สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1303 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1203

บทที่ 1303 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1203
 
ตาแก่โยงเสื้อผู้ชายให้เซี่ยชีหรั่นชุดนึง ใช้ปืนชี้แล้วพูดอย่างเย็นชา：“เปลี่ยนซะ”
เซี่ยชีหรั่นปัดเสื้อออก มองหน้าตาแก่แล้วถาม：“ที่พวกแกมีเด็กสองคนใช่มั้ย คนนึงคือทารก อีกคนโตกว่า หน้าตาน่ารักมาก”
ตาแกมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาพิลึกทีนึง จู่ๆก็หัวเราะแล้วพูด：“อยากรู้ว่าใช่หรือเปล่า เธอก็ไปดูให้เห็นกับตาตัวเองสิ แต่ข่าวร้ายมักจะมากกว่าข่าวดีอยู่เสมอถูกมั้ยครับคุณผู้หญิง？”
ประตูถูกถีบออก เย่เชินหลินเดินเข้ามาอย่างหนักแน่นแล้วมองดูรอบๆ สุดท้ายหยุดอยู่ที่ข้างกายคนร่างเล็กคนนึง ผู้ชายคนนั้นใส่หมวกแล้วก้มหน้าไว้ เผยให้เห็นหูที่กะทัดรัด ปล่อยผมทองที่ยุ่งเหยิงไว้อย่างรุงรัง
เย่เชินหลินมองมือของผู้ชายอย่างแปลกใจ สั่งเกตเห็นที่นิ้วของผู้ชายมีรอยแหวน แล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาผู้ชายทีละก้าว
เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าเงยหน้าขึ้น แต่ก็สามารถรู้สึกถึงว่าเย่เชินหลินกำลังเข้าใกล้มา เย่เชินหลินไม่ยอมให้เธอไปเสี่ยงแน่ แล้วทันใดนั้นข้างนอกก็มีเสียงกรีดร้องของAntiดังมา
เย่เชินหลินหยุดลงกะทันหัน แล้วเดินตามเสียงนั้นไป  เห็นAntiนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆอย่างเสียใจสุดๆ เย่เชินหลินมองหน้าผู้หญิงที่ถึงแม้จะหน้าตาสะสวย แต่กลับร้องไห้อย่างกับจะเป็นจะตายคนนี้อย่างเย็นชา
“เซี่ยชีหรั่นล่ะ？”เย่เชินหลินถาม
Antiเอาแต่ร้องไห้แล้วส่ายหัว“ปัง！”หัวปืนที่มีเขม่าปืนฟุ้งออกมาอยู่ข้างๆหน้าของAnti เย่เชินหลินเอาปืนจ่อหัวของAntiไว้แล้วถามอย่างเย็นชา：“ฉันจะถามครั้งสุดท้าย เซี่ยชีหรั่นอยู่ไหน？”
Antiตกใจจนอึ้งไปทันที นานสักพักถึงพูด：“เธอพาฉันมาหลบที่ห้องน้ำ คนพวกนั้นเห็นเธอเข้าเลยพาเธอไปแล้วค่ะ”
แววตาของAntiดูลุกลี้ลุกลน ถ้าขืนเย่เชินหลินรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นถูกลักพาตัวไปเพราะเธอละก็ เย่เชินหลินคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่
สายตาของเย่เชินหลินกวาดไปที่Antiทีนึง  ระหว่างที่หันไปสายตาก็เหลือบไปเห็นแหวนที่แขวนอยู่ที่ราวจับของประตู
