สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1323 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1223

ลมพายุฝนนอกหน้าต่างซาลงมาก บนโต๊ะอาหารเงียบสงบ เซี่ยชีหรั่นยิ้มพูดกับแม่ครัว “ขอขนมปังกับผักเพิ่มหน่อยได้มั้ยคะ หลังออกแรงหนักฉันหิวมาก”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นไม่แสดงอารมณ์ยัดขนมปังในกระเป๋าเสื้อตัวเองอย่างยากลำบาก มุมปากกระดก หยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาเงียบๆ
“ไอ้อ้วนปกติหนักจะตาย ไม่น่าเชื่อถูกคลื่นซัดไปแล้ว มิน่าเมื่อวานไม่เห็นเขาเลย” ลู่ลู่ มองเย่เชินหลินกะลิ้มกะเหลี่ย พลางพูดเรื่อยๆ ไม่ใส่ใจ
เซี่ยชีหรั่นนึกถึงใบหน้าอ้วนตุ๊ต๊ะนั่นก็อดถามไม่ได้ “เขาเป็นเพื่อนสนิทของพวกคุณใช่มั้ย”
“ฮ่าๆๆ คุณนึกว่าดูวันพีซอยู่หรือไง เพื่อนสนิทสร้างขึ้นบนผลประโยชน์เสมอ” ลู่ลู่ หัวเราะจนตัวคลอน
ประตูถูกเปิดออก บอบอพาอากาศชื้นเข้ามา สีหน้าแย่ขณะนั่งลง
เซี่ยชีหรั่นอึ้ง พยายามรักษาอารมณ์ให้ปกติ ลู่ลู่ พูดซ้ำเติม “ดูท่าคงจะหาไม่เจออีกแล้ว คนหายตอนแกเข้าเวร แกก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ”
บอบอซดน้ำแกง หยิบช้อนจ้วงก้นชามแรงๆ พูดอย่างไม่พอใจ “ทั้งเรือถึงจะใหญ่ยังไง ข้าก็หาหมดแล้ว ยกเว้น…”
ทันใดนั้นสายตาบอบอชำเลืองมองเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลิน “เจสัน แกคงไม่ถือสาให้ข้าเข้าไปดูในห้องหน่อยใช่มั้ย”
เย่เชินหลินยักคิ้วเป็นการตอบตกลง บอบอลุกขึ้น เซี่ยชีหรั่นที่นั่งอยู่ยากจะสงบจิตสงบใจ
ขาถูกสะกิดเบาๆ เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้น เย่เชินหลินขยิบตาให้เธอ สีหน้าราบเรียบ ครู่ใหญ่ก็เห็น บอบอสีหน้าซีดเซียวเดินกลับมา
“เจสัน ที่แท้มีของแบบนี้ไม่ชวนพี่น้องมาดู นี่คงไม่ใช่สาเหตุที่ปกติแกดุขนาดนั้น กลัวพวกเราจะเจอของพวกนี้ในห้องหรือไง”
บอบอโยนนิตยสารเอวีลงบนโต๊ะ เซี่ยชีหรั่นชำเลืองมองภาพอะร้าอร่ามบนนิตยาสารถึงกับสะดุ้ง
แม้ว่าเธอจะรู้ว่า เจสันตัวจริงเป็นคนทิ้งไว้ เซี่ยชีหรั่นยังแอบมองเย่เชินหลิน เจอเข้ากับรอยยิ้มหยอกล้อของเชินหลิน
“ตอนนี้เหลือแต่คุณแล้ว” สายตาบอบอมองมาทางเซี่ยชีหรั่น ไม่ได้นอนเป็นเวลานานทำให้ตาของเขาแดงก่ำ ดูแล้วน่ากลัว
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าการปิดบังลับๆ ล่อๆ จะทำให้เขาสงสัย จึงพยักหน้านิดๆ “แต่ฉันต้องกลับไปเก็บของหน่อย มีแต่ของผู้หญิง”
บอบอเลิกคิ้ว “ไม่เป็นไร ผมไม่ดูหรอก”
บอบอไปแล้ว สีหน้าเซี่ยชีหรั่นก็ซีดเผือด คิดอยู่นานก็เดินตามไป ตาม บอบอไปทันลองเลียบเคียงถาม “ถามหน่อยสิพวกเราทำของอะไรหายกันแน่”
“ลิงตัวหนึ่ง มันไม่เชื่อฟังวิ่งหนีหายไป” บอบอตอบอย่างไม่แยแส
