สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1322 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1222

ท้องถูกอัดเต็มแรง ไอ้อ้วนทรุดลงนั่งร้องครวญครางเจ็บปวด “คุณอย่าฆ่าเขา” เซี่ยชีหรั่นรีบพุ่งมาที่หน้าไอ้อ้วนมองเย่เชินหลินกดดัน
“เขาจะทำลายแผนของผม” เย่เชินหลินพูดเรียบๆ
“เขาจะไม่ทำอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นพวกเราแค่โยนเขาลงทะเลปล่อยไปตามยถากรรมได้มั้ย ไม่ต้องทำถึงฆ่าคน” เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปใกล้เย่เชินหลินช้าๆ ใช้คำพูดเกลี้ยกล่อม
เย่เชินหลินจ้องชายหนุ่มเขม็ง เก็บปืนเข้าไป ใบหน้าเย็นชาหยิบเชือกขึ้นมามัดมือไอ้อ้วน ไอ้อ้วนมองเซี่ยชีหรั่นขอร้อง
เซี่ยชีหรั่นชำเลืองมองไม่ใจแข็งพอ ในช่วงเย่เชินหลินหันหลังไป เซี่ยชีหรั่นหยิบมีดปอกผลไม้เล็กๆ ยัดในมือไอ้อ้วน แม้เธอรู้ว่า ไอ้อ้วนไม่ใช่คนดีอะไร แต่เธอก็ไม่อยากเห็นใครตาย
น้ำทะเลซัดสาดรุนแรง สีหน้าเย่เชินหลินไม่เปลี่ยนเดินไปข้างเซี่ยชีหรั่น กระซิบ “เกลียดผมหรือ”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า ชำเลืองมองถังที่วางตรงบันได ข้างในยังมีรอยคราบนม เซี่ยชีหรั่นถามอย่างสงสัย “ในนั้นคืออะไรกันแน่คะ”
เย่เชินหลินส่ายหน้า “ถึงผมจะเปลี่ยนสถานะแล้ว แต่ตอนหลังเข้าร่วมกับพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่เคยเชื่อใจผม บอกแต่ข้างในคือปศุสัตว์”
เซี่ยชีหรั่นมีความคิดอยากจะสืบเรื่องนี้ เย่เชินหลินห้ามเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าเสียใจ วินาทีต่อมาก็ถูกโอบเอว
“เรื่องที่ควรจะเกิดก็ต้องเกิด” เย่เชินหลินพูดมีความหมายลึกซึ้ง อุ้มเซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปในห้อง
ห้องของเย่เชินหลินข้าวของวางเป็นระเบียบเรียบร้อย ทับตัวเซี่ยชีหรั่นเบาๆ เย่เชินหลินจูบเบาๆ จนกระทั่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ริมฝีปากที่ไม่อยากจะถอนออกและรอยยิ้มจากมุมปากที่ซ่อนไม่มิด เซี่ยชีหรั่นรู้สึกถึงดวงตาที่ร้อนแรงเคลื่อนไหวบนร่างกายท่อนบนของตัวเอง สายตาเลือนลาง
เห็นเย่เชินหลินนิ่งไปนาน เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าแปลกใจ เย่เชินหลินที่แขนหนึ่งหนุนตัวอยู่จดจ่อกับภาพที่เซี่ยชีหรั่นพกติดตัวตลอดหล่นออกมาจากตัวเธอ
เซี่ยชีหรั่นคว้ารูปภาพไปวางใต้หมอน หน้าม้าบนหน้าผากถูกปัดออกอย่างอ่อนโยน เย่เชินหลินพูดเบาๆ “ขอโทษนะ ทำให้คุณกังวลอยู่คนเดียวตั้งนาน ทำให้คุณทำได้แค่ดูรูปคอยคิดถึงเท่านั้น”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอยากจะร้องไห้ น้ำตาอุ่นๆ ไหลพราก ในที่สุดก็ได้ระบายความรู้สึกในใจออกไป “ทำไมตอนนั้นคุณถึงแอบหนีไปคะ”
