สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1320 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1220

“เกาะเล็กๆ ตาน้ำ” เจสันเอ่ยออกมาสั้นๆแต่ได้ใจความ
กัปตันเรือมองไปที่ทุกคนแล้วเอ่ยว่า “วันนี้ตอนเช้าเห็นเกาะเล็กๆเกาะหนึ่งจริงๆ ตอนนี้แบ่งกลุ่มกัน ทุกกลุ่มสองคนไปตามหาตาน้ำบนเกาะ”
เจ้าอ้วนเดินไปหยุดอยู่หน้าเซี่ยชีหรั่น มองเซี่ยชีหรั่นยิ้มๆ “ที่รัก อยู่กลุ่มเดียวกับผมเถอะ ผมจะปกป้องคุณเอง”
เซี่ยชีหรั่นกุมหน้าอกแล้วหลบไป “ฉันว่าฉันอยู่กลุ่มเดียวกับบอบอแล้วกัน”
บอบอเอ่ยด้วยความประหลาดใจ “ผมนึกว่าคุณจะอยู่กลุ่มเดียวกับเจสันเสียอีก?” เซี่ยชีหรั่นหันไปสบตากับเจสันพอดี และเบนหน้าหลบไปอย่างรวดเร็ว
“บอบอ ฉันจะอยู่กลุ่มเดียวกับคุณค่ะ”
“อย่างนั้นก็พอดีเลย เจสันพวกเรามาอยู่กลุ่มเดียวกันเถอะ” ลู่ลู่ออดอ้อน แนบร่างเข้ากับแขนของเจสัน เซี่ยชีหรั่นใช้สายตาเหลือบมองลู่ลู่ที่พิงเข้ากับแขนของเจสัน จิตใต้สำนึกก็หวังว่าเจสันจะปฏิเสธ
เจสันไม่พูดอะไร ยอมรับโดยปริยาย เซี่ยชีหรั่นขยี้เท้า เดินนำออกไปจากประตูห้องโดยสาร เมื่อเรือเข้าใกล้ฝั่ง ก็เป็นผู้นำขึ้นฝั่งไปก่อน
“คุณรอผมก่อน จะเดินเร็วไปไหนกัน!” บอบอตามเซี่ยชีหรั่นมา เดินตามด้านหลังเธอ เซี่ยชีหรั่นฟาดพงหญ้าด้วยความอึดอัดและไม่พูดอะไร
มีเสียงฟ่อดังออกมาจากพงหญ้า บอบอครางออกมาครั้งหนึ่ง เซี่ยชีหรั่นหันหน้าไป ก็เห็นบอบอที่มีสีหน้าขาวซีดสบตากับงูหลามที่พาดตัวอยู่บนต้นไม้ตัวหนึ่ง
“ทำอย่างไรดี” บอบอมองเซี่ยชีหรั่น น้ำเสียงสั่นเทาเล็กน้อย “คุณอย่าขยับเด็ดขาดนะ ขยับแล้วมันจะกัดผม”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า นึกถึงคำพูดของบอบอแล้วก็รีบหยุดศีรษะเอาไว้ เวลาผ่านไปแต่ละนาที แต่ละวินาที เซี่ยชีหรั่นกัดฟัน ยกมือขึ้นเหวี่ยงท่อนไม้ในมือไปมา
งูหลามถูกดึงดูดความสนใจได้อย่างรวดเร็ว จึงเบนสายตาออกจากร่างของบอบอ บิดลำตัวอวบอ้วนมาจ้องเซี่ยชีหรั่น เธอสามารถมองเห็นเกล็ดบนลำตัวของงูได้อย่างชัดเจน เซี่ยชีหรั่นเหงื่อออกชุ่ม
หางตากวาดผ่านร่างของบอบอ เซี่ยชีหรั่นเบิกตากว้างในทันที ร่างของบอบอเคลื่อนถอยหลังไม่หยุด หลังจากนั้นก็หลบเลี่ยงเซี่ยชีหรั่น วิ่งหน้าตั้งหนีไป
งูหลามถูกทำให้ตระหนก จึงแลบลิ้นอ้าปากกว้างพุ่งเข้าหาเซี่ยชีหรั่น “ปังๆ!” เสียงปืนดังขึ้นในพื้นที่กว้างสองครั้งติด
เซี่ยชีหรั่นหันไป มองไปยังเจสันที่ถือปืนอยู่อย่างอึ้งๆ หยดน้ำตาร่วงหล่นอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ เจสันขมวดคิ้ว ดึงเซี่ยชีหรั่นมา เซี่ยชีหรั่นขาอ่อนแรง ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น
“ยืนขึ้นมา” เจสันเอ่ยเรียบๆ
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า สีหน้าขาวซีด เบื้องหน้าปรากฏแผ่นหลังกว้าง เจสันนั่งยองๆอยู่หน้าเซี่ยชีหรั่นเงียบๆ
“ไม่ต้องหรอก ถ้าหากว่าคุณไม่ใช่เย่เชินหลิน ฉันก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ” เซี่ยชีหรั่นฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นยืน การหลบหนีไป เมื่อเจอเรื่องเดือดร้อนของบอบอ ทำให้เธอเกิดความระแวดระวังต่อคนเหล่านี้