เซี่ยชีหรั่นมองใบหน้าด้านข้างของบอบอในใจยิ่งรู้สึกโกรธ แต่ก็ยิ่งกังวล ไม่รู้ไห่โจ๋ซวนซ่อนตัวดีแล้วหรือยัง
ประตูห้องถูกกระชากเปิด เซี่ยชีหรั่นพุ่งเข้าไปหน้าสุด ในห้องมีแต่เฟอนิเจอร์ที่ยังไม่ทันวางกลับที่เดิม
บอบอกวาดสายตามองในห้อง ทันใดนั้นก็ก้มลงดูใต้เตียง สีหน้าแปลกๆ เซี่ยชีหรั่นใจเต้นโครมคราม ก้มลงมองบ้าง บราชิ้นหนึ่งหล่นอยู่ใต้เตียง
ใบหน้าเซี่ยชีหรั่นแดงก่ำ บอบอเงยหน้าขึ้นมายิ้มเจื่อนมองเซี่ยชีหรั่น “ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เซี่ยชีหรั่นใจหายวาบ ตอนแรกไห่โจ๋ซวนซ่อนในตู้เสื้อผ้า ครั้งนี้คงไม่ได้ซ่อนในตู้เสื้อผ้าอีกนะ
“เอี๊ยดอ๊าด” มีเสียงดังออกมาจากในตู้เสื้อผ้า บอบอ มองเซี่ยชีหรั่นแวบหนึ่งอย่างมีความหมาย ยื่นมือไปเปิดตู้เสื้อผ้า
“โครมม!” กองเสื้อผ้าทั้งหมดร่วงหล่นใส่หน้า บอบอเซี่ยชีหรั่นอุทาน “ไม่เป็นไรใช่มั้ย!”
บอบอถูกราวเสื้อผ้าทุบเข้าจนมึนหัว ครู่ใหญ่ถึงลุกขึ้นยืนมองเซี่ยชีหรั่นเหลือเชื่อ “ปกติคุณเก็บเสื้อผ้าแบบนี้หรือ!”
เซี่ยชีหรั่นตอบเชิงขอโทษ “เพิ่งเกิดพายุฝนไง!”
บอบอสีหน้าหมดหวัง เดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้า คิดๆ แต่ก็ไม่ได้แตะต้อง มองไปรอบๆ พึมพำ “หายหัวไปไหนกันแน่นะ”
บอบอออกไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาว ปิดประตูสนิท เซี่ยชีหรั่นร้องเรียกเบาๆ “โจ๋ซวน โจ๋ซวน”
ในห้องเงียบกริบไม่มีเสียงคนตอบ เซี่ยชีหรั่นร้อนใจหาจนทั่วห้อง ก็ไม่เจอเขา
ไห่โจ๋ซวนจู่ๆ หายไปทำให้เซี่ยชีหรั่นลนลาน รีบร้อนออกไปหาเย่เชินหลิน เลี้ยวมุมหนึ่งเห็นเงาร่างซ้อนกัน เซี่ยชีหรั่นชะงักฝ่าเท้า
ลู่ลู่ทั้งตัวแนบชิดเย่เชินหลิน ลูบไล้แขนของเย่เชินหลินอ่อนโยน เย่เชินหลินยืนตรงนั้นมองสายตาเย็นชามือที่ยื่นออกไปอยากจะผลัก ลู่ลู่ออกไปเมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นก็ดึงกลับ
เซี่ยชีหรั่นมองสีหน้าเย่เชินหลินเคร่งเครียด บางทีนี่อาจเป็นแผนของเย่เชินหลินอีก ตอนนี้เย่เชินหลินคือเจสัน ตัวเองไม่ควรไปรบกวนเขาหรือเปล่า
ถอยหลังไป เซี่ยชีหรั่นออกไป เย่เชินหลินเลิกคิ้ว แววตาไม่พอใจ ยื่นมือไปดันตัวหญิงสาวที่นัวเนียตัวเอง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เซี่ยชีหรั่นทันใดนั้นตะโกนจากที่ไกลๆ เดินเข้ามาเดือดปุดๆ
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัว สีหน้าก็แดงขึ้น ขาอ่อนแรง แต่เดินเข้าไปหาทั้งสองคนแน่วแน่
“เขา! เป็นของฉัน!” เซี่ยชีหรั่นชี้ไปที่เย่เชินหลิน มอง ลู่ลู่ สีหน้าซีเรียส ลู่ลู่ ประหลาดใจก่อน ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา “เจสัน ที่แท้ก็ชอบสาวทรงโต” พูดจบก็ยังตั้งใจส่ายไปมา
สายตาของเย่เชินหลินกับลู่ลู่ ต่างกวาดตามองเซี่ยชีหรั่นสงบนิ่ง เซี่ยชีหรั่นโกรธจนสมองเบลอ ยืดอกพูด “งั้นตอนนี้เขาเปลี่ยนรสนิยมแล้ว!”
