สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1306 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1206

บทที่ 1306 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1206
เย่เชินหลินจ้องเซี่ยชีหรั่นที่นั่งอยู่บนตักของหยูหลันตาไม่ขยับ แล้วหันไปนั่งลงที่โซฟายักคิ้วแล้วมองเธอ：“ชื่อ？”
เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากไว้แล้วมองหน้าเย่เชินหลินโดยไม่พูดอะไร สีหน้าของเย่เชินหลินยิ่งดำเข้าไปใหญ่“ชื่อ”
“เชินหลิน คุณจะสนใจเธอไม่ได้นะคะ เธอเป็นผู้หญิงของหยูนะคะ ได้ยินมาว่าเพื่อเธอแล้ว ขนาดรักแรกของเขายังไม่เอาแล้วเลยค่ะ”
สาวอเมริกาดูออกว่าเย่เชินหลินอารมณ์ไม่ดี เข้าไปชิดเขาและออดอ้อนเย่เชินหลิน หลังจากเย่เชินหลินฟังจบ มองหน้าเซี่ยชีหรั่นแล้ว จู่ๆก็หัวเราะพูดขึ้นมา：“นั้นคงเป็นคนจีนยอดฝีมือสิครับ ทำให้ผู้ชายเป็นห่วง แล้วหลังจากนั้นก็ไปกอดกับผู้ชายอีกคน”
เซี่ยชีหรั่นฟังคำพูดที่เขาประชดประชันดูถูกตัวเองออก ตัวเธอแข็งไปทั้งคน หยูหลันกอดเซี่ยชีหรั่นไว้อย่างหน้าตาเฉย：“แน่นอนสิครับ ผู้หญิงที่เพอร์เฟกต์อย่างเบบี๋ดึงดูดผมที่สุดเลย”
เย่เชินหลินไม่อยากจะพูดมากกับเขา เปิดปากถามโดยตรง：“เท่าไหร่？”
สาวอเมริกาตะโกน：“เชินหลิน คุณบ้าไปหรือเปล่า นี่มันก็แค่ผู้หญิงคนเดียวเองนะ！”เย่เชินหลินกับหยูหลันจ้องหน้ากันใช้สายตาข่มเหงกันไปมา จู่ๆ หยูหลันก็พูดด้วยรอยยิ้มที่เป็นเสน่ห์ของเขา：“ก็ต้องดูว่าคุณจะยอมจ่ายเท่าไหร่？”
สายตาของเย่เชินหลินจับจ้องมาที่เซี่ยชีหรั่นที่ดูลุกลี้ลุกลน แล้วลุกขึ้นไปดึงเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นไม่ทันตั้งตัวแล้วล้มไปซุกอยู่ในอกของเย่เชินหลิน เธอถูกเขากอดเอวไว้แน่น
เย่เชินหลินมองหน้าหยูหลันแล้วพูดอย่างสบายๆ：“นั้นผมขอเช็คสินค้าดูก่อน”เซี่ยชีหรั่นรู้สึกถึงมือของเย่เชินหลินที่ลูบจับร่างเธอไปทั่ว เสื้อผ้าบางๆกันความร้อนแรงการลูบจับของเขาไม่ได้แม้แต่นิด
“รีบปล่อยมือนะ！”เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยเสียงเบา กลับแลกมาด้วยการยิ่งใช้แรงของเย่เชินหลินปล่อยมืองั้นหรอ？ไปนั่งตักผู้ชายคนอื่นอย่างสบายใจเฉิบ ตอนนี้ยังจะให้เขาปล่อยมือ นี่มันน่าขำสิ้นดี
สาวอเมริกาถูกเบียดไปอยู่ข้างๆแล้วมองหน้าหยูหลันที่อารมณ์ดีอย่างโกรธแค้น จู่ๆก็ยักคิ้วแล้วพูด：“ดูแล้วคุณก็ไม่ได้ชอบเบบี้คนนี้ของคุณมากนะคะ แต่ว่าวันนี้ฉันมีของขวัญจะมามอบให้คุณชิ้นนึง”
หยูหลันยักคิ้วมองเธอ แล้วสาวอเมริกาก็ปรบมือหยุนโชว์ถูกคนพาเข้ามา สาวอเมริกาหัวเราะแล้วพูด：“ฉันเห็นเธอลับๆล่อๆไม่รู้จะทำอะไร เลยพาเธอขึ้นมาซะเลย ดูว่าเธอจะหาใคร？”
แววตาของหยูหลันมืดลงในทันที มองหน้าหยุนโชว์ทีนึง แล้วแววตาก็กลับมาเหมือนเดิมทันที แล้วพูดอย่างเรียบเฉย：“น่ารำคาญจริงๆ ฉันเบื่อเธอเต็มทนแล้ว รีบไสหัวกลับบ้านซะ”
แววตาของหยุนโชว์เผยถึงความเกลียดแค้น เธอมองหน้าแม่เลี้ยงที่ได้ใจแล้วหันไปมองหยูหลัน โดยพูดอย่างโกรธแค้น：“คุณทำร้ายฉันซ้ำสอง！”
แววตาของหยูหลันมีความเศร้าที่แทบมองไม่ออก เซี่ยชีหรั่นหันหน้ามาก็เห็นมือที่กำไว้แน่นของหยูหลันที่วางอยู่ข้างลำตัว
เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นมาทันที แล้วเดินเข้าไปหาหยุนโชว์ จ้องตาเธอแล้วพูดอย่างดัง：“ฉันชอบหยูหลัน เธออย่าดื้อรั้นตอแยเขาต่ออีกเลยนะ รีบไสหัวออกจากตระกูล ตระกูลหยูไปซะ！”
สาวอเมริกาจับตาสำรวจมองพวกเธอสองคนอย่างละเอียด เซี่ยชีหรั่นมองหน้าหยุนโชว์แล้วขมวดคิ้วเบาๆ หวังว่าเธอจะเข้าใจความหมายของเธอ หยุนโชว์หัวเราะแล้วพูด：“ที่แท้ทั้งหมดนี้ฉันคิดไปเอง เป็นห่วงไปเองทั้งนั้น ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย”
หยูหลันถอนหายใจโล่งทีนึง แล้วมองหน้าสาวอเมริกาที่ทำหน้ารังเกียจ ส่วนสาวอเมริกาหมุนแหวนหยกในนิ้วมือเล่นอย่างอารมณ์ดี สีหน้าที่มองพวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
จู่ๆ เย่เชินหลินที่เงียบมาตลอดก็พูดขึ้นมา：“ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักที่สุดที่ต่ำ นั้นผู้หญิงอีกคนผมขอเลยแล้วกัน”
แขนที่แข็งแรงเอี้อมไปกอดเอวของหยุนโชว์ไว้โดยไม่อาจขัดขืนได้ หยุนโชว์ล้มเข้ามาซุกอกของเย่เชินหลิน เงยหน้าขึ้นก็เห็นคางที่แข็งแรงของเขาและเม้มปากไว้แน่น หยุนโชว์มึนงงอยู่
หยูหลันนั่งไม่ติดเตรียมจะลุกออกไป เซี่ยชีหรั่นดึงแขนของหยูหลันไว้แล้วเขย่าแขนเขา：“หยูหลัน อย่านะคะ！”
สาวอเมริกาหัวเราะขึ้นแล้วพูด：“เห็นที คนรักใหม่ของคุณเพื่อเขี่ยคนรักเก่าทิ้ง เสียแรงไม่น้อยเลยนะ คุณชายหยู คุณจะยอมปล่อยให้ผู้หญิงของคุณไปกับเชินหลินมั้ยล่ะ”
หยูหลันจ้องมองเงาหลังของหยุนโชว์อย่างแข็งทื่อ เซี่ยชีหรั่นก็เช่นกัน สายตาจับจ้องจากด้านหลังของเธอ
รู้สึกโกรธ โกรธที่เธอหนีจากอ้อมกอดของเขา รู้สึกผิดหวัง ผิวหัวงที่เธอไปกอดหอมกับผู้ชายอีกคน
“ไป”เย่เชินหลินจับมือของหยุนโชว์แล้วเดินจากไป โดยไม่หันมามองเซี่ยชีหรั่นอีกเลยหยุนโชว์เดินตามเขาไม่ทัน เย่เชินหลินอุ้มเธอขึ้นมาอย่างง่ายดายแล้วเดินจากไปอย่างเร็ว
สวนดอกที่ว่างเปล่า เซี่ยชีหรั่นปล่อยมือเหมือนหมดแรงแล้วพูดเสียงเบา：“เย่เชินหลิน”
สีหน้าของหยูหลันก็ดูแย่มาก แล้วพูดกับเซี่ยชีหรั่น：“ถ้าผู้ชายคนนั้นทำอะไรหยุนโชว์ล่ะก็ ผมไม่ปล่อยเขาไว้แน่！”
เซี่ยชีหรั่นมองหน้าหยูหลัน ก็รู้สึกอารมณ์ขึ้นทันที แล้วจะเดินจากไป แต่จู่ๆข้อมือก็ถูกคนดึงเอาไว้ หยูหลันซุกอยู่ในโซฟา ก้มหน้าไว้มองไม่ออกสีหน้า
“หยุนโชว์ไม่อยู่ ฉันก็จะเสียสติได้ง่ายมาก เมื่อกี้ ขอบคุณเธอมากเลยนะ”
เซี่ยชีหรั่นมองหน้าของหยูหลันที่ดูซึมเศร้า อารมณ์โกรธในเมื่อกี้ก็หายไป แล้วปลอบใจเขา：“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกนะ หยุนโชว์เคยช่วยฉัน ฉันรู้ว่าถ้าไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นล้มเลิกความคิด จับพิรุธเราได้ หยุนโชว์ก็จะตกอยู่ในอันตราย ทั้งหมดนี้ฉันเต็มใจทำเอง”
“ผู้ชายคนนั้น··”หยูหลันเงยหน้าขึ้นมามองเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากตัวเองไว้แล้วพูดออกมาอย่างลำบาก：“วางใจเถอะ เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ขืนใจผู้หญิงหรอกนะ”
หยูหลันหลับมาเกียจคร้านเหมือนเดิมอีกครั้ง ใช้ตาตี๋อันมีเสน่ห์ของเขาจ้องมองเซี่ยชีหรั่นอยู่อย่างนั้น ทำให้คนรู้สึกหัวใจเต้นแรงมาก ริมฝีปากที่แดงยิ่งกว่ากุหลาบจู่ๆยิ้มขึ้นมาแล้วพูด：“บางครั้ง ผู้ชายปฏิบัติต่อผู้หญิงที่ตัวเองรักนั้น มัดจะกลายเป็นคนละคนไปเลย ”
หยูหลันมองหน้าของเซี่ยชีหรั่นที่กำลังคิดหนักอยู่ด้วยสายตาที่ดูมีความหมายลึกซึ้ง แล้วเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม แต่ตอนหันหน้าไปแววตาก็กลายเป็นผืนทะเลน้ำแข็งในทันที
“จัดห้องให้เธอห้องนึง”เย่เชินหลินพูดกับพ่อบ้าน พ่อบ้านมองหน้าของหยุนโชว์ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร นอกจากเซี่ยชีหรั่นแล้ว ไม่ว่าผู้หญิงคนไหน จิตใต้สำนึกของเขาก็จะปฏิเสธคนๆนั้นไว้ก่อน
หยุนโชว์ยิ้มให้พ่อบ้าน แล้วเรียกเย่เชินหลินที่กำลังจะไป“คุณกับเซี่ยชีหรั่นรู้จักกันหรอคะ？”
เย่เชินหลินไม่ได้หันหน้ามา แล้วพูดอย่างเรียบเฉย：“คุณเป็นแค่คนที่ผมจะเอาไว้ต่อรองก็แค่นั้น ทำหน้าที่นี้ให้ดีก็พอ”
หยุนโชว์พยักหน้าอย่างเข้าใจชัดเจนแล้วพูด：“ฉันเดาไม่ผิดจริงด้วย ที่แท้ก็อยากจะเอาฉันเพื่อมาแลกกับเซี่ยชีหรั่นนี่เอง หยูหลันมีอิทธิพลมากนะคะ คืนนี้คุณะวังตัวด้วย”
เย่เชินหลินเดินขึ้นไปห้องโดยที่ไม่หันหน้ามองเธอเลย พอได้ยินเสียงปิดประตู หยุนโชว์ก็ถอนหายใจเบาๆแล้วพูด：“นิสัยเหมือนกันเลย”
กลางคืน เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ที่หัวเตียง จู่ๆ หน้าต่างบานใหญ่ก็ถูกเคาะดังขึ้นมาอย่างเป็นจังหวะ เซี่ยชีหรั่นเปิดประตูแล้วมองหน้าของหยูหลันอย่างประหลาดใจ
“มีประตูทำไมคุณไม่เข้า？”เซี่ยชีหรั่นมองหยูหลันที่ในมือถือไวน์แดงและแก้วไวน์อยู่สองใบแล้วปีนข้ามระเบียงมาอย่างประหลาดใจ
วางแก้วไวน์เสร็จ หยูหลันเสยผมที่ยาวถึงไหล่ไปข้างหลังอย่างไม่ตั้งใจแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม：“ถ้าฉันไม่ใช้วิธีแบบนี้ ก็ไม่ได้เห็นช็อตเด็ดสิ”
“ช็อตเด็ด？ช็อตเด็ดอะไร？”เซี่ยชีหรั่นมองหน้าหยูหลันที่ลึกลับแล้วพูดอย่างสงสัย
หยูหลันยิ้มแล้วเทไวน์ มืออีกข้างหยิบกล้องส่องทางไกลขนาดเล็กออกมาจากอกโยนให้เซี่ยชีหรั่น แล้วยักคิ้วพูดขึ้นมา：“สินค้าจากเยอรมนี ใช้สำหรับกองทัพโดยเฉพาะ สามารถมองเห็นระยะหลายร้อยเมตร ตอนนี้ เธอลองเดินไปที่ระเบียงดู”
เซี่ยชีหรั่นหยิบกล้องส่องทางไกลเดินไปที่ระเบียง และหยูหลันก็เดินตามออกมาชี้พร้อมพูดไปด้วย：“ดูตรงนั้น”
เซี่ยชีหรั่นยกกล้องขึ้นมาดูตามที่นิ้วของหยูหลันชี้ มีคนกลุ่มนึงกำลังมุ่งมาปิดล้อมห้องเธอเอาไว้ โดยหลีกเลี่ยงคนเฝ้าเวร
“นี่เป็นหน่อยแรก เธอลองมองไปทางทิศตะวันตกดู”เซี่ยชีหรั่นหันกล้องไปทางทิศตะวันตก แล้วก็เห็นคนที่คุ้นเคยโดดลงมาจากต้นไม้
“คุณอยากจะพูดอะไร”เซี่ยชีหรั่นวางกล้องในมือลงแล้วมองหน้าหยูหลัน
หยูหลันเขย่าไวน์ที่อยู่ในแก้ว แล้วชี้กล้องมองทางไกลที่อยู่ในมือของเซี่ยชีหรั่นแล้วพูด：“อย่าหยุดสิ เรื่องตื่นเต้นยังอยู่ข้างหลัง”
เซี่ยชีหรั่นหยิบกล้องขึ้นมา มองรอบๆคฤหาสน์ที่เงียบสงบ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มีคนยกมาเป็นโขยง เสียงปืนดังสนั่นรอบบ้าน
“คุณบ้าไปแล้วหรอ！”เซี่ยชีหรั่นทิ้งกล้องในมือ วิ่งลงไปชั้นล่าง เสียงปืนที่ดังขึ้นในยามข้ามคืนที่ท้องฟ้ากว้างใหญ่ฟังแล้วดังสนั่นแสบแก้วหูมาก เซี่ยชีหรั่นวิ่งออกไปนอกห้องแล้วตะโกนโวยวาย：“หยุดกันให้หมดเลยนะ！！”
“คุณหนูครับ！”ผู้ชายคนนึงอยากจะเข้าไปนำเซี่ยชีหรั่นมา คนอีกฝ่ายเข้ามาขวางสองคนไว้เต็มไม่ให้เข้าถึงกัน
หยูหลันเขย่าแก้วไวน์แล้วเดินออกมาจากห้องอย่างช้าๆ เม้มปากแล้วพูด：“จะเห็นพวกนายมันง่ายมาก พวกนายกลับไปบอกเย่เชินหลิน เขาปฏิบัติกับหยุนโชว์ยังไง ฉันก็จะปฏิบัติต่อเซี่ยชีหรั่นอย่างงั้น”
ผู้ชายมองหน้าเซี่ยชีหรั่นแล้วถอยกำลังออกไป“ก็แค่เตือนให้พวกเขารู้ ไม่ได้ทำร้ายพวกเขาเลยนะ”หยูหลันมองหน้าเซี่ยชีหรั่นแล้วพูด
เซี่ยชีหรั่นไม่พูดอะไร ยักคิ้วขึ้นทันที：“คุณก็ส่งคนไปที่พักของเย่เชินหลินด้วยใช่มั้ย”
หยูหลันยักไหล่：“แล้วใครว่าไม่ใช่ล่ะ？”
ในห้องหนังสือ มีคนบุกเข้ามาหลายสิบคน เย่เชินหลินนั่งอยู่บนโซฟาแล้วพูดอย่างเรียบเฉย：“บนโต๊ะมีการ์ดเชิญใบนึง เอาไปให้เขาซะ แล้วหายไปจากสายตาของฉันภายในห้านาที”
“คุณหยุนโชว์อยู่ไหน”ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าถามอย่างน้ำเสียงหยาบ
เย่เชินหลินปิดหนังสือแล้วดีดนิ้วจางเฟิงอี้ก็พาหยุนโชว์ออกมาจากห้องข้างๆ ผู้ชายกำลังจะขยับ ด้านหลังก็มีเสียงขู่ดังขึ้นเบาๆ：อย่าขยับ
พอหันไป มีปืนจ่ออยู่ที่ศรีษะด้านหลังของทุกคนอยู่ เย่เชินหลินยักคิ้วแล้วพูด ：“ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด”
ในฝัน เซี่ยชีหรั่นกลับไปที่สวนดอกอีกครั้ง เย่เชินหลินขมวดคิ้วไว้มองเธอ แล้วเค้นถามเธอว่าทำไมต้องไปนั่งตักหยูหลัน และชูฉิงกับเนี่ยนโม่ก็ร้องเรียกตัวเอง พูดด้วยน้ำตาว่าเธอไม่เอาพวกเขาแล้ว
“ชูฉิง เนี่ยนโม่！”เซี่ยชีหรั่นสะดุ้งตื่นจากความฝัน มองดูรอบๆอย่างสิ้นหวัง เห็นกล่องของขวัญที่ปราณีตวางอยู่ที่ข้างหัวเตียง เซี่ยชีหรั่นเปิดกล่องออกมาดู ข้างในคือชุดราตรีสีครีมทองและยังมีกระเป๋าสวยหรูปราณีตใบนึงกับรองเท้าส้นสูงที่ทำจากเพชรคริสตัล
เธอแต่งตัวสบายๆ ใส่เสื้อยืดธรรมดาลงมาจากชั้นบนหยูหลันได้นั่งทานอาหารทางตะวันตกบนโต๊ะยาว เห็นเซี่ยชีหรั่นแล้วยักคิ้ว：“ไม่เห็นชุดที่ฉันเตรียมไว้ให้งั้นหรอ？”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าแล้วพูด“เห็นแล้ว คุณคิดจะทำอะไรอีก”
หยูหลันดื่มไวน์คำนึง แล้วหยิบผ้ามาเช็ดปากถึงเอ่ยปากพูด：“ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไร คนรักของเธอ เย่เชินหลินแต่งหากที่คิดทำอะไรอยู่”