สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1307 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1207

บทที่ 1307 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1207
เขายื่นการ์ดเชิญให้เซี่ยชีหรั่นใบนึง หยูหลันพูดสั้นๆแบบเข้าใจง่าย：“คืนนี้สามทุ่มครึ่ง ที่งานวุฒิภาวะกุลธิดา”
เห็นเซี่ยชีหรั่นทำหน้ามึนงง หยูหลันก็อธิบายใหม่：“ฉันต้องกันเจอหยุนโชว์ผ่านวิธีการที่ถูกต้อง เห็นชัดว่าเย่เชินหลินก็คิดเหมือนกัน และงานวุฒิภาวะกุลธิดา พูดให้เข้าใจง่ายหน่อยก็คือ จากขึ้นเพื่อชายหญิงคนดังที่มีอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ”
เซี่ยชีหรั่นควงแขนของหยูหลันเดินเข้าไปในโรงแรมหรู มองดูหนุ่มสาวที่เดินผ่านไปมาแล้วถอนหายใจเศร้า หยูหลันกระซิบที่ข้างหูเธอด้วยเสียงหัวเราะ：“วางใจเถอะน่ะ หน้าตาเธอไม่ต่างจากเด็กอายุสิบแปดพวกนี้หรอกนะ”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มไม่ออก ที่ไม่ไกล มีผู้ชายที่แต่งชุดสูทสีขาวเดินมา จู่ๆเธอก็รู้สึกละอายใจขึ้นมา ทั้งหยุนโชว์กับเย่เชินหลินต่างก็แต่งชุดขาวมาทั้งคู่ เย่เชินหลินเห็นเซี่ยชีหรั่นควงแขนของหยูหลันไว้แล้วหน้าดำในทันที
“เรื่องความอดทน หยูหลันเขาดีกว่าคุณ”หยุนโชว์พูดลอยๆอยู่ข้างๆ เย่เชินหลินยักคิ้ว：“มันก็ไม่แน่นะครับ”
หยูหลันจ้องหยุนโชว์ตาไม่ขยับ แววตาเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของโดยไม่มีการปกปิด หยุนโชว์เห็นสายตาของเขาแล้วตกใจ จากนั้นก็หันหน้าหนีหยูหลัน ไม่กล้ามองเขาอีก
ในห้องที่มีพื้นที่หลายร้อยตารางเมตร คนในงานที่ไปๆมาๆล้วนเป็นคนดังหรือคนมีหน้ามีตาทางสังคมที่แต่งตัวจัดเต็มกันทั้งนั้น สาวพวกนี้กำลังแอบจับตามองผู้ชายที่ตัวเองชอบ
มีหญิงสาวคนนึงที่หน้าตาน่ารักมากเดินมาตรงหน้าของหยูหลันอย่างเขินอาย เงยหน้าที่ไร้เดียงสาขึ้นมาพูดด้วยรอยยิ้ม：“พี่หล่อมากเลยค่ะ พี่มาเป็นเทพบุตรในคืนนี้ของหนูได้มั้ยคะ？”
เซี่ยชีหรั่นเห็นหยุนโชว์มองมาทางนี้และแววตาดูตื่นเต้น ถอนหายใจทีนึงแล้วก้มหน้าลงมาพูดด้วย：“ไม่ได้นะจ้า พี่ชายคนนี้พี่เห็นก่อน”
หญิงสาวมองหน้าเซี่ยชีหรั่นแล้วบ่น：“นมใหญ่แล้วไง”แล้ววิ่งไป เซี่ยชีหรั่นมองหน้าหยูหลันโดยที่ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี：“เพื่อไม่ให้หยุนโชว์เกลียดคุณมากกว่านี้ ฉันเลยต้องปฏิเสธน้องเขาไปอย่างนั้น”
หยูหลันหัวเราะแล้วส่งสายตาให้เซี่ยชีหรั่นมองไปทางเย่เชินหลิน พูดอย่างราบเรียบ：“เธออาจจะต้องตกที่นั่งลำบากแล้ว”
“พี่คนหล่อคะ พี่สามารถมาเป็นเทพบุตรของหนูคืนนี้ได้มั้ยคะ ？”หญิงสาวมองหน้าหยุนโชว์ทีนึง ในที่สุดก็รวบรวมความกล้ามามองหน้าเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินมองหน้าเซี่ยชีหรั่นด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย หยุนโชว์ที่อยู่ข้างๆยื่นแขนออกมาขวางเย่เชินหลินไว้ แล้วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย：“ไม่ได้！”
“แงแงแง ทำไมวันนี้ถึงได้ซวยขนาดนี้”สาวน้อยแบะปากวิ่งออกไป เซี่ยชีหรั่นกับหยุนโชว์สบตากันโดยไม่ตั้งใจ แล้วทั้งสองคนต่างก็ยิ้มขึ้นมา
แสงไฟสลัวมาพร้อมกับเสียงดนตรีวอลซ์ดังขึ้น คู่เต้นแต่ละคู่ทยอยเข้าไปในฟลอร์เต้นรำเซี่ยชีหรั่นก็ถูกหยูหลันโอวเอวไว้แล้วเต้นขึ้นมา
พอหมุนตัวกลับมา เซี่ยชีหรั่นก็ถูกล้อมรอบด้วยลมหายใจที่คุ้นเคยเธอหันหน้ามามอง เย่เชินหลินได้โยนหยุนโชว์ออกไปโดยตรง แล้วหยูหลันก็รับเธอไว้อย่างเท่
เย่เชินหลินจับหน้าของเซี่ยชีหรั่นหันมาอย่างไม่เกรงใจ พูดด้วยน้ำเสียงร้ายๆ：“ไม่มีอะไรอย่าจะพูดกับผมหรอ”
สีหน้าของเย่เชินหลินไม่ได้น่าเกลียดเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว มีแค่อารมณ์หยอกล้อ เซี่ยชีหรั่นถามอย่างระมัดระวัง：“ชูฉิงกับเนี่ยนโม่เป็นยังไงบ้างคะ？”
เย่เชินหลินพยักหน้า เซี่ยชีหรั่นถามต่อ：“แล้วอ้าวเสว่กับโจ๋ซวนล่ะคะ？”
สีหน้าของเย่เชินหลินเริ่มดำ แขนที่โอบเอวเธอไว้ใช้แรงขึ้นแล้วพยักหน้าต่อ
เซี่ยชีหรั่นกลืนน้ำลายทีนึง：“นั้นหลินหลิงกับ···”ริมฝีปากของเย่เชินหลินได้จูบลงที่ปากของเซี่ยชีหรั่น ภายใต้แสงไฟสลัวจูบกันอย่างลึกซึ้ง ปล่อยให้อารมณ์ความกังวลที่หาเธอไม่เจอในหลายวันมานี้ และความโกรธที่เธออยู่กับผู้ชายอีกคนให้สงบลง
“ยังมีอะไรอยากจะถามอีก”เย่เชินหลินถามด้วยลมหายใจแรง ลมหายใจเต็มไปด้วยความต้องการที่ไม่อาจปกปิดได้
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าไว้ พยายามเบียดไปข้างๆ ：“คุณ···คุณเป็นไงบ้างคะ？”คำตอบที่เซี่ยชีหรั่นได้รับคือการจูบที่ร้อนแรงดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ เขาใช้จูบบอกเธอว่าเขาแย่แค่ไหน
เสียงดนตรีจบ เย่เชินหลินจับมือของเซี่ยชีหรั่นแล้วก็จะออกไป ข้างๆมีชายเสื้อดำออกมาขวางอยู่ที่ทางออกทันที เย่เชินหรินดึงเน็กไทให้หลวมแล้วยักคิ้ว：“แกคิดว่าแกจะขวางฉันได้งั้นหรอ？”
เสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง หยูหลันพาหยุนโชว์เดินมา ถึงสีหน้าของหยุนโชว์จะดูเย็นชาเหมือนเดิม แต่ใบหน้าดูแดงอย่างน่าสงสัย
“ท่านประธานของบริษัทเย่ซื่อ ผมว่าเรามาคุยกันดีๆจะดีกว่านะครับ”หยูหลันจับข้อมือของหยุนโชว์ไว้แน่นไม่ให้เธอหนีไป
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคนค้ามนุษย์หรอกนะ”เย่เชินหลินจะพาเซี่ยชีหรั่นเดินไป
หยูหลันหัวเราะแล้วมองหน้าเซี่ยชีหรั่น จากนั้นก็มองมาที่เย่เชินหลิน：“ผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดา คุณสืบอยู่นาน ถึงรู้ว่าเธอแอบกว้านซื้อหุ้นบริษัทคุณอย่างลับๆ หรือว่าคุณไม่อย่ากำจัดอีกฝ่ายให้สิ้นซากงั้นหรอครับ？”
เห็นเย่เชินหลินหยุดลงหยูหลันรู้ว่าเขากำลังฟังอยู่ พูดอย่างภาคภูมิใจ：“อีกอย่าง ถ้าผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าผู้หญิงที่คุณรักที่สุดคือเซี่ยชีหรั่น”
