สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1319 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1219

เซี่ยชีหรั่นรีบโบกมือปฏิเสธ “ฉันไม่ต้องการผู้ชายค่ะ ที่ฉันต้องการคือดอกไม้!”
หญิงสาวมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความลำบากใจ เมื่อพยักหน้าแล้วก็วิ่งหายไป ครู่หนึ่งก็นำชายหนุ่มอินเดียมาคนหนึ่ง ผลักเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้องโดยไม่ฟังคำอธิบายใดๆ และพูดรัวๆ “สองคนลด 20%!”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มเจื่อนๆ มองชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่อีกด้าน ชายหล่อเหลาสองคนมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาเป็นประกายเล็กน้อย
“พวกคุณอย่าถอดเสื้อผ้านะ!” เซี่ยชีหรั่นกรีดร้อง ชายหนุ่มสองคนตรงหน้าเริ่มถอดเสื้อผ้า เผยให้เห็นเรือนร่างกำยำ
“ปัง!” บานประตูถูกคนถีบให้เปิดออก เจสันเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเย็นชา สายตาตกอยู่บนร่างเซี่ยชีหรั่นที่ลนลานจนทำอะไรไม่ถูก หลักจากนั้นก็เป็นชายหนุ่มที่กำลังถอดกางเกง
“ไสหัวไป” เจสันเอ่ย
ชายหนุ่มสองคนเลิกคิ้ว เดินไปหยุดอยู่หน้าเจสัน ใบหน้าเต็มไปด้วยแววยั่วยุท้าทาย เซี่ยชีหรั่นมองภาพเบื้องหน้าด้วยความกังวลใจ พลางครุ่นคิดว่าจะหยุดเหตุการณ์นี้อย่างไร เจสันเดินไปที่หน้าต่าง ยื่นมือออกไปดึงผ้าม่านลงมาคลุมศีรษะเซี่ยชีหรั่นเอาไว้
รอจนตอนที่เซี่ยชีหรั่นดิ้นหลุดออกมาอย่างไม่ง่าย บนพื้นก็มีชายหนุ่มสองคนนั้นนอนพังพาบอยู่แล้ว ทั้งร่างชายหนุ่มถูกเจสันใช้ผ้าม่านห่อเอาไว้
เขาเดินไปหยุดอยู่ข้างกายเซี่ยชีหรั่น คว้าแขนของเธอแล้วเดินไปข้างนอก เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าแล้วรีบก้าวตามไป
“พวกคุณยังไม่ได้จ่ายเงินเลยนะ! มาใช้บริการผู้ชายแล้วจะไม่จ่ายเงินได้อย่างไร” หญิงสาวที่ตามอยู่ด้านหลังสองคนเอ่ยขึ้น
“ฉันเปล่านะ ฉันมาซื้อดอกไม้ต่างหาก” เซี่ยชีหรั่นงึมงำ
เจสันหันหน้าไปมองเซี่ยชีหรั่น มุมปากโค้งขึ้น
เมื่อครู่นี้เขายิ้มหรือ ชายหนุ่มที่ไม่ยอมแม้กระทั่งจะพูดจา เพิ่งยิ้มเมื่อครู่นี้หรือ เซี่ยชีหรั่นตาค้าง ถูกชายหนุ่มลากให้เดินออกไปจากบ้านหลังสีแดง
เมื่อหันไป ประตูห้องด้านข้างก็เปิดออก ชายคนหนึ่งจูบริมฝีปากหญิงสาว หญิงสาวจึงตบเข้าที่ไหล่ชายหนุ่มเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นมองภาพเบื้องหน้าตาค้าง ที่แท้การซื้อดอกไม้ในที่แห่งนี้ก็หมายถึงการซื้อบริการชายหนุ่มหรอกหรือ?
