สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1312 หญิงรับใช้ของเย่เชินหลิน 1212

เย่เนี่ยนโม่มองอ้าวเสว่อย่างแปลกใจ อ้าวเสว่ใบหน้าแดงระเรื่อ “ฉันต้องไปแล้ว หลังจากนี้คงจะไม่อาจได้เจอกันบ่อยๆ จึงทิ้งสิ่งนี้เอาไว้ให้นาย”
“หลังจากนี้ฉันยังคงกลับไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่ดี” เย่เนี่ยนโม่พลิกหน้ากระดาษ เอ่ยเสียงเรียบ
ตั้งแต่ต้นจนจบสายตาของเย่เนี่ยนโม่ไม่ได้มองไปทางอ้าวเสว่เลย อ้าวเสว่ดึงมือกลับมา เอ่ยอย่างทะนงว่า “ความจริงแล้ว ฉันก็ไม่ได้อยากจะมอบให้นายหรอก ฉันต้องการให้นายช่วยเอาให้ไห่โจ๋ซวนต่างหาก”
เย่เนี่ยนโม่มองอ้าวเสว่แปลกๆ “ตอนนี้เขาเล่นเป็นเพื่อนชูฉิงอยู่ในศาลาที่ไม่ไกลมากนัก”
เย่เนี่ยนโม่มองดวงอาทิตย์ ปิดหนังสือแล้วเดินผ่านร่างอ้าวเสว่ไป อ้าวเสว่มองแผ่นหลังเย่เนี่ยนโม่ที่จากไปอย่างดื้อดึง เซี่ยชีหรั่นที่อยู่อีกด้านหนึ่งมองไปทางอ้าวเสว่ด้วยความเป็นห่วง
เนี่ยนโม่มีแนวทางในการกระทำเรื่องราวของตัวเอง เธอไม่อยากจะเข้าไปก้าวก่ายมากนัก แต่อ้าวเสว่นั้นทำให้เธอสงสารจริงๆ อ้าวเสว่ที่อยู่ไม่ไกลนักหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋าแล้วพูดอะไรบางอย่าง
“อ้าวเสว่มีโทรศัพท์มือถือตั้งแต่เมื่อไรกัน เธอไม่ใช่เด็กกำพร้าหรือ จะมีโทรศัพท์มือถือได้อย่างไรกัน” เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปใกล้อ้าวเสว่ เอ่ยเรียกเสียงเบาว่า “อ้าวเสว่?”
อ้าวเสว่ถูกทำให้สะดุ้งตกใจ ถอยหลังไปหลายก้าว ถือโทรศัพท์มือถือมองไปทางเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นยิ้ม ถามเสียงนุ่มนวลว่า “อ้าวเสว่จ๊ะ? หนูกำลังคุยโทรศัพท์กับใครหรือ คนในครอบครัวหนูหรือจ๊ะ”
“ติ๊ด” เสียงโทรศัพท์ถูกตัดสายไป อ้าวเสว่หมุนตัวคิดจะวิ่งหนี แต่ชนเข้ากับร่างของคนคนหนึ่ง ไห่ลี่หมินประคองร่างอ้าวเสว่ให้ยืนตรง สีหน้ามีความอ่อนล้าที่ปิดบังเอาไว้ไม่มิด
“พี่ไห่! พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ” เซี่ยชีหรั่นวิ่งไปถึงข้างกายไห่ลี่หมิน เอ่ยถามอย่างร้อนใจ
คางของไห่ลี่หมินมีไรหนวดเขียวครึ้มขึ้นมาเล็กน้อย นัยน์ตาทั้งคู่มีเส้นเลือดฝอยมากผิดปกติ แต่สภาพอารมณ์นั้นไม่เลว “พี่ไม่เป็นอะไร โจ๋ซวนล่ะ?”