เย่เชินหลินถอนหายใจโอบเซี่ยชีหรั่นในอ้อมกอด น้ำเสียงจนปัญญา ถ้าหากคุณยอมถูกจับเสียดีๆ ตอนนี้พวกเราคงได้ไปพักร้อนที่อังกฤษแล้ว”
ตอนนั้นเขารู้เรื่องคนที่ชื่อ Baker ไปจับเซี่ยชีหรั่น เตรียมทางหนีทีไล่ไว้หมดแล้ว ขอแค่เซี่ยชีหรั่นถูกจับ ย่อมมีคนแอบไปช่วยเซี่ยชีหรั่นออกมาลับๆ อีกที
ถึงตอนนั้นเซี่ยชีหรั่นจะมีภาพลวงตาถูกคุมตัวสร้างความสับสนให้คนที่มีเจตนาแอบแฝงกับเธอ ส่วนตัวเขาจะมุ่งมั่นมีสมาธิจัดการผู้ชายคนนั้นและอำนาจที่อยู่เบื้องหลังได้
“ขอโทษค่ะ ฉันทำลายแผนของคุณหรือเปล่าคะ” เซี่ยชีหรั่นผละออกจากอ้อมกอดของเย่เชินหลิน รู้สึกตำหนิตัวเองใช้อารมณ์นำจนส่งผลต่อการตัดสินใจ
เย่เชินหลินสงสารกอดเซี่ยชีหรั่นแน่น ใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ไม่หรอก สวรรค์รู้ผมขอบคุณแค่ไหนที่ยัยทึ่มอย่างคุณบังเอิญช่วยผมตั้งมากมาย”
จูบริมฝีปากเซี่ยชีหรั่นหนักๆ เคลื่อนไหวเบาๆ สายตาพร่าเลือนของเซี่ยชีหรั่นจ้องมองใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า
“ฉันอยากมองคุณ” เสียงเซี่ยชีหรั่นกระซิก สิบนิ้วสั่นเทาลูบไล้โครงหน้าของเย่เชินหลิน เย่เชินหลินจับมือของเซี่ยชีหรั่นลูบคลำใบหน้า
กระดาษบางๆ ที่อยู่มุมหนึ่งกระดกขึ้น เซี่ยชีหรั่นลูบใบหน้าปลอมๆ ของเย่เชินหลินเบาๆ จนกระทั่งใบหน้าที่คุ้นเคยมองตัวเองด้วยอารมณ์ลึกซึ้งอีกครั้ง
จังหวะเคลื่อนไหวหยุดชะงักครู่หนึ่ง ตามเสียงครางเบาๆ ของหญิงสาว เสียงฟ้าร้องดังทำให้เซี่ยชีหรั่นสะดุ้งตื่น
ลืมตาเห็นเพดานที่คุ้นเคย ที่นี่คือห้องของตัวเอง เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้น ผ้าห่มหล่นจากไหล่ มองเห็นรอยเขียวช้ำ
“เย่เชินหลิน” เซี่ยชีหรั่นพึมพำเบาๆ เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้ง และยังสั่นคลอนตามเสียงนั้นด้วย เซี่ยชีหรั่นหันไปมอง ขณะที่สายฟ้าฟาดเห็นเงาร่างใครคนหนึ่งถือขวานผ่านสายตาแวบหนึ่ง!
“ใครกันนะ” เซี่ยชีหรั่นพึมพำ สวมเสื้อคลุมเดินตามผู้ชายคนนั้นไป ผู้ชายรูปร่างผอมบาง เซี่ยชีหรั่นจ้องมองด้านหลังของเขา มองเห็นเขาค้นหาไปทั่ว
“สมควรตาย! หายหัวไปไหนวะ!” ผู้ชายหันมาใบหน้าหงุดหงิด เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นทำให้เซี่ยชีหรั่นมองเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นชัดเจน
“บอบอ! คุณหาอะไรอยู่คะ” เซี่ยชีหรั่นมองบอบอ
บอบอมองเซี่ยชีหรั่นสีหน้าแปลกๆ ขวานในมือตกอยู่ที่พื้นอยากจะหลบหนีไป เสียงโยกคลอนดังสนั่นทำให้ทั้งสองคนกระแทกเสาเรือพร้อมกัน!
“แย่แล้ว เจอกับอากาศแปรปรวน!” บอบอขมวดคิ้ววิ่งเข้าไปในเรือ ประตูเรือถูกถีบเปิดออก ใบหน้าเย็นชาของเย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่น
“เร็ว เจสัน รีบให้กัปตันกลับหัว พวกเราเจออากาศแปรปรวน!” บอบอลนลานจะผลักเย่เชินหลินวิ่งไปทางห้องกัปตันเรือ
เย่เชินหลินมองฟ้าผ่ารอบลำเรือ พูดเรียบๆ “สายไปแล้ว”
“กลับไป” เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นสั่งด้วยน้ำเสียงที่ปฏิเสธไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าเดินกลับไปทางห้องพัก ตอนที่เดินผ่านเย่เชินหลินลังเลก่อนที่จะพูด “คุณ…”
ผมถูกขยี้จนยุ่ง เย่เชินหลินกระซิบ “ผมจะไปหาคุณแน่”
เซี่ยชีหรั่นผลักประตูห้องตัวเอง ฟ้าผ่ารุนแรงนอกหน้าต่างทะเลโหมคลั่งเหมือนจะพลิกคว่ำเรือทั้งลำ
นั่งนิ่งๆ ในเรือ เซี่ยชีหรั่นจ้องมองนอกหน้าต่างไม่กะพริบตา ทันใดนั้นฟ้าผ่าคำรามกึกก้องลงผืนทะเลไม่ห่างเรือนัก ทั้งห้องสว่างวาบครึ่งห้อง
ดวงตาคู่หนึ่งแอบมองเซี่ยชีหรั่นในความมืด มองใบหน้าของเซี่ยชีหรั่น สายตามีประกายที่แปลกออกไป
ทันใดนั้นเก้าอี้ก็เคลื่อนทำให้เซี่ยชีหรั่นตกใจกระโดดบนเตียง กระทั่งเห็นเงาคนหนึ่งปีนออกมาจากหลังเก้าอี้หลังตู้
“โจ๋…ซวน” เซี่ยชีหรั่นอุทานประหลาดใจ
“โจ๋ซวน มาได้ยังไง หนูมาที่นี่ได้ยังไง” เซี่ยชีหรั่นจับมือไห่โจ๋ซวนซักถามไม่หยุด
ไห่โจ๋ซวนกะพริบตามองเซี่ยชีหรั่น ครู่ใหญ่ถึงพูดขึ้น “ คุณน้าเชี่ย หนูหิว”
เซี่ยชีหรั่นรีบจูงมือไห่โจ๋ซวนออกไปนอกห้อง “น้า จะให้คนอื่นทำอะไรให้หนูกิน”
ไห่โจ๋ซวนสลัดมือออกจากเซี่ยชีหรั่นรีบส่ายหน้า ครู่ใหญ่ก็พูดขึ้น “ข้างนอกมีคนร้าย”
“คนร้ายหรือ” เซี่ยชีหรั่นคิดได้ทันที บอบอดูเหมือนจะหาของบางอย่างตลอด หรือว่าของที่เขาหาคือโจ๋ซวน
ทันใดนั้นลำเรือโยกคลอนรุนแรง ทุกคนต่างถูกแรงเทไปทางหน้าต่าง นอกห้องดูเหมือนจะมีเสียงดังเซ็งแซ่
เซี่ยชีหรั่นนั่งลงตรงหน้าไห่โจ๋ซวนน้ำเสียงอ่อนลง “โจ๋ซวน เด็กดี ตอนนี้ น้า ไปหาคุณอาเชินหลินของหนูก่อน แล้วค่อยหาอะไรให้หนูกิน ให้คุณอาเชินหลินเป็นเพื่อนหนู”
ปลอบไห่โจ๋ซวนเรียบร้อย เซี่ยชีหรั่นรีบออกมาข้างนอก มุ่งตรงไปที่ห้องขับเรือ ในห้องขับเรือเบื้องหลังของเย่เชินหลินราวกับรูปปั้น
เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไป เห็นเส้นเลือดหลังมือของของเย่เชินหลินนูนเกร็ง สีหน้าของเย่เชินหลินเคร่งเครียด “บอกผมหน่อย ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน” เย่เชินหลินถามขึ้น
เซี่ยชีหรั่นมองดู “ทางตะวันออกเฉียงเหนือ มือของเย่เชินหลินหมุนไปตามที่เซี่ยชีหรั่นชี้ เรือทั้งลำหมุนเป็นวงกลมท่ามกลางพายุฝนโหมกระหน่ำ
“แย่แล้ว น้ำเข้ามาในเรือแล้ว บอบอกับไอ้อ้วนหายไปไหนกันหมด!” ลู่ลู่ พุ่งเข้ามาในห้องขับเรือร้องถาม
เซี่ยชีหรั่นเงียบ ทันใดนั้นนึกขึ้นได้ไห่โจ๋ซวนอยู่ในห้องตัวเอง อยากจะเดินไป ถูกเย่เชินหลินเรียกเบาๆ “อยู่ที่นี่ก่อน”
เสียงของเย่เชินหลินหนักแน่น เซี่ยชีหรั่นลังเล ยังคงยืนข้างเย่เชินหลิน ลูกเรือบนดาดฟ้ากำลังล้มคะมำ พายุฝนเปียกโชกครั้งแล้วครั้งเล่า
“ตอนนี้ทิศไหนแล้ว” เย่เชินหลินสีหน้าไม่เปลี่ยนถามเรียบๆ เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินสงสัย “เกิดอะไรขึ้นหรือคะ”
เย่เชินหลินหันไปมองเซี่ยชีหรั่น ยิ้มแย้ม “ผมแค่อยากมีเวลาอยู่กับคุณตามลำพัง”
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง บอกทิศทางเบาๆ เรือลำใหญ่ในมือเย่เชินหลินเหมือนชีวิตหลบการจู่โจมของฟ้าผ่าครั้งแล้วครั้งเล่า
ลมแรงพัดมาอีกครั้ง ลูกเรือหลายคนโซเซเกือบถูกลมกวาดไป กำลังคนไม่พอ เซี่ยชีหรั่นถึงกับยืนไม่อยู่
“ไปกันเถอะ” เย่เชินหลินกระซิบ เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า รีบวิ่งไปทางดาดฟ้าเรือ
บนดาดฟ้าเรือ เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่ายิ่งดังสนั่น! เซี่ยชีหรั่นถูกฝนซัดจนแทบลืมตาไม่ขึ้น ลูกเรือใช้ถังน้ำตักน้ำออกไปนอกเรือ
“ซวยแล้ว ผมเพิ่งหาข้อมูล พวกเราเข้าเขตสามเหลี่ยมที่เรียกว่า ไป่มู่ แล้ว!” กัปตันเดินพึมพำเข้ามา
เย่เชินหลินปล่อยมือส่งหางเสือเรือให้กัปตัน หมุนตัวออกไป แต่ร่างของเขาค่อนข้างช้า ต่อสู้ศึกใหญ่แสนยาวนาน กระทั่งพายุฝนค่อยๆ ซาลง
เซี่ยชีหรั่นเหนื่อยจนแทบยืนไม่อยู่ ผ้าขนหนูแห้งคลุมหน้าของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ เย่เชินหลินยิ้มอ่อนโยน “ความรู้สึกสู้ศึกครั้งแรกเป็นอย่างไร”
เซี่ยชีหรั่นคิดจริงจัง ทันใดนั้นเรียกเสียงแปลกๆ จับมือเย่เชินหลินวิ่งเข้าไปในห้อง
“โจ๋ซวน! โจ๋ซวน!” เซี่ยชีหรั่นเรียกเสียงเบาเฟอร์นิเจอร์ในห้องเทไปกองรวมกันเพราะพายุลมฝน ใบหน้าเล็กๆ โผล่ออกมาจากในตู้เสื้อผ้า
เย่เชินหลินมองไห่โจ๋ซวนแปลกใจ เสียงสุขุมแฝงด้วยความดุ พูดช้าๆ “หนูคือสินค้าพวกนั้นหรือ”
ไห่โจ๋ซวนเห็นเย่เชินหลินก็วางใจไม่น้อย กระซิบ “ในห้องยังมีเด็กที่เหมือนผมอีกเยอะเลย ผมคิดถึงมามี๊แด๊ดดี้”
เซี่ยชีหรั่นสงสารโอบไห่โจ๋ซวนเข้ามาในอ้อมกอด ในใจโกรธคนบนเรือพวกนี้จนไม่อาจระงับได้
เอาเด็กเป็นสินค้าขายไปต่างประเทศ ชั่วร้ายยิ่งกว่าพฤติกรรมของสัตว์ป่า ลูบใบหน้าของไห่โจ๋ซวน
เซี่ยชีหรั่นพูดหนักแน่น “โจ๋ซวน เด็กดี น้า จะต้องหาโอกาสพาหนูลงจากเรือให้ได้”