เย่เชินหลินนึกถึงผู้ชายที่แอบสวมหมวกไว้และรอยแหวนที่อยู่บนนิ้วมือของเขา“เซี่ยชีหรั่น！”เย่เชินหลินกัดฟันโดยตะคอกเสียงต่ำแล้ววิ่งไปทางห้องที่เพิ่งจากมาเมื่อกี้
ในห้องไม่มีใครแล้ว
“ประธานเย่ พวกเขาอยู่ตรงนั้นครับ！”บอดี้การ์ดชี้รถที่กำลังสตาร์รถอยู่ทางนอกลานบ้านแล้วพูด
เย่เชินหลินเห็นเงาคนรางๆในรถ แล้ววิ่งลงไปชั้นล่าง รถหลายคันเปิดสู้กันบนถนนอย่างดุเดือด
“ทำไงดีครับ รถพวกนั้นตามพวกเรามาติดๆเลยครับ ！”มีคนพูดกับตาแก่ แล้วสายตาที่มองเซี่ยชีหรั่นก็ดูคมเข้มขึ้น：“หรือว่าเอาผู้หญิงคนนี้ทิ้งไปดีครับ พวกเขาจะได้เลิกตาม”
ตาแก่พูดด้วยอารมณ์โกรธ：“ถ้าแกเอาผู้หญิงคนนี้ทิ้งไปจริง นั้นพวกมันคงตามล่าเราจนถึงสุดขอบฟ้าก็ไม่ปล่อยแน่！”
เสียงปืนวิ่งผ่านหูยิงเข้าที่หลังคารถ ตาแก่โกรธจนกัดฟันแล้วดึงเซี่ยชีหรั่นมา แล้วเอาหัวเธอโผล่ออกไปทางหลังคา แล้วเสียงปืนก็หยุดลง
ตาของเซี่ยชีหรั่นถูกลมพัดจนลืมไม่ได้ ได้แต่หรี่ตามอง เห็นเย่เชินหลินมองเธออยู่ในรถอีกคัน“ถอยไปให้หมด ไม่งั้นเธอตายแน่！”
ตาแก่เอาปืนจ่อที่หัวของเซี่ยชีหรั่น เจ็บจนเซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วจนแน่น เย่เชินหลินมองหน้าเซี่ยชีหรั่นไว้ จู่Antiที่อยู่ข้างๆก็พูด：“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเขาไม่ยินแน่ เพราะว่าเธอเป็นของที่พวกเขาจะเอาไปขาย ”
เย่เชินหลินมองหน้าเซี่ยชีหรั่นอย่างกับเธอไม่มีตัวตน แล้วยิงปืนขึ้นฟ้าหนึ่งนัด พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างไร้สิ้นสุด：“จำเสียงปืนนี้ให้ดี เจอหน้าครั้งต่อไป ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเธอแม้แต่ปลายผมละก็ จำไว้เลย กระสุนนัดนั้นได้ทะรุสมองของแกแน่”
“ฮ่าๆ คนขี้ขลาดจริงด้วย！”ผู้ชายที่ขับรถหัวเราะแล้วพูด“เขาไม่ได้ขี้ขลาด มีใครรู้อารมณ์ความรู้สึกที่กลัวอีกคนตกอยู่ในอันตราย แล้วแม้แต่ความเสี่ยงเพียงนิดก็ไม่กล้าจะเสี่ยงมั้ย！”
เซี่ยชีหรั่นเข้าใจความหมายในแววตาของเขา เธอยิ่งรู้สึกผิดต่อเย่เชินหลิน แต่เธอก็เป็นแม่เหมือนกัน รถวิ่งมาตลอดทางแล้วจอดลงที่หน้าลานบ้าน
ตาแก่หยิบผ้าสีดำมา เซี่ยชีหรั่นหันไปพูด：“ฉันปิดเองได้”แล้วเธอก็ใช้ผ้าปิดตาตัวเอง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกตัวเองถูกพาเดินอ้อมไปอ้อมมา ผ่านไปนานมาก ถึงถูกคนเปิดผ้าปิดตาออก