“โจ๋ซวนน่าจะอยู่กับชูฉิง” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยขณะเดินตามไห่ลี่หมินไป
ไห่ลี่หมินที่เข้ามาแล้วก็เอ่ยกับผู้ดูแลบ้านด้วยท่าทางเข้มงวดว่า “ไปเก็บของที่จำเป็นต้องใช้ให้ชีหรั่นและเด็กๆ เสื้อผ้าไม่ต้องซื้อแล้ว ไปถึงแล้วค่อยซื้อ เอาของที่เด็กๆชอบไปด้วย ชีหรั่นเธอก็ไปด้วย”
ผู้ดูแลบ้านขมวดคิ้ว มองไปทางไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินพยักหน้าให้ผู้ดูแลบ้านเล็กน้อย ผู้ดูแลบ้านหน้าเปลี่ยนสี พาคนรับใช้ขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว
เซี่ยชีหรั่นดึงไห่ลี่หมินเอาไว้ เอ่ยอย่างร้อนรนว่า “เรื่องมันเป็นมาอย่างไรกันแน่คะ ถ้าหากว่าพี่ไม่พูดล่ะก็ ฉันก็ไม่ไปนะ”
ไห่ลี่หมินมองเซี่ยชีหรั่น ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “ไม่พบเย่เชินหลินแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นมองไปทางไห่ลี่หมินอย่างตกตะลึง คลิปวิดีโอในห้องยังอยู่ แต่ว่าคนคนนั้นกลับไม่อยู่แล้ว ไห่ลี่หมินชะงัก และเอ่ยต่อว่า “ครั้งนี้มีคนที่อยู่เบื้องหลังไม่ประสงค์ดีต่อบริษัทเย่ซื่อจริงๆ ทั้งหมดล้วนพุ่งเป้าโจมตีไปที่เย่เชินหลิน เมื่อวานนี้พี่ก็ถูกตรวจสอบ แต่ว่าน่าจะเป็นแค่การเตือน ดังนั้นพี่จึงถูกปล่อยออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อครู่มีคนส่งข้อมูลมาบอกว่า “ไม่พบเย่เชินหลินแล้ว อีกครู่หนึ่งจะต้องมีคนมาจับพวกเธอแน่นอน พวกเธอก็รีบไปก่อนที่จะถึงเวลานั้นเถอะ”
ผู้ดูแลบ้านวิ่งเข้ามา “รีบไปเถอะค่ะ หน้าประตูมีตำรวจกลุ่มหนึ่ง และรถตำรวจอีกหลายคัน”
“ไม่ทันแล้ว พาชูฉิง เนี่ยนโม่และโจ๋ซวนไปเร็วเข้า!” ไห่ลี่หมินพูดกับผู้ดูแลบ้าน ดึงเซี่ยชีหรั่นเดินไปทางประตูหลัง
เซี่ยชีหรั่นดิ้นหลุดออกจากมือไห่ลี่หมิน เอ่ยรัวว่า “ฉันต้องไปเอาของสำคัญสิ่งหนึ่งที่ห้องก่อน พี่พาเนี่ยนโม่ ชูฉิงกับโจ๋ซวนไปรอฉันที่ประตูหลังก่อน เด็กสำคัญที่สุด!”
ไห่ลี่หมินเปลี่ยนความคิดเซี่ยชีหรั่นไม่ได้ จึงพยักหน้าและวิ่งไปหาเด็กๆอย่างรวดเร็วพร้อมกับผู้ดูแลบ้าน เซี่ยชีหรั่นพุ่งเข้าไปหยิบกระเป๋าใบหนึ่งในห้อง ยัดรูปภาพครอบครัวเอาไว้ มองโทรศัพท์ และสายตาที่ยังคงเฉยเมยของเย่เชินหลิน ขณะมองเซี่ยชีหรั่นในคลิปวิดีโอ
เซี่ยชีหรั่นน้ำตาคลอมองเย่เชินหลินในคลิปวิดีโอ ยื่นมือไปหยิบแผ่นซีดีออกมา พุ่งตัวไปที่ประตู บันไดล้วนเต็มไปด้วยเสียงฝีเท้าสับสน ชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อกันลมพุ่งตัวออกมาจากทางเดินบันได
“อย่าขยับ!”
