สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1304 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1204

บทที่ 1304 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1204
“อ้าวเสว่ เธอจำทางที่มาได้มั้ย？”เซี่ยชีหรั่นกระซิบถาม
อ้าวเสว่พยักหน้า เธอภูมิใจกับความจำอันดีเลิศของเธอมาก เซี่ยชีหรั่นรีบเอาเสื้อให้กับอ้าวเสว่ เธออุ้มอ้าวเสว่ขึ้นมาแล้วพูดเบาๆ：“คนที่หนีออกไปคนก่อนเคยพูดว่ามีแต่ชั้นล่างที่เป็นห้องกรงถึงมีกล้องวงจรปิด บนนี้ไม่มี พวกเราต้องฉวยโอกาสนี้รีบหนีไป”
เซี่ยชีหรั่นพาอ้าวเสว่ออกจากห้อง ผู้ชายที่ดูอยู่หน้าคอม มองเซี่ยชีหรั่นด้วยความสนใจ“ต้องการให้ผมไปจับเธอมามั้ยครับ？”
ตาแก่หรี่ตามองในหน้าจอแล้วพูด ผู้ชายหรี่ตาที่มีเสน่ห์ของเขาแล้วหัวเราะพูดขึ้นมา：“เธอมีนิสัยคล้ายกับหยุนโชว์มาก รอดูก่อนว่าเธอจะหลบไปได้ถึงไหนกัน”
“ใคร？”เซี่ยชีหรั่นกับอ้าวเสว่เดินอยู่ที่ระเบียงทางเดิน จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น มือคู่นึงยื่นออกมาดึงเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้อง
ห้องใหญ่มาก เซี่ยชีหรั่นเห็นผู้หญิงที่อยู่ในจอมองตัวเองอยู่“เธอรู้จักฉันด้วยหรอ？”ผู้หญิงถามอย่างประหลาดใจ
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวแล้วพูด：“ขอบคุณคุณมากเลยนะ”ผู้หญิงยิ้มแล้วพูด：“ฉันเคยเห็นผู้หญิงหลายคนที่คิดจะหนีออกไป แต่ไม่เคยเห็นใครที่มีสติใจเย็นเท่าคุณมาก่อนเลย”
มองเย่ชูฉิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเซี่ยชีหรั่นแล้ว ผู้หญิงก็พูดอย่างอิจฉา：“ดีจัง ชีวิตเพิ่งจะเริ่มต้น ไม่เหมือนฉัน ที่ต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปไหนไม่ได้”
“คุณไม่หนีไปด้วยกันหรอคะ？”เซี่ยชีหรั่นเสียดายแทนผู้หญิงคนนี้
“หนีไม่พ้นหรอก ฉันชื่อหยุนโชว์ค่ะ ฉันบอกทางให้กับพวกคุณ พวกคุณแค่ไปตามทางที่ฉันบอก โดยปกติแล้วก็จะไม่เจอบอดี้การ์ดแน่นอน”
หยุนโชว์เอาแผนที่ๆวาดด้วยมือยื่นให้กับเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นจับมือของหยุนโชว์ไว้：“ฉันพาคุณไปด้วย”
