สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1321 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1221

ในซอกเล็กแคบ จูบของชายหนุ่มหอบลมพายุฝนมา จริงจังและจริงใจ เซี่ยชีหรั่นเชื่อฟัง ในใจอ่อนระทวยจนกลายเป็นลำธารสายเล็กไหลริน เธอรู้ดีเย่เชินหลินไม่มีทางปล่อยให้เธอเดินเดียวดายลำพัง
บดขยี้แล้วบดขยี้อีก ในพื้นที่คับแคบคืออารมณ์ที่ร้อนแรง กระทั่งกระดุมเสื้อที่หน้าอกก็แกะออก เพื่อให้ผิวที่เหนียวเหนอะหนะเย็นสบาย
“ลองดูครั้งหน้าคุณไม่คำนึงความปลอดภัยตัวเองอีกผมจะลงโทษคุณยังไง เจสันหรือก็คือเย่เชินหลินกระซิบ
เซี่ยชีหรั่นใบหน้าแดงเรื่อ มองเย่เชินหลินที่รูปลักษณ์เปลี่ยนไป ถามอย่างใคร่รู้ “รอยแผลเป็นนี่ทำยังไงคะ”
“หนังคน” เย่เชินหลินพูดสั้นกระชับ เซี่ยชีหรั่นตกตะลึง “หรือว่ามีคนชื่อ เจสันจริงๆ แล้วคุณก็…”
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินประหลาดใจ เย่เชินหลินไม่อยากทำให้เซี่ยชีหรั่นตกใจ จึงไม่ได้ปริปากอะไร
“ตอนนี้พวกเราจะออกไปได้ยังไงคะ” เซี่ยชีหรั่นยื่นหน้าออกไป เห็นชายหนุ่มบนดาดฟ้าเรือก็รีบหดหัวกลับมา
เย่เชินหลินส่ายหน้า “ยังไงก็ต้องมีโอกาส”
เวลาเหมือนหยุดนิ่ง เซี่ยชีหรั่นครุ่นคิดแล้วถาม “ตอนนั้นทำไมคุณอยากจะโยนไอ้อ้วนลงทะเลคะ”
เย่เชินหลินไม่ตอบ แต่สีหน้าเปลี่ยนไปนิดหนึ่ง เซี่ยชีหรั่นถามอย่างระมัดระวัง “หรือว่าเพราะเขาหมกมุ่นทางด้านนี้”
เย่เชินหลินใช้มือที่เมื่อครู่อยู่ด้านหลังเซี่ยชีหรั่นตอบคำถามนี้อ้อมๆ
”ขนุนที่มีตะปูปักต้องกินให้หมด” เย่เชินหลินพูดจริงจัง เห็นเซี่ยชีหรั่นทิ้งผลไม้หลายครั้ง เขาก็แทบอยากจะจับเธอขึ้นเตียงสั่งสอน!
“ยี้ ขนุนที่มีรสชาติสนิมนั่นกินไม่ลงจริงๆ” เซี่ยชีหรั่นบ่นพึมพำ สองคนสนทนาต่อปากต่อคำกัน
ท้องฟ้าสว่างแล้ว เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นที่หลับลึกในอ้อมกอดของตัวเอง
เซี่ยชีหรั่นหลับลึกมาก สองมือยังกำปกเสื้อเย่เชินหลินแน่น ท่าทางรู้สึกไม่ปลอดภัย เสียงดังมาจากทางดาดฟ้าเรือ เซี่ยชีหรั่นกะพริบตาตื่นขึ้นจากหลับใหล
มองเย่เชินหลินอยู่นานถึงนึกออกว่าชายคนนี้คือเย่เชินหลิน เย่เชินหลินกะพริบตาบอกให้เซี่ยชีหรั่นอย่าส่งเสียงดัง
“เมื่อไหร่จะถึงแอฟริกา ครั้งนี้ขนของนานไปแล้ว” เสียงลู่ลู่ที่ดังขึ้นบ่งบอกความไม่พอใจ
“ใครจะไปนึกระหว่างทางจะเจอโจรสลัด จนต้องเปลี่ยนเส้นทาง เดี๋ยวเร่งเดินทาง อย่าให้คนบนเรือลำเมื่อวานเห็นพวกเราละกัน”
“แล้วสินค้าพวกนั้นทำยังไงดี” บอบอถามเบาๆ เย่เชินหลินพยักหน้าให้เซี่ยชีหรั่น ออกมาจากซอกหลืบ ยืนท่ามกลางกลุ่มคนเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร
“เจสัน ทำไมเมื่อกี้ข้าไม่เห็นแก แกขึ้นมาด้วยหรือ” ลู่ลู่ถามอย่างแปลกใจ เย่เชินหลินมอง ลู่ลู่แวบหนึ่ง ในดวงตามีความหมายลึกซึ้ง ก้มหน้าอาย “อาจจะเป็นเพราะฉันเพิ่งตื่นนอนก็เลยยังไม่ได้เช็ดขี้ตาให้สะอาด!”
“ไม่ว่ายังไง หาคนให้เจอก่อนแล้วค่อยว่ากัน” กัปตันเรือเพิ่งจะตื่นนอน น้ำเสียงยังอู้อี้
พวกเขาเดินออกไปข้างนอก เซี่ยชีหรั่นย่องเงียบออกมา มองประตูที่อยู่ด้านหลังลังเล สุดท้ายยังคงแอบเดินย่องกลับไปที่ห้อง
เมื่อถึงเตียงเซี่ยชีหรั่นก็นอนหลับอุตุ กระทั่งมีเสียงหนึ่งปลุกให้ตื่น “ลู่ลู่เธอมีกุญแจห้องนอนฉันได้ไง”
เซี่ยชีหรั่นถามแปลกใจ ขยี้ตามอง ลู่ลู่ ลู่ลู่ ชี้ไปที่ประตูที่ถูกทุบพังจนง่อนแง่น “ฉันเคาะประตูแล้ว คุณไม่ได้ขานรับ ก็เลยจำเป็นต้องใช้วิธีพิเศษ”
“ตอนนี้กินข้าวกลางวันหรือข้าวเย็นล่ะ” เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเฉพาะตอนกินข้าวสาวใหญ่คนนี้ถึงจะมาเรียกตนเอง เซี่ยชีหรั่นนึกถึงที่เย่เชินหลินให้ลู่ลู่ เรียกเธอกินข้าว ในใจก็รู้สึกหวานชื่น
“ไม่ใช่ทั้งนั้น มื้อนี้หรูหราพิเศษ!” ลู่ลู่ ลูบอกแน่นจนเซี่ยชีหรั่นขนลุก หน้ายังไม่ทันล้าง เซี่ยชีหรั่นตามลู่ลู่เดินไปห้องโถง
“โอ๊ะ เจ้าหญิงคนสวย พวกเราเจอกันอีกแล้ว!” ผู้ชายบนเรือเมื่อวานยิ้มทักทาย
เซี่ยชีหรั่นมองไปรอบๆ แปลกใจ มีแต่ไอ้อ้วนที่สีหน้าขัดเคือง
ชายหนุ่มเดินไปตรงหน้าเซี่ยชีหรั่นคุกเข่าข้างหนึ่งลงแล้วหยิบกล่องออกมา พอเปิดออกก็เห็นแหวนวงใหญ่ส่องแสงประกายวิบวัย
“ผมเป็นเจ้าชายเกาะอิสระเล็กๆ ผมออกทะเลหวังจะแสวงหาความสุขของตัวเองมาตลอด เมื่อวานตอนที่คุณจากไปผมก็รู้ทันที ความสุขของผมก็คือคุณ มาเป็นชายาของผมเถอะครับ ผมจะจัดงานแต่งงานที่หรูหราที่สุดในโลกให้คุณ ชนชั้นสูงทั่วโลกจะต้องอวยพรให้พวกเรา”
ชายหนุ่มองเซี่ยชีหรั่นลึกซึ้ง เซี่ยชีหรั่นหันไปอยากจะมองเย่เชินหลิน กลัวจะถูกจับได้จึงได้แต่อดทนไว้
“ที่จริง…” เซี่ยชีหรั่นกลืนน้ำลายยากลำบาก รู้สึกว่ามีสายตาที่ไม่ตั้งใจมองมาที่ตนเอง เซี่ยชีหรั่นขยับมุมปากโดยไม่รู้ตัว
“ที่จริงเท้าฉันเหม็นมาก” เซี่ยชีหรั่นพูดชัดถ้อยชัดคำ ชายหนุ่มชะงัก พูดอย่างยากลำบาก “ไม่เป็นไรครับ ราชสำนักของเรามียากุหลาบ รักษาได้ผลดีมาก คุณไม่ต้องคิดมาก”
“ที่จริงเท้าเหม็นไม่ใช่เรื่องแย่ที่สุดของฉัน ฉันยังชอบนอนละเมอ เคยได้ยินนิทานเรื่องแตงโมสุกมั้ยคะ หัวคนกลมๆ เหมือนแตงโม ลูบๆ คลำๆ ผ่าลงไปโดยไม่ตั้งใจ” เซี่ยชีหรั่นทำไม้ทำมือมองรัชทายาท
“เรื่องนี้ก็ไม่มีปัญหา ในวังมีดไม่เยอะครับ” ชายหนุ่มเหงื่อเย็นไหลออกมา มือที่ยื่นไปอยากจะหดกลับมา
เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นอีกเบาๆ “ที่จริงฉันชอบผู้หญิง!”
“ขอโทษครับ ผมคิดว่ายังมีราชกิจที่ต้องจัดการ ถ้าไม่รีบจัดการจะทำให้เกิดความเสี่ยงได้!” ชายหนุ่มรีบลุกขึ้น พยักหน้าให้ทุกคนแล้วก้าวเท้าพรวดไปทางดาดฟ้าเรือ หายลับไปอย่างรวดเร็ว
เห็นเขาตกใจจากไป เซี่ยชีหรั่นก็ถอนหายใจยาว สองมือเท้าเอวเบาๆ เกาตรงที่รู้สึกคันเบาๆ เซี่ยชีหรั่นมองลู่ลู่ กับไอ้อ้วนที่อยู่ข้างๆ เห็นคนอื่นไม่สนใจตัวเองค่อยโล่งอก จ้องเย่เชินหลินจริงจัง
เย่เชินหลินพยักหน้ามีเลศนัยให้เซี่ยชีหรั่น ถึงได้ปล่อยมือที่โอบเซี่ยชีหรั่นตลอด “รีบเร่งความเร็ว พวกเรารีบไปจากที่นี่กัน”
สีหน้าบอบอไม่ค่อยดี กะพริบตากับลู่ลู่ และไอ้อ้วนทุกคนรีบออกไป “พวกเขาเหมือนมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” เซี่ยชีหรั่นตั้งใจเดินไปข้างหลังเข้าไปใกล้เย่เชินหลินถามขึ้น
“อุ๊ย!” เซี่ยชีหรั่นอุทานตกใจ หลังจากนั้นก็ปิดปากตัวเอง เย่เชินหลินเลียริมฝีปากตัวเองเหมือนลิ้มรสชาติ เดินไปอย่างพอใจ
“คุณเป็นอะไร” ลู่ลู่ กับบอบอหันมามองเซี่ยชีหรั่นแปลกใจ เซี่ยชีหรั่นใบหน้าแดงเรื่อ พูดขึ้น “ไม่มีอะไร เมื่อกี้ฉันเหมือนเห็นอะไรแว้บๆ วิ่งผ่านไป”
ได้ฟังคำพูดของเซี่ยชีหรั่นแล้ว ใบหน้าของลู่ลู่ บอบอและไอ้อ้วนแสดงออกไม่เป็นธรรมชาติ มองเซี่ยชีหรั่น ลู่ลู่ เลียบเคียงถาม “คุณมองเห็นไม่ชัดหรือมันคืออะไร”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า “ไม่ค่ะ”
“หนู” เย่เชินหลินที่อยู่ข้างๆ พูดเสียงเย็น บอบอยิ้มให้เซี่ยชีหรั่น ออกไปตามทางที่เซี่ยชีหรั่นชี้ ท่าทางรีบร้อน
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินสงสัย เย่เชินหลินส่ายหน้าเบาๆ บุ้ยใบ้ให้เซี่ยชีหรั่นอยู่เฉยๆ ไว้ กระทั่งเกือบถึงมื้อค่ำ บอบอถึงกลับมาใบหน้าอ่อนล้า
“เธอไปไหนมา ดูท่าทางเหนื่อยเชียว” เซี่ยชีหรั่นถามเป็นห่วง บอบอมองเซี่ยชีหรั่นแปลกใจ ยิ้มจริงใจ “ไม่มีอะไร แค่ไปขัดดาดฟ้า”
กับเรื่องขัดดาดฟ้า เป็นเรื่องใหม่ในความทรงจำของเซี่ยชีหรั่น พยักหน้าเห็นใจ “แปลกจัง ของในครัวทำไมน้อยลง มีใครแอบกินหรือเปล่า”
แม่ครัวถือนมที่หายไปครึ่งหนึ่ง เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า เย่เชินหลินที่อยู่ข้างๆ มองสีหน้าแปลกๆ ของทั้งสามคน ในใจก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา
“จริงสิ ลูกพี่เพิ่งโทรหาฉัน บอกให้ระวังใครสักคน ลมแรงมากได้ยินไม่ค่อยถนัด” ไอ้อ้วนที่ตั้งใจนั่งลงข้างเซี่ยชีหรั่นพูดขึ้น
แววตาของเซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองเย่เชินหลิน หรือว่าชายต่างชาติที่สวมชุดจีนรู้เรื่องที่ เจสันคือเย่เชินหลินแล้ว
“เรื่องอะไรหรือคะ” เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะถาม เย่เชินหลินที่ก้มหน้าตลอดก็เงยหน้าขึ้น ไอ้อ้วนเห็นเซี่ยชีหรั่นน้ำลายไหล “ที่รัก ถ้าคุณยอมจูบผมเดี๋ยวจะบอกให้” พูดจบ ปากของ ไอ้อ้วนก็ยื่นเข้ามาใกล้เซี่ยชีหรั่นแล้ว
“เผียะๆ!” เซี่ยชีหรั่นรู้สึกผิดเมื่อเห็นใบหน้าของไอ้อ้วนบวมขึ้น “ขอโทษค่ะ คุณเข้ามาใกล้ฉันเกินไป”
“ข้ากินอิ่มแล้ว จะออกไปอีกที” บอบอรีบลุกขึ้นจากที่นั่ง เขาต้องมีเรื่องอะไรแน่ เซี่ยชีหรั่นคิดแปลกใจ
ตกกลางคืน เซี่ยชีหรั่นกอดผ้าห่มในอ้อมกอดกลิ้งไปมายังคงนอนไม่หลับ ไม่มีเสียงเคาะพื้นดังขึ้นสามสี่วันแล้ว แตกต่างกับราตรีที่เงียบสนิทอย่างชัดเจน
แสงจันทร์ส่องที่หน้าต่างของเซี่ยชีหรั่น สะท้อนเงาคนหนึ่ง เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นตั้งใจฟัง
“ลูกพี่บอกว่าตอนนี้มีคนอยู่บนเรือจะต้องตามเซี่ยชีหรั่นแน่ และเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นเย่เชินหลินอย่างนั้นหรือ”
สายตามองมาทางห้องเซี่ยชีหรั่นโดยอัตโนมัติ
เซี่ยชีหรั่นรีบปิดปากตัวเองก้มตัวหลบ ไอ้อ้วนมองแล้วพูดต่อ “ถ้าลูกพี่ยืนยันอย่างนี้ ผมคิดว่ามีคนหนึ่งเป็นไปได้มาก ไม่ชอบกินผักชัดๆ แล้วยังอยู่ๆ เย็นชา”
ไอ้อ้วนพูดจ้อ เซี่ยชีหรั่นเดินซอยเท้าไปทางดาดฟ้าเรือ ใต้แสงจันทร์เห็นเงาอีกคนหนึ่งที่ทำให้เธอตกตะลึง
“ไม่ต้องคิดมากแล้ว คนนั้นคือข้าเอง” เย่เชินหลินยักไหล่เข้าไปใกล้ ไอ้อ้วนสายตาเย็นชา
“แกนี่เอง! ลูกพี่ผมรู้แล้ว!” ไอ้อ้วนพูดยังไม่ทับมือถือก็ถูกเย่เชินหลินแย่งไปง่ายๆ หมุนมือถือ ใต้แสงจันทราเย่เชินหลินสายตาเย็นเยือก “ฉันคิดว่าทะเลน่าจะเหมาะกับแก”
“เย่เชินหลิน!” เซี่ยชีหรั่นเห็นเย่เชินหลินควักปืนออกมา รีบตะโกนเรียก ไอ้อ้วนเห็นเซี่ยชีหรั่นก็ตะโกนเรียกโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “ที่รักช่วยผมด้วย”