เซี่ยชีหรั่นหลบเข้าไปในห้อง ข้างล่างบ้านมีเสียงแหลมของแตรรถดังขึ้น ชายหนุ่มพุ่งเข้ามาในห้อง มองมาทางเซี่ยชีหรั่นด้วยแววตาคมกริบ พร้อมกับเอ่ยว่า “คุณเซี่ย ขอให้คุณให้ความร่วมมือกับการตรวจสอบของพวกเราด้วยครับ ตอนนี้เชิญคุณไปกับพวกเราสักรอบ”
เซี่ยชีหรั่นถูกบีบไปจนถึงหน้าบานหน้าต่าง จู่ๆก็เอ่ยออกมาด้วยท่าทางขี้เล่นว่า “คุณรู้ไหมว่า เย่เชินหลินไม่เข้าใจฉันเรื่องอะไร”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วมองเซี่ยชีหรั่น ไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นพูดแบบนี้ทำไม เซี่ยชีหรั่นยักไหล่ สะพายกระเป๋าให้เรียบร้อย ก้าวถอยหลังไปแล้วเอ่ยว่า “ความจริงแล้วฉันปีนต้นไม้เก่งตั้งแต่เด็ก!”
เซี่ยชีหรั่นพุ่งตัวกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง ร่างกายชนเข้ากับลำต้นของต้นไม้ เธอกอดต้นไม้ใหญ่และหยาบเอาไว้ และไถลตัวลงไปด้านล่าง กิ่งไม้ข่วนเซี่ยชีหรั่น ใต้ต้นไม้มีเสียงแตรรถดังขึ้น
“สมควรตาย!” ชายหนุ่มพุ่งตัวลงไปชั้นล่างด้วยสีหน้าไม่น่ามอง
เซี่ยชีหรั่นร่วงไปบนพื้นอย่างแรง เธอกัดฟันปีนขึ้นมาแล้วมุดเข้าไปในรถแลนด์โรเวอร์ ไห่ลี่หมินขับรถพุ่งออกไป ที่ประตูนั้นมีตำรวจกลุ่มหนึ่งยืนอยู่
“ถ้าหากว่า พี่ช่วยพวกเราแล้วถูกพวกเขาเห็นเข้า จะทำอย่างไร” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างเป็นกังวล
“ไม่เป็นไรหรอก พี่อยากจะทำแบบนี้นานแล้ว” ไห่ลี่หมินหัวเราะ เย่เนี่ยนโม่ที่นั่งเงียบๆอยู่ข้างหลังรถมาตลอดเอ่ยขึ้นกะทันหันว่า “อ้าวเสว่ไม่อยู่ที่นี่”
ไห่ลี่หมินพุ่งผ่านวงล้อมออกไป เอ่ยพูดโดยไม่ได้หันหน้ากลับมาว่า “ไม่สามารถกลับไปรับเธอได้แล้ว น่าจะไม่มีเรื่องอะไร เธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากนัก”
ภายในห้องขนาดใหญ่ อ้าวเสว่ที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างมองรถแลนด์โรเวอร์ลับหายไปแล้ว ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาใหม่ น้ำเสียงโล่งใจเล็กน้อย “พวกเขาหนีไปแล้ว”
“อย่างไรก็ต้องจับได้” ซือซือพูดอย่างดุร้าย ลุกขึ้นสวมเสื้อคลุม ข้อมือถูกคนจับเอาไว้และล้มลงไปบนเตียงอีกครั้ง เสียงกุกกักดังขึ้น ชายที่นอนอยู่ข้างกายทาบทับลงมา เคล้นคลึงร่างของซือซืออีกครั้ง เอ่ยยิ้มๆว่า “ผมช่วยคุณเยอะขนาดนั้น! คุณวางแผนจะตอบแทนผมอย่างไร”
ซือซือยิ้มหวาน กดตัดสายโทรศัพท์และกลับไปอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มอีกครั้ง ให้ความปรารถนาและความเกลียดชังครอบงำตัวเองอีกครั้ง
ณ โรงแรมหรู เซี่ยชีหรั่นขดตัวดูคลิปวิดีโออยู่บนโซฟา “ดื่มนมที่อยู่บนโต๊ะได้แล้ว” เสียงของเย่เชินหลินที่ดังขึ้นในห้องโล่งนั้นชัดเจนเป็นอย่างมาก
“เย่เชินหลิน คุณไปอยู่ที่ไหนกันนะ” เซี่ยชีหรั่นน้ำตาไหลริน หัวใจว้าวุ่นสับสน สองวันแล้วที่เธอไม่เห็นเย่เชินหลิน
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นลนลานรับสาย “เย่เชินหลิน?”