หยุนโชว์ยิ้มแล้วพูด：“ไม่ต้องหรอกค่ะ พาฉันไปด้วยยิ่งจะหนีลำบาก เออ ใช่แล้วค่ะ ถ้าคุณอยากจะช่วยฉันจริง ฝากช่วยไปบอกกับเพื่อนของฉันที่คอยช่วยฉันมาตลอดหน่อยก็พอค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นพาอ้าวเสว่เดินออกจากห้อง เดินตามแผนที่ๆหยุนโชว์ให้มาตลอดทาง อ้าวเสว่เดินมองเซี่ยชีหรั่นอยู่ข้างหลัง เธอรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นเดินต่อไปอีกไม่นานก็จากหนีออกไปได้แล้ว
เธอมองกระถางต้นไม้ที่อยู่ข้างขา จู่ๆอ้าวเสว่ก็ยื่นเท้าไปถีบแล้วแกล้งล้ม
ผู้ชายรีบดึงตาแก่ที่เดิมทีจะให้ไปจับเซี่ยชีหรั่นไว้แล้วดูหน้าจออย่างน่าสนใจ“อ้าวเสว่！”เซี่ยชีหรั่นรีบวิ่งไปพยุงอ้าวเสว่ลุกขึ้น
“อย่าขยับนะ！”ด้านหลังมีเสียงฝีเท้าดังมา
“น้ารีบหนีไปเถอะค่ะ”อ้าวเสว่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นหนีออกไปไม่ได้แน่ รอให้เซี่ยชีหรั่นไปแล้ว เธอก็ค่อยหนีออกจากอีกทาง แบบนี้แล้ว คนพวกนั้นก็สนใจแต่เซี่ยชีหรั่น จะไม่มีเวลามาสนใจเธอ
“พูออะไร ฉันต้องพาเธอออกไปให้ได้แน่นอน”เซี่ยชีหรั่นตบที่หน้าผากเธอเบาๆแล้วยิ้มอ้าวเสว่อึ้งไปครู่นึง แล้วถูกเซี่ยชีหรั่นดึงขึ้นมา
เซี่ยชีหรั่นพาอ้าวเสว่วิ่งไปทางประตู เสียงใกล้เข้ามามากแล้ว เซี่ยชีหรั่นเอาเย่ชูฉิงให้อ้าวเสว่อุ้มเอาไว้แล้วพูด：“อ้าวเสว่ คุณน้าอยากจะรบกวนหนูช่วยพาชูฉิงหนีออกไปให้ได้นะ”
อ้าวเสว่มองหน้าเซี่ยชีหรั่นอย่างซื่อๆ แล้วเซี่ยชีหรั่นก็เอาอ้าวเสว่ซ้อนอยู่หลังแจกันใหญ่ หันไปมองผู้ชายที่ใกล้เข้ามา
“ดึกๆแบบนี้ เธอยังมีอารมณ์ออกมาเดินเล่นได้งั้นหรอ？”ผู้ชายมองมาที่เซี่ยชีหรั่นแววตาดูไม่โกรธเลย กลับแซวเธอเล่น
เซี่ยชีหรั่นมองหน้าผู้ชายแล้วเอาร่างไปบังแจกันไว้ แล้วพูดอย่างเรียบเฉย：“คุณจะให้ฉันช่วยคุณไม่ใช่หรอคะ ？ไปสิ”
สายตาของผู้ชายมองข้างหลังของเซี่ยชีหรั่นโดยไม่แสดงออกอะไร เขาพูดด้วยรอยยิ้ม：“ผมก็คิดว่าเวลานี้เป็นโอกาสดีเลย”เอื้อมมือไปโอบไหล่ของเซี่ยชีหรั่นไว้แล้วเดินกลับไป
อ้าวเสว่มองเงาหลังของเซี่ยชีหรั่นอย่างเงียบๆ แล้วกอดเย่ชูฉิงไว้จนแน่น ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลออกมา：“หนูขอโทษนะคะ”อ้าวเสว่พูดเบาๆ
หยุนโชว์ยืนมองท้องฟ้าของลอสแอนเจลิสที่นอกระเบียน ประตูถูกเปิดออก ผู้ชายควงแขนของเซี่ยชีหรั่นเดินเข้ามา