“หึๆ” เย่เชินหลินหัวเราะ สะบัดมือของ ลู่ลู่ ที่ปีนป่ายแขนของตนเอง โอบเซี่ยชีหรั่น นิ้วมือเชยคางเซี่ยชีหรั่น “บางทีที่เธอบอกก็ไม่เลว”
“เจสัน! เธอคือคนที่ถูกควบคุมตัวอยู่ ถ้าลูกพี่รู้ว่าพวกคุณสองคน…ต้องโกรธมากแน่!”ลู่ลู่ ละล่ำละลัก
เย่เชินหลินสีหน้าเย็นชา กลับมามีท่าทางเย็นชาเหมือนเคย “แค่คุณไม่พูดเขาก็ไม่รู้หรอก”
ในผ้าห่มอ่อนนุ่ม เย่เชินหลินในที่สุดก็ได้อยู่ห้องเดียวกับเซี่ยชีหรั่นอย่างเปิดเผย ดมกลิ่นหอมที่มีกลิ่นทะเลจากผมของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นพึมพำสบายๆ ทันใดนั้นลุกขึ้น “โจ๋ซวน!”
หลังจากมือของเย่เชินหลินสัมผัสกับผิวของเซี่ยชีหรั่นก็จับไว้แน่น ขมวดคิ้ว “ทำไมตัวคุณร้อนขนาดนี้”
เซี่ยชีหรั่นสีหน้าแดงเรื่อ ใช้มือพัดหน้าตัวเอง กะพริบตา “เพราะอากาศร้อนหรือเปล่า”
เย่เชินหลินถอนหายใจจับให้เซี่ยชีหรั่นนอนลง หน้าผากของเขาแตะหน้าผากของเซี่ยชีหรั่น พบว่าเซี่ยชีหรั่นตัวร้อนจนน่าตกใจ
เพิ่งจะอยู่ที่ทางเดิน เซี่ยชีหรั่นไม่ใช่เพราะเห็นลู่ลู่ ถึงหน้าแดง แต่เพราะเป็นไข้ “ผมจะไปหายาให้คุณ” เย่เชินหลินลงจากเตียง
“โจ๋ซวนหายไปแล้ว!” เซี่ยชีหรั่นดึงมือเย่เชินหลินพูดอย่างร้อนใจ เย่เชินหลินหันมามองเซี่ยชีหรั่นความหมายลึกซึ้ง “ที่ไหนอันตรายที่สุดคือที่ปลอดภัยที่สุดเสมอ”
เซี่ยชีหรั่นถูกเย่เชินหลินจับให้นอนพักผ่อนบนเตียง กลางดึกเธอฝันถึงไห่ลี่หมินและหลินหลิง เซี่ยชีหรั่นสะดุ้งตื่น ทะเลคลื่นลมสงบ กระทั่งค่อนข้างร้อน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวถีบผ้าห่มออกไป
ลุกขึ้นรู้สึกหงุดหงิด เซี่ยชีหรั่นเดินออกไปจากห้องเงียบกริบผ่านทางเดินที่คุ้นเคยจนถึงบันไดที่ลงไปด้านล่างของเรือ ผู้ชายคนหนึ่งที่บันไดกำลังหลับสนิท เซี่ยชีหรั่นเดินแผ่วเบาลงบันไดไป
ย้ายแป้งที่ขวางหน้าประตูออก เซี่ยชีหรั่นหยิบค้อนออกมา ใช้หัวแหลมๆ หาร่องประตูช้าๆ มีเสียงเสื้อผ้าเสียดสีดังออกมาจากร่องประตู แผ่นประตูมีเสียงเอี๊ยดอ๊าด เซี่ยชีหรั่นตกใจ ค่อยๆ เปิดประตูออก
ดวงตาสิบกว่าคู่หลังประตูมองเซี่ยชีหรั่นหวาดกลัว เซี่ยชีหรั่นมองทั้งหมดตกใจ ห้องใหญ่มีเด็กสิบกว่าคนเบียดเสียดกัน ในห้องมีเครื่องใช้ครบถ้วน แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงที่นี่คือคุก!