“ขอบคุณคุณนะคะ” เซี่ยชีหรั่นสะบัดมือเจสันออก เจสันดึงมือกลับมาสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “อืม”
“ใช้การกระทำมาขอบคุณ” จู่ๆเจสันก็เอ่ยออกมา เซี่ยชีหรั่นมองเจสันที่หมุนตัวจากไปแล้วด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าสิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามพูดนั้นหมายความว่าอะไร
บนโต๊ะเต็มไปด้วยผักอีกครั้ง เจ้าอ้วนครุ่นคิด “แต่ก่อนชอบกินเนื้อมากที่สุดไม่ใช่หรือ ทำไมจู่ๆถึงได้กินแต่ผักกันเล่า ฉันได้กลิ่นนี้แล้วก็อยากจะอ้วก!”
เซี่ยชีหรั่นมองเจสันด้วยความประหลาดใจแวบหนึ่ง ชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามกินสิ่งที่อยู่ในจานอาหารของตัวเองด้วยสีหน้าเฉยเมย และท่าทางที่ไม่ใส่ใจผู้คนรอบด้าน
“ที่รัก มีสาวงามปรากฏตัวขึ้นบ้างไหม จะต้องมีแน่ๆเลยสินะ” เจ้าอ้วนเขยิบมาอยู่ข้างเซี่ยชีหรั่น พลางมองเธอ
“ดังนั้นทั้งๆที่ครั้งที่แล้วนายถูกคนข้างในจับไปจนไม่เหลือกระทั่งกางเกงในเอาไว้ ตอนนี้ก็ยังอยากจะไปอีกครั้งหรือ” บอบอเยาะเย้ยเจ้าอ้วน
เจ้าอ้วนงึมงำตอบ “ผู้ชายพวกนั้นทั้งละโมบและป่าเถื่อน ฉันคิดดูแล้ว ถ้าคนพวกนั้นรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่แล้วไม่ยอมไปหา พวกเขาจะต้องถลกหนังฉันแน่ๆ”
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้ากินผักในจานข้าวของตัวเอง ตัดสินใจแล้วว่าจะเก็บเรื่องน่าอับอายที่ตัวเองพบมาเอาไว้ ปล่อยให้มันเน่าสลายไปในใจของตัวเอง
จานผลไม้ที่ถูกตะปูทิ่มอย่างไม่เป็นระเบียบถูกส่งมา เซี่ยชีหรั่นวางแอปเปิ้ลที่มีน้ำจากสนิมเหล็กอยู่ไว้ข้างๆด้วยความรังเกียจ
สายตาคู่หนึ่งกวาดมองผ่านไป เจสันมองเซี่ยชีหรั่นนิ่งๆ เซี่ยชีหรั่นหยุดการกระทำ มองเจสันด้วยความสงสัยแล้วจิ้มแอปเปิ้ลขึ้นมา เจสันก้มหน้า แต่เมื่อวางแอปเปิ้ลกลับไป เจสันก็เงยหน้าขึ้นมาอีก
เซี่ยชีหรั่นมองเจสันที่เลิกคิ้วมองตัวเอง แววตานั้นมองเห็นอารมณ์ได้ไม่ชัดเจน เหมือนกับแฝงไปด้วยความขบขัน? เซี่ยชีหรั่นหลับตาลงกินแอปเปิ้ลที่มีน้ำสนิมเหล็กเข้าไป แต่เมื่อลืมตาขึ้น สายตาของฝ่ายตรงข้ามก็มองไปทางอื่นแล้ว!
“ฉันไม่สนๆ! เจสันเมื่อครู่นี้นายมองเซี่ยชีหรั่นอยู่ตั้งนานสองนาน ฉันก็อยากได้แบบนั้นด้วย!” ลู่ลู่ทำปากจู๋ เขยิบเข้าไปข้างกายเจสัน
เจสันเอนร่างไปด้านหลัง ปล่อยให้ลู่ลู่โผเข้าหาความว่างเปล่า ตะเกียบคู่หนึ่งจิ้มเข้าไปในจมูกลู่ลู่ “วันนี้ถึงตาเธอแล้ว”
“ชิ น่าเกลียดที่สุด ไม่ง่ายเลยที่วันนี้นายจะไม่ลงมือกับฉัน แต่ทำเพียงแค่จิ้มจมูกฉัน” ลู่ลู่ลุกขึ้นยืน เดินบิดเอวส่ายสะโพกไปยังห้องเก็บของ เมื่อออกมาอีกครั้งก็หิ้วขนมปังและนมออกมาถังใหญ่
“จะไปไหนหรือ ต้องการให้ฉันช่วยไหม” เซี่ยชีหรั่นวางมีดและส้อมในมือ พลางเอ่ยถาม
“เรื่องนี้เธอช่วยไม่ได้หรอก” ลู่ลู่ที่หิ้วกระป๋องนมด้วยความยากลำบาก ดันประตูให้เปิดแล้วเดินจากไป
“ตึงๆๆ” เสียงดังเป็นจังหวะดังขึ้นบนทางเดิน เซี่ยชีหรั่นพาดตัวอยู่บนพื้น แนบใบหูเข้ากับดาดฟ้าเรือ เสียงเป็นจังหวะนั้นดังขึ้น
เซี่ยชีหรั่นพยายามเดินด้วยเท้าเปล่าไปจนถึงทางขึ้นลงบันไดที่เคยเห็นก่อนหน้านี้ ทางขึ้นลงบันไดมีถังเปล่าใบหนึ่งวางอยู่ เป็นใบที่ลู่ลู่ถือไปในช่วงบ่าย
เซี่ยชีหรั่นเดินลงไปด้านล่างด้วยความลังเล บันไดยาวมาก เธอจับราวบันไดขณะที่เดินลงบันได เมื่อเท้าแตะลงบนพื้น ก็เป็นใต้ท้องเรือแล้ว ไม่ว่าอะไรก็ไม่มี มีเพียงแค่ธัญพืชและแป้งสาลี
เซี่ยชีหรั่นหันหน้าคิดจะกลับไป แต่เสียงเป็นจังหวะก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอเดินตามเสียงนั้นไป พยายามยกแป้งสาลีทั้งสองถุงออก หลังถุงแป้งมีกำแพงกั้นอยู่
เซี่ยชีหรั่นใช้มือเคาะดู ไม่พบร่องรอยอะไร เสียงที่ดังขึ้นแต่เดิมก็หายไปไม่เหลือแล้ว เซี่ยชีหรั่นย้ายของกลับไปยังตำแหน่งเดิม
และกลับขึ้นไปตามเส้นทางเดิม เซี่ยชีหรั่นเดินกลับไปยังทางขึ้นลงบันได หยิบพลั่วขึ้นมาอันหนึ่ง คิดจะกลับลงไปดูว่ามีรอยแยกบ้างหรือไม่ต่อไป เปลวไฟในที่ห่างไกลดึงดูดความสนใจของเซี่ยชีหรั่น
เธอเดินไปบนดาดฟ้าเรือ เปลวไฟกองหนึ่งเดี๋ยวแรงเดี๋ยวเบา เซี่ยชีหรั่นเบิกตาโตหยิบกล้องส่องทางไกลที่วางอยู่อีกด้านมา ในกล้องส่องทางไกล มีเรือลำใหญ่สามลำเข้ามาใกล้อย่างเงียบเชียบ นอกจากเปลวไฟที่สั่นระริกเล็กน้อยบนดาดฟ้าเรือแล้ว ถ้าไม่ตั้งใจมองให้ดี ก็จะไม่รู้เลยว่ามีเรือขยับเข้ามาประชิด
“ท่าไม่ดีแล้ว!” เซี่ยชีหรั่นคำรามเสียงเบา หมุนตัววิ่งกลับไปที่ห้อง เคาะประตูห้องลู่ลู่อยู่นานมากก็ไม่มีใครเปิด
สมองของเซี่ยชีหรั่นปรากฏเงาร่างของเจสัน ยังไม่ทันได้เคาะประตู เจสันก็เปิดประตูออกมามองเซี่ยชีหรั่นอย่างสงบเยือกเย็นแล้ว
“มีเรือสามลำ ฉันเห็นบนเรือนั้นมีธงสีดำแขวนอยู่ ธงสีดำเป็นตัวแทนของโจรสลัดใช่หรือไม่!” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างเหนื่อยหอบ
เจสันดึงเซี่ยชีหรั่นเข้ามาในห้องแล้วคิดจะออกไป “อยู่นิ่งๆที่นี่”
“ฉันไปกับคุณแล้วกัน ฉันไปเรียกคนจะเร็วกว่า!” เซี่ยชีหรั่นที่เดินตามอยู่ด้านหลังเจสัน กระแทกเข้ากับแผงอกแกร่ง มีเสียงดังลอยมาจากที่ห่างไกลแว่วๆ
“อยู่ที่นี่” เสียงของเจสันเย็นเยียบมาก
“ฉันจะไป” เซี่ยชีหรั่นมองเจสัน เจสันสบตากับเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชา มือข้างหนึ่งทาบอยู่บนบานประตู เอียงหน้าจูบลงบนริมฝีปากเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นเบิกตากว้างทันที มองไปยังชายหนุ่มที่จูบตัวเองคนนั้นอย่างไม่อยากเชื่อ ในแววตามีภาพชายหนุ่ม เจสันจูบอย่างจริงจัง หลุบตามองเซี่ยชีหรั่นเล็กน้อย
“เพียะ!” เจสันถูกเซี่ยชีหรั่นตบจนหน้าหันไปอีกด้าน
“ไร้ยางอาย!” เซี่ยชีหรั่นโกรธจนสั่นไปทั้งร่าง เจสันบังคับอุ้มเซี่ยชีหรั่นขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นทุบลงบนไหล่กว้างของเจสัน “ปล่อยฉันลงนะ!”
“พลั่ก!” เซี่ยชีหรั่นถูกเจสันโยนลงไปบนเตียงขนาดใหญ่ของเขา เซี่ยชีหรั่นสะบัดศีรษะที่ถูกกระแทกจนเวียนหัว จับแขนของเจสันเอาไว้ แขนเสื้อถูกดึงขาด เซี่ยชีหรั่นมองเห็นแผลเป็นบนแขนของเจสัน
ตอนแรกที่ตัวเองถูกสะกดจิตก็แทงเย่เชินหลินไปครั้งหนึ่ง และก็เป็นตำแหน่งนี้เช่นกัน เมื่อนึกถึงการกระทำยามปกติของชายหนุ่มแล้ว แววตาเซี่ยชีหรั่นก็เริ่มเปลี่ยนไป
จู่ๆเตียงก็สั่นอย่างรุนแรง ศีรษะเซี่ยชีหรั่นจะพุ่งไปกระแทกเข้ากับหัวเตียง มือคู่หนึ่งวางอยู่บนหัวเตียงอย่างมั่นคง ปกป้องศีรษะเซี่ยชีหรั่นเอาไว้
เจสันปล่อยเซี่ยชีหรั่น เดินไปทางประตู “แกร๊ก” เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงกุญแจล็อค เปลวไฟย้อมผืนฟ้าให้เป็นสีแดงเพลิงไปครึ่งหนึ่งแล้ว เซี่ยชีหรั่นวิ่งไปที่หน้าต่าง บนท้องเรือเริ่มมีลูกเรือมารวมตัวกันเป็นจำนวนมาก ยังมีอีกกลุ่มที่เตรียมจะหนี
“ทำอย่างไรดี” เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ในห้องหมุนตัวไปมาอย่างร้อนใจ เมื่อเท้าเตะถูกอะไรบางสิ่งที่เป็นสีดำ เซี่ยชีหรั่นก็ก้มตัวลงไป เห็นปืนกระบอกหนึ่งที่วางอยู่บนพื้น
ปืนกระบอกนี้เป็นรุ่นที่เย่เชินหลินใช้บ่อยๆ เซี่ยชีหรั่นชะงักค้าง สมองปรากฏความคิดที่เหลือเชื่อขึ้นมาความคิดหนึ่ง เจสันมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเย่เชินหลินหรือไม่
ภายในห้องโงนเงนอย่างรุนแรงอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นเปิดหน้าต่างแล้วปีนออกไปอย่างช้าๆ
“รีบวิ่งเร็วเข้า” ลูกเรือที่อยู่รอบด้านล้วนพากันวิ่ง เซี่ยชีหรั่นเงยหน้า หลายสิบเมตรด้านนอกนั่น มีธงสีดำผืนหนึ่งกำลังโบกสะบัดอยู่ด้านบน ลู่ลู่วิ่งมาถึงหน้าเซี่ยชีหรั่นด้วยความตื่นตระหนก “ไป ทิ้งเรือแล้วจากไปกัน”
เซี่ยชีหรั่นคว้าแขนลู่ลู่เอาไว้ “เจสันล่ะ?”
“สนใจเจสันทำไมกัน สนใจชีวิตนี่!” ลู่ลู่จับมือเซี่ยชีหรั่นแล้ววิ่งไปทางเรือฉุกเฉินที่อยู่ทางด้านหลังดาดฟ้าเรือ
“ซ่า!” ข้างกายโจรสลัดมีน้ำกระเซ็นสูงหลายเมตร เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้น ก็เห็นชายหนุ่มที่อยู่ในห้องบังคับเรือคนนั้น จึงสะบัดแขนลู่ลู่ออก เซี่ยชีหรั่นวิ่งไปทางห้องบังคับเรือ
มือทั้งสองข้างของเจสันยันอยู่บนหางเสือเป็นผู้ดำเนินการ ปากก็คาบบุหรี่มวนหนึ่ง “พวกเขาบอกว่าเรือลำนี้ใกล้จะรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว รีบไปเถอะ”
“ไปไม่ได้” เจสันคายบุหรี่ที่อยู่ในปากทิ้ง แขนทั้งสองข้างมีเส้นเลือดปูดโปน เรือทั้งลำเปลี่ยนทิศทางในทันที เซี่ยชีหรั่นมองใบหน้าด้านข้างของเจสัน จู่ๆก็เอ่ยเรียกออกมา “เย่เชินหลิน”
เจสันที่สายตาของมองไปด้านหน้า แขนทั้งสองข้างบังคับหางเสือ เอ่ยเรียบๆว่า “คุณเรียกผมว่าอะไรนะ”
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าด้วยความเสียใจ “ไม่มีอะไร?”
กัปตันเรือวิ่งเข้ามา “เจสันทำได้ดีมาก ตอนนี้มีลมแล้ว แล่นไปตามลมเร็วๆเข้า!”
เจสันปล่อยหางเสือในมือ กัปตันเรือรีบเข้าไปบังคับหางเสือแทน เซี่ยชีหรั่นเดินตามอยู่ด้านหลังเจสันจนถึงหน้าประตูห้องเจสัน เมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นเจสันมองมาที่เซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชา
“เมื่อครู่นี้คุณจูบฉันทำไมคะ” เซี่ยชีหรั่นถาม ในใจตื่นเต้นเล็กน้อย
“เป็นเพราะความปรารถนา คำตอบนี้คุณพอใจไหม” เจสันเอ่ย หมุนตัวเดินเข้าไป ทิ้งเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ข้างนอก
“สารเลว!” เซี่ยชีหรั่นเตะเข้าที่บานประตูห้อง และจากไปด้วยความโมโห ภายในห้อง เจสันมองห้องที่ถูกรื้อจนยุ่งเหยิง มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มแห่งความสุข
บนท้องทะเลคลื่นสงัดลมสงบ แม่ครัวยกอาหารมาเสิร์ฟ “ถ้ายังหาเส้นทางเดินเรือกลับไปไม่เจออีกล่ะก็ กระสุนพวกเราหมด เสบียงก็เกลี้ยงแน่ๆ”
บอบอขมวดคิ้วเอ่ยว่า “ข้าวของพวกนั้นเป็นอย่างไร” เซี่ยชีหรั่นตั้งใจฟัง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินพวกเขาพูดคุยกันอย่างเปิดเผย
ลู่ลู่เหลือบมองเซี่ยชีหรั่นแวบหนึ่ง เอ่ยว่า “ไม่มีปัญหา ไม่มีเรื่องอะไร แต่ว่าก็ต้องรีบหน่อย เพราะทนต่อไปได้เพียงแค่อาทิตย์เดียว”