หยุนโชว์ยักคิ้ว：“หยูหลัน นี่คุณเล่นเกมอะไรอีก？”เซี่ยชีหรั่นถูกสีหน้าที่จู่ๆเย็นชาของหยุนโชว์ทำจนทำอะไรไม่ถูก อยากจะอธิบายกับเธอ มือที่โอวเอวของเธอไว้แน่นขึ้น เจ็บจนใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นบิดเบี้ยวไปทีนึง
“ดูหล่อนสิ หน้าตาสวยกว่าเธอ บุคลิกก็ดูดีกว่าเธอ เหนือกว่าเธอทุกอย่าง ที่วันๆทำหน้าเหมือนคนใกล้ตาย น่าเกลียดจะตาย”หยูหลันพูดออกมาซะยาวเหยียด เซี่ยชีหรั่นมองหน้าหยูหลันอย่างตกใจ ทั้งๆที่รักเธอ ทำไมต้องพูดแบบนั้นออกไปด้วย
“ก็ดี นั้นคุณก็ปล่อยฉันออกไปได้แล้วสิ”หยุนโชว์พูดอย่างเรียบเฉย แล้วหยูหลันก็หัวเราะพูดอย่างเย็นชา：“ปล่อยเธอออกไป แล้วให้เธอพาคนมาฆ่าฉันอย่างนั้นหรอ อย่าฝันไปหน่อยเลย”
ระหว่างที่เซี่ยชีหรั่นยังไม่ทันตั้งตัวหยูหลันก้มหน้าจูบมาทางเซี่ยชีหรั่นหยูหลันใช้ปากแตะอยู่ที่ริมฝีปากของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ เซี่ยชีหรั่นอยากจะขัดขืน แต่ถูกสายตาของหยูหลันจ้องเตือนอย่างดุร้าย
เซี่ยชีหรั่นเหลือบไปเห็นหยุนโชว์ที่อยู่ข้างๆ สีหน้าของเธอยังคงไร้อารมณ์อยู่คงเดิม แต่มือที่กำหนังสือไว้แรงจนฝ่ามือเริ่มขาว เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจทีนึง ทั้งๆที่ทั้งสองต่างก็รักกัน แต่กลับมาทรมานซึ่งกันและกัน
เสียงปิดประตูดังปังหยูหลันปล่อยเซี่ยชีหรั่นออกแล้วหลับตาลงอย่างผิดหวัง：“เธอไม่แคร์เขาจริงๆ？”
เซี่ยชีหรั่นมองหน้าที่หมดหวังของหยูหลันแล้วอดไม่ได้ถามขึ้นมา：“พวกคุณมีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า？”
“คุณคุมปากของตัวเองให้ดีๆก็พอแล้ว”ผู้ชายกลับมาเย็นชาเหมือนเดิม แล้วมองหน้าเซี่ยชีหรั่นทีนึงก็จากไป
อ้าวเสว่อุ้มเย่ชูฉิงยืนอยู่ที่ถนนไม่รู้ควรทำยังไง อยู่ๆถูกคนตบที่ไหล่ของเธอ อ้าวเสว่หันไปมองอย่างระวัง เห็นว่าเป็นสวีเห้าเซิง。
“คุณจะทำอะไร？”อ้าวเสว่ถามอย่างไม่เกรงใจ
สวีเห้าเซิงไม่นึกว่าอยู่ในลอสแอนเจลิสยังสามารถพบเด็กผู้หญิงคนนี้ได้แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม：“หนูมากับคุณแม่หรอครับ？”
อ้าวเสว่ส่ายหัว มองหน้าผู้ชายแล้วพูด：“คุณรู้จักเย่เชินหลินมั้ยคะ？”
เย่เชินหลิน？แววตาของสวีเห้าเซิงดูเอะใจขึ้นมา และสีหน้าที่มองสาวน้อยก็จริงจังขึ้น：“เธออยากจะหาเย่เชินหลิน？”
อ้าวเสว่พยักหน้าแล้วมองหน้าผู้ชายที่มีหนวดเครากับท้ายทอยที่มัดผมจุกคนนี้：“นี่เป็นลูกสาวของเขา”