“คุณน้าเชี่ย” ไห่โจ๋ซวนเดินออกมาจากกลุ่มเด็กๆ เด็กคนอื่นมองเซี่ยชีหรั่นไม่หวาดกลัวเหมือนก่อนหน้า
“เด็กๆ พวกมันรังแกหนูหรือเปล่า” นี่คือปัญหาที่เซี่ยชีหรั่นกังวลที่สุด เด็กๆ ส่ายหน้า เซี่ยชีหรั่นโล่งใจ ลูบหัวไห่โจ๋ซวนและสัญญากับเด็กๆ ที่น่าสงสารว่า “น้า จะต้องช่วยทุกคนออกไปได้แน่ๆ”
รีบกลับห้อง พอเปิดประตูก็ถูกเย่เชินหลินกดตัวไว้ที่ประตูห้อง เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างตื่นเต้น “ฉันรู้แล้วสินค้าพวกนั้นคืออะไร เด็กสิบกว่าคน!”
เย่เชินหลินรับคำเรียบๆ ยื่นมือไปแตะหน้าผากเซี่ยชีหรั่น ขมวดคิ้วแน่นขึ้น ลากเซี่ยชีหรั่นไปนอนบนเตียง
เซี่ยชีหรั่นนอนลงไม่กี่วินาทีก็ลุกขึ้นพูด “ทำยังไงดีคะ พวกเราต้องช่วยเด็กๆ ให้ได้!”
เห็นเย่เชินหลินเหมือนไม่ใส่ใจ เซี่ยชีหรั่นกลุ้มใจ เลียบเคียงถาม “คุณจะช่วยเด็กๆ ใช่มั้ยคะ”
เย่เชินหลินหยิบยาวางในมือเซี่ยชีหรั่น พูดเรียบๆ “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา”
“แต่พวกเขาเป็นเด็กนะ ต้องรีบช่วยให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นพ่อแม่เด็กๆ ร้อนใจแน่ และยังมีผลมากต่อร่างกายและจิตใจของเด็กๆ ด้วย”
เซี่ยชีหรั่นพึมพำทั้งที่กินยา เย่เชินหลินเงียบไม่พูดจา เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินกังวลใจรอคำตอบของเย่เชินหลิน
“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา” มองสายตาขอร้องของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินพูดเรียบๆ เซี่ยชีหรั่นห่มผ้าห่มคลุมหัวไม่มองเย่เชินหลิน
เตียงสั่นเบาๆ จากนั้นได้ยินเสียงเปิดประตู เซี่ยชีหรั่นโผล่หน้าออกมาขว้างหมอใส่ประตู “คุณไม่ช่วยฉันช่วยเอง!”
เรือแล่นต่อไป เซี่ยชีหรั่นอยากจะแอบไปหาเด็กๆ ขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือเห็นบอบออาบแดด “คุณหาลิงเจอแล้วยังคะ” เซี่ยชีหรั่นแกล้งถามทั้งๆ ที่รู้
บอบออารมณ์ค่อนข้างดี พยักหน้า “มีแต่ทะเล ไม่มีอะไรกินก็กลับเข้ากรงแล้ว”