อาการวิงเวียนเกิดขึ้นชั่วครู่ เมื่อเซี่ยชีหรั่นได้สติคืนมา ตัวเองก็ถูกเจสันอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขนแล้ว เจสันก้าวเท้ายาวตรงไปข้างหน้า เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ในอ้อมแขนของเจสัน ก็รู้สึกถึงความคุ้นเคยเล็กน้อย
มือคู่นั้นลูบตาของเจสันอย่างอดไม่อยู่ “สิ่งนี้คงจะไม่ได้แปะลงไปง่ายขนาดนั้นหรอกนะ” เซี่ยชีหรั่นถามหยั่งเชิง
เจสันก้มหน้ามองเซี่ยชีหรั่น โดยไม่พูดอะไร เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกว่ามือของฝ่ายตรงข้ามขยับ และคลายออกโดยไม่รู้ตัว
“อ๊ะ!” เซี่ยชีหรั่นร้องออกมาสั้นๆ หลังจากนั้นก็ถูกกอดแล้วกลิ้งลงจากเขาไปด้วยกันอย่างรวดเร็ว
“กอดผมแน่นๆ” เจสันเอ่ยเสียงต่ำ มือคู่นั้นปกป้องเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ โอบเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา
ทั้งคู่กลิ้งลงมาตามไหล่เขา และหยุดลงในที่สุด เจสันครางออกมา มือที่กอดเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ยังคงไม่ได้คลายออก
“คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” เซี่ยชีหรั่นยื่นหน้าออกมา ใบหน้าของเจสันมีร่องรอยจากการถูกบาด
“ลุกขึ้นก่อน” เจสันเอ่ยเรียบๆ เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้น เจสันโงนเงนลุกขึ้นยืน เดินไปด้านหน้าไม่กี่ก้าวก็ร่วงลงไปในหลุมแห่งหนึ่ง
“ดวงตาของคุณ?” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยอย่างลังเล ยื่นมือออกไปโบกด้านหน้าเจสัน จุดโฟกัสรูม่านตาของเจสันไม่ได้อยู่ที่มือของเซี่ยชีหรั่น
“อีกครู่หนึ่งก็ดีขึ้นเอง” เจสันหมุนตัวหันหน้าไปหาทะเล และไม่ได้สนใจเซี่ยชีหรั่นอีก
“เฮ้! พวกนายยังอยู่ดีไหม” เจ้าอ้วนวิ่งมาจากที่ไกลๆ เซี่ยชีหรั่นมองเจสัน เจสันพยักหน้า เซี่ยชีหรั่นถึงได้โบกมือให้เจ้าอ้วน
“ทำไมพวกนายสองคนถึงได้อยู่ด้วยกันล่ะ” เจ้าอ้วนมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความไม่เต็มใจ บอบอที่อยู่ข้างๆมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน เซี่ยชีหรั่นประคองเจสัน พลางเอ่ยว่า “ดูเหมือนว่าเจสันจะ…อ๊ะ!” เมื่อหันหน้าไป เจสันก็จูบตัวเอง
“พวกนายสองคน!” เจ้าอ้วนตะโกนด้วยความโมโห!
เซี่ยชีหรั่นมองคนที่จากไปด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกอย่างอึ้งๆ เมื่อครู่มีความรู้สึกคุ้นเคยมากเกินไป คุ้นเคยเสียจนเธอไม่อยากต่อต้าน ชายหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาไม่เหมือนเย่เชินหลินเลยแม้แต่น้อย จูบของเขา ตัวเองกลับไร้ซึ่งหนทางในการต่อต้าน!
“เจสันเป็นอะไรไปน่ะ เมื่อครู่นี้คุณอยากจะพูดว่าอะไรนะ” บอบอคว้าประเด็นสำคัญเอาไว้
เซี่ยชีหรั่นที่ได้ยินชื่อของเจสันแล้ว สมองก็กลายสภาพเป็นแป้งเปียก เอ่ยเสียงเบาว่า “ไม่มีอะไรค่ะ?”
“มีเรื่องอะไร” เจสันเดินไปถึงหน้าเจ้าอ้วนด้วยฝีเท้ามั่นคง เจ้าอ้วนถูกกลิ่นอายของเจสันทำให้ตกใจสะดุ้ง จึงตอบกลับอัตโนมัติว่า “ไม่มีเรื่องอะไร? เมื่อครู่มีเรือกลไฟลำหนึ่งเห็นพวกเรา จึงให้น้ำจืดกับพวกเรา ทั้งยังเชื้อเชิญพวกเราไปนั่งที่นั่นด้วย”
“จะทำอย่างไรกับสินค้า” เจสันเอ่ย เมื่อได้ยินถึงสินค้า เซี่ยชีหรั่นก็ฝืนทำตัวเองให้สดชื่น เรือกลไฟอีกลำหนึ่งจอดอยู่ริมชายฝั่ง เรือกลไฟปล่อยเชือกลงมาจากที่สูง
“ที่รัก ผมจะส่งคุณขึ้นไป” เจ้าอ้วนมองเอวเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาเป็นประกาย ปกคอเสื้อด้านหลังถูกเจสันหิ้วขึ้นมา แล้ววางไว้บนเชือกด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก
เจ้าอ้วนปีนขึ้นไปอย่างไม่เต็มใจ เจสันเงยหน้าขึ้นไปมองเซี่ยชีหรั่น พยักหน้าเป็นสัญญาณ เจสันจับเชือกที่แกว่งไปมาตามลมเอาไว้ เซี่ยชีหรั่นจับเอาไว้ได้แต่ไม่มั่นคง มือคู่หนึ่งทาบทับลงบนหลังมือเซี่ยชีหรั่น
ข้อกระดูกชัดเจนบนหลังมือนำพาความรู้สึกหยาบกร้านจากการสัมผัสเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นดิ้นหลุดจากมือของเจสัน ปีนขึ้นไปบนเชือกเงียบๆ มือคู่หนึ่งจับเซี่ยชีหรั่นให้ยืนอย่างมั่นคงบนดาดฟ้าเรือ
“ขอบคุณค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นเอ่ย เมื่อเงยหน้าก็เห็นชายหนุ่มยิ้มอย่างเจิดจ้ามาให้ตัวเอง เจสันกระโดดขึ้นไปบนดาดฟ้าเรืออย่างง่ายดาย เห็นชายที่จับแขนเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ ก็เบนสายตาหลบไป
“ไม่ใช่เย่เชินหลินสินะ ถ้าหากว่าเป็นเขา เขาจะไม่ยอมให้ผู้ชายหน้าไหนมาแตะต้องเธอ” เซี่ยชีหรั่นคิดด้วยความขมขื่น ค่อยๆขืนตัวออกจากการประคองของชายผู้มีรอยยิ้มเจิดจ้าเงียบๆ
“ยินดีต้อนรับคุณเข้าสู่งานเลี้ยงยามค่ำคืนของพวกเรา” ชายหนุ่มไปนั่งในตำแหน่งกลางห้องโถง เสียงดนตรีดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นสวมกางเกงยีนส์ตัวโคร่ง มองฟลอร์เต้นรำที่มีเพลงวอลซ์ที่ดังขึ้นเพลงแล้วเพลงเล่า
“คุณผู้หญิงจากแดนตะวันออกที่รัก ไม่ทราบว่าคุณจะยินยอมเต้นรำกับผมสักเพลงไหมครับ” ชายหนุ่มโค้งตัวทำท่าทางเชื้อเชิญให้เซี่ยชีหรั่น
“ฉัน?” เซี่ยชีหรั่นโชว์กางเกงยีน์ตัวโคร่งของตัวเองแล้วมองไปทางชายหนุ่มยิ้มๆ ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “ในสายตาผม ความงดงามของคุณทะลุขีดจำกัดไปแล้ว”
สายตาคู่หนึ่งมองไปทางเซี่ยชีหรั่น และเบนจากไปอย่างรวดเร็ว มือสองข้างของเจสันจับเข้าที่แก้วเหล้า นิ้วมือทั้งสิบที่อยู่บนแก้วเหล้าเคาะเบาๆ
เซี่ยชีหรั่นใจกระตุกเล็กน้อย การกระทำนี้เป็นการกระทำที่เย่เชินหลินทำบ่อยมาก
“หญิงสาวชาวตะวันออกหรือ” ชายที่อยู่ด้านข้างเอ่ยออกมา เซี่ยชีหรั่นหันหน้าไปยิ้มให้อย่างเสียใจ เดินไปตามมือที่ผายไปของชายหนุ่มเข้าสู่ฟลอร์เต้นรำ
นี่เป็นดนตรีร่ายรำที่เซี่ยชีหรั่นไม่เคยเต้นมาก่อน ชายหนุ่มกระซิบเบาๆข้างหูเซี่ยชีหรั่น “ก้าวเท้าตามผมก็พอแล้วครับ”
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วอย่างไม่สบายตัวนัก เพราะใกล้กันมากเกินไป จึงคิดอยากจะเว้นระยะห่างกับชายหนุ่ม แต่เมื่อเห็นเจสันที่นั่งเอื่อยเฉื่อยอยู่อีกด้านแล้ว