“ชีหรั่น พี่เอง” ไห่ลี่หมินเอ่ยขึ้นทางโทรศัพท์
เซี่ยชีหรั่นเปิดประตูให้ไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินถือโจ๊กเข้ามาวางไว้ด้านหน้าเซี่ยชีหรั่น พลางเอ่ยว่า “กินอะไรสักหน่อยเถอะ เมื่อเย็น เธอกินน้อยเกินไปแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า กลับไปนั่งบนโซฟาอีกครั้ง ไห่ลี่หมินช่วยหยิบโจ๊กออกมาเทให้เซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นเห็นในโจ๊กมีเนื้อวัวแห้งอยู่ด้วยก็เอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า “พี่รู้ว่าเย่เชินหลินอยู่ที่ไหนใช่ไหมคะ”
ไห่ลี่หมินเม้มปากแน่น มองไปที่เซี่ยชีหรั่นโดยไม่พูดอะไร เซี่ยชีหรั่นจึงรีบเอ่ยว่า “มีเพียงแค่เขาที่รู้ว่า ตอนฉันกินโจ๊กจะต้องใส่เนื้อวัวแห้งด้วย”
ไห่ลี่หมินถอนหายใจ เอ่ยว่า “จางเฟิงอี้เป็นคนบอก แต่ว่าเขาก็ไม่ยอมบอกพี่เกี่ยวกับการเคลื่อนไหวล่าสุดของเย่เชินหลิน พรุ่งนี้พี่จะส่งเธอไปที่ประเทศอังกฤษ ที่นั่นน่าจะมีเพื่อนของพวกเธออยู่”
“ฉันไม่ไป” เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้าพูดว่า “ฉันจะไปแอฟริกา”
“ไปแอฟริกา! ไม่ได้” ไห่ลี่หมินยืนกรานปฏิเสธ
เซี่ยชีหรั่นมองไห่ลี่หมินอย่างแน่วแน่ เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมถอยให้ ก็ดึงแขนของไห่ลี่หมินเบาๆ พลางเอ่ยว่า “ฉันอยากไปทำความเข้าใจกับเรื่องหนึ่งให้ชัดเจน ก็เหมือนที่ฉันพูดในตอนแรก ฉันไม่อยากหลบอยู่ข้างหลังเขาตลอดไป”
“เธอจะพบกับอันตรายมากมาย” ไห่ลี่หมินลองล้มเลิกความคิดของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นหันหน้าไปมองเย่เชินหลินที่อยู่ในคลิปวิดีโอ เอ่ยยิ้มๆว่า “ช่วยดูแลชูฉิงกับเนี่ยนโม่ให้ฉันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ”
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น ไห่ลี่หมินรับโทรศัพท์ คิ้วเริ่มขมวด เมื่อวางโทรศัพท์แล้วก็เอ่ยกับเซี่ยชีหรั่นว่า “ตอนนี้พี่จำเป็นต้องกลับไปสักหน่อย พี่รับปากว่าพี่จะกลับมาในไม่ช้านี้ รอพี่กลับมาแล้วค่อยคุยกันดีไหม”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้ายิ้มๆ ไห่ลี่หมินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเป็นห่วง ก่อนจะจากไปด้วยความลังเล เซี่ยชีหรั่นเดินไปถึงห้องเด็กๆ มือของเย่เนี่ยนโม่ตบหลังชูฉิงเบาๆ เซี่ยชีหรั่นจูบชูฉิงและเนี่ยนโม่ ก่อนจะจากไปและกดเบอร์โทรศัพท์
“หยูหลันใช่ไหม จะรบกวนคุณสักเรื่องได้ไหมคะ”
