สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1305 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1205

บทที่ 1305 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1205
“หยุนโชว์！”ทันใดนั้นหยูหลันก็ลุกขึ้นมา พอเห็นแววตาที่รังเกียจของหยุนโชว์เขาก็ไม่กล้าตามไปต่อ
“ขอโทษนะคะ เหมือนฉันจะทำให้พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว”เซี่ยชีหรั่นฉวยโอกาสที่หยูหลันหันไป รีบคว้าชุดคลุมมาใส่เรียบร้อย พูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ
“ไม่เป็นไร ทนเห็นไม่ได้ก็ไปซะ！”น้ำเสียงของหยูหลันทำเหมือนไม่แคร์ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเศร้า
เซี่ยชีหรั่นมองหน้าอีกฝ่ายที่อารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่ แล้วพูดอย่างระมัดระวัง：“มีเรื่องอะไรกันแน่？”
หยูหลันถึงมีอารมณ์พูดกับเซี่ยชีหรั่นขึ้นมา：“พรุ่งนี้ออกไปเที่ยวกัน เตรียมตัวให้พร้อม”
“เตรียมพร้อมอะไร？เซี่ยชีหรั่นแปลกใจถามขึ้นมา
หยูหลันกลับมาทะลึ่งเหมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง：“เธอว่าล่ะ？”
ถึงแม้รถที่นั่งมาจะเป็นรถลีมูซีน แต่เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกนั่งไม่เป็นสุข หยุนโชว์นั่งมองนอกหน้าต่างอยู่ตรงข้ามอย่างเงียบๆ มือของหยูหลันที่โอบเอวของเซี่ยชีหรั่นไว้แน่นขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นทำท่าหยุนโชว์เหมือนไม่แคร์อะไรเลย หยูหลันก็อารมณ์ขึ้น
“อ้า！”หยูหลันออกแรงมาก เจ็บจนเซี่ยชีหรั่นร้องดังออกมา หยุนโชว์กับหยูหลันต่างก็หันมามองเธอ
เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างเก้อเขิน：“เหอะๆๆ ฉันว่าเรามาเล่นไพ่กันดีกว่าโต้วตี้จู่”
หยุนโชว์อึ้งอยู่ครู่นึง มองหน้าเซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้พูดขึ้นมา：“เธอเล่นไพ่เป็นด้วยหรอเล่นโต้วตี้จู่”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า：“เคยเล่นตอนสมัยโรงเรียนน่ะ”
หยูหลันเห็นหยุนโชว์ยอมพูดแล้ว ท่าทีก็อ่อนลง เข้าไปกระซิบถามที่ข้างหูเซี่ยชีหรั่น：“แล้วโต้วตี้จู่มันคืออะไร？”
เซี่ยชีหรั่นมองหน้าเขาด้วยสายตาอย่างกับไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ พอหันมามองหยุนโชว์อีกที เธอก็หันไปทางนอกกระจกต่ออีกแล้ว เลยพูดกับหยูหลันเบาๆ：“โต้วตี้จู่ก็คือเกมไพ่อย่างนึง สามารถทำให้ความสัมพันธ์ของคนแน่นแฟ้นได้อย่างรวดเร็ว！”
“เล่นเลย！”จู่ๆหยูหลันก็ยกมือแล้วพูดหยุนโชว์ยักไหล่แสดงถึงไม่มีปัญหา แต่สายตาของเธอไม่หันมามองหยูหลันอีกเลย
“เธอแน่ใจนะว่ายังจะเป็นเจ้ามือต่อ？”หยูหลันมองหน้าเซี่ยชีหรั่นที่แย่งเป็นเจ้ามือมาสิบแปดเกมแล้วอย่างประหลาดใจ แถมไพ่ของเธอก็ไม่ดีเลย
“เหอะๆ ฉันชอบเป็นเจ้ามือน่ะ！”เซี่ยชีหรั่นหันไปมองหน้าหยูหลัน ส่งสายตาให้กำลังใจเขา เพื่อที่จะให้หยูหลันกับหยุนโชว์อยู่ฝ่ายเดียวกัน เธอเลยต้องทำแบบนี้
“คุณอย่ามาถ่วงผมแล้วกัน！”หยูหลันยักคิ้วแล้วมองหน้าหยุนโชว์。
หยุนโชว์มองหน้าหยูหลันกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วพูด：“ตอนเด็กๆ ใครกันแน่ที่ถ่วงฉันมาตลอด？”
สีหน้าของหยูหลันดำขึ้นมา กำมือไว้แน่น แล้วฉีกไพ่ในมือทิ้ง บรรยากาศในรถกลับไปถึงจุดเยือกแข็งอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาวทีนึง
รถจอดลงที่คฤหาสน์หลังนึง มันไม่ได้หูรหราตามที่เซี่ยชีหรั่นคิดเอาไว้ แต่เป็นแค่วิลล่าเล็กๆที่อยู่ติดริมทะเล หยุนโชว์เดินอยู่คนเดียว เซี่ยชีหรั่นคิดๆแล้วก็เดินเข้าไปหาเธอ
เห็นประตูไม่ได้ปิดเอาไว้ เซี่ยชีหรั่นมองหยุนโชว์ที่กำลังดูทะเลอยู่ แล้วพูดเบาๆ：“ที่จริงฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงของเขาหรอกนะคะ”
หยุนโชว์หันมามองเซี่ยชีหรั่น แล้วใช้มือหวีผมที่ถูกลมพัดจนยุ่งเสร็จ พูดอย่างเรียบเฉย：“ฉันรู้ค่ะ”
“คุณรู้หรอคะ？”เซี่ยชีหรั่นตะโกนขึ้นมา
“ไม่ว่าเขาจะพยายามทำอะไร ฉันกับเขามันเป็นไปไม่ได้อยู่ดี”หยุนโชว์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย
เซี่ยชีหรั่นมองหน้าหยุนโชว์ที่ดูเศร้าๆแล้วอดไม่ได้ที่จะถาม：“คุณกับเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่คะ？”
หยุนโชว์เงยหน้ามองบนท้องฟ้าที่สดใส จู่ๆก็ยิ้มขึ้นมาอย่างเศร้า：“ตอนที่ฉันเตรียมตัวที่จะเป็นเจ้าสาวของเขา คืนก่อนหมั้นวันนี้ เขากลับไปแต่งงานกับเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน คุณว่ามันน่าขำมั้ยล่ะคะ？”
เซี่ยชีหรั่นตกตะลึงจนพูดไม่ออก เธอไม่เคยรู้เลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้ด้วย เธอมองไปนอกหน้าต่างตามสายตาของหยุนโชว์แล้ว ก็เห็นคนที่เธอรู้จักค่อยๆปรากฏตรงหน้า
“เย่เชินหลิน？เขามาอยู่นี่ได้ยังไง？”เซี่ยชีหรั่นเรียกเขาเบาๆ แล้ววิ่งออกไปนอกห้อง
บันไดที่เก่าแก่และทอดยาวไปไกล มีกลิ่นไออับชื้นอันเป็นเอกลักษณ์ของชายหาด เซี่ยชีหรั่นวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีเวลาสนใจการเต้นของหัวใจ ในหัวคิดแต่ต้องเจอเขา！ต้องเจอเขา！ต้องเจอเขา！
ฝั่งตรงข้ามของหาดทรายเป็นถนน เซี่ยชีหรั่นวิ่งมาถึงที่ถนน ทันเห็นแต่รถวิ่งผ่านไป “เย่เชินหลิน！คุณรอก่อน！”เซี่ยชีหรั่นตะโกนเรียกโดยใจแทบจะขาด
รถวิ่งหายไปในทางโค้ง เซี่ยชีหรั่นล้มกองบนพื้น จ้องทางที่รถวิ่งจากไป ข้างกายก็มีผู้ชายที่ใสชุดดำหลายคนค่อยๆเดินออกมา เซี่ยชีหรั่นถึงรู้ว่า สุดท้ายแล้วเธอก็หนีออกจากกรงนี้ไม่พ้น
รถได้หยุดลงกะทันหัน เสียงเบรกดังจนแสบแก้วหู เย่เชินหลินขมวดคิ้วแล้วมองดูกระจกมองหลัง หมุนพวงมาลัยแล้วขับกลับมาทางเดิม บนถนนว่างเปล่าไม่มีอะไร หรือว่าเสียงที่เขาได้ยินเป็นแค่เขาคิดเป็นเอง
“ท่านประธานครับ การประชุมของบริษัทเสิ้งเช่กับประธานหยู จะให้ฉันยกเลิกมั้ยครับ”จางเฟองอี้พูด
เย่เชินหลินมองดูท้องทะเลความใหญ่ และนึกถึงเสียงเลือนรางที่ได้ยินนั่น แล้วพูดอย่างเรียบเฉย：“ไม่ต้อง”
ตอนฟ้ามืด เซี่ยชีหรั่นมองดูทะเลอย่างเหม่อลอยและอารมณ์เศร้ามาก“คุณเซี่ยครับ คุณหยูให้คุณไปพบครับ”
ตอนที่เซี่ยชีหรั่นไปถึง บนโต๊ะของแตกกระจัดกระจายสองตาของหยูหลันแดงก่ำ พอเห็นเซี่ยชีหรั่นก็พูดอย่างดุร้ายขึ้นมา：“เธอไปพูดอะไรกับหยุนโชว์กันแน่ ทำไมหยุนโชว์ถึงคิดจะจากฉันไป！”
“หยูหลัน！”หยุนโชว์ตะคอก หยูหลันราวกับบ้าไปแล้ว พุ่งเข้าไปจับไหล่ของเซี่ชีหรั่นเขย่งไม่หยุด：“เธอพูดอะไรไปกันแน่”
“เพียะ！”เสียงตบที่ชัดเจนดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นมองหน้าหยูหลันแล้วพูด：“ที่เธอต้องจากไป เหตุผลเป็นเพราะคุณคนเดียว”
“ใช่！ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณทั้งๆที่คุณชอบฉัน กลับเลือกแต่งต่างกับคุณหนูพื่อธุรกิจของตระกูล ฉันเกลียดคุณที่แต่งงานกับเธอแล้วกลับไม่ดูแลเธอดีๆ ปล่อยให้เธอตั้งท้องเสียงเลือดจนตาย ทั้งหมดนี้ ฉันไม่มีวันให้อภัยคุณได้！”หยุนโชว์พูดอยู่ข้างๆอย่างเย็นชา
หยูหลันมองหน้าเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชา แล้วหันไปพูดกับหยุนโชว์ ด้วยเสียงแข็ง：“ถ้าผมบอกว่าลูกในท้องของไม่ใช่ลูกของผม คุณจะเชื่อผมมั้ย？”
สีหน้าของหยุนโชว์เปลี่ยนในทันที เธอโกรธจนตัวสั่น เธอชี้หน้าของหยูหลันแล้วพูดอย่างผิดหวัง：“คุณออกไปเลยนะ ไม่นึกเลยว่าจนถึงตอนนี้แล้ว คุณยังปัดความรับผิดชอบอยู่อีก！”