คล้ายกับว่าตัวเองก็ไม่ได้ต่อต้านจูบจากผู้ชายคนนี้? เซี่ยชีหรั่นที่มีความคิดแบบนี้ใจกระตุกเล็กน้อย เหยียบถูกหลังเท้าชายหนุ่ม เจสันลุกขึ้นยืน เดินออกไปทางดาดฟ้าเรือแล้ว และหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นจิตใจสับสนวุ่นวาย รีบผงกศีรษะให้กับชายหนุ่มแล้วเดินออกไปทางดาดฟ้าเรือ บนดาดฟ้าเรือมีเพียงแค่ลมพัดผ่านเบาๆ ไม่มีอะไรอย่างอื่นแม้แต่น้อย
เซี่ยชีหรั่นมองแสงไฟที่สว่างขึ้นบนเรือที่อยู่ไม่ไกล ฟังเสียงลูกเรือหัวเราะเฮฮากันในห้องโถง คืนวันนี้เป็นโอกาสอันดีที่จะไปดูให้ชัดเจน
เซี่ยชีหรั่นค่อยๆไต่เชือกลงมา คลำทางในความมืดไปยังเรือนแพ เมื่อกางเกงยีนส์ถูกน้ำก็เปียกชุ่ม เซี่ยชีหรั่นย่องไปยังทางขึ้นลงบันไดเงียบๆ ทางขึ้นลงบันไดยังคงมืดสนิท ใกล้จะถึงบันไดแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็เหยียบถูกอะไรกลมๆบางอย่างที่นูนขึ้นมา เสียงแสบแก้วหูดังขึ้น เสียงชุลมุนดังลอยมา
“ไปดูที่เรือนแพสิว่ายังมีคนอยู่หรือไม่” เสียงของลู่ลู่ดังขึ้นทันที
เซี่ยชีหรั่นถอยหลังไม่หยุด ไม่มีทางออก ทำอย่างไรดี! มือคู่หนึ่งปิดปากเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ ดึงเซี่ยชีหรั่นเข้าไปแอบในช่องเล็กแคบที่อยู่ห่างไกลช่องหนึ่ง
นัยน์ตาทอประกายท่ามกลางความมืด เซี่ยชีหรั่นกระพริบตา เป็นสัญญาณให้เจสันปล่อยตัวเอง เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เริ่มมีแสงสว่างส่องเข้ามา
เซี่ยชีหรั่นอยู่ใกล้กับเจสันมาก ใกล้เสียจนกระทั่งสามารถแบ่งปันลมหายใจระหว่างคนทั้งคู่ได้ กระทั่งฝ่ายตรงข้ามกระพริบตาเล็กน้อยก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
“เฝ้าอยู่ที่นี่ คืนวันนี้คนค่อนข้างน้อย ต้องดูให้ดี” ลู่ลู่กำชับ เซี่ยชีหรั่นมองผ่านแสงสว่างอันน้อยนิด ก็เห็นรอยแยกของบานประตูบนดาดฟ้าเรือคล้ายกับว่ามีผ้าอยู่
แสงไฟห่างไกลออกไปเรื่อยๆ เซี่ยชีหรั่นขยับไปมาอย่างไม่สบายตัว แต่กลับแนบชิดกับฝ่ายตรงข้ามยิ่งกว่าเดิม เพียงแค่เอียงหน้าเล็กน้อย ก็สามารถจูบริมฝีปากของฝ่ายตรงข้ามได้แล้ว
เจสันมองการเคลื่อนไหวด้านนอกด้วยความระมัดระวัง เซี่ยชีหรั่นถามเสียงเบา “คุณไม่ใช่เย่เชินหลินจริงๆหรือคะ”
เจสันเงียบ เซี่ยชีหรั่นเอ่ยต่อไป “ฉันนับ1 2 3 ถ้าหากว่าคุณไม่ใช่จริงๆ อย่างนั้นก็ไม่ต้องสนใจฉัน”
“หนึ่ง” เซี่ยชีหรั่นจ้องมองเจสันอย่างตื่นเต้น
“สอง” ฝ่ายตรงข้ามยังคงนิ่งเฉย ไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
“สาม” เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจแล้วพุ่งตัวออกไปด้านนอก บานประตูส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด เสียงฝีเท้าสับสนค่อยๆเข้ามาใกล้อีกครั้ง
“ประหลาดเสียจริง ทำไมคืนวันนี้ถึงได้มีเสียงบ่อยๆกัน” ลูกเรือคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ
“นั่นสิ โชคร้ายเสียจริงที่ไม่อาจไปดื่มเบียร์บนเรือลำนั้นได้” ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น