เย่เชินหลินหันเดินกลับมา เข้าไปหาหยูหลันโดยตรงแล้วขมวดคิ้ว：“นายกำลังขู่ฉันงั้นหรอ？”จากนั้นสายตามองมาที่หยุนโชว์ เต็มไปด้วยการเตือนที่เห็นได้อย่างชัดเจน
หยูหลันก็ยืดตัวตรงแล้วหรี่ตา สายตาที่เฉียบคมจ้องจนทะลุร่างของเย่เชินหลิน
“พวกคุณสองคนจ้องกันพอหรือยัง！”เซี่ยชีหรั่นดึงหยุนโชว์มาแล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างอารมณ์เสีย เย่เชินหลินกับหยูหลันมองหน้ากันทีนึง หยูหลันยักไหล่：“ดูท่าพวกเธอคงตกลงกันได้แล้ว พวกเราก็คงต้องทำตาม”
“เธอกับหยูหลันเกิดอะไรขึ้น？”ในที่นั่งชั้นพิเศษ เซี่ยชีหรั่นจับมือของหยุนโชว์เค้นถาม เย่เชินหลินกับหยูหลันต่างก็ไม่อยู่
หยุนโชว์เขย่าหัว พูดอย่างลังเล：“เขาบอกกับฉันว่าก่อนหน้านี้ ก่อนแม่ของเขาจะเสียชีวิต เธออยากจะให้เขาแต่งงานกับคุณหนูจริง เพียงเพราะว่าไปฟังคำพูดของหมอดูคนนึง สุดท้ายเขาตามหาหมอดูคนนี้จนเจอ ถึงสืบได้ว่าแม่เลี้ยงของฉันเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ เธอไม่เพียงแค่ต้องการมรดกของฉัน ยังคิดจะเอาชีวิตฉันด้วย ลูกในท้องของคุณหนูไม่ใช่ลูกของหยูหลัน”
เซี่ยชีหรั่นมองหน้าหยุนโชว์ที่ลังเลสับสนแล้วถามอย่างเป็นห่วง：“แล้วตอนนี้เธอเตรียมเปิดใจรับเขาได้หรือยัง？”หยุนโชว์ส่ายหัว มองหน้าเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดอย่างราบเรียบ：“ฉันเองก็ไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถรับมือกับเรื่องที่จะเกิดตามมาอีกมากมายได้หรือเปล่า”
เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างประหลาดใจ：“ถ้าเธอชอบเขาจริง ก็แค่มัดเขาไว้กับเตียง ขู่เขาว่าต่อจากนี้ห้ามโกหกเธออีก ห้ามไปมีผู้หญิงคนอื่น แค่นี้ก็ได้แล้ว”หยุนโชว์มองหน้าเซี่ยชีหรั่นอย่างตกใจ แล้วเริ่มคิดหนัก
ประตูห้องถูกเปิด เย่เชินหลินเดินเข้ามาฉุดเซี่ยชีหรั่นแล้วออกไปเลย แล้วได้โยนเธอเข้าไปอีกห้องโดยตรง จับเธอไว้กับผนังแล้วจูบอย่างดุเดือด
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วแล้วผลักเย่เชินหลิน พูดด้วยเสียงเบา：“ผนังมันแข็งเกินไป ฉันเจ็บหลังค่ะ”
หมุนรอบนึง เซี่ยชีหรั่นก็นอนอยู่บนร่างของเย่เชินหลินแล้ว เย่เชินหลินไม่ปล่อยโอกาสให้เซี่ยชีหรั่นได้หายใจเลย เขาจูบเธออย่างดุเดือด เธอจับมือเขาไว้ เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยหน้าเขินแดง：“จะทำที่นี่เลยหรอคะ？”
เย่เชินหลินจับหน้าของเซี่ยชีหรั่นหันไป ให้เธอมองกล้องไว้แล้วพูดกับเธอเบาๆ：“มองกล้องไว้ ดูว่าเราเริ่มยังไง”
“ไม่”เซี่ยชีหรั่นเริ่มขัดขืน แต่ถูกเย่เชินหลินจูบจนเสียการควบคุม เสื้อถูกถอดออกทีละชิ้นๆ ภายใต้แสงไฟที่มืดสลัว ดูเย้ายวนเป็นพิเศษ
กล้องมีเรืองแสงสลัวกระพริบอยู่ ราวกับได้บันทึกภาพทั้งหมดที่เกิดขึ้น เซี่ยชีหรั่นพยายามเคลื่อนร่างไปที่ๆกล้องจับไม่ถึง กลับถูกเย่เชินหลินฉุดดึงกลับมา
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่มีใครรู้ เซี่ยชีหรั่นมองดูกล้องอยู่ซ้ำๆ นึกถึงอีกฝั่งของกล้องอาจจะมีใครกำลังดูตัวเองอยู่
เธอก็รู้สึกอัดอั้น รู้สึกได้รับความอัปยศจนเธอร้องไห้ออกมา เย่เชินหลินพลิกร่างเธอกลับมา กอดเซี่ยชีหรั่นไว้แล้วใช้มือตบหลังที่เนียนลื้นของเธอเบาๆ：“ไม่เป็นไรแล้วนะ กล้องไม่ได้เปิดอยู่ ผมแค่หลอกคุณเล่นเอง”
“แน่ใจนะ？”เซี่ยชีหรั่นร้องไห้สะอื้นทำหน้าไม่เชื่อ ชี้ไปที่ห่างจากกล้องไกลๆฝั่งโน้น：“ฉันจะไปทางโน้น！”
เย่เชินหลินอุ้มเธอขึ้นอย่างจนปัญญา แล้วเซี่ยชีหรั่นก็ร้องไห้ขึ้นมาอีก เย่เชินหลินรีบถาม：“เป็นอะไรอีก？”
“ต่อไปห้ามทำแบบนี้อีกนะ！”เซี่ยชีหรั่นกอดคอเย่เชินหลินไว้ รู้สึกทำใจลำบาท
“ครั้งหน้าเปลี่ยนเป็นที่อื่น”เย่เชินหลินพูดอย่างจริงจัง แววตาเต็มไปด้วยความสุข จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น
เย่เชินหลินไปเปิดประตูด้วยความอารมณ์เสียแล้วยักคิ้วมองหน้าหยูหลัน หยุนโชว์ตามอยู่หลังของหยูหลัน บนหน้าของหยูหลันมีรอยแดงจางๆ ดูท่าคงจะถูกตบมา
เย่เชินหลินแอบสังเกตเห็นรอยแดงบนหน้าของเขา แล้วรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย น้ำเสียงยังคงฟังออกว่าไม่พอใจที่ถูกรบกวน：“ฉันฝากเธอไว้กับนายก่อน นายต้องดูแลเธอให้ดีๆ ”
หยูหลันยักคิ้ว：“นี่ก็เป็นสิ่งที่ฉันอยากพูดเหมือนกัน”สายตาที่แหลมคมของทั้งคู่ต่อสู้กันบนอากาศ และมือของทั้งคู่ก็ดึงแขนผู้หญิงของอีกฝ่ายพร้อมๆกัน เย่เชินหลินปล่อยมือของหยุนโชว์ แล้วขมดคิ้วขึ้น：“ยังไม่ปล่อยอีก！”
หยุนโชว์มองหน้าหยูหลัน แล้วหยูหลันก็รีบปล่อยมือของเซี่ยชีหรั่นทันที เย่เชินหลินพาหยุนโชว์เดินออกไป แต่ถูกเซี่ยชีหรั่นเรียก：“คุณจะไปทำเรื่องอันตรายพวกนั้นอีกแล้วหรอคะ？”
กำลังเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว เย่เชินหลินก็เดินกลับมาจูบลงที่หน้าผากของเซี่ยชีหรั่นเบาๆทีนึงแล้วพูดด้วยรอยยิ้น：“รอผมกลับมานะ”
หยูหลันมองหน้าเย่เชินหลินแล้วมองกลับมาที่หยุนโชว์ที่ยืนอยู่ข้างๆ โดยเห็นเธอหน้าตาเฉยไม่แยแสเขาเลย นึกถึงตัวเองก็แค่อยากจะจูบเธอ กลับถูกตบกลับมาซะงั้น คิดแล้วก็รู้สึกเจ็บใจ ดึงแขนของเซี่ยชีหรั่นแล้วไปเลย
ในคฤหาสน์ที่เก่าโทรม เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ：“แต่งงานกับคุณ？”
หยูหลันพยักหน้า มองหน้าเซี่ยชีหรั่นที่ทำหน้าตกอกตกใจแล้วรู้สึกไม่พอใจ：“แต่งงานกับฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ？ดูเธอทำหน้าเข้า อย่างน้อย ฉันก็ถือว่าเป็นคนที่ลึกลับที่สุดคนนึงของลอสแอนเจลิสเลยนะ”
เซี่ยชีหรั่นเหลือบตามองหยูหลัน：“ถ้าคุณหมายถึงคนค้ามุนษย์ในลอสแอนเจลิสละก็ นั้นถือว่าคุณลึกลับจริง ”
หยูหลันไม่สนใจการประชดของเซี่ยชีหรั่น หยิบสมุดออกมาหนึ่งเล่มแล้วชี้พูดกับเซี่ยชีหรั่น：“ในนี้มีดีไซเนอร์ของทั้งในประเทศและต่างประเทศอยู่หลายคน เธอลองดู ถ้าชอบคนไหนเดี๋ยวฉันจะให้เขามาภายในเร็วๆนี้ ”
เซี่ยชีหรั่นมองหน้าหยูหลันด้วยสายตาไม่อย่าจะเชื่อแล้วเลือกอยู่อย่างจริงจัง และน้ำเสียงก็ยังไม่กล้าเชื่ออยู่ดี：“แล้วคุณจะทำยังไงกับหยุนโชว์？”