หากมีอิทธิพลของหยูหลันเข้ามาร่วมด้วย ก็ไม่น่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับเด็กสองคนนี้ เซี่ยชีหรั่นจัดการเรื่องแล้วเรื่องเล่า สุดท้ายก็หยิบแผ่นซีดีของเย่เชินหลินออกมา และเดินออกไปจากห้อง
ภายในห้องโถงโรงแรมมีชายสวมชุดดำกำลังเดินไปเดินมา เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเป็นคนที่ไห่ลี่หมินส่งมา
เซี่ยชีหรั่นถอดต่างหูออกมา โยนไปอีกด้านหนึ่ง บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างนำบอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งเดินไปตามแหล่งที่มาของเสียงอย่างระแวดระวัง และในอีกห้องหนึ่งก็มีคนสองคนเดินออกมายืนในตำแหน่งก่อนหน้านี้ทันที
เซี่ยชีหรั่นเดินย่องเบาเข้าไปในห้องน้ำโรงแรม แบบนี้ออกไปไม่ได้แน่นอน ถ้าเป็นแบบนี้อีกนิดก็จะเช้าแล้ว!
สายตาตกอยู่บนร่างของคุณป้าแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาด หลังจากนั้นสิบนาที เซี่ยชีหรั่นก็สวมชุดพนักงานทำความสะอาดสีฟ้าตัวใหญ่ กดปีกหมวกลงต่ำ เข็นรถขนขยะเดินไปยังห้องโถงของโรงแรม
เพิ่งจะถึงห้องโถง ประตูก็ถูกเปิดออก ไห่ลี่หมินที่เหน็ดเหนื่อยจากการตะลอนก็เดินเข้ามา เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าเดินผ่านข้างกายไห่ลี่หมินไป
“เฮ้ คุณน่ะ หยุดก่อน” มีคนที่อยู่ด้านหลังเรียกเซี่ยชีหรั่นให้หยุด เซี่ยชีหรั่นร่างตึงเครียด ไห่ลี่หมินกวาดตามองเซี่ยชีหรั่นแวบหนึ่ง และจากไปหลังจากนั้น
เซี่ยชีหรั่นก้าวเดินออกจากโรงแรมอย่างรวดเร็ว สายลมที่ปะทะใบหน้าทำให้เธอถอนหายใจ เรียกรถแท็กซี่คันหนึ่งเอาไว้ “คุณลุงคนขับคะ รบกวนไปที่สนามบินค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นเอ่ยอย่างเร่งรีบ มองคนขับรถแปลกๆแวบหนึ่ง ตอนนี้เป็นฤดูร้อนและยังเปิดแอร์ด้วย แต่กลับสวมผ้าปิดปากหนา กระทั่งศีรษะก็ยังสวมหมวก
เซี่ยชีหรั่นยื่นหน้าไป คิดจะมองหน้าตาของคนขับรถให้ชัด แต่กลับเห็นนัยน์ตาคมกริบดำขาวที่ตัดกันอย่างชัดเจนคู่นั้นของคนขับรถ
รถเคลื่อนไปด้านหน้ากะทันหัน เซี่ยชีหรั่นจึงหงายกลับไปที่เบาะด้านหลัง ความเร็วของรถช้าลง “ไม่ทราบว่าพวกเรารู้จักกันรึเปล่าคะ”
เซี่ยชีหรั่นถามอย่างระมัดระวัง คนขับตั้งใจขับรถ ไม่พูดสักคำ เซี่ยชีหรั่นปิดปากเงียบอย่างกระอักกระอ่วน มีเพียงแค่สายตาที่มองไปยังดวงตาของคนขับตลอด เธอนึกเย่เชินหลิน ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกันนะ?