปิดทีวีด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก
เซี่ยชีหรั่นเดินเข้ามาด้วยชุดนอนพลางมองดูสีหน้าของเย่เชินหลินแล้วถามขึ้นว่า：“รบกวนคุณหรือเปล่าคะ？”เย่เชินหลินลุกขึ้นแล้วดอบเซี่ยชีหรั่นที่ตัวหอมฟุ้งมาไว้ในอ้อมกอด
เซี่ยชีหรั่นผลักเย่เชินหลินเล็กน้อย สีหน้าแดงก่ำพลางพูดขึ้นว่า：“ชูฉิงอยู่ในนี้ค่ะ！”
เย่เชินหลินดมกลิ่นของหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นคลอดลูก ผิวของเธอก็ดีขึ้นไม่น้อย เซี่ยชีหรั่นกลับพูดด้วยความเป็นห่วงว่า：“ทำยังไงดีคะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมน้ำนมของชูฉิงถึงได้น้อยขนาดนี้ ฉันกลัวว่าลูกจะหิวตอนกลางคืนจังเลยค่ะ”
เย่เชินหลินก็หยุดการกระทำลง เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะให้หมอมาตรวจที่บ้านก็แล้วกัน เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าขณะเดียวกันเขาก็อุ้มเธอวางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน
ความเร่าร้อนที่ปะทุขึ้นเริ่มเข้าครอบงำสติของทั้งสองคน เซี่ยชีหรั่นเขินอายจนไม่แม้แต่อยากจะมองเย่ชูฉิงเย่เชินหลินลูบแก้มที่ร้อนเผ่าของเซี่ยชีหรั่น พลางยิ้มแล้วลุกขึ้น
สวมใส่ชุดคลุมอาบน้ำ เย่เชินหลินรูดม่านกั้นระหว่างเย่ชูฉิงกับห้องนอน แล้วหันกลับมาเลิกคิ้วพลางพูดขึ้นว่า：“รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง？”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ เมื่อจินตนาการถึงความเร่าร้อนที่กำลังจะปะทุขึ้นอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นที่ห่างเหินไปนาน ทำให้รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนสิ่งแปลกหน้า
เสียงซุบซิบที่ข้างใบหู ทำให้เริ่มร้อนระอุ ผ้าม่านผืนหนาที่สะท้อนเงาเลือนลางออกมา ทำให้เห็นถึงความฟุ่มเฟือยอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ค่ำคืนที่เงียบสงบของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า สภาพแวดล้อมที่ไม่หรูหราฟุ่มเฟือย เด็กผู้หญิงคนพูดขึ้นข้างๆว่า：“เธอบอกว่าเซี่ยชีหรั่นอุ้มเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาด้วยเหรอ”
อ้าวเสว่พยักหน้า กำกระต่ายและรูบิคที่อยู่ในมือแน่น：“อืม พวกเขาเรียกหล่อนชูฉิง”
ซือซือยิ้มอย่างเย็นชา：“ชูฉิง ดูเหมือนจะมีชีวิตที่ไม่เลวเลย”เมื่อเหลือบไปเห็นรูบิคที่อยู่ในมือของอ้าวเสว่ ซือซือก็แสดงท่าทีรังเกียจ แล้วหยิบธนบัตรออกมา：“เอาเงินนี่ไปซื้อ อยากซื้ออะไรก็ซื้อ เลิกเล่นของเล่นบ้าๆนี้สักทีอายเขา”
“ไม่เห็นจะน่าอายตรงไหน”อ้าวเสว่พูดขึ้นเบาๆ สายตาเหลือบมองไปยังธนบัตร：“45000”ซือซือยิ้มออกมา：“เด็กคนนี้ไอคิวไม่เลวเลย”
“จำไว้นะว่า เป้าหมายของเธอในชาตินี้อยู่ที่เย่เนี่ยนโม่เท่านั้น ศัตรูในชาตินี้ของเธอก็คือเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลิน”ก่อนซือซือจะจากไปก็ได้พูดกับอ้าวเสว่อย่างละเอียด สีหน้ายังคงอำมหิตอย่างที่เคยเป็นมา
“ลูกของฉัน ลูกของฉันอยู่ที่ไหน”ผู้หญิงคนหนึ่งเดินสะเปะสะปะอยู่บนถนน พลางตะโกนร้องอย่างขาดสติ รถเบนซ์คันหนึ่งจอดลงที่ข้างทาง
ซือซือเดินออกมาด้วยรองเท้าส้นสูง แต่งหน้าอย่างประณีต จู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา：“คุณตามหาลูกสาวอยู่เหรอ？ฉันสามารถช่วยตามหาลูกสาวคุณได้นะ แต่คุณจะต้องพาลุกสาวคุณไปให้ไกล”
“ผลการเรียนของอ้าวเสว่ในครั้งนี้ก็ยังคงได้ที่หนึ่งเหมือนเดิม”เสียงปรบมือยังคงดังขึ้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง อ้าวเสว่หันไปมองด้านนอกหน้าต่าง เด็กผู้ชายนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ด้วยความตั้งใจ
“อ้าวเสว่ เธอจะไปไหน？”คุณครูเรียกอ้าวเสว่ด้วยความรีบร้อน
อ้าวเสว่จู๋ปากแล้ววิ่งออกไปจากห้องไปยังชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว：“นายดูอะไรอยู่เหรอ？”อ้าวเสว่ถาม
เย่เนี่ยนโม่ปิดหนังสือลง เผชิญหน้ากับแสงแดดพลางหลี่ตาลง：“มีธุระเหรอ？”
อ้าวเสว่ยื่นมือออกมา：“ฉันอยากดู”
เย่เนี่ยนโม่ยิ้ม แล้วนำหนังสือวางไว้บนมือของอ้าวเสว่：“อย่าลืมคืนให้กับโจ๋ซวนล่ะ”
อ้าวเสว่มองไปยังเย่เนี่ยนโม่ที่อยู่ไม่ไกลกับตนนัก เย่เนี่ยนโม่แอบจดจำรอยยิ้มของฝ่ายตรงข้าม
สนามหญ้าขนาดใหญ่เย่ชูฉิงมองไปยังไห่โจ๋ซวนพลางยิ้มออกมา“โจ๋ซวน น้องสาวคนนี้ชอบนายไม่น้อยเลย”
ไห่โจ๋ซวนมองไปยังเย่ชูฉิงที่กระพริบตานอนอยู่ในอ้อมอกของเซี่ยชีหรั่นพลางถามขึ้นว่า：“เธอตัวเล็กมากเลย”
“คุณผู้หญิง คุณผู้ชายโทรมาค่ะ”สาวใช้ตะโกนขึ้นในระยะที่ไม่ไกลมากนัก เซี่ยชีหรั่นนำเย่ชูฉิงวางลงในตะกร้าและพูดกับไห่โจ๋ซวนว่า：“โจ๋ซวน หนูดูแลน้องได้ไหมครับ？”
ไห่โจ๋ซวนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง วางมือของตนไว้ในมือของเย่ชูฉิง เย่ชูฉิงจับมือของไห่โจ๋ซวนหลับฝันหวาน
เมื่อเซี่ยชีหรั่นจากไปเย่ชูฉิงตื่นขึ้นมาไม่เห็นเซี่ยชีหรั่น และพบว่าเซี่ยชีหรั่นไม่อยู่ ปากเบะเหมือนจะร้องไห้ออกมา
ไห่โจ๋ซวนมองหาหนังสือที่อ่านให้เย่ชูฉิงฟังบ่อยๆ“นายหานี่อยู่ใช่ไหม？”เสียงของอ้าวเสว่ดังขึ้นข้างๆ
ไห่โจ๋ซวนพยักหน้า ยื่นมือออกไปเพื่อจะหยิบมา แต่อ้าวเสว่กลับซ่อนหนังสือไว้ข้างหลังพลางพูดขึ้นว่า：“แต่ว่าฉันก็อยากได้ ทำไงดีล่ะ？”
ไห่โจ๋ซวนครุ่นคิด：“คราวหน้าผมจะเอาเล่มใหม่มาให้ชูฉิงชอบนิทานที่อยู่ในนี้”
อ้าวเสว่เบ้ปาก นับตั้งแต่ที่เด็กที่ชื่อชูฉิงเกิดมา เพื่อนของเธอก็ไม่เห็นเธอเป็นศูนย์กลางอีกต่อไปแล้ว “เด็กน้อย เด็กน้อย！”
มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาไม่ไกลนัก เมื่อเห็นเย่ชูฉิงก็เผยแววตาเป็นประกายออกมา “ฉันขอดูเด็กคนนี้หน่อยได้ไหม？”
หญิงสาวยิ้มพลางพูดขึ้นกับไห่โจ๋ซวน ไห่โจ๋ซวนลังเล แต่เมื่อมองไปยังเย่ชูฉิงจึงพยักหน้าและกำชับว่า：“คุณดูได้ครู่เดียวนะครับ”
หญิงสาวยิ้มพลางอุ้มเย่ชูฉิงแล้วแกว่งไปมาเบาๆ จากนั้นจู่ๆก็วิ่งออกไป ไห่โจ๋ซวนงุนงงอยู่กับที่ อ้าวเสว่วางหนังสือลงพลางพูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า：“ตามสิ！”
อ้าวเสว่รีบวิ่งตามผู้หญิงคนนั้นไปก่อน สักพักก็ไม่เป็นเงาของทั้งสองคน ไห่โจ๋ซวนกัดฟันวิ่งตามหลังสองคนนั้น เซี่ยชีหรั่นวางโทรศัพท์ลง
“คนล่ะ？”เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นอย่าง ทำให้เซี่ยชีหรั่นตกใจ วิ่งตามรอยเท้าไป ไห่โจ๋ซวนร้องไห้อยู่ข้างทาง เซี่ยชีหรั่นรีบปลอบใจพลางพูดขึ้นว่า：“โจ๋ซวน อย่าร้อง เกิดอะไรขึ้น？น้องสาวล่ะ？”
“น้องสาวกับอ้าวเสว่หายไปแล้ว มีผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มชูฉิงหนีไป อ้าวเสว่ก็ตามพวกเขาไปแล้วตอนนี้ก็ไม่เห็นเธอแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นพยายามรวบรวมความกล้า：“ชูฉิงหายไปแล้ว！”
เมื่อเย่เชินหลินมาถึงไห่ลี่หมินกับหลินหลิงก็มาอยู่ข้างๆแล้ว ไห่ลี่หมินก้มหน้าลงพลางปลอบอยู่ข้างๆ
“เกิดอะไรขึ้น？”เย่เชินหลินขมวดคิ้ว
“ตรวจสอบกล้องวงจรปิดแล้ว น่าแปลกที่บริเวณนี้เป็นมุมอับที่กล้องส่องไม่ถึงพอดี ทำให้ไม่พบร่องรอยเลยแม้แต่น้อย”ไห่ลี่หมินขมวดคิ้วพลางพูดขึ้นว่า：“เรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับบริษัทเย่ซื่อหรือเปล่า”
เย่เชินหลินขมวดคิ้วแน่นพลางเดินไปด้านหน้าของเซี่ยชีหรั่น และโอบผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด：“ทำยังไงดี ฉันไม่ควรออกห่างจากลูกเลย”
น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นอาบเต็มใบหน้าพลางมองไปยังเย่เชินหลิน เย่เชินหลินลูบที่แก้มของเซี่ยชีหรั่น：“กลับไปนอนพักผ่อนที่ห้องก่อนเถอะ”
เซี่ยชีหรั่นส่ายศีรษะ พยายามลุกขึ้นมาแต่ก็ล้มลงในอ้อมกอดของเย่เชินหลิน ไห่ลี่หมินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า：“หรือจะหาคนมาช่วยตามหาดีครับ”
“ตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดในระยะห้าร้อยเมตรอีกครั้งหนึ่ง”เย่เชินหลินโอบเซี่ยชีหรั่นและเดินจากไป