หยูหลันยิ้มแล้วทำหน้าคิดอยู่แล้วไม่มีผิด ดึงแขนของเซี่ยชีหรั่นแล้วเดินออกไป เซี่ยชีหรั่นหันมามองหยุนโชว์ที่หมดแรงพิงอยู่กับราวหน้าต่าง แววตาดูเศร้าและผิดหวัง
รถวิ่งเร็วมาตลอดทาง หยูหลันพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉย：“ตอนนี้รู้สึกกลัวแล้วล่ะสิ ที่ตบหน้าฉัน ？”
เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ริมอีกฝั่งของรถที่กว้างขวางพยายามอยู่ให้ห่างจากหยูหลัน ได้ยินแบบนี้แล้วก็หัวเราะพูดขึ้นมา：“ก็ฉันเป็นห่วงว่าคุณจะใจร้องเกินไป จนเสียภาพพจน์อันดีงามของคุณไปหนิ”
หยูหลันมองหน้าเซี่ยชีหรั่นโดยที่ทำหน้าไม่พอใจแล้วพูด：“เดี๋ยวทำตัวดีๆล่ะ ตอนนี้ อิทธิพลของแม่เลี้ยงเธออยู่ในลอสแอนเจลิสมาตลอด ฉันยังไม่มีอำนาจพอที่จะโค่นล้มเธอได้ คุณทำตัวดีๆ ให้เธอเข้าใจว่าผมหลงใหลคุณมากก็พอ”
เซี่ยชีหรั่นขยับริมฝีปาก มองหน้าหยูหลันที่นั่งอยู่ข้างๆที่ดูสีหน้ารำคาญอยู่ แล้วพูดเบาๆ：“บอกไว้ก่อนเลยนะ ห้ามทำอะไรเกินเลยกับฉัน！”
พอถึงที่จุดหมาย เซี่ยชีหรั่นกำลังจะลงรถ ก็มีคนช่วยเปิดประตู แล้วยื่นแขนมาตรงหน้าเธออย่างสุภาพ เซี่ยชีหรั่นมองหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนของหยูหลันแล้วก็หนาวสั่นขึ้นทีนึง
“ทั้งๆที่เกลียดฉันจะตายยังแกล้งทำหน้าอ่อนโยนแบบนี้ออกมาได้ ถึงว่าล่ะ หยุนโชว์ถึงได้เข้าใจผิด”เซี่ยชีหรั่นบ่น
แววตาที่หยูหลันมองหน้าเซี่ยชีหรั่นลึกจนมองไม่ออก กัดฟันแล้วตักเตือนเธอ：“เซี่ยชีหรั่น”
หยูหลันโอบเอวเซี่ยชีหรั่นไว้โดยไม่ให้เธอขัดขืนได้ กอดเธอแน่นขึ้นแทนการลงโทษ ทั้งสองคนเดินผ่านทางโค้ง จางเฟิงอี้มองเงาหลังของเซี่ยชีหรั่นจากที่ไกลด้วยสายตาสงสัย
เย่เชินหลินที่เดินออกจากห้องน้ำยักคิ้วแล้วมองหน้าจางเฟิงอี้ เขาได้สติกลับมาแล้วยิ้มอย่างขอโทษ ผู้หญิงที่กอดกับผู้ชายอื่นคนนั้นคงไม่ใช่เซี่ยชีหรั่นหรอกมั่ง
สวนดอกที่ตัดแต่งอย่างสวยงาม มีผู้หญิงต่างชาติคนนึงยิ้มแล้วมองหน้าหยูหลันอยู่ ใช้ภาษาจีนที่คล่องแคล่วพูดกับเขา：“นี่เป็นผู้หญิงคนใหม่ของคุณหรอคะ？แล้วหยุนโชว์ทำไง？”
เซี่ยชีหรั่นอยากจะไปนั่งข้างๆ กลับถูกหยูหลันกอดไว้ในอ้อมกอดอย่างแรงแล้วบังคับเธอนั่งตักเขา หยูหลันที่หน้าตาสวยหล่อคนนี้ลูบจับผมของเซี่ยชีหรั่นแล้วพูด：“น้ำหน้าอย่างเธอ คุณยังกลัวว่าเธอจะแย่งสมบัติของท่านปู่กับคุณงั้นหรอครับ？”
ผู้หญิงต่างชาติปิดปากแล้วหัวเราะออกมาพูดด้วยรอยยิ้ม：“ยังไงซะ เธอก็คือทายาทคนแรก คุณว่าใช่มั้ย บางครั้ง ฉันก็อดสงสัยไม่ได้ ที่คุณกักขังเธอไว้ก็เพื่อกำลังปกป้องเธอ เพื่อที่ไม่ให้ฉันเจอตัวเธอ แล้วลงมือกับเธอ？”
มือที่วางอยู่บนหัวของเซี่ยชีหรั่นจู่ๆนิ่งไป จากนั้นก็กลับมามีท่าทีสง่างามอีกครั้ง แล้วหยูหลันก็พูดอย่างสบายๆ：“ถ้าคุณคิดแบบนั้นจริง วันนี้คุณก็ไปรับเธอกลับไปได้เลย เพราะเบบี๋ของผมไม่ชอบขี้หน้าเธออย่างมาก”
ผู้หญิงมองเซี่ยชีหรั่น เหมือนกำลังคาดเดาความสัมพันธ์ของทั้งสอง หยูหลันส่งสายตาเร่งเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นเอามือกอดเขาไว้เบาๆอย่างเก้อเขิน หยูหลันยิ้มออกมา แล้วมองเซี่ยชีหรั่นอย่างชื่นชมทีนึง
“คนจีนอย่างพวกคุณถือเรื่องรักนวลสงวนตัวมากเลยไม่ใช่หรอ？ฉันว่าก็ไม่เห็นจะสงวนตัวเท่าไหร่เลยหนิ อ้อ ใช่แล้ว ฉันจะแนะนำคนๆนึงให้รู้จัก”
ผู้หญิงอเมริกามองดูรอบๆ แล้วตาสว่างขึ้น เย่เชินหลินที่สวมชุดสูทเดินเข้ามาในวิสัยทัศน์ หลังจากเห็นเซี่ยชีหรั่นแล้วก็รู้สึกอึ้งไปครู่นึง ต่อจากนั้นก็มองหยูหลันที่กอดเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาเย็นชา
เซี่ยชีหรั่นอยากจะลุกขึ้น สาวอเมริกาหันมามองทางเธออย่างแปลกๆ หยูหลันแอบใช้กำลังบังคับให้เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่บนตักของตัวเองแล้วพูดด้วยเสียงเบา：“จะให้สูญเปล่าไม่ได้นะ ผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลอย่างมาก ถ้าปล่อยให้เธอสงสัยความสัมพันธ์ของเราสองคนแล้วละก็ หยุนโชว์ต้องมีอันตรายแน่”
เซี่ยชีหรั่นที่ลุกขึ้นมานิดๆแล้วนั่งกลับไปหลังได้ยินที่หยูหลันพูด แววตาที่มองเย่เชินหลินดูลุกลี้ลุกลน เย่เชินหลินเห็นเซี่ยชีหรั่นยังคงนั่งตักผู้ชายคนอื่นอยู่ แล้วห้ามอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ยื่นมือจะไปฉุดเซี่ยชีหรั่น
“เชินหลิน！ทำไมนานจังคุณเพิ่งมาถึง！ฉันคิดถึงคุณมากเลยนะ”สาวอเมริกาคว้าแขนของเย่เชินหลินมาอย่างเป็นธรรมชาติมาก แล้วยิ้มยั่วยวนและเอาเต้าไปชิดถูกับเย่เชินหลิน
เห็นเย่เชินหลินมองหน้าเซี่ยชีหรั่นโดยการขมวดคิ้วไว้ สาวอเมริกานึกว่าเขาไม่พอใจที่มีคนอื่นอยู่ด้วย แล้วรีบแนะนำด้วยรอยยิ้ม：“เขาเป็นเจ้าของที่อยู่เบื้องหลังการประมูลที่ใหญ่ที่สุดในลอสแอนเจลิสเลยนะคะ และนี่เป็นผู้หญิงของเขาค่ะ”