เห็นตึกที่มีโครงสร้างโค้ง สูงประมาณห้าหกเมตรได้ ใต้ล่างของรูปทรงกลม เต็มไปด้วยกรงที่สวยงามประณีต แต่ละกรงมีเนื้อที่หลายสิบตารางเมตร มีทั้งห้องน้ำ เตียง เฟอร์นิเจอร์ มีครบทุกอย่าง ผู้หญิงที่ถูกขังอยู่ในกรงที่ประณีตนั้น ต่างก็มองเซี่ยชีหรั่นอย่างประหลาดใจ
เซี่ยชีหรั่นมองดูรอบๆ แล้วถาม：“เด็กสองคนนั้นล่ะ？”
ตาแก่มองดูรอบๆทีนึงแล้วพูดเหมือนไม่สนใจ：“วันนี้มีการประมูล คงเอาออกไปประมูลละมั่ง”เพิ่งจะพูดจบ ก็มีมีดเล่มนึงจี้อยู่ที่คอของตาแก่
มือที่จับมีดอยู่ของเซี่ยชีหรั่นสั่นคลอน เธอใช้มีดจี้ที่คอของผู้ชายแล้วตะโกน：“พาฉันไปที่ประมูลเดี๋ยวนี้！”
“เธอต้องเสียใจแน่ ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากไปที่นั่นหรอก”ตาแก่พูดด้วยน้ำเสียงหัวเราะ เผยฟันเหลืองออกมาทั้งปาก เซี่ยชีหรั่นพยายามฝืนไม่ให้ตัวเองกลัว แล้วเอามีดใกล้เข้าไปอีก
“ได้ ฉันจะพาเธอไป！”ตาแก่ส่งสายตาให้คนที่อยู่สองข้าง แล้วพาเซี่ยชีหรั่นออกไปข้างนอก
“ท่านผู้มีเกียรติทั้งหลายครับ ตอนนี้มีหลายคนอยากจะรับเลี้ยงเด็ก มีเด็กที่สามารถถูกพวกคุณเลี่ยงจนเติบโต ให้กลายเป็นแบบที่คุณต้องการจะให้เป็น สร้างนิสัยและทุกๆเรื่องตามที่คุณต้องการ เธอก็เหมือนตุ๊กตาที่สามารถโตได้ วันนี้ เรามีของสองชิ้นที่มาใหม่”
แสงไฟส่องมาที่กลางเวที มีเด็กผู้หญิงคนนึงอุ้มทารกไว้แล้วมองหน้าทุกคน อ้าวเสว่ดูหวาดกลัวมาก มือที่อุ้มเย่ชูฉิงยิ่งแน่นขึ้น
“ผมให้ห้าล้านซื้อเด็กทารกคนนั้น！”มีผู้ชายคนนึงเริ่มเสนอราคา
“ห้าล้านห้า！”ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดคนนึงตามต่อ
“ห้าล้านห้า ได้ไปเลยครับ！”พิธีกรเดินไปตรงหน้าของอ้าวเสว่เพื่อจะอุ้มเย่ชูฉิง แต่อ้าวเสว่กลับไม่ยอมปล่อยเย่ชูฉิง“แกอยากลองดีใช่มั้ย เอาเด็กมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น เดี๋ยวฉันจะขายแกไปให้กับคนที่ชอบทรมานคนซะเลย！”
อ้าวเสว่มองเย่ชูฉิงแล้วพูดเบาๆ：“ขอโทษนะ”ผู้ชายรับเย่ชูฉิงมาด้วยสีหน้าพอใจแล้วเดินไปทางด้านล่าง
มีผู้หญิงคนนึงวิ่งออกมาอุ้มเย่ชูฉิงไว้ เซี่ยชีหรั่นอุ้มเย่ชูฉิงไว้ในอ้อมกอดอย่างทะนุถนอมและจูบเย่ชูฉิงต่อๆกันหลายที
ไฟส่องมาที่ตัวของเซี่ยชีหรั่น แสงไฟกระทบกับรอยน้ำตาบนใบหน้าของเธอ และใบหน้าที่งดงามกะทัดรัดของเธอที่อยู่ภายใต้แสงไฟนั้น มองแล้วช่างสวยงามมัดใจคนอย่างมาก และเห็นไหปลาร้าเผยออกมานิดๆเป็นเพราะเธอวิ่งออกมา
“ผู้หญิงคนนี้ขายยังไง！ผมซื้อผู้หญิงคนนี้！”ข้างล่างเวทีมีคนตะโกนขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นมองผู้ชมที่อยู่ข้างล่างที่จู่ๆโห่ร้องขึ้นมาอย่างซื่อๆ
ทันใดนั้นก็มีแสงไฟสว่างขึ้นที่บนเวทีวีไอพีชั้นสอง พิธีกรเข้าไปบังเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ด้วยรอยยิ้มแล้วพูด：“นี่เป็นสินค้าล็อตใหม่ของทางเรา หลังจากสามวันถึงทำการประมูลได้ครับ ถึงเวลานั้น ใครที่ออกราคาสูงก็สามารถได้ไป！”
ผู้ชมต่างก็โวยวาย เซี่ยชีหรั่นเริ่มคิดว่าจะพาเย่ชูฉิงออกจากที่นี่ได้ยังไง“อ้าวเสว่ เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย”เซี่ยชีหรั่นเห็นอ้าวเสว่ยืนอยู่ข้างๆคิดว่าเธอคงตกใจจนมึนไป
อ้าวเสว่อยากจะหลบเลี่ยงมือของเซี่ยชีหรั่นที่ยื่นมาแต่ก็หลบไม่ทัน มือที่อบอุ่นของเซี่ยชีหรั่นลูบจับที่ศรีษะของอ้าวเสว่เบาๆ：“อ้าวเสว่ ขอบใจมากนะที่ปกป้องชูฉิง”
น้ำตาที่ใหญ่เท่าเมล็ดถั่วเขียนไหลออกจากตาของอ้าวเสว่ ความหวาดกลัวและความกังวลรวมถึงความคิดถึงทั้งหมดเผยออกมาต่อหน้าเซี่ยชีหรั่นจนหมด อ้าวเสว่หันหน้าวิ่งหนี
ในห้อง มีผู้หญิงหลายคนคุกเข่าให้กับผู้ชายที่หน้าตาหวานคล้ายกับผู้หญิงอยู่ ผู้ชายมองดูเซี่ยชีหรั่นที่อยู่กลางเวทีด้วยความน่าสนใจ แล้วกวาดมือ：“พาเธอมานี่”
“ถ้าพวกคุณยอมให้ฉันอยู่กับเด็กสองคนนี้ ฉันถึงจะไป”เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างแข็งข้อ ตาแก่มองๆเธอแล้ว ยกมือตบไปที่หน้าของอ้าวเสว่ทีนึง
อ้าวเสว่ถูกตบจนหันหน้าไปอีกทาง แล้วหันมาจ้องตาแก่ไว้“นี่คุณทำอะไร！เธอเป็นแค่เด็กนะ！ไปตายซะ！”เซี่ยชีหรั่นเอาเย่ชูฉิงให้กับอ้าวเสว่แล้วพูดอย่างสงสาร：“น้าไม่ดีเอง ที่ทำให้อ้าวเสว่ต้องลำบาท อ้าวเสว่ต้องเข้มแข็งไว้นะ”
ยิ่งเซี่ยชีหรั่นอ่อนโยนกับเธอเท่าไหร่ อ้าวเสว่ก็ยิ่งเกลียดเธอมากเท่านั้น เธอก้มหน้าไม่ยอมพูด ผู้ชายที่อยู่ในห้องรอจนหงุดหงิดรำคาญ ยกมือปัดกาน้ำชาที่ทำจากคริสตัลลงกระแทกกับพื้น
เซี่ยชีหรั่นที่เพิ่งจะเข้ามาตกใจ ผู้ชายเงยหน้าขึ้นมา ยักคิ้วแล้วพูดอย่างรอยๆ：“ฉันเกลียดที่ต้องรอคนอื่นที่สุด”
“ขอโทษค่ะ”เซี่ยชีหรั่นเม้มปากแล้วพูดขอโทษ ผู้ชายตกใจ จากนั้น จู่ๆก็หัวเราะแล้วพูด：“ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนพูดขอโทษกับฉันจากใจแบบนี้ น่าสนุกดีจัง”
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ข้างๆมองผู้ชายหัวเราะอย่างไม่ห่วงภาพพจน์ จนกระทั่งผู้ชายหัวเราะเสร็จแล้วหยุดลง：“มีเรื่องนึงที่ฉันคิดว่าเธอไม่อยากจะทำแน่ แต่ฉันจะให้เธอทำ ”
เซี่ยชีหรั่นมองผู้ชายด้วยความสงสัยแล้วพูด：“เรื่องอะไร？”ผู้ชายที่คลุมชุดอาบน้ำยืนขึ้นจากโซฟา โดยไม่สนใจว่าซิกแพคหน้าท้องที่ตากแดดจนคล้ำจะเปลือยออกมาเลยแม้แต่นิด
ผู้ชายเดินเข้าไปใกล้เซี่ยชีหรั่นแล้วหันหน้าจะไปจูบเธอ เซี่ยชีหรั่นหันหลบไป ผู้ชายเดินเข้าไปอีกก้าวและมือที่แข็งแรงดันไว้กับกำแพง ดวงตาที่มีเสน่ห์เผยถึงการยั่วยุ
เซี่ยชีหรั่นมองผู้ชายตรงหน้าอย่างอึ้ง แววตาของผู้ชายมีความรังเกียจแว๊บผ่าน แต่ก็ยังเข้าไปใกล้ริมฝีปากของเธอต่อ
“เพียะ！”ผู้ชายจับแขนของเซี่ยชีหรั่นที่กำลังจะจับช่วงล่างของเขาไว้ ยักคิ้วแล้วพูด：“หิวขนาดนี้เลยหรอ？”
เซี่ยชีหรั่นมองหน้าผู้ชายอย่างดุร้ายทีนึงแล้วพูด：“ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้ากาม”แววตาของเซี่ยชีหรั่นไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ดูสับสนและดูกระวนกระวาย ผู้ชายปล่อยมือเธอออกอย่างพอใจ แล้วกวาดมือเรียกเธอ
“มานี่”เซี่ยชีหรั่นไม่เข้าใจ ผู้ชายยักคิ้ว：“ฉันไม่มีอารมณ์กับเธอหรอกนะ มาดูนี่！”
เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปหา บนหน้าจอคอมมีภาพกล้องวงจรปิดอยู่หกช่อง แล้วเขาชี้ไปที่ห้องๆนึงที่ตกแต่งอย่างสวยหรู ในห้องมีผู้หญิงคนนึงนั่งดูหนังสืออยู่เงียบๆ
“ถ้าเธอสามารถทำให้เธอโกรธจนตบหน้าเธอได้ ภารกิจของเธอก็ถือว่าเสร็จสิ้น”ผู้ชายยักคิ้วแล้วพูด
“คุณชอบเธอ？”เซี่ยชีหรั่นสังเกตเห็นแววตาที่ผู้ชายตอนมองกล้องนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แววตาแบบนี้ เธอก็เคยเห็นจากแววตาของเย่เชินหลิน
“กฎข้อแรก อยากทำเป็นอวดฉลาด”ผู้ชายพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เซี่ยชีหรั่นเชอะขึ้นทีนึงแล้วพูดเสียงเบา：“ทำอย่างกับเด็กไปได้ สมัยไหนแล้วยังใช้วิธีปัญญาอ่อนแบบนี้ทำให้เธอสนใจอีก！”
คอมที่อยู่ข้างๆถูกผู้ชายใช้แรงโยนจนแตกกระจายอย่างแรง：“เธอพูดว่าไงนะ？”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวแล้วพูด：“เปล่า ไม่มีอะไร”
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ถูกพาตัวไปที่กรง แต่ถูกพาไปอีกห้องนึง พอกลางคืน เซี่ยชีหรั่นปลุกอ้าวเสว่ตื่น