เย่ชูฉิง？สวีเห้าเซิงเคยได้ยินหลินเจี๋ยพูดถึง แล้วมองหน้าของอ้าวเสว่ด้วยความประหลาดใจ“ถ้าคุณไม่เชื่อก็ช่างเหอะ”อ้าวเสว่ทำท่าจะอุ้มเย่ชูฉิงหันเดินไป
อ้าวเสว่ถูกลูบหัวจนผมยุ่ง แล้วมองหน้าสวีเห้าเซิงด้วยสายตาโกรธ แววตาของสวีเห้าเซิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วพูดอย่างจนปัญญา：“เด็กคนนี้อารมณ์ร้ายจริงๆเลยนะ เหมือนผู้หญิงที่ฉันรู้จักคนนึงมากเลย ”
อ้าวเสว่ถูกมือที่อบอุ่นลูบจับอยู่ แล้วเผลอลืมตอบรับไป เย่เชินหลินนั่งอยู่ในที่มืด เวลาผ่านไปสองวันแล้ว แต่เขากลับหาเซี่ยชีหรั่นไม่พบ แม้แต่ข่าวคราวก็ไม่มี
“ท่านประธานเย่ครับ อ้าวเสว่กับคุณหนูกลับมาแล้วครับ”บอดี้การ์ดพูดด้วยเสียงเบา ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่มืดยืนขึ้นในที่สุด
สวีเห้าเซิงขมวดคิ้วแล้วมองสีหน้าที่ดูดุร้ายของเย่เชินหลินถามขึ้นมา：“เกิดเรื่องอะไรขึ้น？”
สายตาของเย่เชินหลินมองมาที่อ้าวเสว่：“ชีหรั่นล่ะ？”
อ้าวเสว่มองหน้าผู้ชายที่สูงใหญ่ตรงหน้าแล้วกลัว นึกถึงคำพูดของซือซือแล้ว เธอถอยออกไปหลายก้าวโดยอดไม่ไหว เย่เชินหลินมองหน้าอ้าวเสว่แล้วถาม：“เธอกลัวอะไร”
“เธอยังเด็กนะ！”สวีเห้าเซิงเข้ามาขวางอยู่ด้านหน้าของอ้าวเสว่ มองเย่เชินหลินอย่างไม่เห็นด้วย สายตาของเย่เชินหลินเลื่อนออกจากตัวของอ้าวเสว่ หันเดินจากไปโดยไม่มองหน้าใครต่อเลย
“เกิดอะไรขึ้นกับชีหรั่นกันแน่？”สวีเห้าเซิงปล่อยมือของอ้าวเสว่แล้ววิ่งตามไป เย่เชินหลินดูมือที่วางอยู่บนไหล่ของตัวเองแล้วหัวเราะพูดขึ้นมา：“คงเกี่ยวกับนายละมั่ง”
“อ้า！”อ้าวเสว่ร้องเสียงเบา เย่เชินหลินเงยหน้าที่ถูกชกไปอีกข้าง เช็ดคราบเลือดมุมปากที่แตกออก มองหน้าสวีเห้าเซิงอย่างเฉยเมย จงใจปล่อยให้สวีเห้าเซิงชกตัวเอง ในใจเขากลับรู้สึกชอบใจ
เขาปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นหายตัวไป ก็ควรได้รับการลงโทษ การทรมานแค่นี้มันยังน้อยเกินไป
“เกิดเรื่องกับเซี่ยชีหรั่นใช่มั้ย？”สวีเห้าเซิงเก็บมือที่ชกเขาจนแดงแล้วมองหน้าเย่เชินหลินอย่างดุร้าย แล้วก็มีปืนจ่ออยู่ที่ศีรษะของเขา
สายตาของจางเฟิงอี้ดูเย็นชา แค่เย่เชินหลินสั่งมาคำเดียว เขาก็จะให้นักวิทยาศาสตร์คนนี้หายไปจากโลกนี้ไปอย่างถาวรได้เลย
“คุณอย่าทำกับเขาแบบนี้นะ”อ้าวเสว่เปิดปากพูดอย่างหวาดกลัว รู้สึกกลัวผู้ชายที่ชื่อเย่เชินหลินคนนี้จากใจจริง
“แด๊ดดี้ อ้าวเสว่？”เย่เชินหลินยืนดูทั้งสองที่ประตูอย่างแปลกๆ จู่ๆ แววตาของอ้าวเสว่ก็ประกายขึ้นมา
“ปล่อยเขา”เย่เชินหลินสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแล้วเดินขึ้นห้องไป
ในห้องที่หรูหรา เซี่ยชีหรั่นแช่น้ำร้อนอย่างสบาย ผู้ชายที่ชื่อหยูหลันคนนั้น ไม่มาหาเธอหลายวันแล้ว
จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก เซี่ยชีหรั่นตะโกนร้องแล้วลงไปแช่ในน้ำที่มีฟองทั้งคน โผล่ให้เห็นแต่หัวที่เปียกน้ำ“เคาะประตูสิ ！มือคุณใช้กินข้าวเป็นอย่างเดียวหรือไง？！”
เซี่ยชีหรั่นด่าด้วยความโมโห หยูหลันพิงอยู่ที่บานประตู ไม่ได้โกรธเพราะท่าทีของเซี่ยชีหรั่นเลย สายตามองมาที่เซี่ยชีหรั่นอย่างลอยๆ：“ไม่มีอะไรให้ดูสักหน่อย เปลืองลูกตาผมเปล่าๆ”
เซี่ยชีหรั่นมองหน้าผู้ชายที่หน้าตาหวานสวยไม่แพ้ผู้หญิงใดคนนี้โดยพูดอะไรไม่ออก：“ใช่ๆๆ คนที่คุณอยากมองมากที่สุดบนโลกนี้มีแต่หยุนโชว์คนเดียว ฉันรู้！”
“เซี่ยชีหรั่น ที่ฉันไม่ทำอะไรเธอก็เพราะเธอยังมีค่าอยู่ อย่ามาท้าทายฉันจะดีที่สุด”หยูหลันราวกับแมวที่ถูกจับหางไว้ น้ำเสียงร้ายขึ้นมาทันที
เซี่ยชีหรั่นมองดูฟองสบู่ที่อยู่ในน้ำน้อยลงเรื่อยๆก็รีบใช้มือตีที่น้ำเพื่อให้เกิดฟอง แววตาที่มองหยูหลันก็ไม่ได้แบบช้าๆใจเย็นๆอีกแล้ว เธอพูดอย่างเร่งรีบ：“หยูหลันคุณชาย คุณมีเรื่องอะไรกันแน่！รีบพูดมาได้มั้ย？！”
หยูหลันมองท่าทีของเซี่ยชีหรั่นอย่างขำ เดินเข้ามาหาเซี่ยชีหรั่นอย่างช้าๆแล้วเอามือพายอยู่ที่ผิวน้ำ：“ผมเนี่ยไม่รีบหรอกนะ แต่ผมว่าดูคุณจะใจร้อนมากกว่า”
เซี่ยชีหรั่นหลบจากมือของเขา ผมดำที่ยาวถึงไหล่ของผู้ชายมาโดนหน้าของเซี่ยชีหรั่น แล้วเซี่ยชีหรั่นก็ตักฟองขึ้นมาแล้วปาใส่หัวของเขา
“ฮ่าๆๆ！”เห็นที่หัวของหยูหลันมีฟองสบู่ติดอยู่แล้วดูเอ๋อๆ เซี่ยชีหรั่นหัวเราะดีใจใหญ่
“เซี่ยชีหรั่น เธอตายแน่”หยูหลันพูดลอยๆ น้ำเสียงคล้ายจะเตือน มือคู่นึงล้วนเขาไปในน้ำ เซี่ยชีหรั่นรีบหลบ
“ขอโทษค่ะ ที่มารบกวน”จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก สีหน้าตกใจของหยุนโชว์แว๊บเข้ามาแป๊บเดียวก็หายไป แล้วกลับมาเรียบเฉยเหมือนปกติ เธอถอยออกไปอย่างมีมารยาท